Thuis
alle pijlers
Mijn hond is dood
vrijdag 26 september 2014 10:44
Vorige week heb ik totaal onverwacht mijn hond moeten laten inslapen. Ik heb hem 11 jaar gehad en we hebben alles samen meegemaakt. Verkeringen, op straat geleefd, huwelijken, scheiding, geboorte kind. Mooie dingen, stomme dingen. Daarom heb ik een kort stukje geschreven over hoe ik mij voel. En dat wilde ik graag delen. Misschien vinden anderen een beetje troost hierin.
Honden gaan niet dood
Iedereen die een hond -of huisdier- moet missen, kent het gevoel wel. Je leest verhalen, mensen sturen je mooie gedichten. Plaatjes, verhalen over de Regenboogbrug waar alles weer vrolijk rondhuppelt. Troostende woorden, goede raad en mooie herinneringen die ze met jou delen. Virtuele gedenkplaatsen, "In Memorian-pagina's". Het lijkt erop dat geen enkele hond daadwerkelijk sterft, maar altijd blijft leven in woorden, gedachten, foto's, liedjes. Niet te beginnen over de begraafplaatsen met namen, riemen, blikken met hondenkoekjes, standbeelden, bloemenzeeën en een hoeveelheid Favoriete Speeltjes waar menig dierenwinkel niet aan kan tippen en die eenzaam liggen te wachten op grote en kleine grafheuvels tot ze weer in een bek worden meegezeuld of stuk gekauwd.
De onverwachte dood van Bikkel, (ik bedoel; wie verwacht er nou dat een hond zomaar binnen een dag weg is?) heeft mij ertoe gedwongen na te denken over de dood van je trouwe vriend, en wat te doen met al die gevoelens, gedachten en het gemis.
Ik heb zitten snotteren bij Frankenweenie, fantaserend over een Bikkelstein, met schroeven uit zijn oren en een staart die ik elke keer opnieuw aan zijn grijze kont moet nieten. Natuurlijk zou de meest bizarre bijkomstigheid zijn dat Bikkel door mijn experiment zou kunnen praten en dan zouden we samen zitten; ik aan de rand van zijn mand, hij met zijn begripvolle blik en grote ogen. Pratend over het leven, de hoeveelheid drollen op het uitlaatveld, de rotzak van verderop die altijd te hard blaft en of ik dat leuke teefje van een blok verder al had gezien. We zouden ons verbazen over Fien die al zo groot werd en samen RTL Boulevard kijken. Maar helaas, Frankenweenie is een film, en ook al zou je de doden tot leven kunnen wekken, het zou een oneindige klus worden om elkaar nooit te hoeven overleven.
Ik doe het anders.
Oude honden gaan op den duur meer slapen. Ze liggen op hun plek, ogen dicht, de buik die zachtjes op en neer beweegt. Een trillende snorhaar op de grijze snuit, geluiden, geknor en een trappelende poot. Als je hun naam roept, dan komen ze tot leven. De staart kwispelt, de nagels krabbelen enthousiast over het laminaat en voor je het weet hebben de stramme poten het binnen een minuut gered naar de voordeur.
Hoezo oud?
Omdat ze zoveel slapen hebben ze genoeg energie om nog een heel rondje om te kunnen. En ze halen je in met rennen. Rollen door het gras is een eitje en schreeuwen tegen andere honden ook, een kunstje doen voor de hangjeugd (Bikkel kon op 2 poten ruim 7 meter afleggen EN een dansje doen) om vervolgens opgewonden te raken van de plek waar een teefje haar plasje heeft gedaan. Zodra de voordeur in het zicht komt, wordt de pas rustiger. Zodra je binnen bent zoekt je Oude Vriend zo snel mogelijk zijn plek op om verder te slapen. Niks aan de hand.
Gewoon een oude hond die slaapt.
En wakker wordt, kwispelt en gekke geluiden maakt zodra je zijn naam roept.
Bikkel zit in een blikje. Mijn grote, sterke Vriend zijn hele mooie hondenlichaam past in een aluminium blikje. Met een pootje en zijn naam erop. Het blikje doet mij niks en ik kan mij niet voorstellen dat dát het enige is wat overbleef van mijn 20 kilo wegende Zwarte Schrik die op 2 poten, 7 meter aflegde en daarna een dansje deed.
Mijn Bikkel slaapt. Hij slaapt naast mijn hart. Als de Oude Hond die ik elke ochtend op zijn dikke dekbed onder de trap zag slapen. Zijn oogleden trillen, zijn grijze pootje trappelt. En elke keer dat ik onder de trap in gedachten Bikkel zie slapen en zachtjes zijn naam roep, -Bikkel!- dan voel ik zijn staart. Ik voel dat hij kwispelt en zijn staart tikt tegen mijn hart. Het doet pijn, maar de wetenschap dat hij op zijn plekje naast mijn hart, kan horen dat ik hem roep en nog steeds kwispelt betekend dat hij nooit, maar dan ook nooit écht dood zal zijn.
Honden gaan niet dood
Iedereen die een hond -of huisdier- moet missen, kent het gevoel wel. Je leest verhalen, mensen sturen je mooie gedichten. Plaatjes, verhalen over de Regenboogbrug waar alles weer vrolijk rondhuppelt. Troostende woorden, goede raad en mooie herinneringen die ze met jou delen. Virtuele gedenkplaatsen, "In Memorian-pagina's". Het lijkt erop dat geen enkele hond daadwerkelijk sterft, maar altijd blijft leven in woorden, gedachten, foto's, liedjes. Niet te beginnen over de begraafplaatsen met namen, riemen, blikken met hondenkoekjes, standbeelden, bloemenzeeën en een hoeveelheid Favoriete Speeltjes waar menig dierenwinkel niet aan kan tippen en die eenzaam liggen te wachten op grote en kleine grafheuvels tot ze weer in een bek worden meegezeuld of stuk gekauwd.
De onverwachte dood van Bikkel, (ik bedoel; wie verwacht er nou dat een hond zomaar binnen een dag weg is?) heeft mij ertoe gedwongen na te denken over de dood van je trouwe vriend, en wat te doen met al die gevoelens, gedachten en het gemis.
Ik heb zitten snotteren bij Frankenweenie, fantaserend over een Bikkelstein, met schroeven uit zijn oren en een staart die ik elke keer opnieuw aan zijn grijze kont moet nieten. Natuurlijk zou de meest bizarre bijkomstigheid zijn dat Bikkel door mijn experiment zou kunnen praten en dan zouden we samen zitten; ik aan de rand van zijn mand, hij met zijn begripvolle blik en grote ogen. Pratend over het leven, de hoeveelheid drollen op het uitlaatveld, de rotzak van verderop die altijd te hard blaft en of ik dat leuke teefje van een blok verder al had gezien. We zouden ons verbazen over Fien die al zo groot werd en samen RTL Boulevard kijken. Maar helaas, Frankenweenie is een film, en ook al zou je de doden tot leven kunnen wekken, het zou een oneindige klus worden om elkaar nooit te hoeven overleven.
Ik doe het anders.
Oude honden gaan op den duur meer slapen. Ze liggen op hun plek, ogen dicht, de buik die zachtjes op en neer beweegt. Een trillende snorhaar op de grijze snuit, geluiden, geknor en een trappelende poot. Als je hun naam roept, dan komen ze tot leven. De staart kwispelt, de nagels krabbelen enthousiast over het laminaat en voor je het weet hebben de stramme poten het binnen een minuut gered naar de voordeur.
Hoezo oud?
Omdat ze zoveel slapen hebben ze genoeg energie om nog een heel rondje om te kunnen. En ze halen je in met rennen. Rollen door het gras is een eitje en schreeuwen tegen andere honden ook, een kunstje doen voor de hangjeugd (Bikkel kon op 2 poten ruim 7 meter afleggen EN een dansje doen) om vervolgens opgewonden te raken van de plek waar een teefje haar plasje heeft gedaan. Zodra de voordeur in het zicht komt, wordt de pas rustiger. Zodra je binnen bent zoekt je Oude Vriend zo snel mogelijk zijn plek op om verder te slapen. Niks aan de hand.
Gewoon een oude hond die slaapt.
En wakker wordt, kwispelt en gekke geluiden maakt zodra je zijn naam roept.
Bikkel zit in een blikje. Mijn grote, sterke Vriend zijn hele mooie hondenlichaam past in een aluminium blikje. Met een pootje en zijn naam erop. Het blikje doet mij niks en ik kan mij niet voorstellen dat dát het enige is wat overbleef van mijn 20 kilo wegende Zwarte Schrik die op 2 poten, 7 meter aflegde en daarna een dansje deed.
Mijn Bikkel slaapt. Hij slaapt naast mijn hart. Als de Oude Hond die ik elke ochtend op zijn dikke dekbed onder de trap zag slapen. Zijn oogleden trillen, zijn grijze pootje trappelt. En elke keer dat ik onder de trap in gedachten Bikkel zie slapen en zachtjes zijn naam roep, -Bikkel!- dan voel ik zijn staart. Ik voel dat hij kwispelt en zijn staart tikt tegen mijn hart. Het doet pijn, maar de wetenschap dat hij op zijn plekje naast mijn hart, kan horen dat ik hem roep en nog steeds kwispelt betekend dat hij nooit, maar dan ook nooit écht dood zal zijn.
zaterdag 27 september 2014 14:36
Mooi geschreven! Ook ik ben onverwacht mijn lieve meid verloren (met 2 honden van vriend tegelijk erbij, we gingen net samenwonen) en hoewel het ruim 3 jaar geleden is kan ik nog volschieten. Ik heb het de eerste maanden na haar dood heel zwaar gehad, wat een leegte was er ineens in mijn leven. Zoals hier al gezegd is, de pijn verminderd, dat is echt zo. Ik heb toen binnen 3 maanden een hond uit het asiel gered. Het voelde goed om weer voor een hond te zorgen en ik was trots dat ik haar een beter leven kon bieden. Achteraf realiseer ik me dat zij mij heeft gered, niet andersom!
Veel sterkte met je verlies
Veel sterkte met je verlies
zaterdag 27 september 2014 15:17
Jeetje, dat is wel een hele nare afloop zo zeg
Heb je nog andere honden, of was hij de enige?
Ik kan me voorstellen dat het dan ineens wel heel leeg is in huis.
Ik heb nog twee honden, waarvan eentje ook op fikse leeftijd, maar zij was het teefje van de roedel. Ik merk dat het impact heeft op ons allemaal, ook op de reutjes.
Heb je nog andere honden, of was hij de enige?
Ik kan me voorstellen dat het dan ineens wel heel leeg is in huis.
Ik heb nog twee honden, waarvan eentje ook op fikse leeftijd, maar zij was het teefje van de roedel. Ik merk dat het impact heeft op ons allemaal, ook op de reutjes.
Beter onvolmaakt en echt dan gemaakt volmaakt - Beati pauperes spiritu
zaterdag 27 september 2014 15:34
quote:masquenada schreef op 27 september 2014 @ 10:59:
[...]
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen. Wat een (...) Hebben ze de dader wel gepakt?
[...]
...... is best moeilijk omdat er geweld aan te pas is gekomen.
Bikkel had kanker in zijn maag en mild, wel terminaal maar op het moment behandelbaar en zonder pijn. Er heeft toen iemand na een conflict met de vader van mijn dochter op maandagochtend een steen door het woonkamerraam gegooid. Hard. Die is tegen Bikkel aangekomen waardoor zijn mild is gescheurd en de cellen via het bloed door zijn hele lichaam zijn gaan zwerven. Hij liep op den duur vol met bloedingen en toen heb ik besloten hem in te laten slapen. Wat een (...) Hebben ze de dader wel gepakt?
zaterdag 27 september 2014 22:55
