Psyche
alle pijlers
Profiteur en andere vooroordelen als je een uitkering krijgt
maandag 29 september 2014 10:39
Het topic over het leven van iemand met ADHD heeft me doen besluiten een topic te openen. Ik heb NLD (Non Verbal Learning Disorder). Ik ben volledig afgekeurd sinds mijn 17e (ben nu 31) en krijg een Wajong uitkering. Ik doe een paar uur in de week vrijwilligerswerk.
Ik ben blij met de diagnose, omdat het een gebruiksaanwijzing is voor anderen en mezelf hoe ik in elkaar zit.
De meest gehoorde vooroordelen zijn: profiteur omdat ik een Wajong uitkering heb, als je vrijwilligerswerk doet kun je toch ook gewoon werken, je wilt gewoon niet werken, je ziet er normaal uit dus zo erg kan het niet zijn.
Ik verwacht niet dat mensen snappen wat ik heb, ik zou alleen willen dat men minder snel oordeelt. Dat meer geluisterd wordt.
Ik heb een lastig leven gehad. Nog dagelijks heb ik problemen, maar ze zijn vaak te overzien. Ik ben gelukkig met mijn huidige leven. Maar het heeft me veel moeite gekost zover te komen.
Ik ben blij met de diagnose, omdat het een gebruiksaanwijzing is voor anderen en mezelf hoe ik in elkaar zit.
De meest gehoorde vooroordelen zijn: profiteur omdat ik een Wajong uitkering heb, als je vrijwilligerswerk doet kun je toch ook gewoon werken, je wilt gewoon niet werken, je ziet er normaal uit dus zo erg kan het niet zijn.
Ik verwacht niet dat mensen snappen wat ik heb, ik zou alleen willen dat men minder snel oordeelt. Dat meer geluisterd wordt.
Ik heb een lastig leven gehad. Nog dagelijks heb ik problemen, maar ze zijn vaak te overzien. Ik ben gelukkig met mijn huidige leven. Maar het heeft me veel moeite gekost zover te komen.
dinsdag 30 september 2014 17:01
quote:noa schreef op 29 september 2014 @ 14:38:
Ik weet er weinig van, maar vind dit een interessant onderwerp.
Wat ik me afvraag, er zijn jongeren die hun school niet afgemaakt hebben, die weinig gemotiveerd zijn om iets van hun leven te maken. Wanneer ze volwassen worden dan moeten ze toch geld hebben om van te leven. Krijgen zij dan een uitkering of hoe zit dat?Die krijgen dan een bijstandsuitkering, maar daar gelden andere voorwaarden voor. Die moeten wel solliciteren en ook werk aanpakken waar ze ''geen zin'' in hebben of ''onder hun niveau'' is. Dat is een totaal andere categorie. Mensen die (op welke manier dan ook) een beperking hebben, willen graag werken , ook al is het maar voor een paar uur in de week, of vrijwilligerswerk of zoiets. Dat is iets heel anders dan mensen die '''geen zin'' hebben in school.
Ik weet er weinig van, maar vind dit een interessant onderwerp.
Wat ik me afvraag, er zijn jongeren die hun school niet afgemaakt hebben, die weinig gemotiveerd zijn om iets van hun leven te maken. Wanneer ze volwassen worden dan moeten ze toch geld hebben om van te leven. Krijgen zij dan een uitkering of hoe zit dat?Die krijgen dan een bijstandsuitkering, maar daar gelden andere voorwaarden voor. Die moeten wel solliciteren en ook werk aanpakken waar ze ''geen zin'' in hebben of ''onder hun niveau'' is. Dat is een totaal andere categorie. Mensen die (op welke manier dan ook) een beperking hebben, willen graag werken , ook al is het maar voor een paar uur in de week, of vrijwilligerswerk of zoiets. Dat is iets heel anders dan mensen die '''geen zin'' hebben in school.
dinsdag 30 september 2014 17:31
Hier nog een Wajonger. ik heb een fysieke beperking.
Op het moment dat ik mijn Wajong heb aangevraagd kon ik geen kant op. Ik liep vast op het MBO (aanwezigheidsplicht) en lag minstens elke maand in het ziekenhuis, Dus in overleg met de huisarts Wajong aangevraagd. Ik zat 20 minuten binnen. Bam afgekeurd 100% zonder herkeuring.
Medicijnen afgestemd (heeft jaren geduurd) en uiteindelijk voelde ik me beter. Geprobeerd te re-integreren met het UWV... Mislukt ze kregen me nergens geplaatst.
Uiteindelijk bedacht dat ik met mijn beperking best 20 uur zou kunnen werken. Dus ik heb een test gedaan en ben begonnen aan een HBO opleiding. Bloed, zweet en heel veel tranen. Vooral toen ik stage moest gaan lopen. Aangepaste stage gedaan (en er iets langer over gedaan) en nu ben ik in dienst van het bedrijf waar ik stage heb gelopen. Werk nu een aantal uren naast mijn studie en als alles goed gaat ben ik rond februari klaar en heb ik mijn HBO diploma.
En het UWV? Die heb ik maar eens gebeld dat ik een baan had gevonden. Ik had geen consulent, geen digitaal dossier en de arbeidsdeskundige die ik na zoveel jaren uitkering mocht spreken wist niet eens waarom ik afgekeurd was.
Toen ik doorgaf dat ik ging studeren hebben ze me succes gewenst maar hebben ze me er nog wel op gewezen dat zij dachten dat ik het niet aan zou kunnen. Tja
Mijn werkgever zag dat ik een harde werker was en dat ik perse uit de Wajong wilde. Hij heeft me de kans gegeven (na een goede stage) om nog een jaar te blijven (betaald) en werkervaring op te doen. Hierdoor verdien ik nu 80 % van mijn Wajong zelf.
Op het moment dat ik mijn Wajong heb aangevraagd kon ik geen kant op. Ik liep vast op het MBO (aanwezigheidsplicht) en lag minstens elke maand in het ziekenhuis, Dus in overleg met de huisarts Wajong aangevraagd. Ik zat 20 minuten binnen. Bam afgekeurd 100% zonder herkeuring.
Medicijnen afgestemd (heeft jaren geduurd) en uiteindelijk voelde ik me beter. Geprobeerd te re-integreren met het UWV... Mislukt ze kregen me nergens geplaatst.
Uiteindelijk bedacht dat ik met mijn beperking best 20 uur zou kunnen werken. Dus ik heb een test gedaan en ben begonnen aan een HBO opleiding. Bloed, zweet en heel veel tranen. Vooral toen ik stage moest gaan lopen. Aangepaste stage gedaan (en er iets langer over gedaan) en nu ben ik in dienst van het bedrijf waar ik stage heb gelopen. Werk nu een aantal uren naast mijn studie en als alles goed gaat ben ik rond februari klaar en heb ik mijn HBO diploma.
En het UWV? Die heb ik maar eens gebeld dat ik een baan had gevonden. Ik had geen consulent, geen digitaal dossier en de arbeidsdeskundige die ik na zoveel jaren uitkering mocht spreken wist niet eens waarom ik afgekeurd was.
Toen ik doorgaf dat ik ging studeren hebben ze me succes gewenst maar hebben ze me er nog wel op gewezen dat zij dachten dat ik het niet aan zou kunnen. Tja
Mijn werkgever zag dat ik een harde werker was en dat ik perse uit de Wajong wilde. Hij heeft me de kans gegeven (na een goede stage) om nog een jaar te blijven (betaald) en werkervaring op te doen. Hierdoor verdien ik nu 80 % van mijn Wajong zelf.
dinsdag 30 september 2014 17:52
Mijn broertje zit in de Wajong. Autisme, wel MBO afgerond maar het lukte hem niet om zijn aangepaste baan te behouden.
Ook al ken ik zijn diagnose goed, het traject van kind naar volwassen broer is een moeilijke geweest. Als kind was alles voor hem ingericht en ging het eigenlijk heel goed. Nu valt hij overal doorheen en loopt tegen een muur van onbegrip op. Ook ik dacht dat hij 'meer' zou kunnen.
Ik snap de mensen wel die denken dat wajongers profiteurs zijn. Mijn broertje houdt maandelijks meer over na aftrek vaste lasten (woont begeleid) dan ik alleen zou doen, ondanks mijn 40 urige werkweek. Dat weet ik, want ik doe zijn financiën.
Aan de andere kant zie ik dat het zowel mijn broertje als de staat niet gaat helpen als hij moet gaan bezuinigen, geen beginnen aan. Dan vliegt ie helemaal in de gordijnen. Ik heb in ieder geval een boel geleerd van mijn broertje, waaronder het snel oordelen obv een eerste indruk.
Ik hoop dat de 'slechten' er bij een herkeuring snel tussenuit vallen maar vooral dat de 'goeden' rust kunnen vinden in de bezigheden die ze hebben.
Ook al ken ik zijn diagnose goed, het traject van kind naar volwassen broer is een moeilijke geweest. Als kind was alles voor hem ingericht en ging het eigenlijk heel goed. Nu valt hij overal doorheen en loopt tegen een muur van onbegrip op. Ook ik dacht dat hij 'meer' zou kunnen.
Ik snap de mensen wel die denken dat wajongers profiteurs zijn. Mijn broertje houdt maandelijks meer over na aftrek vaste lasten (woont begeleid) dan ik alleen zou doen, ondanks mijn 40 urige werkweek. Dat weet ik, want ik doe zijn financiën.
Aan de andere kant zie ik dat het zowel mijn broertje als de staat niet gaat helpen als hij moet gaan bezuinigen, geen beginnen aan. Dan vliegt ie helemaal in de gordijnen. Ik heb in ieder geval een boel geleerd van mijn broertje, waaronder het snel oordelen obv een eerste indruk.
Ik hoop dat de 'slechten' er bij een herkeuring snel tussenuit vallen maar vooral dat de 'goeden' rust kunnen vinden in de bezigheden die ze hebben.
dinsdag 30 september 2014 18:43
quote:meelezer1984 schreef op dinsdag 30 september 2014 17:01 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="noa in "Profiteur en andere vooroordelen als je ..."" class="messagelink">noa schreef op 29 september 2014 @ 14:38</a>:</b>
Ik weet er weinig van, maar vind dit een interessant onderwerp.
Wat ik me afvraag, er zijn jongeren die hun school niet afgemaakt hebben, die weinig gemotiveerd zijn om iets van hun leven te maken. Wanneer ze volwassen worden dan moeten ze toch geld hebben om van te leven. Krijgen zij dan een uitkering of hoe zit dat?</div></blockquote>Die krijgen dan een bijstandsuitkering, maar daar gelden andere voorwaarden voor. Die moeten wel solliciteren en ook werk aanpakken waar ze ''geen zin'' in hebben of ''onder hun niveau'' is. Dat is een totaal andere categorie. Mensen die (op welke manier dan ook) een beperking hebben, willen graag werken , ook al is het maar voor een paar uur in de week, of vrijwilligerswerk of zoiets. Dat is iets heel anders dan mensen die '''geen zin'' hebben in school.
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.
Ik weet er weinig van, maar vind dit een interessant onderwerp.
Wat ik me afvraag, er zijn jongeren die hun school niet afgemaakt hebben, die weinig gemotiveerd zijn om iets van hun leven te maken. Wanneer ze volwassen worden dan moeten ze toch geld hebben om van te leven. Krijgen zij dan een uitkering of hoe zit dat?</div></blockquote>Die krijgen dan een bijstandsuitkering, maar daar gelden andere voorwaarden voor. Die moeten wel solliciteren en ook werk aanpakken waar ze ''geen zin'' in hebben of ''onder hun niveau'' is. Dat is een totaal andere categorie. Mensen die (op welke manier dan ook) een beperking hebben, willen graag werken , ook al is het maar voor een paar uur in de week, of vrijwilligerswerk of zoiets. Dat is iets heel anders dan mensen die '''geen zin'' hebben in school.
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.
woensdag 1 oktober 2014 16:25
quote:missfruztiez schreef op 30 september 2014 @ 18:43:
[...]
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.
Je omschrijft heel goed het probleem waarom mensen met een beperking vaak niet mee kunnen draaien in de "harde" sector, maar zie je dat dan als "niet willen werken?" Dat is wat ik lees uit je post.
Vaak zijn mensen al geholpen als ze in een enigszins aangepast tempo kunnen werken, zodat ze niet zo onder druk staan. Maar zoals je zelf al schreef, is dit in de meeste bedrijven, waar al teveel werk door te weinig mensen gedaan moet worden, niet mogelijk.
[...]
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.
Je omschrijft heel goed het probleem waarom mensen met een beperking vaak niet mee kunnen draaien in de "harde" sector, maar zie je dat dan als "niet willen werken?" Dat is wat ik lees uit je post.
Vaak zijn mensen al geholpen als ze in een enigszins aangepast tempo kunnen werken, zodat ze niet zo onder druk staan. Maar zoals je zelf al schreef, is dit in de meeste bedrijven, waar al teveel werk door te weinig mensen gedaan moet worden, niet mogelijk.
woensdag 1 oktober 2014 16:25
Ik heb waar ik tegenaan loop met NLD al eerder gepost, maar ik zal het nogmaals doen.
Ik kan heel slecht tegen veranderingen, net als mensen met autisme. Ik zie uit mezelf niet wat er moet gebeuren, iemand moet dus tegen me zeggen wat ik moet doen. Ik kan geen twee opdrachten tegelijk, heb veel moeite met plannen en kan niet goed tegen drukte. Ik ben sneller moe (na 4 uur werken ben ik net zo moe als mijn man die 8 uur per dag werkt. Mijn hoofd raakt overprikkeld), ik begrijp mensen regelmatig verkeerd en vergeet best veel.
Ik heb veel structuur nodig en bij nieuwe handelingen moet ik het stapje voor stapje uitgelegd krijgen wat ik moet doen. Ik word heel nerveus van bijvoorbeeld apparaten die ik niet ken. Wanneer ik het eenmaal weet, kan ik de handeling blindelings uitvoeren. Maar het kost tijd om het te onthouden.
Ik moet op iemand terug kunnen vallen. Wanneer iets niet lukt raak ik in paniek, dan ga ik om hulp vragen. Thuis uit zich dat in woede. Er zijn nog meerder voorbeelden te noemen, maar dan wordt de tekst zo lang.
Ik kan heel slecht tegen veranderingen, net als mensen met autisme. Ik zie uit mezelf niet wat er moet gebeuren, iemand moet dus tegen me zeggen wat ik moet doen. Ik kan geen twee opdrachten tegelijk, heb veel moeite met plannen en kan niet goed tegen drukte. Ik ben sneller moe (na 4 uur werken ben ik net zo moe als mijn man die 8 uur per dag werkt. Mijn hoofd raakt overprikkeld), ik begrijp mensen regelmatig verkeerd en vergeet best veel.
Ik heb veel structuur nodig en bij nieuwe handelingen moet ik het stapje voor stapje uitgelegd krijgen wat ik moet doen. Ik word heel nerveus van bijvoorbeeld apparaten die ik niet ken. Wanneer ik het eenmaal weet, kan ik de handeling blindelings uitvoeren. Maar het kost tijd om het te onthouden.
Ik moet op iemand terug kunnen vallen. Wanneer iets niet lukt raak ik in paniek, dan ga ik om hulp vragen. Thuis uit zich dat in woede. Er zijn nog meerder voorbeelden te noemen, maar dan wordt de tekst zo lang.
woensdag 1 oktober 2014 17:21
TO, je beschrijft precies mijn probleem. Vooral het niet zien van mijn eigen werk en maar 1 opdracht tegelijk kunnen. Vier uur werken op een dag is precies genoeg voor mij. Ik moet ook op iemand terug kunnen vallen. Ik raak ook gauw in paniek en denk snel dat mensen boos op me zijn. Als dat zo is of als ik dat nog maar denk spookt dat dagen door mijn hoofd.
En ik heb gelezen dat iets gewoon "doen" heel moeilijk is voor NLD-ers. Op therapie en cursussen krijg je alleen tips. Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze meer zelfvertrouwen hebben gekregen door iets veel te doen. Maar ik heb dat gevoel niet. Voor mij blijven sommige dingen een enorme drempel.
En ik heb gelezen dat iets gewoon "doen" heel moeilijk is voor NLD-ers. Op therapie en cursussen krijg je alleen tips. Ik hoor mensen vaak zeggen dat ze meer zelfvertrouwen hebben gekregen door iets veel te doen. Maar ik heb dat gevoel niet. Voor mij blijven sommige dingen een enorme drempel.
woensdag 1 oktober 2014 20:11
Wat ook nog vaak meespeelt is dat mensen met een beperking, of het nu fysieke of psychische beperkingen zijn, minder energie hebben en sneller moe zijn. En dat is iets heel lastigs, het is namelijk moeilijk te meten en gezonden mensen met een drukke baan en een gezin denken dan al snel: ja jezus, ik ben ook chronisch moe.
En van mensen met een uitkering wordt dan gezegd 'dat ze de hele dag met hun luie reet op de bank hangen' . Dat doen ze inderdaad (vaak). Omdat ze moe zijn. Omdat die beperking energie kost.
De meeste gezonde mensen gaan over het algemeen niet de hele dag met hun luie reet op de bank hangen. Die willen dingen doen. In ieder geval na een paar dagen rust.
En van mensen met een uitkering wordt dan gezegd 'dat ze de hele dag met hun luie reet op de bank hangen' . Dat doen ze inderdaad (vaak). Omdat ze moe zijn. Omdat die beperking energie kost.
De meeste gezonde mensen gaan over het algemeen niet de hele dag met hun luie reet op de bank hangen. Die willen dingen doen. In ieder geval na een paar dagen rust.
woensdag 1 oktober 2014 20:57
Ik formuleer niet helder merk ik. Ik bedoel het eigenlijk anders. als ik weer eens een periode doodop ben dan heb ik niet het idee dat het veel uitmaakt of dat komt doordat ik veel doe en moet of dat het voortkomt uit mijn psychische gesteldheid (die je als je wilt een beperking zou kunnen noemen) of dat het voortkomt uit het als slechthorende functioneren in de horende wereld. Doodop is doodop en het leven gaat er niet voor stilstaan dus waar het ook vandaan komt doorbikkelen moet toch wel.
woensdag 1 oktober 2014 21:25
Ik snap nu wat je bedoelt. Maar er is wel een verschil. Jij schrijft over wanneer je een periode moe bent. Ik haal uit je tekst dat het over een periode gaat en niet altijd zo is. Bij chronische vermoeidheid (moeheid door een beperking) heb je dat altijd, dag in dag uit. Dat komt niet met periodes, maar dat is er altijd. Tenminste bij mij is dat zo. Ik ben altijd sneller moe. Ik ben niet de hele dag moe, maar ik ben sneller moe.
woensdag 1 oktober 2014 21:31
quote:Sunemom schreef op 01 oktober 2014 @ 20:57:
Ik formuleer niet helder merk ik. Ik bedoel het eigenlijk anders. als ik weer eens een periode doodop ben dan heb ik niet het idee dat het veel uitmaakt of dat komt doordat ik veel doe en moet of dat het voortkomt uit mijn psychische gesteldheid (die je als je wilt een beperking zou kunnen noemen) of dat het voortkomt uit het als slechthorende functioneren in de horende wereld. Doodop is doodop en het leven gaat er niet voor stilstaan dus waar het ook vandaan komt doorbikkelen moet toch wel.
Helaas is niet iedereen hiertoe in staat. Als je bijv. een half uur moet liggen nadat je de trap op bent gelopen, of zo uitgeput en duizelig bent dat je constant door je benen zakt, of volledig in paniek en gedesoriënteerd bent door de stemmen in je hoofd, dan is doorbikkelen niet echt een optie.
Ik ken iemand die zogenaamd de hele dag op "z'n luie reet" thuis zit. Hij is 100% afgekeurd vanwege schizofrenie. Er zijn dagen dat hij echt niks kan vanwege de ellende in zijn hoofd. Een buitenstaander zou hem misschien als een luie uitvreter zien, terwijl hij er al aan dagtaak aan heeft om zelfstandig te wonen. Voor hem is uit bed komen soms al "doorbikkelen".
Ik formuleer niet helder merk ik. Ik bedoel het eigenlijk anders. als ik weer eens een periode doodop ben dan heb ik niet het idee dat het veel uitmaakt of dat komt doordat ik veel doe en moet of dat het voortkomt uit mijn psychische gesteldheid (die je als je wilt een beperking zou kunnen noemen) of dat het voortkomt uit het als slechthorende functioneren in de horende wereld. Doodop is doodop en het leven gaat er niet voor stilstaan dus waar het ook vandaan komt doorbikkelen moet toch wel.
Helaas is niet iedereen hiertoe in staat. Als je bijv. een half uur moet liggen nadat je de trap op bent gelopen, of zo uitgeput en duizelig bent dat je constant door je benen zakt, of volledig in paniek en gedesoriënteerd bent door de stemmen in je hoofd, dan is doorbikkelen niet echt een optie.
Ik ken iemand die zogenaamd de hele dag op "z'n luie reet" thuis zit. Hij is 100% afgekeurd vanwege schizofrenie. Er zijn dagen dat hij echt niks kan vanwege de ellende in zijn hoofd. Een buitenstaander zou hem misschien als een luie uitvreter zien, terwijl hij er al aan dagtaak aan heeft om zelfstandig te wonen. Voor hem is uit bed komen soms al "doorbikkelen".
woensdag 1 oktober 2014 23:37
Ik weet het niet. Ik heb veel vriendinnen/vrienden met hele hele zware en drukke banen en gezinnen ernaast. Die zie ik regelmatig door de stress en de vermoeidheid op hun tandvlees lopen.
Maar ergens hebben ze het vermogen om terug te veren. Ze draaien nooit echt door. Zijn wel oververmoeid maar worden niet overspannen. Knappen ook weer op van een dagje rust of een vakantie. Blijven het allemaal op een rijtje houden.
Ik niet. Ik houd het lang vol maar als het bij mij teveel word sla ik door en beland ik in een depressie met angststoornis en dat gaat van kwaad tot erger tot echt heel erg en dat proces is dan voor mij niet meer om te keren. Meerdere keren meegemaakt. Inmiddels is gebleken dat als mijn belasting veel lager is, en ik inderdaad veel op de bank hang, ik veel minder snel in die gevarenzone beland.
Maar ergens hebben ze het vermogen om terug te veren. Ze draaien nooit echt door. Zijn wel oververmoeid maar worden niet overspannen. Knappen ook weer op van een dagje rust of een vakantie. Blijven het allemaal op een rijtje houden.
Ik niet. Ik houd het lang vol maar als het bij mij teveel word sla ik door en beland ik in een depressie met angststoornis en dat gaat van kwaad tot erger tot echt heel erg en dat proces is dan voor mij niet meer om te keren. Meerdere keren meegemaakt. Inmiddels is gebleken dat als mijn belasting veel lager is, en ik inderdaad veel op de bank hang, ik veel minder snel in die gevarenzone beland.
donderdag 2 oktober 2014 05:34
Chronische vermoeidheid en vermoeidheid door een beperking is trouwens niet hetzelfde.
Uit eigen ervaring: ik word sneller moe doordat alles meer energie en moeite kost. Daardoor zit ik meer en kan ik minder dingen op een dag doen dan iemand anders. Ik ben ook sneller overprikkeld.
Chronische vermoeidheid is een moeheid die niet overgaat, ook niet als ze rust nemen of hij komt steeds terug. Deze vermoeidheid komt niet door inspanning. Er is geen lichamelijke oorzaak te vinden. Wanneer iemand 6 maanden of langer deze klachten heeft, is er sprake van chronische vermoeidheid.
Uit eigen ervaring: ik word sneller moe doordat alles meer energie en moeite kost. Daardoor zit ik meer en kan ik minder dingen op een dag doen dan iemand anders. Ik ben ook sneller overprikkeld.
Chronische vermoeidheid is een moeheid die niet overgaat, ook niet als ze rust nemen of hij komt steeds terug. Deze vermoeidheid komt niet door inspanning. Er is geen lichamelijke oorzaak te vinden. Wanneer iemand 6 maanden of langer deze klachten heeft, is er sprake van chronische vermoeidheid.
donderdag 2 oktober 2014 05:56
Op je zeventiende ben je volledig afgekeurd. Maar dan heb je het niet eens geprobeerd, misschien is dat een reden voor mensen om te zeggen dat je een profiteur bent. Daarnaast ken ik twee jongens/mannen met echt zware autisme en daarbij dus ook allerlei concentratie en leerstoornissen, deze twee hebben, hoe beperkt ze ook zijn, ook allebei baantjes. De ene doet iets met timmeren en vindt dat super en de ander doet iets in de fabriek. En die zijn echt zwaar beperkt. Ik denk dat iedereen wel zulke mensen in zijn/haar omgeving heeft; dat maakt iemand die een leerstoornis heeft en op basis daarvan op haar zeventiende (!) is afgekeurd, een beetje vreemd.
donderdag 2 oktober 2014 06:15
quote:Big_Ize schreef op 02 oktober 2014 @ 05:34:
Chronische vermoeidheid en vermoeidheid door een beperking is trouwens niet hetzelfde.
Uit eigen ervaring: ik word sneller moe doordat alles meer energie en moeite kost. Daardoor zit ik meer en kan ik minder dingen op een dag doen dan iemand anders. Ik ben ook sneller overprikkeld.
Chronische vermoeidheid is een moeheid die niet overgaat, ook niet als ze rust nemen of hij komt steeds terug. Deze vermoeidheid komt niet door inspanning. Er is geen lichamelijke oorzaak te vinden. Wanneer iemand 6 maanden of langer deze klachten heeft, is er sprake van chronische vermoeidheid.Hoe kan er nou geen sprake zijn van een oorzaak? Dat vind ik heel erg vreemd.
Chronische vermoeidheid en vermoeidheid door een beperking is trouwens niet hetzelfde.
Uit eigen ervaring: ik word sneller moe doordat alles meer energie en moeite kost. Daardoor zit ik meer en kan ik minder dingen op een dag doen dan iemand anders. Ik ben ook sneller overprikkeld.
Chronische vermoeidheid is een moeheid die niet overgaat, ook niet als ze rust nemen of hij komt steeds terug. Deze vermoeidheid komt niet door inspanning. Er is geen lichamelijke oorzaak te vinden. Wanneer iemand 6 maanden of langer deze klachten heeft, is er sprake van chronische vermoeidheid.Hoe kan er nou geen sprake zijn van een oorzaak? Dat vind ik heel erg vreemd.
donderdag 2 oktober 2014 07:06
@hiltje ik vraag me dus af of dat vermogen om terug te veren niet aangeleerd is. Heel veel jongeren hebben dat vermogen niet of nauwelijks, dat moeten ze ontwikkelen. En ik denk dat daar de eisen van de maatschappij weer om de hoek komen. Waar je vroeger gewoon een tijdje rustig aan deed als jongere/jongvolwassene en leerde waar je grens lag krijg je nu al heel snel het stickertje burn-out opgeplakt. Terwijl ik me dus afvraag of het niet een onderdeel van je grenzen leren kennen en bewaken is.
Wat jij beschrijft is de reden dat ik ooit studeren en werken niet tegelijk volhield, overprikkeling, depressief, extreem angstig. Het ging op geen enkele manier meer dus mee gestopt. In een veilig patroon van baantjes en klusjes de grens gezocht waarop het beter ging en weer op gaan bouwen. En het blijft een gevecht, want als ik heel eerlijk naar mezelf kijk gaat het op dit moment niet goed. Geestelijk ben ik door allerlei problemen behoorlijk op, maar ik heb wel die grens geleerd. Ik kies voor de wegen waarop ik het (net) volhoudt. Als ik als jongvolwassene dat proces niet had doorgeworsteld denk ik niet dat ik dat geleerd had.
Ik vraag me dus vaak af of we mensen niet veel te snel als 'uitgeleerd' zien. Mensen krijgen niet genoeg kans om door te ontwikkelen. Vrijwel niemand in mijn omgeving (leeftijdsrange 35-45 zo'n beetje) voldoet nog aan het beeld dat er van ze was toen ze 20 waren en bijna iedereen heeft periodes gehad waarop het heel lastig werd. Veel mensen hebben ook grote moeite met de overstap van het studerende naar het werkende leven. Als je daar dan mee stopt wordt de stap om het opnieuw te proberen soms ook te groot.
Wat jij beschrijft is de reden dat ik ooit studeren en werken niet tegelijk volhield, overprikkeling, depressief, extreem angstig. Het ging op geen enkele manier meer dus mee gestopt. In een veilig patroon van baantjes en klusjes de grens gezocht waarop het beter ging en weer op gaan bouwen. En het blijft een gevecht, want als ik heel eerlijk naar mezelf kijk gaat het op dit moment niet goed. Geestelijk ben ik door allerlei problemen behoorlijk op, maar ik heb wel die grens geleerd. Ik kies voor de wegen waarop ik het (net) volhoudt. Als ik als jongvolwassene dat proces niet had doorgeworsteld denk ik niet dat ik dat geleerd had.
Ik vraag me dus vaak af of we mensen niet veel te snel als 'uitgeleerd' zien. Mensen krijgen niet genoeg kans om door te ontwikkelen. Vrijwel niemand in mijn omgeving (leeftijdsrange 35-45 zo'n beetje) voldoet nog aan het beeld dat er van ze was toen ze 20 waren en bijna iedereen heeft periodes gehad waarop het heel lastig werd. Veel mensen hebben ook grote moeite met de overstap van het studerende naar het werkende leven. Als je daar dan mee stopt wordt de stap om het opnieuw te proberen soms ook te groot.
donderdag 2 oktober 2014 07:10
@Big_IZe, maar de vermoeidheid van een beperking die is er bij de meeste mensen met een beperking toch levenslang. Daar leer je als kind al mee omgaan. Ik functioneer als slechthorende in de horende wereld en dat kost heel veel moeite en energie, zeker omdat ik gekozen heb voor een behoorlijk vocaal beroep, maar dat is in mijn leven nooit anders geweest dus of het meer energie kost dan dat een ander ervaart kan ik niet vergelijken. En dat heeft ook geen zin, want ik kan nu eenmaal niet het knopje aanzetten om toch normaal te kunnen horen. Ik moet het ermee doen en me focussen op hoe ik daarmee toch kan functioneren i.v.p dat ik me af vraag of mijn collega ook zo moe is na een uur vergaderen.
Ik vraag me vooral af of we jonge mensen niet veel te snel de mogelijkheid zich te ontwikkelen afnemen door te stigmatiseren.
Ik vraag me vooral af of we jonge mensen niet veel te snel de mogelijkheid zich te ontwikkelen afnemen door te stigmatiseren.
donderdag 2 oktober 2014 08:14
quote:meivogel schreef op woensdag 01 oktober 2014 16:25 <blockquote><div>quote:</div><div class="message-quote-div"><b><a href="missfruztiez in "Profiteur en andere vooroordelen als je ..."" class="messagelink">missfruztiez schreef op 30 september 2014 @ 18:43</a>:</b>
[...]
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.</div></blockquote>
Je omschrijft heel goed het probleem waarom mensen met een beperking vaak niet mee kunnen draaien in de "harde" sector, maar zie je dat dan als "niet willen werken?" Dat is wat ik lees uit je post.
Vaak zijn mensen al geholpen als ze in een enigszins aangepast tempo kunnen werken, zodat ze niet zo onder druk staan. Maar zoals je zelf al schreef, is dit in de meeste bedrijven, waar al teveel werk door te weinig mensen gedaan moet worden, niet mogelijk.
Nee, dat zie ik zeker niet als 'niet willen werken'. De ex-collega van mijn vriend die ik als voorbeeld gaf, wil ook heel graag werken en baalt ervan als ze door een slechte periode niet kan werken. Niemand is graag ziek natuurlijk;-als ik mag kiezen tussen ziek zijn en werken, ga ik ook liever werken. Ik gaf alleen aan dat het een vooroordeel is dat iedereen met een beperking graag zou werken, want er zijn altijd uitzonderingen.
Big_Ize, bedankt voor je uitleg. Wat ontzettend vervelend dat je daar tegenaan loopt. Het is iets waar ik me weinig bij voor kan stellen en je zult vast vaak tegen vooroordelen aanlopen omdat het iets is wat je niet ziet. Dat lijkt me heel erg naar.
[...]
Dat laatste, dat is toch eerlijk gezegd ook wel een vooroordeel, dat alle mensen met een beperking graag willen werken (hoewel ik zeker geloof dat de meesten dit wel willen!).
Op mijn werk - en sowieso binnen mijn werkveld - werken (vrijwel) geen Wajongers. Het is een redelijk 'harde' sector. Mijn vriend werkt in een 'zachte' sector (de zorg) en had een directe Wajong-collega. Zij had overigens geen psychische, maar een lichamelijke aandoening. Als ik zag hoe vaak zij afwezig was (begrijpelijk hoor, echt), dan kan ik me niet voorstellen dat zij diezelfde functie bij mij op kantoor zou kunnen vervullen, omdat er dan 2 personen voor dezelfde functie aan moeten worden genomen: de Wajonger zelf en iemand die het overneemt als zij er niet is. Je hebt nu eenmaal verantwoordelijkheden op je werk, mijn werkgever zou hier niet mee om kunnen gaan en ik denk dat dit voor meer werkgevers geldt.
Wat ik me trouwens uit oprechte interesse afvraag is wat de problemen zijn waar je met een stoornis als (bijvoorbeeld) NLD tegen aanloopt in je werk. Niet omdat ik denk dat je dan gemakkelijk een oplossing kunt bedenken, maar omdat ik het lastig vind mij in te leven en mij voor te stellen wat de precieze uitwerking van zo'n stoornis is.</div></blockquote>
Je omschrijft heel goed het probleem waarom mensen met een beperking vaak niet mee kunnen draaien in de "harde" sector, maar zie je dat dan als "niet willen werken?" Dat is wat ik lees uit je post.
Vaak zijn mensen al geholpen als ze in een enigszins aangepast tempo kunnen werken, zodat ze niet zo onder druk staan. Maar zoals je zelf al schreef, is dit in de meeste bedrijven, waar al teveel werk door te weinig mensen gedaan moet worden, niet mogelijk.
Nee, dat zie ik zeker niet als 'niet willen werken'. De ex-collega van mijn vriend die ik als voorbeeld gaf, wil ook heel graag werken en baalt ervan als ze door een slechte periode niet kan werken. Niemand is graag ziek natuurlijk;-als ik mag kiezen tussen ziek zijn en werken, ga ik ook liever werken. Ik gaf alleen aan dat het een vooroordeel is dat iedereen met een beperking graag zou werken, want er zijn altijd uitzonderingen.
Big_Ize, bedankt voor je uitleg. Wat ontzettend vervelend dat je daar tegenaan loopt. Het is iets waar ik me weinig bij voor kan stellen en je zult vast vaak tegen vooroordelen aanlopen omdat het iets is wat je niet ziet. Dat lijkt me heel erg naar.
donderdag 2 oktober 2014 08:46
Ik heb ook niet gezegd dat de moeheid die bij een beperking hoort niet levenslang is. Ik wilde alleen zeggen dat er een verschil tussen twee aandoeningen.
De moeheid die ik ervaar zal ik de rest van leven hebben, aangezien ik die al heb sinds ik me kan herinneren.
Verder vraag ik me ook niet steeds af of andere personen net of minder moe zijn dan ik. Aangezien ik met NLD geboren ben, weet ik dat gewoon.
@ rdvv. Ik heb het wel degelijk geprobeerd. Ik heb de uitkering met terugwerkende kracht gekregen. Ik heb 3 MBO opleidingen geprobeerd en alle 3 lukte niet. Ik liep steeds op dezelfde punten vast.
De moeheid die ik ervaar zal ik de rest van leven hebben, aangezien ik die al heb sinds ik me kan herinneren.
Verder vraag ik me ook niet steeds af of andere personen net of minder moe zijn dan ik. Aangezien ik met NLD geboren ben, weet ik dat gewoon.
@ rdvv. Ik heb het wel degelijk geprobeerd. Ik heb de uitkering met terugwerkende kracht gekregen. Ik heb 3 MBO opleidingen geprobeerd en alle 3 lukte niet. Ik liep steeds op dezelfde punten vast.
