Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel 3

In geen geval zou ik hem laten weten dat je hem mist oid.. Dat zijn gevoelens waar je zelf mee zal moeten dealen, denk ik. Zeker als iemand er niks mee kan of niet meer wil.



Op zich wel eerlijk en mooi dat je hem hebt laten weten dat je emotioneel afhankelijk bent geworden van hem, maar blijft dat jij de enige bent die daar iets aan kan doen of invloed op heeft..Wat zou je nu van hem nodig kunnen hebben?



En is hij niet ook bliksemafleiding voor het verwerken van je afgelopen relatie?

Je hebt helemaal gelijk hoor, het voegt voor hem dus niks toe. Waarschijnlijk, of misschien druk ik m daarmee alleen weg. En rationeel gezien weet ik dat ie om me geeft. Dmv kleine dingetjes laat ie t wel merken. Het is puur de bevestiging dat hij aan me denkt, met me bezig is. Terwijl als ik out of the blue een berichtje krijg met de vraag of ik zin heb in koffie (ben dollll op koffie, dus wat een vraag ) het toch gewoon duidelijk moet zijn dat ie aan me denkt en er voor me wil zijn.



Hij was/is geen rebound voor me, ja de seks is erg fijn, maar we hadden al veel contact voor het over was. En ja hij was wel de reden dat ik er een punt achter heb gezet denk ik. Maar dat had ik al veel eerder moeten doen. Indirect dus de reden.



Ik vind het zo fijn om hier van me af te kunnen schrijven, kan het niet eens verwoorden....

Leona: weet je, dat verminderen of weinig whatsappen is voor een man oa een signaal van afremmen. Ik denk niet zozeer om jou onzeker te maken, maar dat je veel aandacht en bevestiging nodig hebt is weer iets waar ook hij betekenis aan geeft, namelijk: "ohjee, die wordt verliefd op me, wil meer van me dan de bedoeling was, ontwikkelt meer gevoelens/ wil toch een relatie/ wordt me te claimerig/ denkt dag en nacht aan me (oid), ik moet dat de kop in drukken"..



En dan krijg je die dans tussen 2 partners: de een leunt nog meer naar voren en de ander doet nog een stap achteruit. En dan ga je nog meer naar hem toe en hij nog verder tergtrekken.



Ik heb ooit even een loverT gehad (Vlam) waar ik al een jaar op zat te azen. En toen we eenmaal "iets" hadden, was ik oprecht niet van plan een "echte" relatie met hem te willen, ik wou oprecht niet meer dan een SV (eens per week/ 2 weken samenzijn en verder niets, niet samen slapen/ etentjes/ uitgaan). En hoe gek ik ook op hem was, het was met name een fysieke en seksuele aantrekking (ik noem dat "verlust".. al was ik zwaar verlust!). En dat bleef ook zo, ik meende het, ik wou niet meer, alleen een vaste partner voor seks/intimiteit. Ik had ook echt geen ruimte voor meer dan dat.



Maar ik overviel hem wel met smsen en mailtjes. Dus in gedrag sprak ik het in feite tegen, vanuit hem gezien dan. Ik bedoelde daar niks mee, maar als je in sms zegt dat je er heel relaxt in staat en "okay is voor zolang het duurt" en hem vrijlaat.. afspreken dat je gedurende die tijd wel exclusief wil tot de 1 of de ander op iemand anders valt/ verliefd wordt en dan ermee stoppen en dat dat dan okay is, zonder problemen/gedoe elkaar ook weer laten gaan, dat was oprecht hoe ik erin stond.. Ik kan dat ook, ook tijdelijk laat ik iets niet aan me voorbij gaan omdat het geen toekomst heeft.



Maar in gedrag sprak ik dat dus tegen, door hem niet met rust te laten, door alsmaar contact te willen. En dan denkt diegene daar het zijne van: "ze zegt dat nou wel, maar ze wil nu al zoveel aandacht, meer dan ik in een "echte" relatie zou willen zelfs.. pff als het nu al zo gaat.. moet ik ff afremmen want dat wil ik niet, want zij verwacht natuurlijk evenveel reactie terug en dat vind ik niet relaxt, heb nog andere dingen te doen en ben ik niet van plan".



En als hij dan stiltes gaat inlassen word jij onzeker, want is voor allerlei uitleg vatbaar. Het zou makkelijker zijn als hij gewoon zou zeggen wat ie denkt of bang voor is, zodat jij dat kan weerspreken. Maar wat er gebeurt is dat jij je gek gaat maken wat er aan de hand kan zijn, is het soms al voorbij, wil hij niet meer? en ook al is dat om duidelijkheid te krijgen, als je dan hem alsnog bestookt met appjes om zijn bedoelingen te achterhalen en te kijken of hij nog reageert, legt hij dat uit dat jij zijn behoefte om af te remmen/ afstand te nemen niet beantwoordt.



Los van het simpele feit dat mannen al niet zo happig zijn op teksten en smsen/ appen als contactvorm (tussendoor). Dat wil helemaal niet zeggen dat ie niet aan je denkt, tussen zijn werk en andere bezigheden door, maar dat die behoefte om dat constant te uiten er niet is. Het is opmerkelijk dat vrouwen daar zo ontzettend onzeker van worden, zeker als ze gaan kijken of ie nog online is geweest en hoe laat, dan moet ie dat toch gezien hebben, waarom antwoordt hij niet, enz..

En zo ook op datingsites, dat die vrouw dan gaat checken of hij daar nog gekeken heeft/online is geweest (na de date(s) met haar) en zij ff niks hoort van hem en daar haar conclusies aan verbindt.



Ik herken het dus van mezelf van eerder en ik denk dat juist die losvaste "relaties" die niet op verliefdheid gebaseerd zijn en begonnen zijn met duidelijk niet de intentie van een normaal verloop naar een "echte" relatie, de meeste behoefte geven aan (veel) contact tussendoor, iig bij de vrouw in kwestie.



Omdat niks horen altijd kan betekenen dat het over is, dat ie ermee stopt, een ander is tegengekomen, te claimerig vindt of wat dan ook. Omdat er geen verliefdheid is die de motor achter het contact is, maar behoefte (aan seks, aan een gesprek, met iemand samen willen zijn, of zelfs niet alleen willen zijn, om een leegte in jezelf op te vullen, om opgepept te willen worden met leuke aandacht als afleiding van verdriet/ verwerking van vorige relatie/ex, om wat voor reden ook).



Voor hem is het motortje "seks+beetje meer" en zal de behoefte aan contact groter zijn voor het lekkere avondje dan daarna. Voor de meeste vrouwen is dat "beetje meer" net zo belangrijk, omdat ze zich anders "goedkoop" voelt, alleen maar goed voor seks, en ze zich ervan wil overtuigen dat dit specialer is dan dat.



Ik vermoed dat iha de vrouwen relatief veel tijd doorbrengen met mijmeren en verlangen naar hem, (of analyseren) en allerlei andere dingen op de achtergrond raken, terwijl die mannen daarnaast gewoon hun ding blijven doen, met vrienden op pad, filmpje kijken, en tussendoor (op werk en hele dag door, als je de onderzoeken mag geloven) wel degelijk aan seks denken (en dus aan jou als jij degene bent op dat moment met wie ze dat hebben), maar niet die behoefte om dat steeds te uiten en je te laten weten.



En dat ze het oprecht vervelend vinden om (veel) smsjes/appjes te ontvangen, omdat het storend is en ze heel goed aanvoelen dat jij binnen zoveel tijd antwoord verwacht. En dat laatste legt altijd een druk op iemand, ik vind dat zelf ook eigenlijk erg irritant als mensen van mij zsm antwoord verwachten en ik met andere dingen bezig ben, ik zit niet vastgeplakt aan mijn mobiel. En toch ga je zelf zitten "afwachten" als je iets stuurt aan de man van je gedachten en je niks terughoort (en daar ongemerkt een betekenis aan geven). En kom je in een soort verongelijkte stemming als hij kennelijk hele dagen niet de behoefte heeft om contact te hebben met jou, omdat jij dat wel voelt en hebt en het dan "ongelijkwaardig" gaat voelen. Dat je je opdringerig gaat voelen, dat jij meer voelt dan hij, dat je je afgewezen voelt in jouw behoeften en hij bepalend wordt in de hoeveelheid contact en wanneer wel/niet, zowel bij het irl ontmoeten als contact tussendoor.



De vraag is wie er dan eigenlijk gelijk heeft. Het is dan de vrouw die (tussendoor) niet loslaat, en zich in feite niet aan de afspraken houdt, of zich daar iig niet naar gedraagt. Ook al wil je nog steeds oprecht geen normale relatie, je wil minstens wel dat het zich voortzet zoals in het begin: af en toe afspreken en daarnaast veel contact. En dat laatste gaat hem opbreken, als dat vele contact van het begin van zijn kant een "investering" was om elkaar te versieren en te checken bij elkaar hoe je erin staat, wat de verwachtingen zijn. Maar als het eenmaal loopt moet je eigenlijk ervan uitgaan (of afspreken) dat je het elkaar zal laten weten als het over is. Zodat je niet bij elke stilte dat in je hoofd gaat halen.



Nu met vakantieliefje lag dat een beetje anders, omdat er overdag weinig communcatie mogelijk was, los van een blik, seintje of even vastpakken in het voorbijgaan. En 's avonds ook niet echt gepraat werd, dan deden we andere dingen ..

Hier stond van tevoren natuurlijk al vast dat het geen lange duur zou hebben en dus zou duren zolang ik op vakantie was. Was dat iig helder. Dan nog wil je profiteren van elke dag/nacht die je hebt, al hoeft dat niet elke dag ook seks in te houden (van mijn kant iig), ook ff een kus en (bij)slapen is fijn. En ook daar kan je misverstanden over krijgen, zeker in een andere taal, of dat je voor elkaar gaat invullen wat er verwacht wordt.



Er veranderde eea toen zijn stiefvader overleed en hij ook behoefte had om met zijn beste vrienden nog laat te praten, drankje erbij, soms een joint. Ik ben iemand die wil "lezen" wat de ander nodig heeft (of niet) van mij, en dat kan ik dan ook begrijpen en verwacht dan bijv niet dat zijn hoofd naar mij staat op zo'n moment, het gaat dan ff om hem en wat hij nodig heeft.

Terwijl hij misschien voor mij invulde dat ik voor hem en voor mijn plezier daarheen was gekomen en dus eea van hem verwachtte en hij tekortschoot oid..



En dan krijg je misverstanden als je niet alsnog communiceert. En dat deed ik dan per sms, omdat ik schrijven makkelijker vind (in een andere taal helemaal en sprekend naar woorden moet zoeken, die ik schrijvend gewoon kan opzoeken). Toch kan ook dat juist voor bepaalde signalen of aannames zorgen. Ik verwachtte ff niks natuurlijk, maar wilde dan bijv wel weten of ik alvast kon gaan slapen en de deur open zou laten (zijn hond was dan al bij mij in dat hutje).. Kon hij dan weer uitleggen als dat ik zat te wachten op hem en ook tijd met hem wou doorbrengen. Zo kan je als je niet uitkijkt toch zelf ook onduidelijk zijn of andere signalen afgeven, omdat jij jouw bedoeling erachter wel weet, maar die ander niet.



Maar ook dat hij bijv zich verontschuldigde dat ie er ff niet kon zijn voor mij omdat zijn hoofd er op dat moment niet naar stond en ik dan interpreteerde/las als dat het er helemaal niet meer in zou zitten (maar dat gold in zijn bedoeling dus alleen voor dat moment, die dag/avond, zodat ik ff niks van hem zou verwachten aan gezelligs.. zat ik nogal stuk over, dacht dat het helemaal voorbij was, maar de volgende dag lag het alweer anders toen hij zich weer wat beter voelde). En zo kan je dingen toch anders uitleggen, ook als je wel communiceert met elkaar..



Hahaha, ook maffe toestanden door dat smsen. Zat ik een berichtje te smsen naar hem en zijn toestel lag ergens op de bar, valt niet op, hahaha, dat dat van mij kwam (verderop op terras in de zon met woordenboek in de weer) en onder het oog van al die vrienden (van wie sommigen het wel wisten en anderen niet).. Zeker als zo iemand zelf nooit met zijn telefoon bezig is..



Dingen waar niet de gelegenheid voor was om te zeggen overdag (ivm werk of met vrienden erbij) smste ik dan maar. En verder heb ik ook voor alle duidelijkheid afgesproken dat als er iets veranderde, hij/ik het gewoon zou zeggen. En toch kan je je dan nog van alles in je hoofd halen als je niet uitkijkt.



Zo had ik ff gemist op een dag dat er een woordenwisseling was geweest tussen hem en iemand "van buiten" aan de bar. Toen ik eraan kwam, waren de vrienden en hij aan het jeux-de-boulen (zoals elke dag na het werk ze daar dus bij elkaar komen daar om te kletsen, drankje erbij, jeux-de-boulen). En was ie duidelijk kwaad.. (lichaamstaal en verbeten gezichtsuitdrukking spreken dan boekdelen en dat klopte ook). Zocht geen oogcontact, wat ik dan kon uitleggen als dat ie mij negeerde, dat ik iets verkeerds had gedaan, dat ie boos op mij was..



En daarmee heb ik nu zo duidelijk voor mijn ogen kunnen zien hoe dat in zijn werk gaat.. Ik hoorde dat van die woordenwisseling en dus dat als je niet weet waarom iemand kortaf of niet reageert, dat dus niet meteen op jezelf moet betrekken, maar dat er meer gebeurt bij die ander dan jij vaak weet, als het ff stil is en je weet niet waarom. Er was dus niks aan de hand, iig niks wat met mij te maken had. En toen schreef ik ook aan Tove zoiets: betrek het niet direct op jezelf, er speelt vaak iets aan zijn kant! (of ze zijn gewoon niet met jou bezig maar met hun eigen leven, werk, sociaal leven, tv kijken, whatever, trek het niet naar jou toe!)



Mijn punt hiermee is dus dit: vrouwen zijn iha erg bezig met proberen te "lezen" en duidelijkheid wat bepaald gedrag of bepaalde woorden betekenen, waarschijnlijk omdat wij empathisch zijn en willen inspelen op de behoeften van de ander, die vooral niet tot last willen zijn, maar constant willen checken wat hij verwacht en wil, of wij nog in die plannen passen, wat de plannen zijn uberhaubt. En vaak juist zodat wij onze plannen daarop in kunnen stellen.



Want vrouwen (iha, he, ik zeg niet elke vrouw!) hebben de neiging om alles stil te zetten en af te wachten en om zijn agenda heen te plannen, dus hebben er baat bij te weten wanneer hij evt tijd of zin heeft. En dan als hij een dag noemt (vrijdag bijv) pas met vriendinnen of anderen af te spreken (op zaterdag) of je sportavondje op een andere dag te doen. Want anders zien we hem helemaal niet, is de redenering.



En toch leidt al dat aanpassen tot een eenzijdig gevoel, dat de omgang bepaald wordt door hem, als hij zin heeft/ krijgt. Dat hij de frequentie van het contact en de ontmoetingen bepaalt, naarmate hij weer behoefte krijgt om je te zien of zin in seks heeft. En jij dan in de startblokken staat, want jij wil hem uberhaubt veel vaker zien/horen/contact.



En de vraag is of zij niet gewoon heel erg gelijk hebben. Dat zij niet zo enorm focussen op een ander, maar hun eigen leven en eigen tijd bewaken. Zijn het niet de vrouwen (iha dus) die oeverloos bezig zijn met hem, in ongezonde mate, wat hij denkt of voelt, zijn gedrag te interpreteren, overal een betekenis achter zoeken, onzeker worden als je ff paar dagen niks hoort, denken dat ie niet aan je denkt als ie dat niet (elke seconde) uit of als er niks afgesproken is en jij daarop zit te wachten.. en met elke seconde dat je niks hoort bezorgder wordt dat hij niet meer wil?



Eigenlijk heel zorgelijk gedrag, vind ik zelf, dat zoveel vrouwen niet meer tegen dat onzekere kunnen, wat daten en losvaste "relaties" als FwB en SV's met zich meebrengt. Ik heb nu tijdig eea kunnen bijstellen en niet langer op mezelf betrokken, maar omdat ik die andere kant met eigen ogen kon volgen en meemaken waarom iemand ff niet reageert of niet in de stemming/ gelegenheid is en dat dat volkomen los van jouzelf staat.



En ben zelf toch wel anders gaan denken over dat appen en smsen tussendoor. En dat je het toch echt zelf doet, dat in de afwachtende modus gaan zitten, of hij nog zin in/tijd voor jou heeft. En dat toch eigenlijk niet willen, omdat je ook je eigen leven en behoeftes hebt, en dan contact gaat zoeken om te kijken of er nog plannen zijn, of ie nog wel wil.



En ik denk dus dat dat vooral is bij die vage "relaties" die wel op een relatie lijken in sommige opzichten, maar geen vanzelfsprekende voortgang hebben omdat er geen verliefdheid is en geen lange termijn-bedoelingen. Of dat dat uiterst onzeker is. Dus dat je daarom niet kan loslaten in het vertrouwen dat ie echt wel aan je denkt en je wil blijven zien, als je niks hoort omdat ie daarnaast zijn leven aan het leven is. Het blijft aftasten zonder verliefdheid, want kan elk moment anders zijn en dat ie er alweer genoeg van heeft (en jij nog niet, want hechtingsstofjes en graag een langduriger vast contact als je eea aan kliks hebt, dan weer die hele handel met een nieuwe (seks)partner overnieuw)..



Ex zei hierover eens dat hij het juist leuk vindt om nieuwe, verschillende vrouwen te daten. Ligt die uitdaging juist in het nieuwe en onbekende, iemand te veroveren en te ontdekken/ leren kennen. Misschien ligt daar ook een clou voor ons om rekening mee te houden: M/V zijn gewoon niet hetzelfde!

(en ook niet alle mannen zijn hetzelfde, en ook niet alle vrouwen.. er bestaat niet zoiets als De Man en De Vrouw, maar ik zie toch wel bepaalde terugkerende patronen, ook op de relatiepijlerT).



Misschien houden we daar onbewust rekening mee, dat de belangstelling van de man een beetje ophoudt als er eenmaal (een paar keer) seks is geweest en dat er zo weer een ander voorbij kan komen, een nieuwe uitdaging als het weer wat vanzelfsprekender is geworden en jij aan hem hangt om meer/ vaker, maar hij dat niet zo hard meer beantwoordt.



Ook uit ervaring, wie heeft niet meegemaakt (of bij anderen gezien) dat je na een paar keer opeens niks meer hoort zonder dat dat ff gezegd wordt dat het voorbij is.. en zeker als vooraf afgesproken is dat er geen binding zal zijn en je daarmee akkoord gaat (omdat je dat zelf op dat moment ook niet wil, maar wel liefst een vaste partner, zeker als het nu eens met iemand klikt en je niet zo snel klikt met iemand of niet van de ene naar de andere hopt, dat deze ene toch speciaal is, enz.



Want dat blijft toch een verschil iha dat mannen (vermoed ik) toch gemakkelijker met meer vrouwen al snel een "klik" hebben (op uiterlijk aantrekkelijk vinden) en alleen al een grotere groep vrouwen om uit te kiezen "waar ze het wel op kunnen" en dat voldoende is om het ook te doen. En vrouwen toch al voor hun gevoel "inleveren" op hun voormalige "voorwaarde" dat ze verliefd moeten zijn, willen ze "zich geven".



Dat hebben we massaal laten varen, want verliefd word je niet snel (als het goed is, het blijft toch iets bijzonders en speciaals, zou je zeggen, zeker als het om een (levens)partner gaat met wie je een serieuze relatie zou willen, dat je ook op andere vlakken bij elkaar past en wil delen met diegene). Nu is het zo dat we dan "gemakkelijker" worden en veel sneller intiem zijn (na een of een paar dates) nog voordat je elkaar een beetje kent. En dan vaak maar afwachten voor hoe lang of kort het duurt, of zich iets serieuzer ontwikkelt of niet, wat de bedoelingen zijn.



Hoeveel vrouwen voelen zich alsnog "gebruikt", terwijl ze zelf instemden met lust als begin, als het dan later niet uit blijkt te draaien op meer dan dat? En dat is niet helemaal terecht als dat je eigen verwachtingen zijn, misschien gebaseerd op de hoeveelheid aandacht in het begin.. daarom vraag ik me toch serieus af of dat wel de beste start is, en of je wel zoveel contact moet willen, als je van jezelf weet dat je dit toch specialer vindt dan met "willekeurig wie" en je gaat hechten en die ander niet. Ook al zijn er allerhande kliks.



Juist dan wordt het verwarrend, omdat het kan lijken op een liefdesrelatie ipv uit lust, ook als vooraf duidelijk is dat het geen liefde is, maar wel geborgenheid, aandacht, geknuffel, gezellig samenzijn, goede gesprekken enzo. Langzamerhand ga je ongemerkt toch meer van verwachten, terwijl jij dan degene bent die de condities verandert en het vele contact/ moeite voor jou doen van het begin toch een indicatie vond dat het voor hem ook specialer is dan met een ander (op dat moment).



Hoeveel vrouwen hoor ik hier niet dat ze bijv geen enkele behoefte hebben aan een andere vent als ze nog in liefdesverdriet zitten, omdat hun hoofd nog volop naar die "ex" staat? Maar mannen kunnen dat iha dus wel. Verliefd zijn of rouwen om de een en ondertussen lust of troost bij een ander zoeken. Alleen al omdat het afleidt (en dat vaak hun mechanisme is: zoveel mogelijk afleiding zoeken: tv kijken, met anderen op stap gaan, opgaan in hun werk, van alles om maar niet te voelen)..



En vrouwen juist zich verliezen in wilen verwerken, oa door alles te herbeleven en blijven voelen, blijven denken, toegeven aan dat gemis, nergens meer zin in hebben, analyseren wat er fout is gegaan, lessen uit te leren zijn, hoe voortaan aan te pakken, hun eigen aandeel eruit halen, enz. Waarbij (met tegenzin en niet van harte?) ook maar weer afleiding halen uit werk, vriendinnen, uitgaan maar dat alles minder glans heeft, zolang die teleurstelling niet verwerkt is?



En komt dat niet grotendeels omdat vrouwen al dan niet ongemerkt zoveel rekening hielden met hem, zijn agenda, zijn gedrag en wensen? Zoveel tijd erin gestopt hebben ook buiten hem om, met aan hem denken en verlangen en aanpassen? En een onvoldaan gevoel aan over houden, omdat ze voor hun gevoel meer (tijd en aandacht) in hem hebben gestopt en dat nooit beantwoord werd, dus onbevredigend eindigde (voor haar dan)?



Maar is dat hem aan te rekenen of doen vrouwen zichzelf dat aan? En als het vaker gebeurt, dan kan je daaruit de conclusie trekken dat je nooit meer wil daten of je verliezen in een man, maar valt het te leren, je bent en blijft zelf verantwoordelijk voor hoe ver je erin (mee)gaat, of je je erin verliest of dat je ook wat meer afstand houdt?



Kijk, het is ook kip-ei-verhaal. Misschien kunnen die mannen (niet allemaal, maar iha) juist wel makkelijker afscheid nemen omdat ze "makkelijker" zijn in hun vijver waarin ze vissen als ze lust/zin hebben. En daardoor minder gehecht aan de vrouw(en) met wie ze zoiets (kortstondigs) hebben, omdat ze dat veel vaker hebben of kunnen hebben als ze willen (mits het iemand is die makkelijk een vrouw versiert he, ook niet allemaal, maar de leukerds dan iig).



En voor die vrouw juist een uitzondering is dat ze zoiets voelt of begint met een man. Ook al is ze niet uit op een relatie, ik denk dat nog steeds heel veel vrouwen toch niet met elke beetje (naar eigen smaak) aantrekkelijke vent het bed willen delen.. en niet uit kieskeurigheid, maar omdat je bijv niet voor iedere beetje leuke man die voorbijkomt je ook iets voelt of zelfs maar behoefte hebt aan een paar leuke avondjes (lust, zin, lekker vindt).



Dus de insteek is al anders. Al denk je: "ik wil en mag ook weleens wat, ik doe het gewoon", die mechanismen en stoffen werken toch anders bij mannen en vrouwen, denk ik. En dat wordt denk ik onderschat. Heeft die man een leuke tijd gehad, blijft zij teleurgesteld en gefrustreerd achter?



Ken ook genoeg vrouwen die echt veel makkelijker uit pure lust en behoefte kunnen daten en ook weer loslaten, maar dat zijn iha niet de 20-ers of 30-ers.. en dan nog is er bij vrouwen iha juist behoefte aan vertrouwdheid, vertrouwd lijf, langere vaste (seks)partner favoriet, en juist niet het opnieuw leren kennen en weer moeten wennen aan steeds een nieuw iemand & nieuwe ervaringen, als deze "bevalt" en klikt.



Wat dat betreft vind ik zo'n vakantieliefje ideaal: die kaders staan vooraf iig al vast, die maximale duur, al had je allebei of 1 vd 2 best gewild dat het langer kon duren, je voelt je niet afgewezen omdat het voor beiden duidelijk was en is dat het hierbij zou blijven.. dan zijn er verder geen verwachtingen (behalve de tijd dat je er dan bent, he).



Dan nog is het afkicken, maar doet de afstand wonderen, plus het feit dat het gewoon niet kan, dit de realiteit is, zinloos om te treuren of te verlangen. Dan kan je wel blijven fantaseren en mijmeren en terugdenken, maar dan voed je het toch echt zelf en dat is een keuze. Tuurlijk kan je het en hem missen en moet je jezelf ervan losmaken, maar je kan jezelf wel enigszins beschermen door je er niet in te verliezen en je gedachten/gevoelens te begrenzen, niet te focussen.



Je hebt zelf ook een zekere sturing in wat je ongebreideld denkt of waar je je focus op legt. Het is (voor mij althans) ook een besluit nemen: ga ik er eens lekker voor zitten en terugdenken, alle tijd steken in gemis voelen en "had ik dat nog maar, was ik nog maar daar" enzo. Dat kan best even een functie hebben, juist eraan toegeven, maar idd zoals jij zegt: gedoseerd. Voelen wat je op dat moment voelt, eruit huilen, dat hoort bij afscheid nemen, of dat nu afscheid van (eigen) verwachtingen en hoop is omdat de ander daar voor je gevoel voortijdig een einde aan maakte (afwijzing) of uberhaubt teleurstelling omdat het op niks uitgelopen is, je mag dat best voelen en doorvoelen, tot het over is en je weer echt blij kan zijn met je leventje (en je van die hechtingsstoffen verlost bent), weer ruimte hebt voor nieuw.



Maar als je dit van jezelf weet, dat je zo heftig reageert, dan is enige zelfbescherming wel op zijn plaats. Dan niet opnieuw iets beginnen als er wel een klik is/ iets speciaals op meer fronten dan lust/aantrekking, als diegene duidelijk al aangeeft dat er geen sprake zal zijn van serieuze bedoelingen en er geen binding tot stand zal komen, omdat hij daar niet voor open staat.



Bij sommige minnaars heb ik die binding zelf ook nooit gevoeld, maar dat komt oa omdat ik diegene(n) niet als persoon aantrekkelijk vond, maar alleen een seksuele match was. Dat is een onderscheid wat ik (itt tot veel vrouwen) zelf ook kan maken en ook voor mij is het oppassen geblazen als ik de persoon verder ook aantrekkelijk vind, uiterlijk en qua karakter, gesprekken, verdere kliks mee voel dan alleen maar lust..



Die hechtingsstoffen heb ik dan kennelijk geen last van, als het iemand is met wie ik niet de behoefte voel om te slapen of op andere manieren intiem mee te zijn (knuffelen, zoenen, tederheid, verstrengeld mee zijn, andere manieren van lichamelijke en/of mentale verbondenheid dan seksuele)..



Je kan voor iemand meer voelen, ook zonder dat je dan daar een "echte" relatie mee wil, maar dat blijft "link" in de zin van dat je je toch hecht en van meer betekenis kan worden dan je voorzien had. En dat betekent dat je bereid moet zijn om dan daarna de pijn van gemis en teleurstelling ook te dragen en zeker te weten dat je dat aan kan, daar tzt ook wel overheen komt.



En dat doseren vergt het kweken van zelfbeheersing oid als je merkt dat je gevoelens hebt die niet de bedoeling waren, je inhouden of niet meer aan beginnen. Ik snap op zich wel dat je je kan verliezen, zeker na een tekort van jaren, maar blijft link en je moet ertegen kunnen of het niet doen als je tevoren al weet of vermoedt dat er geen toekomst in zit en dus ook na een paar weken al afgelopen kan zijn.. Ik denk dat mannen dat vrijblijvende dus toch anders uitleggen en kunnen dan de meeste vrouwen. Ook als ze je best heel leuk vinden toch bang worden als je emotioneel of seksueel aan hun gaat "kleven".. gewoon om er zeker van te zijn dat je niet meer gaat verwachten aan gevoelens en intenties van hem doordat je langer met elkaar omgaat.



Enne, vrienden willen blijven is allemaal leuk en aardig, maar dat kan pas als je er allebei oprecht ook (weer, na een tijdje afkicken) echt als vriendschap in kan staan. Anders werkt het volgens mij niet, dan blijf je afspreken en in zijn nabijheid/contact blijf je die stoffen dus aanmaken (en dat kan wel een half jaar of langer duren, al helemaal als je iemand blijft zien of contact houdt, ook al is het via je mobiel)..



Dat zijn toch dingen om rekening mee te houden, als je daar gevoelig voor bent of langere tijd gemist hebt in je leven, dat je daar heftig op kan reageren. Zelf vind ik dat niet erg, maar neem dat risico erbij en het afkicken ook.. omdat ik weet dat ook dat weer over gaat..

Even paar uur naar mijn strandje, hoewel de zon weer weg lijkt te zijn, net als gisteren trouwens.. ben ik toch weer laat.



Fijne dag nog!

Het klinkt allemaal zo logisch zoals je het beschrijft, en ook zo waar...

Het is idd een verschil tussen mannen en vrouwen, en dit is iets waar ik zelf iets aan moet doen. Het gaat met ups en downs, en zolang ik er goed bij na blijf denken gaat het up.

Alleen af en toe....een downtje en die is dan heel erg down, twijfel slaat toe, pak mn telefoon, doe m weer weg, dat soort dingen.

Leona, ik schrijf ook maar wat ik denk, he.. (gebaseerd oa op eigen ervaring maar ook op die van anderen en oa allerlei topics en verhalen op dit forum).



Het is niet zo dat pure vriendschap niet zou kunnen, maar dat lijkt mij nu nog te pijnlijk, als je emotioneel afhankelijk voelt en naar hem (en veel contact met hem) verlangt. Dat kan denk ik wel weer als dat fysieke eraf is. Hij geeft denk ik zeker wel om jou, het is alleen zo dat het een kant uit ging ontwikkelen, qua binding, die hij niet wilde. En voor jou ook niet prettig is, om je erin te verliezen en gefrustreerd rond te lopen.



Het is natuurlijk niet zo dat mannen die zich niet willen binden ook helemaal geen gevoelens zouden ontwikkelen of dat die connectie/vriendschap dan verder ook niks voorstelt, he.. Jullie hebben ook gesprekken gehad over diepere dingen des levens rondom jouw scheiding enzo, toch?



Het is alleen dat je moet afkicken van het fysieke gedeelte, dat dat weer genormaliseerd is, als je hem in je leven wil behouden. Dat zou het voor jou en voor hem weer relaxter maken..



Is nogal een zelfkwelling om in zijn buurt te zijn, nog naar hem te verlangen en niet aan hem te komen, lijkt mij (ken het, been there, en dan toch in zijn buurt willen zijn, hem zien en zijn stem horen, dat houdt dat gemis/stofjes/ verlangen wel op peil en dat is gewoon een stuk moeilijker, in mijn ervaring).



Ook met ex heeft het oa lang geduurd. Al verlangde ik allang niet meer naar hem, toch is het zo dat je na jaren van samenleven en samen slapen enzo die hechting (en oxytocine) zo sterk kan zijn dat het voelt alsof je een deel van jezelf kwijt bent en ik weet niet meer uit welke bron ik het gelezen heb, maar kan soms wel een jaar duren voor dat over is. En met kinderen blijf je die ex dan regelmatig zien, he. Al was dat vaak maar eventjes (brengen en halen).



Niet voor niks dat zo vaak wordt aangeraden alle contact te verbreken (als er geen kinderen zijn), dat werkt op zich wel het beste/ snelste, maar dan kan er vaak ook onnodige frustratie blijven hangen, dus niet altijd het beste of niet nodig, zo rigoureus.. En ik heb zelf ook andere ervaringen, kan eigenlijk met vrijwel alle "exen" nog goed door de bocht, al kon dat pas als ik definitief was opgehouden te hopen/verlangen/ missen.. (en diegene zich ook had losgemaakt van mij in die zin?)..



Dus ergens ook wel geleerd om "af te kicken" terwijl ik nog met diegene om ging, dan komt het echt op jezelf aan of je dat kan, afstand nemen en niet toegeven aan verlangen naar meer/ vaker/ anders..



Het is net zoiets als stoppen met roken en toch een open pakje voor je neus op tafel leggen.. kost meer zelfbeheersing en zeker als je af en toe toch toegeeft en er 1 opsteekt, he..

Vanmiddag naar kaakchirurg voor consult. Had al veel eerder gemoeten natuurlijk en ik laat nog niks doen, zolang er nog een beetje aktieve ontsteking zit. Die cyste kwam er dus ook nog bij, die was ook weer aktief, vlak daarnaast, maar die is weer op zijn retour gelukkig. Pff, zie erg op tegen die ingrepen, kunnen ze niet onder narcose in 1x die hele boel doen, zou ik voor tekenen..



Maar zo kan het ook niet langer, ik was er ook echt niet lekker van en haal eea aan slaap in nu..



Ondertussen geniet ik nog ff van deze mooie dagen als het ff kan: strandje sinds vandaag dicht, maar afgelopen dagen nog wel paar uurtjes geweest en ook nog op terrasje. Vanavond met een vriendin (van hier) afgesproken, dus doe wel rustig aan, maar doe ook wel gezellige dingen en nog even zomersfeertje vasthouden is wel erg fijn!



Fijne zonnige dag iedereen!

Suzy, hoe is het inmiddels met je kiezen en de cyste?

Inderdaad geen toeval dat dat nu weer gaat opspelen, denk ik, als ik je zo lees. Op sommige momenten lijken alle pijnpunten wel tegelijk naar buiten te komen hè…



En hoe gaat het met het 'afkicken'? Lijkt mij ook dat het fijner is om dat stapsgewijs te doen dan cold turkey in dit geval… Moeilijk wel zeg, om afscheid van te nemen, zo'n magische periode met dan nog een diep contact met een man erbij… Zoiets kan je best diep raken…

Ik herken het wel, je kunt echt melancholisch van zoiets worden. Wetende dat het echt voorbij is. Zelfs als je nu terug zou rijden, zou het helemaal anders zijn. Niet dezelfde mensen meer, een andere sfeer, ander licht wegens ander seizoen dat aanbreekt, ander gevoel…

Op zich is het wel heel mooi wat je daar meegemaakt hebt. En is het ook juist speciaal voor een stuk omdat het ook begrensd in de tijd was, en jij en hij en de andere mensen dat ook wisten ergens…



Ik heb ook je eerdere posts aan mij goed gelezen. Dank je wel om zo uitgebreid op me in te gaan en om zo open en kwetsbaar over jezelf te schrijven. Ik heb er veel aan.



En ik wilde graag nog even op een paar dingen ingaan.



Je ziet het heel juist als je zegt dat er bij mij een diepe basis van gevoel van 'waardeloosheid' zit. Ondanks rationeel heel goed weten dat dat gevoel niet juist is. Maar ik kan dat niet goed beschrijven, het is een soort basisgevoel. Dat meestal overschaduwd of weggeduwd wordt door positieve ervaringen met mensen, complimenten over mijn werk en zo. Maar als er zich een situatie van afwijzing voordoet, is het gevoel er. Het is een naar, zeurend gevoel van vuil zijn, lelijk zijn, dik zijn, onwaardig zijn…

Het is erg waar wat je zegt: weten en voelen zijn twee verschillende dingen.

Ben blij dat je zegt dat je het daar niet zomaar moet mee doen. Therapie en allerlei cursussen hebben wel voor een groot stuk geholpen, maar idd, op dat voels- en zielsniveau werken spreekt me wel aan.

Ik denk al langer na over familie-opstellingen. Heeft iemand dat hier al gedaan? En hoe was dat?



Ik vond het ook erg boeiend wat je schreef over hoe wij inderdaad een strategie van pleasen hebben. En hoe we daardoor anderen ook op hun empathie aanspreken, die zij i un strategieën niet zo ontwikkeld hebben. En hoe krom dat dan kan lopen.



Nu, ik denk ook wel dat empathie voor een stuk in je zit, onafhankelijk van wat je meegemaakt heb. Denk je dat niet? Ik was als klein kind al dol op jankverhalen en sprookjes ed haha. Kon me daar helemaal in verliezen… Nu ja, het zal wel, zoals meestal, een samenspel van nature and nurture zijn. Maar het is uit onderzoek wel gebleken dat mensen met onvoorspelbare ouders heel goeie antennes ontwikkelen voor de stemmingen en gevoelens van anderen…



Maar waar ik benieuwd naar was: hoe ga jij dan om met die niet zo empathische mensen? Er zijn natuurlijk grenzen, iemand kan haast nul empathie hebben (bvb binnen het psychopathische spectrum of in bepaalde fases van bipolariteit bvb), die mensen mijd ik, dat lijkt me verstandig. Maar daarbuiten zijn er nog veen grijstinten en vaak is eea ook situationeel. Je kunt bvb de ene avond een gesprek met iemand hebben waarin die zich heel warm en begripvol toont, maar dan opeens in een situatie iets doen waarin die persoon compleet voor zichzelf gaat. Ik heb ook zulke vriendinnen en vind dat soms best moeilijk om mee om te gaan. Wat doe jij daarmee? Blijf je dan wel vrienden, maar spreek je dan uit dat je een bepaald gedrag niet zo op prijs stelde? Laat je het passeren en zeg je niets?



Om te illustreren een vb: paar jaar geleden was ik met een vriendin op vakantie. Heel leuke vakantie. Veel lachen en veel praten en zo. Maar zoals iedereen heeft vriendin ook wel mindere kantjes. Ik vind nl dat zij soms wel iets te veel enkel naar haar eigen behoeftes kijkt. Ik was thuis niet klaargeraakt met iets van mijn werk, wat ik zelf ook best vervelend vond. Ook als omdat ik in ons hotel en de internetcafés in de buurt maar geen computer vond met daarop de meest recente Word (ik deed die zoektocht alleen terwijl zij op strand lag), waardoor het echt een probleem begon te worden. Vriendin (die een 9 to 5 job heeft zeg maar met heel weinig verantwoordelijkheid) had daar weinig begrip voor, werd er eerder ongeduldig van (ik had het bvb fijn gevonden als ze wat medeleven zou tonen). En toen ik dan uiteindelijk een moderne internetshop gevonden had, zei ze enkel: "Haast je je wel, want ik zou graag willen zwemmen en alleen durf ik mijn spullen niet achterlaten."

Van zoiets ben ik dan weer verbaasd, vind het niet leuk en zou ik zelf nooit zeggen. En zo heb ik wel meer voorbeelden van diezelfde vriendin. Maar dus wel ondanks andere wel warme en empathische gesprekken...



Ik vind het persoonlijk wel moeilijk als iemand het echt niet snapt… Op een of andere manier 'downgrade' ik die dan naar kennissen ipv vriendinnen. Maar het is wel vaak een teleurstelling…



Je maakt een erg mooi punt vind ik door te zeggen: het is ook echte empathie om te zien dat mensen een andere strategie hebben, of dat ze op dit moment bepaalde dingen niet kunnen. Dat is een grote kunst.

Om dat dan niet op jezelf te betrekken (want dat is ergens wel weer egocentrisch natuurlijk). Kom ik hieronder nog op terug.



Ik weet ook dat je gelijk hebt als je zegt dat verdriet ook heel mooi kan zijn ergens. Het is idd een schonere brandstof dan boosheid, wat vaak een masker is voor verdriet, maar ergens krachtiger voelt, maar uit hetzelfde voortkomt. Het louterender, echter, kwetsbaarder. Insprirerend om te lezen hoe jij dat ziet. Dat je het ook niet als bedreigend ervaart Dat laatste heb ik wel, inderdaad vanuit een onveiliger gevoel, vanuit een onveilige hechting… Vanuit hoogsensitiviteit ook (ik weet het, gehaat woord hier op het Viva forum, maar ik ben het nu eenmaal haha)

Bij mij voelt het allesverzengend of zo, alsof het nooit meer goedkomt. Heel diep en intens. Alles wordt dan heel zwart en ik krijg ook donkere gedachten, dat ik mss beter dood zou gaan en zo. En daar schrik dan weer heel erg van, want zie mezelf dan al in een jarenlange depressie sukkelen, enzovoort.

Terwijl het altijd is overgegaan. Meestal gaat het zo dat ik me twee dagen intens slecht voel, inderdaad zelfmoordgedachten heb, en dat daarna opeens de zon weer gaat schijnen. Soms gaandeweg, na een week of twee of zo, maar soms kan ik me opeens de dag erna een compleet ander mens voelen, ben ik vrolijk, maak ik grapjes, zie ik weer een toekomst. Gek is dat…



Er is inderdaad dat zelfhelend en zelfherstellend vermogen, waar we op kunnen en moeten vertrouwen.



Wel heb ik ergens een andere basishouding erin dan jij. Jij zegt: ik weet dat ik verdriet aankan, want ik heb het al meegemaakt en sta er nog steeds. Ik denk: ik heb al zoveel verdriet meegemaakt, niet wéér ajb, ik verdien nu wat geluk. Ik maak altijd shit mee. Dat is niet eerlijk.

Maar in mijn geval vecht ik dan tegen de dingen, waar je vaak geen controle over hebt. Dat vergt ook veel energie. Het is ws ingegeven door een jeugd met veel moeilijkheden die je ook vormt. Maar als je het objectief bekijkt, kan ik me mss ook jouw houding eigen maken. Want iedereen maakt verdriet mee natuurlijk… Al denk ik wel dat het heel fundamenteel, heel vormend is/kan zijn (?) als je van jongs af aan in de problemen hebt gezeten… Denk dat dat ergens altijd wel een litteken blijft, dat soms weer gaat pijn doen. En dus meestal in moeilijke periodes van verdriet en afwijzing… Mss is het ook zaak om dat deels ook te accepteren?



Ik zie ook wel hoe verdriet je ook telkens weer een stapje verder kan brengen. Nadat het intense en hartverscheurende weggeëbd is, zie je dat meestal wat duidelijker… Zoals wat jij ook beschrijft. Jij gaat dan wat actie ondernemen om vaker dingen te doen uit je comfortzone, kofffietje en terrasje alleen. Heel praktische dingen. Maar ook dieper duidt het op dingen die nog onverwerkt waren, of waar je nog aan kunt werken…



Dat gevoel dat je beschrijft, die connectie met de maan en de sterren, dat herken ik ook wel. Vind ik altijd een heel mooi en helend gevoel. Krachtig ook. Alsof er toch iets of iemand over je waakt, bij je is, dat het allemaal toch ergens zin heeft… Zoiets…



Even nog terugkomen op wat je schreef over empathie. Ik betrek het idd op mezelf als iemand mij (in mijn ogen) afwijst. En vaak blijkt dat niet te kloppen, als je later andere info hebt. Daar heb ik wel al rationeel uit geleerd, maar gevoelsmatig blijft het moeilijk. Dat schijnt heel typisch te zijn voor mensen met een achtergrond van emotionele, verbale of fysieke mishandeling. Die zien een boos iemand in de straat lopen bij wijze van spreken en hun eerste reactie is: o jee, wat heb IK gedaan? Dat herken ik en heb ik ook. En in die zin is het niet makkelijk om het los te koppelen van jezelf. Herhaaldelijke ervaringen van later zien dat het heus echt bij die ander lag en/of dat anderen gelijkaardige ervaringen met die persoon heeft, hebben mij geleerd dat ik het meestal niet op mezelf moet betrekken. Maar daar had ik dus wel die ervaring voor nodig, is geen basisgevoel. Maar dat ik het nu wéét, is voor mij al een hele stap in mijn evolutie. Dat ik het niet meer aan tien mensen ga voorleggen. Ik bespreek het met één of twee mensen (lijkt me ook normaal) en dan laat ik het gaan. Al blijf ik het wel verdrietig vinden. Net zoals bij mijn resisgenoot, van wie ik weet dat hij mentale problemen heeft. Ik ben ergens wel boos op hem, maar heb er toch een soort liefdevol afscheid van gemaakt. En daar ben ik eigenlijk wel trots op…



Maar wat ik je nog wel wilde vragen, waar ik nieuwsgierig naar ben. Als je de houding hebt 'ik ben het waard, verdien het, maar die ander kan dat nog niet zien', dan stel je je ergens boven die ander, toch? Want jij ziet wel dingen die hij (nog) niet ziet. Of hoe zie jij dat zelf? Ik zeg niet dat het niet mag, je boven de ander stellen, maar ergens hebben we natuurlijk wel geleerd dat je dat niet mag… Of kunnen we gewoon voluit zeggen/denken: kijk, ik heb nu eenmaal een alerte geest, ik zie idd dingen die anderen niet zo snel zien, dat is al vaker gebleken, dus ik mag daar best voor uitkomen?

Een kennis van me zegt dat nu: ik heb altijd gelijk. Klinkt natuurlijk arrogant, maar komt vanuit een leven van behoeftes en gevoelens wegmoffelen ten gunste van anderen, moeilijk verleden ook, van zichzelf in vraag stellen, voorrang aan andere geven, enzovoort. Zij is heel intelligent (dat zeg ik, niet zij haha) en wijs, dus ik kan me voorstellen dat zij idd vaak situaties gehad heeft waarin ze zich niet durfde uitspreken, maar later bleek gelijk te hebben…



Zo, ik heb weer een heel epistel geschreven haha. Ik wens jullie allemaal fijne en zonnige dagen en tot later!

Tove: ben nog niet helemaal wakker en helder, maar alvast een reactie: ik ken die momenten van diep gaan en wel door de grond willen zakken, soort desperaat zijn, ook wel. Recent nog zelfs. Maar dat is bij mij nooit zo donker als jij dat ervaart, nooit heb ik daarbij een seconde zelfmoordgedachten, nooit gehad ook. En ook niet gepaard met gedachten dat ik waardeloos ben oid.



Wel een gevoel van dat alles wat voor me ligt 1 grote opgave is, niet weet welke richting ik op wil, ("de weg ff kwijt ben"?), ff niet weet wat ik wil en aan het doen ben met mijn leven, mijn tekortkomingen idd uitvergroot voel, mezelf om de oren kan slaan met "what was I thinking? Hoe stom/ naief of wat dan ook kan je zijn?"



Maar al snel volgt daarop empathie voor mezelf, het gevoel dat ik heel heel erg lief mag/moet zijn voor mezelf, goed voor mezelf moet zorgen, en dus dat ik het waard ben, heel wat waard ben zelfs..

Daar heb ik dan juist niemand voor nodig, dat komt diep uit mezelf, dan wil ik juist alleen zijn, is me nu 2x gebeurd dat ik dan ga rondrijden in de natuur, een verlaten plek (en in feite de grootst mogelijke eenzaamheid opzoek) om helemaal met mezelf te zijn..



Diep huilen om alles tegelijk, om al het leed van alles en iedereen en mezelf, om alles wat fout is gelopen of teleurstellend, om hoe dingen anders kunnen, om bedoelingen en tekortkomingen van anderen. Kan het niet uitleggen. Maar als ik dan de tijd neem om uit te huilen tot het over is, (en dat kan best een paar dagen zijn, behalve dat je niet ff paar dagen van de aardbodem kan verdwijnen) volgt (pas) die louterende/ helende werking..



Ik wend mij op dat moment ook echt tot het universum, met een "waarom"-vraag, en tot engelen, overleden familie/voorouders die het goed met me voor hebben en mijn eigen "hogere zelf" om me de helpen welke richting ik op moet, wat de bedoeling ervan is.



En vaak krijg ik dan soort van aanwijzingen of een gevoel dat het allemaal goed komt. Een gevoel van in verbinding staan met een soort gemeenschappelijk geheel, of dat deel van je ziel die de geschiedenis van de mensheid bevat (in je DNA of zo, toegang tot gedeelde overgeleverde kennis die verder gaat dan je eigen kennis/ervaringen). Dat dingen idd niet voor niks gebeuren, sommige dingen toch voorbestemd zijn of zo, en het ontvouwt zich meestal dan ook wel waarom die ervaring er was of nodig was.. (niet meteen, maar wel in de dagen die erop volgen). En een innerlijke rust die daarmee gepaard gaat.



Een groot begrip ook waarom mensen doen wat ze doen, niet alleen inzicht in mezelf en mijn tekortkomingen (en die mild bezien, mijn uitdagingen ook), maar ook in die van anderen..

Ik weet juist dat als je erdoorheen gaat, je juist niet in een depressie belandt, dat is namelijk juist een verzameling van allemaal uitgesteld/niet gevoeld/doorleefd verdriet & woede en andere diep weggestopte "negatieve" gevoelens..



En ja, ik herken dat wel, dat je vindt dat je nu weleens onderhand zwaar toe bent aan een beetje voorspoed, geluk en liefde, al gebruik ik het woord "verdiend hebben" liever niet (meer). Oa geloof ik niet meer in het "verdienmodel", zoals ik dat tegenwoordig noem.



Dat gevoel van "waar heb ik dat aan verdiend?" ken ik wel, maar dat gaat in de richting van zelfmedelijden en slachtoffer zijn van eea, terwijl je daar niks verder mee komt. Daarom wil ik de bedoeling ervan weten, wat het zegt over mij of mijn aandeel, en wat me te doen staat.. en het antwoord is oa dat het in the end toch allemaal om liefde draait en ik die wil voelen (op allerlei manieren, voor alles en iedereen) en die weg wil bewandelen.

Nee, ik stel mij niet boven anderen, dat heb je denk ik verkeerd begrepen. Niet dat ik dingen zie die anderen niet zien, maar ik ken mijzelf en niemand anders kan in mij kijken, kent mijn gedachten niet, hoe ik in diepste wezen ben, dat weet ik alleen.



Een ander kijkt van buitenaf altijd anders tegen jou aan, moet afgaan op gedrag en wat je zegt of deelt van jouw binnenwereld. Die kan dat dus niet weten.



Die zal bijv van buitenaf denken: "wat moet ze toch uren achter die pc, forumverslaafd, lekker belangrijk... ga eens iets nuttigs doen". Je kan wel vertellen aan anderen wat je doet, hoe je denkt, maar dat is toch maar een fractie van wat je allemaal denkt en doet. En je kan vertellen hoe je afgelopen week eruit zag, over je werk, dat je gesport hebt, op vakantie geweest bent, enz enz, maar wat jouw innerlijke waarde en beleving en gevoelswereld is weet je doorgaans alleen maar zelf.



Hoe minder je daarvan deelt met anderen, laat zien wat je dan waard bent, hoe minder je kan verwachten dat anderen dat zien of zomaar van jou aanvoelen/ weten. Dus niet omdat diegene minder ziet dan ik of jij, maar omdat dat gewoon niet kan.



En soms ziet iemand idd zijn eigen waarde niet, niet omdat hij/zij "minder" is of dommer oid, maar omdat iemand zelf niet of nauwelijks verbonden is met zichzelf/ met eigen diepte en bijbehorende zelfkennis/ empthisch vermogen/ bepaalde capaciteiten of vermogens niet kent of zoekt in zichzelf. Dat wil niet zeggen dat anderen die niet kunnen zien, soms ziet een ander hoe "mooi" je als mens bent of hoe goed je ergens in bent, zonder dat je dat zelf zo voelt of ziet.



Dat is niet je beter of hoger voelen dan die ander. Dat is maar waar je interesse ligt, waar je je tijd aan besteedt, wat je zoekt (en wel/niet vindt) en waar je zoekt. De een is weer beter in bepaald werk of creativiteit of verdiept zichzelf daarin. Ik in de psyche, aanleg, evt spiritualiteit en beweegredenen van mensen, en hun mechanismen en reacties, vermogens, maar ik weet weer niks van auto's, andermans banen of specialisaties, techniek, marketing, economie, wereldproblematieken, mensenrechten, milieu, enz..



Het een is niet beter dan het ander, of hoogstaander. Iedereen heeft hier eoa doel of rol in zijn/haar leven. Maar wat je zelf niet (ontwikkeld) hebt, herken je ook meestal niet in de ander.. Hooguit kan je je daar toch in inleven, of als voorbeeld nemen, stukje van meenemen wat je ervan kan leren, maar nooit helemaal begrijpen van een ander of zelf zo voelen. Zo heb ik een soort chronisch gebrek aan bepaald soort ambitie (in de zin van carriere, opklimmen en politieke spelletjes in zakenleven oid) en zou ik daar meer van mogen hebben.



Ik ben bijv niet geld- en bonusgedreven of gevoelig voor een prachtige lease-auto en ook niet van de status binnen eoa bedrijf of alsmaar meer willen.. boeit mij gewoon niet, maar wil niet zeggen dat ik mezelf daarom "beter" vind oid. Diegene heeft gewoon andere doelen en prioriteiten in het leven en ik heb daar misschien juist te weinig van, heb ook wel bewondering daarvoor zelfs, want het zorgt er wel voor dat iemand aktie neemt over eigen leven en iets bereikt. (en dat kan ook zijn dat je bijv heel goed wordt in je vakgebied, jezelf ontwikkelt en specialiseert).. Dat is ook een vorm van weten wat je wil en daar ook tijd en energie in steken om dat te bereiken.

Btw, gisteren contact gehad met vakantieliefje en het is over en uit voor de camping.. Baal ervan, ben er verdrietig van, weet nog niet precies de consequenties voor mij zijn verder, (ik heb ook een klein hutje daar) maar shit is het wel! Mijn kleine paradijsje, al die mensen om wie ik zo ben gaan geven in de loop der jaren en al helemaal afgelopen weken.. er moet veel te veel geld in om goedgekeurd te krijgen (dubbel zoveel als begroot was) en dat gaat pachter zowel als eigenaar niet investeren..



Over een paar weken weet ik meer, dan komt pachter naar Nederland en hoop ik met hem af te spreken. Zo door de telefoon met slechte ontvangst heb ik iig begrepen dat ie door wil als bar-restaurant, maar camping dus dicht gaat.. prive-terrein wordt. Zonde zonde zonde van zo'n uniek iets. Van die overgereguleerde campings zijn er al zat, juist het simpele en chaotische had zo zijn charme. Zoals een mooie wilde tuin tegenover een saai aangeharkt bloemperktuintje met lelijke, maar keurige tegels en een hekje erom..



Bah, al die stomme regels! 30 jaar mocht het allemaal zoals het ging en kraaide er geen haan naar , er waren al heel wat verbeteringen aangebracht (maar nog steeds met de franse slag, dat wel) en nu sluiten?!

Stiekem toch wel blij dat we ff contact hebben gehad..

Quote Tove 82 "....Maar waar ik benieuwd naar was: hoe ga jij dan om met die niet zo empathische mensen? Er zijn natuurlijk grenzen, iemand kan haast nul empathie hebben (bvb binnen het psychopathische spectrum of in bepaalde fases van bipolariteit bvb), die mensen mijd ik, dat lijkt me verstandig. Maar daarbuiten zijn er nog veen grijstinten en vaak is eea ook situationeel. Je kunt bvb de ene avond een gesprek met iemand hebben waarin die zich heel warm en begripvol toont, maar dan opeens in een situatie iets doen waarin die persoon compleet voor zichzelf gaat. Ik heb ook zulke vriendinnen en vind dat soms best moeilijk om mee om te gaan. Wat doe jij daarmee? Blijf je dan wel vrienden, maar spreek je dan uit dat je een bepaald gedrag niet zo op prijs stelde? Laat je het passeren en zeg je niets? ..."



Hallo Tove, de vraag is aan Suzy gesteld maar het sprong toch ook even in mijn blikveld. Het kan zijn dat ik het verkeerd lees of uit zijn context trek: je betrekt veel op jezelf en je oordeelt over mensen. Tenslotte krijgen ze een etiketje opgeplakt en daar moeten ze het dan maar mee doen....Ik overdrijf het natuurlijk een beetje maar meer om aan te geven waarom dit stukje me zo steekt.

Mensen zijn nu eenmaal niet altijd empatisch ( hoge verwachtingen van jouw kant?) en als ze dat dan niet zijn ben je teleurgesteld in ze? De andere mensen zijn er niet om jouw leven leuker, gelukkiger en more fullfilling te maken.



Als je die gedachten los kunt laten laat je de mensen ten eerste in hun waarde en ten tweede kunnen ze je nooit teleurstelllen. Je vindt ze dan goed zoals ze zijn met al hun tekortkomingen. Als jij graag warmte en belangstelling wilt: vraag er dan om! Mensen kunnen geen gedachten lezen en voelen dus niet jouw behoeftes aan.



Dus als iemand "compleet voor zichzelf gaat" misschien zou je daar een voorbeeld aan kunnen nemen? Een keer niet plooien naar de ander. Gewoon doen wat goed is voor jezelf zonder de gedachte dat dat "niet hoort".



Op het moment dat je iemand accepteert met al zijn tekortkomingen ( en die van jezelf óók accepteert) kun je het los laten. Dan hoef je iemand niet los te laten want het doet je niets. Zolang je bij jezelf bent kan die ander je niet uit je evenwicht brengen want....je bent niet langer afhankelijk van de goedkeuring van de ander.

@ Suzy: balen van de camping! Het is niet leuk dat je stekje/ veilige haven er dadelijk niet meer zal zijn. Misschien is dit een boodschap om nieuwe stekjes te gaan zoeken. Het is misschien tijd voor veranderingen?

Wat heerlijk dat het contact met je vakantieliefje toch nog goed voelt. Wat ik me afvroeg: je maakt onderscheid tussen een soort vakantieliefde, verlust zijn en de Grote Liefde. Wacht je echt op een GL of geniet je ook echt van wat op dit moment ìs? Zolang als een fling/ verlusting/ liefje er is ervan genieten/ laten voortduren?

Het lijkt me heerlijk om toch contact te houden en wie weet elkaar weer te zien?

Succes bij de kaakchirurg en met je andere "groot onderhoud"

Dank je wel voor je toelichting, Suzy. Ik had het niet verkeerd begrepen hoor, ttz ik bedoelde het als vraag (zonder oordeel), was erg benieuwd hoe je het zag (zonder dat ik het zelf al ingevuld had, kwam misschien wel zo over). Heel duidelijk bij deze.



Klote zeg van die camping. Ja, dat is alsof een stukje van jezelf ook 'weg moet' hè… Absoluut niet leuk… Is er een mogelijkheid om met dezelfde mensen naar een ander plekje te trekken? Is natuurlijk niet hetzelfde, maar wie weet komt er wel iets nog beters uit?



En fijn dat je contact houdt met je vakantieliefde (om het zo maar te noemen). Ik vind dan meestal zelf: waarom zou je het niet doen? Als je iemand tegenkomt met wie je een klik hebt, een fundamentele connectie, dat is zo zeldzaam, dan hou ik die personen op een of andere manier graag in mijn leven. Waarom zou je dat niet doen? Of denk je dat het op deze manier veel pijnlijker is en wil je jezelf beschermen?



@ Moskita: Ik denk dat je het inderdaad een beetje verkeerd begrepen hebt. Dat kan liggen aan het feit dat ik heel snel schrijf en misschien te weinig nuance in mijn woorden gelegd heb.



In ieder geval: ik had het oprecht bedoeld als vraag (zonder echt finaal oordeel of zo, maar als je taal gebruikt, kun je soms even niet anders dan met al dan niet tijdelijke labels werken). Empathie versus assertiviteit is iets waarmee ik zelf wat worstel. En ik ben dan benieuwd hoe anderen bepaalde dingen zien en doen. Ik ben zelf de eerste om toe te geven dat ik kan leren van mensen die (binnen bepaalde grenzen) nemen wat ze nodig hebben.



Ik ben ook benieuwd hoe jij het ziet. Leef jij echt zoals je het opschrijft? Ik zou wel willen om nooit teleurgesteld te zijn, maar dat ben je soms toch gewoon? Of jij niet dan? Ook al heb je jezelf geaccepteerd, dan kun je toch nog (tijdelijk) uit evenwicht gehaald worden door iets of iemand? Minder snel en minder langdurig of diep, dat kan zeker wel, en dat is voor mij wel een issue soms, in wat gevoeligere fases zeg maar.



Natuurlijk, niemand is altijd maar empathisch en lief. Dat ben ik zelf ook niet. En als je met iemand goed bevriend bent, dan hou je ook van die persoon in zijn volledigheid, ook al vind je bepaalde dingen misschien minder leuk… Maar dat neemt niet weg dat je (ik toch in ieder geval) soms in situaties kom waarbij ik iets bepaalds niet fijn vind, wat een persoon doet of zegt. Waarvan ik dan vaak achteraf denk: had ik iets moeten zeggen? Wat/hoe dan? Snap je?



Misschien ben jij heel assertief en geef je dat dan meteen aan. Dat vind ik heel knap. Maar dat is dus, zoals ik al zei, iets waarmee ik worstel… Uit concflictvermijdendheid houd ik dan meestal mijn mond. En dat vind ik niet leuk aan mezelf. Daar wil ik meer aan werken. Want ik merk wel dat als ik het doe, mensen vaak wel luisteren en mijn grenzen respecteren.



En natuurlijk zijn andere mensen er niet om jouw leven leuker of bevredigender te maken. Maar ze zijn er toch ook niet om jouw leven minder leuk te maken? Ik denk eerder: we zijn allemaal samen op deze wereld, dus proberen we om zo fijn mogelijk met elkaar om te gaan, omdat dat voor iedereen leuker is. En uiteraard maakt iedereen fouten, ik ook. En ik ben dus zoekende naar een manier hoe er goed mee om te gaan als de 'fout' (om het zo maar te zeggen) een invloed heeft op mij. Bvb als mensen in mijn ogen iets heel bots zeggen of doen (daar gaat het bij mij meestal om). Ach, misschien zou ik nog eens een assertiviteitscursus moeten gaan volgen, ter opfrissing… Merk wel dat als je daar zelf steviger in staat, en je dat ook van jezelf weet, je dat ook uitstraalt ergens en je ook minder snel met de 'wat bottere medemens' (om het zo maar te noemen) in aanraking/aanvaring komt…

quote tove :"...Ik ben ook benieuwd hoe jij het ziet. Leef jij echt zoals je het opschrijft? Ik zou wel willen om nooit teleurgesteld te zijn, maar dat ben je soms toch gewoon? Of jij niet dan? Ook al heb je jezelf geaccepteerd, dan kun je toch nog (tijdelijk) uit evenwicht gehaald worden door iets of iemand? Minder snel en minder langdurig of diep, dat kan zeker wel, en dat is voor mij wel een issue soms, in wat gevoeligere fases zeg maar..."



Niets menselijks is mij vreemd Tove.... maar merk wel dat naarmate ik ouder wordt het allemaal makkelijker kan loslaten. Mijn eigen identiteit wordt steviger en dan is wat iemand anders vindt minder belangrijk. Natuurlijk word ik ook teleurgesteld! Maar ik zie dit meer als een les: waarom ben ik teleurgesteld in die ander. Waren de verwachtingen te hoog of doet degene niet wat ik wil. Dat laatste maakt me altijd milder: ik doe tenslotte ook wat ik wil. Daarom kan ik de ander geen ongelijk geven.



Mijn proces is de laatste jaren door gebeurtenissen in een stroomversnelling geraakt. Door wat rake lessen van het leven ben ik anders naar dingen gaan kijken. Processen hebben ook tijd nodig. Niet alles is te leren door een cursus of erover te lezen.



Eerder heb ik ook al erover geschreven en het is ook 1 van mijn belangrijkste grenzen/ leefregels: mensen moeten het beste met je voor hebben. Hebben ze dat niet dan hebben ze geen recht op ruimte in mijn leven. Het kan zijn dat ik het niet altijd eens ben met mensen maar dat vind ik wat anders.



Mensen die me gebruiken, onderuit halen, proberen beter te worden over mijn rug weer ik rigoreus uit mijn leven.

Als je je grenzen in de gaten houdt kunnen mensen je niet snel uit evenwicht brengen, is mijn ervaring.



Iedereen heeft zijn eigen lessen te leren. Tijd en ruimte nodig om fouten te maken. Soms sta je daar bij en word je daar ongewild bij betrokken. Laat die aap op hun schouder, laat ze hun eigen proces doorlopen. Misschien leer je er wat van, soms ook niet als het niet in jouw proces valt.

@Moskita: nou, haha, een veilige haven is het nooit geweest, hoor: elk jaar weer een grote verrassing of het nog bestond, wie er aan het roer stonden, wie er waren (op een vaste groep na die elk jaar rond dezelfde tijd 2 weken komt en paar mensen met vaste seizoensplek, meestal ouderen die daar al 30 jaar kwamen en paar mensen die er hele jaar wonen). Ben daar niet elk jaar, heb ook andere vakanties tussendoor gehad, vorig jaar ook niet geweest en geen idee hoe het ervoor stond. Naast een groep vaste mensen ook elk jaar voorbijgaande nieuwe mensen.



Deze nieuwe groep met wie ik toen ik terugging vooral omging ken ik pas van dit jaar (laatste week van toen ik met de kinderen op vakantie was). En die wonen in de stad vlakbij, hebben niks met de camping te maken, behalve dit jaar als nieuwe stamkroeg gekozen voor na het werk, met jeu-de-boules, omdat beheerder hun vriend is.



En dan nog vaste klanten die daar kwamen lunchen (die kende ik allemaal nog niet). Dat is juist zo'n leuke mix, heel veel nieuwe mensen leren kennen, en dat je zo snel wordt opgenomen tussen die mensen die elkaar al wel allemaal kennen (zo groot is zo'n stadje niet, kent elkaar allemaal, oa omdat ze zo vaak bijeenkomen en niet zoals hier 1x per week uitgaan). Je hoort er gewoon heel snel bij (itt tot hier, waar ik er bijv nu na jaren pas echt het gevoel heb dat ik wat vrienden heb in stamkroeg ipv kennissen).



Maarreh, ik maak dat onderscheid op hoe het voor mij voelt met iemand. De een bleek Grote Liefde, de ander een voorbijgaande scharrel, de ander voelde ik dan juist meer dan dat maar toch geen "levenspartner-relatiemateriaal" en dat weet ik meestal wel als ik eraan begin, maar soms ook niet, dan merk je dat gaandeweg pas.



En dat laat onverlet dat ik ervan geniet! Ik ben bewust teruggegaan, ook al is het geen grote liefde oid. Juist om toch te genieten, ook al is het tijdelijk. En ja, de afspraak voordat ik erheen reed was daarna eigen leven weer, en jaar later zien we wel weer hoe beiden ervoor staan. DIt is en wordt verder geen relatie en dat wisten we allebei. Alleen al afstand, ander leven, leeftijdsverschil, tijdelijke karakter ervan.



En daar zijn dingen gebeurd waardoor dat nog duidelijker werd. Natuurlijk past het niet en dat boeide niet, om toch van elkaar te genieten en van alles wat wel paste, haha Dat neemt niet weg dat ik wel degelijk om hem geef (voor zover dat kan in een paar weken) en hij denk ik ook om mij, dat is het verschil met andere "scharrels".. opmerkelijk voor mij dat ik me zo op mijn gemak voelde, me niet druk maakte over mijn aantrekkelijkheid (dat ik dikker ben dan normaal of hoe ik eruit zie in de ochtend en andere privedingen/onzekerheden die ik niet meer gewend ben om te delen met iemand).



Alles bij elkaar heeft me diep geraakt, ook misschien omdat het sneller een band kweekt als je gemeenschappelijk bepaalde spannende ervaringen meemaakt. Zoals mensen een bepaalde saamhorigheid/ band ervaren als ze samen iets engs meegemaakt hebben, zoals een aardbeving of zo..



Schijnt ook dat er onderzoek naar gedaan is, dat je iemand het beste op date mee kan nemen naar bijv een achtbaan oid, samen iets spannends beleven, als je wil dat iemand verliefd op je wordt. Maakt adrenaline aan en dan worden de mensen met wie je dat beleeft aantrekkelijker gevonden oid. (en ook het principe van een band kweken bij ontgroeningen?!).



Anyway, we hadden daar al meer afstand laatste dagen. Doordat je elkaar toch in allerlei omstandigheden beter leert kennen (in no time dan) en door bepaalde voorvallen waar ik niet achter stond en niet in meeging. Dan verandert er wat in de verhouding, ben ik "spelbreker" of spiegel (ouder en wijzer?!) en dan merk je het leeftijdsverschil bijv wel. Groep die overwegend jonger was en paar ouder (dan ik), ik ben hun/zijn moeder niet, wil ik ook niet zijn.



Maar ik ben tenslotte gewoon geen jonge meid meer en ik zie wat ik zie, en dat is heel wat meer dan als je ergens een weekje op vakantie bent.. Dingen waar ik laatste paar dagen dus al boos/teleurgesteld en/of verdrietig om was en ik heb geen pokerface, ik ga niet mooi weer zitten spelen dan. En ook niet werkeloos toezien en me erbuiten houden..



Dan nog laat ik mensen graag vrij en los, moeten ze eea zelf weten. Dus heb ik er gewoon wat van gemaakt, van die laatste dagen. Maar afscheid was met gemengde gevoelens.. ik moest dat echt loslaten, is niet mijn leven..



Min of meer als groep de "afspraak" om met kerst bijeen te komen daar, en pasen dan iig weer, maar ook dat valt nu uiteen denk ik. Ik heb met hem geen contact in de zin van "ik mis je zo", dat wou ik welbewust niet, ik ga niet zitten verlangen en missen obv "wie weet".. Tuurlijk wel uitgeproken hoe fijn en dank voor de goede tijd samen en dat ik veel om hem geef enzo, maar voor allebei duidelijk dat daarna gewoon weer terugkeer naar eigen dagelijkse leven is.



Komt misschien berekenend over en dat is ook zo, ik geloof in dat je je gevoelens kan sturen: je kan ze voeden met tijd/aandacht maar ook verminderen (door verstand erop los te laten, door je weer te focussen op andere dingen). Ik kan mezelf heel goed verliezen in verlangen enzo, maar ik wil dat niet, ik wil met beide benen op de grond blijven staan en mijn verlangens/fantasie worden begrensd door de realiteit.



Ik maak wel tijd om te herbeleven, te herinneren, van wat geweest is, en realiteit was. Van alles wat er wel was en wat er nog van over is aan gevoelens en herinneringen/ ervaringen/ wat ik voel. Maar ik loop niet op dingen vooruit in de hoop dat je dat kan vasthouden voor een jaar later (als het al zo is dat je elkaar weer ziet)..



en natuurlijk baal ik dat dat maar zo kort was, maar overwegend heb ik gewoon terplekke mijn hart gevolgd en genoten van elke seconde! (neem maar van mij aan dat ik erg in het nu kan zijn als ik de kans krijg, dus elke seconde ook echt gevoeld en beleefd heb!). Het lastige is dat het ook erg fijn was om een paar weken weer eens met name te voelen ipv te denken en dat raakt nu langzamerhand op de achtergrond (behalve gemis).



Het raakt me nog steeds, maar daar neem ik ook mijn momenten voor (oa 's avonds laat) dat ik daar bij stil sta. Ondertussen ga ik wel door in het hier en nu, met de mensen die ik hier heb en die me lief zijn..



En ergens vind ik het gewoon heel mooi dat ik niet alleen hier, maar ook daar mensen ken om wie ik geef en zij om mij, al is het een paar weken per jaar.. dat is voor mij een vorm van rijkdom, om dat te weten, om me verbonden te voelen, al is het op afstand..



Tijd voor iets nieuws, daar denk ik nog ff niet over na. Ik onderneem relatief veel nieuwe dingen, heb afgelopen jaar alleen al zoveel nieuwe mensen ontmoet (en naast "oude" bekende en vertrouwde plekken en mensen, niet in plaats van..) en ik merk dat ik zowel veilige haven als nieuw allemaal omarm..



Strandje wat 2 jaar geleden nog nieuw was met onbekende mensen is nu ook veilig en vertrouwd geworden, ook verbonden voelen met een groepje mensen daar.

Tussen de 2 vakanties in naar een festival geweest met dochter, bekenden en onbekenden.. dat is weer nieuw voor mij. In mijn eentje op vakantie (zonder de kinderen of een zus/vriendin) is ook nieuw voor mij. Afgelopen 2 vrijdagen gaan borrelen tegenover mijn oude werk met oudcollega's en daar weer vrienden van.



Ook dingen die je ooit nieuw in gang zette worden dus vertrouwd na een tijdje. Ik maak veranderingen mee qua bijv familie en eigen situatie waardoor ik ook fijn vind om vertrouwde mensen om me heen te hebben, in feite het veilige en vertrouwde ook opzoek daartegenover.. dat is een heel prettige mix: als ik alleen maar bekende dingen/mensen zou hebben wordt dat al snel saai, ik wil altijd nieuwe mensen (erbij) en ervaringen opdoen, maar de bestaande zijn wel erg fijn en geven die basis denk ik ook juist om verder te kunnen kijken dan wie/wat ik al ken?!



Ik kan intens verdriet hebben over vervlogen tijden, maar anderzijds ook wel goed dingen achter me laten, geloof ik. Of misschien wel juist daardoor, dat ik het intensief beleef en (door)voel. Ik wil niet blijven hangen in voorbije dingen, ik kan heel melancholisch zijn en daar ook de tijd voor nemen, gedoseerd, maar besteed er wel aandacht aan, maar ergens tegelijkertijd kijk ik altijd weer vooruit (of in het nu, de realiteit van nu). De enige zelfbescherming zit hem in het feit dat ik me niet wil verliezen in eindeloos gemijmer, gemis en verlangen naar iets wat niet kan, daar zet ik zel wel een rem op, ja. (ken mezelf en zolang er hoop en kansen/mogelijkheden zijn ben ik daar minder sterk in, en kan ik eea wat ik to do heb ook lekker vooruitschuiven).. ken mezelf wel een beetje, he, maar niet tegen beter weten in..



Maar ja, misschien heb ik ook geleerd om van mensen te houden ook al zie ik die niet regelmatig.. dat dat ook niet hoeft om een plekje in mijn hart te hebben, en dat dat niets uitmaakt voor hoe diep ik voor ze voel. Zo ook een evt relatie: niet de hoeveelheid tijd die ik doorbreng bepaalt hoeveel ik van iemand houd, ook als ik zou latten houd je nog steeds van diegene ook al zie je die die dagen niet, toch? Dat doet voor mij niks af aan wat ik voel.

@Tove: quote Moskita:

"Mijn proces is de laatste jaren door gebeurtenissen in een stroomversnelling geraakt. Door wat rake lessen van het leven ben ik anders naar dingen gaan kijken. Processen hebben ook tijd nodig. Niet alles is te leren door een cursus of erover te lezen.



Eerder heb ik ook al erover geschreven en het is ook 1 van mijn belangrijkste grenzen/ leefregels: mensen moeten het beste met je voor hebben. Hebben ze dat niet dan hebben ze geen recht op ruimte in mijn leven. Het kan zijn dat ik het niet altijd eens ben met mensen maar dat vind ik wat anders.



Mensen die me gebruiken, onderuit halen, proberen beter te worden over mijn rug weer ik rigoreus uit mijn leven.

Als je je grenzen in de gaten houdt kunnen mensen je niet snel uit evenwicht brengen, is mijn ervaring."



Zo sta ik er ook in, al heb ik dat lang niet altijd zo gedaan. Ik ga nu met mensen om waar anderen allang afgehaakt waren (qua opmerkingen en manier van met mij omgaan ooit, maar ik wat van gezegd heb danwel stug mijn eigen gang ben gegaan, me niks van aangetrokken, toch ben blijven omgaan (met enig geduld) met diegenen.. en dat betaalt zich nu terug)..



Maar ook mensen waar ik veel te lang in geinvesteerd heb, maar dan vooral in het "meegaan" in hun redenaties en in het proberen hun te begrijpen tot in het oneindige haast en zich nooit heeft terugbetaald. Mensen die jou net zo makkelijk onderuit halen, geen rekening met jou houden, die aan projectie doen, die van anderen willen dat ze gehoorzamen aan hun normen en anders exit zijn. Die het niet goed voorhadden met mij, alleen maar met zichzelf..



En dat doe ik dus niet meer, ik maak wel onderscheid nu. Ik heb eigenlijk niet zoveel mensen of vriendinnen die commentaar op mij hebben en eigenlijk heb ik dat nooit zo gehad ook. Ook bijv niet als kersverse moeder: ik kreeg geen ongevraagde wijze raad van anderen, maar ik straalde dan ook toen al uit dat ik het zelf uitstekend wist hoe ik het zag en wou (qua opvoedingsideeen).Ik was daar zelfverzekerd in en niemand voelde zich geroepen zich daarmee te bemoeien.



En dat is nog steeds zo denk ik: ik straal doorgaans gewoon nogal zelfverzekerdheid uit en niemand bemoeit zich dan ook met wat ik doe en hoe ik dat doe. Krijg heus weleens commentaar hoor, bijv in stamkroegje en meestal lach ik daar als hardste om mee, omdat er vaak wel wat in zit. Zo niet, dan zet ik dat direct recht.



Maar meestal niet in de zin van: ik vind het niet leuk/fijn dat je dat zegt, je kwetst me, of anderszins op een verwijtende manier. Meestal in de trant van: "dat zie je dan verkeerd, want ik zie het zus of zo". Of dat smaken verschillen en ik dat nu eenmaal mooi, goed of fijn vind en niet iets doe om bij anderen wel of niet in de smaak te vallen, maar voor mezelf doe.



Ik had zo'n vriendin die dan altijd bij mij zat, opeens voor de deur stond omdat ze dat/mij ff nodig had en eigen huis lekker aan kant, zelf nooit spontaan visite kreeg en dan zich verbaasde dat het hier niet aan kant was. en daar dan een opmerking over maakte.. Ja lekker dan: dat kwam nou juist doordat men te pas en onpas hier binnen kon lopen, mee-eten en blijven slapen desnoods en ik dus niet (zoals zij) daar mijn eigen plan in trok, maar in was voor spontane impulsieve akties en bezoek, zoals zij, en daar de tijd dan ook voor nam!



Het zijn diezelfden die het heerlijk vinden dat jij alle tijd neemt voor ze, de telefoon niet opneemt, smsen niet bekijkt noch beantwoordt tijdens zo'n gesprek, maar niet begrijpen als ik hun telefoontje of sms niet (snel genoeg) beantwoord. Dat ik dat ook voor anderen zo deed dus, dus dan met iemand anders of andere dingen bezig was met mijn volle aandacht.



En ja, daar zeg ik wel wat van, maar meestal niet in de zin van "dat vond ik niet zo leuk". Eerder dus uitleggen hoe ik het zie en doe en wat mijn beweegredenen zijn om het zo te doen. En niet ter verdediging maar meer om wederzijds begrip te krijgen. En pakt iemand dat dan niet/verkeerd op, dan heb ik mijn best gedaan, hoor.



En ik verminder dat soort contacten ook. Ik ga niet meer eenzijdig alles en iedereen eindeloos proberen te begrijpen en in te leven als dat niet wederzijds ook gebeurt. Ik oordeel niet snel en extreem oordelende mensen ga ik uit de weg. Zonde van mijn tijd. Dus ook zo met vriendinnen.. Dat verwatert dan.. dat is soms niet anders, maar ik moet me wel op mijn gemak voelen en me vrij voelen om andere mening te hebben of anders te leven bijv. Niemand die mij gaat vertellen hoe ik moet leven of zou horen te leven. En meestal hebben ze daar dus ook geen behoefte aan..



Kijk, als iets terecht is of uit bezorgdheid, uit liefde en het snijdt hout, dan luister ik daar wel naar, neem het mee, voor zover ik dat kan. Goedbedoelde adviezen over gezondere leefwijze oid, kan ik wel waarderen. Commentaar of aanvallen niet. Dat zijn mijn vrienden dan niet. En toch heb ik nu "vriendschappen" en vertrouwensband met mensen die dat wel deden, maar ik stug ben blijven volhouden in eigen ideeen (en die ook ventileerde) en die daarmee zijn opgehouden. Mij nu in vertrouwen nemen en vertrouwen, ik tot hun "intimi" behoor.



Misschien juist omdat ik niet wegliep.. en zelf ook enige zelfspot heb, erom kan lachen, of kan denken: "jij snapt het niet" en het daarbij laten. Net als Moskita heb ik geen zin meer om me te verdedigen of mijn gelijk te krijgen oid, ik kan veel makkelijker loslaten en denken: "dan denk of vind je dat maar, boeien!"..



Maar daar besteed ik mijn tijd niet meer aan, aan mensen met snelle oordelen die hun eigen gelijk willen halen, of vinden dat iedereen het met ze eens moeten zijn of leven zoals zij vinden dat het hoort of normaal vinden. Ik trek me dat allang niet meer aan, blijf erg bij wat ik zelf vind, tenzij het mijn blik verruimt. ALs je zelf ruim denkt, kan niemand dat meer van buitenaf beperken, denk ik..

En het grappige is dat ik al langer vrijwel alleen nog maar zulke waardevolle gesprekken heb met allerlei mensen, dat je dat kennelijk toch aantrekt als je zelfverzekerd bent over allerlei dingen.



Kennelijk vertrouwen mensen je ook sneller (dingen toe) als je vrij zeker overkomt. Hoe opener je zelf bent, hoe opener men terug is, is mijn ervaring iig. Misschien omdat ik veel kan begrijpen, ook al zou ik het zelf anders doen. Is misschien levenservaring, dat ik zoveel gehoord en gezien heb ook van anderen, ook van dit forum, dat ik veel kan begrijpen en een mening over heb gevormd op meer dan eigen ervaring?

Moskita: hoe gaat het eigenlijk met je nieuwe vlam? Nog steeds okay?



Nicci: ook al is de titel hier "Alleenzijn en toch.." mag je natuurlijk wel mee blijven schrijven! Juist die diversiteit is belangrijk en mooi hier.. Je bent en blijft immers toch ook zelf verantwoordelijk voor hoe je dat zelf invult, ook met partner.. er is altijd een deel wat je zelf moet doen of te doen hebt, he.. Dat is het stuk eigen invloed wat je hebt op meer vlakken in je leven, die bijdragen tot je iha gelukkig voelen.. een relatie is net zo goed zo'n bijdrage.. (een van de) en niet alleen eigen hobby's, sporten, massage/ sauna enz..



Ik neem aan dat jij ook nog eigen dingen blijft doen en je nu niet plots helemaal verlaat op hem?!

Zondag heb ik een enorme paniekaanval gehad

Mijn probleem is toch groter dan ik eigenlijk hoopte. En wil.

Ben het huis uitgevlucht en gaan lopen, muziek op en huilen huilen huilen. Ik voelde me zo alleen, ondanks dat mn dochters gewoon thuis bij me waren. Hoe stop ik die vervelende nare gedachtes en hoe kan ik me nou beter gaan voelen? Ben er zo ontzettend zat van. Dit is echt zo niet hoe ik ben...of was.



Gisteren bij de psych geweest en het is op dit moment de verlatingsangst die opspeelt. Ik heb wel ademhalingstechnieken meegekregen maar verdorie ik wil het nu stoppen en niet op de lange termijn. Ben er zo zat van. Wil gelukkig en blij en mezelf zijn en niet afhankelijk van anderen voor deze gevoelens.



Rationeel gezien weet ik wel dat er mensen zijn die om me geven en aan me denken, waarom denk ik dan niet zo op de momenten dat ik me naar voel? Waarom geef ik telkens toe aan die gedachtes? Ik snap het echt niet...

Leona, dat is idd wel erg heftig. Ik denk dat je toch zal moeten accepteren dat zoiets niet a la minuut over is, en eea kost aan tijd/aandacht via therapie. Dus langere termijn. Er is helaas geen toverstokje dat zulke diepe hechtingsproblemen in no time oplost..



Ik denk dat je wel eea kan halen uit dit topic, maar niet DE oplossing, omdat dat toch diep in jezelf ontwikkeld is. En het is lullig als dat vroeger op eoa manier ontstaan is en jij daar nu mee aan de slag moet om dat vertrouwen in jezelf en anderen alsnog te kunnen verkrijgen/ voelen.



Ik denk wel dat je misschien baat kan hebben bij ook wat spiritueler cursussen/ sessies. Ik heb zelf ervaren dat ik ergens een basisvertrouwen heb (leren kennen) in dat er "meer" is en dat je niet alleen staat tov universum of dat "grotere geheel" en dat als je je daarmee zou kunnen verbinden, zodat je "weet"/voelt dat je er niet alleen voor staat.



Klinkt misschien vaag voor mensen die daar niet in geloven en uberhaubt niet geloven in wat ze niet zien of kunnen bewijzen, maar bepaalde boeken bijv van Deepak Chopra (zelf arts) kunnen ook een steun in die richting zijn: zijn nuchter en tegelijkertijd open voor een veelomvattender levensvisie en dat je verbonden bent met een groter geheel en daar een rol/ onderdeel van bent. Al is dat grotere geheel misschien niet meer dan "de mensheid" of de gemeenschappelijke historie van de mensheid die ligt opgeslagen in DNA en breinontwikkeling/ gemeenschappelijk stuk geheugen en -progammering.



Wat het ook is, ik ondervind daar zelf veel baat bij en zeker in desperate momenten dat je het heel zwaar vindt en je helemaal alleen voelt staan, zelfs temidden van geliefden zoals je kinderen.



Ik denk aan familie-opstelling (eenmalig) of een paar losse sessies met bepaalde therapeuten die specifiek kijken naar familiesystemen en energieen binnen families (generaties).. naast je therapie die je nu volgt bij de psycholoog zijn er cursussen of sessies die op een ander energieniveau (dan praten/ begrijpen/ leren omgaan met) werken. Tenminste dat is wat ik geloof en zelf ervaren heb..



Ik denk dat we elkaar in dit topic hooguit een zetje kunnen geven en wat tips, maar in essentie moet je iets zelf ervaren, is het jouw eigen proces en dat vergt best veel aan eigen tijd, eigen wil, eigen inspanningen, dat kan je niet echt leren of helen van buitenaf, ook niet met aangereikte "inzichten", want dat moet je zelf voelen. Die verandering (heling, connectie met jezelf en verbondenheid met anderen) ook echt voelen..



Sterkte!

Zo... vakantie... even uit mijn drukke leven stappen.



Hier regelmatig mee gelezen, maar nu weer even bij lezen hoor.



Herken zoveel dingen.. Maar besef dat ik nu een stuk verder ben...en gelukkiger



Moet even kwijt dat ik voorzichtig contact heb met een hele leuke jongen.

Hierdoor lukt het me ook om definitief los te komen van ex.

Niet omdat ik met een andere jongen contact heb. Dat heb ik vaker gehad.

Maar hoe hij met mij omgaat. Zo respectvol, luisterend oor, en nog veel meer van die kleine dingen die eigenlijk normaal zijn.



Ex zoekt nog regelmatig contact... zegt me nodig te hebben etc. Doet me wel wat, voel me schuldig... het gevoel dat ik hem laat vallen.



Verder ben ik echt happy vanmiddag te horen gekregen dat mijn zus zwanger is.. Het is nog heel pril, maar ik moet het even kwijt. Als alles goed gaat, word ik voor het eerst tante!





Waarom ik dit schrijf?

Ik wil graag degene die het moeilijk hebben even een hart onder de riem steken. Hoe zwart en uitzichtloos het ook lijkt, er komen weer lichtpuntjes in je leven. Al is de weg er naar toe niet makkelijk. En dan heb ik nog niet eens de moeilijkste weg gelopen.

Goed bezig, Hope!



Niet schuldig voelen naar die ex, ben je mal? Hij is ook verantwoordelijk voor zijn aandeel waarom het niet goed ging, he.. en ja, er is een gezond punt waarop je het opgeeft, dat is niet iemand laten vallen, dat is kiezen voor jezelf (en dat is gezond en nodig ook). Hij moet (leren) dealen met zijn aandeel, jij met het jouwe en niet meer dan dat. Er zijn geen schuldigen, je hoeft niet eindeloos moeite te steken in iets wat niet past, wat niet werkt. En dan kan hij wel piepen, maar wat heeft hij er zelf voor positiefs in gestoken, aan goeds gedaan voor die relatie en voor jou?



Je hebt er goed aan gedaan denk ik. Je voelt dat zelf wel van binnen, wat jij nodig had en hebt.



Leuk dat je een pril contact hebt, geniet ervan, heerlijk als het vanzelf lijkt te gaan, relaxt is.



Gefeliciteerd met de zwangerschap van je zus! Jij lekker meeleven en ik wens dat alles goed gaat! liefde voor een klein wezentje in wording.. mooiste wat er is!



(dat doet me eraan denken: hoe zal het met Aponi gaan en de zwangerschap van haar dochter???!!)

Ben zelf wel weer aardig hersteld van mijn vakantie-escapades. Weet weer hoe het is om gevoelens te hebben (niet alleen voor hem, maar voor veel meer mensen daar), maar ook de keerzijde ervan, het idee dat dingen veranderen en voorbijgaan, dat levert nog wel wat verdriet op (dat dat hele plekje gaat verdwijnen daar, dat doet me heel erg veel, kom er al 9 jaar, en gaat niet alleen om dat paradijslijke, maar alle fijne herinneringen van afgelopen jaren met allerlei (terugkerende) mensen die me dierbaar zijn geworden).. de onzekerheid of ik die nog terugzie?



Of afscheid moet nemen zonder afscheid genomen te hebben, zonder dat we wisten dat het de laatste keer was? gewoon om de enkele reden dat het niet meer bestaat?!



Verder weer volop in het leven van hier en nu, dierbare mensen van hier en nu. Exminnaar tegengekomen en weer contact mee, al is dat heel anders dan gevoelens zoals op vakantie. En ik wil exminnaar niet "gebruiken" als "rebound" oid. Dat kan ik ook helemaal niet, ook al zou hij dat niet erg vinden, maar ik heb G nog vrij "vers" op mijn netvlies staan, al zorgt de letterlijke en figuurlijke afstand er wel voor dat het vervaagt. En ook het definitieve, dat het niet kan, niet wenselijk is, niet past, helpt daar wel aan mee om het makkelijker af te sluiten en me op andere dingen te concentreren.



Ben nog wel "lui", ben deze week alleen thuis en neem het ervan om te overdenken, te voelen, te niksen, muziek te luisteren, dichtbij mezelf te zijn. Afgewisseld met een feestje (gisteren) of een avondje op pad. Veel ruimte voor zelfreflectie, oa over wat me te doen staat in eigen leven komende tijd en daar energie voor vergaren.