Relaties
alle pijlers
Psychische aandoening man
maandag 22 september 2014 01:32
Beste lezers,
Ik ben een vrouw van 33 jaar en ik zou advies willen over iets waar ik van wakker lig. In het belang van onze kinderen twijfel ik of ik genoodzaakt ben de relatie te verbreken met de vader.
We zijn 6 jaar samen. Twee jaar geleden echter is in korte tijd zijn vader overleden, een vriendin van hem vermoord en is hij zijn baan kwijt geraakt.
Hij is in een psychose beland, zo erg dat hij uiteindelijk niet langer bij ons kon wonen. Hij heeft tal van problemen gecreëerd en is ten slotte opgenomen in een psychiatrische instelling.
Hier is hij gediagnostiseerd en een half jaar behandeld.
Ten slotte, door deze problematiek wonen wij niet nu dus niet meer samen en dat durf ik voorlopig ook niet meer aan. Tevens heb ik moeten verhuizen naar een kleinere woning omdat ik de financiële lasten van ons huis niet alleen kon dragen.
Ik zal nu mijn twijfel uit een zetten aan de hand van positieve en negatieve aspecten:
Negatief:
- man leidt aan een psychische aandoening waardoor er bij stressvolle situaties paranoia denkbeelden op kunnen treden.
- dit ervaar ik als onveilig
- hij heeft problemen gecreëerd op het gebied van financiën, werk, en woning (wat dan weer tot stress leidt).
- deze problemen leiden tot druk op mij om hem bij te staan en hij wilt hierin meer dan mijn grenzen aan ruimte bieden.
- man komt binnenkort op straat te staan.
Het volgende is positief:
- we houden van elkaar
- kinderen krijgen veel aandacht van hem
- kinderen zijn blij hem te zien
- kinderen hebben hun vader in hun leven
- hij neemt mij werk uit handen waar hij kan, bijvoorbeeld op het gebied van huishouding
- hij helpt mijn familieleden dmv klusjes
- hij draagt financieel bij wat hij kan (en dat is niet veel)
- hij is een goede minaar
- hij is trouw
De situatie wordt nu op de spits gedreven:
man wordt wegens herstel binnen enkele weken ontslagen uit de instelling. De afspraak met de instelling was dat hij beschermd zou gaan wonen en verder begeleid zou worden met het oppakken van zijn leven en het oplossen van de problemen die hij heeft gecreëerd.
Helaas heeft hij enkele dagen terug te horen gekregen dat er geen plek is bij beschermd wonen en er verder ook geen woonruimte voor hem geregeld kan worden. De begeleiding gaat dus ook niet door.
Uiteraard wil ik hem helpen, maar hij kan niet bij ons konen wonen omdat dit onverantwoord is op zowel emotioneel en financieel gebied, tot en met de beperkte woonruimte die wij nu hebben.
Ik wil onze kinderen beschermen, vandaar mijn overweging onze relatie te beëindigen. Anderzijds wil ik voor onze kinderen een band met hun vader, en is hem laten vallen ook hard te noemen.
Veiligheid moet echter voorop staan, vandaar mijn overweging g de relatie te beek eigen voor hij op straat komt te staan met alle stress en ellende van dien.
Iemand advies?
Ik ben een vrouw van 33 jaar en ik zou advies willen over iets waar ik van wakker lig. In het belang van onze kinderen twijfel ik of ik genoodzaakt ben de relatie te verbreken met de vader.
We zijn 6 jaar samen. Twee jaar geleden echter is in korte tijd zijn vader overleden, een vriendin van hem vermoord en is hij zijn baan kwijt geraakt.
Hij is in een psychose beland, zo erg dat hij uiteindelijk niet langer bij ons kon wonen. Hij heeft tal van problemen gecreëerd en is ten slotte opgenomen in een psychiatrische instelling.
Hier is hij gediagnostiseerd en een half jaar behandeld.
Ten slotte, door deze problematiek wonen wij niet nu dus niet meer samen en dat durf ik voorlopig ook niet meer aan. Tevens heb ik moeten verhuizen naar een kleinere woning omdat ik de financiële lasten van ons huis niet alleen kon dragen.
Ik zal nu mijn twijfel uit een zetten aan de hand van positieve en negatieve aspecten:
Negatief:
- man leidt aan een psychische aandoening waardoor er bij stressvolle situaties paranoia denkbeelden op kunnen treden.
- dit ervaar ik als onveilig
- hij heeft problemen gecreëerd op het gebied van financiën, werk, en woning (wat dan weer tot stress leidt).
- deze problemen leiden tot druk op mij om hem bij te staan en hij wilt hierin meer dan mijn grenzen aan ruimte bieden.
- man komt binnenkort op straat te staan.
Het volgende is positief:
- we houden van elkaar
- kinderen krijgen veel aandacht van hem
- kinderen zijn blij hem te zien
- kinderen hebben hun vader in hun leven
- hij neemt mij werk uit handen waar hij kan, bijvoorbeeld op het gebied van huishouding
- hij helpt mijn familieleden dmv klusjes
- hij draagt financieel bij wat hij kan (en dat is niet veel)
- hij is een goede minaar
- hij is trouw
De situatie wordt nu op de spits gedreven:
man wordt wegens herstel binnen enkele weken ontslagen uit de instelling. De afspraak met de instelling was dat hij beschermd zou gaan wonen en verder begeleid zou worden met het oppakken van zijn leven en het oplossen van de problemen die hij heeft gecreëerd.
Helaas heeft hij enkele dagen terug te horen gekregen dat er geen plek is bij beschermd wonen en er verder ook geen woonruimte voor hem geregeld kan worden. De begeleiding gaat dus ook niet door.
Uiteraard wil ik hem helpen, maar hij kan niet bij ons konen wonen omdat dit onverantwoord is op zowel emotioneel en financieel gebied, tot en met de beperkte woonruimte die wij nu hebben.
Ik wil onze kinderen beschermen, vandaar mijn overweging onze relatie te beëindigen. Anderzijds wil ik voor onze kinderen een band met hun vader, en is hem laten vallen ook hard te noemen.
Veiligheid moet echter voorop staan, vandaar mijn overweging g de relatie te beek eigen voor hij op straat komt te staan met alle stress en ellende van dien.
Iemand advies?
maandag 22 september 2014 12:32
quote:elle5460 schreef op 22 september 2014 @ 10:32:
De HA ja...de huisarts wel te verstaan.
.
Sorry hoor, maar hou eens op met praten, voel je niet verantwoordelijk voor een vent..die per toeval de vader van je kids is, en hij moet eens leren eerst heel erg goed voorzichzelf te zorgen.
Dat zal de HA je ook vertellen...en oh ja, zorg goed voor je kinderen.
Die man is niet toevallig de vader van haar kinderen maar ook haar partner.
Leuke instelling voor als je partner ziek wordt zeg! Dan mag hij wieberen?
De HA ja...de huisarts wel te verstaan.
.
Sorry hoor, maar hou eens op met praten, voel je niet verantwoordelijk voor een vent..die per toeval de vader van je kids is, en hij moet eens leren eerst heel erg goed voorzichzelf te zorgen.
Dat zal de HA je ook vertellen...en oh ja, zorg goed voor je kinderen.
Die man is niet toevallig de vader van haar kinderen maar ook haar partner.
Leuke instelling voor als je partner ziek wordt zeg! Dan mag hij wieberen?
maandag 22 september 2014 12:43
Onvoorstelbaar. Mag ik vragen welke GGZ-instelling dit betreft?
Ik werk zelf in de GGZ en na een klinische opname zorgen wij ALTIJD dat een patiënt doorstroomt naar ambulante hulpverlening; bij Indigo (eerstelijns, HA-praktijk) als dat kan, bij een van onze gespecialiseerde ambulante GGZ-wijkteams als dat noodzakelijk is. De collega's uit de wijkteams helpen ook bij problemen op het gebied van wonen, werk, schulden en zelfs bij juridische problemen.
Als de kliniek niet meegeeft, kan je huisarts je helpen bij een verwijzing naar gespecialiseerde tweedelijns GGZ. En je hebt echt keuze, er zijn altijd meerdere GGZ-instellingen werkzaam in een regio. Heel veel sterkte.
Ik werk zelf in de GGZ en na een klinische opname zorgen wij ALTIJD dat een patiënt doorstroomt naar ambulante hulpverlening; bij Indigo (eerstelijns, HA-praktijk) als dat kan, bij een van onze gespecialiseerde ambulante GGZ-wijkteams als dat noodzakelijk is. De collega's uit de wijkteams helpen ook bij problemen op het gebied van wonen, werk, schulden en zelfs bij juridische problemen.
Als de kliniek niet meegeeft, kan je huisarts je helpen bij een verwijzing naar gespecialiseerde tweedelijns GGZ. En je hebt echt keuze, er zijn altijd meerdere GGZ-instellingen werkzaam in een regio. Heel veel sterkte.
maandag 22 september 2014 12:49
quote:Ikbenanoniem schreef op 22 september 2014 @ 12:32:
[...]
Die man is niet toevallig de vader van haar kinderen maar ook haar partner.
Leuke instelling voor als je partner ziek wordt zeg! Dan mag hij wieberen?Als die partner dusdanig ziek is dat de veiligheid van de kinderen in gevaar is dan is het heel triest en jammer maar dan is het toch echt wieberen.
[...]
Die man is niet toevallig de vader van haar kinderen maar ook haar partner.
Leuke instelling voor als je partner ziek wordt zeg! Dan mag hij wieberen?Als die partner dusdanig ziek is dat de veiligheid van de kinderen in gevaar is dan is het heel triest en jammer maar dan is het toch echt wieberen.
maandag 22 september 2014 13:12
quote:diamond-gloss schreef op 22 september 2014 @ 12:49:
[...]
Als die partner dusdanig ziek is dat de veiligheid van de kinderen in gevaar is dan is het heel triest en jammer maar dan is het toch echt wieberen.Als dat het geval is, dan kan man inderdaad tijdelijk niet thuis wonen. Maar dan nog om direct de relatie te verbreken en die man bij het grof vuil te zetten?
[...]
Als die partner dusdanig ziek is dat de veiligheid van de kinderen in gevaar is dan is het heel triest en jammer maar dan is het toch echt wieberen.Als dat het geval is, dan kan man inderdaad tijdelijk niet thuis wonen. Maar dan nog om direct de relatie te verbreken en die man bij het grof vuil te zetten?
maandag 22 september 2014 13:27
quote:anoniemex schreef op 22 september 2014 @ 01:32:
Ik wil onze kinderen beschermen, vandaar mijn overweging onze relatie te beëindigen. Anderzijds wil ik voor onze kinderen een band met hun vader, en is hem laten vallen ook hard te noemen.Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!
Ik wil onze kinderen beschermen, vandaar mijn overweging onze relatie te beëindigen. Anderzijds wil ik voor onze kinderen een band met hun vader, en is hem laten vallen ook hard te noemen.Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!
maandag 22 september 2014 18:33
Lieve Anoniem! Mijn excuus dat ik gister niet meer terug reageerde hoor. Ik was kapot, en de tijdstip van ons gesprek was ook erg laat.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu wat meer over jouw situatie weet dan gister avond, en je zit inderdaad echt werkelijk in een dilemma.
Na mijn ervaring en advies met jou gedeeld te hebben, lijkt het er op dat er gewoon geen positiviteit in komt. Simpelweg, alles voelt al verloren... Maar is alles ook verloren? Dat is een vraag dat alleen jij kan beantwoorden!
Ik vind het lastig om te zeggen, maar ik denk echt dat je het uit moet maken met je man. Ook als je er zelf helemaal onderdoor dreigt te gaan.. Je hebt al vele overwegingen genomen in je hoofd, en bij hem blijven is geen optie meer, dat blijkt uit alles wat je over je man schrijft.
Jouw loyaliteit siert je enorm, Maar denk aan wat nu het beste is... Ik zal in jouw positie kiezen voor de kinderen, en kiezen om bij mijn man weg te gaan, Tevens doe ik dit wel met de belofte dat als hij er boven op komt, ik het opnieuw wil proberen. Jullie houden van elkaar, en jullie willen alle twee niet dat het uit gaat... maar er moeten ook keuzes gemaakt worden in het leven die belangrijker zijn dan wat men wilt...
Ik wens je heel veel sterkte!! En mocht je nog een vraag aan mij persoonlijk hebben? Je kan me prive berichten, en anders reageren op dit bericht, ik hou je in de gaten (Y)
Sterkte.
Robert.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu wat meer over jouw situatie weet dan gister avond, en je zit inderdaad echt werkelijk in een dilemma.
Na mijn ervaring en advies met jou gedeeld te hebben, lijkt het er op dat er gewoon geen positiviteit in komt. Simpelweg, alles voelt al verloren... Maar is alles ook verloren? Dat is een vraag dat alleen jij kan beantwoorden!
Ik vind het lastig om te zeggen, maar ik denk echt dat je het uit moet maken met je man. Ook als je er zelf helemaal onderdoor dreigt te gaan.. Je hebt al vele overwegingen genomen in je hoofd, en bij hem blijven is geen optie meer, dat blijkt uit alles wat je over je man schrijft.
Jouw loyaliteit siert je enorm, Maar denk aan wat nu het beste is... Ik zal in jouw positie kiezen voor de kinderen, en kiezen om bij mijn man weg te gaan, Tevens doe ik dit wel met de belofte dat als hij er boven op komt, ik het opnieuw wil proberen. Jullie houden van elkaar, en jullie willen alle twee niet dat het uit gaat... maar er moeten ook keuzes gemaakt worden in het leven die belangrijker zijn dan wat men wilt...
Ik wens je heel veel sterkte!! En mocht je nog een vraag aan mij persoonlijk hebben? Je kan me prive berichten, en anders reageren op dit bericht, ik hou je in de gaten (Y)
Sterkte.
Robert.
maandag 22 september 2014 18:44
quote:lila01 schreef op 22 september 2014 @ 13:27:
[...]
Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!
Lila ik ben het niet helemaal met je eens hoor...
Het gaat hier wel iets verder dan ''ziek'' zijn, het zijn verschillende dingen die tevens ook nog eens verslechteren... Daarbij is vader's niet meer toerekeningsvatbaar om bij zijn kinderen aanwezig te zijn. Moeder's maakt zich zelfs zorgen om onder toezicht met de kinderen lang te gaan... In zo'n geval vind ik een breuk zonde, maar ook vol terecht en goed van de moeder. Zo'n stap nemen is lastig, maar soms wel noodzakelijk. En zoals ik eerder zei, ze kunnen altijd weer gelukkig worden samen.. Maar dan moet hij wel aan zichzelf werken!
[...]
Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!
Lila ik ben het niet helemaal met je eens hoor...
Het gaat hier wel iets verder dan ''ziek'' zijn, het zijn verschillende dingen die tevens ook nog eens verslechteren... Daarbij is vader's niet meer toerekeningsvatbaar om bij zijn kinderen aanwezig te zijn. Moeder's maakt zich zelfs zorgen om onder toezicht met de kinderen lang te gaan... In zo'n geval vind ik een breuk zonde, maar ook vol terecht en goed van de moeder. Zo'n stap nemen is lastig, maar soms wel noodzakelijk. En zoals ik eerder zei, ze kunnen altijd weer gelukkig worden samen.. Maar dan moet hij wel aan zichzelf werken!
maandag 22 september 2014 20:29
quote:Tessaa schreef op 22 september 2014 @ 18:52:
Ik vind het heel interessante discussie, maar het hangt er voor mij toch echt wel vanaf wat hij heeft. Een psychose kan 1 op zichzelf staande episode zijn, maar het kan ook binnen verschillende andere (complexere) ziektebeelden vallen. Ik heb tot nu toe nog niet geleden hoe de man van TO er aan toe is. Maar misschien heb ik er overheen gelezen?Precies, dat is ook wat ik bedoel.
Ik vind het heel interessante discussie, maar het hangt er voor mij toch echt wel vanaf wat hij heeft. Een psychose kan 1 op zichzelf staande episode zijn, maar het kan ook binnen verschillende andere (complexere) ziektebeelden vallen. Ik heb tot nu toe nog niet geleden hoe de man van TO er aan toe is. Maar misschien heb ik er overheen gelezen?Precies, dat is ook wat ik bedoel.
dinsdag 23 september 2014 21:19
Beste mensen, man heeft in het verleden, voor ik hem kende, ook last gehad van psychoses.
Hoe het kan dat een instelling hem op straat zet? Geen idee! Het is ook niet te geloven. Maar het is dus echt gebeurd, vandaag. Ik heb contact gehad met juridisch loket en dit mag: een i stelling is niet verplicht woonruimte te regelen. Wel moeten zij wettelijk gezien voor nazorg zorgen, maar de inhoud daarvan is niet ingevuld.
Vandaag is man op straat komen te staan.
Ik heb hem gisteren vertelt dat hij niet hier kan wonen, omdat ik bang ben voor kinderbescherming en escalaties tussen ons. Naast zijn ziektebeeld, is ons huis ook erg klein en gehorig, heeft hij een inkomen van 25 euro per week, en kan hij zich niet hier inschrijven omdat het maximale personen dat de woningbouw toestaat is bereikt. Het is dus niet mogelijk dat hij hier komt, en dat doet me pijn.
Man is helemaal door het lint gegaan. Heeft mij telefonisch laten weten geen contact meer met mij of onze kinderen te willen.
Ik begrijp dat hij zich in de steek gelaten voelt, en ook in de steek gelaten is, en ik begrijp ook zijn paniek. Maar er is gewoon niks dat ik eraan kan doen.
Ik heb alles geprobeerd wat in mijn macht ligt: de instelling gebeld, woonvormen gecontacteerd, bij de instelling komen praten. Hem altijd bezogd, hem hier laten zijn wanneer hij verlof had.
Ik vind dit vreselijk, hij staat op straat, zonder perspectief. En onze relatie is voorbij.
Man heeft hier geen familie, die wonen in het buitenland.
Hoe het kan dat een instelling hem op straat zet? Geen idee! Het is ook niet te geloven. Maar het is dus echt gebeurd, vandaag. Ik heb contact gehad met juridisch loket en dit mag: een i stelling is niet verplicht woonruimte te regelen. Wel moeten zij wettelijk gezien voor nazorg zorgen, maar de inhoud daarvan is niet ingevuld.
Vandaag is man op straat komen te staan.
Ik heb hem gisteren vertelt dat hij niet hier kan wonen, omdat ik bang ben voor kinderbescherming en escalaties tussen ons. Naast zijn ziektebeeld, is ons huis ook erg klein en gehorig, heeft hij een inkomen van 25 euro per week, en kan hij zich niet hier inschrijven omdat het maximale personen dat de woningbouw toestaat is bereikt. Het is dus niet mogelijk dat hij hier komt, en dat doet me pijn.
Man is helemaal door het lint gegaan. Heeft mij telefonisch laten weten geen contact meer met mij of onze kinderen te willen.
Ik begrijp dat hij zich in de steek gelaten voelt, en ook in de steek gelaten is, en ik begrijp ook zijn paniek. Maar er is gewoon niks dat ik eraan kan doen.
Ik heb alles geprobeerd wat in mijn macht ligt: de instelling gebeld, woonvormen gecontacteerd, bij de instelling komen praten. Hem altijd bezogd, hem hier laten zijn wanneer hij verlof had.
Ik vind dit vreselijk, hij staat op straat, zonder perspectief. En onze relatie is voorbij.
Man heeft hier geen familie, die wonen in het buitenland.
dinsdag 23 september 2014 21:20
quote:Tessaa schreef op 22 september 2014 @ 18:52:
Ik vind het heel interessante discussie, maar het hangt er voor mij toch echt wel vanaf wat hij heeft. Een psychose kan 1 op zichzelf staande episode zijn, maar het kan ook binnen verschillende andere (complexere) ziektebeelden vallen. Ik heb tot nu toe nog niet geleden hoe de man van TO er aan toe is. Maar misschien heb ik er overheen gelezen?Man is bij opnamen in de instelling gediagnostiseerd met sizo affectiviteit.
Ik vind het heel interessante discussie, maar het hangt er voor mij toch echt wel vanaf wat hij heeft. Een psychose kan 1 op zichzelf staande episode zijn, maar het kan ook binnen verschillende andere (complexere) ziektebeelden vallen. Ik heb tot nu toe nog niet geleden hoe de man van TO er aan toe is. Maar misschien heb ik er overheen gelezen?Man is bij opnamen in de instelling gediagnostiseerd met sizo affectiviteit.
dinsdag 23 september 2014 21:31
quote:lila01 schreef op 22 september 2014 @ 13:27:
[...]
Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!De haast heeft hem erin gezeten dat wanneer hij op straat komt te staan, het waarschijnlijk bergafwaarts gaat. Ik ben bang voor escalaties in en rond mijn huis. Ik zou mij ook heel naar voelen als ik hem was, ik vind dit ook verschrikkelijk, maar ik weet gewoon geen andere weg.
[...]
Nogmaals: vanwaar die haast? Die man moet toch de tijd krijgen om te herstellen? Niet bij jullie thuis, dat snap ik, maar omdat hij ziek is geworden hoef je hem niet meer? Hoe zou dat voor jou voelen als het andersom was geweest? Juist nu heeft hij je hard nodig!De haast heeft hem erin gezeten dat wanneer hij op straat komt te staan, het waarschijnlijk bergafwaarts gaat. Ik ben bang voor escalaties in en rond mijn huis. Ik zou mij ook heel naar voelen als ik hem was, ik vind dit ook verschrikkelijk, maar ik weet gewoon geen andere weg.
dinsdag 23 september 2014 23:02
Kijk of er andere plekken zijn waar hij terecht kan. Vrienden, familie, desnoods een opgeleid persoon oid. En ga in gesprek met de instelling waar hij nu verblijft, kijk of er vervolgstappen mogelijk zijn en hou voet bij stuk. Je kinderen mogen niet zomaar hun vader kwijt raken, maar ze moeten wel in zekere mate beschermt worden tegen zijn slechte kanten. Dus zorg ervoor dat je kinderen hun vader wel kunnen zien mits onder jou toezicht.
Maar stel wel goede grenzen voor jezelf. Jij moet niet finaal onderdoor gaan aan zijn sores, dat verdien je niet. Probeer hem te helpen tot jouw grenzen zijn bereikt. Daarna zal hij het hoe dan ook zelf moeten doen met hulpverlening.
Maar stel wel goede grenzen voor jezelf. Jij moet niet finaal onderdoor gaan aan zijn sores, dat verdien je niet. Probeer hem te helpen tot jouw grenzen zijn bereikt. Daarna zal hij het hoe dan ook zelf moeten doen met hulpverlening.
dinsdag 23 september 2014 23:16
Ach, wat afschuwelijk zeg.
Ja het klopt dat mensen naar 'thuisloosheid' ontslagen kunnen worden, en dat er dan wel nazorg aangeboden wordt. Maar dat is allemaal wel lastiger en veel onzekerder. Vaak is er wel begeleiding van een daklozenorganisatie mogelijk en kan via hen en de nazorg van de instelling het ook voorkomen dat iemand toch weer stabiliseert. Ik snap dat je bang bent voor escalatie en je moet jezelf en je kinderen beschermen, maar misschien lukt het met een paar maanden toch om een wat stabielere situatie voor hem te creeeren. Wel een afschuwelijke situatie en ook risicovol voor hem.
Heeft je man contact met een daklozenorganisatie, weet je dat, of hebben jullie nu echt helemaal geen contact meer? Het ijkt alsof het allemaal wel heel erg snel is gegaan zeg.
Ja het klopt dat mensen naar 'thuisloosheid' ontslagen kunnen worden, en dat er dan wel nazorg aangeboden wordt. Maar dat is allemaal wel lastiger en veel onzekerder. Vaak is er wel begeleiding van een daklozenorganisatie mogelijk en kan via hen en de nazorg van de instelling het ook voorkomen dat iemand toch weer stabiliseert. Ik snap dat je bang bent voor escalatie en je moet jezelf en je kinderen beschermen, maar misschien lukt het met een paar maanden toch om een wat stabielere situatie voor hem te creeeren. Wel een afschuwelijke situatie en ook risicovol voor hem.
Heeft je man contact met een daklozenorganisatie, weet je dat, of hebben jullie nu echt helemaal geen contact meer? Het ijkt alsof het allemaal wel heel erg snel is gegaan zeg.
dinsdag 23 september 2014 23:27
Vandaag heeft hij telefonisch laten weten dat hij helemaal geen contact meer wil. Hij schreeuwde. Wellicht uit frustratie en paniek. Ik weet niet waar hij nu is.
Het is inderdaad erg snel gegaan: vorige week te horen gekregen dat er geen plaats is bij beschermd wonen en deze week staat hij op straat en verbreekt hij onze relatie.
Het is erg pijnlijk.
Het is inderdaad erg snel gegaan: vorige week te horen gekregen dat er geen plaats is bij beschermd wonen en deze week staat hij op straat en verbreekt hij onze relatie.
Het is erg pijnlijk.
dinsdag 23 september 2014 23:35
Ik vind het echt vreselijk voor je. Geen woorden voor eigenlijk. Je hebt zo te lezen alles gedaan wat je kon. Ik hoop dat hij wat kalmeert. Ik denk dat de instelling hem wel wat telefoonnummers van daklozeninstanties heeft gegeven en hopelijk heeft hij een redelijke slaapplek. Als je er de puf nog voor hebt kun je bij de instelling navragen wat er aan nazorg is geregeld. Maar voor nu wens ik je vooral veel sterkte.
dinsdag 23 september 2014 23:40
quote:spinazie-lasagne schreef op 23 september 2014 @ 23:02:
Kijk of er andere plekken zijn waar hij terecht kan. Vrienden, familie, desnoods een opgeleid persoon oid. En ga in gesprek met de instelling waar hij nu verblijft, kijk of er vervolgstappen mogelijk zijn en hou voet bij stuk. Je kinderen mogen niet zomaar hun vader kwijt raken, maar ze moeten wel in zekere mate beschermt worden tegen zijn slechte kanten. Dus zorg ervoor dat je kinderen hun vader wel kunnen zien mits onder jou toezicht.
Maar stel wel goede grenzen voor jezelf. Jij moet niet finaal onderdoor gaan aan zijn sores, dat verdien je niet. Probeer hem te helpen tot jouw grenzen zijn bereikt. Daarna zal hij het hoe dan ook zelf moeten doen met hulpverlening.
Helaas zijn er geen plekken waar hij terecht kan. Familie heeft hij hier niet. Mijn familie is hierin niet helpend. Instanties heb ik gebeld, gemaild, ben op gesprek gegaan bij de instelling: het heeft niet mogen baten.
In de tijd dat hij psychotisch raakte, is er veel gebeurd waar ik erg van ben geschrokken. Onze kinderen mogen dat niet mee maken.
Wat dat betreft is het verantwoordelijk van hem, dat hij zich terug trekt uit onze relatie voordat het te gortig wordt.
Dit is ontzettend pijnlijk.
Onze kleintjes zijn hun vader kwijt, of er moet een wonder gebeuren.
Voor nu geef ik het wat tijd. Ik wacht af. Maar als een instelling geen woonvorm voor hem kan regelen en hij juist door stress psychotisch raakt, heb ik weinig hoop.
Kijk of er andere plekken zijn waar hij terecht kan. Vrienden, familie, desnoods een opgeleid persoon oid. En ga in gesprek met de instelling waar hij nu verblijft, kijk of er vervolgstappen mogelijk zijn en hou voet bij stuk. Je kinderen mogen niet zomaar hun vader kwijt raken, maar ze moeten wel in zekere mate beschermt worden tegen zijn slechte kanten. Dus zorg ervoor dat je kinderen hun vader wel kunnen zien mits onder jou toezicht.
Maar stel wel goede grenzen voor jezelf. Jij moet niet finaal onderdoor gaan aan zijn sores, dat verdien je niet. Probeer hem te helpen tot jouw grenzen zijn bereikt. Daarna zal hij het hoe dan ook zelf moeten doen met hulpverlening.
Helaas zijn er geen plekken waar hij terecht kan. Familie heeft hij hier niet. Mijn familie is hierin niet helpend. Instanties heb ik gebeld, gemaild, ben op gesprek gegaan bij de instelling: het heeft niet mogen baten.
In de tijd dat hij psychotisch raakte, is er veel gebeurd waar ik erg van ben geschrokken. Onze kinderen mogen dat niet mee maken.
Wat dat betreft is het verantwoordelijk van hem, dat hij zich terug trekt uit onze relatie voordat het te gortig wordt.
Dit is ontzettend pijnlijk.
Onze kleintjes zijn hun vader kwijt, of er moet een wonder gebeuren.
Voor nu geef ik het wat tijd. Ik wacht af. Maar als een instelling geen woonvorm voor hem kan regelen en hij juist door stress psychotisch raakt, heb ik weinig hoop.
dinsdag 23 september 2014 23:41
quote:Anna37 schreef op 23 september 2014 @ 23:35:
Ik vind het echt vreselijk voor je. Geen woorden voor eigenlijk. Je hebt zo te lezen alles gedaan wat je kon. Ik hoop dat hij wat kalmeert. Ik denk dat de instelling hem wel wat telefoonnummers van daklozeninstanties heeft gegeven en hopelijk heeft hij een redelijke slaapplek. Als je er de puf nog voor hebt kun je bij de instelling navragen wat er aan nazorg is geregeld. Maar voor nu wens ik je vooral veel sterkte.Bedankt.
Ik vind het echt vreselijk voor je. Geen woorden voor eigenlijk. Je hebt zo te lezen alles gedaan wat je kon. Ik hoop dat hij wat kalmeert. Ik denk dat de instelling hem wel wat telefoonnummers van daklozeninstanties heeft gegeven en hopelijk heeft hij een redelijke slaapplek. Als je er de puf nog voor hebt kun je bij de instelling navragen wat er aan nazorg is geregeld. Maar voor nu wens ik je vooral veel sterkte.Bedankt.
dinsdag 23 september 2014 23:55
quote:robert222 schreef op 22 september 2014 @ 18:44:
[...]
Lila ik ben het niet helemaal met je eens hoor...
Het gaat hier wel iets verder dan ''ziek'' zijn, het zijn verschillende dingen die tevens ook nog eens verslechteren... Daarbij is vader's niet meer toerekeningsvatbaar om bij zijn kinderen aanwezig te zijn. Moeder's maakt zich zelfs zorgen om onder toezicht met de kinderen lang te gaan... In zo'n geval vind ik een breuk zonde, maar ook vol terecht en goed van de moeder. Zo'n stap nemen is lastig, maar soms wel noodzakelijk. En zoals ik eerder zei, ze kunnen altijd weer gelukkig worden samen.. Maar dan moet hij wel aan zichzelf werken!
Overigens heeft hij hard aan zichzelf gewerkt. Hij heeft de therapieën met toewijding gevolgd, en gedaan wat hij kon.
Ook voor ons heeft hij zijn best gedaan. Zo kocht hij van het schamele inkomen dat hij had, kleren voor onze kinderen, en deed hij alles hier in huis als hij kwam.
Het ging goed met hem. Hij was stabiel en keek uit naar zijn ontslag, wanneer hij beschermd zou gaan wonen. Hij had al spullen voor in zijn nieuwe woning verzameld, en maakte plannen betreffende hoe onze relatie dan vorm zou krijgen.
Dat er geen woonsituatie gerealiseerd kon worden, heeft hem, en ons gezin, de das omgedaan. Nu zwerft hij misschien op straat.
De laatste keer dat hij hier was, zei hij nog tegen onze kinderen: "papa gaat nu even weg, maar papa komt altijd weer terug".
[...]
Lila ik ben het niet helemaal met je eens hoor...
Het gaat hier wel iets verder dan ''ziek'' zijn, het zijn verschillende dingen die tevens ook nog eens verslechteren... Daarbij is vader's niet meer toerekeningsvatbaar om bij zijn kinderen aanwezig te zijn. Moeder's maakt zich zelfs zorgen om onder toezicht met de kinderen lang te gaan... In zo'n geval vind ik een breuk zonde, maar ook vol terecht en goed van de moeder. Zo'n stap nemen is lastig, maar soms wel noodzakelijk. En zoals ik eerder zei, ze kunnen altijd weer gelukkig worden samen.. Maar dan moet hij wel aan zichzelf werken!
Overigens heeft hij hard aan zichzelf gewerkt. Hij heeft de therapieën met toewijding gevolgd, en gedaan wat hij kon.
Ook voor ons heeft hij zijn best gedaan. Zo kocht hij van het schamele inkomen dat hij had, kleren voor onze kinderen, en deed hij alles hier in huis als hij kwam.
Het ging goed met hem. Hij was stabiel en keek uit naar zijn ontslag, wanneer hij beschermd zou gaan wonen. Hij had al spullen voor in zijn nieuwe woning verzameld, en maakte plannen betreffende hoe onze relatie dan vorm zou krijgen.
Dat er geen woonsituatie gerealiseerd kon worden, heeft hem, en ons gezin, de das omgedaan. Nu zwerft hij misschien op straat.
De laatste keer dat hij hier was, zei hij nog tegen onze kinderen: "papa gaat nu even weg, maar papa komt altijd weer terug".
woensdag 24 september 2014 00:03
quote:Ikbenanoniem schreef op 22 september 2014 @ 12:29:
Ik vraag me echt af hoe het kan dat iemand van een beetje stress waanbeelden krijgt en waarom de instellingvzijn medicatie daar niet op aanpast.
Deze man kan een beetje stress niet aan omdat zijn dopamine huishouding verstoord is. Dat is niet niet te snappen. Dat is een ziekte en helaas is ophogen van medicatie is niet altijd afdoende.
@ TO: Een familielid van mij heeft ook een psychose meegemaakt en ook deze persoon is erg snel weer ontslagen tegen de wens van familie in. Nog altijd was hij van tijd tot tijd erg verward toen de ouders uiteindelijk toch (noodgedwongen weliswaar) hebben besloten om hem weer in huis te nemen.
Nu zijn zij ontzettend blij dat ze het gedaan hebben aangezien de situatie heel snel verbeterde nu deze jongen weer rust had in een vertrouwde omgeving...
Iemand die een psychose doormaakt maakt heeft behoefte aan alle liefde, begrip en rust. Ik kan natuurlijk niet voor hem oordelen, maar zolang je denkt dat er geen acuut levensgevaar dreigt zou ik haast willen zeggen: "Stand by your man!"
De relatie beëindigen kan voor hem wel eens de genadeklap zijn...
Heel veel succes!
Ik vraag me echt af hoe het kan dat iemand van een beetje stress waanbeelden krijgt en waarom de instellingvzijn medicatie daar niet op aanpast.
Deze man kan een beetje stress niet aan omdat zijn dopamine huishouding verstoord is. Dat is niet niet te snappen. Dat is een ziekte en helaas is ophogen van medicatie is niet altijd afdoende.
@ TO: Een familielid van mij heeft ook een psychose meegemaakt en ook deze persoon is erg snel weer ontslagen tegen de wens van familie in. Nog altijd was hij van tijd tot tijd erg verward toen de ouders uiteindelijk toch (noodgedwongen weliswaar) hebben besloten om hem weer in huis te nemen.
Nu zijn zij ontzettend blij dat ze het gedaan hebben aangezien de situatie heel snel verbeterde nu deze jongen weer rust had in een vertrouwde omgeving...
Iemand die een psychose doormaakt maakt heeft behoefte aan alle liefde, begrip en rust. Ik kan natuurlijk niet voor hem oordelen, maar zolang je denkt dat er geen acuut levensgevaar dreigt zou ik haast willen zeggen: "Stand by your man!"
De relatie beëindigen kan voor hem wel eens de genadeklap zijn...
Heel veel succes!
woensdag 24 september 2014 00:17
woensdag 24 september 2014 00:20
quote:jodywake schreef op 24 september 2014 @ 00:03:
[...]
Deze man kan een beetje stress niet aan omdat zijn dopamine huishouding verstoord is. Dat is niet niet te snappen. Dat is een ziekte en helaas is ophogen van medicatie is niet altijd afdoende.
@ TO: Een familielid van mij heeft ook een psychose meegemaakt en ook deze persoon is erg snel weer ontslagen tegen de wens van familie in. Nog altijd was hij van tijd tot tijd erg verward toen de ouders uiteindelijk toch (noodgedwongen weliswaar) hebben besloten om hem weer in huis te nemen.
Nu zijn zij ontzettend blij dat ze het gedaan hebben aangezien de situatie heel snel verbeterde nu deze jongen weer rust had in een vertrouwde omgeving...
Iemand die een psychose doormaakt maakt heeft behoefte aan alle liefde, begrip en rust. Ik kan natuurlijk niet voor hem oordelen, maar zolang je denkt dat er geen acuut levensgevaar dreigt zou ik haast willen zeggen: "Stand by your man!"
De relatie beëindigen kan voor hem wel eens de genadeklap zijn...
Heel veel succes!
Met alle liefde zou ik hem in huis willen halen, maar Ik ben bang jody. Voordat hij is opgenomen, heb ik te maken gekregen met jeugdzorg. Dit was een zeer beangstigende ervaring. Ze zijn enkel vertrokken omdat man was opgenomen en ik aangaf niet meer met hem samen te gaan wonen.
Als hij hier zou wonen, en het zou escaleren, dan is er het risico dat onze kinderen uit huis worden geplaatst. Ik ben dan immers degene die willens en wetens gevaar in huis heeft gehaald, zelfs al is het hun eigen vader.
De kans is groot dat het gaat escaleren, niet alleen door zijn psychische kwetsbaarheid, maar ook door alle druk die er op ons staat. Bijvoorbeeld, ik zou hem dan financieel moeten onderhouden, en heb zelf met mijn parttime baan slechts een minimum inkomen. Misschien hebben we dan niet eens genoeg te eten, laat staan kleding en speelgoed voor de kinderen.
Man heeft nu zelf de relatie beëindigd, in paniek.
Het is vreselijk. Ik denk steeds maar aan wat ik anders had moeten doen.
Dat ik bijvoorbeeld onaardig tegen hem ben uitgevallen vandaag, en hem eerder deze week niet vertrouwde. Dat ik hem niet voldoende gesteund heb. Ect.
[...]
Deze man kan een beetje stress niet aan omdat zijn dopamine huishouding verstoord is. Dat is niet niet te snappen. Dat is een ziekte en helaas is ophogen van medicatie is niet altijd afdoende.
@ TO: Een familielid van mij heeft ook een psychose meegemaakt en ook deze persoon is erg snel weer ontslagen tegen de wens van familie in. Nog altijd was hij van tijd tot tijd erg verward toen de ouders uiteindelijk toch (noodgedwongen weliswaar) hebben besloten om hem weer in huis te nemen.
Nu zijn zij ontzettend blij dat ze het gedaan hebben aangezien de situatie heel snel verbeterde nu deze jongen weer rust had in een vertrouwde omgeving...
Iemand die een psychose doormaakt maakt heeft behoefte aan alle liefde, begrip en rust. Ik kan natuurlijk niet voor hem oordelen, maar zolang je denkt dat er geen acuut levensgevaar dreigt zou ik haast willen zeggen: "Stand by your man!"
De relatie beëindigen kan voor hem wel eens de genadeklap zijn...
Heel veel succes!
Met alle liefde zou ik hem in huis willen halen, maar Ik ben bang jody. Voordat hij is opgenomen, heb ik te maken gekregen met jeugdzorg. Dit was een zeer beangstigende ervaring. Ze zijn enkel vertrokken omdat man was opgenomen en ik aangaf niet meer met hem samen te gaan wonen.
Als hij hier zou wonen, en het zou escaleren, dan is er het risico dat onze kinderen uit huis worden geplaatst. Ik ben dan immers degene die willens en wetens gevaar in huis heeft gehaald, zelfs al is het hun eigen vader.
De kans is groot dat het gaat escaleren, niet alleen door zijn psychische kwetsbaarheid, maar ook door alle druk die er op ons staat. Bijvoorbeeld, ik zou hem dan financieel moeten onderhouden, en heb zelf met mijn parttime baan slechts een minimum inkomen. Misschien hebben we dan niet eens genoeg te eten, laat staan kleding en speelgoed voor de kinderen.
Man heeft nu zelf de relatie beëindigd, in paniek.
Het is vreselijk. Ik denk steeds maar aan wat ik anders had moeten doen.
Dat ik bijvoorbeeld onaardig tegen hem ben uitgevallen vandaag, en hem eerder deze week niet vertrouwde. Dat ik hem niet voldoende gesteund heb. Ect.
