Kinderen
alle pijlers
hoe onvoorwaardelijk zijn jullie naar jullie kinderen?
zondag 21 september 2014 11:09
*toevoeging aan de OP:
Gaandeweg het topic merk ik dat ik zoek naar een manier om te zorgen dat onze kinderen nooit het gevoel krijgen dat ze niet goed genoeg zijn (dit omdat mijn vriend erg voorwaardelijk is opgevoed en daar heeft hij last van, hierdoor durft(durfde) hij onder andere geen eigen keuzes te maken). Ik zoek naar antwoorden en die vind ik in het onvoorwaardelijk opvoeden. Het spreekt mij aan, de manier van kinderen benaderen en het zelfontplooien. *
Nav een ander topic, vraag ik me dit af:
Hoe onvoorwaardelijk zijn jullie naar jullie kinderen?
Ben je je bewust van de voorwaarden die je stelt en dat een kind dat kan koppelen aan de mate van houden van!?
'Als je dat niet doet, dan.....', 'Je moet dat doen, want.....', 'ik wil dat, want....', enz
Ik merk dat ik het steeds meer wil vermijden en lees me momenteel in, in het onvoorwaardelijk ouderschap.
Ik en mijn vriend zijn voorwaardelijk opgevoed. Hij tot in het extreme en heeft daar last van. Hij weet niet goed wat HIJ wil en zit regelmatig nog in zijn keurslijf naar de verwachtingen van zijn ouders. Bizar, als ik er over nadenk!
Ik vraag me oprecht af wat beter is en of er een middenweg is?
Zijn er hier mensen onvoorwaardelijk opgevoed? Ben benieuwd naar jullie ervaringen
Gaandeweg het topic merk ik dat ik zoek naar een manier om te zorgen dat onze kinderen nooit het gevoel krijgen dat ze niet goed genoeg zijn (dit omdat mijn vriend erg voorwaardelijk is opgevoed en daar heeft hij last van, hierdoor durft(durfde) hij onder andere geen eigen keuzes te maken). Ik zoek naar antwoorden en die vind ik in het onvoorwaardelijk opvoeden. Het spreekt mij aan, de manier van kinderen benaderen en het zelfontplooien. *
Nav een ander topic, vraag ik me dit af:
Hoe onvoorwaardelijk zijn jullie naar jullie kinderen?
Ben je je bewust van de voorwaarden die je stelt en dat een kind dat kan koppelen aan de mate van houden van!?
'Als je dat niet doet, dan.....', 'Je moet dat doen, want.....', 'ik wil dat, want....', enz
Ik merk dat ik het steeds meer wil vermijden en lees me momenteel in, in het onvoorwaardelijk ouderschap.
Ik en mijn vriend zijn voorwaardelijk opgevoed. Hij tot in het extreme en heeft daar last van. Hij weet niet goed wat HIJ wil en zit regelmatig nog in zijn keurslijf naar de verwachtingen van zijn ouders. Bizar, als ik er over nadenk!
Ik vraag me oprecht af wat beter is en of er een middenweg is?
Zijn er hier mensen onvoorwaardelijk opgevoed? Ben benieuwd naar jullie ervaringen
zondag 21 september 2014 15:29
De onvoorwaardelijkheid slaat op de liefde die je voelt voor je kinderen (en andersom). Niet op onvoorwaardelijk achter je kinderen staan of elk gedrag accepteren, goedvinden, bagatelliseren, vergoelijken, in mee gaan.. (uit zogenaamde liefde voor je kind).
Het een staat los van het ander. Je kan van je kind blijven houden al zou hij/zij ik weet niet wat hebben uitgehaald, gestoord of verslaafd is (geraakt), anderen kwaad doet, enz, maar dat zegt niet dat je onvoorwaardelijk klaar moet (blijven) staan of mee om moet blijven gaan.
Het zijn volgens mij juist die mensen die als kind dit onderscheid niet leren (die gedrag afkeuren of corrigeren door ouders/opvoeders gelijkstellen met "niet van me houden", die het later moeilijk krijgen.
En of daar ook werkelijk door ouders (bewust of onbewust) mee gedreigd of gemanipuleerd is ("als je dat doet, dan houd je niet van mij" of "als je zo doet houdt mama niet van je" oid of voorbeeld van huis uit (ouders die zo met elkaar omgaan).. of een kwestie van dat onze taal tekort schiet (je bent lui, vervelend, een rotjoch, niks waard, stom, dom, stout, vermoeiend, en erger (scheldwoorden), het gaat om de overtuiging die meegegeven wordt: ik moet liede "verdienen" met mijn gedrag of ik kan liefde verliezen door mijn gedrag.
En dat is een beangstigende gedachte voor een kind, wat emotioneel, financieel en voor overleving ook echt afhankelijk is van die volwassen opvoeders/ouders.. Een kind moet daarom wel loyaal aan zijn ouders zijn, wat die ouders ook doen of laten. Een kind kan gaan gehoorzamen uit angst of een pleaser worden omdat ie denkt dat liefde iets is wat je moet verdienen. En nog een streepje verder kan een kind dat die liefde nooit krijgt of voelt, zichzelf dus wijsmaken dat ie dat wel ergens aan verdiend zal hebben..
In destructieve vorm zal een kind ook kunnen gaan uittesten hoe ver die liefde van zijn ouders nog gaat en die grens opzoeken (negatieve aandacht vragen, onhandelbaar zijn, de machtsstrijd aangaan, kijken wat ie kan flikken en de ouders nog van hem/haar houden)..
Al zouden we bij een standje of corrigeren er maar bij zeggen: op dit moment vind ik jouw gedrag niet kunnen, dit wat je nu doet/gedaan hebt keur ik af" dan keur je namelijk niet de hele persoon af ("je bent een rotjoch"/ stout/ lui/ stom enz).
"Je bent".. Als je als opvoeders dit maar vaak genoeg herhaalt, nestelt het in dat kind als een (diepe) innerlijke overtuiging over zichzelf. "ik ben vervelend, lui, niks waard" enz.
Veel goedbedoelende ouders geven zo toch allerlei positieve of negatieve overtuigingen mee, die het zelbeeld van het kind vormen.
En ook als ouders het kind verantwoordelijk stellen voor hun eigen gemoedstoestand en dat vaak gebeurt (omdat je ook idd moe van bepaald gedrag wordt, gestresst, boos enz en dan ff niet die liefde overheerst, maar die ergernis en andere emoties) dan verinnerlijkt dat kind dat (ik ben een slecht persoon, ik doe mijn ouders dit aan). Denk aan (relatief onschuldige) uitspraken als: "ga naar je kamer, ik word hier zo moe van, ik hoef je ff niet te zien, jij hebt mij woedend/ verdrietig enz gemaakt, waar heb ik dat aan verdiend, zulke kinderen?
(en erger: "Ik doe alles voor je, waar heb ik dit aan te danken, ik heb er spijt van dat ik aan kinderen ben begonnen, ik wou dat je nooit geboren was, je bent me alleen maar tot last (en het kan nog veel erger)..
Die onvoorwaardelijkheid zit erin dat je als ouder denk ik het gevoel moet zien mee te geven dat je altijd van het kind houdt, ook als je boos/verdrietig/ vermoeid enz bent, ook als het stout is, niet gehoorzaamt, dingen doet die jij afkeurt of voor wil behoeden, maar dat dat "houden van" niet betekent dat je dat/elk gedrag accepteert en lief moet blijven voor je kind.
Het betekent in mijn visie dat je de zekerheid geeft dat je er bent en zal zijn, in goede en slechte tijden een kind op jou kan rekenen voor zorgzaamheid, begrip, hulp en bijstand, maar dat dat niet betekent dat dat kind er niet zelf verantwoordelijk voor is wat ie doet of laat (en jij slecht gedrag zal ondersteunen of goedkeuren/ geen consequenties aan verbindt zodat dat voortgezet kan worden).
En wat "goed" of "slecht" gedrag is, is dan naar jouw normen, waar jij in gelooft en wat jij wil meegeven in de opvoeding. (en daar moet je zelf dan ook zoveel mogelijk naar leven, al lukt dat niet altijd, hoe voorbeeldig ben je zelf, denk ik weleens, als ik zelf dingen doe die ik niet zou willen dat mijn kinderen dat overnemen..).. Ik geloof persoonlijk niet in "ik ben volwassen, dus ja, dat mag ik wel maar jij niet (en op je 18e mag je het zelf bepalen, maar nu doe ik dat nog voor jou en heb je maar te gehoorzamen).
Je eigen zwaktes zijn er ook, niemand is perfect, je kan dat alsnog meegeven als norm (ook al houd je je daar zelf niet aan, bijv rokende ouder(s) die hun kinderen daarvoor willen behoeden) door te erkennen tov jezelf en je kinderen dat je dat van jezelf ook niet goedkeurt, niet bepaald blij mee bent, niet trots op bent (laat staan gaat vergoelijken waarom hetzelfde voor jou wel okay is en voor het kind/jongvolwassene niet).
Het zit hem er denk ik in dat je het totaalplaatje niet veroordeelt, zowel jezel niet (om bepaald gedrag of zwakkere plekken) als je kinderen niet. Dat het totaalplaatje om van te houden is en je liefde niet hoeft te verdienen, dat je boos/vermoeid/ verdrietig/ gestresst/ depri/ geirriteerd kan zijn en tegelijkertijd nog steeds van hem/haar/jezelf houdt.. dat dat nooit overgaat en nooit op raakt, dat gevoel kan je meegeven.
Het een staat los van het ander. Je kan van je kind blijven houden al zou hij/zij ik weet niet wat hebben uitgehaald, gestoord of verslaafd is (geraakt), anderen kwaad doet, enz, maar dat zegt niet dat je onvoorwaardelijk klaar moet (blijven) staan of mee om moet blijven gaan.
Het zijn volgens mij juist die mensen die als kind dit onderscheid niet leren (die gedrag afkeuren of corrigeren door ouders/opvoeders gelijkstellen met "niet van me houden", die het later moeilijk krijgen.
En of daar ook werkelijk door ouders (bewust of onbewust) mee gedreigd of gemanipuleerd is ("als je dat doet, dan houd je niet van mij" of "als je zo doet houdt mama niet van je" oid of voorbeeld van huis uit (ouders die zo met elkaar omgaan).. of een kwestie van dat onze taal tekort schiet (je bent lui, vervelend, een rotjoch, niks waard, stom, dom, stout, vermoeiend, en erger (scheldwoorden), het gaat om de overtuiging die meegegeven wordt: ik moet liede "verdienen" met mijn gedrag of ik kan liefde verliezen door mijn gedrag.
En dat is een beangstigende gedachte voor een kind, wat emotioneel, financieel en voor overleving ook echt afhankelijk is van die volwassen opvoeders/ouders.. Een kind moet daarom wel loyaal aan zijn ouders zijn, wat die ouders ook doen of laten. Een kind kan gaan gehoorzamen uit angst of een pleaser worden omdat ie denkt dat liefde iets is wat je moet verdienen. En nog een streepje verder kan een kind dat die liefde nooit krijgt of voelt, zichzelf dus wijsmaken dat ie dat wel ergens aan verdiend zal hebben..
In destructieve vorm zal een kind ook kunnen gaan uittesten hoe ver die liefde van zijn ouders nog gaat en die grens opzoeken (negatieve aandacht vragen, onhandelbaar zijn, de machtsstrijd aangaan, kijken wat ie kan flikken en de ouders nog van hem/haar houden)..
Al zouden we bij een standje of corrigeren er maar bij zeggen: op dit moment vind ik jouw gedrag niet kunnen, dit wat je nu doet/gedaan hebt keur ik af" dan keur je namelijk niet de hele persoon af ("je bent een rotjoch"/ stout/ lui/ stom enz).
"Je bent".. Als je als opvoeders dit maar vaak genoeg herhaalt, nestelt het in dat kind als een (diepe) innerlijke overtuiging over zichzelf. "ik ben vervelend, lui, niks waard" enz.
Veel goedbedoelende ouders geven zo toch allerlei positieve of negatieve overtuigingen mee, die het zelbeeld van het kind vormen.
En ook als ouders het kind verantwoordelijk stellen voor hun eigen gemoedstoestand en dat vaak gebeurt (omdat je ook idd moe van bepaald gedrag wordt, gestresst, boos enz en dan ff niet die liefde overheerst, maar die ergernis en andere emoties) dan verinnerlijkt dat kind dat (ik ben een slecht persoon, ik doe mijn ouders dit aan). Denk aan (relatief onschuldige) uitspraken als: "ga naar je kamer, ik word hier zo moe van, ik hoef je ff niet te zien, jij hebt mij woedend/ verdrietig enz gemaakt, waar heb ik dat aan verdiend, zulke kinderen?
(en erger: "Ik doe alles voor je, waar heb ik dit aan te danken, ik heb er spijt van dat ik aan kinderen ben begonnen, ik wou dat je nooit geboren was, je bent me alleen maar tot last (en het kan nog veel erger)..
Die onvoorwaardelijkheid zit erin dat je als ouder denk ik het gevoel moet zien mee te geven dat je altijd van het kind houdt, ook als je boos/verdrietig/ vermoeid enz bent, ook als het stout is, niet gehoorzaamt, dingen doet die jij afkeurt of voor wil behoeden, maar dat dat "houden van" niet betekent dat je dat/elk gedrag accepteert en lief moet blijven voor je kind.
Het betekent in mijn visie dat je de zekerheid geeft dat je er bent en zal zijn, in goede en slechte tijden een kind op jou kan rekenen voor zorgzaamheid, begrip, hulp en bijstand, maar dat dat niet betekent dat dat kind er niet zelf verantwoordelijk voor is wat ie doet of laat (en jij slecht gedrag zal ondersteunen of goedkeuren/ geen consequenties aan verbindt zodat dat voortgezet kan worden).
En wat "goed" of "slecht" gedrag is, is dan naar jouw normen, waar jij in gelooft en wat jij wil meegeven in de opvoeding. (en daar moet je zelf dan ook zoveel mogelijk naar leven, al lukt dat niet altijd, hoe voorbeeldig ben je zelf, denk ik weleens, als ik zelf dingen doe die ik niet zou willen dat mijn kinderen dat overnemen..).. Ik geloof persoonlijk niet in "ik ben volwassen, dus ja, dat mag ik wel maar jij niet (en op je 18e mag je het zelf bepalen, maar nu doe ik dat nog voor jou en heb je maar te gehoorzamen).
Je eigen zwaktes zijn er ook, niemand is perfect, je kan dat alsnog meegeven als norm (ook al houd je je daar zelf niet aan, bijv rokende ouder(s) die hun kinderen daarvoor willen behoeden) door te erkennen tov jezelf en je kinderen dat je dat van jezelf ook niet goedkeurt, niet bepaald blij mee bent, niet trots op bent (laat staan gaat vergoelijken waarom hetzelfde voor jou wel okay is en voor het kind/jongvolwassene niet).
Het zit hem er denk ik in dat je het totaalplaatje niet veroordeelt, zowel jezel niet (om bepaald gedrag of zwakkere plekken) als je kinderen niet. Dat het totaalplaatje om van te houden is en je liefde niet hoeft te verdienen, dat je boos/vermoeid/ verdrietig/ gestresst/ depri/ geirriteerd kan zijn en tegelijkertijd nog steeds van hem/haar/jezelf houdt.. dat dat nooit overgaat en nooit op raakt, dat gevoel kan je meegeven.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 21 september 2014 15:31
Daar ben ik weer en bijgelezen.
Hoe ik nu opvoed? Tsja, ik vermijd het woord nee, want dat vind ik vreselijk. Overal waar ze bij kan komen, mag ze aanzitten en mee spelen of kan geen kwaad. Als er iets op de grond staat waar ze liever niet aan mag komen, dan leid ik haar af. Ik heb dit consequent gedaan bij de poezenbakjes, daar ging ze steeds naartoe, en daar werd ik gek van. Nu zijn ze niet meer aantrekkelijk. Verder is het huis kindvriendelijk. Wat snap zij nou van het woord 'nee' of een instructie daarbij, niks volgens mij.
Blauwmetstippen legt het beste uit wat ik bedoel en waar ik heen wilde met deze post (hèhè, na 6 pagina's
)
Ik merk dat ik niet de persoon ben die dreigt en boos wordt Naar kinderen toe. In mijn werk dus ook niet. Hetgeen ik wel zie bij anderen. Sommige nemen een dreigende houding aan, dreigen met iets wat kant noch wal raakt of worden boos en geven het kind de schuld. (Ik kan het geen omvattende term geven, merk ik) Ik vind dat vreselijk naar en vooral onnodig.
Ik heb mezelf aangeleerd om het bij mezelf te zoeken, als een kind niet doet wat ik wil 'wat kan ik anders doen'. Op mijn werk merk ik ook dat kinderen er vaak een hele redelijke verklaringen hebben voor hun gedrag. Het 'volgen' van een kind doe ik graag en die werpt zijn vruchten af.
Wat mij aantrekt is dus vooral het luisteren naar elkaar, de harmonie (ik maak me geen illusies, echt niet), het (hopelijk) creëeren van kinderen die zichzelf goed kunnen uitdrukken en zichzelf durven te zijn.
Wellicht handel/lees ik al deze informatie uit een bepaalde angst. Angst voor de situaties die ik eerder bij mijn man thuis heb gezien. Zijn ouders waren zo ontzettend voorwaardelijk, en nog steeds. Ik vind het vreselijk en zit daar met onze dochter zo ongemakkelijk. Alles voor het uiterlijk, alles voor de status: want dan tel je mee. Ze bereikten het tegenovergestelde: een zoon die volledig ontspoorde in hun ogen (en dat vond ik dan weer woest aantrekkelijk, haha) en wel zijn studie afmaakte en vervolgens geen idee heeft wat hij nou eigenlijk wil....en dus geen dokter is geworden!
Ik mocht vroeger aantrekken naar een feestje, waar ik me prettig in voelde en hij moest perse een blouse aan en met gepoetste schoenen voor de dag komen. Ik weet nog wel dat hij ooit een knal kreeg van zijn moeder omdat hij een trui aan had, midden op het feest! Vreselijk. Ik wil dat niet!!!!
Straffen werkt naar mijn idee amper. Het benoemen van de emotie of de situatie wel, daar leert een kind van. Met straffen bereik je naar mijn idee dat een kind zich gaat gedragen naar jouw maatstaven en niet meer voor zichzelf kiest. Maar dan weet ik niet of dit geldt voor ieder kind of dat het afhankelijk is.
Sociaal wenselijk gedrag laten de meeste mensen wel zien toch? In verschillende situaties, gelden verschillende (on)geschreven regels.
Hoe ik nu opvoed? Tsja, ik vermijd het woord nee, want dat vind ik vreselijk. Overal waar ze bij kan komen, mag ze aanzitten en mee spelen of kan geen kwaad. Als er iets op de grond staat waar ze liever niet aan mag komen, dan leid ik haar af. Ik heb dit consequent gedaan bij de poezenbakjes, daar ging ze steeds naartoe, en daar werd ik gek van. Nu zijn ze niet meer aantrekkelijk. Verder is het huis kindvriendelijk. Wat snap zij nou van het woord 'nee' of een instructie daarbij, niks volgens mij.
Blauwmetstippen legt het beste uit wat ik bedoel en waar ik heen wilde met deze post (hèhè, na 6 pagina's
)Ik merk dat ik niet de persoon ben die dreigt en boos wordt Naar kinderen toe. In mijn werk dus ook niet. Hetgeen ik wel zie bij anderen. Sommige nemen een dreigende houding aan, dreigen met iets wat kant noch wal raakt of worden boos en geven het kind de schuld. (Ik kan het geen omvattende term geven, merk ik) Ik vind dat vreselijk naar en vooral onnodig.
Ik heb mezelf aangeleerd om het bij mezelf te zoeken, als een kind niet doet wat ik wil 'wat kan ik anders doen'. Op mijn werk merk ik ook dat kinderen er vaak een hele redelijke verklaringen hebben voor hun gedrag. Het 'volgen' van een kind doe ik graag en die werpt zijn vruchten af.
Wat mij aantrekt is dus vooral het luisteren naar elkaar, de harmonie (ik maak me geen illusies, echt niet), het (hopelijk) creëeren van kinderen die zichzelf goed kunnen uitdrukken en zichzelf durven te zijn.
Wellicht handel/lees ik al deze informatie uit een bepaalde angst. Angst voor de situaties die ik eerder bij mijn man thuis heb gezien. Zijn ouders waren zo ontzettend voorwaardelijk, en nog steeds. Ik vind het vreselijk en zit daar met onze dochter zo ongemakkelijk. Alles voor het uiterlijk, alles voor de status: want dan tel je mee. Ze bereikten het tegenovergestelde: een zoon die volledig ontspoorde in hun ogen (en dat vond ik dan weer woest aantrekkelijk, haha) en wel zijn studie afmaakte en vervolgens geen idee heeft wat hij nou eigenlijk wil....en dus geen dokter is geworden!
Ik mocht vroeger aantrekken naar een feestje, waar ik me prettig in voelde en hij moest perse een blouse aan en met gepoetste schoenen voor de dag komen. Ik weet nog wel dat hij ooit een knal kreeg van zijn moeder omdat hij een trui aan had, midden op het feest! Vreselijk. Ik wil dat niet!!!!
Straffen werkt naar mijn idee amper. Het benoemen van de emotie of de situatie wel, daar leert een kind van. Met straffen bereik je naar mijn idee dat een kind zich gaat gedragen naar jouw maatstaven en niet meer voor zichzelf kiest. Maar dan weet ik niet of dit geldt voor ieder kind of dat het afhankelijk is.
Sociaal wenselijk gedrag laten de meeste mensen wel zien toch? In verschillende situaties, gelden verschillende (on)geschreven regels.
zondag 21 september 2014 15:32
zondag 21 september 2014 15:33
quote:Star schreef op 21 september 2014 @ 15:32:
[...]
Help me eens af van het beeld dat dit heel erg Vrije School / Attachment Parenting / opvoeden zonder straffen en belonen is?12 bladzijdes verder is dat voor mij in ieder geval nog niet gelukt... er zitten echt mooie elementen in, maar al met al zou het mijn stijl niet zijn.
[...]
Help me eens af van het beeld dat dit heel erg Vrije School / Attachment Parenting / opvoeden zonder straffen en belonen is?12 bladzijdes verder is dat voor mij in ieder geval nog niet gelukt... er zitten echt mooie elementen in, maar al met al zou het mijn stijl niet zijn.
zondag 21 september 2014 15:34
quote:tekenis schreef op 21 september 2014 @ 14:17:
[...]
Omdat ik het zeg
Vind ik in alle eerlijkheid reden genoeg.
Ik had van die ouders die vonden dat ze alles moesten uitleggen. Doodvermoeiend voor een kind. dat eeuwige gezeik van ouders die zo bang zijn je tere zieltje te beschadigen, om gek van te worden als kind.
[...]
Omdat ik het zeg
Vind ik in alle eerlijkheid reden genoeg.
Ik had van die ouders die vonden dat ze alles moesten uitleggen. Doodvermoeiend voor een kind. dat eeuwige gezeik van ouders die zo bang zijn je tere zieltje te beschadigen, om gek van te worden als kind.
zondag 21 september 2014 15:35
Geen enkele relatie is onvoorwaardelijk. Elke relatie die je kind zal vormen (vriendjes op school, de juf/meester, sportclub leiders...) zijn voorwaardelijk. Vriendjes willen alleen vriendjes zijn als je leuk samen kan spelen, de juf/meester is minder aardig tegen je als je niet je netjes gedraagt en van de sportclub moet je misschien wel af als je helemaal je niet aan de regels houdt. Later is het precies hetzelfde. Je werkgever is alleen je werkgever zolang je aan de voorwaarden van de baan voldoet en je partner blijft ook alleen bij zolang je ook een lieve en fijne partner bent die rekening houdt met andere mensen.
Zelfs de meest onvoorwaardelijke menselijke relatie tussen ouder en kind is helemaal niet zo onvoorwaardelijk. Kinderen en ouders breken soms met elkaar. Iemand kan zoiets verschrikkelijks doen dat de relatie niet meer kan standhouden. Liefde kan worden kapot gemaakt door gedrag.
De onvoorwaardelijke liefde lijkt dan ook gebaseerd te zijn op een beeld van intermenselijke acties wat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Het lijkt me juist heel logisch om kinderen te leren dat er consequenties zitten aan hun gedrag en dat wat zij doen effect kan hebben (positief of negatief) op anderen in hun omgeving en dat dit wel degelijk invloed heeft op de relatie.
Zelfs de meest onvoorwaardelijke menselijke relatie tussen ouder en kind is helemaal niet zo onvoorwaardelijk. Kinderen en ouders breken soms met elkaar. Iemand kan zoiets verschrikkelijks doen dat de relatie niet meer kan standhouden. Liefde kan worden kapot gemaakt door gedrag.
De onvoorwaardelijke liefde lijkt dan ook gebaseerd te zijn op een beeld van intermenselijke acties wat niet overeenkomt met de werkelijkheid. Het lijkt me juist heel logisch om kinderen te leren dat er consequenties zitten aan hun gedrag en dat wat zij doen effect kan hebben (positief of negatief) op anderen in hun omgeving en dat dit wel degelijk invloed heeft op de relatie.
zondag 21 september 2014 15:35
quote:Star schreef op 21 september 2014 @ 15:32:
[...]
Help me eens af van het beeld dat dit heel erg Vrije School / Attachment Parenting / opvoeden zonder straffen en belonen is?
hmmm, geen idee of me dat lukt. Het zit namelijk wel flink in die hoek!
Ik mis nog 'geitenwollensok' erbij
Onlangs werd ik wel in het hokje van 'natuurlijk ouderschap' geplaatst.
Heb je weerstand hier tegen?
[...]
Help me eens af van het beeld dat dit heel erg Vrije School / Attachment Parenting / opvoeden zonder straffen en belonen is?
hmmm, geen idee of me dat lukt. Het zit namelijk wel flink in die hoek! Ik mis nog 'geitenwollensok' erbij
Onlangs werd ik wel in het hokje van 'natuurlijk ouderschap' geplaatst.
Heb je weerstand hier tegen?
zondag 21 september 2014 15:38
quote:Broedkippetje schreef op 21 september 2014 @ 11:42:
[...]
En wat nou als het kind ondanks die uitleg toch doorgawt met ongewenst gedrag? Waardoor dingen bijvoorbeeld kapot gaan, gevaarlijk worden, andere mensen verdrietig worden of pijn krijgen?
Is er dan nog steeds geen consequentie?
Ik vind het altijd zo zwart wit.
En alsof 'opsluiten, buiten sluiten of slaan' de enige manieren van straffen zijn.
Als mijn kind ongewenst gedrag vertoont en daarmee blijft doorgaan ondanks mijn uitleg en verzoek, volgt er een consequentie. Bijvoorbeeld dat het betreffende speelgoed door mij wordt weggehaald of dat ze uit de situatie wordt gehaald.
Sommigen noemen dat straffen, amdere noemen dat 'zelf de consequentie ervaren'.Ik sluit me aan bij de anderen
[...]
En wat nou als het kind ondanks die uitleg toch doorgawt met ongewenst gedrag? Waardoor dingen bijvoorbeeld kapot gaan, gevaarlijk worden, andere mensen verdrietig worden of pijn krijgen?
Is er dan nog steeds geen consequentie?
Ik vind het altijd zo zwart wit.
En alsof 'opsluiten, buiten sluiten of slaan' de enige manieren van straffen zijn.
Als mijn kind ongewenst gedrag vertoont en daarmee blijft doorgaan ondanks mijn uitleg en verzoek, volgt er een consequentie. Bijvoorbeeld dat het betreffende speelgoed door mij wordt weggehaald of dat ze uit de situatie wordt gehaald.
Sommigen noemen dat straffen, amdere noemen dat 'zelf de consequentie ervaren'.Ik sluit me aan bij de anderen
zondag 21 september 2014 15:39
quote:cootjep schreef op 21 september 2014 @ 15:35:
[...]
hmmm, geen idee of me dat lukt. Het zit namelijk wel flink in die hoek!
Ik mis nog 'geitenwollensok' erbij
Onlangs werd ik wel in het hokje van 'natuurlijk ouderschap' geplaatst.
Heb je weerstand hier tegen?
Is er ook al een geitenwollensokkenboek dan?
Tegen sommige aspecten heb ik wel weerstand ja.
[...]
hmmm, geen idee of me dat lukt. Het zit namelijk wel flink in die hoek! Ik mis nog 'geitenwollensok' erbij
Onlangs werd ik wel in het hokje van 'natuurlijk ouderschap' geplaatst.
Heb je weerstand hier tegen?
Is er ook al een geitenwollensokkenboek dan?
Tegen sommige aspecten heb ik wel weerstand ja.
zondag 21 september 2014 15:42
quote:cootjep schreef op 21 september 2014 @ 11:51:
[...]
Daar gaat het ook niet om voor mij. Mij gaat het erom dat wij kinderen kweken die heel goed weten wat ze willen en zelfbewust zijn en dus niet handelen naar de voorwaarden die wij stellen.
Als ik er zo over nadenk; ik ken geen enkele ouder die voorwaarden stelt aan de liefde van zijn kind.
Kan je wat voorbeelden noemen aan de jeugd van je vriend?
[...]
Daar gaat het ook niet om voor mij. Mij gaat het erom dat wij kinderen kweken die heel goed weten wat ze willen en zelfbewust zijn en dus niet handelen naar de voorwaarden die wij stellen.
Als ik er zo over nadenk; ik ken geen enkele ouder die voorwaarden stelt aan de liefde van zijn kind.
Kan je wat voorbeelden noemen aan de jeugd van je vriend?
zondag 21 september 2014 15:45
quote:Pantax schreef op 21 september 2014 @ 11:54:
Belonen is een keuze, net als straffen Ik beloon mijn dochter overigens wel met mijn oprechte waardering - Alfie Kohn ziet dat geloof ik ook als belonen. Persoonlijk zie ik dat meer als gewone menselijke interactie, dus dat soort uitingen ga ik niet censureren. Ik beloon echter niet met voedsel of kadootjes, een handeling zelf kan toch al fijn genoeg zijn zonder extra's, niet waar? Ik koop mijn dochter dus ook niet om. Ze ruimt dus gewoon op omdat het huis er fijn netjes van wordt, niet omdat ze dan een snoepje krijgt. Is goed te doen hoor
Ik ook niet, maar meer omdat ik vind dat snoep/eten niet iets is dat op die manier ingezet moet worden. Kadootjes geef ik wanneer ik daar zin in heb. Maar hoef dus geen hele methode/stroming oid te volgen. Ik doe wat me goed lijkt.
Maar over kadootjes nog even; ook geen kadootje dan dus bij behalen zwemdiploma bijvoorbeeld?
Belonen is een keuze, net als straffen Ik beloon mijn dochter overigens wel met mijn oprechte waardering - Alfie Kohn ziet dat geloof ik ook als belonen. Persoonlijk zie ik dat meer als gewone menselijke interactie, dus dat soort uitingen ga ik niet censureren. Ik beloon echter niet met voedsel of kadootjes, een handeling zelf kan toch al fijn genoeg zijn zonder extra's, niet waar? Ik koop mijn dochter dus ook niet om. Ze ruimt dus gewoon op omdat het huis er fijn netjes van wordt, niet omdat ze dan een snoepje krijgt. Is goed te doen hoor
Ik ook niet, maar meer omdat ik vind dat snoep/eten niet iets is dat op die manier ingezet moet worden. Kadootjes geef ik wanneer ik daar zin in heb. Maar hoef dus geen hele methode/stroming oid te volgen. Ik doe wat me goed lijkt.
Maar over kadootjes nog even; ook geen kadootje dan dus bij behalen zwemdiploma bijvoorbeeld?
zondag 21 september 2014 15:46
Dat voorbeeld dat je geeft, over dat feestje en de kleding, vind ik, zoals je eerder zegt, wel wat veel van het goede. In dat geval uit zijn moeder vrij duidelijk de boodschap: je bent alleen goed genoeg als ...
Dat vind ik iets anders dan een kind leren dat het niet aan de poezenbakjes mag komen of dat de iPad wordt afgepakt als ermee gegooid wordt.
Bovendien vind ik dat hier vaak straf en consequentie door elkaar gehaald worden. Straf is: jij hebt je jas niet opgehangen, dus ik pak je My Little Pony af. Consequentie is: jij hebt je lievelingstrui in het water gegooid, nu is die nat en dus kun je hem niet aan.
Dat vind ik iets anders dan een kind leren dat het niet aan de poezenbakjes mag komen of dat de iPad wordt afgepakt als ermee gegooid wordt.
Bovendien vind ik dat hier vaak straf en consequentie door elkaar gehaald worden. Straf is: jij hebt je jas niet opgehangen, dus ik pak je My Little Pony af. Consequentie is: jij hebt je lievelingstrui in het water gegooid, nu is die nat en dus kun je hem niet aan.
zondag 21 september 2014 15:49
quote:Star schreef op 21 september 2014 @ 15:39:
[...]
Is er ook al een geitenwollensokkenboek dan?
Tegen sommige aspecten heb ik wel weerstand ja.
Hier ook inderdaad. Ik heb me er dus redelijk in verdiept (unconditional parenting dan) en een tijdje meegeschreven met een groep mensen voor wie het een manier van leven is. Kriegelig werd ik er van, dan kwam er weer eentje klagen dat die zich een halve dag rot gevoeld had omdat er iedere keer weer automatisch: Wat mooi! of goedzo! uit haar mond kwam. De diehard aanhangers hiervan nemen zichzelf imo veel te serieus. Van een keertje goedzo gaat een kind echt niet dood hoor. Of lange tirades over de vrouw bij de slager die kind een worstje wilde geven omdat het zo lief was En die hadden ze dan ook wel even terecht gewezen want: zo voed ik mijn kind niet op.
En maar blijven zeggen: het is geen vaststaande methode, iedereen vult het voor zichzelf in... nou, ik heb nog nooit een methode meegemaakt waarbij zoveel ongeschreven regels gehanteerd worden.
Ik pak er wel veel uit, veel vind ik ook logisch. Het is alleen net die laatste 10% die er voor zorgen dat het een totaal onrealistische aanpak is voor mij. Maar volgens meneer Kohn (bedenker UP) is dat helemaal fout, want als je het doet moet je all the way, half kan niet en kan ernstige schade toebrengen Dus wat doe ik mijn kind aan?! haha
[...]
Is er ook al een geitenwollensokkenboek dan?
Tegen sommige aspecten heb ik wel weerstand ja.
Hier ook inderdaad. Ik heb me er dus redelijk in verdiept (unconditional parenting dan) en een tijdje meegeschreven met een groep mensen voor wie het een manier van leven is. Kriegelig werd ik er van, dan kwam er weer eentje klagen dat die zich een halve dag rot gevoeld had omdat er iedere keer weer automatisch: Wat mooi! of goedzo! uit haar mond kwam. De diehard aanhangers hiervan nemen zichzelf imo veel te serieus. Van een keertje goedzo gaat een kind echt niet dood hoor. Of lange tirades over de vrouw bij de slager die kind een worstje wilde geven omdat het zo lief was En die hadden ze dan ook wel even terecht gewezen want: zo voed ik mijn kind niet op.
En maar blijven zeggen: het is geen vaststaande methode, iedereen vult het voor zichzelf in... nou, ik heb nog nooit een methode meegemaakt waarbij zoveel ongeschreven regels gehanteerd worden.
Ik pak er wel veel uit, veel vind ik ook logisch. Het is alleen net die laatste 10% die er voor zorgen dat het een totaal onrealistische aanpak is voor mij. Maar volgens meneer Kohn (bedenker UP) is dat helemaal fout, want als je het doet moet je all the way, half kan niet en kan ernstige schade toebrengen Dus wat doe ik mijn kind aan?! haha
zondag 21 september 2014 15:50
quote:Fiorah schreef op 21 september 2014 @ 15:24:
[...]
Je kunt als individu toch wel consequent zijn? Er zijn meerdere definities van consequent, de ene (altijd hetzelfde doen als daarvoor) lijkt me niet van toepassing voor de opvoeding. Echter het doen van wat je daarvoor gezégd hebt, is ook consequent, en dat is weer heel waardevol. Vind ik.
Alles met mate, daar ben ik dan wel consequent in. Zodra opvoeden volgens een regel moet, geforceerd wordt, gaat het niet goed. Dat is mijn bezwaar tegen consequent zijn. Voorwaardelijk, onvoorwaardelijk, oei-ik-groei, dr Spock, allemaal vast briljant.
Maar ik ben een mens, mijn vrouw is een mens, onze kinderen zijn mensen. En mensen zijn geen machines. Mensen hebben een humeur, hebben emoties, hormonen, omstandigheden, etc. etc.
Ik ben niet consequent, probeer het niet eens. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, en er is best een lijn voor ze te ontdekken in wat mag, niet mag, kan of niet kan. Maar soms kan iets niet, dat een andere keer wel kan, bijvoorbeeld omdat ik soms kapot ben en met knallende koppijn uit mijn werk kom, en ik soms vrolijk ben en totaal relaxed omdat het lrachtig nazomerweer is. Ja, dat levert inconsequent gedrag op. Zullen ze nog wel vaker meemaken in hun leven.
Maakt ze dat onzeker? Denk het niet.
Ik weet wel dat ik totaal niet goed werd van mijn ouders, die zogenaamd nooit boos waren (alsof je als kind dat niet door hebt), die zogenaamd altijd zo consequent waren (alsof je als kind dat niet door hebt) die zogenaamd alles wilden uitpraten want ruzie lost niets op (vooral zo geloofwaardig toen ze zelf gingen scheiden) die natuurlijk evenveel van ieder kind hielden (alsof je als kind achterlijk bent) en die na de eerste tien jaar hopeloos aankloten volgens allerlei "methodes" de volgende decennia bleven zeuren over hun niet aflatende schuldgevoel over wat ze allemaal verkeerd hebben gedaan.
Dat kaatste kan ik overigens in zekere zin bevestigen: als je favoriete kind een borderliner is die zich nooit geliefd heeft gevoeld, als hoogst waarschijnlijk gevolg van al je geforceerde goede bedoelingen, en de ander nauwelijks contact meer met je heeft omdat hij zijn hele leven al weet dat hij niet bepaald een prioriteit was en is in het leven van zijn ouders, dan heb je misschien iets verkeerd gedaan.
Het moge duidelijk zijn, ik ben niet zo enthousiast over dat geforceerde "goede opvoeden" en hou het maar liever op pragmatisch wat aankloten.
[...]
Je kunt als individu toch wel consequent zijn? Er zijn meerdere definities van consequent, de ene (altijd hetzelfde doen als daarvoor) lijkt me niet van toepassing voor de opvoeding. Echter het doen van wat je daarvoor gezégd hebt, is ook consequent, en dat is weer heel waardevol. Vind ik.
Alles met mate, daar ben ik dan wel consequent in. Zodra opvoeden volgens een regel moet, geforceerd wordt, gaat het niet goed. Dat is mijn bezwaar tegen consequent zijn. Voorwaardelijk, onvoorwaardelijk, oei-ik-groei, dr Spock, allemaal vast briljant.
Maar ik ben een mens, mijn vrouw is een mens, onze kinderen zijn mensen. En mensen zijn geen machines. Mensen hebben een humeur, hebben emoties, hormonen, omstandigheden, etc. etc.
Ik ben niet consequent, probeer het niet eens. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, en er is best een lijn voor ze te ontdekken in wat mag, niet mag, kan of niet kan. Maar soms kan iets niet, dat een andere keer wel kan, bijvoorbeeld omdat ik soms kapot ben en met knallende koppijn uit mijn werk kom, en ik soms vrolijk ben en totaal relaxed omdat het lrachtig nazomerweer is. Ja, dat levert inconsequent gedrag op. Zullen ze nog wel vaker meemaken in hun leven.
Maakt ze dat onzeker? Denk het niet.
Ik weet wel dat ik totaal niet goed werd van mijn ouders, die zogenaamd nooit boos waren (alsof je als kind dat niet door hebt), die zogenaamd altijd zo consequent waren (alsof je als kind dat niet door hebt) die zogenaamd alles wilden uitpraten want ruzie lost niets op (vooral zo geloofwaardig toen ze zelf gingen scheiden) die natuurlijk evenveel van ieder kind hielden (alsof je als kind achterlijk bent) en die na de eerste tien jaar hopeloos aankloten volgens allerlei "methodes" de volgende decennia bleven zeuren over hun niet aflatende schuldgevoel over wat ze allemaal verkeerd hebben gedaan.
Dat kaatste kan ik overigens in zekere zin bevestigen: als je favoriete kind een borderliner is die zich nooit geliefd heeft gevoeld, als hoogst waarschijnlijk gevolg van al je geforceerde goede bedoelingen, en de ander nauwelijks contact meer met je heeft omdat hij zijn hele leven al weet dat hij niet bepaald een prioriteit was en is in het leven van zijn ouders, dan heb je misschien iets verkeerd gedaan.
Het moge duidelijk zijn, ik ben niet zo enthousiast over dat geforceerde "goede opvoeden" en hou het maar liever op pragmatisch wat aankloten.
zondag 21 september 2014 15:53
quote:Star schreef op 21 september 2014 @ 15:42:
[...]
Als ik er zo over nadenk; ik ken geen enkele ouder die voorwaarden stelt aan de liefde van zijn kind.
Kan je wat voorbeelden noemen aan de jeugd van je vriend?
Jij luistert niet, dus je krijgt een knal voor je kop/krijg je geen toetje/enz
Jij moet je mond houden, wij weten wat goed is voor jou
Jij rookt, nu zijn wij verdrietig
Jij rijdt je auto in de prak, wij zijn teleurgesteld
Jij moet je vwo halen, anders worden wij boos/verdrietig/teleurgesteld
Ongeacht dat er dingen zijn die natuurlijk echt shit waren en niet oke, spraken ze altijd uit of lieten ze blijken hoe zij zich voelden. Het ging nooit om wat hij wilde en er waren altijd voorwaarden en daardoor gezeik en veel verdriet en verwachtingen waaraan nooit voldaan kon worden.
Bedoel je: ik ken geen enkel ouder die voorwaarden stelt aan de liefde VOOR of VAN zijn kind.
Ik in het laatste geval niet, maar in het eerste geval wel veel.
[...]
Als ik er zo over nadenk; ik ken geen enkele ouder die voorwaarden stelt aan de liefde van zijn kind.
Kan je wat voorbeelden noemen aan de jeugd van je vriend?
Jij luistert niet, dus je krijgt een knal voor je kop/krijg je geen toetje/enz
Jij moet je mond houden, wij weten wat goed is voor jou
Jij rookt, nu zijn wij verdrietig
Jij rijdt je auto in de prak, wij zijn teleurgesteld
Jij moet je vwo halen, anders worden wij boos/verdrietig/teleurgesteld
Ongeacht dat er dingen zijn die natuurlijk echt shit waren en niet oke, spraken ze altijd uit of lieten ze blijken hoe zij zich voelden. Het ging nooit om wat hij wilde en er waren altijd voorwaarden en daardoor gezeik en veel verdriet en verwachtingen waaraan nooit voldaan kon worden.
Bedoel je: ik ken geen enkel ouder die voorwaarden stelt aan de liefde VOOR of VAN zijn kind.
Ik in het laatste geval niet, maar in het eerste geval wel veel.
zondag 21 september 2014 15:54
Die trui die in het water valt, opzet? Dan werd ik wel boos, gevolg hiervan is nl onnodig werk voor mij. Daar mochten ze zelf ook best even last van hebben. Ongelukje? Dan was dat geen punt. Volgende keer beter opletten.
Complimentjes daar houdt toch iedereen van? Wat is er mis met je kinderen te laten weten dat ze lief, knap en geweldig zijn? Als je ouders dat al niet eens hun strot uit kunnen krijgen...
En een kadootje op zijn tijd is niks mis mee.
Complimentjes daar houdt toch iedereen van? Wat is er mis met je kinderen te laten weten dat ze lief, knap en geweldig zijn? Als je ouders dat al niet eens hun strot uit kunnen krijgen...
En een kadootje op zijn tijd is niks mis mee.
Ye ken.
zondag 21 september 2014 15:56
quote:Fiorah schreef op 21 september 2014 @ 15:46:
Dat voorbeeld dat je geeft, over dat feestje en de kleding, vind ik, zoals je eerder zegt, wel wat veel van het goede. In dat geval uit zijn moeder vrij duidelijk de boodschap: je bent alleen goed genoeg als ...
Dat vind ik iets anders dan een kind leren dat het niet aan de poezenbakjes mag komen of dat de iPad wordt afgepakt als ermee gegooid wordt.
Bovendien vind ik dat hier vaak straf en consequentie door elkaar gehaald worden. Straf is: jij hebt je jas niet opgehangen, dus ik pak je My Little Pony af. Consequentie is: jij hebt je lievelingstrui in het water gegooid, nu is die nat en dus kun je hem niet aan.
Tuurlijk zijn dit andere situaties. Maar ik ben zo benieuwd vanuit waar het handelen komt. Ik vind heel veel mooi aan het onvoorwaardelijke opvoeden en dus kan je daar niet vroeg genoeg mee beginnen.
Ik denk en voel dat dat bij mij past. Het gaat om hoe je het brengt, dan breng ik het liever onvoorwaardelijk, dan voorwaardelijk.
Dat voorbeeld dat je geeft, over dat feestje en de kleding, vind ik, zoals je eerder zegt, wel wat veel van het goede. In dat geval uit zijn moeder vrij duidelijk de boodschap: je bent alleen goed genoeg als ...
Dat vind ik iets anders dan een kind leren dat het niet aan de poezenbakjes mag komen of dat de iPad wordt afgepakt als ermee gegooid wordt.
Bovendien vind ik dat hier vaak straf en consequentie door elkaar gehaald worden. Straf is: jij hebt je jas niet opgehangen, dus ik pak je My Little Pony af. Consequentie is: jij hebt je lievelingstrui in het water gegooid, nu is die nat en dus kun je hem niet aan.
Tuurlijk zijn dit andere situaties. Maar ik ben zo benieuwd vanuit waar het handelen komt. Ik vind heel veel mooi aan het onvoorwaardelijke opvoeden en dus kan je daar niet vroeg genoeg mee beginnen.
Ik denk en voel dat dat bij mij past. Het gaat om hoe je het brengt, dan breng ik het liever onvoorwaardelijk, dan voorwaardelijk.
zondag 21 september 2014 15:58
quote:cootjep schreef op 21 september 2014 @ 15:53:
[...]
Jij luistert niet, dus je krijgt een knal voor je kop/krijg je geen toetje/enz
Jij moet je mond houden, wij weten wat goed is voor jou
Jij rookt, nu zijn wij verdrietig
Jij rijdt je auto in de prak, wij zijn teleurgesteld
Jij moet je vwo halen, anders worden wij boos/verdrietig/teleurgesteld
Ongeacht dat er dingen zijn die natuurlijk echt shit waren en niet oke, spraken ze altijd uit of lieten ze blijken hoe zij zich voelden. Het ging nooit om wat hij wilde en er waren altijd voorwaarden en daardoor gezeik en veel verdriet en verwachtingen waaraan nooit voldaan kon worden.
Bedoel je: ik ken geen enkel ouder die voorwaarden stelt aan de liefde VOOR of VAN zijn kind.
Ik in het laatste geval niet, maar in het eerste geval wel veel.Ik bedoelde voor. Voorbeelden zoals jij nu noemt (dit zijn de voorbeelden van je vriend? Lullige voorbeelden zijn het ook wel ja) ken ik gelukkig niet.
[...]
Jij luistert niet, dus je krijgt een knal voor je kop/krijg je geen toetje/enz
Jij moet je mond houden, wij weten wat goed is voor jou
Jij rookt, nu zijn wij verdrietig
Jij rijdt je auto in de prak, wij zijn teleurgesteld
Jij moet je vwo halen, anders worden wij boos/verdrietig/teleurgesteld
Ongeacht dat er dingen zijn die natuurlijk echt shit waren en niet oke, spraken ze altijd uit of lieten ze blijken hoe zij zich voelden. Het ging nooit om wat hij wilde en er waren altijd voorwaarden en daardoor gezeik en veel verdriet en verwachtingen waaraan nooit voldaan kon worden.
Bedoel je: ik ken geen enkel ouder die voorwaarden stelt aan de liefde VOOR of VAN zijn kind.
Ik in het laatste geval niet, maar in het eerste geval wel veel.Ik bedoelde voor. Voorbeelden zoals jij nu noemt (dit zijn de voorbeelden van je vriend? Lullige voorbeelden zijn het ook wel ja) ken ik gelukkig niet.
zondag 21 september 2014 15:58
Ik kom er door dit soort topics altijd weer achter dat ik eigenlijk maar wat aanrommel met de opvoeding. En dat ik me daar erg fijn bij voel.
Ik probeer onvoorwaardelijk te zijn, ben best losjes; ze mogen spelen, rammelen, klauteren, daar probeer ik ze heerlijk vrij in te laten.
Fruit smaakt het lekkerst zo van de struik geplukt, dus de framboos-vlekken op de kleding maak ik me niet zo druk om.
En lopen op gras, rollen van een dijkje, en je haren in de wind is zo heerlijk, dus ook de gras-vlekken zetten we 's avonds wel weer in de Biotex.
Als er een tekening met een paar halen gemaakt is, prijs ik ze de hemel in. Tja.. ik vínd het ook geweldig wat ze doen, ook al is het natuurlijk niet echt bijzonder dat een anderhalf jaar oude dreumes twee krassen op een papiertje zet. Ik vind het geweldig, en geef ze nog een zoen op de kruin ook.
Maar ik hoor mezelf toch ook wel regelmatig 'neeeeee' roepen.
Als er een kind richting de hete houtkachel gaat (ook al staat er een hekje voor), dan heb ik niet zo veel aan 'afleiden en alternatieven bieden'.
En als zus haar broer in zijn arm bijt, roep ik ook hard 'hee.. niet doen', om ze uit elkaar te halen en toch even boos te zijn.
Als dochter bij het kdv uit de auto klautert en de straat op wil rennen, grijp ik uit schrik haar armpje vast en vertel haar dat ik het niet leuk vind dat ze wegrent. Ook al denkt ze dan dat ik haar niet lief vindt. Dat maak ik wel weer goed met een dikke knuffel, een kietelpartijtje of een boekje voorlezen op schoot.
Ik probeer onvoorwaardelijk te zijn, ben best losjes; ze mogen spelen, rammelen, klauteren, daar probeer ik ze heerlijk vrij in te laten.
Fruit smaakt het lekkerst zo van de struik geplukt, dus de framboos-vlekken op de kleding maak ik me niet zo druk om.
En lopen op gras, rollen van een dijkje, en je haren in de wind is zo heerlijk, dus ook de gras-vlekken zetten we 's avonds wel weer in de Biotex.
Als er een tekening met een paar halen gemaakt is, prijs ik ze de hemel in. Tja.. ik vínd het ook geweldig wat ze doen, ook al is het natuurlijk niet echt bijzonder dat een anderhalf jaar oude dreumes twee krassen op een papiertje zet. Ik vind het geweldig, en geef ze nog een zoen op de kruin ook.
Maar ik hoor mezelf toch ook wel regelmatig 'neeeeee' roepen.
Als er een kind richting de hete houtkachel gaat (ook al staat er een hekje voor), dan heb ik niet zo veel aan 'afleiden en alternatieven bieden'.
En als zus haar broer in zijn arm bijt, roep ik ook hard 'hee.. niet doen', om ze uit elkaar te halen en toch even boos te zijn.
Als dochter bij het kdv uit de auto klautert en de straat op wil rennen, grijp ik uit schrik haar armpje vast en vertel haar dat ik het niet leuk vind dat ze wegrent. Ook al denkt ze dan dat ik haar niet lief vindt. Dat maak ik wel weer goed met een dikke knuffel, een kietelpartijtje of een boekje voorlezen op schoot.
zondag 21 september 2014 15:59
quote:mamavk schreef op 21 september 2014 @ 15:49:
[...]
Hier ook inderdaad. Ik heb me er dus redelijk in verdiept (unconditional parenting dan) en een tijdje meegeschreven met een groep mensen voor wie het een manier van leven is. Kriegelig werd ik er van, dan kwam er weer eentje klagen dat die zich een halve dag rot gevoeld had omdat er iedere keer weer automatisch: Wat mooi! of goedzo! uit haar mond kwam. De diehard aanhangers hiervan nemen zichzelf imo veel te serieus. Van een keertje goedzo gaat een kind echt niet dood hoor. Of lange tirades over de vrouw bij de slager die kind een worstje wilde geven omdat het zo lief was En die hadden ze dan ook wel even terecht gewezen want: zo voed ik mijn kind niet op.
En maar blijven zeggen: het is geen vaststaande methode, iedereen vult het voor zichzelf in... nou, ik heb nog nooit een methode meegemaakt waarbij zoveel ongeschreven regels gehanteerd worden.
Ik pak er wel veel uit, veel vind ik ook logisch. Het is alleen net die laatste 10% die er voor zorgen dat het een totaal onrealistische aanpak is voor mij. Maar volgens meneer Kohn (bedenker UP) is dat helemaal fout, want als je het doet moet je all the way, half kan niet en kan ernstige schade toebrengen Dus wat doe ik mijn kind aan?! hahaVind ik ook hoor ik houd niet van gedoe
[...]
Hier ook inderdaad. Ik heb me er dus redelijk in verdiept (unconditional parenting dan) en een tijdje meegeschreven met een groep mensen voor wie het een manier van leven is. Kriegelig werd ik er van, dan kwam er weer eentje klagen dat die zich een halve dag rot gevoeld had omdat er iedere keer weer automatisch: Wat mooi! of goedzo! uit haar mond kwam. De diehard aanhangers hiervan nemen zichzelf imo veel te serieus. Van een keertje goedzo gaat een kind echt niet dood hoor. Of lange tirades over de vrouw bij de slager die kind een worstje wilde geven omdat het zo lief was En die hadden ze dan ook wel even terecht gewezen want: zo voed ik mijn kind niet op.
En maar blijven zeggen: het is geen vaststaande methode, iedereen vult het voor zichzelf in... nou, ik heb nog nooit een methode meegemaakt waarbij zoveel ongeschreven regels gehanteerd worden.
Ik pak er wel veel uit, veel vind ik ook logisch. Het is alleen net die laatste 10% die er voor zorgen dat het een totaal onrealistische aanpak is voor mij. Maar volgens meneer Kohn (bedenker UP) is dat helemaal fout, want als je het doet moet je all the way, half kan niet en kan ernstige schade toebrengen Dus wat doe ik mijn kind aan?! hahaVind ik ook hoor ik houd niet van gedoe
zondag 21 september 2014 16:00
Discussie gaat eigenlijk over iets heel anders dan ik eigenlijk dacht. De vraag is dus eigenlijk of je bij je opvoeden gebruik maakt van een "straf" of "sanctie" die wel of geen logisch gevolg is van het (on)wenselijke gedrag van het kind.
Daar probeer ik mij zo bewust mogelijk van te zijn, al zijn er nog niet zo heel veel situaties geweest waarin ik voor het dilemma stond.
Maar wat ik bijvoorbeeld "raar" vind is dat een kind geen toetje krijgt als het slecht heeft gegeten, maar wel eentje als het goed heeft gegeten. Of dat je een kind dat iets stuk heeft gemaakt als straf huisarrest geeft, of zakgeld gaat inhouden.
Ik wil mijn zoon wel zo "opvoeden" dat hij zich bewust wordt van de oorzaken en gevolgen van zijn gedrag. Toetjes geven we elke dag, die zijn een afsluiting van de maaltijd en geen beloning omdat hij groente heeft gegeten.
Als er iets stuk gaat later zou ik het oplossen door zoon (als hij er de leeftijd voor heeft) iets te laten repareren of reperatiekosten te betalen.
Ik ben zelf ook geen voorstander van strafstoeltjes, op de trap moeten gaan zitten e.d. Die methode zie ik vooral als een onmacht van ouders en heeft niks te maken met het ongewenste gedrag. Maar ik denk óók dat je als ouders af en toe ook maar gewoon wat doet, ook al besef je je ergens ook wel dat het nergens op slaat.
Daar probeer ik mij zo bewust mogelijk van te zijn, al zijn er nog niet zo heel veel situaties geweest waarin ik voor het dilemma stond.
Maar wat ik bijvoorbeeld "raar" vind is dat een kind geen toetje krijgt als het slecht heeft gegeten, maar wel eentje als het goed heeft gegeten. Of dat je een kind dat iets stuk heeft gemaakt als straf huisarrest geeft, of zakgeld gaat inhouden.
Ik wil mijn zoon wel zo "opvoeden" dat hij zich bewust wordt van de oorzaken en gevolgen van zijn gedrag. Toetjes geven we elke dag, die zijn een afsluiting van de maaltijd en geen beloning omdat hij groente heeft gegeten.
Als er iets stuk gaat later zou ik het oplossen door zoon (als hij er de leeftijd voor heeft) iets te laten repareren of reperatiekosten te betalen.
Ik ben zelf ook geen voorstander van strafstoeltjes, op de trap moeten gaan zitten e.d. Die methode zie ik vooral als een onmacht van ouders en heeft niks te maken met het ongewenste gedrag. Maar ik denk óók dat je als ouders af en toe ook maar gewoon wat doet, ook al besef je je ergens ook wel dat het nergens op slaat.
zondag 21 september 2014 16:04
quote:selah01 schreef op 21 september 2014 @ 15:28:
[...]
Omdat de jas anders inderdaad gekreukt is en misschien zelfs vies wordt. Mijn kinderen zijn nog te jong om te beseffen dat als ze met een vieze jas rondlopen mensen hun anders zullen benaderen omdat ze gezien zullen worden als onverzorgd. Ik zou daar ook op aangekeken worden maar zij zelf ook.
Dat zou me nou echt aan mijn derrière oxideren. Op school moeten ze hun jas van mij ophangen. Enige reden is dat de jassen dan netjes in het vakje hangen en de kans op overspringende luizen een stuk kleiner is.
[...]
Omdat de jas anders inderdaad gekreukt is en misschien zelfs vies wordt. Mijn kinderen zijn nog te jong om te beseffen dat als ze met een vieze jas rondlopen mensen hun anders zullen benaderen omdat ze gezien zullen worden als onverzorgd. Ik zou daar ook op aangekeken worden maar zij zelf ook.
Dat zou me nou echt aan mijn derrière oxideren. Op school moeten ze hun jas van mij ophangen. Enige reden is dat de jassen dan netjes in het vakje hangen en de kans op overspringende luizen een stuk kleiner is.
zondag 21 september 2014 16:05
zondag 21 september 2014 16:06
quote:cootjep schreef op 21 september 2014 @ 15:31:
Daar ben ik weer en bijgelezen.
Hoe ik nu opvoed? Tsja, ik vermijd het woord nee, want dat vind ik vreselijk. Overal waar ze bij kan komen, mag ze aanzitten en mee spelen of kan geen kwaad. Als er iets op de grond staat waar ze liever niet aan mag komen, dan leid ik haar af. Ik heb dit consequent gedaan bij de poezenbakjes, daar ging ze steeds naartoe, en daar werd ik gek van. Nu zijn ze niet meer aantrekkelijk. Verder is het huis kindvriendelijk. Wat snap zij nou van het woord 'nee' of een instructie daarbij, niks volgens mij.Hoe doe je dat dan als ze aan de poes zit? Ik vind opvoeding met betrekking tot dieren best belangrijk en soms hoort daar toch echt een nee bij.
Daar ben ik weer en bijgelezen.
Hoe ik nu opvoed? Tsja, ik vermijd het woord nee, want dat vind ik vreselijk. Overal waar ze bij kan komen, mag ze aanzitten en mee spelen of kan geen kwaad. Als er iets op de grond staat waar ze liever niet aan mag komen, dan leid ik haar af. Ik heb dit consequent gedaan bij de poezenbakjes, daar ging ze steeds naartoe, en daar werd ik gek van. Nu zijn ze niet meer aantrekkelijk. Verder is het huis kindvriendelijk. Wat snap zij nou van het woord 'nee' of een instructie daarbij, niks volgens mij.Hoe doe je dat dan als ze aan de poes zit? Ik vind opvoeding met betrekking tot dieren best belangrijk en soms hoort daar toch echt een nee bij.
