Relaties
alle pijlers
Hoe ga je weg bij iemand waar je nog veel van houdt?
zaterdag 20 september 2014 21:28
Ik zie dat ik in een ongezonde relatie zit. Ik ben gek op mijn vriend maar er mankeert veel tussen ons, vooral op het gebied van communicatie. Nu zou het voor mij al veel oplossen als eea gewoon uit te praten was, helaas is dit niet mogelijk. Dingen uitpraten resulteert steevast in "alles is jouw schuld en je moet gewoon normaal doen". En ik heb het zogenaamde 'normaal doen' geprobeerd, maar ook dit is niet goed genoeg.
Ik zelf word dus erg gestresst van de relatie, loop op eierschalen en ben allang mezelf niet meer. Naast de stress voel ik me nu ook depressief worden, mijn eigenwaarde is ver omlaag gehaald.
Maar ik hou van hem en als het leuk is, is het geweldig. De ruzie is echter nooit ver weg, er komt altijd weer een opmerking of een toon die hem niet aanstaat. Als het eenmaal ruzie is, is het hek van de dam. De ziektes vliegen me om de oren en de dingen die mij vroeger gebeurd zijn en gevoelig liggen en ik in vertrouwen heb verteld worden gebruikt om me te kwetsen.
Vaak zit ik te huilen en vraag ik me af wanneer dit gebeurd is, wanneer ik zo weinig respect voor mezelf heb overgehouden dat ik dit allemaal tegen me laat zeggen en met me laat doen. En toch, pak ik geen spullen en ga ik niet weg... ik klamp me vast aan de leuke momenten en de leuke dingen van de relatie..
Hoe stap je uit een relatie aan deze?
Of is het zo dat je in elke relatie wel mindere kanten hebt (natuurlijk) en is dit gewoon die van ons? Mijn grenzen blijven maar verschuiven en ik weet niet meer wat acceptabel is en wat niet..
Graag jullie mening, ervaring en visie
Ik zelf word dus erg gestresst van de relatie, loop op eierschalen en ben allang mezelf niet meer. Naast de stress voel ik me nu ook depressief worden, mijn eigenwaarde is ver omlaag gehaald.
Maar ik hou van hem en als het leuk is, is het geweldig. De ruzie is echter nooit ver weg, er komt altijd weer een opmerking of een toon die hem niet aanstaat. Als het eenmaal ruzie is, is het hek van de dam. De ziektes vliegen me om de oren en de dingen die mij vroeger gebeurd zijn en gevoelig liggen en ik in vertrouwen heb verteld worden gebruikt om me te kwetsen.
Vaak zit ik te huilen en vraag ik me af wanneer dit gebeurd is, wanneer ik zo weinig respect voor mezelf heb overgehouden dat ik dit allemaal tegen me laat zeggen en met me laat doen. En toch, pak ik geen spullen en ga ik niet weg... ik klamp me vast aan de leuke momenten en de leuke dingen van de relatie..
Hoe stap je uit een relatie aan deze?
Of is het zo dat je in elke relatie wel mindere kanten hebt (natuurlijk) en is dit gewoon die van ons? Mijn grenzen blijven maar verschuiven en ik weet niet meer wat acceptabel is en wat niet..
Graag jullie mening, ervaring en visie
zondag 21 september 2014 02:47
quote:visenya schreef op 21 september 2014 @ 01:23:
Ik hou van de man die hij zou kunnen zijn, niet van de man die hij is. Ik hou meer van hem dan van mezelf. Geen respect, ongelijkwaardig.
Als ik het lees denk ik: ja, het is hard maar ik kan dit niet ontkennen. En toch.. een topic openen was al een grote stap voor me waar ik de afgelopen 5 ruzies al aan dacht. Ik erken het probleem. Toch dat slappe, verlamde gevoel. Ja ik laat me zo behandelen en ik heb toch nog dat stemmetje dat zegt; is er niet nog iets dat ik kan doen? Iets om aan te passen zodat het wel zal gaan?
Hoe stop ik dit? Hoe leer ik mezelf respecteren en van mezelf houden?
Dit was ik zo'n 9 maanden geleden. Exact.
Ik heb toen op een gegeven moment tóch gezegd 'ik wil je even niet horen/zien.' Even écht tijd voor mezelf en rust in mijn hoofd.
Na een tijdje het contact weer langzaam op een véél lager pitje opgebouwd want mèn wat miste ik hem vreselijk. En echt hem, niet het niet meer in een relatie zijn. Dit ging een paar maanden goed.
Toen kwam er het moment dat ik steeds vaker ging denken 'maar zo wil ik niet met me om laten gaan'. (Ik heb wel ook al die tijd intensieve therapie gehad overigens)
Toen heb ik nógmaals besloten om mijn grens aan te geven en het contact te verbreken. En dat is 1,5 maand geleden.
Vorige week kreeg ik een smsje, of ik wilde afspreken. Ik heb even goed nagedacht wat ik daarbij voelde en toen besloten dat ik dat nu nog niet wil. En dat is óók heel moeilijk en er speelt nog steeds door mijn hoofd 'wat nou als hij dat niet accepteert of dan echt geen contact meer wil?'
Maar elke dag wordt het gevoel *dit is míjn keuze, ik geef mijn grenzen aan* ook wat sterker. En ik hou nog vréselijk veel van hem maar inmiddels ook wel een minibeetje van mezelf. En ik verdien meer.
Ik hou van de man die hij zou kunnen zijn, niet van de man die hij is. Ik hou meer van hem dan van mezelf. Geen respect, ongelijkwaardig.
Als ik het lees denk ik: ja, het is hard maar ik kan dit niet ontkennen. En toch.. een topic openen was al een grote stap voor me waar ik de afgelopen 5 ruzies al aan dacht. Ik erken het probleem. Toch dat slappe, verlamde gevoel. Ja ik laat me zo behandelen en ik heb toch nog dat stemmetje dat zegt; is er niet nog iets dat ik kan doen? Iets om aan te passen zodat het wel zal gaan?
Hoe stop ik dit? Hoe leer ik mezelf respecteren en van mezelf houden?
Dit was ik zo'n 9 maanden geleden. Exact.
Ik heb toen op een gegeven moment tóch gezegd 'ik wil je even niet horen/zien.' Even écht tijd voor mezelf en rust in mijn hoofd.
Na een tijdje het contact weer langzaam op een véél lager pitje opgebouwd want mèn wat miste ik hem vreselijk. En echt hem, niet het niet meer in een relatie zijn. Dit ging een paar maanden goed.
Toen kwam er het moment dat ik steeds vaker ging denken 'maar zo wil ik niet met me om laten gaan'. (Ik heb wel ook al die tijd intensieve therapie gehad overigens)
Toen heb ik nógmaals besloten om mijn grens aan te geven en het contact te verbreken. En dat is 1,5 maand geleden.
Vorige week kreeg ik een smsje, of ik wilde afspreken. Ik heb even goed nagedacht wat ik daarbij voelde en toen besloten dat ik dat nu nog niet wil. En dat is óók heel moeilijk en er speelt nog steeds door mijn hoofd 'wat nou als hij dat niet accepteert of dan echt geen contact meer wil?'
Maar elke dag wordt het gevoel *dit is míjn keuze, ik geef mijn grenzen aan* ook wat sterker. En ik hou nog vréselijk veel van hem maar inmiddels ook wel een minibeetje van mezelf. En ik verdien meer.
zondag 21 september 2014 02:55
Je zegt dat je niet uitgescholden wil worden en dat dat je grens is. Maar dat is niet zo. Als het je grens was dan zou je hem verlaten als hij je uitschold. Dat is wat grens betekent, tot hier en niet verder. Jij kiest er voor je te laten uitschelden.
Hij mishandelt je, besef je dat wel? En jij kiest ervoor je te laten mishandelen.
Hij mishandelt je, besef je dat wel? En jij kiest ervoor je te laten mishandelen.
zondag 21 september 2014 03:10
Als ik jouw verhaal lees krijg ik het idee dat jouw partner mijn ex-man is, het schelden en in vertrouwen vertelde dingen tegen je gebruiken.
Bij mij heeft het 14 jaar geduurd voordat ik mezelf realiseerde dat het niet goed was, dat kwam doordat ik therapie kreeg vanuit mijn werk, daar was ik zo negatief bezig dat er aan de noodrem getrokken werd.
Tijdens de therapie bleek dat ik mijzelf en mijn normen en waarden, mijn mens- zijn niet belangrijk vond, fout dus!
Het heeft mij veel moeite, pijn, tranen gekost maar ik heb op een gegeven moment gezegd " ik hou van jou, maar ik hou ook van mezelf, ik accepteer jouw scheldpartijen en emotionele afbraak niet meer"
Ik ben nu iets meer dan een jaar bij mijn ex-man weg, ik vind mezelf weer leuk, ik straal, ik ben gezond, ik ben positief, andere mensen benoemen dit en ook op mijn werk gast het helemaal super.
Kies voor jezelf, jij bent het waard dat je voor jezelf opkomt!
Bij mij heeft het 14 jaar geduurd voordat ik mezelf realiseerde dat het niet goed was, dat kwam doordat ik therapie kreeg vanuit mijn werk, daar was ik zo negatief bezig dat er aan de noodrem getrokken werd.
Tijdens de therapie bleek dat ik mijzelf en mijn normen en waarden, mijn mens- zijn niet belangrijk vond, fout dus!
Het heeft mij veel moeite, pijn, tranen gekost maar ik heb op een gegeven moment gezegd " ik hou van jou, maar ik hou ook van mezelf, ik accepteer jouw scheldpartijen en emotionele afbraak niet meer"
Ik ben nu iets meer dan een jaar bij mijn ex-man weg, ik vind mezelf weer leuk, ik straal, ik ben gezond, ik ben positief, andere mensen benoemen dit en ook op mijn werk gast het helemaal super.
Kies voor jezelf, jij bent het waard dat je voor jezelf opkomt!
zondag 21 september 2014 03:18
Ik denk dat je houden van verward met ik kan denk ik niet zonder.... tja en zonder wat eigenlijk? blijkbaar wegen de leuke momenten voor jou niet meer op tegen jullie mindere momenten..
kwetsen, depressief raken en je eigenwaarde verliezen in een relatie klinken mij niet gezond in de oren, dan ben je beter af zonder die relatie...
kies Hoe moeilijk het ook lijkt voor jezelf... Wanneer jullie bij elkaar horen, zal dat in de toekomst wel blijken!
sterkte!
kwetsen, depressief raken en je eigenwaarde verliezen in een relatie klinken mij niet gezond in de oren, dan ben je beter af zonder die relatie...
kies Hoe moeilijk het ook lijkt voor jezelf... Wanneer jullie bij elkaar horen, zal dat in de toekomst wel blijken!
sterkte!
zondag 21 september 2014 08:37
Hi Visenya,
Jouw tekst zou mijn tekst kunnen zijn.
Wat ontzettend moeilijk he! Verdriet, wanhoop, onzekerheid.
Ik ben niet de juiste persoon om je advies te geven, want ik heb zelf nog geen punt achter de relatie gezet.
Gisteren was het opnieuw geroep en ja, opnieuw was het mijn schuld, ik die hem gek maak, in die onredelijk ben. Ik ben vier uur lang rustig gebleven, toch maar telkens opnieuw proberen uit te leggen wat ik bedoelde. Maar goed, op een gegeven moment ben ik opgestaan en ben ik in bed gekropen. De allereerste keer!!! Normaalgezien ben ik degene die achter hem aan loop. En vandaag zouden we met een groepje iets gaan doen. Ik ben deze morgen alleen vertrokken, nadat hij had laten weten dat hij niet meer wilde gaan. Wat voelt dit als een overwinning. Al zit ik hier nu met een heel klein hartje in de auto te wachten. Ben meer dan een half uur te vroeg. Maar ik moest vertrekken of ik ik zou het niet gedaan hebben. Ik hoop dat ik nu gewoon weg blijf. Of toch dat hij zich vanavond uitgebreid excuseert en het licht heeft gezien. En neen, zo mag ik en jij niet denken. Hij zal niet veranderen.
De leuke momenten, ja, die zijn super. Maar als je er achteraf over nadenkt... Zijn die dat dan ook. Ben je dan volledig ontspannen? Of toch een beetje best aan het doen om hem maar gelukkig te maken. Ik alvast wel.
Het is zo moeilijk om dit alles te beseffen en dan te zien dat je de 'ballen' niet hebt om definitief de deur achter je dicht te trekken. Klaar voor iets nieuws, alleen of met iemand die je wel verdient.
Veel viva dames hebben ervaring met dergelijke mannen, veel dames geven schitterend advies. Wees niet zo stom als mij om het niet op te volgen.
Heel veel moed!!!
Gr.
Ps: ik typ dit op mijn telefoon, sorry mochten er wat schrijffouten in geslopen zijn.
Jouw tekst zou mijn tekst kunnen zijn.
Wat ontzettend moeilijk he! Verdriet, wanhoop, onzekerheid.
Ik ben niet de juiste persoon om je advies te geven, want ik heb zelf nog geen punt achter de relatie gezet.
Gisteren was het opnieuw geroep en ja, opnieuw was het mijn schuld, ik die hem gek maak, in die onredelijk ben. Ik ben vier uur lang rustig gebleven, toch maar telkens opnieuw proberen uit te leggen wat ik bedoelde. Maar goed, op een gegeven moment ben ik opgestaan en ben ik in bed gekropen. De allereerste keer!!! Normaalgezien ben ik degene die achter hem aan loop. En vandaag zouden we met een groepje iets gaan doen. Ik ben deze morgen alleen vertrokken, nadat hij had laten weten dat hij niet meer wilde gaan. Wat voelt dit als een overwinning. Al zit ik hier nu met een heel klein hartje in de auto te wachten. Ben meer dan een half uur te vroeg. Maar ik moest vertrekken of ik ik zou het niet gedaan hebben. Ik hoop dat ik nu gewoon weg blijf. Of toch dat hij zich vanavond uitgebreid excuseert en het licht heeft gezien. En neen, zo mag ik en jij niet denken. Hij zal niet veranderen.
De leuke momenten, ja, die zijn super. Maar als je er achteraf over nadenkt... Zijn die dat dan ook. Ben je dan volledig ontspannen? Of toch een beetje best aan het doen om hem maar gelukkig te maken. Ik alvast wel.
Het is zo moeilijk om dit alles te beseffen en dan te zien dat je de 'ballen' niet hebt om definitief de deur achter je dicht te trekken. Klaar voor iets nieuws, alleen of met iemand die je wel verdient.
Veel viva dames hebben ervaring met dergelijke mannen, veel dames geven schitterend advies. Wees niet zo stom als mij om het niet op te volgen.
Heel veel moed!!!
Gr.
Ps: ik typ dit op mijn telefoon, sorry mochten er wat schrijffouten in geslopen zijn.
zondag 21 september 2014 08:38
Helas herken ik je verhaal ook heel erg. Ik heb 8 maanden in zo'n relatie gezeten. Tijdens ruzies heb ik vaak gedacht... 'nu is het genoeg', maar toch bleven m'n grenzen verschuiven en vervagen, omdat hij beterschap beloofde en op de goede momenten zo ontzettend lief was.
Maar ik merkte dat ik minder energie had voor dingen, ook op eieren liep, me 'schaamde' voor de buitenwereld, niet meer mezelf was. Inmiddels heb ik er een paar weken geleden een punt achter gezet. Ik heb het er ontzettend zwaar mee, dagelijks wil ik terug, maar rationeel weet ik dat dit geen toekomst heeft, dat ik hieraan kapot zou gaan. Inmiddels heeft hij serieuze hulp gezocht (maandenlang beloofd, nu dan toch begonnen). En hoewel ik dat fantastisch vind, ben ik bang dat het niet meer genoeg is, dat ik de ruzies echt niet meer aan kan en wil.
Wat ik mijzelf voorhoud is dat het, in elk geval voor mezelf, een verslavend patroon is. Het aantrekken, afstoten, maakt voor je hersenen een verslavend stofje aan, want als het fijn is... is het zo fijn. Een soort beloning na de ruzies. En dat is een heel ander gevoel dan van iemand houden, omdat je goed bent zoals je bent...
Ik hoop dat je eruit komt, bedenk wel... als iemand je nu al zo behandelt... denk je echt dat je over 10 of 20 jaar gelukkig zult zijn in deze relatie? Sterkte..
Maar ik merkte dat ik minder energie had voor dingen, ook op eieren liep, me 'schaamde' voor de buitenwereld, niet meer mezelf was. Inmiddels heb ik er een paar weken geleden een punt achter gezet. Ik heb het er ontzettend zwaar mee, dagelijks wil ik terug, maar rationeel weet ik dat dit geen toekomst heeft, dat ik hieraan kapot zou gaan. Inmiddels heeft hij serieuze hulp gezocht (maandenlang beloofd, nu dan toch begonnen). En hoewel ik dat fantastisch vind, ben ik bang dat het niet meer genoeg is, dat ik de ruzies echt niet meer aan kan en wil.
Wat ik mijzelf voorhoud is dat het, in elk geval voor mezelf, een verslavend patroon is. Het aantrekken, afstoten, maakt voor je hersenen een verslavend stofje aan, want als het fijn is... is het zo fijn. Een soort beloning na de ruzies. En dat is een heel ander gevoel dan van iemand houden, omdat je goed bent zoals je bent...
Ik hoop dat je eruit komt, bedenk wel... als iemand je nu al zo behandelt... denk je echt dat je over 10 of 20 jaar gelukkig zult zijn in deze relatie? Sterkte..
zondag 21 september 2014 08:49
Hoi Cha,
Het feit dat je ziet dat er iets niet klopt is denk ik al een hele stap. Je schrijft dat je, als hij boos is, probeert uit te leggen wat je bedoelt. Ik las ergens dat dit een 'normale' reactie, maar dat het geen zin heeft. In zijn woede is hij namelijk niet voor rede vatbaar, hij ziet de wereld op dat moment echt zo. Bij mij heeft het geholpen er veel over te lezen. Dan zul je zien dat het best vaak voorkomt en dat de patronen vaak hetzelfde zijn. En dat was voor mij een 'eye opener', omdat je toch vaak denkt 'bij mij is het anders, hij verandert wel'...
Voor mezelf ben ik er ook nog lang niet hoor. Ik ben vaak nog ontzettend verdrietig en mis hem heel erg. Ook ben ik 'boos' op mezelf dat ik zolang in iets heb kunnen blijven zitten, dat ik zo over m'n grenzen heb kunnen laten gaan. Dat probeer ik nu beter te begrijpen en ook te verwerken.
Eigenlijk schrijf je dat je niet gelukkig bent, je probeert hem gelukkig te maken. En dat is niet genoeg... Hoop echt dat je in de toekomst de kracht hebt voor jezelf te kiezen, welke keus daar dan ook bijhoort..
"Sometimes the best thing you can do for someone you love is to let them go".
Het feit dat je ziet dat er iets niet klopt is denk ik al een hele stap. Je schrijft dat je, als hij boos is, probeert uit te leggen wat je bedoelt. Ik las ergens dat dit een 'normale' reactie, maar dat het geen zin heeft. In zijn woede is hij namelijk niet voor rede vatbaar, hij ziet de wereld op dat moment echt zo. Bij mij heeft het geholpen er veel over te lezen. Dan zul je zien dat het best vaak voorkomt en dat de patronen vaak hetzelfde zijn. En dat was voor mij een 'eye opener', omdat je toch vaak denkt 'bij mij is het anders, hij verandert wel'...
Voor mezelf ben ik er ook nog lang niet hoor. Ik ben vaak nog ontzettend verdrietig en mis hem heel erg. Ook ben ik 'boos' op mezelf dat ik zolang in iets heb kunnen blijven zitten, dat ik zo over m'n grenzen heb kunnen laten gaan. Dat probeer ik nu beter te begrijpen en ook te verwerken.
Eigenlijk schrijf je dat je niet gelukkig bent, je probeert hem gelukkig te maken. En dat is niet genoeg... Hoop echt dat je in de toekomst de kracht hebt voor jezelf te kiezen, welke keus daar dan ook bijhoort..
"Sometimes the best thing you can do for someone you love is to let them go".
zondag 21 september 2014 08:57
Dank je wel voor je lieve woorden, Inge.
Ik ben bang nu. Bang dat ik me slecht ga voelen, hem ga missen.
Dat ik spijt krijg.
De boosheid is erg herkenbaar. Ik kan woedend zijn op mezelf, in de spiegel kijken en aan mezelf vragen hoe ik zo dom kan zijn.
Maar ik hoop dat ik nu zo sterk kan zijn als jou en de juiste beslissing kan nemen. Ik heb er wel wat over gelezen, het is me al gezegd door een psycholoog, hier op viva. Ik ben gewoon erg dom. Maar ik kom er wel!
Reuzebedankt. En heel veel sterkte!!!
Ik ben bang nu. Bang dat ik me slecht ga voelen, hem ga missen.
Dat ik spijt krijg.
De boosheid is erg herkenbaar. Ik kan woedend zijn op mezelf, in de spiegel kijken en aan mezelf vragen hoe ik zo dom kan zijn.
Maar ik hoop dat ik nu zo sterk kan zijn als jou en de juiste beslissing kan nemen. Ik heb er wel wat over gelezen, het is me al gezegd door een psycholoog, hier op viva. Ik ben gewoon erg dom. Maar ik kom er wel!
Reuzebedankt. En heel veel sterkte!!!
zondag 21 september 2014 09:03
Je bent niet dom. Als je dat zegt maak je jezelf klein.
Je hebt nu nog méér redenen om te blijven dan om te gaan.
Zodra dat verandert ga je. Je hoeft niet magische iq stijgingen te ondergaan. omdat je niet dom bent.
Het is heel makkelijk, jij bepaalt.
Jij bepaalt dat het leuk genoeg is of niet.
Waarom jij nog blijft kan zijn omdat je van de man houdt die hij kan zijn. Dat maakt jou heel geduldig en idealistisch. En misschien naïef.
Je hebt nu nog méér redenen om te blijven dan om te gaan.
Zodra dat verandert ga je. Je hoeft niet magische iq stijgingen te ondergaan. omdat je niet dom bent.
Het is heel makkelijk, jij bepaalt.
Jij bepaalt dat het leuk genoeg is of niet.
Waarom jij nog blijft kan zijn omdat je van de man houdt die hij kan zijn. Dat maakt jou heel geduldig en idealistisch. En misschien naïef.
zondag 21 september 2014 09:29
Verdriet ga je zeker krijgen, maar je hoeft er niet overdreven bang voor te zijn. Als je het mee gaat maken ga je iets doormaken wat niemand jou toewenst, maar wat wel zal veranderen naar iets goeds. Dat verdriet zal minder worden en over gaan. Dat is het verschil met het verdriet in de relatie, dat zal altijd blijven en nog groter worden.
Als je weggaat zul je weer ongecompliceerde blijdschap ervaren.
Als je weggaat zul je weer ongecompliceerde blijdschap ervaren.
zondag 21 september 2014 09:58
quote:Madderijn schreef op 21 september 2014 @ 09:03:
Je bent niet dom. Als je dat zegt maak je jezelf klein.
Je hebt nu nog méér redenen om te blijven dan om te gaan.
Zodra dat verandert ga je. Je hoeft niet magische iq stijgingen te ondergaan. omdat je niet dom bent.
Het is heel makkelijk, jij bepaalt.
Jij bepaalt dat het leuk genoeg is of niet.
Waarom jij nog blijft kan zijn omdat je van de man houdt die hij kan zijn. Dat maakt jou heel geduldig en idealistisch. En misschien naïef.
Bij mij hielp de realisatie: ik wil graag dat er van mij gehouden wordt om wie ik ben. Maar geef ik dat ook?
Antwoord: nee. Deze (soms) schreeuwlelijk is gewoon al de man die hij is. Net al deze (soms) hysterica de vrouw is die ik dus ook weleens was. Kan ik daarmee leven?
Met mezelf niet meer op deze manier. Wat er ook gebeurt, ik bepaal hoe ik reageer op dingen.
Ik vond mezelf gewoon genant af en toe.
Vanuit daar ben ik aan de slag gegaan. Net als ingeinge schreef: patroon doorbreken.
Maar: hij wilde ook. We bleven elkaar wel 'zoeken' en hij probeerde ook dingen. Heeft onze relatie wel verdiept.
Dat laatste mis ik nog in sommige verhalen. Ik hoor de mannen niet echt hun best doen?
Je bent niet dom. Als je dat zegt maak je jezelf klein.
Je hebt nu nog méér redenen om te blijven dan om te gaan.
Zodra dat verandert ga je. Je hoeft niet magische iq stijgingen te ondergaan. omdat je niet dom bent.
Het is heel makkelijk, jij bepaalt.
Jij bepaalt dat het leuk genoeg is of niet.
Waarom jij nog blijft kan zijn omdat je van de man houdt die hij kan zijn. Dat maakt jou heel geduldig en idealistisch. En misschien naïef.
Bij mij hielp de realisatie: ik wil graag dat er van mij gehouden wordt om wie ik ben. Maar geef ik dat ook?
Antwoord: nee. Deze (soms) schreeuwlelijk is gewoon al de man die hij is. Net al deze (soms) hysterica de vrouw is die ik dus ook weleens was. Kan ik daarmee leven?
Met mezelf niet meer op deze manier. Wat er ook gebeurt, ik bepaal hoe ik reageer op dingen.
Ik vond mezelf gewoon genant af en toe.
Vanuit daar ben ik aan de slag gegaan. Net als ingeinge schreef: patroon doorbreken.
Maar: hij wilde ook. We bleven elkaar wel 'zoeken' en hij probeerde ook dingen. Heeft onze relatie wel verdiept.
Dat laatste mis ik nog in sommige verhalen. Ik hoor de mannen niet echt hun best doen?
zondag 21 september 2014 10:21
Wat mooi Haakje dat jullie wel samen een weg hebben kunnen vinden om de communicatie etc te verbeteren. Daar ben ik dan weer 'jaloers' op. Bij mij wilde mijn vriend wel veranderen, maar in de praktijk veranderde er niets. Hij was in zijn boosheid zo overtuigd van zijn 'gelijk'. Nu, nu het eigenlijk te laat was, pakt hij het probleem wel echt aan. Maar inmiddels heb ik 8 maanden lang zoveel boosheid gezien en dingen naar m'n hoofd gekregen, dat ik niet meer geloof dat voor ons nog genoeg is om een harmonieuze relatie te kunnen krijgen. Maar dat geeft wel een immens gevoel van machteloosheid en 'pijn'.
Fijn dat jullie hier wel een weg in hebben kunnen vinden. Fijn om ook andere ervaringen te lezen.. Sterkte iedereen!
Fijn dat jullie hier wel een weg in hebben kunnen vinden. Fijn om ook andere ervaringen te lezen.. Sterkte iedereen!
zondag 21 september 2014 11:17
Haakje, dat zou ik ook zo graag willen. Ik vind het ook verkeerd zoals ik nu reageer, hoe hysterisch ik kan worden, hoe ik overal wat achter zoek etc. etc. Met babystapjes probeer ik dat te veranderen maar inderdaad, ik mis zijn pogingen tot veranderen.
Heel af en toe biedt hij wel eens zijn excuses aan, maar dan voor heel geïsoleerde incidenten. Bijvoorbeeld: "sorry dat ik je een kankerwijf noemde, dat had ik niet moeten doen". Maar het issue is dat hij überhaupt boos werd om iets wat ik niet zo bedoel. En dan probeer ik uit te leggen dat ik het niet zo bedoel op een rustige manier, maar hij zit dan al zo in z'n woede dat hij niet meer luistert. Dat frustreert mij weer en dan staan we weer als een ordinair stel te schreeuwen en te gooien.
Super bedankt voor al deze reacties trouwens, zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in zo'n negatieve spiraal terechtkomt.
Ik denk dat het al vanaf het begin scheef is gaan lopen. Ik heb altijd het idee gehad dat ik blij mocht zijn, dat iemand zoals hij viel op mij. Daardoor pik ik steeds meer, alleen maar zodat hij bij me blijft, immers ik mag in mijn handjes knijpen met hem...
In mijn vorige relatie ben ik niet zo geweest, ik ben nog nooit zo boos geworden, zo verdrietig geweest, als dat ik in deze relatie inmiddels wel elke week een keer ben.
En als het dan weer goed gaat, niet door uit te praten maar door te doen alsof er niets gebeurd is en gewoon weer met elkaar te praten over koetjes en kalfjes, dan vind ik het zo fijn. Als hij weer lieve dingen zegt, leuk doet, me aandacht geeft, als we weer samen ergens heen gaan. Ik ben gewoon doodsbang dat ik dat zo erg ga missen.
Heel af en toe biedt hij wel eens zijn excuses aan, maar dan voor heel geïsoleerde incidenten. Bijvoorbeeld: "sorry dat ik je een kankerwijf noemde, dat had ik niet moeten doen". Maar het issue is dat hij überhaupt boos werd om iets wat ik niet zo bedoel. En dan probeer ik uit te leggen dat ik het niet zo bedoel op een rustige manier, maar hij zit dan al zo in z'n woede dat hij niet meer luistert. Dat frustreert mij weer en dan staan we weer als een ordinair stel te schreeuwen en te gooien.
Super bedankt voor al deze reacties trouwens, zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die in zo'n negatieve spiraal terechtkomt.
Ik denk dat het al vanaf het begin scheef is gaan lopen. Ik heb altijd het idee gehad dat ik blij mocht zijn, dat iemand zoals hij viel op mij. Daardoor pik ik steeds meer, alleen maar zodat hij bij me blijft, immers ik mag in mijn handjes knijpen met hem...
In mijn vorige relatie ben ik niet zo geweest, ik ben nog nooit zo boos geworden, zo verdrietig geweest, als dat ik in deze relatie inmiddels wel elke week een keer ben.
En als het dan weer goed gaat, niet door uit te praten maar door te doen alsof er niets gebeurd is en gewoon weer met elkaar te praten over koetjes en kalfjes, dan vind ik het zo fijn. Als hij weer lieve dingen zegt, leuk doet, me aandacht geeft, als we weer samen ergens heen gaan. Ik ben gewoon doodsbang dat ik dat zo erg ga missen.
zondag 21 september 2014 11:47
quote:Inge_Inge schreef op 21 september 2014 @ 08:38:
Helas herken ik je verhaal ook heel erg. Ik heb 8 maanden in zo'n relatie gezeten. Tijdens ruzies heb ik vaak gedacht... 'nu is het genoeg', maar toch bleven m'n grenzen verschuiven en vervagen, omdat hij beterschap beloofde en op de goede momenten zo ontzettend lief was.
Maar ik merkte dat ik minder energie had voor dingen, ook op eieren liep, me 'schaamde' voor de buitenwereld, niet meer mezelf was. Inmiddels heb ik er een paar weken geleden een punt achter gezet. Ik heb het er ontzettend zwaar mee, dagelijks wil ik terug, maar rationeel weet ik dat dit geen toekomst heeft, dat ik hieraan kapot zou gaan. Inmiddels heeft hij serieuze hulp gezocht (maandenlang beloofd, nu dan toch begonnen). En hoewel ik dat fantastisch vind, ben ik bang dat het niet meer genoeg is, dat ik de ruzies echt niet meer aan kan en wil.
Wat ik mijzelf voorhoud is dat het, in elk geval voor mezelf, een verslavend patroon is. Het aantrekken, afstoten, maakt voor je hersenen een verslavend stofje aan, want als het fijn is... is het zo fijn. Een soort beloning na de ruzies. En dat is een heel ander gevoel dan van iemand houden, omdat je goed bent zoals je bent...
Ik hoop dat je eruit komt, bedenk wel... als iemand je nu al zo behandelt... denk je echt dat je over 10 of 20 jaar gelukkig zult zijn in deze relatie? Sterkte..
Hmm die schaamte ook, ook zoiets wat ik steeds maar wegdruk maar wat echt niet klopt. Ik durf er met niemand over te praten, aan de ene kant wil ik niet dat ze iets verkeerds van hem gaan denken, aan de andere kant schaam ik me gewoon dat ik me keer op keer zo laat behandelen. Soms snauwt hij me af in het bijzijn van vrienden of collega's. Ik ga er dan niet op in omdat de boel dan alleen maar escaleert en hij dan geen grens heeft.
Maar man, wat schaam ik me dat ik zo tot me laat praten en dat iedereen het kan zien.
Ik vind het knap dat je er een punt achter gezet hebt. Mijn verstand zegt dat ik op deze manier inderdaad nooit gelukkig ga worden en nooit een relatie ga hebben zoals ik wil. Liefdevol, er zijn voor elkaar, maatjes, elkaar blindelings kunnen vertrouwen (niet alleen op het gebied van vreemdgaan, maar vooral op het gebied van moeilijke dingen durven te bespreken en vertrouwen dat het niet tegen je gebruikt wordt). Ik wil het zo graag en zo graag met hem..
Dus hoop ik toch dat het gaat zoals bij haakje, ik werk aan mijn tekortkomingen en hij aan die van hem en onze relatie wordt dieper. Maarja als je al niet eens dat gesprek aan kan gaan zonder escalatie.
Helas herken ik je verhaal ook heel erg. Ik heb 8 maanden in zo'n relatie gezeten. Tijdens ruzies heb ik vaak gedacht... 'nu is het genoeg', maar toch bleven m'n grenzen verschuiven en vervagen, omdat hij beterschap beloofde en op de goede momenten zo ontzettend lief was.
Maar ik merkte dat ik minder energie had voor dingen, ook op eieren liep, me 'schaamde' voor de buitenwereld, niet meer mezelf was. Inmiddels heb ik er een paar weken geleden een punt achter gezet. Ik heb het er ontzettend zwaar mee, dagelijks wil ik terug, maar rationeel weet ik dat dit geen toekomst heeft, dat ik hieraan kapot zou gaan. Inmiddels heeft hij serieuze hulp gezocht (maandenlang beloofd, nu dan toch begonnen). En hoewel ik dat fantastisch vind, ben ik bang dat het niet meer genoeg is, dat ik de ruzies echt niet meer aan kan en wil.
Wat ik mijzelf voorhoud is dat het, in elk geval voor mezelf, een verslavend patroon is. Het aantrekken, afstoten, maakt voor je hersenen een verslavend stofje aan, want als het fijn is... is het zo fijn. Een soort beloning na de ruzies. En dat is een heel ander gevoel dan van iemand houden, omdat je goed bent zoals je bent...
Ik hoop dat je eruit komt, bedenk wel... als iemand je nu al zo behandelt... denk je echt dat je over 10 of 20 jaar gelukkig zult zijn in deze relatie? Sterkte..
Hmm die schaamte ook, ook zoiets wat ik steeds maar wegdruk maar wat echt niet klopt. Ik durf er met niemand over te praten, aan de ene kant wil ik niet dat ze iets verkeerds van hem gaan denken, aan de andere kant schaam ik me gewoon dat ik me keer op keer zo laat behandelen. Soms snauwt hij me af in het bijzijn van vrienden of collega's. Ik ga er dan niet op in omdat de boel dan alleen maar escaleert en hij dan geen grens heeft.
Maar man, wat schaam ik me dat ik zo tot me laat praten en dat iedereen het kan zien.
Ik vind het knap dat je er een punt achter gezet hebt. Mijn verstand zegt dat ik op deze manier inderdaad nooit gelukkig ga worden en nooit een relatie ga hebben zoals ik wil. Liefdevol, er zijn voor elkaar, maatjes, elkaar blindelings kunnen vertrouwen (niet alleen op het gebied van vreemdgaan, maar vooral op het gebied van moeilijke dingen durven te bespreken en vertrouwen dat het niet tegen je gebruikt wordt). Ik wil het zo graag en zo graag met hem..
Dus hoop ik toch dat het gaat zoals bij haakje, ik werk aan mijn tekortkomingen en hij aan die van hem en onze relatie wordt dieper. Maarja als je al niet eens dat gesprek aan kan gaan zonder escalatie.
zondag 21 september 2014 12:03
Wij hadden relatietherapie hoor. En waren op een punt dat we helemaal niet meer met elkaar praatten, alleen gezin draaiende hielden.
Ik had al zo goed als een ander huis en had echt veel zin om te verhuizen. Om eerlijk te zijn ben ik in eerste instantie gebleven en die therapie aangegaan omdat ik het mijn kind niet aan wilde doen om uit elkaar te gaan en het zo erg vond voor mijn vriend dat hij weekendvader zou worden.
Ben ook met het verkeerde idee begonnen: ik wilde een soort 'bewijs' dat ik alles had geprobeerd en dat hij een l#l was en ik een lief gevoelig mens blabla.
Viel dat even tegen dat ik ook kritisch naar mezelf moest zijn en gelijk ook feedback kreeg!
Gekke tijd was dat hoor. En het feit dat hij braaf meeging met zijn opschrijfboekje (nooit verwacht!) doet me nog steeds smelten.
Maar het was echt hard werken, en ik denk zelf dat het vaak beter is om gewoon voor jezelf te kiezen.
Ik kan niet rationeel verklaren waarom ik dit ben aangegaan.
Ik had al zo goed als een ander huis en had echt veel zin om te verhuizen. Om eerlijk te zijn ben ik in eerste instantie gebleven en die therapie aangegaan omdat ik het mijn kind niet aan wilde doen om uit elkaar te gaan en het zo erg vond voor mijn vriend dat hij weekendvader zou worden.
Ben ook met het verkeerde idee begonnen: ik wilde een soort 'bewijs' dat ik alles had geprobeerd en dat hij een l#l was en ik een lief gevoelig mens blabla.
Viel dat even tegen dat ik ook kritisch naar mezelf moest zijn en gelijk ook feedback kreeg!
Gekke tijd was dat hoor. En het feit dat hij braaf meeging met zijn opschrijfboekje (nooit verwacht!) doet me nog steeds smelten.
Maar het was echt hard werken, en ik denk zelf dat het vaak beter is om gewoon voor jezelf te kiezen.
Ik kan niet rationeel verklaren waarom ik dit ben aangegaan.
zondag 21 september 2014 12:54
Wij hadden geen kinderen en kan me voorstellen dat dat wel een verschil maakt. Dan had ik wellicht ook andere keuzes gemaakt. Wel knap van je Haakje. Ik besef me dat ik ook een aandeel heb in de ruzies. Het accepteren op zich is natuurlijk al een aandeel, maar na verloop van tijd merkte ik dat ik ook gedrag begon te vertonen waar ik niet trots op ben en wat ik niet eerder heb gedaan in andere relaties.
Ja raar he visenya, die schaamte. Ik merkte dat ik ook minder erover ging praten tegenover m'n vriendinnen en ouders, want het moest allemaal zo 'goed' lijken voor de buitenwereld. Maar ik wist dat er iets dus niet goed zat. Ik snap wat je zegt, maar bedenk je wel of je die toekomst echt zo graag met hem wilt. Of alleen met de leuke kanten van hem. Want dan zal hij toch ook echt stappen moeten ondernemen...
Ja raar he visenya, die schaamte. Ik merkte dat ik ook minder erover ging praten tegenover m'n vriendinnen en ouders, want het moest allemaal zo 'goed' lijken voor de buitenwereld. Maar ik wist dat er iets dus niet goed zat. Ik snap wat je zegt, maar bedenk je wel of je die toekomst echt zo graag met hem wilt. Of alleen met de leuke kanten van hem. Want dan zal hij toch ook echt stappen moeten ondernemen...
zondag 21 september 2014 17:23
Hoe leuk je elkaar ook vindt, rationeel gezien zie je zelf in dat het niet werkt. Hoe jammer ook. Het gaat waarschijnlijk ook niet veranderen, dus heb je de keuze: 1. Accepteren dat het zo is en bij elkaar blijven (met alle volgen van dien: jezelf verliezen, je grenzen nog verder laten gaan).. 2. Voor jezelf kiezen en je eigen geluk.
Persoonlijk denk ik niet dat een relatie zo'n een strijd hoef te zijn, is dit wel zo..dan gaat er zoveel energie en vervelende emoties in zitten.. Is dat het soort relatie wat je wilt hebben? Je hoort het beste in elkaar naar boven te halen en effectief te kunnen ruziemaken/communiceren. Jezelf kunnen zijn/veilig zijn is een voorwaarde, op eierschalen lopen, past hier niet bij.
Bij optie 1: heb je een illusionaire veiligheid..waar houd je aan vast? Een relatie wat niet werkt?
Kiezen voor jezelf is misschien onzeker en eng, want je weet niet wat er in je eentje je te wachten staat.
Maar liever single en gelukkig dan in een ongelukkige relatie, lijkt mij.
Persoonlijk denk ik niet dat een relatie zo'n een strijd hoef te zijn, is dit wel zo..dan gaat er zoveel energie en vervelende emoties in zitten.. Is dat het soort relatie wat je wilt hebben? Je hoort het beste in elkaar naar boven te halen en effectief te kunnen ruziemaken/communiceren. Jezelf kunnen zijn/veilig zijn is een voorwaarde, op eierschalen lopen, past hier niet bij.
Bij optie 1: heb je een illusionaire veiligheid..waar houd je aan vast? Een relatie wat niet werkt?
Kiezen voor jezelf is misschien onzeker en eng, want je weet niet wat er in je eentje je te wachten staat.
Maar liever single en gelukkig dan in een ongelukkige relatie, lijkt mij.
zondag 21 september 2014 21:00
quote:visenya schreef op 21 september 2014 @ 01:23:
Ik hou van de man die hij zou kunnen zijn, niet van de man die hij is. Ik hou meer van hem dan van mezelf. Geen respect, ongelijkwaardig.
Als ik het lees denk ik: ja, het is hard maar ik kan dit niet ontkennen. En toch.. een topic openen was al een grote stap voor me waar ik de afgelopen 5 ruzies al aan dacht. Ik erken het probleem. Toch dat slappe, verlamde gevoel. Ja ik laat me zo behandelen en ik heb toch nog dat stemmetje dat zegt; is er niet nog iets dat ik kan doen? Iets om aan te passen zodat het wel zal gaan?
Hoe stop ik dit? Hoe leer ik mezelf respecteren en van mezelf houden?
Dat is niet je eerste prioriteit nu, en dat gaat je in deze relatie ook niet lukken. Dat is iets waar je later aan kan gaan werken. Voor nu: vraag je af waarom je blijft. Je wilt er alles aan gedaan hebben? Voelt het als falen als je de relatie verbreekt? En zo ja, waarom dan? Wat moet JIJ inbrengen in een relatie om die te laten slagen? Moet je alles van jezelf geven? En wat geeft hij, wat brengt hij in? Of neemt hij vooral?
Voor mij was het (achteraf) een eye-opener dat mijn psycholoog me liet inzien dat ik MIJN verantwoordelijkheid helemaal was nagekomen. Alleen: dat was niet genoeg. Ik kon het niet alleen. De relatie kon alleen door ons samen vlot getrokken worden. HIJ was degene die zijn plichten en verantwoordelijkheden niet nakwam. Ik wil niet zeggen dat ik alles goed heb gedaan, maar dat hoeft ook niet om een relatie in stand te houden. Ik heb wel mijn best gedaan, en dat kan ik van hem niet zeggen. Hoe zit dat bij jou?
Ik hou van de man die hij zou kunnen zijn, niet van de man die hij is. Ik hou meer van hem dan van mezelf. Geen respect, ongelijkwaardig.
Als ik het lees denk ik: ja, het is hard maar ik kan dit niet ontkennen. En toch.. een topic openen was al een grote stap voor me waar ik de afgelopen 5 ruzies al aan dacht. Ik erken het probleem. Toch dat slappe, verlamde gevoel. Ja ik laat me zo behandelen en ik heb toch nog dat stemmetje dat zegt; is er niet nog iets dat ik kan doen? Iets om aan te passen zodat het wel zal gaan?
Hoe stop ik dit? Hoe leer ik mezelf respecteren en van mezelf houden?
Dat is niet je eerste prioriteit nu, en dat gaat je in deze relatie ook niet lukken. Dat is iets waar je later aan kan gaan werken. Voor nu: vraag je af waarom je blijft. Je wilt er alles aan gedaan hebben? Voelt het als falen als je de relatie verbreekt? En zo ja, waarom dan? Wat moet JIJ inbrengen in een relatie om die te laten slagen? Moet je alles van jezelf geven? En wat geeft hij, wat brengt hij in? Of neemt hij vooral?
Voor mij was het (achteraf) een eye-opener dat mijn psycholoog me liet inzien dat ik MIJN verantwoordelijkheid helemaal was nagekomen. Alleen: dat was niet genoeg. Ik kon het niet alleen. De relatie kon alleen door ons samen vlot getrokken worden. HIJ was degene die zijn plichten en verantwoordelijkheden niet nakwam. Ik wil niet zeggen dat ik alles goed heb gedaan, maar dat hoeft ook niet om een relatie in stand te houden. Ik heb wel mijn best gedaan, en dat kan ik van hem niet zeggen. Hoe zit dat bij jou?
Ga in therapie!
zondag 21 september 2014 21:31
Zoals velen hier herken ik helaas heel veel in je verhaal.
Je zakt steeds meer weg tot er niets meer van je over is.
Denk eens hier over na: gun je jezelf een nieuwe start met nieuwe kansen?
Ook in je eentje kun je ongelukkig zijn, dat weten we allemaal. Maar beter alleen zijn, dan doodongelukkig in een relatie zijn.
Dát is namelijk pas eenzaamheid.
En beter alleen, maar wél met (weer) die nieuwe start en nieuwe kansen. Er zullen deuren voor je open gaan, echt.
Door te blijven ontneem je jezelf met zekerheid die kansen en zal je, zoals het ernaar uitziet, steeds meer van jezelf kwijtraken.
Waar ben je nu nog het meeste bang voor?
Je zakt steeds meer weg tot er niets meer van je over is.
Denk eens hier over na: gun je jezelf een nieuwe start met nieuwe kansen?
Ook in je eentje kun je ongelukkig zijn, dat weten we allemaal. Maar beter alleen zijn, dan doodongelukkig in een relatie zijn.
Dát is namelijk pas eenzaamheid.
En beter alleen, maar wél met (weer) die nieuwe start en nieuwe kansen. Er zullen deuren voor je open gaan, echt.
Door te blijven ontneem je jezelf met zekerheid die kansen en zal je, zoals het ernaar uitziet, steeds meer van jezelf kwijtraken.
Waar ben je nu nog het meeste bang voor?
zondag 21 september 2014 21:39
Ik had nog niet alles gelezen.
Bang voor het onbekende misschien?
Gevoed door het idee dat je het niet aankunt, zwak dat je nu bent.
Maar je denkt er al serieus over na (op termijn) weg te gaan. Dat is je houvast en daar ga je het mee redden.
Wat is enger: de gedachte nog meer te verliezen door tot het einde in deze situatie te leven, of de gedachte aan die nieuwe wereld zonder hem, maar met een sprankje hoop op een beter bestaan?
Want echt, met hem ga je het niet redden. Daar ben je te goed en te lief voor. Maar ook te gevoelig. En dat mag gekoesterd worden. Door jezelf en je omgeving.
Bang voor het onbekende misschien?
Gevoed door het idee dat je het niet aankunt, zwak dat je nu bent.
Maar je denkt er al serieus over na (op termijn) weg te gaan. Dat is je houvast en daar ga je het mee redden.
Wat is enger: de gedachte nog meer te verliezen door tot het einde in deze situatie te leven, of de gedachte aan die nieuwe wereld zonder hem, maar met een sprankje hoop op een beter bestaan?
Want echt, met hem ga je het niet redden. Daar ben je te goed en te lief voor. Maar ook te gevoelig. En dat mag gekoesterd worden. Door jezelf en je omgeving.
