Hoe kan ik mijn onzekere kind helpen?

Een kanjertraining?



En waarom zit hij in 4 en niet in groep 5? Als je bijna 8 bent hoor je toch in groep 5. Wellicht dat hij daar meer uitdaging krijgt.



Verder zal hij denk ik moeten groeien. Leren dat je op les moet voor je iets goed kunt, leren om voor jezelf op te komen. Niet alleen maar prijzen, maar ook wijzen dat er iets niet goed gaat. Alleen maar de goede dingen prijze is niet goed. Je moet tenslotte ook om leren gaan met teleurstellingen etc. ook daar groei je van.

Ik zou soms gewoon doorzetten. Hij wil graag op schaken en krabbelt op het laatste moment terug. Lijkt mij een gevalletje koud watervrees.... Als hij er eenmaal op zit zal hij het vast leuk vinden!



Door dat formulier niet in te vullen hou je zijn gedrag ook in stand.....

Je zegt dat hij veel voorloopt op verschillende gebieden. Zou het kunnen dat hij daardoor faalangstig is? Hij is waarschijnlijk gewend dat veel dingen (denken) direct lukken, maar motorische dingen niet. Hij moet ook leren dat fouten maken mag, of zelfs moet.



Misschien sla ik de plank volledig mis, maar hier dacht ik aan.

Asperger? Zou zomaar kunnen....

Ik heb er een paar boeken over gelezen (en daardoor voel ik me zeker geen expert), maar kennelijk werk je met prijzen in de hand dat een kind zich gaat richten op jouw goedkeuring. Hij wordt als het ware afhankelijk van jouw goedkeuring. Beter is het om het proces te bespreken. Dus niet 'wat een mooi tekening', maar 'wat ben jij aan het tekenen? Wat is dat en wat is dat'. In how2talk2kids wordt dat goed uitgelegd, maar er zijn ook andere boeken.

Ook aan hem vragen of hij er zelf van genoten heeft of zelf trots is..anders gaat hij inderdaad af op jouw goedkeuring terwijl hij dit zelf ook moet opbouwen.



Daarnaast is het ook helpend als je zelf dingen doet die je eng vindt..ivm voorbeeldfunctie..

Vervelend zeg en moeilijk om zomaar te doorbreken. Je kunt eens googelen op "fixed mindset", ik denk dat je daar wel een en ander in herkent.

Misschien inderdaad even doorzetten, zoals koekkie zegt. Verlaagt waarschijnlijk ook de drempel voor andere dingen waar hij tegenop ziet. En misschien dat een vriendje helpt, zodat hij het niet alleen hoeft te doen.

Je zou hem ook 'groter' kunnen maken door hem meer verantwoordelijke taken te geven. Boodschapje doen bv. Zal hij toch zelf dingen moeten gaan doen, mensen aanspreken etc. Hierdoor zal zijn zelfvertrouwen ook gaan groeien.

Als het een karaktereigenschap is zal het ook niet helemaal verdwijnen. Hoop dat je kan bereiken dat het hem niet meer in de weg zit.

Kanjertraining is al genoemd.



Of een vechtsport als karate. Dat is goed voor de coördinatie, lenigheid en kracht. Maar ook goed voor je zelfkennis en zelfvertrouwen. Er zijn ook plekken waar je ouder en kind karate kan doen.



En inderdaad niet gelijk toegeven als hij terugkrabbelt. Hij moet beloond worden als hij doorzet. Nu leer je hem dat je moeilijke dingen kan vermijden. En vermijden vergroot juist de angst. Want hij ontdekt zo nooit dat iets wel leuker is dan hij had gedacht.

Hij is nog jong. Zoek alsjeblieft professionele hulp. Ik wou dat ik goede hulp had gehad toen ik jong was, dan had ik wellicht niet zoveel leuks uit mijn jeugd hoeven missen.



Verder wordt de angst en drempel steeds groter als je gaat vermijden. Dus zorg dat hij ook enge dingen gaat doen. Maar ik zou dan klein beginnen om niet teveel weerstand te krijgen. Belonen als hij iets doet wat hij eng vindt mag best, ik deed als volwassene niet anders toen ik aan mijn sociale angst werkte (in therapie).

Je schrijft dat hij snel terugkrabbelt. Misschien helpt het daarvoor ook als je het in kleine stukjes knipt. Dus niet meteen zeg dat hij op schoolschaken gaat, maar eens één lesje gaan kijken. En dan alleen kijken, tot dat hij mee wil gaan doen.

Waarom laat je hem terug krabbelen?

Dat is niet perse over zijn grenzen heen denderen maar hem gewoon uit zijn comfortzone laten stappen.

Onder lichte dwang.

Zodat hij erachter kan komen dat het eigenlijk wel heeel leuk/makkelijk is.

Niet direct meegaan met hem.



En dat er direct over psychologen en allerlei psychische aandoeningen wordt gesproken is eigenlijk best triest. Dit is best een heel gewoon jongetje. Die gewoon wat onzeker is.

quote:Dit is best een heel gewoon jongetje. Die gewoon wat onzeker is.Blijkbaar onzeker genoeg om er een topic over te openen. De onzekerheid en angst bestaat al jaren. Je kan beter voor jan lul hulp zoeken en wat advies inwinnen dan dat hij achterstand oploopt op anderen. Want hij moet wel leren omgaan met zijn motorische beperking die hij op het moment heeft. Zo gewoon is hij dus niet denk ik.

Mijn wilde dolgraag op een sport omdat ze dacht dat er heel erg goed in was. Na een paar proeflessen wilde ze er graag op. Nu we wat verder in het seizoen zijn wil ze niet meer...want de rest is beter. Dan zeg ik niet dat ze het fantastisch doet, maar wel dat ze zo enorm haar best doet en vooral moet genieten van de sport an sich.. seizoen afmaken en doorzetten. Daar leren ze ook van. Niet alles gaat vanzelf en soms is het echt even niet leuk, maar het hoort er wel bij.



Laat Solomio het niet horen.. die 1 oktobergrens. Persoonlijk denk ik dat hij al in groep 5 had moeten zitten. Jammer dat het niet een fijne groep is.

Natuurlijk stekelbaars, maar men moet het ook niet zwaarder maken dan het is.

Dan leg je helemaal druk op z'n ( al onzeker) kind.



En Asperger roepen,

Omdat een kind onzeker is en iets voorloopt, wat niet raar is omdat gewoonweg een stuk ouder is dan de rest.

quote:reizigster2004 schreef op 22 september 2014 @ 21:58:

Nou hij is best gewoon hoor. En niet motorisch beperkt, alleen wat onhandig. Hij lijkt hier in mijn omschrijving wel een heel zielig knurfje, maar in het dagelijks leven is hij bijna altijd vrolijk, heeft veel humor en barst van de energie. Ik wil alleen maar zorgen dat hij niet zo word als ik, want als je 7 bent is het nog niet zo erg als je niet zoveel durft en erg verlegen bent, maar als je 34 bent, wordt het toch wel vervelend hoor.Maar projecteer jij dit niet op je zoon? Zo hoeft het leven voor hem niet te verlopen. Dat hij nu wat onhandig is en wellicht wat faalangstig is hoeft niet te bekenen dat het straks een onzekere knul wordt! TO vergroot je eigen zelfvertrouwen.. daar help je denk ik je zoon ook mee.

Mijn zoon is ook een piekeraar en onzeker, maar juist door hem af en toe even te pushen ( in iets wat ik weet, wat hij echt wel leuk gaat vinden) geef ik hem juist dat stukje vertrouwen mee.

Groeit ie van. Niet letterlijk, maar wel qua vertrouwen in eigen kunnen.

quote:Nou hij is best gewoon hoor. En niet motorisch beperkt, alleen wat onhandig. Hij lijkt hier in mijn omschrijving wel een heel zielig knurfje, maar in het dagelijks leven is hij bijna altijd vrolijk, heeft veel humor en barst van de energie. Ik wil alleen maar zorgen dat hij niet zo word als ik, want als je 7 bent is het nog niet zo erg als je niet zoveel durft en erg verlegen bent, maar als je 34 bent, wordt het toch wel vervelend hoor.

Ok gelukkig. Ik zou hem dan in elk geval stimuleren en het in de gaten houden. Onzekerheid en angst kan je ook gewoon overheen groeien.



Maar zoals hierboven al genoemd helpt een onzekere/angstige moeder niet mee helaas als je al een angstiger temperament hebt.

O Reizigster wat enorm herkenbaar...

Hier een bijna 5-jarige die ook zoveel situaties vermijdt, wij denken ook aan faalangst (werd op kdv al eens gezegd, maar toen was ie nog zoveel jonger). Ik herken je twijfel wel, van de ene kant wil je hem gewoon zichzelf laten zijn en niet ieder kind is hetzelfde, van de andere kant ontzegt hij zichzelf hiermee zoveel dingen die hij zoo leuk zou vinden!



Wij hebben ook een paar keer geprobeerd om hem 'gewoon even' te laten doorzetten, maar dat is niet te doen. Een kleuter die krijsend, schoppend en huilend in de kleedkamer zit laat je niet tegen zijn zin meedoen met een judoles die hij vorige week vanaf de zijlijn bij papa op schoot nog zo leuk vond...



Wij hebben nu de stap gezet om hulp te zoeken voor dit gedrag (want hij laat dat in heel veel situaties zien), binnenkort een gesprek met de IB-er en zijn juf. Ben benieuwd wat daar uit komt. En intussen lees ik mee met de tips die je krijgt..

quote:reizigster2004 schreef op 22 september 2014 @ 19:13:

Mijn oudste zoon is 7, bijna 8 jaar. Hij zit in groep 4. Al vanaf het begin dat hij naar school gaat is hij heel onzeker over zichzelf. Daarvoor is het me nooit zo opgevallen.



Hij heeft niet zoveel vriendjes en vertelt vaak over plagerijtjes in de klas waar hij het mikpunt van is. Hij is motorisch niet de beste. Pas 2 jaar geleden zijn we erachter gekomen dat er iets niet helemaal lekker zat in zijn nekwervels en bekken. Hij is daar wel voor geholpen en sindsdien gaat het beter, maar hij is nog steeds stijfjes en een beetje klunzig. Hij is ook verlegen. Tegelijk is hij erg slim en loopt hij in de klas op veel gebieden erg veel voor. Kortom, hij lijkt op mij



Wij proberen hem altijd positief te benaderen, hem te prijzen over wat hij allemaal goed kan en hem te helpen om niet alleen te kijken naar wat hij niet goed kan. Maar hij durft ook zo weinig. Hij wilde graag op een sport, maar als het puntje bij paaltje kwam, haakte hij af, omdat hij het niet kon. 100 x uitleggen dat dat niet geeft, dat je juist op les gaat om het te leren, helpt niets. Uiteindelijk hebben we nu een sport gevonden die hij wel durft, omdat ik dat ook heb gedaan vroeger (blijkbaar denkt hij: als mama het zelfs kan, moet het mij ook wel lukken, haha). Hij vindt het geweldig, maar zelfs die succeservaring helpt hem niet bij andere momenten waarop hij niet durft. Nu wilde hij bijv. graag op schoolschaken, maar toen ik het aanmeldingsformulier ging vragen, krabbelde hij toch weer terug.



Hoe kan ik hem nou het best benaderen? Wat helpt nou echt om hem zekerder over zichzelf te worden en maling te hebben aan het feit dat hij iets nog niet kan. Ik weet het niet, ik ben zelf net als hij. Ik durf ook niet gauw iets nieuws te doen, ben ook vreselijk verlegen en onhandig, dus wat voor recht heb ik eigenlijk om hem te pushen om over zijn eigen grenzen te gaan? Maar ik ben volwassen, ik weet dat je anders na 34 jaar nog steeds tegen diezelfde stomme grenzen aanloopt en dat wil ik bij hem proberen te voorkomen. Maar hoe?



Hij doet precies wat jij doet. Hij is een spiegel voor je. Hij kan alleen veranderen als jij het goede voorbeeld geeft. Als jij het laat zien hoe dat moet: dingen durven, zeker zijn over zichzelf, geloven dat je iets kunt.

Wat je nu doet is hem voordoen hoe je bang bent voor dingen, hoe je iets niet durft, hoe je verlegen moet zijn, hoe je daar na 34 jaar nog steeds tegenaan loopt.



Hoe kun je van een kind van 8 verwachten dat hij denkt 'hee wacht eens even, zoals mama in het leven staat, dat is niet handig want dan zit ik daar later nog mee, dus laat ik eens overal flink op afstappen en reuze zeker zijn van mezelf'. Kinderen leren door wat ze van hun ouders zien. En als prijzen en stimuleren en heel de rataplan niet helpt, dan is dat wat hij je laat zien: 'mama, zorg dat je zeker wordt over jezelf want dan kan ik dat nadoen'.



Echt, ik zie dit als een noodoproep van hem aan jou om te veranderen. Je kind verandert als jij verandert. En als je dat niet gaat doen, dan kun je hem naar nog zoveel trainingen en hulpverleners sturen, maar ik betwijfel of je daarmee de cirkel kunt doorbreken.

Veel te vaak worden er al snel etiketten op kinderen geplakt, beetje druk adhd, brutaal odd, onzeker autist, snel van begrip asperger. Maak je zoon in eerste plaats weerbaar. Elke dag zeggen dag je van hem houdt, dat hij de meest bijzondere is voor jou en benoemen van zijn kwaliteiten. Zelfvertrouwen daar kom je erg ver mee en mocht dat alles geen effect hebben sova training

Ik weet niet wat kanjertraining is, maar ik dacht meteen aan rots & water-training. Zelf geen ervaring mee, maar ik las het laatst en zou dit zeker aanwenden als mijn kind onzeker was op school o.i.d.

http://www.rotsenwater.nl ... 8&article_nID=52&navID=28



Word er verder echt voldoende aandacht besteed aan het feit dat hij moeilijker werk aankan op school?