Kinderen
alle pijlers
Gewone kinderen, bestaan ze nog?
dinsdag 23 september 2014 09:21
Even iets wat ik me in alle oprechtheid afvraag: gewone doorsnee kinderen, bestaan die nog?
Als ik hier op het forum kijk bijvoorbeeld, dan vliegen de termen me om de oren. ADHD, PD-NOS, autisme, hoogbegaafd of hypersensitief, kortom, ieder kind lijkt wel iéts te hebben. En anders is er in elk gezin toch wel minstens één zo'n kind aanwezig.
Zijn gewone doorsnee kinderen dan uitgestorven? Gewone kinderen, die zoals het een kind betaamt, wel eens druk, wel eens lastig, wel eens erg slim of wel eens erg verlegen zijn, zonder dat daar meteen een etiket aan vasthangt?
Ik heb altijd gedacht dat het een kleine minderheid van de kinderen betrof die zo'n "etiket" hebben, maar de laatste tijd lijkt het wel bijna ieder kind te zijn dat wel iéts heeft.
Ligt het aan mij, verbeeld ik het me, of plakken we gewoon te snel een etiket? Wie het weet, mag het zeggen.
Als ik hier op het forum kijk bijvoorbeeld, dan vliegen de termen me om de oren. ADHD, PD-NOS, autisme, hoogbegaafd of hypersensitief, kortom, ieder kind lijkt wel iéts te hebben. En anders is er in elk gezin toch wel minstens één zo'n kind aanwezig.
Zijn gewone doorsnee kinderen dan uitgestorven? Gewone kinderen, die zoals het een kind betaamt, wel eens druk, wel eens lastig, wel eens erg slim of wel eens erg verlegen zijn, zonder dat daar meteen een etiket aan vasthangt?
Ik heb altijd gedacht dat het een kleine minderheid van de kinderen betrof die zo'n "etiket" hebben, maar de laatste tijd lijkt het wel bijna ieder kind te zijn dat wel iéts heeft.
Ligt het aan mij, verbeeld ik het me, of plakken we gewoon te snel een etiket? Wie het weet, mag het zeggen.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
dinsdag 23 september 2014 16:07
quote:Dreamer schreef op 23 september 2014 @ 16:00:
Volgens mij is één van de problemen hierin dat er diverse mensen zijn die roepen "Al die kinderen mer ADHD dat is voor de helft niet waar, want verzonnen of ouders slepen ze overal heen of ze mogen tegenwoordig niet meer buitenspelen"...
Natuurlijk voelen ouders mer een kind met ADHD zich dan
aangesproken, want er wordt geropen over "Al die kinderen met... " en dat zijn ook hun kinderen. Kun je daarna gaan zeggen "maar ik heb het niet over kinderen met een terecht etiketje" maar daar had je had dan wel over, want "alle kinderen met... "
En als er dan iemand met een voorbeeld komt van iemand in het dorp, die kind overal mee heensleept, dan gaan die ouders daar ook op in. Want daarmee sugereer je in hun en mijn ogen dat een etiketje dus kennelijk ook komt door gesleep met kinderen. En dat werkende ouders dus.of iets over het kind afroepen of maar wat verzinnen. Dar wordt er niet bedoeld, maar in de lijn van de discussie lijkt dat dus wel zo, nogmaals, in mijn ogen.
Het is raar dat er verschilende keren wordt gesproken over "alle kindeneren met etiketje" waarbij vervolgens wordt gezegd dat ze noet die kinderen bedoelen, die dat eriketje natuurlijk terecht hebben.
Dat wordt zeker niet bedoeld, en het gekke is, dat zeg ik ook heel vaak. Maar het lijkt wel alsof daar een blinde vlek voor is. Waarschijnlijk omdat het zo dichtbij de betreffende ouders staat.
Ik reageerde op Pejeka, het betreft hier een discussie, en ik vond het wel een relevant voorbeeld.
Want dáár ging het op een gegeven moment ook over. (zelfdiagnose) maar dat hebben de meeste even gemist denk ik.
Want laten we eerlijk zijn, hoeveel wordt er wel niet geschreven in tijdschriften, internet, kranten enz, over de etiketten van nu, en de zin en onzin daar om heen.
Dat is niet voor niets.
Volgens mij is één van de problemen hierin dat er diverse mensen zijn die roepen "Al die kinderen mer ADHD dat is voor de helft niet waar, want verzonnen of ouders slepen ze overal heen of ze mogen tegenwoordig niet meer buitenspelen"...
Natuurlijk voelen ouders mer een kind met ADHD zich dan
aangesproken, want er wordt geropen over "Al die kinderen met... " en dat zijn ook hun kinderen. Kun je daarna gaan zeggen "maar ik heb het niet over kinderen met een terecht etiketje" maar daar had je had dan wel over, want "alle kinderen met... "
En als er dan iemand met een voorbeeld komt van iemand in het dorp, die kind overal mee heensleept, dan gaan die ouders daar ook op in. Want daarmee sugereer je in hun en mijn ogen dat een etiketje dus kennelijk ook komt door gesleep met kinderen. En dat werkende ouders dus.of iets over het kind afroepen of maar wat verzinnen. Dar wordt er niet bedoeld, maar in de lijn van de discussie lijkt dat dus wel zo, nogmaals, in mijn ogen.
Het is raar dat er verschilende keren wordt gesproken over "alle kindeneren met etiketje" waarbij vervolgens wordt gezegd dat ze noet die kinderen bedoelen, die dat eriketje natuurlijk terecht hebben.
Dat wordt zeker niet bedoeld, en het gekke is, dat zeg ik ook heel vaak. Maar het lijkt wel alsof daar een blinde vlek voor is. Waarschijnlijk omdat het zo dichtbij de betreffende ouders staat.
Ik reageerde op Pejeka, het betreft hier een discussie, en ik vond het wel een relevant voorbeeld.
Want dáár ging het op een gegeven moment ook over. (zelfdiagnose) maar dat hebben de meeste even gemist denk ik.
Want laten we eerlijk zijn, hoeveel wordt er wel niet geschreven in tijdschriften, internet, kranten enz, over de etiketten van nu, en de zin en onzin daar om heen.
Dat is niet voor niets.
dinsdag 23 september 2014 16:09
quote:Dreamer schreef op 23 september 2014 @ 16:00:
Volgens mij is één van de problemen hierin dat er diverse mensen zijn die roepen "Al die kinderen mer ADHD dat is voor de helft niet waar, want verzonnen of ouders slepen ze overal heen of ze mogen tegenwoordig niet meer buitenspelen"...
Natuurlijk voelen ouders mer een kind met ADHD zich dan
aangesproken, want er wordt geropen over "Al die kinderen met... " en dat zijn ook hun kinderen. Kun je daarna gaan zeggen "maar ik heb het niet over kinderen met een terecht etiketje" maar daar had je had dan wel over, want "alle kinderen met... "
En als er dan iemand met een voorbeeld komt van iemand in het dorp, die kind overal mee heensleept, dan gaan die ouders daar ook op in. Want daarmee sugereer je in hun en mijn ogen dat een etiketje dus kennelijk ook komt door gesleep met kinderen. En dat werkende ouders dus.of iets over het kind afroepen of maar wat verzinnen. Dar wordt er niet bedoeld, maar in de lijn van de discussie lijkt dat dus wel zo, nogmaals, in mijn ogen.
Het is raar dat er verschilende keren wordt gesproken over "alle kindeneren met etiketje" waarbij vervolgens wordt gezegd dat ze noet die kinderen bedoelen, die dat eriketje natuurlijk terecht hebben.Als je al mijn post achter elkaar leest zal je zien dat alles wat hier boven staat totaal niet op mijn posts van toepassing zijn.
Volgens mij is één van de problemen hierin dat er diverse mensen zijn die roepen "Al die kinderen mer ADHD dat is voor de helft niet waar, want verzonnen of ouders slepen ze overal heen of ze mogen tegenwoordig niet meer buitenspelen"...
Natuurlijk voelen ouders mer een kind met ADHD zich dan
aangesproken, want er wordt geropen over "Al die kinderen met... " en dat zijn ook hun kinderen. Kun je daarna gaan zeggen "maar ik heb het niet over kinderen met een terecht etiketje" maar daar had je had dan wel over, want "alle kinderen met... "
En als er dan iemand met een voorbeeld komt van iemand in het dorp, die kind overal mee heensleept, dan gaan die ouders daar ook op in. Want daarmee sugereer je in hun en mijn ogen dat een etiketje dus kennelijk ook komt door gesleep met kinderen. En dat werkende ouders dus.of iets over het kind afroepen of maar wat verzinnen. Dar wordt er niet bedoeld, maar in de lijn van de discussie lijkt dat dus wel zo, nogmaals, in mijn ogen.
Het is raar dat er verschilende keren wordt gesproken over "alle kindeneren met etiketje" waarbij vervolgens wordt gezegd dat ze noet die kinderen bedoelen, die dat eriketje natuurlijk terecht hebben.Als je al mijn post achter elkaar leest zal je zien dat alles wat hier boven staat totaal niet op mijn posts van toepassing zijn.
dinsdag 23 september 2014 16:14
Ik dacht in een leuke open discussie terecht te komen maar na alles gelezen te hebben zie ik dat het topic uiteindelijk gegijzeld wordt door een paar moeders waarvan hun kind (wel of niet terecht) een etiket heeft en helemaal los gaan op TO.
Heel jammer want het feit dat jullie kind niet serieus genomen wordt heeft te maken met het feit dat er echt ouders bestaan die een kind hebben lopen met een onterecht etiket.
Er zijn diverse artikelen van artsen en gespecialiseerde psychologen die aangeven dat met name de stoornis ADHD te snel wordt gegeven door psychologen die deze constatering doen terwijl het niet hun binnen hun specialisatie valt. Ook de farmacie heeft hierin een geweldige vinger in de pap.
Ik snap dat het je pijn doet als je kind problemen heeft en het wordt niet serieus genomen maar dat geeft je geen vrijbrief om niet verder te kijken dan je privésituatie.
Er wordt flink wat aangerommeld in diagnose land en dat gaat niet alleen op voor dit soort diagnoses.
Dat mensen zonder kinderen hun mening voor zich moeten houden hoe sommige ouders met hun kinderen omgaan is arrogant, alsof alleen ouders geschikt zijn om daar een behoorlijk of onbehoorlijk oordeel over te vormen. Je zou misschien zelfs tot de conclusie kunnen komen dat ze objectiever zijn dan ouders die eigenlijk nooit open staan voor een suggestie omdat alles meteen wordt weggezet onder kritiek.
Heel jammer want het feit dat jullie kind niet serieus genomen wordt heeft te maken met het feit dat er echt ouders bestaan die een kind hebben lopen met een onterecht etiket.
Er zijn diverse artikelen van artsen en gespecialiseerde psychologen die aangeven dat met name de stoornis ADHD te snel wordt gegeven door psychologen die deze constatering doen terwijl het niet hun binnen hun specialisatie valt. Ook de farmacie heeft hierin een geweldige vinger in de pap.
Ik snap dat het je pijn doet als je kind problemen heeft en het wordt niet serieus genomen maar dat geeft je geen vrijbrief om niet verder te kijken dan je privésituatie.
Er wordt flink wat aangerommeld in diagnose land en dat gaat niet alleen op voor dit soort diagnoses.
Dat mensen zonder kinderen hun mening voor zich moeten houden hoe sommige ouders met hun kinderen omgaan is arrogant, alsof alleen ouders geschikt zijn om daar een behoorlijk of onbehoorlijk oordeel over te vormen. Je zou misschien zelfs tot de conclusie kunnen komen dat ze objectiever zijn dan ouders die eigenlijk nooit open staan voor een suggestie omdat alles meteen wordt weggezet onder kritiek.
dinsdag 23 september 2014 16:39
Het hele topic wordt niet gekaapt door moeders met een kind met etiket. Ik heb een aantal inhoudelijke reacties gegeven over mogelijke oorzaken van meer etiketjes, en op meer vlakken. Maar die posts worden vakkundig genegeerd door enerzijds de mensen die roepen dat de ouders van tegenwoordig het fout doet, en anderzijds de mensen met een kind met etiket die zich (terecht) aangesproken voelen.
Op de inhoud gaat vrijwel niemand in. Kennelijk niet interessant of onvoldoende grond voor bashen.
Op de inhoud gaat vrijwel niemand in. Kennelijk niet interessant of onvoldoende grond voor bashen.
dinsdag 23 september 2014 16:59
quote:Mevrouw75 schreef op 23 september 2014 @ 10:08:
[...]
Ik heb in mijn 10 gymnasiumklassen minder dan 10 leerlingen met dyslectie. Ook veel minder adhd ers, aspergers of hoogbegaafden of andersoortigen. Althans, zo weinig hebben een etiketje. Vroeger had dan niemand een etiket, maar ik vind het nu nog steeds erg meevallen in de klassen die ik voor mijn neus heb.
Misschien ligt het aan de school, misschien is het beeld dat bijna ieder kind wel iets heeft wel overdreven. Wie weet? Het verschilt erg per school inderdaad. Op mijn vorige school (ook een gymnasium) zaten onwijs veel kinderen waar wel iets mee was. Veel hoogbegaafden, autisten, etc. Dat kwam doordat de school zich profileerde als school die goed kon omgaan met kinderen met etiketjes (dat viel in de praktijk best tegen). Daarnaast was het een kleine school, wat denk ik ook wel fijn is voor ADHD'ers en autisten bijv.
Nu werk ik op een veel grotere school, nog steeds met gymnasiumleerlingen, en in mijn vijf klassen is er één leerling met ASS, één leerling waar 'iets' mee is maar niemand weet precies wat, en dat is het wel zo'n beetje.
[...]
Ik heb in mijn 10 gymnasiumklassen minder dan 10 leerlingen met dyslectie. Ook veel minder adhd ers, aspergers of hoogbegaafden of andersoortigen. Althans, zo weinig hebben een etiketje. Vroeger had dan niemand een etiket, maar ik vind het nu nog steeds erg meevallen in de klassen die ik voor mijn neus heb.
Misschien ligt het aan de school, misschien is het beeld dat bijna ieder kind wel iets heeft wel overdreven. Wie weet? Het verschilt erg per school inderdaad. Op mijn vorige school (ook een gymnasium) zaten onwijs veel kinderen waar wel iets mee was. Veel hoogbegaafden, autisten, etc. Dat kwam doordat de school zich profileerde als school die goed kon omgaan met kinderen met etiketjes (dat viel in de praktijk best tegen). Daarnaast was het een kleine school, wat denk ik ook wel fijn is voor ADHD'ers en autisten bijv.
Nu werk ik op een veel grotere school, nog steeds met gymnasiumleerlingen, en in mijn vijf klassen is er één leerling met ASS, één leerling waar 'iets' mee is maar niemand weet precies wat, en dat is het wel zo'n beetje.
dinsdag 23 september 2014 17:10
Ik heb 2 normale kinderen en eentje die wat heeft. Hij krijgt geen therapie, medicijnen of opvang elders. Zijn stoornis belemmert alleen zijn kunde tot leren, en daarom kan hij niet op een reguliere school blijven. Ik lees voor, klets heel veel, er komen mensen over de vloer en ik heb twee normale kinderen, maar toch heeft hij 'iets'. Het ergste vind ik het vooroordeel.
Ik kan wel tegen de buurvrouw of een moeder op de reguliere school praten over mijn kind, maar die snappen er niets van. Dan biedt een forum juist de mogelijkheid om er iets over te delen.
Ze hebben op school wel mijn middelste kind dyslexia aan proberen te smeren maar dat etiket heb ik beleefd 'teruggeplakt'.
Ik heb hem namelijk eerder laten testen (was een algemene test om te kijken op welk klasseniveau hij nu was) en daar kwam niet uit dat hij aan dyslexia heeft. Overigens mag een lerares helemaal niet met etiketten rondstrooien; een diagnose mag alleen gesteld worden na gedegen onderzoek. Hij scheen volgens peuterschool ook ADHD te hebben. Tja, druk was hij wel, maar dat is na zijn 6e veel minder geworden. Mijn oudste had volgen school logopedia, fysiotherapie en nog iets nodig. Ik kreeg toen het gevoel dat ik dingen niet goed zag, maar de huisarts wees mij er toen al fijn op dat zij te veel bange moeders op het spreekuur kreeg die door onkundige opmerkingen van overwerkt leraressen met volle klassen naar de huisarts verwezen waren. Deze huisarts had daar duidelijk genoeg van. Sindsdien liet ik mij niet zo snel van de wijs brengen, maar met jongste is het echt heel duidelijk. Het is niet een beetje afkorting, het is ingewikkeld afkorting. Ik hoop echt dat hij nooit meer naar een reguliere school hoeft.
Ik kan wel tegen de buurvrouw of een moeder op de reguliere school praten over mijn kind, maar die snappen er niets van. Dan biedt een forum juist de mogelijkheid om er iets over te delen.
Ze hebben op school wel mijn middelste kind dyslexia aan proberen te smeren maar dat etiket heb ik beleefd 'teruggeplakt'.
Ik heb hem namelijk eerder laten testen (was een algemene test om te kijken op welk klasseniveau hij nu was) en daar kwam niet uit dat hij aan dyslexia heeft. Overigens mag een lerares helemaal niet met etiketten rondstrooien; een diagnose mag alleen gesteld worden na gedegen onderzoek. Hij scheen volgens peuterschool ook ADHD te hebben. Tja, druk was hij wel, maar dat is na zijn 6e veel minder geworden. Mijn oudste had volgen school logopedia, fysiotherapie en nog iets nodig. Ik kreeg toen het gevoel dat ik dingen niet goed zag, maar de huisarts wees mij er toen al fijn op dat zij te veel bange moeders op het spreekuur kreeg die door onkundige opmerkingen van overwerkt leraressen met volle klassen naar de huisarts verwezen waren. Deze huisarts had daar duidelijk genoeg van. Sindsdien liet ik mij niet zo snel van de wijs brengen, maar met jongste is het echt heel duidelijk. Het is niet een beetje afkorting, het is ingewikkeld afkorting. Ik hoop echt dat hij nooit meer naar een reguliere school hoeft.
dinsdag 23 september 2014 17:10
quote:Thordis schreef op 23 september 2014 @ 16:39:
Het hele topic wordt niet gekaapt door moeders met een kind met etiket. Ik heb een aantal inhoudelijke reacties gegeven over mogelijke oorzaken van meer etiketjes, en op meer vlakken. Maar die posts worden vakkundig genegeerd door enerzijds de mensen die roepen dat de ouders van tegenwoordig het fout doet, en anderzijds de mensen met een kind met etiket die zich (terecht) aangesproken voelen.
Op de inhoud gaat vrijwel niemand in. Kennelijk niet interessant of onvoldoende grond voor bashen.
Dat komt ook door jouw manier van reageren. Echt, ik bedoel het niet aanvallend, maar lees het eens objectief terug.
.
Je concludeert een aantal zaken uit o.a. de post van Pejeka, die er gewoon niet staan. Het staat er niet, maar toch interpreteer je het op een bepaalde manier. En dan begin je heel aanvallend te posten.
Dat is wat mij opviel.
Het hele topic wordt niet gekaapt door moeders met een kind met etiket. Ik heb een aantal inhoudelijke reacties gegeven over mogelijke oorzaken van meer etiketjes, en op meer vlakken. Maar die posts worden vakkundig genegeerd door enerzijds de mensen die roepen dat de ouders van tegenwoordig het fout doet, en anderzijds de mensen met een kind met etiket die zich (terecht) aangesproken voelen.
Op de inhoud gaat vrijwel niemand in. Kennelijk niet interessant of onvoldoende grond voor bashen.
Dat komt ook door jouw manier van reageren. Echt, ik bedoel het niet aanvallend, maar lees het eens objectief terug.
.
Je concludeert een aantal zaken uit o.a. de post van Pejeka, die er gewoon niet staan. Het staat er niet, maar toch interpreteer je het op een bepaalde manier. En dan begin je heel aanvallend te posten.
Dat is wat mij opviel.
dinsdag 23 september 2014 17:10
Ik dacht eigenlijk dat het de schuld van de juffen was dat er zoveel kinderen met etiketten als ADHD zijn. Want die worden zo moe van al die drukke kinderen, dat ze heel graag die kinderen aan de ritalin zien.
( )
En aan waterplant: Je wordt als ouder van een kind met een etiket, vaak aangevallen, de voorbeelden hier komen echt niet uit de lucht. Misschien reageren we daarom wel wat sneller op zo'n topic, juist omdat het bij ons aan het hart gaat.
En natuurlijk zijn er altijd kinderen die een gefabriceerd etiketje van ouders meekrijgen, omdat het even niet lekker gaat, of omdat het kind niet lekker meekomt op school, of om de aandacht.
Maar dat neemt niet weg dat de meeste ouders, met een kind dat een etiketje hebben gekregen, vaak een lange weg hebben moeten bewandelen omdat etiket te krijgen. Want zonder etiket geen hulp.
En er zijn altijd nog meer kinderen die doorgaan als normaal.
( )
En aan waterplant: Je wordt als ouder van een kind met een etiket, vaak aangevallen, de voorbeelden hier komen echt niet uit de lucht. Misschien reageren we daarom wel wat sneller op zo'n topic, juist omdat het bij ons aan het hart gaat.
En natuurlijk zijn er altijd kinderen die een gefabriceerd etiketje van ouders meekrijgen, omdat het even niet lekker gaat, of omdat het kind niet lekker meekomt op school, of om de aandacht.
Maar dat neemt niet weg dat de meeste ouders, met een kind dat een etiketje hebben gekregen, vaak een lange weg hebben moeten bewandelen omdat etiket te krijgen. Want zonder etiket geen hulp.
En er zijn altijd nog meer kinderen die doorgaan als normaal.
dinsdag 23 september 2014 17:13
quote:Galadriel schreef op 23 september 2014 @ 17:10:
Ik dacht eigenlijk dat het de schuld van de juffen was dat er zoveel kinderen met etiketten als ADHD zijn. Want die worden zo moe van al die drukke kinderen, dat ze heel graag die kinderen aan de ritalin zien.
( )
En aan waterplant: Je wordt als ouder van een kind met een etiket, vaak aangevallen, de voorbeelden hier komen echt niet uit de lucht. Misschien reageren we daarom wel wat sneller op zo'n topic, juist omdat het bij ons aan het hart gaat.
En natuurlijk zijn er altijd kinderen die een gefabriceerd etiketje van ouders meekrijgen, omdat het even niet lekker gaat, of omdat het kind niet lekker meekomt op school, of om de aandacht.
Maar dat neemt niet weg dat de meeste ouders, met een kind dat een etiketje hebben gekregen, vaak een lange weg hebben moeten bewandelen omdat etiket te krijgen. Want zonder etiket geen hulp.
En er zijn altijd nog meer kinderen die doorgaan als normaal.
Nou, dit vat het wel ongeveer samen.
Helemaal mee eens.
Ik dacht eigenlijk dat het de schuld van de juffen was dat er zoveel kinderen met etiketten als ADHD zijn. Want die worden zo moe van al die drukke kinderen, dat ze heel graag die kinderen aan de ritalin zien.
( )
En aan waterplant: Je wordt als ouder van een kind met een etiket, vaak aangevallen, de voorbeelden hier komen echt niet uit de lucht. Misschien reageren we daarom wel wat sneller op zo'n topic, juist omdat het bij ons aan het hart gaat.
En natuurlijk zijn er altijd kinderen die een gefabriceerd etiketje van ouders meekrijgen, omdat het even niet lekker gaat, of omdat het kind niet lekker meekomt op school, of om de aandacht.
Maar dat neemt niet weg dat de meeste ouders, met een kind dat een etiketje hebben gekregen, vaak een lange weg hebben moeten bewandelen omdat etiket te krijgen. Want zonder etiket geen hulp.
En er zijn altijd nog meer kinderen die doorgaan als normaal.
Nou, dit vat het wel ongeveer samen.
Helemaal mee eens.
dinsdag 23 september 2014 17:13
quote:Baudolino schreef op 23 september 2014 @ 16:07:
[...]
Dat wordt zeker niet bedoeld, en het gekke is, dat zeg ik ook heel vaak. Maar het lijkt wel alsof daar een blinde vlek voor is. Waarschijnlijk omdat het zo dichtbij de betreffende ouders staat.
Ik reageerde op Pejeka, het betreft hier een discussie, en ik vond het wel een relevant voorbeeld.
Want dáár ging het op een gegeven moment ook over. (zelfdiagnose) maar dat hebben de meeste even gemist denk ik.
Want laten we eerlijk zijn, hoeveel wordt er wel niet geschreven in tijdschriften, internet, kranten enz, over de etiketten van nu, en de zin en onzin daar om heen.
Dat is niet voor niets.
Ik heb jouw posts even achter elkaar gelezen en had idd gemist dat je het over zelfdiagnose had.
En toch blijf ik erbij dat je helemaal niet kunt beoordelen hoe het komt dat dat kind onhandelbaar gedrag vertoont. Jouw conclusie is dat dat komt doordat die ouders zo'n hectisch bestaan leiden dat dat kind eigenlijk gewoon oververmoeid is.
Nu is mijn ervaring dat gezinnen waarin het zo hectisch is vaak ook kinderen hebben die heel goed tegen die hectiek kunnen en daar dus helemaal geen onhandelbaar gedrag van gaan vertonen.
En kinderen die in rustige gezinnen opgroeien vaak ook juist behoefte hebben aan die rust en structuur.
Want vaak zijn dat soort karaktertrekken erfelijk: ouders die die hectiek aankunnen krijgen vaak kinderen die dat aankunnen en ouders die veel behoefte hebben aan regelmaat en rust krijgen vaak kinderen die die behoefte ook hebben.
Dus is dat kind van jouw kennissen zo druk doordat hij te vermoeid is, of zijn die kennissen mss wel zo druk omdat ze (ook) adhd-achtig zijn en heeft dat kind dat gewoon geërfd?
Kunnen mijn kinderen niet goed tegen verandering omdat ze daar niet mee leren omgaan omdat ze een autistische moeder hebben? Of zijn ze autistisch omdat dat een grote erfelijke component heeft en kunnen ze daarom niet goed omgaan met verandering?
[...]
Dat wordt zeker niet bedoeld, en het gekke is, dat zeg ik ook heel vaak. Maar het lijkt wel alsof daar een blinde vlek voor is. Waarschijnlijk omdat het zo dichtbij de betreffende ouders staat.
Ik reageerde op Pejeka, het betreft hier een discussie, en ik vond het wel een relevant voorbeeld.
Want dáár ging het op een gegeven moment ook over. (zelfdiagnose) maar dat hebben de meeste even gemist denk ik.
Want laten we eerlijk zijn, hoeveel wordt er wel niet geschreven in tijdschriften, internet, kranten enz, over de etiketten van nu, en de zin en onzin daar om heen.
Dat is niet voor niets.
Ik heb jouw posts even achter elkaar gelezen en had idd gemist dat je het over zelfdiagnose had.
En toch blijf ik erbij dat je helemaal niet kunt beoordelen hoe het komt dat dat kind onhandelbaar gedrag vertoont. Jouw conclusie is dat dat komt doordat die ouders zo'n hectisch bestaan leiden dat dat kind eigenlijk gewoon oververmoeid is.
Nu is mijn ervaring dat gezinnen waarin het zo hectisch is vaak ook kinderen hebben die heel goed tegen die hectiek kunnen en daar dus helemaal geen onhandelbaar gedrag van gaan vertonen.
En kinderen die in rustige gezinnen opgroeien vaak ook juist behoefte hebben aan die rust en structuur.
Want vaak zijn dat soort karaktertrekken erfelijk: ouders die die hectiek aankunnen krijgen vaak kinderen die dat aankunnen en ouders die veel behoefte hebben aan regelmaat en rust krijgen vaak kinderen die die behoefte ook hebben.
Dus is dat kind van jouw kennissen zo druk doordat hij te vermoeid is, of zijn die kennissen mss wel zo druk omdat ze (ook) adhd-achtig zijn en heeft dat kind dat gewoon geërfd?
Kunnen mijn kinderen niet goed tegen verandering omdat ze daar niet mee leren omgaan omdat ze een autistische moeder hebben? Of zijn ze autistisch omdat dat een grote erfelijke component heeft en kunnen ze daarom niet goed omgaan met verandering?
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
dinsdag 23 september 2014 17:14
Op de school van mijn zoon(gymnasium, hij heeft Asperger) zitten vrij veel kinderen met etiketjes in zijn klas, ook in die van oudste zoon in gym 3.
Het is de enige school in de omgeving die gymnasium aanbiedt, dus keus is er niet. Het is wel kleinschalig(binnen een hele grote scholengemeenschap, zo bestaat heel gym 3 uit maar 1 klas van 20 kinderen) en als ze straks in hun nieuwe gebouw zitten heeft het gymnasium een eigen vleugel.
Wij waren in eerste instantie bang dat ze hem niet wilden hebben vanwege zijn etiketje, genoeg scholen die ze liever buiten de deur houden, maar toen wij daar een gesprek hadden waren de schoolhulpverlener en de IB-er erg positief. "Leuk, een autist!"
Het is de enige school in de omgeving die gymnasium aanbiedt, dus keus is er niet. Het is wel kleinschalig(binnen een hele grote scholengemeenschap, zo bestaat heel gym 3 uit maar 1 klas van 20 kinderen) en als ze straks in hun nieuwe gebouw zitten heeft het gymnasium een eigen vleugel.
Wij waren in eerste instantie bang dat ze hem niet wilden hebben vanwege zijn etiketje, genoeg scholen die ze liever buiten de deur houden, maar toen wij daar een gesprek hadden waren de schoolhulpverlener en de IB-er erg positief. "Leuk, een autist!"
dinsdag 23 september 2014 17:18
En trouwens: een etiket zegt zo weinig... In het geval van ASS dan zeker. Mijn kleuter heeft bv. eigenschap 3, 7 ,10, 11 en 17 (als we voor elk van die nummers een ASS-eigenschap zouden hebben) en de ander 8,9,11, 13 en 16. De een ontploft als je vraagt of hij zijn drinken uit zijn tas kan halen en de ander blokkeert helemaal. De ene ASS-er kan al lezen als hij 3.5 is en de ander doet het gewoon niet. Het is echt een enorme zoektocht om naast het bieden van structuur en veiligheid op het juiste knopje te leren drukken zodat kind leert, wederkerig is en sociaal emotioneel meekomt. Maar dat zeg ik als ervaringenmoeder en niet als specialist door opleiding. Het is zo veelzijdig en veel omvattend.
dinsdag 23 september 2014 17:18
quote:Solomio schreef op 23 september 2014 @ 17:13:
[...]
Ik heb jouw posts even achter elkaar gelezen en had idd gemist dat je het over zelfdiagnose had.
En toch blijf ik erbij dat je helemaal niet kunt beoordelen hoe het komt dat dat kind onhandelbaar gedrag vertoont. Jouw conclusie is dat dat komt doordat die ouders zo'n hectisch bestaan leiden dat dat kind eigenlijk gewoon oververmoeid is.
Nu is mijn ervaring dat gezinnen waarin het zo hectisch is vaak ook kinderen hebben die heel goed tegen die hectiek kunnen en daar dus helemaal geen onhandelbaar gedrag van gaan vertonen.
En kinderen die in rustige gezinnen opgroeien vaak ook juist behoefte hebben aan die rust en structuur.
Want vaak zijn dat soort karaktertrekken erfelijk: ouders die die hectiek aankunnen krijgen vaak kinderen die dat aankunnen en ouders die veel behoefte hebben aan regelmaat en rust krijgen vaak kinderen die die behoefte ook hebben.
Dus is dat kind van jouw kennissen zo druk doordat hij te vermoeid is, of zijn die kennissen mss wel zo druk omdat ze (ook) adhd-achtig zijn en heeft dat kind dat gewoon geërfd?
Kunnen mijn kinderen niet goed tegen verandering omdat ze daar niet mee leren omgaan omdat ze een autistische moeder hebben? Of zijn ze autistisch omdat dat een grote erfelijke component heeft en kunnen ze daarom niet goed omgaan met verandering?
Fijn dat je de moeite hebt genomen om mijn posts nog even terug te lezen.
Maar jouw suggestie is echt niet aan de orde. Is ook moeilijk onderbouwen hoor. Maar ik weet het omdat ik het gezin goed ken, jongetje is veel bij ons over de vloer. En dan zie je dingen, hoor je dingen. En dan weet je gewoon hoe het zit. Moeilijk uit te leggen, maar ADHD is bij dat jongetje niet aan de orde. Hij is gewoon echt oververmoeid. Valt soms bijna in slaap in de klas. Hectisch is ook niet de juiste benaming voor het gezin.
[...]
Ik heb jouw posts even achter elkaar gelezen en had idd gemist dat je het over zelfdiagnose had.
En toch blijf ik erbij dat je helemaal niet kunt beoordelen hoe het komt dat dat kind onhandelbaar gedrag vertoont. Jouw conclusie is dat dat komt doordat die ouders zo'n hectisch bestaan leiden dat dat kind eigenlijk gewoon oververmoeid is.
Nu is mijn ervaring dat gezinnen waarin het zo hectisch is vaak ook kinderen hebben die heel goed tegen die hectiek kunnen en daar dus helemaal geen onhandelbaar gedrag van gaan vertonen.
En kinderen die in rustige gezinnen opgroeien vaak ook juist behoefte hebben aan die rust en structuur.
Want vaak zijn dat soort karaktertrekken erfelijk: ouders die die hectiek aankunnen krijgen vaak kinderen die dat aankunnen en ouders die veel behoefte hebben aan regelmaat en rust krijgen vaak kinderen die die behoefte ook hebben.
Dus is dat kind van jouw kennissen zo druk doordat hij te vermoeid is, of zijn die kennissen mss wel zo druk omdat ze (ook) adhd-achtig zijn en heeft dat kind dat gewoon geërfd?
Kunnen mijn kinderen niet goed tegen verandering omdat ze daar niet mee leren omgaan omdat ze een autistische moeder hebben? Of zijn ze autistisch omdat dat een grote erfelijke component heeft en kunnen ze daarom niet goed omgaan met verandering?
Fijn dat je de moeite hebt genomen om mijn posts nog even terug te lezen.
Maar jouw suggestie is echt niet aan de orde. Is ook moeilijk onderbouwen hoor. Maar ik weet het omdat ik het gezin goed ken, jongetje is veel bij ons over de vloer. En dan zie je dingen, hoor je dingen. En dan weet je gewoon hoe het zit. Moeilijk uit te leggen, maar ADHD is bij dat jongetje niet aan de orde. Hij is gewoon echt oververmoeid. Valt soms bijna in slaap in de klas. Hectisch is ook niet de juiste benaming voor het gezin.
dinsdag 23 september 2014 17:19
quote:Galadriel schreef op 23 september 2014 @ 17:15:
Denk dat we het maar eens over zwemles moeten hebben.
Of beter, kinderen met een etiket op zwemles.
Huh? Hoe kom je daar nu ineens bij?
Mijn kinderen hebben nooit normale zwemles gehad. De ene heeft alleen een jaartje schoolzwemmen gehad, de andere heeft op zijn 12e een jaartje (vrijwel privé-)les gehad tijdens het volwassenenuurtje bij de zwemclub.
Kinderen met een etiket op gewone zwemles, daar heb ik slechte ervaringen mee.
Denk dat we het maar eens over zwemles moeten hebben.
Of beter, kinderen met een etiket op zwemles.
Huh? Hoe kom je daar nu ineens bij?
Mijn kinderen hebben nooit normale zwemles gehad. De ene heeft alleen een jaartje schoolzwemmen gehad, de andere heeft op zijn 12e een jaartje (vrijwel privé-)les gehad tijdens het volwassenenuurtje bij de zwemclub.
Kinderen met een etiket op gewone zwemles, daar heb ik slechte ervaringen mee.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
dinsdag 23 september 2014 17:22
quote:Baudolino schreef op 23 september 2014 @ 17:18:
[...]
Fijn dat je de moeite hebt genomen om mijn posts nog even terug te lezen.
Maar jouw suggestie is echt niet aan de orde. Is ook moeilijk onderbouwen hoor. Maar ik weet het omdat ik het gezin goed ken, jongetje is veel bij ons over de vloer. En dan zie je dingen, hoor je dingen. En dan weet je gewoon hoe het zit. Moeilijk uit te leggen, maar ADHD is bij dat jongetje niet aan de orde. Hij is gewoon echt oververmoeid. Valt soms bijna in slaap in de klas. Hectisch is ook niet de juiste benaming voor het gezin.
Tja, het kan natuurlijk best dat je in dit specifieke geval gelijk hebt, dat kan ik verder niet beoordelen.
Wat ik vooral duidelijk wil maken is dat ouders van kinderen met een etiket constant aanlopen tegen dit soort verhalen. Iedereen kent namelijk wel een gezin met een kind met een zelfgefabriceerd etiket, maar dat maakt nog niet dat er dan DUS te snel een etiket geplakt wordt.
Ja, die zelfgefabriceerde. Maar er zijn tegenwoordig heel veel kinderen met een officieel etiket en ik ben ervan overtuigd dat die etiketten allemaal terecht zijn, gezien de lange diagnosetrajecten die nodig zijn voor een etiket.
[...]
Fijn dat je de moeite hebt genomen om mijn posts nog even terug te lezen.
Maar jouw suggestie is echt niet aan de orde. Is ook moeilijk onderbouwen hoor. Maar ik weet het omdat ik het gezin goed ken, jongetje is veel bij ons over de vloer. En dan zie je dingen, hoor je dingen. En dan weet je gewoon hoe het zit. Moeilijk uit te leggen, maar ADHD is bij dat jongetje niet aan de orde. Hij is gewoon echt oververmoeid. Valt soms bijna in slaap in de klas. Hectisch is ook niet de juiste benaming voor het gezin.
Tja, het kan natuurlijk best dat je in dit specifieke geval gelijk hebt, dat kan ik verder niet beoordelen.
Wat ik vooral duidelijk wil maken is dat ouders van kinderen met een etiket constant aanlopen tegen dit soort verhalen. Iedereen kent namelijk wel een gezin met een kind met een zelfgefabriceerd etiket, maar dat maakt nog niet dat er dan DUS te snel een etiket geplakt wordt.
Ja, die zelfgefabriceerde. Maar er zijn tegenwoordig heel veel kinderen met een officieel etiket en ik ben ervan overtuigd dat die etiketten allemaal terecht zijn, gezien de lange diagnosetrajecten die nodig zijn voor een etiket.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
dinsdag 23 september 2014 17:23
Maar is het zo gek dat de ouders van de kinderen met een gefundeerd etiket zich aangevallen voelen? Vaak is er aan het verkrijgen van zo'n stempel een lange weg vooraf gegaan. Een weg van vertwijfeling, gevoel van ouderlijk falen, frustratie, verdriet. En als dat etiket er dan uiteindelijk is, is er opluchting, maar ook teleurstelling en zorgen. Want op deze manier had je het niet voor je gezien. En vrijwel iedere ouder met een 'etiketten-kind' krijgt vroeg of laat te maken met de vooroordelen. Op een gegeven moment gaat die eeuwige discussie over de terechtheid van de etiketten je echt wel irriteren, hoor. Want het is ZO makkelijk om als buitenstaander te roepen dat kinderen tegenwoordig maar te pas en te onpas een label krijgen en dat ouders het wel lekker makkelijk vinden om een excuus voor het gedrag van hun kind te hebben.
Mensen weten vaak helemaal niet wat er allemaal moet gebeuren om een diagnose te krijgen. Hoeveel onderzoeken, observaties en confronterende gesprekken er gevoerd moeten worden. Je hele doopceel wordt gelicht, er komen mensen bij je in huis, Jeugdzorg wordt erbij gehaald. Geloof me, daar word je echt niet blij van. Het is een inbreuk op je privacy en geeft vaak een enorme knauw aan je zelfvertrouwen. Want waarom kunnen al die andere ouders hun kind wel naar behoren opvoeden en lukt het jou niet? Waarom vallen in jouw gezin de termen 'opvoedondersteuning', 'stoornis', 'video home training' en weet ik veel wat al niet meer? Terwijl je zo je stinkende best doet om alles in goede banen te leiden? Vaak weet je al heel lang dat er iets met je kind aan de hand is, maar kun je er de vinger niet opleggen. Twijfel je om hulp te vragen, omdat je in eerste instantie denkt dat je je aanstelt, dat het wel aan jou als ouder zal liggen. Als je het eens voorzichtig aankaart bij andere ouders zijn de oordelen hard: 'gewoon consequent zijn', 'niet toegeven', 'disciplineren'. Waarmee impliciet gesuggereerd wordt dat het jouw persoonlijk falen als ouder is dat je kind zich raar of onaangepast gedraagt.
Je moet je constant verantwoorden als ouder van een kind met een stoornis/etiket. Mensen snappen (logischerwijs) meestal niet wat de aandoening precies inhoudt en hebben er bij voorbaat al hun eigen invulling aan gegeven. Hoe vaak wij niet hebben moeten horen "Maar hij kijkt je toch gewoon aan?", "Ja, maar hij praat zo goed" en dat soort stereotype opmerkingen. Mensen zijn vaak heel moeilijk van het beeld dat zij hebben van een bepaalde diagnose af te brengen. Gewoon omdat dat het algemene beeld is dat ervan geschetst wordt. Ter voorbeeld: ik heb zelf MS. Toen ik die diagnose kreeg vroeg bijna iedereen wanneer ik dan in een rolstoel terecht zou komen. Nou is dat natuurlijk goed bedoeld en zitten daar geen kwade bedoelingen achter, maar het is wederom een enorme stereotypering. Zeg je MS, dan zien mensen iemand in een rolstoel. Terwijl dat helemaal niet het geval hoeft te zijn. En het is niet altijd leuk om steeds maar weer te moeten vertellen dat je weliswaar ziek bent, maar nog steeds wel zelf naar de bakker kan lopen. Ook omdat mensen heel snel zoiets hebben van: "Maar je ziet er toch prima uit?". Ondanks het feit dat mijn ziekte is aangetoond middels MRI en lumbaalpunctie heb ik nog steeds van een paar mensen gehoord dat het 'wel stress zal zijn'.
Zo is het met de etiketten-kinderen ook. Mensen horen de klok wel luiden, maar weten eigenlijk niet waar de klepel hangt en gaan dan maar van alles roepen. Omdat ze een keer een film hebben gezien over een autist, of een artikel hebben gelezen over iemand met ADHD. Dus dan weten ze er alles van. Terwijl het meestal veel ingewikkelder ligt. Maar mensen weigeren heel vaak de nuances te zien. Omdat dat te ingewikkeld is. Of te pijnlijk misschien. Ik weet het niet.
En om dan verder puur inhoudelijk op de OP van dit topic te reageren (wat ik overigens ook al wel gedaan heb): ik denk dat de sterke toename in kinderen met etiketten voornamelijk veroorzaakt wordt door het feit dat we tegenwoordig veel meer weten over dergelijke gedragsstoornissen en er dus ook beter gediagnosticeerd kan worden. Ook denk ik dat de maatschappij veel minder vergevingsgezind is geworden naar mensen die een beetje buiten de gebaande paden wandelen. Kun je tegenwoordig niet meer helemaal mee met de stroom, dan ben je al snel een probleemgeval en heb je een etiket nodig om überhaupt nog ergens te komen. Wijk je namelijk een beetje af en heb je géén etiket, dan ben je helemaal verloren. En verder wordt er meer en opener gecommuniceerd. We hebben met de jaren een groot aantal nieuwe communicatiemiddelen gekregen waar mensen (al dan niet anoniem) hun problemen, gevoelens en gedachten met elkaar kunnen delen. Daardoor ontstaat er op een bepaalde manier meer openheid van zaken en komen er dus meer dingen aan het licht. Zaken die vroeger waarschijnlijk gewoon niet besproken worden. Zij het omdat er een taboe op rustte, zij het omdat mensen de communicatiemiddelen gewoon niet hadden.
Wellicht is het zo dat sommige kinderen in deze maatschappij wat snel een stempel krijgen. Maar je kunt afvragen of dat niet ook een uitvloeisel is van het feit dat er afwijken van de norm veel minder getolereerd wordt. Ik denk echter dat er maar zeer weinig ouders zijn die er plezier in hebben hun kind een aandoening toe te dichten die er eigenlijk niet is. Want volgens mij wil iedere ouder het liefst dat zijn kind gewoon goed mee kan komen en geen problemen heeft.
Mensen weten vaak helemaal niet wat er allemaal moet gebeuren om een diagnose te krijgen. Hoeveel onderzoeken, observaties en confronterende gesprekken er gevoerd moeten worden. Je hele doopceel wordt gelicht, er komen mensen bij je in huis, Jeugdzorg wordt erbij gehaald. Geloof me, daar word je echt niet blij van. Het is een inbreuk op je privacy en geeft vaak een enorme knauw aan je zelfvertrouwen. Want waarom kunnen al die andere ouders hun kind wel naar behoren opvoeden en lukt het jou niet? Waarom vallen in jouw gezin de termen 'opvoedondersteuning', 'stoornis', 'video home training' en weet ik veel wat al niet meer? Terwijl je zo je stinkende best doet om alles in goede banen te leiden? Vaak weet je al heel lang dat er iets met je kind aan de hand is, maar kun je er de vinger niet opleggen. Twijfel je om hulp te vragen, omdat je in eerste instantie denkt dat je je aanstelt, dat het wel aan jou als ouder zal liggen. Als je het eens voorzichtig aankaart bij andere ouders zijn de oordelen hard: 'gewoon consequent zijn', 'niet toegeven', 'disciplineren'. Waarmee impliciet gesuggereerd wordt dat het jouw persoonlijk falen als ouder is dat je kind zich raar of onaangepast gedraagt.
Je moet je constant verantwoorden als ouder van een kind met een stoornis/etiket. Mensen snappen (logischerwijs) meestal niet wat de aandoening precies inhoudt en hebben er bij voorbaat al hun eigen invulling aan gegeven. Hoe vaak wij niet hebben moeten horen "Maar hij kijkt je toch gewoon aan?", "Ja, maar hij praat zo goed" en dat soort stereotype opmerkingen. Mensen zijn vaak heel moeilijk van het beeld dat zij hebben van een bepaalde diagnose af te brengen. Gewoon omdat dat het algemene beeld is dat ervan geschetst wordt. Ter voorbeeld: ik heb zelf MS. Toen ik die diagnose kreeg vroeg bijna iedereen wanneer ik dan in een rolstoel terecht zou komen. Nou is dat natuurlijk goed bedoeld en zitten daar geen kwade bedoelingen achter, maar het is wederom een enorme stereotypering. Zeg je MS, dan zien mensen iemand in een rolstoel. Terwijl dat helemaal niet het geval hoeft te zijn. En het is niet altijd leuk om steeds maar weer te moeten vertellen dat je weliswaar ziek bent, maar nog steeds wel zelf naar de bakker kan lopen. Ook omdat mensen heel snel zoiets hebben van: "Maar je ziet er toch prima uit?". Ondanks het feit dat mijn ziekte is aangetoond middels MRI en lumbaalpunctie heb ik nog steeds van een paar mensen gehoord dat het 'wel stress zal zijn'.
Zo is het met de etiketten-kinderen ook. Mensen horen de klok wel luiden, maar weten eigenlijk niet waar de klepel hangt en gaan dan maar van alles roepen. Omdat ze een keer een film hebben gezien over een autist, of een artikel hebben gelezen over iemand met ADHD. Dus dan weten ze er alles van. Terwijl het meestal veel ingewikkelder ligt. Maar mensen weigeren heel vaak de nuances te zien. Omdat dat te ingewikkeld is. Of te pijnlijk misschien. Ik weet het niet.
En om dan verder puur inhoudelijk op de OP van dit topic te reageren (wat ik overigens ook al wel gedaan heb): ik denk dat de sterke toename in kinderen met etiketten voornamelijk veroorzaakt wordt door het feit dat we tegenwoordig veel meer weten over dergelijke gedragsstoornissen en er dus ook beter gediagnosticeerd kan worden. Ook denk ik dat de maatschappij veel minder vergevingsgezind is geworden naar mensen die een beetje buiten de gebaande paden wandelen. Kun je tegenwoordig niet meer helemaal mee met de stroom, dan ben je al snel een probleemgeval en heb je een etiket nodig om überhaupt nog ergens te komen. Wijk je namelijk een beetje af en heb je géén etiket, dan ben je helemaal verloren. En verder wordt er meer en opener gecommuniceerd. We hebben met de jaren een groot aantal nieuwe communicatiemiddelen gekregen waar mensen (al dan niet anoniem) hun problemen, gevoelens en gedachten met elkaar kunnen delen. Daardoor ontstaat er op een bepaalde manier meer openheid van zaken en komen er dus meer dingen aan het licht. Zaken die vroeger waarschijnlijk gewoon niet besproken worden. Zij het omdat er een taboe op rustte, zij het omdat mensen de communicatiemiddelen gewoon niet hadden.
Wellicht is het zo dat sommige kinderen in deze maatschappij wat snel een stempel krijgen. Maar je kunt afvragen of dat niet ook een uitvloeisel is van het feit dat er afwijken van de norm veel minder getolereerd wordt. Ik denk echter dat er maar zeer weinig ouders zijn die er plezier in hebben hun kind een aandoening toe te dichten die er eigenlijk niet is. Want volgens mij wil iedere ouder het liefst dat zijn kind gewoon goed mee kan komen en geen problemen heeft.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
dinsdag 23 september 2014 17:24
laten we het dan even concreet maken. Hoeveel kinderen kennen jullie die onterecht een etiket hebben? Waarom vind je dat dit etiket onterecht is? En welk etiket hebben we het dan over?
Persoonlijk ken ik geen enkel kind waarvan ik denk "Je hebt dan wel een etiket maar eigenlijk mankeer je niks, behalve dan dat je een onopgevoed kreng bent
Ik moet bekennen dat zoon 1 onterecht etiket heeft en dat is 'matig verstandelijk beperkt'.
Resultaat van een foutief afgenomen IQ-test. Iedereen die hem kent, weet dat het niet klopt, maar het staat nou eenmaal op papier. En helaas, een IQ-test mag je niet zomaar opnieuw afnemen. Dus hij is nu ook al 2 jaar verstandelijk beperkt, binnenkort krijgt hij weer een IQ-test.
Het opent wel weer deuren zo'n diagnose.
dinsdag 23 september 2014 17:26
Ik had vroeger een buurjongen met een ADHD etiket. Hij zat op het speciaal onderwijs, kon slecht leren. Kan hij niks aan doen. Maar hij haalde heel snel uit naar andere kinderen. Hij was nogal groot en sterk voor zijn leeftijd. Als hem iets niet aan stond probeerde hij andere kleinere jongens in hun kruis te trappen. Dát is geen ADHD, dan was hij gewoon een etter. En zijn ouders zagen dat nooit. Die zagen alleen als hem of zijn zusjes iets werd aangedaan. Dan waren ze pas kwaad. Ze deden zelf ook niks aan die jongen en dachten dat de school het wel voor hun oploste.
dinsdag 23 september 2014 17:31
Dat wat Starshine zegt, dat hebben wij hier ook. Er zijn verschillende IQ testen bij onze zoon afgenomen en hij scoorde daar performaal zo beroerd op (door stress en teveel prikkels), dat hij nu als 'zwakbegaafd' te boek staat. Terwijl hij echt verre van zwakbegaafd is. Dat weten wij, dat weten onze familie en vrienden en dat zeggen ze op het MKD ook. Maar hij loopt nu wel met het etiket van halve debiel (even lullig gezegd) aan zijn broek. Over een tijd wordt hij opnieuw getest en hopelijk zijn de omstandigheden voor hem dan beter, zodat er wél uit komt wat erin zit. Maar geloof mij maar, dat etiket is echt niet leuk, hoor.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
