Doorgaan of stoppen?

25-05-2014 00:15 2943 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.



Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).



Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.



Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?



Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Alle reacties Link kopieren
quote:zimi schreef op 22 september 2014 @ 11:40:

Zou je concreet kunnen zeggen wat zo "los" mogelijk betekend? Een open relatie? Geen hand vast houden in het openbaar? Niet te vaak bij elkaar zijn? Geen verjaardagen? Wel de lusten, niet de lasten? Heeft zo'n losse relatie wel diepgang en is het meer dan alleen een sex relatie?



Wellicht als je concreet weet wat je wel of niet wilde, dat je de pijnpunten en het waarom beter zou kunnen gaan begrijpen.



Wanneer je kijkt naar anderen met een langdurige relatie. Is dat iets wat je beangstigd of iets wat je ook wel mooi vindt?



Het is voor mij nu allemaal heel dubbel. Ik heb altijd het plaatje in mijn hoofd gehad van samenwonen. Praktijk leerde dat ik niet goed ben in samenwonen. Het ging altijd mis. En toen kwam ex voor de 2e keer voorbij en een relatie sloop er langzaam in. Heerlijk, niets uitgesproken, maar het liep hartstikke goed en ik voelde me goed. Ex minder, want hij wilde 'meer'. Ik werd angstig: samenwonen staat bij mij synoniem voor misgaan van relatie. Daarnaast benauwde het idee van een 'vastere' relatie mij heel erg. Ik kan dat gevoel niet omschrijven, maar het zit heel diep.



Onder 'los' versta ik geen open relatie. Ik bedoel samenzijn op de momenten dat het uitkomt/goed voelt maar ook heel veel je eigen gang kunnen gaan. Vooral geen verjaardagen, familiedingen of dagjes uit. Wel gewoon samen zijn en toch je eigen ding doen. Samen op vakantie vind ik ook leuk. Maar ook de minder leuke dingen wil ik delen. Dit klinkt allemaal heel egoïstisch, ik weet het.



Maar als ik diep in mijn hart kijk, verlang ik ook naar een gezin met kinderen. Dit is nieuw voor me, verwarrend.



Om een nieuwe relatie aan te gaan, wil ik duidelijkheid. Voor de eventuele partner en voor mijzelf. Natuurlijk weet ik dat je niet alles van te voren in kunt vullen, maar ik wil niet dezelfde fouten maken als voorheen. Inmiddels begrijp ik dat ik partners nooit dichtbij heb laten komen. Ook raakte ik nogal eens uitgekeken op partners, werd verliefd op een ander of was de koek op. Is me allemaal iets te vaak overkomen.



Wat wil ik nou? Wat kan ik? Wil ik niet samenwonen door slechte ervaringen uit het verleden en is laatste relatie daar de dupe van? Denk ik dat ik een gezin wil of wil ik dat echt? Hoe zit het met oorzaak-gevolg (of kip en ei) verhaal?



Wat dat betreft nog ene grote warboel in mijn hoofd. Misschien zien jullie van mijlenver de afloop van dit verhaal aankomen; ik nog niet.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doreia schreef op 22 september 2014 @ 13:58:

Laat 31 oktober los. Nu leef je ernaar toe, hou je je eraan vast dat je dan weer contact met hem mag hebben.



Zoals iemand die aan het afvallen is en overal slagroomtaartjes ziet, met zichzelf afspreekt: op 31 oktober mag ik een hele slagroomtaart. Je snapt natuurlijk wel dat je afvallen dan alleen nog maar werkt, vanwege de 31 oktober die dichterbij komt. En als het dan zover is, dat er niet 1 maar 2 slagroomtaarten worden gekocht, en dat die taarten eerst heerlijk smaken... tot ze op zijn en je denkt: waarom heb ik nu eigenlijk zo hard mijn best gedaan om die paar kilo kwijt te raken? In 1 middag heb ik al dat harde werk teniet gedaan!



...of ik ben op 31 oktober helemaal af van mijn suikerverslaving en heb helemaal geen trek meer in die slagroomtaart....



Ik had bewust gekozen voor een langere periode vanwege het gevaar dat jij schetst.



Overigens ben ik gek op slagroom. De vergelijking ex/slagroomtaart gaat aardig op
Zolang je nog de escape hebt dát je op 31 oktober mag terugvallen in je verslaving, kan ik me niet voorstellen dat het uit je systeem raakt...



Edit: waar doe je het dan nog voor deze periode? Waarom neem je geen contact op? Om hem echt uit je systeem te lozen, of omdat het gemakkelijker is omdat je weet dat 31 oktober toch het moment is voor contact? Met andere woorden, hoe intrinsiek worden je gedachten, als je jezelf kan laven in het idee van de 31e, wat alle moeilijke momenten nu verzacht?
Alle reacties Link kopieren
quote:Doreia schreef op 22 september 2014 @ 14:30:

Zolang je nog de escape hebt dát je op 31 oktober mag terugvallen in je verslaving, kan ik me niet voorstellen dat het uit je systeem raakt...



Edit: waar doe je het dan nog voor deze periode? Waarom neem je geen contact op? Om hem echt uit je systeem te lozen, of omdat het gemakkelijker is omdat je weet dat 31 oktober toch het moment is voor contact? Met andere woorden, hoe intrinsiek worden je gedachten, als je jezelf kan laven in het idee van de 31e, wat alle moeilijke momenten nu verzacht?



Op dit moment kijk ik inderdaad uit naar de 31e. Bijna een kinderlijk verlangen. Maar het doel is echt dat hij uit mijn systeem gaat. Dus ik hoop dat ik volgende week of de week erna kan zeggen: "die 31e zeg ik af want ik heb ex niets meer te zeggen."



Je moest eens weten hoe graag ik hem wil zien..... En dan? Een goed gesprek? Bed? Ruzie? De dagen erna van slag? Ik moet het niet willen.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb nooit gedacht iemand zo te kunnen mussen. Da's toch raar? We zagen elkaar in principe 2 avonden/nachten per week. En nu zou ik hem elke dag willen zien.
quote:sneeuwklokje74 schreef op 22 september 2014 @ 14:14:

[...]





Het is voor mij nu allemaal heel dubbel. Ik heb altijd het plaatje in mijn hoofd gehad van samenwonen. Praktijk leerde dat ik niet goed ben in samenwonen. Het ging altijd mis. En toen kwam ex voor de 2e keer voorbij en een relatie sloop er langzaam in. Heerlijk, niets uitgesproken, maar het liep hartstikke goed en ik voelde me goed. Ex minder, want hij wilde 'meer'. Ik werd angstig: samenwonen staat bij mij synoniem voor misgaan van relatie. Daarnaast benauwde het idee van een 'vastere' relatie mij heel erg. Ik kan dat gevoel niet omschrijven, maar het zit heel diep.



Onder 'los' versta ik geen open relatie. Ik bedoel samenzijn op de momenten dat het uitkomt/goed voelt maar ook heel veel je eigen gang kunnen gaan. Vooral geen verjaardagen, familiedingen of dagjes uit. Wel gewoon samen zijn en toch je eigen ding doen. Samen op vakantie vind ik ook leuk. Maar ook de minder leuke dingen wil ik delen. Dit klinkt allemaal heel egoïstisch, ik weet het.



Maar als ik diep in mijn hart kijk, verlang ik ook naar een gezin met kinderen. Dit is nieuw voor me, verwarrend.



Om een nieuwe relatie aan te gaan, wil ik duidelijkheid. Voor de eventuele partner en voor mijzelf. Natuurlijk weet ik dat je niet alles van te voren in kunt vullen, maar ik wil niet dezelfde fouten maken als voorheen. Inmiddels begrijp ik dat ik partners nooit dichtbij heb laten komen. Ook raakte ik nogal eens uitgekeken op partners, werd verliefd op een ander of was de koek op. Is me allemaal iets te vaak overkomen.



Wat wil ik nou? Wat kan ik? Wil ik niet samenwonen door slechte ervaringen uit het verleden en is laatste relatie daar de dupe van? Denk ik dat ik een gezin wil of wil ik dat echt? Hoe zit het met oorzaak-gevolg (of kip en ei) verhaal?



Wat dat betreft nog ene grote warboel in mijn hoofd. Misschien zien jullie van mijlenver de afloop van dit verhaal aankomen; ik nog niet.



Die afloop is voor mij in ieder geval nog niet helder .



Misschien dat je ondanks dat je het allemaal los wil, je toch te veel bezig bent met de negatieve kanten die zouden kunnen komen. Dus in plaats van echt genieten, toch bang voor wat kan zijn terwijl er ook zulke mooie dingen bij horen.



Kan het doemdenken door lb komen? Die gooit regelmatig roet in het eten, dingen gaan niet zoals gepland. Misschien bij een relatie ook wel.



Ik had weinig altijd weinig vertrouwen in relaties. Inmiddels wel 15,5 jaar samen met mijn vriend. Niet alles is rozengeur en maneschijn. Maar wat ik wel heb is iemand die ik door en door ken en waar ik veel mooie en vervelende dingen mee heb kunnen delen. Diepen dalen of verliezen kunnen een relatie soms nog sterker maken.



Familie dagjes en dergelijke zou ik ook niet op zitten wachten. Dit soort dingen zijn vaak echt verplichtingen en helemaal niet voor de gezelligheid. Is samen naar een verjaardag bij een gemeenschappelijke vriend(in) hetzelfde, of voelt het dan niet als een verplichting?



Iets wat ik mij nu ineens ook afvraag. Vind je familie dag/verjaardagen aan de partners kant vervelend, omdat het mis kan gaan vanwege lb?
Alle reacties Link kopieren
Ik leer het ook nooit: praten. Huilen, ja dat kan ik wel. Word er niet goed van. En psych blijft maar geduldig en vriendelijk.. Knap van haar!



Kreeg compliment dat ik moeilijke gesprekken was aangegaan. Dat deed me goed. Maar ze weet iedere keer weer net die vragen te stellen, die gewoon niet fijn zijn.



Ben altijd zo geconcentreerd, zo aan 't denken dat ik de helft van het gesprek vergeet. Ze vroeg naar lb en de plek daarvan binnen relaties. Wanneer ik vertelde over lb, wat ik dan zeg, wanneer ik het geen kinderen kunnen krijgen, vertel, of het invloed heeft op seksleven, of ik lb verberg. Echt, zo moeilijk. Ik heb denk nauwelijks geantwoord (althans niet met woorden). Stomme lb. Vroeg ze ook nog: of ik mijn lb iemand kwalijk neem. Rare vraag: wie zou ik het kwalijk moeten nemen? Mijn ouders? Zij hebben nooit geweten drager te zijn van lb-genafwijking.



Best even een vol hoofd.
Alle reacties Link kopieren
quote:zimi schreef op 22 september 2014 @ 15:04:

[...]





Die afloop is voor mij in ieder geval nog niet helder .



Misschien dat je ondanks dat je het allemaal los wil, je toch te veel bezig bent met de negatieve kanten die zouden kunnen komen. Dus in plaats van echt genieten, toch bang voor wat kan zijn terwijl er ook zulke mooie dingen bij horen.



Kan het doemdenken door lb komen? Die gooit regelmatig roet in het eten, dingen gaan niet zoals gepland. Misschien bij een relatie ook wel.



Ik denk dat men een te groot verband wil zien tussen (mislukte) relaties en lb. Psych vroeg er ook indirect naar. Ik weet het gewoon niet.



Ik had weinig altijd weinig vertrouwen in relaties. Inmiddels wel 15,5 jaar samen met mijn vriend. Niet alles is rozengeur en maneschijn. Maar wat ik wel heb is iemand die ik door en door ken en waar ik veel mooie en vervelende dingen mee heb kunnen delen. Diepen dalen of verliezen kunnen een relatie soms nog sterker maken.



Familie dagjes en dergelijke zou ik ook niet op zitten wachten. Dit soort dingen zijn vaak echt verplichtingen en helemaal niet voor de gezelligheid. Is samen naar een verjaardag bij een gemeenschappelijke vriend(in) hetzelfde, of voelt het dan niet als een verplichting?



Ik wil niet samen, als stel, naar zulk soort feestjes. Naar vrienden vind ik dat anders, maar dat komt omdat we dezelfde vriendenclub hebben. Bij niet gezamenlijke vrienden ga ik liever alleen nar en verjaardag.



Iets wat ik mij nu ineens ook afvraag. Vind je familie dag/verjaardagen aan de partners kant vervelend, omdat het mis kan gaan vanwege lb?



NeeOverigens antwoord ik heel veel met ik wil dit of ik wil dat. Ik zet het hier allemaal heel zwart-wit neer. Ik kan zoveel willen, in het dagelijks leven ben ik iets minder stellig.
Huilen is ook communiceren.



Geef jezelf TIJD (daar istie weer!) om jezelf te leren praten. Als je nooit hebt geleerd je gevoelens te uiten, dan is huilen al een enórme sprong!

En ik huilde in het begin ook veel en praatte door mijn tranen heen. Pas later kon ik praten met alleen waterige oogjes. En nu praat ik eigenlijk nog altijd met tranen in mijn ogen als iets me werkelijk raakt. Als cliënten mij iets heel droevigs vertellen, wat mij aan het hart gaat, dan huil ik soms ook even mee. Gewoon, omdat het rot is. Om vervolgens te zeggen; en nu gaan we bedenken hoe we het aan gaan pakken! En soms rollen de tranen me hier op het forum ook over mijn wangen, als een topic mij raakt of als er in het topic een droevige wending plaats heeft. Dat mag allemaal, gevoelens uiten kan op heel veel verschillende manieren.



Ik las trouwens een mooi stukje in een boek wat ik voor de tigste keer aan het lezen ben:

Iets weten is niet hetzelfde als iets hebben gezien. Jij hebt de gave om het ( mijn verminkte rug) verdrietig voor me te vinden, zonder mij het gevoel te geven zielig te zijn.



Ik denk dat je die weg in moet proberen te slaan en dat deze zin je weg naar acceptatie is.
Alle reacties Link kopieren
Mooi citaat!



Van de vele vragen die psych stelt, onthoud ik er een paar. De vragen raken me. Ik schrik ervan. Ik schrik van een vraag omdat ik bij voorbaat al weet dat het antwoord mij zwaar valt.



Houden lb en relaties dan echt zoveel verband met elkaar? Ik kan het me niet voorstellen. Er zit toch heel veel gewoon in je karakter, zou je zeggen.



Psych zegt dat ik lb niet geaccepteerd heb, maar altijd heb genegeerd. Nu ben ik stukje bij beetje het negeren aan 't verlaten en het accepteren aan 't omarmen. Het zal best. Ik voel me momenteel een labiele huilebalk die geen raad weet met haar gevoel. En dan mag de hele wereld vinden dat huilen mag; ik vind het stom van mezelf.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je niet samen met een partner naar familieverplichtingen wil, of dagjes uit, omdat dat het beeld bevestigd dat je écht een relatie hebt met elkaar. En aangezien jij bang bent om een vaste relatie te hebben, wil je ook niet dat de buitenwereld ziet/weet dat je een relatie hebt. Want dan kan je het voor jezelf ook een beetje ontkennen. En misschien voorkomen dat je gekwetst wordt?!

Je ziet nu dat het niet werkt. Gekwetst wordt je toch wel, ook al heb je je relatie altijd geheim gehouden. Dat heeft je niet beschermd tegen gekwetst worden.
Het labiel huilebalk stadium is een fase. Je gaat van nooit huilen, naar altijd huilen. Zwiept van het ene extreme naar het andere. Maar de slinger blijft straks netjes in het midden hangen en dan heb je er weer controle (iets wat jij heel fijn vind) over, wanneer het gepast is en wanneer het niet past. En dan kun je kiezen of je je kwetsbare kant wil laten zien of niet. Maar dan is het een bewuste keuze, gemaakt uit de afweging of het toevoegt aan de situatie van de ander, en niet uit angst voor wat de ander dan wel niet van je zou kunnen vinden.
Alle reacties Link kopieren
De termen angst en kwetsbaarheid komen steeds in jullie posten terug. Ikzelf ben bang voor veel antwoorden.



Ergens ben ik ex dankbaar dat hij mij voor de keuze heeft gezet en ik mij daartoe genoodzaakt voelde om aan mezelf te werken.



Nooit gedacht dat er zoveel boosheid, angst en ontkenning bij mij zit. Moeilijke periode, maar ik wil er echt wat van maken!
Alle reacties Link kopieren
Verdrietig. Bezoek psych hakt erin. Vragen blijven malen in mijn hoofd. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Wat zit me nou precies dwars bij de vragen die ze stelt?
Je zult je open moeten stellen. De vragen kruipen achter je muur. De antwoorden leggen je ziel bloot. Het effect van de vragen is dat je muur afbrokkelt en als los zand wegwaait in de wind. Geen gelegenheid meer om het opnieuw op te bouwen.



Schrijf de vragen op en zet het antwoord eronder. Geen antwoord is goed of fout, zolang je maar eerlijk bent tegenover jezelf.
Alle reacties Link kopieren
quote:Doreia schreef op 23 september 2014 @ 13:48:

Je zult je open moeten stellen. De vragen kruipen achter je muur. De antwoorden leggen je ziel bloot. Het effect van de vragen is dat je muur afbrokkelt en als los zand wegwaait in de wind. Geen gelegenheid meer om het opnieuw op te bouwen.



Schrijf de vragen op en zet het antwoord eronder. Geen antwoord is goed of fout, zolang je maar eerlijk bent tegenover jezelf.



Idee van psych is dat ik ga voelen en praten. Ze stelt heel veel vragen, van simpele 'oppervlakkige' vragen tot hele 'diepe' vragen, meestal onthoud ik er achteraf maar een paar. Volgens haar een onbewuste selectie van vragen die mij iets doen. Voor haar een handvat voor de volgende gesprekken.



De vragen van afgelopen maandag zijn heftig, maar toch vind ik dat raar. Hoe kan ik een vraag als heftig beschouwen als ik het antwoord niet weet?



Waren veelal vragen over lb i.c.m. relaties. Bijv. wanneer lb ter sprake breng in een relatie en wat ik dan vertel. Weet je? Ik weet het echt niet.
Alleen al het praten, écht praten over je lichamelijke beperking en wat dit met je doet, hoe dit je leven en alles beinvloed, alleen al de vragen 'moeten' aanhoren en erover na 'moeten' denken is op dit moment al heftig.



Ik heb een enorme fobie voor slangen. Zo erg, dat wanneer er op de middelbare school zo'n leuke woordslang opdracht in het werkboek stond, met een slangenlijf en kop, ik op die kop een dik boek legde en niet eens de tekening van de slang aanraakte. Op tv kon ik er niet naar kijken, dan hield ik mijn hand voor mijn ogen en las alleen de ondertiteling.



Maar door enige blootstelling, wel kijken naar de tv, zonder boek op de kop de woorden invullen, toch naar het reptielenhuis (ook al liep ik mijn vader op zijn hakken, zo verborg ik me achter zijn rug) werd het toch iets beter te behappen. Inmiddels kan ik gewoon tv kijken en slangen zien en kan ik ook in het reptielenhuis rondlopen zonder zweetaanvallen.

En ik heb een groot aantal jaar terug een slang geaaid! Weliswaar met 2 mannen ertussen en het was slechts het puntje van de staart, maar ik leef nog steeds!



Dus wanneer je jou praten over gevoel als een soort fobie beschouwt, is het heel goed om je eraan bloot te stellen en doet je psych fantastisch werk!



Edit: het gaat dus niet zozeer om het antwoord, als wel het onder woorden brengen van je gevoel over wat de vráág met je doet.
Alle reacties Link kopieren
Ik baal gewoon van alles. Zit mezelf enorm in de weg. Kan mijn frustratie niet kwijt. Ik heb het even helemaal gehad met stomme rot medicijnen. Ze doen hun werk niet goed. En lichaam staat op standje weigeren. Heb ex gezien (hij mij niet). Pfff wat een leuke vent!



Waar ben ik mee bezig? Al dat gepieker. Ik ben geneigd om alles uit mijn handen te laten vallen en ....ja wat eigenlijk?....Weg. Reizen, de wereld verkennen, even geen dagelijkse sores. Ik wil even niet relativeren, ook geen pijn. Gewoon. Rusteloos, ongecontroleerd en gefrustreerd; zo voel ik me. Heb het een vriendin gebeld. Telefoon staat uit.
Ja er wordt aardig in je denken en zijn gewroet. En dat heeft op alles zijn weerslag.

Je hebt ook niet in 1 dag leren lezen en schrijven. Dat moest ook leren met vallen en opstaan, frustraties, boek in de hoek, pen in de andere. Tot je het onder de knie had. En nu denk je er niet meer over na. Je leest en schrijft gewoon. Dat zal straks hier ook het geval mee zijn. Gun jezelf de tijd om dit onder de knie te krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Iedereen helpt me. Net uit pure frustratie een vriendin gebeld. Eigenlijk om stoom af te blazen, maar dat kan ik dan niet echt lekker uiten. Gaf wel wat afleiding. Da's fijn, want een beetje afleiding kan ik wel gebruiken.



Stel dat ik lb niet had, zou ik dan heel anders zijn? Zouden mijn relaties dan wel lukken? Of heeft het (bijna) niets met elkaar te maken? Ik denk toch dit laatste. Anders zou ik (hoe stom dat ook klinkt) heel boos op lb moeten zijn.
Waarom trek je de conclusie dat je dan heel boos zou moeten zijn op je lichamelijke beperking? Waarom zou je er niet verdrietig van kunnen worden? Of gefrustreerd? Of onmachtig? Of kwetsbaar? Waarom denk je alleen maar aan boosheid als emotie voor wat je lichamelijke beperking met je doet?



Boosheid is de eerste emotie die tot uiting komt. De werkelijke emotie ligt onder de boosheid. Wat is die bij jou?
Alle reacties Link kopieren
Boos, recalcitrant, gefrustreerd... Dat zo'n beetje. Maar de laatste tijd ook wel verdriet.



Boos omdat niet alles lukt.
Alle reacties Link kopieren
Uit boosheid haal ik kracht. Uit verdriet niet.
Ik denk dat lb niet direct er voor zorgt dat relaties mislukken. Wat wel kan is de strategie die je hebt toegepast om om te gaan met lb je relaties met anderen sterk beïnvloed. Nu kom je er achter dat die strategie niet meer voor, maar tegen je werkt.
Alle reacties Link kopieren
quote:zimi schreef op 23 september 2014 @ 22:06:

Ik denk dat lb niet direct er voor zorgt dat relaties mislukken. Wat wel kan is de strategie die je hebt toegepast om om te gaan met lb je relaties met anderen sterk beïnvloed. Nu kom je er achter dat die strategie niet meer voor, maar tegen je werkt.



Welke strategie pas ik dan toe? Je bedoelt dat de manier waarop ik omga met lb van invloed is? Maar wat zou dan een betere manier zijn? Bedoel je gevoelens toelaten?



Ik heb 40 jaar geen problemen ervaren van lb. Nu lijkt alles ineens heel moeilijk. Soms zie ik alles heel helder, soms snap ik echt niet waarmee ik bezig ben.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven