Overig
alle pijlers
zomaar een verhaaltje.
dinsdag 30 september 2014 21:56
.Hier :
Het is stil in de klas. Alle kabouters werken hard. Ze maken een tekening. Een tekening over de sneeuw.
Kabouter Kas tekent een eendje op het ijs. Het glijdt telkens uit. Kabouter Snif maakt een sneeuwman. Met een zwarte hoed op. En een rode das om zijn nek. De sneeuwman ziet er mooi uit. Kabouter Snif niest ervan. Hatsjie, Hatsjoe.
Dan zegt Juf Kaatje: ‘ We gaan opruimen. Het is tijd voor de muziekles’. ‘Hiep,hoi,’ roepen de kabouters. ‘Leuk, muziek maken!’ ‘Wie weet nog hoe de muziekjuf heet?’ vraagt Juf Kaatje. Dat is moeilijk. Ze is pas een keer geweest. Maar kabouter Slim weet het nog. ‘Juf Zizi’ zegt hij. ‘Goed hoor! antwoordt Juf Kaatje.
Juf Zizi komt de klas binnen. Ze zegt: ‘Hallo kabouters’. Maar het klinkt niet vrolijk. Wat is er aan de hand? Juf Zizi vertelt: ‘ Ik ben heel dom geweest. Ik ben al mijn spullen vergeten. De doosjes met rijst om mee te schudden. Alle stokjes voor op tafel te tikken. Juf Zizi kijkt heel verdrietig. ‘Wat moeten we nu?’
Kabouter Slim zegt: ‘We kunnen toch zingen! Daar zijn we heel goed in’. Dat is waar. De kabouters zingen de mooiste liedjes. ‘Op een rode paddestoel’. ‘En kabouterhoedje van papier’. Juf Zizi wordt iets vrolijker. ‘Ik wil ook met instrumenten spelen. Niet alleen zingen’, zegt ze.
Opeens krijgt ze een idee! ‘We gebruiken onze handen en voeten. Daar maken we muziek mee. Dat zijn onze instrumenten’. De kabouters klappen in hun handen. Ze stampen met hun voeten op de grond. Ze maken de mooiste muziek. Ze zingen en ze klappen.
“Een twee drie vier, klappen maar, klappen maar,
een twee drie vier, klappen met elkaar,
en als je soms niet klappen wil,
hou je handen dan maar stil!!!! (handen omhoog)
Een twee drie vier, klappen met elkaar.
Ze zingen en ze stampen. De kabouters hebben veel plezier. Dan zegt Juf Zizi: ‘De tijd gaat snel. De les is weer voorbij’. ‘Wat jammer’, roepen de kabouters.
‘Het was net zo leuk!’
Juf Kaatje zegt: ‘Volgende week komt Juf Zizi weer terug. Zeg maar dag’. ‘Dag, Juf Zizi’, roepen de kabouters. Juf Zizi zwaait. Ze hoeft deze keer geen instrumenten mee naar huis te nemen. En het was toch een leuke les!
Het is stil in de klas. Alle kabouters werken hard. Ze maken een tekening. Een tekening over de sneeuw.
Kabouter Kas tekent een eendje op het ijs. Het glijdt telkens uit. Kabouter Snif maakt een sneeuwman. Met een zwarte hoed op. En een rode das om zijn nek. De sneeuwman ziet er mooi uit. Kabouter Snif niest ervan. Hatsjie, Hatsjoe.
Dan zegt Juf Kaatje: ‘ We gaan opruimen. Het is tijd voor de muziekles’. ‘Hiep,hoi,’ roepen de kabouters. ‘Leuk, muziek maken!’ ‘Wie weet nog hoe de muziekjuf heet?’ vraagt Juf Kaatje. Dat is moeilijk. Ze is pas een keer geweest. Maar kabouter Slim weet het nog. ‘Juf Zizi’ zegt hij. ‘Goed hoor! antwoordt Juf Kaatje.
Juf Zizi komt de klas binnen. Ze zegt: ‘Hallo kabouters’. Maar het klinkt niet vrolijk. Wat is er aan de hand? Juf Zizi vertelt: ‘ Ik ben heel dom geweest. Ik ben al mijn spullen vergeten. De doosjes met rijst om mee te schudden. Alle stokjes voor op tafel te tikken. Juf Zizi kijkt heel verdrietig. ‘Wat moeten we nu?’
Kabouter Slim zegt: ‘We kunnen toch zingen! Daar zijn we heel goed in’. Dat is waar. De kabouters zingen de mooiste liedjes. ‘Op een rode paddestoel’. ‘En kabouterhoedje van papier’. Juf Zizi wordt iets vrolijker. ‘Ik wil ook met instrumenten spelen. Niet alleen zingen’, zegt ze.
Opeens krijgt ze een idee! ‘We gebruiken onze handen en voeten. Daar maken we muziek mee. Dat zijn onze instrumenten’. De kabouters klappen in hun handen. Ze stampen met hun voeten op de grond. Ze maken de mooiste muziek. Ze zingen en ze klappen.
“Een twee drie vier, klappen maar, klappen maar,
een twee drie vier, klappen met elkaar,
en als je soms niet klappen wil,
hou je handen dan maar stil!!!! (handen omhoog)
Een twee drie vier, klappen met elkaar.
Ze zingen en ze stampen. De kabouters hebben veel plezier. Dan zegt Juf Zizi: ‘De tijd gaat snel. De les is weer voorbij’. ‘Wat jammer’, roepen de kabouters.
‘Het was net zo leuk!’
Juf Kaatje zegt: ‘Volgende week komt Juf Zizi weer terug. Zeg maar dag’. ‘Dag, Juf Zizi’, roepen de kabouters. Juf Zizi zwaait. Ze hoeft deze keer geen instrumenten mee naar huis te nemen. En het was toch een leuke les!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 30 september 2014 21:59
Olaf was dol op liedjes. Hij had er een bRoek vol van. De meeste kende hij uit zijn hoofd. En toch las hij ze steeds weer. Hij nam het liedjesboek zelfs mee naar zijn bed en las erin tot zijn moeder het licht uit deed. Zo kwam het dat Olaf op een keer in liedjesland verdwaald raakte.
Het begon ermee, dat Olaf met alle geweld een kijkje wilde nemen in het groen-groen-knollenland, om hij zo graag eens wilde spelen met de twee haasjes-heel-plezant. Wie weet, mocht hij ook een eventjes blazen op de fluite-fluite-fluit! En een roffeltje slaan op de trommel! Maar waar ergens zou het dat groene knollenland kunnen vinden? Zo maar gaan zoeken was onbegonnen werk. Daarom besloot Olaf om naar vader Jakobte gaan om de weg te vragen. Het was al half negen, dus de vader zou vast wel uit bed zijn. Dat was hij ook. Alleen vader Jakob had zich juist die morgen verslapen. Hij was niet eens wakker geworden van het bim-bam-bom van de klokken. Olaf had geen zin om te wachten tot vader Jakob eindelijk wakker zou worden.
Hij wist al iets beters. Regelrecht, ging hij naar Den Haag. Waarom hij juist naar Den Haag ging? Nou, daar woonde de graaf met zijn zoontje Jantje. En die Jantje zou hem wel met zijn handje de weg willen wijzen. Maar het zat Olaf niet mee. Want het zoontje van de graaf zag er zo deftig uit, met een grote pluim op zijn hoed, dat Olaf hem niet durfde aan te spreken. Dan probeerde Olaf maar liever zelf de weg te vinden. Misschien kwam hij nog wel iemand tegen, die hem kon helpen.
En ja hoor, al gauw zag Olaf twee beren, die bezig waren met broodjes smeren. Olaf bleef staan om er naar te kijken. Want het was een wonder, dat die beren smeren konden. Het waren knappe beren, maar de weg naar het groen-groen-knollenland wisten ze niet. Een eindje verder ontdekte Olaf drie kleine kleutertjes boven op een hek. Maar ze babbelden zo gezellig over krekeltjes en korenbloemen-blauw, dat Olaf ze niet wilde storen. Olaf stapte dus maar weer op goed geluk verder. Al gauw stond hij voor een water. Gelukkig was er een veerboot. Zo hard hij kon riep Olaf: ‘Schipper, mag ik overvaren, ja of nee?’ Maar verder kon de schipper hem niet helpen. Van een groen-groen-knollenland had hij nog nooit gehoord. ‘Vraag het maar aan haar,’ zei de schipper. En hij wees op een meisje dat twee emmertjes water droeg, die ze net had gepompt. Het meisje liep op klompen en hinkte op één been om te zien of ze dat kon zonder te morsen. Ze zette zelfs even haar emmertjes neer om na te denken. Ze wist niet precies waar groen-groen-knollenland lag, maar als Olaf rechtdoor ging, dan liep hij in ieder geval in de juiste richting. Olaf bedankte haar en haastte zich voort.
Hij begon hoe langer hoe meer naar de haasjes-heel-plezant te verlangen. Eerst kwam hij voorbij de boom, die hoe langer hoe dikker werd. En wat verder ontdekte hij tot zijn vreugde torentje-torentje-bussekruit. Hij zag het dadelijk aan de gouden fluit, die eruit hing. Het kon niet missen. Hij ging de goede kant uit. Daarom stapte hij met nieuwe moed verder. Een keer sloeg Olaf nog bijna een verkeerde zijweg in. Maar een schaapje met witte voetjes waarschuwde hem gelukkig. Het was een lief diertje met die witte wol. En het dronk zijn melk zo zoetjes, dat Olaf er met plezier naar keek. Maar hij moest verder, want hij begon moe te worden. En eindelijk bereikte hij dan toch het groen-groen-knollenland, ook al was het dan laat geworden. Je begrijpt hoe blij Olaf was!
Maar wat een teleurstelling! De haasjes-heel-plezant hadden geen zin om te fluiten en te trommelen. Ze hadden te veel slaap. Toen ging Olaf maar weer naar huis. Het was een lange weg. Maar hij bofte. De koning, in hoogsteigen persoon, reed hem achterop, ras-ras-ras door de plas. En Olaf mocht meerijden. Toen Olaf thuiskwam, was het er stil. Vader was niet thuis, moeder was niet thuis. En piep zei de muis in het voorhuis. Olaf kroop in bed en sliep meteen, zo moe was hij van de tocht, door liedjesland.
Het begon ermee, dat Olaf met alle geweld een kijkje wilde nemen in het groen-groen-knollenland, om hij zo graag eens wilde spelen met de twee haasjes-heel-plezant. Wie weet, mocht hij ook een eventjes blazen op de fluite-fluite-fluit! En een roffeltje slaan op de trommel! Maar waar ergens zou het dat groene knollenland kunnen vinden? Zo maar gaan zoeken was onbegonnen werk. Daarom besloot Olaf om naar vader Jakobte gaan om de weg te vragen. Het was al half negen, dus de vader zou vast wel uit bed zijn. Dat was hij ook. Alleen vader Jakob had zich juist die morgen verslapen. Hij was niet eens wakker geworden van het bim-bam-bom van de klokken. Olaf had geen zin om te wachten tot vader Jakob eindelijk wakker zou worden.
Hij wist al iets beters. Regelrecht, ging hij naar Den Haag. Waarom hij juist naar Den Haag ging? Nou, daar woonde de graaf met zijn zoontje Jantje. En die Jantje zou hem wel met zijn handje de weg willen wijzen. Maar het zat Olaf niet mee. Want het zoontje van de graaf zag er zo deftig uit, met een grote pluim op zijn hoed, dat Olaf hem niet durfde aan te spreken. Dan probeerde Olaf maar liever zelf de weg te vinden. Misschien kwam hij nog wel iemand tegen, die hem kon helpen.
En ja hoor, al gauw zag Olaf twee beren, die bezig waren met broodjes smeren. Olaf bleef staan om er naar te kijken. Want het was een wonder, dat die beren smeren konden. Het waren knappe beren, maar de weg naar het groen-groen-knollenland wisten ze niet. Een eindje verder ontdekte Olaf drie kleine kleutertjes boven op een hek. Maar ze babbelden zo gezellig over krekeltjes en korenbloemen-blauw, dat Olaf ze niet wilde storen. Olaf stapte dus maar weer op goed geluk verder. Al gauw stond hij voor een water. Gelukkig was er een veerboot. Zo hard hij kon riep Olaf: ‘Schipper, mag ik overvaren, ja of nee?’ Maar verder kon de schipper hem niet helpen. Van een groen-groen-knollenland had hij nog nooit gehoord. ‘Vraag het maar aan haar,’ zei de schipper. En hij wees op een meisje dat twee emmertjes water droeg, die ze net had gepompt. Het meisje liep op klompen en hinkte op één been om te zien of ze dat kon zonder te morsen. Ze zette zelfs even haar emmertjes neer om na te denken. Ze wist niet precies waar groen-groen-knollenland lag, maar als Olaf rechtdoor ging, dan liep hij in ieder geval in de juiste richting. Olaf bedankte haar en haastte zich voort.
Hij begon hoe langer hoe meer naar de haasjes-heel-plezant te verlangen. Eerst kwam hij voorbij de boom, die hoe langer hoe dikker werd. En wat verder ontdekte hij tot zijn vreugde torentje-torentje-bussekruit. Hij zag het dadelijk aan de gouden fluit, die eruit hing. Het kon niet missen. Hij ging de goede kant uit. Daarom stapte hij met nieuwe moed verder. Een keer sloeg Olaf nog bijna een verkeerde zijweg in. Maar een schaapje met witte voetjes waarschuwde hem gelukkig. Het was een lief diertje met die witte wol. En het dronk zijn melk zo zoetjes, dat Olaf er met plezier naar keek. Maar hij moest verder, want hij begon moe te worden. En eindelijk bereikte hij dan toch het groen-groen-knollenland, ook al was het dan laat geworden. Je begrijpt hoe blij Olaf was!
Maar wat een teleurstelling! De haasjes-heel-plezant hadden geen zin om te fluiten en te trommelen. Ze hadden te veel slaap. Toen ging Olaf maar weer naar huis. Het was een lange weg. Maar hij bofte. De koning, in hoogsteigen persoon, reed hem achterop, ras-ras-ras door de plas. En Olaf mocht meerijden. Toen Olaf thuiskwam, was het er stil. Vader was niet thuis, moeder was niet thuis. En piep zei de muis in het voorhuis. Olaf kroop in bed en sliep meteen, zo moe was hij van de tocht, door liedjesland.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 30 september 2014 22:01
Lézen motje.
Het is feest in het bos. Kabouter Grijs is jarig. Hij wordt heel oud, wel honderd jaar.
De kabouters werken heel hard. Kabouter Smikkel bakt een taart. Met heel veel slagroom. Kabouter Slinger versiert de kamer. Er hangen rode, blauwe en groene slingers. Kabouter Lucht blaast de ballonnen op. Het feest kan bijna beginnen.
Maar de kabouters hebben nog geen cadeautje. Ze willen allemaal iets anders geven. Kabouter Wip zegt: ‘Een step, dat vind ik leuk. ‘Nee, daar is kabouter Grijs veel te oud voor’, vinden de anderen. ‘Een nieuwe puntmuts’. ‘Een gouden kam’. ‘Drop’. Iedereen praat door elkaar. ‘Stilte’, roept Kabouter Wijs; ‘Ik heb een idee. Kabouter Grijs loopt heel krom. Zijn neus raakt bijna de grond.
We zoeken een dikke tak en maken er een mooie wandelstok van. Kom mee naar het bos’! De kabouters rapen alle takken van de grond op. Dikke, dunne, lange en korte takken. Ze lopen krom van al die takken op hun rug. Moe komen ze in het kabouterhuis terug. Kabouter Wijs zoekt de mooiste stok uit. Hij pakt hem in. Het papier heeft een zilveren kleur. Het cadeau is klaar. Kabouter Netjes ruimt de andere takken op.
‘Stil eens’, roept de muziekkabouter, ik hoor muziek. Als jij die takken pakt, hoor ik muziek. Luister maar’!. De muziekkabouter neemt twee kleine stokjes. In iedere hand heeft hij er een. Hij tikt ze tegen elkaar en ja, hoor!, er klinkt muziek. Alle kabouters willen muziek maken. Het wordt een vrolijke boel. Kabouter Grijs wordt wakker. Hij heeft zijn middagslaapje gedaan. Maar wat hoort hij? Er klinkt muziek uit het kabouterhuis. De kabouters zingen en spelen met de stokjes. Ze trommelen op de tafel. En op de stoelen.
Kabouter Grijs gaat kijken. Hij doet de deur open. Als de kabouters hem zien, zingen ze met z’n allen:’ Lang zal hij leven, lang zal hij leven”. En ze trommelen met de stokjes. Het is een echt kabouterorkest. Kabouter Grijs is heel blij met zijn cadeau. Als hij loopt maakt hij ook muziek!
Het is feest in het bos. Kabouter Grijs is jarig. Hij wordt heel oud, wel honderd jaar.
De kabouters werken heel hard. Kabouter Smikkel bakt een taart. Met heel veel slagroom. Kabouter Slinger versiert de kamer. Er hangen rode, blauwe en groene slingers. Kabouter Lucht blaast de ballonnen op. Het feest kan bijna beginnen.
Maar de kabouters hebben nog geen cadeautje. Ze willen allemaal iets anders geven. Kabouter Wip zegt: ‘Een step, dat vind ik leuk. ‘Nee, daar is kabouter Grijs veel te oud voor’, vinden de anderen. ‘Een nieuwe puntmuts’. ‘Een gouden kam’. ‘Drop’. Iedereen praat door elkaar. ‘Stilte’, roept Kabouter Wijs; ‘Ik heb een idee. Kabouter Grijs loopt heel krom. Zijn neus raakt bijna de grond.
We zoeken een dikke tak en maken er een mooie wandelstok van. Kom mee naar het bos’! De kabouters rapen alle takken van de grond op. Dikke, dunne, lange en korte takken. Ze lopen krom van al die takken op hun rug. Moe komen ze in het kabouterhuis terug. Kabouter Wijs zoekt de mooiste stok uit. Hij pakt hem in. Het papier heeft een zilveren kleur. Het cadeau is klaar. Kabouter Netjes ruimt de andere takken op.
‘Stil eens’, roept de muziekkabouter, ik hoor muziek. Als jij die takken pakt, hoor ik muziek. Luister maar’!. De muziekkabouter neemt twee kleine stokjes. In iedere hand heeft hij er een. Hij tikt ze tegen elkaar en ja, hoor!, er klinkt muziek. Alle kabouters willen muziek maken. Het wordt een vrolijke boel. Kabouter Grijs wordt wakker. Hij heeft zijn middagslaapje gedaan. Maar wat hoort hij? Er klinkt muziek uit het kabouterhuis. De kabouters zingen en spelen met de stokjes. Ze trommelen op de tafel. En op de stoelen.
Kabouter Grijs gaat kijken. Hij doet de deur open. Als de kabouters hem zien, zingen ze met z’n allen:’ Lang zal hij leven, lang zal hij leven”. En ze trommelen met de stokjes. Het is een echt kabouterorkest. Kabouter Grijs is heel blij met zijn cadeau. Als hij loopt maakt hij ook muziek!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 30 september 2014 22:34
Even een ommezwaai maken van de lieve schoolgaande kabouters van Enn naar het harde leven in de gevangenis:
De bajes (liedje)
De bajes is een groot gebouw,
Wat je zo niet zeggen zou.
Vier vleugels telt men, twee aan twee
A, B, C en D.
Het zit er vol met dieven en zo voort
Enkele voor moorden.
De meeste echter hebben kromme handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Des morgens om zes uur gaat de bel,
Dat maakt een leven als een hel.
't Is een teken dat je op moet staan,
Dan trek je gauw je bajespakkie aan.
Je maakt je cel een beetje schoon
En scheurt een blaadje van de kalender.
Je zet je kiepelton op de verande,
In naam der Koningin der Nederlanden.
De kleding is er ook zo net,
Het boterpotje is je pet.
Je tronie daar hangt een lapje voor,
Twee gaatjes en daar kijk je door.
Je broek is een duim of tien tekort,
Daaronder een paar reuzenklompen
En een jasje zonder panden,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Veel onderscheid, daar maakt men niet,
Al is men buiten nog zo'n grote Piet.
Of je een hoed draagt of een pet,
Je slaapt toch allen op hetzelfde bed.
Een ieder krijgt een houden mes,
Dat hij zijn nek niet af zal snijden
En een houten lepel voor het beschadigen van je tanden,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Het eten is er ook zo fijn,
Dat zie je wel aan die dikke kop van mij.
Het slechtste wat te eten is,
Dat krijg je in de gevangenis.
De piepers zijn er ook zo glad,
Dat ze glijden tussen je tanden,
Ze donderen maar wat rotzooi door elkaar,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Bruine bonen is de fijnste pan,
Daar houdt een ieder wel van.
Ze smaken wel een beetje naar klei,
Dat zeg ik en blijf erbij.
Doch als de bewaker komt,
Om ze door je schaftkep te steken,Dan grijp je met allebei de handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Eindelijk is die blijde tijd nabij,
Dat wij vertrekken van die zakkenplakkerij.
Dan kom je voor een groene tafel te staan,
Daar zitten zes of zeven heren aan,
Die helpen je waarschijnlijk aan een baan
Van tien of twaalf gulden
Om te profiteren van je zweet en handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Eindelijk is die blijde morgen daar,
Dan leg je burgerpakkie klaar.
Om zeven uur dan halen ze je uit de cel,
Een beetje bajesjongen snapt het wel.
Om acht uur sta je kant en klaar,
Om af te presenteren.
Om tien uur krijg je je boevenpas in de handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
De bajes (liedje)
De bajes is een groot gebouw,
Wat je zo niet zeggen zou.
Vier vleugels telt men, twee aan twee
A, B, C en D.
Het zit er vol met dieven en zo voort
Enkele voor moorden.
De meeste echter hebben kromme handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Des morgens om zes uur gaat de bel,
Dat maakt een leven als een hel.
't Is een teken dat je op moet staan,
Dan trek je gauw je bajespakkie aan.
Je maakt je cel een beetje schoon
En scheurt een blaadje van de kalender.
Je zet je kiepelton op de verande,
In naam der Koningin der Nederlanden.
De kleding is er ook zo net,
Het boterpotje is je pet.
Je tronie daar hangt een lapje voor,
Twee gaatjes en daar kijk je door.
Je broek is een duim of tien tekort,
Daaronder een paar reuzenklompen
En een jasje zonder panden,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Veel onderscheid, daar maakt men niet,
Al is men buiten nog zo'n grote Piet.
Of je een hoed draagt of een pet,
Je slaapt toch allen op hetzelfde bed.
Een ieder krijgt een houden mes,
Dat hij zijn nek niet af zal snijden
En een houten lepel voor het beschadigen van je tanden,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Het eten is er ook zo fijn,
Dat zie je wel aan die dikke kop van mij.
Het slechtste wat te eten is,
Dat krijg je in de gevangenis.
De piepers zijn er ook zo glad,
Dat ze glijden tussen je tanden,
Ze donderen maar wat rotzooi door elkaar,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Bruine bonen is de fijnste pan,
Daar houdt een ieder wel van.
Ze smaken wel een beetje naar klei,
Dat zeg ik en blijf erbij.
Doch als de bewaker komt,
Om ze door je schaftkep te steken,Dan grijp je met allebei de handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Eindelijk is die blijde tijd nabij,
Dat wij vertrekken van die zakkenplakkerij.
Dan kom je voor een groene tafel te staan,
Daar zitten zes of zeven heren aan,
Die helpen je waarschijnlijk aan een baan
Van tien of twaalf gulden
Om te profiteren van je zweet en handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
Eindelijk is die blijde morgen daar,
Dan leg je burgerpakkie klaar.
Om zeven uur dan halen ze je uit de cel,
Een beetje bajesjongen snapt het wel.
Om acht uur sta je kant en klaar,
Om af te presenteren.
Om tien uur krijg je je boevenpas in de handen,
In naam der Koningin der Nederlanden.
dinsdag 30 september 2014 22:38
Ge moogt naar huis gaan - Urbanus
De show is afgelopen, de klus is hier geklaard
Dat kaartje in jullie zak, dat is nu niets meer waard
Het cultureelgehalte van deze show was nul
Maar 't is zeker niet de eerste keer dat g'hier zit voor flauwe kul
Toch bedankt voor het leven in deze brouwerij
En ik zeg tegen jullie en jullie tegen mij:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
Julien dat was een krak in automekaniek
Hij stapte naar de automobielfabriek
Maar die fabriek die stond niet meer waar ze gisteren nog stond
Die fabriek die kwam in Moskou tevoorschijn uit de grond
En Julien die panikeerde, wat gebeurt er nu met mij
En weet ge wat de directie tegen ons Julienke zei:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwelgoodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
Een krapuleuze gangster had een mens of twee vermoord
De rijkswacht en politie hadden hem opgespoord
Maar het gerecht had niet veel goesting, 't gerecht aan genen tijd
Het dossier was onvolledig en de bewijzen waren kwijt
En het gevang zat stampe vol, d'er kon niemand niet meer bij
En weet ge wat de rechter tegen de gangster zei:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
(Sorry voor het Vlaams, ken geen grappige Nederlandse liedjes )
De show is afgelopen, de klus is hier geklaard
Dat kaartje in jullie zak, dat is nu niets meer waard
Het cultureelgehalte van deze show was nul
Maar 't is zeker niet de eerste keer dat g'hier zit voor flauwe kul
Toch bedankt voor het leven in deze brouwerij
En ik zeg tegen jullie en jullie tegen mij:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
Julien dat was een krak in automekaniek
Hij stapte naar de automobielfabriek
Maar die fabriek die stond niet meer waar ze gisteren nog stond
Die fabriek die kwam in Moskou tevoorschijn uit de grond
En Julien die panikeerde, wat gebeurt er nu met mij
En weet ge wat de directie tegen ons Julienke zei:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwelgoodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
Een krapuleuze gangster had een mens of twee vermoord
De rijkswacht en politie hadden hem opgespoord
Maar het gerecht had niet veel goesting, 't gerecht aan genen tijd
Het dossier was onvolledig en de bewijzen waren kwijt
En het gevang zat stampe vol, d'er kon niemand niet meer bij
En weet ge wat de rechter tegen de gangster zei:
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis, wuif wuif zwaai zwaai
Ge moogt naar huis gaan, vaarwel goodbye
Ga maar naar huis en tot in den draai
(Sorry voor het Vlaams, ken geen grappige Nederlandse liedjes )
dinsdag 30 september 2014 22:40
Als ik tweemaal met m'n fietsbel bel
Nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel
Als ik, tweemaal met m'n fietsbel bel, dan wacht ik voor de deur
Dan ren je naar het venster toe en kijk je door de ruit
Je tikt (klop klop) en knikt "ja, ja", dan rijd ik vast vooruit
Als ik tweemaal met m'n fietsbel bel
Nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel
Als ik tweemaal met m'n fietsbel bel
Dan betekent dat: "Kom snel"
Nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel
Als ik, tweemaal met m'n fietsbel bel, dan wacht ik voor de deur
Dan ren je naar het venster toe en kijk je door de ruit
Je tikt (klop klop) en knikt "ja, ja", dan rijd ik vast vooruit
Als ik tweemaal met m'n fietsbel bel
Nou dan weet je het wel, nou dan weet je het wel
Als ik tweemaal met m'n fietsbel bel
Dan betekent dat: "Kom snel"
dinsdag 30 september 2014 22:52
quote:GateKeeper schreef op 30 september 2014 @ 22:45:
Birdy birdy in the sky
You dropt a poopy in my eye
But I don't care, I don't cry
I just thank God cows can't fly.
Peace
Leuk topic!
Birdy birdy in the sky
You dropt a poopy in my eye
But I don't care, I don't cry
I just thank God cows can't fly.
Peace
Leuk topic!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
