Kinderen
alle pijlers
Hoe kan ik mijn onzekere kind helpen?
maandag 22 september 2014 19:13
Mijn oudste zoon is 7, bijna 8 jaar. Hij zit in groep 4. Al vanaf het begin dat hij naar school gaat is hij heel onzeker over zichzelf. Daarvoor is het me nooit zo opgevallen.
Hij heeft niet zoveel vriendjes en vertelt vaak over plagerijtjes in de klas waar hij het mikpunt van is. Hij is motorisch niet de beste. Pas 2 jaar geleden zijn we erachter gekomen dat er iets niet helemaal lekker zat in zijn nekwervels en bekken. Hij is daar wel voor geholpen en sindsdien gaat het beter, maar hij is nog steeds stijfjes en een beetje klunzig. Hij is ook verlegen. Tegelijk is hij erg slim en loopt hij in de klas op veel gebieden erg veel voor. Kortom, hij lijkt op mij
Wij proberen hem altijd positief te benaderen, hem te prijzen over wat hij allemaal goed kan en hem te helpen om niet alleen te kijken naar wat hij niet goed kan. Maar hij durft ook zo weinig. Hij wilde graag op een sport, maar als het puntje bij paaltje kwam, haakte hij af, omdat hij het niet kon. 100 x uitleggen dat dat niet geeft, dat je juist op les gaat om het te leren, helpt niets. Uiteindelijk hebben we nu een sport gevonden die hij wel durft, omdat ik dat ook heb gedaan vroeger (blijkbaar denkt hij: als mama het zelfs kan, moet het mij ook wel lukken, haha). Hij vindt het geweldig, maar zelfs die succeservaring helpt hem niet bij andere momenten waarop hij niet durft. Nu wilde hij bijv. graag op schoolschaken, maar toen ik het aanmeldingsformulier ging vragen, krabbelde hij toch weer terug.
Hoe kan ik hem nou het best benaderen? Wat helpt nou echt om hem zekerder over zichzelf te worden en maling te hebben aan het feit dat hij iets nog niet kan. Ik weet het niet, ik ben zelf net als hij. Ik durf ook niet gauw iets nieuws te doen, ben ook vreselijk verlegen en onhandig, dus wat voor recht heb ik eigenlijk om hem te pushen om over zijn eigen grenzen te gaan? Maar ik ben volwassen, ik weet dat je anders na 34 jaar nog steeds tegen diezelfde stomme grenzen aanloopt en dat wil ik bij hem proberen te voorkomen. Maar hoe?
Hij heeft niet zoveel vriendjes en vertelt vaak over plagerijtjes in de klas waar hij het mikpunt van is. Hij is motorisch niet de beste. Pas 2 jaar geleden zijn we erachter gekomen dat er iets niet helemaal lekker zat in zijn nekwervels en bekken. Hij is daar wel voor geholpen en sindsdien gaat het beter, maar hij is nog steeds stijfjes en een beetje klunzig. Hij is ook verlegen. Tegelijk is hij erg slim en loopt hij in de klas op veel gebieden erg veel voor. Kortom, hij lijkt op mij
Wij proberen hem altijd positief te benaderen, hem te prijzen over wat hij allemaal goed kan en hem te helpen om niet alleen te kijken naar wat hij niet goed kan. Maar hij durft ook zo weinig. Hij wilde graag op een sport, maar als het puntje bij paaltje kwam, haakte hij af, omdat hij het niet kon. 100 x uitleggen dat dat niet geeft, dat je juist op les gaat om het te leren, helpt niets. Uiteindelijk hebben we nu een sport gevonden die hij wel durft, omdat ik dat ook heb gedaan vroeger (blijkbaar denkt hij: als mama het zelfs kan, moet het mij ook wel lukken, haha). Hij vindt het geweldig, maar zelfs die succeservaring helpt hem niet bij andere momenten waarop hij niet durft. Nu wilde hij bijv. graag op schoolschaken, maar toen ik het aanmeldingsformulier ging vragen, krabbelde hij toch weer terug.
Hoe kan ik hem nou het best benaderen? Wat helpt nou echt om hem zekerder over zichzelf te worden en maling te hebben aan het feit dat hij iets nog niet kan. Ik weet het niet, ik ben zelf net als hij. Ik durf ook niet gauw iets nieuws te doen, ben ook vreselijk verlegen en onhandig, dus wat voor recht heb ik eigenlijk om hem te pushen om over zijn eigen grenzen te gaan? Maar ik ben volwassen, ik weet dat je anders na 34 jaar nog steeds tegen diezelfde stomme grenzen aanloopt en dat wil ik bij hem proberen te voorkomen. Maar hoe?
..
dinsdag 23 september 2014 00:01
Als het zo'n verlegen en slimme jongen. Is vriendjes maken niet het allermakkelijkste. Maar vriendjes en vriendinnetjes kunnen wel een grote steun zijn bij het doen van nieuwe dingen, want het is veel minder eng als een vriendje of vriendinnetje het ook doet. Of als ze samen kunnen gaan.
Misschien eens op zoek gaan naar peers? Omdat veel ouders van slimme kids hetzelfde probleem hebben qua peers. Zijn er tal van initiatieven en speelmiddagen.
Misschien eens op zoek gaan naar peers? Omdat veel ouders van slimme kids hetzelfde probleem hebben qua peers. Zijn er tal van initiatieven en speelmiddagen.
dinsdag 23 september 2014 00:20
mijn oudste dochter heeft ook een neiging tot faalangst, wat jij zegt; op het laatste moment terugkrabbelen terwijl je het eigenlijk wel heel leuk vind.
er dan heel diep over praten of op ingaan werkt juist averechts.
Dus bijv. bij schoolschaken, ze zou dat leuk vinden, ik haal het formulier, en zei zegt; ik weet het niet toch maar niet hoor.
Dan ga ik daar dus helemaal niet in mee, ik zeg; ja hoor ik schrijf je gewoon in en de eerste keer ga ik mee. Als je het toch niet leuk vind mag je daarna stoppen. En voet bij stuk houden.
Ze heeft nu bijv. een sport die ze leuk vind, maar deze sport, en ook proeflessen van andere sporten...het leek haar allemaal leuk maar bij allemaal als puntje bij paaltje komt krabbelt ze terug. Ik buig niet mee en we gaan gewoon. Geen uitgebreid gesprek of discussie. Ik zeg wel; ja ik snap dat je het spannend vind daarom ga ik ook mee ( of zo iets, wel iets inlevends natuurlijk ) En bij werkelijk alle proeflessen kwam ze superblij terug dat het erg leuk was! ( dus ik weet ik maak de juiste beslissing voor haar )
Kortom,
zorg dat zijn twijfel niet op jóu overslaat, want dat merkt hij feilloos, dan ga jij ook twijfelen en dan voedt je elkaar met twijfel en wordt het zo'n cirkeltje.
Je duwt hem gewoon in de goede richting, en als hij tegenstribbelt ietsje harder duwen.
er dan heel diep over praten of op ingaan werkt juist averechts.
Dus bijv. bij schoolschaken, ze zou dat leuk vinden, ik haal het formulier, en zei zegt; ik weet het niet toch maar niet hoor.
Dan ga ik daar dus helemaal niet in mee, ik zeg; ja hoor ik schrijf je gewoon in en de eerste keer ga ik mee. Als je het toch niet leuk vind mag je daarna stoppen. En voet bij stuk houden.
Ze heeft nu bijv. een sport die ze leuk vind, maar deze sport, en ook proeflessen van andere sporten...het leek haar allemaal leuk maar bij allemaal als puntje bij paaltje komt krabbelt ze terug. Ik buig niet mee en we gaan gewoon. Geen uitgebreid gesprek of discussie. Ik zeg wel; ja ik snap dat je het spannend vind daarom ga ik ook mee ( of zo iets, wel iets inlevends natuurlijk ) En bij werkelijk alle proeflessen kwam ze superblij terug dat het erg leuk was! ( dus ik weet ik maak de juiste beslissing voor haar )
Kortom,
zorg dat zijn twijfel niet op jóu overslaat, want dat merkt hij feilloos, dan ga jij ook twijfelen en dan voedt je elkaar met twijfel en wordt het zo'n cirkeltje.
Je duwt hem gewoon in de goede richting, en als hij tegenstribbelt ietsje harder duwen.
dinsdag 23 september 2014 09:12
quote:geestig schreef op 22 september 2014 @ 23:00:
O Reizigster wat enorm herkenbaar...
Hier een bijna 5-jarige die ook zoveel situaties vermijdt, wij denken ook aan faalangst (werd op kdv al eens gezegd, maar toen was ie nog zoveel jonger). Ik herken je twijfel wel, van de ene kant wil je hem gewoon zichzelf laten zijn en niet ieder kind is hetzelfde, van de andere kant ontzegt hij zichzelf hiermee zoveel dingen die hij zoo leuk zou vinden!
Wij hebben ook een paar keer geprobeerd om hem 'gewoon even' te laten doorzetten, maar dat is niet te doen. Een kleuter die krijsend, schoppend en huilend in de kleedkamer zit laat je niet tegen zijn zin meedoen met een judoles die hij vorige week vanaf de zijlijn bij papa op schoot nog zo leuk vond...
Wij hebben nu de stap gezet om hulp te zoeken voor dit gedrag (want hij laat dat in heel veel situaties zien), binnenkort een gesprek met de IB-er en zijn juf. Ben benieuwd wat daar uit komt. En intussen lees ik mee met de tips die je krijgt..
Waarom niet eerst beginnen met zwemles etc? Vier is nog best jong - zeker voor een onzeker kind - om op een sport te gaan. Helaas heeft hij hierdoor nu een negatief gevoel eraan over gehouden.
Mijn oudste die ook wat onzeker was, ging pas op een sport toen hij zes à zeven was. We zijn toen begonnen met scouting, daar is het minder erg als je motoriek wat minder is en doe je toch met een groep kinderen samen activiteiten in het bos.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en zit hij op basketbal en gaat het hartstikke goed met hem.
O Reizigster wat enorm herkenbaar...
Hier een bijna 5-jarige die ook zoveel situaties vermijdt, wij denken ook aan faalangst (werd op kdv al eens gezegd, maar toen was ie nog zoveel jonger). Ik herken je twijfel wel, van de ene kant wil je hem gewoon zichzelf laten zijn en niet ieder kind is hetzelfde, van de andere kant ontzegt hij zichzelf hiermee zoveel dingen die hij zoo leuk zou vinden!
Wij hebben ook een paar keer geprobeerd om hem 'gewoon even' te laten doorzetten, maar dat is niet te doen. Een kleuter die krijsend, schoppend en huilend in de kleedkamer zit laat je niet tegen zijn zin meedoen met een judoles die hij vorige week vanaf de zijlijn bij papa op schoot nog zo leuk vond...
Wij hebben nu de stap gezet om hulp te zoeken voor dit gedrag (want hij laat dat in heel veel situaties zien), binnenkort een gesprek met de IB-er en zijn juf. Ben benieuwd wat daar uit komt. En intussen lees ik mee met de tips die je krijgt..
Waarom niet eerst beginnen met zwemles etc? Vier is nog best jong - zeker voor een onzeker kind - om op een sport te gaan. Helaas heeft hij hierdoor nu een negatief gevoel eraan over gehouden.
Mijn oudste die ook wat onzeker was, ging pas op een sport toen hij zes à zeven was. We zijn toen begonnen met scouting, daar is het minder erg als je motoriek wat minder is en doe je toch met een groep kinderen samen activiteiten in het bos.
Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en zit hij op basketbal en gaat het hartstikke goed met hem.
woensdag 24 september 2014 21:59
quote:absor schreef op 23 september 2014 @ 00:20:
mijn oudste dochter heeft ook een neiging tot faalangst, wat jij zegt; op het laatste moment terugkrabbelen terwijl je het eigenlijk wel heel leuk vind.
er dan heel diep over praten of op ingaan werkt juist averechts.
Dus bijv. bij schoolschaken, ze zou dat leuk vinden, ik haal het formulier, en zei zegt; ik weet het niet toch maar niet hoor.
Dan ga ik daar dus helemaal niet in mee, ik zeg; ja hoor ik schrijf je gewoon in en de eerste keer ga ik mee. Als je het toch niet leuk vind mag je daarna stoppen. En voet bij stuk houden.
Ze heeft nu bijv. een sport die ze leuk vind, maar deze sport, en ook proeflessen van andere sporten...het leek haar allemaal leuk maar bij allemaal als puntje bij paaltje komt krabbelt ze terug. Ik buig niet mee en we gaan gewoon. Geen uitgebreid gesprek of discussie. Ik zeg wel; ja ik snap dat je het spannend vind daarom ga ik ook mee ( of zo iets, wel iets inlevends natuurlijk ) En bij werkelijk alle proeflessen kwam ze superblij terug dat het erg leuk was! ( dus ik weet ik maak de juiste beslissing voor haar )
Kortom,
zorg dat zijn twijfel niet op jóu overslaat, want dat merkt hij feilloos, dan ga jij ook twijfelen en dan voedt je elkaar met twijfel en wordt het zo'n cirkeltje.
Je duwt hem gewoon in de goede richting, en als hij tegenstribbelt ietsje harder duwen.
Hier ook een net 8-jarige die veel spannend vindt en het daardoor niet durft. Wij pakken het vaak ongeveer aan zoals hierboven, gewoon toch doen/gaan en zelf mee gaan waar mogelijk.
Met schooluitjes rijd ik vaak, maakt het voor hem iets minder eng. En bij dingen die ik niet echt belangrijk vind, maar waarbij we hem de ervaring wel gunnen, dan mag hij het aangeven als hij niet meer wil en dan gaan we ook gewoon. Dat geeft hem wel rust.
mijn oudste dochter heeft ook een neiging tot faalangst, wat jij zegt; op het laatste moment terugkrabbelen terwijl je het eigenlijk wel heel leuk vind.
er dan heel diep over praten of op ingaan werkt juist averechts.
Dus bijv. bij schoolschaken, ze zou dat leuk vinden, ik haal het formulier, en zei zegt; ik weet het niet toch maar niet hoor.
Dan ga ik daar dus helemaal niet in mee, ik zeg; ja hoor ik schrijf je gewoon in en de eerste keer ga ik mee. Als je het toch niet leuk vind mag je daarna stoppen. En voet bij stuk houden.
Ze heeft nu bijv. een sport die ze leuk vind, maar deze sport, en ook proeflessen van andere sporten...het leek haar allemaal leuk maar bij allemaal als puntje bij paaltje komt krabbelt ze terug. Ik buig niet mee en we gaan gewoon. Geen uitgebreid gesprek of discussie. Ik zeg wel; ja ik snap dat je het spannend vind daarom ga ik ook mee ( of zo iets, wel iets inlevends natuurlijk ) En bij werkelijk alle proeflessen kwam ze superblij terug dat het erg leuk was! ( dus ik weet ik maak de juiste beslissing voor haar )
Kortom,
zorg dat zijn twijfel niet op jóu overslaat, want dat merkt hij feilloos, dan ga jij ook twijfelen en dan voedt je elkaar met twijfel en wordt het zo'n cirkeltje.
Je duwt hem gewoon in de goede richting, en als hij tegenstribbelt ietsje harder duwen.
Hier ook een net 8-jarige die veel spannend vindt en het daardoor niet durft. Wij pakken het vaak ongeveer aan zoals hierboven, gewoon toch doen/gaan en zelf mee gaan waar mogelijk.
Met schooluitjes rijd ik vaak, maakt het voor hem iets minder eng. En bij dingen die ik niet echt belangrijk vind, maar waarbij we hem de ervaring wel gunnen, dan mag hij het aangeven als hij niet meer wil en dan gaan we ook gewoon. Dat geeft hem wel rust.
