Voorjaar 2015 zwanger worden

@mvr.wolle: inderdaad leuk dat je terug bent! En vervelend van je moeder... Sterkte met de situatie! En begrijpelijk dat je dan juist besluit om niet langer te wachten, je weet immers nooit hoe het leven loopt.

mbt uitkering: Ik heb een aantal maanden een ww-uitkering gehad, maar daarvoor moet je een x aantal maanden hebben gewerkt in het jaar ervoor. Als ik het goed begrijp is dat bij jou niet zo.

Afhankelijk van hoeveel je vriend verdient kan je bijstand aanvragen, maar dan mag hij echt niet zo veel verdienen hoor. Het zou wel anders kunnen zijn als je een baby hebt, maar dat weet ik eigenlijk niet.

Lijkt me trouwens ook een moeilijke sector om een baan in te vinden; kunst. Of valt dat mee?



@voetjes: nee, lijkt mij ook niet, maar ik ben graag duidelijk Ik blijf in ieder geval positief, ergens heb ik het idee dat het wel moet lukken, maar je plannen er dan op baseren is weer een stap verder.



@oppaskinderen: als je gewoon rustige en lieve kindertjes hebt moet vier kinderen ook wel lukken Nouja, ik heb vroeger ook opgepast op 3 kinderen en die waren super zoet en deden precies wat ik zei. Verder heb ik zelf drie zussen en wij hebben helemaal niet zo veel ruzie gemaakt en waren ook heel braaf :p. Maar we zijn dan ook allemaal wel rustig ingesteld en hebben weinig echt gepuberd. Ik hoop dat onze kinderen ook enigszins zo worden. Lekker met een boek op de bank en luisteren naar een verhaaltje dat mama verteld. Heerlijk. Maar m'n vriend heeft een ADHD diagnose (ik merk hier niets van, maar hij voornamelijk vroeger wel) dus wie weet krijgen we ook wel dat soort kindertjes. Ik weet eigenlijk niet of dat genetisch bepaald is?

Trouwens voetjes, jij hebt dus 2 oppasadresjes? Om je gerammel maar even extra te benadrukken?

Wel leuk hoor, daar niet van.

@Understatement: Ik heb een bijbaan(nu een half jaar bij deze werkgever)! Ik krijg hopelijk volgende maand te horen dat mijn contract verlengt word. Waarschijnlijk wel hoor. Ze wilde me graag houden tot mijn afstuderen zeiden ze! Dus dan zal dat mijn uitkering wel worden denk ik. En het is niet zó lastig hoor, ik zou in het onderwijs kunnen werken als docent in creatieve vakken, of als ckv docent/kunstgeschiedenis docent. Dit kan op vrijwel ieder soort onderwijs dat er bestaat (behalve WO natuurlijk ). Maar ook de culturele sector zou je in kunnen belanden, musea, creatieve werkplaatsen en zelfstandig kan ook altijd nog! Superleuke studie is het!



@oppaskinderen: Ik denk niet dat het persé iets te maken heeft met erfelijkheid. Maar ik ben geen expert natuurlijk. jijzelf bent rustig, hij heeft ADHD.. Misschien een soort mix .

@oppaskindjes: mijn oppaskindjes zijn heel lief maar echt het tegenovergestelde van rustig, beide adresjes zetten de halve buurt op stelten. En als mijn kinderen ook maar enig trekje van mij hebben worden ze ook zo als er dan 1 weg is heb je zoveel tijd en ruimte voor die andere twee, heerlijk. Als er 2 weg zijn vind ik het trouwens altijd een beetje saai, dus ik wil iig niet maar 1 kind

ADHD heeft inderdaad een erfelijke component, maar niet elk kind met ADHD is druk.

Ik vind mijn oppasadresjes allebei fantastisch! Beide ken ik al heel lang. Kinderen waar ik vanavond op paste waren mijn bruidskindjes! I love them maar 't zijn wel MONSTERS haha



@mvr.wolle: wat naar van je moeder! Ik had dat gevoel ook wel toen mijn vader overleed (hij had een hersentumor). Man en ik kenden elkaar toen nog niet zo lang en studeerden allebei nog dus toentertijd was het sowieso geen optie. Snap dat als het wel kan dat je dat dan ook graag wil doen. Wel fijn dat je vriend je kan onderhouden! Hoe het met uitkeringen zit weet ik niet, man en ik zijn van plan om gewoon op zijn salaris te gaan leven met een flinke buffer voor het geval dat. Voordeel is dat we op dit moment in een huis wonen dat we zelfs met een uitkering nog kunnen betalen, wonen vrij goedkoop en hebben een bovenverdieping met aparte opgang die we mogen onderverhuren als we willen (doen we nu ook). Die is wat kleiner (50m2, onze eigen woonruimte is 70m2), maar in Amsterdam is dat niet echt moeilijk te verhuren in de legale onderhuur (dus met inschrijving), dus dakloos zullen we nooit worden hoe zwaar we het financieel ook krijgen, want mocht het echt noodweer worden dan kan ik dit huis nog van een studentenlening betalen.

Maar we maken nu dus een buffer om een heleboel noodweer op te kunnen vangen totdat het echte noodlot toeslaat zeg maar

@voetjesinhetzand: oh wat heftig zeg! Is dat pas geleden gebeurd? Ja ik snap dat je dat gevoel idd dan ook hebt gehad. Je raakt je zo bewust van hoe kort het leven is, en wat de belangrijke dingen in het leven zijn. Fijn dat jullie huisje zo goedkoop is dan! Wij wonen ook in een huurhuis, alleen betalen best veel huur. Maar we willen voorlopig nog niet kopen, als we gaan kopen dan willen we iets kunnen kopen dat groot genoeg is voor een "groot" gezin, in een goeie buurt in de stad. Dus dan zal ik ook werk moeten hebben om met een gezamenlijke hypotheek iets te kunnen kopen! Soms vind ik het alleen wel zonde van het vele huur dat we betalen.. Maar we wonen heel erg mooi en jet eerste kindje past gewoon! Lijkt me wel heerlijk om weinig huur te hebben ?

@voetjesinhetzand: pff ik had een heel verhaal getypt en toen liep mijn telefoon vast! Maar super heftig van je vader zeg! Is dat lang geleden gebeurd? En hoe voel je je daar nu dan over? Ik snap dan idd dat je dat gevoel kent. Je word je zo bewust van hoe kort het leven is, en wat de belangrijke dingen in het leven zijn!



Fijn dat jullie zo weinig huur hebben! Zou willen dat ik dat had . Wij wonen in een heel leuk en mooi huurhuis midden in de stad. Betalen daardoor helaas wel de nodige prijs. Maar voor wat we allemaal hebben valt het best mee! We willen wachten met kopen tot we echt een mooi huis kunnen kopen voor een "groot" gezin in een goeie buurt in de stad! Maar dan zullen we eerst moeten wachten tot ik werk heb denk ik! Pff maar weinig huur lijkt me heerlijk!?

Oh hij heeft hem wel er in gezet! Grr! Haha, sorry dubbel bericht!

@woning: wauw voetjes, dat klinkt echt als een fantastische plek! En ik kan me voorstellen dat het een veilig gevoel geeft dat jullie een soort back-up hebben.

@mvr.wolle: dat beeld van kopen heb ik inderdaad ook. Maar zeker in 'deze tijd' is het volgens mij gewoon lastig, omdat je niet snel een vast contract krijgt en een hypotheek krijgen dus ook sowieso moeilijk is.



Wij gaan morgen dus bij een woning kijken en ik ben erg benieuwd hoeveel anderen er komen die die woning ook willen hebben. We hebben een heel pakket aan papieren moeten verzamelen, dus hopelijk heeft niet iedereen dat gedaan.

Overigens gingen we gisteren naar IKEA om al even wat ideeën op te doen. Lekker ambitieus.

@vader: nee hoor, is alweer bijna 3 jaar geleden maar denk dat mijn rammels toen voor het eerst zijn 'aangezet', idd omdat je je realiseert dat in the bigget scheme of things veel zaken gewoon best arbitrair zijn. En dat het leven te kort en te wisselvallig is om die bijzaken te gaan plannen. Voor je 't weet heb je zoveel tijd gestoken in bijzaken, dat de hoofdzaken er misschien wel niet meer zijn.



@huis: ja we hebben hier echt heel veel mazzel mee: we hebben 70m2 voor een studentenkamer-prijs midden in de stad en anders lekker een ruime woning van 120m2

Doordat we nu zo goedkoop wonen hebben we ook gewoon lekker veel ruimte om te sparen.



@wolle: wat leuk, je opleiding! Soms wou ik dat ik iets kunstzinnigers had gekozen haha, zo weinig creativiteit in m'n studie



@kopen: ik denk dat het nu vrij lastig is om te kopen idd, maar heb er zelf ook weinig haast mee. Wat als ik straks alleen een baan in Groningen kan vinden? Dus huren vind ik voor nu prima. Ik betaal wel voor het voordeel van flexibiliteit

@huurvoordeel: die flexibiliteit vind ik ook wel prettig, want ik heb ook geen idee waar ik op de lange termijn blijf werken, evenals geldt dat voor mijn vriend. Al zou ik met kinderen vanaf een bepaalde leeftijd niet te snel willen verhuizen en dan zou kopen dus wel een optie zijn. Mooi huisje, boompje beestje. Over 10 jaar misschien wel realistisch.

Oh en wat betreft de dood van m'n vader: rouw is op een dag overgegaan in een subtiel gemis bij een boel goede herinneringen. Mijn vader maakt geen deel meer uit van mijn leven en dat mis ik soms wel. Maar ik heb 21 jaar die ik voor altijd bij me hou. Het is goed zo, in het begin voelde zijn dood ook als mijn einde zeg maar en nu, nu ben ik eigenlijk blij dat ik iemand zo kon missen. En dat het weer voorbij gaat. Want dat betekent dat je met hart en ziel van iemand kunt houden, maar dat het leven altijd de moeite waard blijft om door te gaan, no matter hoe groot je verdriet is. Rouwen is heftig en dat is goed, maar het gaat voorbij en dat is ook goed. Ergens geeft het me de moed om zonder voorbehoud van iemand te houden: liefde geeft prachtige herinnerigen, maar ik kan ook loslaten en de herinneringen koesteren. Dat wist ik allemaal niet voor m'n vader stierf.



Klinkt het heel zweverig? Ik ben gewoon blij dat ik dankzij hem heb geleerd dat liefde, ook al bestaat er het risico dat je hem verliest, altijd de moeite waard is. Dat ik niet bang ben om me over te geven. Dat was ik nl. wel na de scheiding van mijn ouders: zo'n ware liefde bestaat toch niet dus relaties hebben toch geen zin iemand.



Ik zie het als: ik heb mijn vader ervoor moeten inleveren, maar mijn man ervoor teruggekregen. Niet letterlijk, maar meer dat het altijd de moeite waard zal zijn, wat er ook gebeurt, als ik maar écht van hem durf te houden, en echt mijn leven met hem durf te delen, ipv. hem angstvallig een aanvulling te houden, dat het dan het verdriet waard is, mocht het misgaan. Het gaat niet om de toekomst, die kan niemand je vertellen. Het gaat om wat je al hebt en wat je altijd mag houden.



Eigenlijk heeft mijn vaders dood me geleerd in het nu te leven denk ik. En niet wat nú is niet te beleven uit angst voor de toekomst. Een soort: if you only look ahead you won't see what you already have ofzo.



Dus ik beschouw het maar zo als: mijn vaders dood heeft mij de kracht en waarde van liefde, geleerd. En zo was zijn dood dan toch zijn laatste grote levensles aan mij.



Haha word ik nu heel filosofisch? Mijn vader was filosoof dus misschien daarom

@huisje boompje beestje: idealiter bereiken we dat over 5 jaar, als de oudste naar de basisschool gaat

@vader: Nee, voetjes, ik vind het niet zweverig klinken, maar wel heel mooi gezegd. En het is eigenlijk jammer dat er dan iemand moet overlijden voordat je je dat echt kan beseffen he?

@vader: ik denk dat je je dat misschien wel vanzelf realiseert als je ouder wordt hoor... Dat weet ik niet. 21 is ook nog wel erg jong, dan is je brein nog niet eens volgroeid, dus dan maak je misschien wel een wat heftigere groei door bij levensgebeurtenissen. Wat niet erg is verder, ik bedoel alleen maar: je brein is nog niet volgroeid en op zulke momenten gaat het dus juist verder ontwikkelen, zoals bij iedereen, maar bij jonge mensen is het dan juist dubbelop zeg maar.

Ik heb er nog eens even over nagedacht, en ik denk dat het meer met persoonlijkheid te maken heeft, want ik kan me voorstellen dat sommige mensen nooit het punt bereiken dat ze zo in het leven kunnen staan als jij.

Zo... ik heb me door alles heengewerkt! Ik zat in het vorige topic, met alleen een intropost en daarna ben ik op vakantie gegaan en toen is het geëxplodeerd Ik zal nog even e.e.a. vertellen (deels kopieren/plakken uit vorige topic):



Bij ons is alles inderdaad nog niet zo concreet. Mijn moeder is helaas ongeneeslijk ziek en dat versterkt mijn kinderwens enorm. Gelukkig begrijpt mijn vriend dat op zich wel, maar hij ziet ook nog steeds wel bezwaren.

Binnenkort gaan we trouwen en we hebben nu afgesproken dat ik dan stop met de pil (tijdelijk condooms gebruiken), begin met etos zwanger worden vitamines (ivm foliumzuur etc.) en we tijdens de huwelijksreis serieus gaan bespreken of en wanneer we er voor willen gaan. Het zou dus heel goed kunnen zijn dat dat rond het voorjaar wordt (dat hoop ik in ieder geval wel!).

Ik ben 27, mijn vriend 29 en we zijn bijna 10 jaar samen. De kinderwens zit er bij mij al een hele tijd, maar sinds vorig jaar zomer is het heel sterk en nu sinds een half jaar mijn moeder ziek is, nog veel sterker. Vriendlief lijkt een beetje 'op te warmen' voor het idee sinds een tijdje. Hij vond het zelfs goed om het boek Zwanger Worden te kopen en vond het ok dat ik met de pil zou stoppen, dus het gaat de goede kant op. Ik denk dat hij zich heel erg zorgen maakt over het financiële plaatje en het verliezen van zijn vrijheid (en nachtrust), en ik denk wat meer dat het wel los zal lopen en ga op m'n gevoel af.

Ik denk dat hij gewoon wil dat we heel veel geld op de spaarrekening hebben, allebei een riant salaris verdienen, een ander huis gekocht hebben waar we de komende 10/20 jaar blijven wonen en dan nog maandelijks geld over hebben: een (onhaalbaar) ideaalplaatje, omdat hij het stiekem gewoon eng vindt...



Verder heb ik het helemaal uitgedokterd hoe ik alles wil gaan doen qua:

kamertje - een kamer splitsen met een grote kast (maar eerste tijd bij ons op de kamer)

werk - ik 1 dag minder werk, 1 dag oma&opa, 1 dag andere opa (mijn moeder is er dan hoogstwaarschijnlijk niet meer) en 2 dagen KDV/gastouder

wagen - wij wonen 3 hoog zonder lift, maar beneden is er tijd om een wagen te stallen en dat willen we sowieso wel doen (ik zie helemaal het plaatje van samen wandelen voor me), maar realistisch zullen ook een maxicosi en eventueel een draagzak/doek veel gebruikt gaan worden

borst/flesvoeding - eigenlijk wil ik graag borstvoeding geven, maar geen idee hoe dat uitpakt. Over kolven hoor ik ook wisselende verhalen, dus dat moeten we gewoon afwachten denk ik

bevalling - in het het ziekenhuis, zodat eventuele pijnstilling en/of medische hulp dichtbij is. We wonen wel in de randstad, maar toch vind ik dat een fijn idee. Ik weet niet eens of je überhaupt wel in een woning zonder lift 3 hoog mag bevallen?



Verder herken ik wel dat ik een ideaalplaatje schets van zwanger worden, zwanger zijn en daarna, maar ik weet ook realistisch wel wat er mis kan gaan en dat er ook nadelen aan kleven. Ik denk alleen dat het wel 'normaal' is om een droombeeld te hebben, want als je alleen de negatieve kant ziet, zou niemand meer kinderen willen. Bovendien zijn die rammelende eierstokken en het droombeeld volgens mij gewoon een truukje van moeder natuur;)





Schaamtevol moet ik trouwen toegeven dat ik eigenlijk alle materialistische dingen ook al helemaal 'gedroomd' heb: Ik heb al wel eens op de website van ikea de hele kamer ingericht met zo'n plattegrondje en ik maak ook hele prenatal-lijstjes (en andere babywinkels). Ik kan niet wachten tot ik daar aan kan beginnen!!!

Welkom terug mevr. Wolle en Korfje13!



@voetjes: Heftig zeg, die gevoelens over de dood van je vader. En heel erg herkenbaar. Ik ben opgegroeid bij mijn grootouders en toen ik 21 was is mijn grootvader gestorven. De gevoelens die jij omschrijft zijn erg herkenbaar. In het begin is het echt rouw en verdriet, al viel dat vrij goed mee, aangezien hij terminaal ziek was en het niet onverwacht was. Nu is het vaak een gemis. Het besef dat hij me nooit heeft zien afstuderen terwijl hij me altijd zo veel steunde aan de uni, dat hij er niet bij was op m´n PhD-defense, dat hij mijn man nooit heeft gekend... Dat soort dingen. Soms kan ik daar wel droevig om zijn. Toen ik de laatste keer thuis was, bladerde ik door een fotoalbum en vond ik een brief van hem naar mij. Die brief begon met de woorden "Ik wist dat je ooit dit album zal open doen"... Dat was erg emotioneel voor me.



Maar het heeft me ook geleerd om los te laten. Ik heb heel mooie herinneringen aan mijn grootvader (ook aan mijn grootmoeder, maar die is gestorven als ik 16 was. Die heb ik veel minder als volwassen persoon gekend).



@droomsituatie: Ik denk dat het enkel maar gezond is dat we er uit gaan van het beste. Het kan natuurlijk mis gaan. Je kan 9 maanden lang in bed moeten liggen met allerlei complicaties. Maar je kan ook morgenochtend onder een bus sukkelen, maar dat is vermoedelijk ook niet iets waar je elke dag zit aan te denken.



Het enige waar ik vaak bij stilsta is de kans op een miskraam. Ik heb veel vriendinnen die dit meegemaakt hebben en het is zo veel voorkomend. Ik vind het erg beangstigend. Zo sta ik er vaak bij stil dat ik niet te enthousiast mag worden bij de eerste positieve zwangerschapstest, want het kan allemaal nog mis gaan.



@Aantal kinderen: Ben ik de enige die er maar eentje wil? Ik ben zelf enig kind en vond dat altijd fijn. Mijn ouders namen me overal mee naar toe, we gingen vaak op reis, we hadden het financieel heel goed. Tijdens de weekdagen woonde ik bij mijn grootouders, ik was ook het enige kleinkind. Die verwenden me rot

Twee kindjes lijkt me gewoon een stuk moeilijker om te combineren met het leven dat ik wil. Reizen, werken, sociaal leven... Ik zie mijzelf die zaken doen met 1 kind, maar met een tweede lijkt het me direct zoveel gedoe.



@ADHD: kan je niet voorspellen, denk ik. Niet elk kind met ADHD is hetzelfde. Kinderen zonder ADHD kunnen ook energetische ettertjes zijn. Wellicht een combinatie van erfelijke en omgevingsfactoren.



@boek zwanger worden: welk boek is dat precies? Ik heb onlangs het boek "what to expect when expecting" gedownload. Daarin gaat een hoofdstuk over preconceptie.

Het zal een beetje beroepsmisvorming zijn, maar ik wil gewoon altijd erg veel lezen en informatie opzoeken voordat ik aan iets begin.



@babyspullen: dit weekend waren we in IKEA en toen liepen mijn man en ik toch ook iets langzamer door de kinderafdeling. Bij het inrichten van ons appartement houden we ook wel al wat rekening met de mogelijkheid op een kindje volgend jaar. Zo laten we in elke kamer wel wat extra ruimte onbenut, omdat zo´n baby wel een hoop spullen met zich mee brengt. Maar echt concrete plannen heb ik nog niet.



@Oefeningen vóór het zwanger worden: Gisteren heb ik deze link gevonden met 6 gym oefeningen om te doen die je lichaam voorbereiden op een zwangerschap. Wat denken jullie?

Ik ging ze proberen te implementeren in m´n gym-programma.

Hier vind je dezelfde 6 oefeningen die je voorbereiden op de zwangerschap, maar met foto´s.

@oefeningen: haha, ik wist niet eens dat dat bestond. Dat bereid je toch niet zo zeer voor op een zwangerschap als dat het je gewoon fit maakt? Ik doe een aantal van die oefeningen ongeveer 1x per week, maar vind het altijd lastig me daartoe te zetten.



@babyspullen: ja, leuk he! Maar eigenlijk vind ik dat ze bij de IKEA helemaal niet zo veel hebben, weinig keuze qua meubels etc. Of misschien zijn wij er nog wel te snel langs gelopen

Overigens vind ik de knuffels die ze hebben ook heel leuk.



@boek: Ik heb ook dat boek what to expect.. gedownload, maar volgens mij heb je daar meer wat aan als je echt al zwanger bent? Ik had niet het idee dat er nog veel informatie in stond over voordat je zwanger bent. En ik ga mezelf nog niet gek maken met dingen over als je zwanger bent, want dat duurt toch nog wel even



@voeding: ik heb me er nog niet zo over ingelezen, maar vooralsnog klinkt kolven niet zo aantrekkelijk en in die zin zou ik dus eerder voor flesvoeding kiezen. Of misschien alleen eerste periode, met zwangerschapsverlof, wel borstvoeding. Geen idee.



@aantal kinderen & andere zaken: misschien dat je al snel kiest voor wat je vertrouwd is, en dat is waarschijnlijk toch de situatie waarin je zelf bent opgegroeid. Of juist als je daar onvrede over hebt dat je het wel anders doet. Ik ben dus opgegroeid met 3 zussen en zag er geen enkel nadeel van. Maar ik snap ook jouw uitgangspunt lilapie, dat je het als enigst kind leuk vond en dat jullie overal naartoe konden gaan. Dan ligt het er waarschijnlijk aan wat je verder wilt hoeveel kinderen je zou nemen.



@keuzes: Voor degenen die dit lezen en willen antwoorden: stel een echo wijst uit dat je kindje het syndroom van down heeft, of een andere ziekte waarvan je weet dat het jouw leven ernstig beïnvloed, wanneer zou je de keuze maken om het kindje te laten aborteren? Of zou dat überhaupt geen keuze zijn?

Eigenlijk weet ik het zelf niet. Als je zo blij bent om zwanger te zijn, dan wil je toch ieder kindje houden? Behalve als ik weet dat het kindje heel veel zou lijden, dan zou ik dus de keuze maken in zijn/haar belang.

@voeding: borstvoeding of flessenvoeding. Afkolven liever niet. En borstvoeding uiteraard enkel als het lukt. Ik heb geen zin om te stressen als het niet zou gaan, dan is het maar zo.



@Ikea: het aanbod in Ikea is inderdaad beperkt. Maar ik wil eerlijk gezegd ook geen huis dat helemaal rond die baby draait. Die baby gaat gewoon in een bedje slapen in mijn slaapkamer en dan kan ik nog rustig aan bekijken hoe ik de kinderkamer zal inrichten. Sowieso niet roze = meisje en blauw = jongen... Maar wel liefst veel vrolijke kleuren en toch wel een échte kinderkamer, geen mini-volwassen kamer.



Het aanbod aan kinderspullen vind ik hier erg beperkt. Als je betaalbare kinderkleren wil, kan je enkel naar H&M. Dan mis ik de Hema e.d. toch wel!



@keuzes: tja, moeilijk. Ik denk dat ik eerlijk gezegd er voor zou kiezen om te aborteren. Dat klinkt heel hard en ik hoop erg dat ik de keuze nooit moet maken. Ik vind mezelf ook erg egoïstisch, maar het lijkt me zo moeilijk om een normaal leven te leiden als je kind gehandicapt is / down heeft. Natuurlijk zie je dat kind graag, maar ik zou toch het gevoel hebben dat ik hoe dan ook erg veel te kort zal doen, omdat je dat kind niet alles kan geven dan dat je zou willen. Ik weet ook niet of ik het echt zou aankunnen, een (zwaar) gehandicapt kind opvoeden. Het zet zoveel meer druk op jezelf en op je relatie.



Natuurlijk kan je ook te maken krijgen met een handicap die niet prenataal opspoorbaar is. Of door omstandigheden (ongeval, zuurstof te kort bij bevalling...) kan je een gehandicapt kind hebben. In dat geval heb je geen keuze en dan zou ik uiteraard mijn best doen om mijn kind alles te geven dat het nodig heeft.

Wat een drukte hier, leuk!



Ik merk echt veel overeenkomsten met jullie, dat is echt bijzonder! Vervelend dat een aantal van jullie zieke ouders hebben. Wij zitten momenteel een beetje in hetzelfde schuitje met één van mijn schoonouders die ernstig ziek is (heeft nog kort te leven). We weten dus al zeker dat deze de eventuele zwangerschap en geboorte niet mee zal maken. Het zet je inderdaad wel aan het denken dat we graag wat jonger ouders willen worden zodat wij zo lang mogelijk kunnen genieten van onze kinderen en andersom.

Ik merk trouwens dat ik het wel lastig vind om mijn man te steunen in deze situatie. Hoe zit dat met de partners van jullie korfje en mevr Wolle?



Wat betreft werken: mijn man en ik zouden dan allebei graag 4 dagen gaan werken. Eventueel 4x9 als dat kan bij de werkgevers. Dus 3 dagen opvang. Mogelijk zou mijn moeder een dag kunnen/willen oppassen, maar dat is ook afhankelijk van waar we dan wonen.



@keuze: ik denk dat ik de zwangerschap zou willen afbreken bij een ernstige afwijking die de kwaliteit van leven voor het kind sterk zou beinvloeden.



Grappig dat jullie al erg bezig zijn met spulletjes etc. Ik probeer me daar nu nog zo veel mogelijk voor af te sluiten en wil me daar eigenlijk pas mee bezig houden als ik zwanger ben (zelfbescherming).



@aantal kinderen: wij hebben op dit moment het idee dat we graag 2 kinderen zouden willen.



Wat relaxt voetjes dat jullie zo'n grote woning hebben in Amsterdam voor een lage prijs! Wij betalen vind ik ook best veel huur en het is eigenlijk zonde van het geld.

@steun: toen er bij mijn vader kanker vastgesteld was had ik het heel moeilijk, en vond ik het niet zo gemakkelijk om steun te vinden bij mijn man. Dat ligt misschien ook wel aan mij, ik sluit me graag af en ga niet zo snel over zaken praten. Ik kon me ook erg irriteren als mijn man dingen zei als "het zal allemaal wel goed komen"... Ja, het is geen griepje, he zo´n tumor. Het kan goed komen, maar het kan ook slecht aflopen. Eigenlijk heb ik me toen enorm afgezonderd, we woonden ook net in Zweden, had hier toen niet zoveel vrienden...





@spullen: echt mee bezig zijn niet. Maar aangezien we nu net een appartement gekocht hebben, is het toch iets dat we in ons achterhoofd houden. Zo hoeven we de tweede slaapkamer echt niet tot in de puntjes in te richten, want binnen x-aantal jaar wordt dat toch een kinderkamer.



@werkregeling: stiekem ben ik toch wat jaloers dat jullie allemaal op je ouders kunnen rekenen voor 1 of meerdere dagen opvang. Dat is helaas 1 van de nadelen van naar het buitenland te verhuizen

@lilapie: dat is ook al het nadeel van niet zo dicht bij je (schoon)ouders wonen hoor. Mijn ouders wonen 1.5 uur deur tot deur bij ons vandaag en ik ga hen dus niet vragen om langs te komen (overigens werken ze ook nog full- en parttime). De ouders van m'n vriend wonen 3 uur deur-tot-deur bij ons vandaag. Maar een nadeel is het zeker!

@understatement: dat is inderdaad ook wat ik vaak denk. Ik woon wel ver, maar ik kom 3 a 4x/jaar naar huis en gemiddeld komt elke ouder zo'n 2x/jaar naar Zweden. Dus dan vind ik dat vergelijkbaar met iemand die aan de andere kant van het land woont.



Ik zie ook vaak bij expat collega's met kinderen dat zij wel gebruik maken van hun ouders die op bezoek komen. Heb je meteen een full time oppas in huis voor een week.

@voetjesinhetzand: Super mooi omschreven. Echt knap ook! En het is mooi dat je nu zo in het leven staat. Je geeft me er veel inspiratie mee!



Bijzonder trouwens dat zoveel mensen in eenzelfde soort situatie zit of heeft gezeten.



@steun: Mijn vriend steunt mij wel goed, ik ben bijna 8 jaar samen met hem en hij kent mijn ouders ook goed. Dus voor hem is het ook heftig. Maar soms heb ik ook wel eens het gevoel dat wanneer ik er juist het meest mee zit hij dat niet door heeft. Maar wanneer ik mezelf in slaap huil, dan is hij daar. En hij gaat altijd mee naar mijn ouders wanneer ik naar ze toe wil. En als ik wil praten dan bied hij een luisterend oor. En soms laat hij me als ik erg verdrietig ben een foto van de hond van mijn ouders zien. En dat is zo'n vreselijk vrolijk, leuk en lief beestje, dat ik vanzelf weer een beetje moet lachen. Meer kan hij ook niet echt doen. Hij vind het zelf ook moeilijk en ik merk dat hij ook de behoefte heeft om er over te praten.



@werkregeling: In het begin zal ik nog geen baan hebben ivm afstuderen. Maar daarna wil ik het liefst werken voor 3 dagen. En dan één á twee dagen bij mijn vader en moeder of één á twee dagen bij vriend zijn vader en moeder. (wie er twee dagen zou willen? ze willen iig oppassen beiden). Mocht dat niet lukken dan misschien één dag een gastouder of dan toch één dag kdv.. Ik wil liever niet dat ons kind naar het kdv gaat. Niet omdat ik het slecht vind, maar omdat ik het té belachelijk duur vind. Dus ik heb liever dat hij/zij/het naar een peuterspeelzaal gaat een ochtend, voor ontwikkeling op sociaal vlak. Vriend wil 5 dagen blijven werken. Hij zal altijd het hoofdinkomen blijven houden en wanneer hij een dag minder gaat werken gaan we er financieel sterk op achteruit. Daarnaast wil hij aan zijn carrière blijven werken. Ik daar in tegen wil lekker moederen en een leuke baan daarnaast hebben. In de toekomst wil ik ook mijn eigen atelier aan huis waar ik workshops wil gaan geven.



@aantal kinderen: Ik wil er heeeel graag 3. vriend 2. Dus we laten het in het midden. Eerst die 2 dan maar en dan hopen dat mijn vriend het zo leuk vind dat hij nog wel een derde wilt .



@boek: Ik heb het boek zwanger worden ook gekocht! Ik ben erg enthousiast. Heb het gedeelte tot niet natuurlijk zwanger worden gelezen nu. Daar ben ik nu gestopt. Want mocht het niet lukken dan lees ik dat dán wel door... Maar er is mij veel duidelijk geworden!





@spullen: Op pinterest ben ik druk bezig met het pinnen van kinderkamers. Dus ik weet ongeveer wel wat ik wil. Ik zou veel vintage willen en dan zelf opknappen. Verder mooi behangetje en de rest wit met accessoires. Daarnaast zou ik het liefst zo'n mooie jaren 50/60 kinderwagen willen.