Autisme: vanaf welke leeftijd merkbaar?

13-09-2014 08:22 69 berichten
Alle reacties Link kopieren
Naar aanleiding van iets wat ik zag op tv over autisme, vroeg ik me opeens af vanaf welke leeftijd je kunt merken dat iemand autisme heeft. Merk je dat al aan een baby, of komt dat pas later? Ik heb zelf bijvoorbeeld een zoontje van 13 maanden, en hij lijkt zich volkomen 'normaal' te ontwikkelen, kan hij dan later toch autistisch blijken? Dat vroeg ik me opeens af zo op de zaterdagmorgen
quote:blijekip schreef op 13 september 2014 @ 20:09:

Vivamam, heeft jouw zoon sensorische integratie therapie (geahd)?Ja, wij hebben heel lang in het revalidatiecentrum gelopen.
quote:ashley101 schreef op 13 september 2014 @ 20:23:

Ik heb twee zwaar autistische kinderen met ontwikkelingsachterstand.

De oudste liep altijd al een beetje achter maar de jongste ontwikkelde zich perfect normaal tot hij 20 maanden werd.

In een paar maanden tijd vergat hij alles wat hij had geleerd, kreeg een hele afwezige blik in z'n ogen, stopte met praten en begon te fladderen.

Vreselijk om je kind zo te zien aftakelenVerschrikkelijk, ik hoop dat je genoeg hulp, begeleiding en vooral begrip uit je omgeving krijgt!!!!
Alle reacties Link kopieren
quote:aaaanne schreef op 13 september 2014 @ 14:15:

Ik vind het zo knap dat ouders kunnen zien dat er 'iets' is.. wat zie je dan? Ik heb een kindje van 1 1/2 jaar (die het volgens mij prima doet, ze is alleen grof-motorisch nogal langzaam (en onder controle), maar ik ben zelf ook van de voorzichtige soort dus dat zal ze wel van mij hebben - ik maak me dus geen zorgen verder). Maar ik heb naast dit kindje niet zo'n ervaring met kinderen. Ik weet dus niet hoe andere kinderen op deze leeftijd doen. Ik neem aan dat veel andere moeders dat ook hebben. Je hebt weleens een neefje op bezoek ofzo, maar die is dan meteen weer een jaar ouder en dan is het gedrag ook heel anders. Hoe weet je dan dat je kind 'anders' is?



Mijn zoon had als kleine baby al een hele focus op lampjes. Daarna waren er steeds kleine dingen die andere kinderen niet hadden die hij wel deed of juist niet. Op zijn tweede sprak hij al heel normaal als een schoolkind. Hij werd altijd voor veel ouder aangezien (was ook lang).

Ergens zat er altijd een onderbuikgevoel dat er iets was, al die kleine dingetjes samen maken dat je denkt: hij is anders.

Op de basisschool zat elk kind netjes in de kring, maar hij sprong als een leeuw door de klas... En we hebben een tijd de tv uit de woonkamer gehad omdat ie daar helemaal op gefocust was. Sowieso kon hij zich Heek erg focussen op dingen (Lego bijv) Maar verder kon ie altijd heerlijk spelen. Wel zat ie altijd vreselijk onder de blauwe plekken, viel veel. Zwemles deed ie heel lang over. Zijn motoriek leek niet te kloppen, met schrijven had ie moeite. Wel was ie heel populair.

In groep 1 werd mij duidelijk dat er iets was, mijn man ook, maar zoons vader wilde er niet aan. Pas toen zijn vader zag dat zijn been zwabberde bij zwemmen wilde hij daar iets mee. Uiteindelijk pas in groep vier de diagnose:

Add, dyslectie, dcd en een IQ van 134



Nee geen ass maar wel een kind dat 'anders' is.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren
Vooral mijn moeder heeft altijd al geweten dat ik anders was. Het begon bij mij als baby al. Ik was snel overprikkeld en heb menig familiefeestje bij elkaar liggen krijsen, de eerste keer was ik negen weken oud (tot grote ergernis van andere familieleden). Mijn ouders, oma en een tante konden me vasthouden en bij anderen begon ik steevast te spartelen, overstrekken en te huilen. Letterlijk schreeuwend en gillend om papa of mama. Zelfs voor mijn eigen opa was ik doodsbang het eerste half jaar van mijn leven. Mensen vonden dat erg jammer hoorde ik achteraf, ik was een prachtige en mooie baby en mensen wilden me dolgraag vasthouden. Maar dat feestje ging dus niet door.



Als peuter en kleuter ging het al niet veel beter. Ik dacht altijd dat ik een beetje verlegen was maar bleek nog steeds extreem eenkennig. Ik plakte letterlijk aan mijn moeders rokken vast en ik was doodsbang voor vreemden. Het ergste was dan als volwassenen in mijn wangetje gingen knijpen en dan vroegen: 'och blue-tje, ben je een beetje verlegen?' Van andere kinderen moest ik al helemaal niets hebben. Waar andere kinderen met elkaar speelden zat ik aan mijn moeder vastgeklampt. Ze kon ook heel makkelijk met mij bij iemand op bezoek. Zolang ik naast haar zat, een boekje bij had en de rest me vooral met rust liet had ze letterlijk geen kind aan me.



Ik begon pas contact te accepteren op mijn zevende. Ik trok heel erg naar volwassenen toe en was volledig geobsedeerd door topografie, liep al vanaf mijn zesde steevast met een grote bosatlas onder mijn arm geklemd. Van andere kinderen moest ik nog steeds niet veel hebben en van kinderen jonger dan mijzelf al helemaal niet, sibling en neefje uitgezonderd, die waren vertrouwd. Als we ergens naartoe gingen wilde ik precies weten hoe of wat: vooral hoelang het ging duren en wanneer we weer thuis waren. Jong als ik was, voor mij was dat een rustpunt. Volgens leerkrachten was ik dromerig, afwezig, teruggetrokken en rustig.



In mijn puberteit ging het ook niet goed, dat begon ik vooral te merken met mijn eerste bijbaantjes en ook de bijbaantjes erna. Ik kwam vaak huilend thuis en wist niet waarom. Nu wel, ik was gewoon zwaar overprikkeld. Dat had ik ook na bijvoorbeeld een familiefeest ofzo. Ik liep overal mee vast. Opleidingen, stages, baantjes. Op mijn negentiende was het zo erg dat mijn moeder een jaar thuis bleef om voor mij te zorgen: ze zorgde ervoor dat ik opstond, ontbeet en nam me mee op sleeptouw: boodschappen doen, naar de kerstshows bij tuincentra, we kookten samen... Ben mijn moeder daar heel dankbaar voor. Onbewust voelde ze dat ik haar gewoon nog heel erg nodig had.



Daarna ging ik uit huis en het huishouden deed ik zo goed en kwaad als het ging op goed geluk. Ik vond dat ik op hetzelfde niveau en tempo moest functioneren als anderen, tenslotte was ik lichamelijk gezond en ik moest me maar gewoon niet zo aanstellen. Maar iedere dag was ik gesloopt, kwam huilend en gefrustreerd thuis van stage en sloopte uit frustratie mijn huisraad. Ik wist me geen raad met mezelf. Verder was ik asociaal naar anderen toe, inlevingsvermogen was me ook totaal vreemd. Het enige wat me boeide en waar ik over doorzaagde waren de onderwerpen die me interesseren en waar ik een grote fascinatie voor heb. Ook ben ik van nature een vrij formeel persoon, dat had ik als kind al. Mijn fijne motoriek is zwaar onderontwikkeld.



Uiteindelijk na verschillende depressies en pleinvrees bij het GGZ terecht gekomen met mijn klachten en kreeg mijn diagnose toen ik net zesentwintig was. Een autisme-spectrumstoornis met verschillende comorbiditeiten. Niet blij met etiketje maar wel blij dat ik weet wat er met me aan de hand is en vooral dat ik ermee kan leren omgaan.



Ik krijg nu al jaren cognitieve gedragstherapie en daar heb ik heel veel aan. Ik heb geleerd me in te leven in anderen, belangstelling te tonen en sociaal en attent te zijn. Stuur tegenwoordig om ieder wissewasje een kaartje, haha! Ik plan nu ook heel voorzichtig, geen dubbele afspraken meer en tijdig rust nemen want ben nog altijd heel snel overprikkeld en moe in mijn hoofd. Dan schaam ik me, omdat anderen wel normaal kunnen functioneren.



Met kinderen omgaan kan ik nog steeds niet, misschien omdat ik op veel gebieden nog functioneer als een kind. Als ik moe en overprikkeld ben en mijn hoofd zit te vol krijg ik ook huilbuien, al scheelt medicatie veel. Heb twee soorten. Al met al gaat het stukken beter sinds ik goede hulp heb.



Net als Hondenmens kreeg en krijg ik ook altijd goed te horen dat ik mezelf goed kan verwoorden.
Alle reacties Link kopieren
Poeh wat een verhaal.. Heftig. Maar wél goed om te lezen. Helpt mij weer met de voorbereiding op het ouder worden van onze autist. Hij is nu 7 en zoekt ook contact. Niet zo vaak, maar hij wil wel af en toe. Hij hangt ook enorm aan mij vast. Laatst hadden we een buurmeisje hier, dus ik zeg: 'laat je speelgoed maar zien'. En hij opent de koelkast en gaat de verschillende kaassoorten oplezen en netjes neerleggen. Ik weet niet of dat meisje nog eens wil komen.. ;-(
Alle reacties Link kopieren
quote:Xaloy schreef op 13 september 2014 @ 15:13:

Onze zoon was een hele rustige baby. Lui, had geen zin om te gaan draaien of zitten, leek het al spannend genoeg te vinden op z'n rug :-) Herkenbaar, had ik ook. Ik nam niet eens de moeite om te kruipen, dat ging ik pas doen na mijn eerste verjaardag.
Alle reacties Link kopieren
Ik wil je niet ontmoedigen met mijn verhaal hoor Xaloy. Het scheelt denk ik ook dat jullie er op tijd bij waren en er nu hulp is. En je weet wat er aan de hand is, dan zie je alarmsignalen ook gewoon eerder denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Nee hoor, je ontmoedigt me niet. Het is zoals het is en het komt zoals het komen moet. Maar voorbereiding op eventuele latere problemen is prettig. Het houden van bij kinderen is zo enorm groot, ik kan er absoluut niet tegen als hij verdrietig, bang, of moe is. Laat staan dat hij pijn heeft. Ik pas drie keer zo goed op hem dan op mezelf. Ik zet alles op alles om hem een fijn leven te laten hebben. Ik zou er echt meer dan alles voor over hebben. En dat is maar goed ook, want de kans dat hij psychische problemen krijgt is groter dan bij andere mensen. Ik ben voorbereid :-)
Alle reacties Link kopieren
Ik kan het me heel goed voorstellen wat je zegt Xaloy. Ook al heb ik zelf nooit een kinderwens gehad en nu nog steeds niet en die komt er ook nooit (en met mijn beperking lijkt me dat voor mezelf ook niet verstandig) ik kan me wel ontzettend goed voorstellen dat de liefde en zorgen voor je kind ontzettend diep kunnen gaan. Een soort allesomvattend iets.



Zo te lezen heeft je zoon in ieder geval een hele lieve en betrokken moeder Dat heeft voor mij persoonlijk ook heel veel gescheeld. Ook toen ik ouder was, mijn moeder was en is er altijd voor me.
Alle reacties Link kopieren
Sterkte, jij. Het klinkt alsof je het allemaal onder controle hebt maar er zullen best dagen zijn dat dat inderdaad alleen maar zo líjkt.



Ja, ik ben een leeuwenmoeder. Ik ben zelfs pardoes gestopt met roken toen ik besefte dat hij z'n moeder misschien nog wel wat langer nodig zou hebben dan normaal :-))
Pff, lijkt me lastig hoor, om ineens te realiseren dat er toch iets is met je kind. Al helemaal op de manier waarop het ging bij Ashley, pff. Al is pas later ontdekken wat er al die tijd dwars zat ook niks, lijkt me ook heel zwaar als je niet weet wat er mis met je is maar van alles lukt niet.



Zoals Solomio het verwoord is wel heel duidelijk voor een leek. Alles wat met prikkels verwerken te maken heeft.

Want heel veel dingen zijn misschien opgeteld genoeg om het te kunnen weten, maar kunnen afzonderlijk ook heel normaal zijn. Bijvoorbeeld woedeaanvallen: elk kind heeft een 'peuterpuberteit'. Of te veel prikkels op een verjaardag, dat heeft elk klein kind wel een periode, toch? Eenkennig zijn ook. Tenminste, ik maak me bij deze dingen geen zorgen.
Alle reacties Link kopieren
Dank je Xaloy, lief van je. Je slaat de spijker op zijn kop. Het klopt helemaal wat je zegt.

Leeuwenmoeder komt me bekend voor, dan zie ik mijn eigen moeder voor me. Knap zeg, gestopt met roken!
Alle reacties Link kopieren
quote:aaaanne schreef op 13 september 2014 @ 22:41:

Al is pas later ontdekken wat er al die tijd dwars zat ook niks, lijkt me ook heel zwaar als je niet weet wat er mis met je is maar van alles lukt niet.





Zo ging het dus bij mij.



Verjaardagen zijn voor mij nog steeds een hel, dat is nooit veranderd. Ben superslecht in small talk en weet nooit goed wat ik moet zeggen terwijl het bij anderen altijd zo vlekkeloos lijkt te gaan. De vele prikkels doen me ook geen goed. Ik ben net een antenne, vang alles op. Na een verjaardag doe ik niets meer, dan ben ik gesloopt en ga ik vaak een half uur uit het raam zitten staren of heel hard muziek luisteren door mijn koptelefoon om mijn hoofd leeg te maken.
Ja, voor jou Blue lagoon.



TV is iets waar ik helemaal niet 'doorheen kan denken'. Als bij iemand de tv aan staat, kan ik geen gesprek voeren. Ik wordt continu afgeleidt, hoor half wat die persoon zegt en half wat op tv is, maar door elkaar en als ik wil antwoorden herhaal ik wat net op tv werd gezegd. Ik vraag dus binnen een minuut of het ding uit mag

Ik stel me voor dat als je autisme hebt, je hier altijd last van hebt, bijvoorbeeld als er meerdere mensen door elkaar heen praten?



(ik ga zo trouwens slapen, truste alvast)
Alle reacties Link kopieren
Thanks voor de hug! Ja, klopt wat je zegt. Heel erg vermoeiend. Sowieso vind ik het het fijnste om zelf op bezoek te gaan, dan kan ik tenminste zelf bepalen wanneer het bezoek weer over is. Een uurtje vind ik doorgaans voldoende. Vragen of de tv uit mag vind ik moeilijk, ten slotte is het niet mijn huis.
Alle reacties Link kopieren
Blue-lagoon:

Heel herkenbaar wat je schrijft.

Ik kijk ook erg tegen anderen op, ook al gun ik ze hun geluk. Sommigen klasgenoten waren flierefluiters, die wel veel konden, maar laks waren. Die hebben nu toch hun droombaan. En ik heb hard geknokt, maar zonder resultaat. Soms vind ik dat zo oneerlijk. Dan denk ik: "Waarom was ik nou niet net als haar?"

Werk je trouwens op dit moment? Of ben je afgekeurd? Ik werk nu 4 jaar bij de SW en heb een vast contract. Het is een teken dat ik het goed doe, maar ja het is toch geen echte baan. Misschien in de toekomst, maar in deze regio is er ook heel weinig werk.
Alle reacties Link kopieren
Het viel me vroeger wel op dat mijn zoon wat anders was. Als we in een speeltuin speelden, liep hij juist bij de speeltuin weg. Hij leek altijd iets te willen dat wij niet toelieten. Daarna bleek hij een taalontwikkelingsstoornis te hebben. Niet alleen weinig woorden, maar ook dat hij geen vragen stelden. Er was niet echt een gesprek mogelijk. Dit is nu wel het geval. Ik merkte ook dat hij zich begon af te sluiten, maar dit kan ook zijn gekomen door negatieve ervaringen met andere kinderen en dat hij het dan opgeeft met kinderen die hij bijna niet kent.



Mijn zoon is een enorme knuffelkont, ook met vrienden van ons, is grof motorisch heel goed en maakt gewoon oogcontact: niet het beeld dat veel mensen bij autisme/ASS hebben. Fladderen doet mijn NT kind van 10 jaar ook, overigens. En mijn middelste is ook een NT-er en die kan helemaal opgaan in Minecraft en daar alleen maar over praten.
Alle reacties Link kopieren
quote:Xaloy schreef op 13 september 2014 @ 22:11:

Poeh wat een verhaal.. Heftig. Maar wél goed om te lezen. Helpt mij weer met de voorbereiding op het ouder worden van onze autist. Hij is nu 7 en zoekt ook contact. Niet zo vaak, maar hij wil wel af en toe. Hij hangt ook enorm aan mij vast. Laatst hadden we een buurmeisje hier, dus ik zeg: 'laat je speelgoed maar zien'. En hij opent de koelkast en gaat de verschillende kaassoorten oplezen en netjes neerleggen. Ik weet niet of dat meisje nog eens wil komen.. ;-(krijgt hij sociale les op school? Ik herken wel dat speelgoed niet speelgoed hoeft te zijn. Mijn zoon speelt met een vliegenmepper. Of hij verzamelt dingen. Laatst had hij op een rijtje gelegd: pincet, nijptang, bbq-tang. Of hij legt alle boeken en magazines beneden op de bank. Dat laatste was een pokkenklus om op te ruimen... Hij sleept ook alles uit kamers al je niet oplet.
Alle reacties Link kopieren
Deze autistische jongen, heeft een duidelijke visie over zijn aandoening. En is een voorbeeld voor een hele nieuwe lichting autisten.
Lachen is gezond

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven