Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
maandag 22 september 2014 16:44
@Doeline, proficiat met het voorgenomen huwelijk :Imao: , ik ken endomesitrose vanuit mijn omgeving. Het is ellendig veel sterkte!
Fijn dat ze begripvol was! Apart dat je 1x per week moet bellen. Zelf heb ik dat niet.
Acceptatie is moeilijk. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Voor mij persoonlijk is acceptatie op welke manier dan ook de eerste stap vooruit.
Veel sterkte
Fijn dat ze begripvol was! Apart dat je 1x per week moet bellen. Zelf heb ik dat niet.
Acceptatie is moeilijk. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Voor mij persoonlijk is acceptatie op welke manier dan ook de eerste stap vooruit.
Veel sterkte
maandag 22 september 2014 16:51
quote:amandelmeel schreef op 22 september 2014 @ 16:44:
@Doeline, proficiat met het voorgenomen huwelijk :Imao: , ik ken endomesitrose vanuit mijn omgeving. Het is ellendig veel sterkte!
Fijn dat ze begripvol was! Apart dat je 1x per week moet bellen. Zelf heb ik dat niet.
Acceptatie is moeilijk. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Voor mij persoonlijk is acceptatie op welke manier dan ook de eerste stap vooruit.
Veel sterkte
Dankje wel!
Hoe vaak moet jij bellen? Misschien dat het nog minder word als ik eenmaal de bedrijfsarts heb gesproken.
Vrijdag heb ik me eerste afspraak met de psycholoog hoop dat dit zal helpen!
@Doeline, proficiat met het voorgenomen huwelijk :Imao: , ik ken endomesitrose vanuit mijn omgeving. Het is ellendig veel sterkte!
Fijn dat ze begripvol was! Apart dat je 1x per week moet bellen. Zelf heb ik dat niet.
Acceptatie is moeilijk. Ieder doet dat op zijn eigen manier. Voor mij persoonlijk is acceptatie op welke manier dan ook de eerste stap vooruit.
Veel sterkte
Dankje wel!
Hoe vaak moet jij bellen? Misschien dat het nog minder word als ik eenmaal de bedrijfsarts heb gesproken.
Vrijdag heb ik me eerste afspraak met de psycholoog hoop dat dit zal helpen!
maandag 22 september 2014 16:55
Ik hoef helemaal niet te bellen. Ging voor gesprek. Ze hebben mij nog eens gebeld omdat ze dachten dat ik teveel aan het doen was etc. Toen na een vier weken een telefonisch consult gehad en nu krijg ik een nieuwe afspraak over een aantal weken. Ondertussen een plan van aanpak gekregen per post.
Ik doe meer, allemaal in overleg met de therapeute. Dit gemeld via de mail aan de casemanager allemaal geen probleem. Als ik maar voorzichtig ben en niet over mijn grenzen ga.
Fijn dat je morgen je eerste afspraak hebt. Gooi alles er maar uit.
Ik doe meer, allemaal in overleg met de therapeute. Dit gemeld via de mail aan de casemanager allemaal geen probleem. Als ik maar voorzichtig ben en niet over mijn grenzen ga.
Fijn dat je morgen je eerste afspraak hebt. Gooi alles er maar uit.
maandag 22 september 2014 19:57
Hoi,
Na heel lang meelezen op het forum en de laatste tijd vooral op dit topic, heb ik mijn oude account weer tot leven gewekt. Ik vind het interessant en voor een groot deel herkenbaar jullie verhalen te lezen.
Ik werk in de zorg en merk sinds een poos duidelijk dat ik niet meer lekker in mijn vel zit, maar ik begreep niet goed waarom. Tot ik twee weken geleden volledig in paniek raakte bij de gedachte aan nog zo'n drukke dag werken.. Daarna weer rustig en begeleid aan het werk gegaan, ik was in de blije veronderstelling dat het dus wel weer goed zat. Had inmiddels ook een fijn geprek met een coach van het werk gehad, dus ik voelde me weer vol vertrouwen. Niet dus, vanmiddag zat ik bij een gesprek met mijn leidinggevende zo vol spanning en emotie dat het hem beter leek dat ik minimaal een week thuis blijf. En dat kwam heel hard binnen, ik schrok er echt van.
Eenmaal thuis had ik geen idee wat ik met mezelf aan moest, ik ben bij vlagen heel emotioneel, wil dan weer van alles doen en dan weer helemaal niks. Als ik een beetje ben bijgekomen voel ik me best goed en denk ik dat donderdag weer gewoon kan werken, als ik emotioneel ben denk ik dat ik heel lang overspannen blijf.. geen touw aan vast te knopen dus.
Kortom, ik zit thuis en ik moet het allemaal nog beseffen. We hebben afgesproken dat ik over een week contact opneem hoe het met me gaat.
@ Doeline; gefeliciteerd met je verloving!
Na heel lang meelezen op het forum en de laatste tijd vooral op dit topic, heb ik mijn oude account weer tot leven gewekt. Ik vind het interessant en voor een groot deel herkenbaar jullie verhalen te lezen.
Ik werk in de zorg en merk sinds een poos duidelijk dat ik niet meer lekker in mijn vel zit, maar ik begreep niet goed waarom. Tot ik twee weken geleden volledig in paniek raakte bij de gedachte aan nog zo'n drukke dag werken.. Daarna weer rustig en begeleid aan het werk gegaan, ik was in de blije veronderstelling dat het dus wel weer goed zat. Had inmiddels ook een fijn geprek met een coach van het werk gehad, dus ik voelde me weer vol vertrouwen. Niet dus, vanmiddag zat ik bij een gesprek met mijn leidinggevende zo vol spanning en emotie dat het hem beter leek dat ik minimaal een week thuis blijf. En dat kwam heel hard binnen, ik schrok er echt van.
Eenmaal thuis had ik geen idee wat ik met mezelf aan moest, ik ben bij vlagen heel emotioneel, wil dan weer van alles doen en dan weer helemaal niks. Als ik een beetje ben bijgekomen voel ik me best goed en denk ik dat donderdag weer gewoon kan werken, als ik emotioneel ben denk ik dat ik heel lang overspannen blijf.. geen touw aan vast te knopen dus.
Kortom, ik zit thuis en ik moet het allemaal nog beseffen. We hebben afgesproken dat ik over een week contact opneem hoe het met me gaat.
@ Doeline; gefeliciteerd met je verloving!
maandag 22 september 2014 19:57
Ja ik heb enorm getroffen met mijn leidinggevende en ook wel collega's. Ik laat mijn wil ook gewoon zin. Ben na een aantal dagen nadat ik als het ware ingestort ben van huis uit gaan werken. Al was het maar een paar uurtjes. Ik moet wel zeggen dat het me ook weer rust geeft op kantoor te zijn. Dan heb ik thuis niks. Niet overal papieren. Heb echt afgeleerd om dan thuis nog even dit of dat te doen.
maandag 22 september 2014 20:01
maandag 22 september 2014 20:14
@ Amandelmeel, ik heb nog geen afspraak bij de huisarts. Tot vanmiddag dacht ik echt dat ik alleen maar 'in de buurt van overspannen' zat, en dat ik dat door gesprekken met de coach en zelf goed opletten wel in de hand kon houden. Vanmiddag kwam het echter zo hard terug dat ik langzaam besef dat het misschien toch erger is dan ik dacht. En ik blijf ook continu denken dat het allemaal wel meevalt, dat ik het erger maak dan het is. Heel verwarrend.
Mijn leidinggevende heeft me aangemeld bij de arbo-arts en ik heb sowieso volgende week een 2e gesprek met de coach. Ik wacht dat beiden even af, misschien dat ik daarna alsnog naar de huisarts ga.
Slapen gaat gelukkig erg goed, ben heel vaak doodmoe als ik naar bed ga. Voel heel vaak spanning in mijn lichaam, ga maar eens proberen goed te ont-spannen. Nooit ervaren dat dat zo lastig kan zijn.
Mijn leidinggevende heeft me aangemeld bij de arbo-arts en ik heb sowieso volgende week een 2e gesprek met de coach. Ik wacht dat beiden even af, misschien dat ik daarna alsnog naar de huisarts ga.
Slapen gaat gelukkig erg goed, ben heel vaak doodmoe als ik naar bed ga. Voel heel vaak spanning in mijn lichaam, ga maar eens proberen goed te ont-spannen. Nooit ervaren dat dat zo lastig kan zijn.
dinsdag 23 september 2014 18:03
Ha allemaal!
Doeline, wat super leuk, gefeliciteerd met je verloving!
Pippeloentje, welkom! Vervelend he, die periode dat je aan jezelf en je lijf merkt dat er iets en dat de rem erop moet! Hopelijk ben je erop tijd bij, maar sowieso goed om er wel mee aan de slag te gaan voordat je er steeds ib terug blijft vallen of het gespannen gevoel niet wegkrijgt. Wat fijn dus dat je zo snel bij een coach gesprekken hebt, om dingen te herkennen en handvatten te krijgen! Bedrijfarts kan misschien ook goede tips geven, en kijken voor bijv tijdelijke aanpassingen in uren of soort werkzaamheden! Geef jezelf die ruimte en blijf vooral niet in de gedachte , dit trekt wel weg en ik ga gewoon door... Dat is helaas juist de valkuil en dan val je nog harder! Veel succes!!
Ik maandag weer begonnen, even raar na 6wkn niet te zijn geweest door m'n terugval en vakantie. Maar ook wel soort leuk gelukkig! Maar lekker rustig, maar 3uurtjes en 2 patienten gezien. Verder lekker mail checken, wat mensen bellen enz. Vandaag alweer vrij, met die extra dag die ik geskipt heb. Morgen het allemaal aan de bedrijfsarts vertellen, mijn beslissingen. Zie er gelukkig niet tegenop:-), tenslotte m'n eigen beslissingen en voelt goed, dus dat voelt fijn en sterk!
En... We hebben gister besloten 2 kittens te nemen!! Komen vanuit Griekenland! Super leuk! Dus huis beneden even grondige schoonmaak en wat ruimte creeeren en aan t idee wennen! Helemaal leuk, denk dat ik echt energie van die blije beestjes zal krijgen en de gezelligheid. Tegen hun lekker aanpraten als ik alleen ben en behoefte heb om te praten haha
Doeline, wat super leuk, gefeliciteerd met je verloving!
Pippeloentje, welkom! Vervelend he, die periode dat je aan jezelf en je lijf merkt dat er iets en dat de rem erop moet! Hopelijk ben je erop tijd bij, maar sowieso goed om er wel mee aan de slag te gaan voordat je er steeds ib terug blijft vallen of het gespannen gevoel niet wegkrijgt. Wat fijn dus dat je zo snel bij een coach gesprekken hebt, om dingen te herkennen en handvatten te krijgen! Bedrijfarts kan misschien ook goede tips geven, en kijken voor bijv tijdelijke aanpassingen in uren of soort werkzaamheden! Geef jezelf die ruimte en blijf vooral niet in de gedachte , dit trekt wel weg en ik ga gewoon door... Dat is helaas juist de valkuil en dan val je nog harder! Veel succes!!
Ik maandag weer begonnen, even raar na 6wkn niet te zijn geweest door m'n terugval en vakantie. Maar ook wel soort leuk gelukkig! Maar lekker rustig, maar 3uurtjes en 2 patienten gezien. Verder lekker mail checken, wat mensen bellen enz. Vandaag alweer vrij, met die extra dag die ik geskipt heb. Morgen het allemaal aan de bedrijfsarts vertellen, mijn beslissingen. Zie er gelukkig niet tegenop:-), tenslotte m'n eigen beslissingen en voelt goed, dus dat voelt fijn en sterk!
En... We hebben gister besloten 2 kittens te nemen!! Komen vanuit Griekenland! Super leuk! Dus huis beneden even grondige schoonmaak en wat ruimte creeeren en aan t idee wennen! Helemaal leuk, denk dat ik echt energie van die blije beestjes zal krijgen en de gezelligheid. Tegen hun lekker aanpraten als ik alleen ben en behoefte heb om te praten haha
dinsdag 23 september 2014 20:59
Inge, wat je zegt klopt allemaal precies. Mijn eerste valkuil had ik anderhalve week geleden, toen dacht ik na 2 dagen aangepast werken dat jet allemaal wel weer ging (en voelde ik me ergens een enorme aansteller, heel vervelend). Ik ben afgelopen week een paar dagen weg geweest met de hoop dat het zou helpen voor de rust. Maar de stress en paniek kwamen helaas al heel snel weer terug. Vandaag voel ik me best labiel, met veel tranen en even later weer lachen, heel raar.
Fijn dat werken goed ging Inge, en wat leuk dat jullien kittens krijgen! Kiezen jullie er bewus voor om ze uit het buitenland te laten komen?
Fijn dat werken goed ging Inge, en wat leuk dat jullien kittens krijgen! Kiezen jullie er bewus voor om ze uit het buitenland te laten komen?
woensdag 24 september 2014 01:02
Welkom nieuwe dames! Doeline, gefeliciteerd met je verloving! Inge, wat leuk dat je kittens neemt! Weet je al hoe je ze gaat noemen?
Het is alweer even geleden dat ik hier heb geschreven. Het gaat gelukkig inmiddels weer iets beter met me, al gaat het herstel langzamer dan verwacht/gehoopt. Ik hoop met heel mijn hart dat dit de laatste terugval was. Dit was verschrikkelijk, ik had het idee op een depressie af te stevenen. Maar gelukkig gaat het nu dus weer de goede kant op.
Ik ben weer wat aangesterkt, al moet ik mijn energie nog zeer bewust doseren. Mijn draagkracht is gelukkig ook groter en dat is maar goed ook, want er gebeurt weer vanalles in mijn omgeving (minder leuke dingen). Dat is behoorlijk pittig en vraagt heel wat van me. Maar tot nu toe houd ik het vol en kan ik het redelijk goed aan, tot mijn eigen grote verbazing.
Het is alweer even geleden dat ik hier heb geschreven. Het gaat gelukkig inmiddels weer iets beter met me, al gaat het herstel langzamer dan verwacht/gehoopt. Ik hoop met heel mijn hart dat dit de laatste terugval was. Dit was verschrikkelijk, ik had het idee op een depressie af te stevenen. Maar gelukkig gaat het nu dus weer de goede kant op.
Ik ben weer wat aangesterkt, al moet ik mijn energie nog zeer bewust doseren. Mijn draagkracht is gelukkig ook groter en dat is maar goed ook, want er gebeurt weer vanalles in mijn omgeving (minder leuke dingen). Dat is behoorlijk pittig en vraagt heel wat van me. Maar tot nu toe houd ik het vol en kan ik het redelijk goed aan, tot mijn eigen grote verbazing.
woensdag 24 september 2014 16:45
Ha stokstaartje! Even niet 'gelezen/gezien' inderdaad, rot he die terugvallen! Je weet dat ze erbij horen en soms om de hoek komen wanneer je het niet wilt of verwacht.. De ene zwaarder dan de ander, maar ze zijn echt niet leuk! Fijn dat je er weer zo goed uitgekomen bent! Mag je trots op zijn!
Het is toeval dat de kittens uit t buitenland komen, komt toevallig op ons pad via vriendin die daar nu zit. Zij nemen er ook 2! Jaja de namen hadden we 2 jaar geleden ofzo al bedacht haha Yari en Juultje. Al past t nu misschien beter om ze Ouzo en Raki te noemen, nu ze Grieks zijn;-).
Net naar de bedrijfsarts geweest. Haar even bijgepraat haha, ze vond echt dat ik beter en sterker voor haar zat! En of dat door de medicatie komt, maakt niet uit. Feit is dat ik me eindelijk wat beter voel en weer gevoel heb dat ik 'leef'! Weer even goed gepraat en nieuw plan gemaakt qua opbouw nu. Allemaal goed!:-)
Nu lekker voorbereidingen treffen voor de kittens, het is bijna dierendag, dus veel spullen mooi in de aanbieding:-)!
Het is toeval dat de kittens uit t buitenland komen, komt toevallig op ons pad via vriendin die daar nu zit. Zij nemen er ook 2! Jaja de namen hadden we 2 jaar geleden ofzo al bedacht haha Yari en Juultje. Al past t nu misschien beter om ze Ouzo en Raki te noemen, nu ze Grieks zijn;-).
Net naar de bedrijfsarts geweest. Haar even bijgepraat haha, ze vond echt dat ik beter en sterker voor haar zat! En of dat door de medicatie komt, maakt niet uit. Feit is dat ik me eindelijk wat beter voel en weer gevoel heb dat ik 'leef'! Weer even goed gepraat en nieuw plan gemaakt qua opbouw nu. Allemaal goed!:-)
Nu lekker voorbereidingen treffen voor de kittens, het is bijna dierendag, dus veel spullen mooi in de aanbieding:-)!
donderdag 25 september 2014 11:40
Goedmorgen allemaal!
Inge, goed nieuws allemaal, wat fijn dat je wat beter in je vel zit- is je gegund ook na zo'n kwakkeljaar. En kittens, wat leuk!! Welke kleur? Ik heb 2 grote kittens van 7 en 10, wel heel fijn om vriendjes om je heen te hebben tijdens de vele uren thuis.
Stokstaartje, echt goed dat je jezelf weer op hebt weten te pakken! Dat is een hele kunst, weet ik..
Pippeloentje, pas goed op jezelf he! Wat zou jezelf willen, qua werk- halve dagen werken bijvoorbeeld, of een tijdje helemaal niet?
Ik heb juist even gebeld met het UVW en mijn rechtsbijstandverzekering, ik zit in de bijzonder onfortuinlijke situatie dat ik zelf mijn contract heb beëindigd, terwijl ik overspannen was na 4,5 jaar 3 functies hebben moeten combineren in een super'dynamische' werkomgeving- maar toen dacht dat het met een paar weekjes rust en andere omgeving snel genoeg weer over zou trekken. Boy what did I know...
Nu toch maar proberen om WW aan te vragen onder bijzondere omstandigheden- dan hebben ze een brief nodig van een behandelend arts die adviseert dat het beter is mijn werkverband te beëindigen wegens gezondheidsredenen... Vandaag maar vragen aan de psych, ben benieuwd....
Gisteren bij de haptonomische fysio geweest, en getrakteerd op een heerlijke massage- wat was dat fijn om te merken dat mijn lichaam zich kon ontspannen! Ik liep nog een goed uur in een roesje rond.
Verder gaat het nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Nog niet door de acceptatiefase heen en nog niet overtuigd dat het echt ooit weer goed komt...
Heel veel sterkte allemaal, liefs en moed!
Inge, goed nieuws allemaal, wat fijn dat je wat beter in je vel zit- is je gegund ook na zo'n kwakkeljaar. En kittens, wat leuk!! Welke kleur? Ik heb 2 grote kittens van 7 en 10, wel heel fijn om vriendjes om je heen te hebben tijdens de vele uren thuis.
Stokstaartje, echt goed dat je jezelf weer op hebt weten te pakken! Dat is een hele kunst, weet ik..
Pippeloentje, pas goed op jezelf he! Wat zou jezelf willen, qua werk- halve dagen werken bijvoorbeeld, of een tijdje helemaal niet?
Ik heb juist even gebeld met het UVW en mijn rechtsbijstandverzekering, ik zit in de bijzonder onfortuinlijke situatie dat ik zelf mijn contract heb beëindigd, terwijl ik overspannen was na 4,5 jaar 3 functies hebben moeten combineren in een super'dynamische' werkomgeving- maar toen dacht dat het met een paar weekjes rust en andere omgeving snel genoeg weer over zou trekken. Boy what did I know...
Nu toch maar proberen om WW aan te vragen onder bijzondere omstandigheden- dan hebben ze een brief nodig van een behandelend arts die adviseert dat het beter is mijn werkverband te beëindigen wegens gezondheidsredenen... Vandaag maar vragen aan de psych, ben benieuwd....
Gisteren bij de haptonomische fysio geweest, en getrakteerd op een heerlijke massage- wat was dat fijn om te merken dat mijn lichaam zich kon ontspannen! Ik liep nog een goed uur in een roesje rond.
Verder gaat het nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Nog niet door de acceptatiefase heen en nog niet overtuigd dat het echt ooit weer goed komt...
Heel veel sterkte allemaal, liefs en moed!
donderdag 25 september 2014 17:05
quote:*bloem schreef op 25 september 2014 @ 11:40:
Pippeloentje, pas goed op jezelf he! Wat zou jezelf willen, qua werk- halve dagen werken bijvoorbeeld, of een tijdje helemaal niet?
(..)
Verder gaat het nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Nog niet door de acceptatiefase heen en nog niet overtuigd dat het echt ooit weer goed komt...
Ik vind het heel lastig in te schatten wat ik wil, voel nog helemaal niet goed aan wat mijn lijf en hoofd nodig hebben. Na 3 dagen ben ik aan de 'acceptatiefase' begonnen, nu pas geloof ik dat het goed is om wat langer dan een paar dagen thuis te zijn. En of en hoe dat weer goed komt.. ik heb nog geen idee, maar mijn verstand zegt dat dat vast zo zal zijn. Als ik me beter voel, denk ik dat ik liefst begin met halve dagen werken, maar ik vermoed nu dat ik maandag vraag om daar pas een week later mee te beginnen.
Ik merk dat ik het enorm heftig zit dat het allemaal 'tussen mijn oren zit', heb vaak gedacht dat ik mezelf vooral overstuur zit te maken door er zoveel aan te denken. Mijn afspraak met de coach van het werk heb ik vervroegd, ik ben benieuwd hoe dat gaat.
Lastig bloem, de situatie met je werk en de uitkering. Kan de psycholoog er iets in betekenen?
Weet je al welke dag jullie de kittens krijgen Inge? Leuk vooruitzicht, nieuw leven in huis:-)
Pippeloentje, pas goed op jezelf he! Wat zou jezelf willen, qua werk- halve dagen werken bijvoorbeeld, of een tijdje helemaal niet?
(..)
Verder gaat het nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Nog niet door de acceptatiefase heen en nog niet overtuigd dat het echt ooit weer goed komt...
Ik vind het heel lastig in te schatten wat ik wil, voel nog helemaal niet goed aan wat mijn lijf en hoofd nodig hebben. Na 3 dagen ben ik aan de 'acceptatiefase' begonnen, nu pas geloof ik dat het goed is om wat langer dan een paar dagen thuis te zijn. En of en hoe dat weer goed komt.. ik heb nog geen idee, maar mijn verstand zegt dat dat vast zo zal zijn. Als ik me beter voel, denk ik dat ik liefst begin met halve dagen werken, maar ik vermoed nu dat ik maandag vraag om daar pas een week later mee te beginnen.
Ik merk dat ik het enorm heftig zit dat het allemaal 'tussen mijn oren zit', heb vaak gedacht dat ik mezelf vooral overstuur zit te maken door er zoveel aan te denken. Mijn afspraak met de coach van het werk heb ik vervroegd, ik ben benieuwd hoe dat gaat.
Lastig bloem, de situatie met je werk en de uitkering. Kan de psycholoog er iets in betekenen?
Weet je al welke dag jullie de kittens krijgen Inge? Leuk vooruitzicht, nieuw leven in huis:-)
donderdag 25 september 2014 21:02
Knap hoor, dat je nu al zover bent zo te denken! Ik zou qua opbouw ook gewoon advies vragen van de bedrijfarts en bijv wat de coach denkt, als je huidige situatie aanhoort. Die hebben er vaker mee te maken gehad, herkennen dingen en weten soms dan prima hoe je opbouw het beste kan zijn!
Ik dacht zelf eerst ook 'even 2 wkn' vrijaf te nemen na al een keer halve dagen met volle moed te proberen en na 1 week instortte... En toen zei de BA, ik zou even 2 maanden rust nemen en jezelf weer 'vinden' met behulp van therapie. En uiteindelijk toen wel na 1 maand idd ongeveer thuis, even koffiepauze op m'n werk om de drempel te verlagen enz.
Besef dat het ook al zal je aan jezelf mogen werken (niks meer moet namelijk !!), je het echt niet alleen hoeft te doen en ook nirt allemaal zelf hoeft te bedenken hoe het nu verder moet (qua werk of opbouw enz). Uiteraard weet jij wat je evt wil of voelt, maar er zijn je al zoveel mensen voor gegaan... En al is t bij niemand helemaal hetzelfde, in grote lijnen soms wel:-). Het kostte mij eerst ook wat moeite, maar laat je vooral écht helpen als mensen dat aanbieden. Bekijk wat je zelf zou zeggen of doen als een vriendin van je die situatie zou zitten. Schaam je niet! Het overkomt juist vaak denk ik best sterke en slimme mensen.
De kittens komen precies rond m'n 30e verjaardag over 2,5wk ongeveer! En dan dus eerst 5kittens in huis een paar dagen, ook die van die vriendin (en haar zusje neemt er ook 1), zij zijn eerst weer weg uit Nederland. Dus een gezellige boel hier straks!;-) vandaag allemaal spullen ingeslagen:-). Leuk leuk!' Kan niet wachten tot ze er zijn!
Ik dacht zelf eerst ook 'even 2 wkn' vrijaf te nemen na al een keer halve dagen met volle moed te proberen en na 1 week instortte... En toen zei de BA, ik zou even 2 maanden rust nemen en jezelf weer 'vinden' met behulp van therapie. En uiteindelijk toen wel na 1 maand idd ongeveer thuis, even koffiepauze op m'n werk om de drempel te verlagen enz.
Besef dat het ook al zal je aan jezelf mogen werken (niks meer moet namelijk !!), je het echt niet alleen hoeft te doen en ook nirt allemaal zelf hoeft te bedenken hoe het nu verder moet (qua werk of opbouw enz). Uiteraard weet jij wat je evt wil of voelt, maar er zijn je al zoveel mensen voor gegaan... En al is t bij niemand helemaal hetzelfde, in grote lijnen soms wel:-). Het kostte mij eerst ook wat moeite, maar laat je vooral écht helpen als mensen dat aanbieden. Bekijk wat je zelf zou zeggen of doen als een vriendin van je die situatie zou zitten. Schaam je niet! Het overkomt juist vaak denk ik best sterke en slimme mensen.
De kittens komen precies rond m'n 30e verjaardag over 2,5wk ongeveer! En dan dus eerst 5kittens in huis een paar dagen, ook die van die vriendin (en haar zusje neemt er ook 1), zij zijn eerst weer weg uit Nederland. Dus een gezellige boel hier straks!;-) vandaag allemaal spullen ingeslagen:-). Leuk leuk!' Kan niet wachten tot ze er zijn!
donderdag 25 september 2014 21:24
Dank voor jullie antwoorden en het meedenken, ik vind het heel fijn om hier zoveel herkenning te vinden. Sommigen van jullie schreven al over de terugval of juist nog meer instorten bij te snel weer aan de slag willen, daar ben ik dus ook bang voor want ik vond dit al meer dan vervelend.
Ik zal inderdaad even de coach en arbo-arts afwachten, zodat zij met me mee kunnen denken.
Ik zal inderdaad even de coach en arbo-arts afwachten, zodat zij met me mee kunnen denken.
zondag 28 september 2014 19:29
Hoi allemaal! Ik kom iedereen even een geven.
Ik ga nu mijn 5e week in. Het gaat met stapjes beter. Ik krijg wat meer zelfinzicht en ben met kleine stapjes bezig om eea weer op de rit te krijgen in mijn hoofd.
Soms goede dagen, soms hele slechte. Afgelopen week was goed, maar het weekend was het weer mis. Het is zo wisselend en er is nog geen pijl op te trekken.
Ik heb ook erg weinig puf e.d. om hier uitgebreid op iedereen te reageren sorry. Maar ik denk aan jullie en lees mee
Ik ga nu mijn 5e week in. Het gaat met stapjes beter. Ik krijg wat meer zelfinzicht en ben met kleine stapjes bezig om eea weer op de rit te krijgen in mijn hoofd.
Soms goede dagen, soms hele slechte. Afgelopen week was goed, maar het weekend was het weer mis. Het is zo wisselend en er is nog geen pijl op te trekken.
Ik heb ook erg weinig puf e.d. om hier uitgebreid op iedereen te reageren sorry. Maar ik denk aan jullie en lees mee
dinsdag 30 september 2014 18:44
Hee Underkoffer, lief, een hele dikke terug! Maar wat goed te horen dat je toch maar mooi ook goede dagen hebt, en vooruitgang merkt, ookal zijn het kleine stapjes!
Ik snap het allemaal niet met de energiehuishouding. Of ergens snap ik het wel maar weet ik de wetenschap nog niet om te zetten in iets constructiefs. Ik heb het idee dat het de afgelopen week best iets rustiger was in mijn hoofd, ik heb genoten van een fijn weekend, lekker in de natuur op een terrasje gelunched, naar de bioscoop geweest, me verdiept in kruisjessteken en wat leuke dingetjes gehandwerkt , en dacht toch wel een beetje, misschien is hier wel een opening- het is niet dat ik me fysiek beter voel, maar toch, ik kan er ook wat minder een probleem van maken en minstens genieten van wat er allemaal is!
En toch moet ik telkens concluderen dat mijn energieniveau dagelijks weer een stukje meer in de min zit. Hoe lang gaat dat nog zo door?
(Antwoord: totdat ik ACCEPTEER en me aan mijn lichaam overgeef)
Vandaag heb ik goeddeels doorgebracht met suffig internetstruinen en staren- ik voel me zo ongemotiveerd en moe en leeg... en kan dan niks verzinnen waar ik zin in heb. In alles voel ik een 'moeten'.
Muu.
Een stamppotje maken. Wens jullie allen heel veel liefs & knuffels & wijsheid & kracht!
Ik snap het allemaal niet met de energiehuishouding. Of ergens snap ik het wel maar weet ik de wetenschap nog niet om te zetten in iets constructiefs. Ik heb het idee dat het de afgelopen week best iets rustiger was in mijn hoofd, ik heb genoten van een fijn weekend, lekker in de natuur op een terrasje gelunched, naar de bioscoop geweest, me verdiept in kruisjessteken en wat leuke dingetjes gehandwerkt , en dacht toch wel een beetje, misschien is hier wel een opening- het is niet dat ik me fysiek beter voel, maar toch, ik kan er ook wat minder een probleem van maken en minstens genieten van wat er allemaal is!
En toch moet ik telkens concluderen dat mijn energieniveau dagelijks weer een stukje meer in de min zit. Hoe lang gaat dat nog zo door?
(Antwoord: totdat ik ACCEPTEER en me aan mijn lichaam overgeef)Vandaag heb ik goeddeels doorgebracht met suffig internetstruinen en staren- ik voel me zo ongemotiveerd en moe en leeg... en kan dan niks verzinnen waar ik zin in heb. In alles voel ik een 'moeten'.
Muu.
Een stamppotje maken. Wens jullie allen heel veel liefs & knuffels & wijsheid & kracht!
woensdag 1 oktober 2014 14:41
Heel herkenbaar Bloem. Ik heb dagen waarop ik weer energie heb en geniet van de kleine dingen zoals het zonnetje, een leuke film, gezelschap, oid. Maar soms heb ik dagen dat ik nauwelijks mijn bed uit kom. Ik denk dat het erbij hoort. Volgens mijn therapeut krijg ik die wisselingen in mijn stemming en energie in de mate waarin ik mijn eigen gedachten stuur.
Na een paar sessies ben ik erachter dat mijn onzekerheid ten grondslag aan alles ligt. Ik ben bang voor anderen hun mening, bang om fouten te maken, hierdoor word ik controlfreakerig en conflictvermijdend. Hierdoor verwerk ik dingen niet en duw ik ze gewoon maar weg en uiteindelijk ben ik nu hier. Al die jaren, al van kinds af aan redde ik het met deze gewoontes.. maar nu niet meer. En om dit in de kern aan te pakken is zo moeilijk.
Ergens wil ik helemaal niet zo zijn zoals ik ben. Maar ik ben nu eenmaal zo. Die acceptatie is lastig. Ik wil ook hard kunnen zijn, maar ik moet accepteren dat ik een andere manier moet vinden om voor mijzelf op te komen en mijn grenzen aan te geven.
Vrede hebben met mijzelf. En manieren vinden om ermee om te gaan. Dat is waar mijn energie nu in zit.
Daarnaast ga ik mijn baan verliezen ( contract loopt af) en ben dus ook weer aan het solliciteren. Het is alles even bij elkaar. Mijn partner is heel lief en we hebben financieel de ruimte zodat ik rustig aan mijzelf kan werken. Maar reïntegreren vanuit de ziektewet/ww is gewoon erg lastig. Ik probeer het positief te bekijken: ik heb nu wel alle tijd aan mijzelf en mijn herstel én om uit te vinden wat ik nu echt wil met mijn carriëre. Hier haal ik wel een rustig gevoel uit. Mede door mijn lieve vriend.
Maar mijn werk werkt dus totaal niet mee. Geen oproep van de bedrijfsarts niks. Ik hoor niks. Hoorde eergister zelfs VIA VIA dat er al iemand anders is aangenomen om mijn plaats in te nemen. Bah. Helemaal klaar mee.
Poeh. Even gelucht hoor. Sorry voor de egopost.
Ik hoop dat iedereen een goede week tegemoet gaat! Met veel positieve gedachtes, rust in onze hoofden en een lekker zonnetje en lieve mensen om ons heen
Na een paar sessies ben ik erachter dat mijn onzekerheid ten grondslag aan alles ligt. Ik ben bang voor anderen hun mening, bang om fouten te maken, hierdoor word ik controlfreakerig en conflictvermijdend. Hierdoor verwerk ik dingen niet en duw ik ze gewoon maar weg en uiteindelijk ben ik nu hier. Al die jaren, al van kinds af aan redde ik het met deze gewoontes.. maar nu niet meer. En om dit in de kern aan te pakken is zo moeilijk.
Ergens wil ik helemaal niet zo zijn zoals ik ben. Maar ik ben nu eenmaal zo. Die acceptatie is lastig. Ik wil ook hard kunnen zijn, maar ik moet accepteren dat ik een andere manier moet vinden om voor mijzelf op te komen en mijn grenzen aan te geven.
Vrede hebben met mijzelf. En manieren vinden om ermee om te gaan. Dat is waar mijn energie nu in zit.
Daarnaast ga ik mijn baan verliezen ( contract loopt af) en ben dus ook weer aan het solliciteren. Het is alles even bij elkaar. Mijn partner is heel lief en we hebben financieel de ruimte zodat ik rustig aan mijzelf kan werken. Maar reïntegreren vanuit de ziektewet/ww is gewoon erg lastig. Ik probeer het positief te bekijken: ik heb nu wel alle tijd aan mijzelf en mijn herstel én om uit te vinden wat ik nu echt wil met mijn carriëre. Hier haal ik wel een rustig gevoel uit. Mede door mijn lieve vriend.
Maar mijn werk werkt dus totaal niet mee. Geen oproep van de bedrijfsarts niks. Ik hoor niks. Hoorde eergister zelfs VIA VIA dat er al iemand anders is aangenomen om mijn plaats in te nemen. Bah. Helemaal klaar mee.
Poeh. Even gelucht hoor. Sorry voor de egopost.
Ik hoop dat iedereen een goede week tegemoet gaat! Met veel positieve gedachtes, rust in onze hoofden en een lekker zonnetje en lieve mensen om ons heen
woensdag 1 oktober 2014 16:14
Underkoffer, wat een vervelende situatie met je werk zeg!! En wat bizar hoe ze met je omgaan... Ze hebben gewoon hun plichten! Krijg je wel betaald?? Je mag volgens mij eisen dat je naar de bedrijfsarts gaat... Je hoort allang opgeroepen te zijn! Ook al heb je een tijdelijk contract.. Dan mag t misschien niet eens stoppen als je ziek bent...??(weet niet hoe dat precies zit)
Heb je geen vakbond die je daarmee kan helpen, of denk je ju van... Laat maar lekker gaan, straks daar weg en ruimte voor me zelf. Genoeg energie erin gestoken daar.. (Wat ik ook goed begrijp en misschien wel t zelfde zou hebben).
Weet iig dat je je rechten hebt als werknemer!
Succes!!
Enne... Heel goed juist om af en toe een ego-post te schrijven! Moeten we meer doen;-). Even lekker egoïstisch zijn kunnen wij vermoedelijk allemaal juist moeilijk!
Erg herkenbaar trouwens de onderliggende reden waarom je bent waar je nu bent qua burnout... Bij mij hetzelfde hoor. Vermoedelijk al m'n hele leven op m'n tenen aan t lopen om aan alle verwachtingen te voldoen en mezelf te vergeten met wat ik écht wil op momenten. Allemaal vanuit bepaalde mate van onzekerheden , en normen/ waarden die je meegekregen hebt om rekening te houden met anderen, goed over te komen, etc
Heb je geen vakbond die je daarmee kan helpen, of denk je ju van... Laat maar lekker gaan, straks daar weg en ruimte voor me zelf. Genoeg energie erin gestoken daar.. (Wat ik ook goed begrijp en misschien wel t zelfde zou hebben).
Weet iig dat je je rechten hebt als werknemer!
Succes!!
Enne... Heel goed juist om af en toe een ego-post te schrijven! Moeten we meer doen;-). Even lekker egoïstisch zijn kunnen wij vermoedelijk allemaal juist moeilijk!
Erg herkenbaar trouwens de onderliggende reden waarom je bent waar je nu bent qua burnout... Bij mij hetzelfde hoor. Vermoedelijk al m'n hele leven op m'n tenen aan t lopen om aan alle verwachtingen te voldoen en mezelf te vergeten met wat ik écht wil op momenten. Allemaal vanuit bepaalde mate van onzekerheden , en normen/ waarden die je meegekregen hebt om rekening te houden met anderen, goed over te komen, etc
woensdag 1 oktober 2014 16:22
Ik heb documentatie om aan te tonen dat ik om gegevens van de bedrijfsarts heb gevraagd, dus ik kan het iig aantonen dat ik mijn goede wil heb getoond. Ik mail nog steeds elke week netjes met hoe het met me gaat.
Mijn vriend heeft eea uitgezocht en ze mogen mijn contract gewoon laten aflopen. Dan ga ik de WW/ziektewet in. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook is wat ze nu aan het doen zijn. Ik krijg gelukkig wel gewoon betaald. Mijn contract loopt einde dit jaar af. Tot die tijd ben ik iig inkomenszeker en daarna dan een uitkering als ik geen andere baan heb gevonden ( moet eerlijk zeggen dat mijn kop er niet echt naar staat maarja).
En ik denk dat het bij ons allemaal ergens aan ten grondslag ligt. JE hoort hier heel veel dat we onzeker zijn, of bang zijn, of dat we aan bepaalde ( mssn zelfs wel zelf gecreeërde) verwachtingen willen voldoen. Voor wie doen we het eigenlijk allemaal? Als je er zelf last van hebt, wat is het het dan waard?
Allemaal dingen waar je een soort van uit moet zien te komen. Voor mij waren het stuk voor stuk eye openers. Er bewust van zijn is 1 ding, maar er daadwerkelijk iets mee doen... poeh. Dat vind ik heel moeilijk
Mijn vriend heeft eea uitgezocht en ze mogen mijn contract gewoon laten aflopen. Dan ga ik de WW/ziektewet in. Ik denk eerlijk gezegd dat dat ook is wat ze nu aan het doen zijn. Ik krijg gelukkig wel gewoon betaald. Mijn contract loopt einde dit jaar af. Tot die tijd ben ik iig inkomenszeker en daarna dan een uitkering als ik geen andere baan heb gevonden ( moet eerlijk zeggen dat mijn kop er niet echt naar staat maarja).
En ik denk dat het bij ons allemaal ergens aan ten grondslag ligt. JE hoort hier heel veel dat we onzeker zijn, of bang zijn, of dat we aan bepaalde ( mssn zelfs wel zelf gecreeërde) verwachtingen willen voldoen. Voor wie doen we het eigenlijk allemaal? Als je er zelf last van hebt, wat is het het dan waard?
Allemaal dingen waar je een soort van uit moet zien te komen. Voor mij waren het stuk voor stuk eye openers. Er bewust van zijn is 1 ding, maar er daadwerkelijk iets mee doen... poeh. Dat vind ik heel moeilijk
woensdag 1 oktober 2014 16:51
Hee Underkoffer,
ook hier een "feest" van herkenning!
"Volgens mijn therapeut krijg ik die wisselingen in mijn stemming en energie in de mate waarin ik mijn eigen gedachten stuur."
bedoel je dan, dat het juist goed is als je je gedachten stuurt, of juist niet?
Ook ik heb heel erg het gevoel dat ik hier alleen goed uitkom als ik breek met oude patronen- in mijn geval het oordelend zijn naar mezelf. Van kinds af aan heb ik issues & conflict met mijn (veroordelende, controleerderige, bezorgde) moeder gehad en daardoor altijd heb gevoel dat ik me moet bewijzen- naar anderen, maar misschien nog meer naar mezelf. Dat ik niet onvoorwaardelijk OK ben, maar alleen als ik Goed, Enthousiast, Hardwerkend, Lief, Dapper en Onafhankelijk ben. En dat ben ik in zekere zin al die tijd ook wel geweest, dus was er goed mee te leven- al ben ik hierdoor wel zo hard over mijn eigen grenzen heengegaan en nu heel hard onderuit gegaan. Dus dat zelfbeeld ligt in diggelen.
De psych sprak vandaag zelf over een False Self- wat superfreaky klinkt en psychopatisch, brr! Maar, misschien hebben de meeste mensen die burn-out zijn hier mee te kampen- en vele niet burn-outers waarschijnlijk in zekere mate ook... Vraag is nu, wat doe je eraan? Ergens hoop je, dat je nu je met je rug tegen de muur staat, niet anders dan dit patroon doorbreken kunt.
Wel heftig inderdaad dat je moet integreren bij een nieuwe werkgever... Ook ik moet daar tzt aan geloven. Misschien kan je tijdelijk een beetje oefenen en opbouwen met vrijwilligerswerk?
En superirritant van je werkgever, ik leef met je mee! Dat is echt niet ok! Ze hebben ook plichten hierin. Ga je ze erop aanspreken of laat je het gaan?
@ Inge, hoe vergaat het jou, nu je weer aan het werk bent? Het lijkt me een prachtig vak trouwens, fysio.
@ Pipeloentje, hoe gaat het met jou, lukt het je de rust wat te hervinden?
fijne avond allemaal!
ook hier een "feest" van herkenning!
"Volgens mijn therapeut krijg ik die wisselingen in mijn stemming en energie in de mate waarin ik mijn eigen gedachten stuur."
bedoel je dan, dat het juist goed is als je je gedachten stuurt, of juist niet?
Ook ik heb heel erg het gevoel dat ik hier alleen goed uitkom als ik breek met oude patronen- in mijn geval het oordelend zijn naar mezelf. Van kinds af aan heb ik issues & conflict met mijn (veroordelende, controleerderige, bezorgde) moeder gehad en daardoor altijd heb gevoel dat ik me moet bewijzen- naar anderen, maar misschien nog meer naar mezelf. Dat ik niet onvoorwaardelijk OK ben, maar alleen als ik Goed, Enthousiast, Hardwerkend, Lief, Dapper en Onafhankelijk ben. En dat ben ik in zekere zin al die tijd ook wel geweest, dus was er goed mee te leven- al ben ik hierdoor wel zo hard over mijn eigen grenzen heengegaan en nu heel hard onderuit gegaan. Dus dat zelfbeeld ligt in diggelen.
De psych sprak vandaag zelf over een False Self- wat superfreaky klinkt en psychopatisch, brr! Maar, misschien hebben de meeste mensen die burn-out zijn hier mee te kampen- en vele niet burn-outers waarschijnlijk in zekere mate ook... Vraag is nu, wat doe je eraan? Ergens hoop je, dat je nu je met je rug tegen de muur staat, niet anders dan dit patroon doorbreken kunt.
Wel heftig inderdaad dat je moet integreren bij een nieuwe werkgever... Ook ik moet daar tzt aan geloven. Misschien kan je tijdelijk een beetje oefenen en opbouwen met vrijwilligerswerk?
En superirritant van je werkgever, ik leef met je mee! Dat is echt niet ok! Ze hebben ook plichten hierin. Ga je ze erop aanspreken of laat je het gaan?
@ Inge, hoe vergaat het jou, nu je weer aan het werk bent? Het lijkt me een prachtig vak trouwens, fysio.
@ Pipeloentje, hoe gaat het met jou, lukt het je de rust wat te hervinden?
fijne avond allemaal!
