Relaties
alle pijlers
Kwetsende opmerkingen, relatie beeindigen?
dinsdag 30 september 2014 22:05
Hallo dames,
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
Ik wil graag even mijn hart luchten en jullie kijk hierop horen. De laatste dagen hebben mijn vriend en ik steeds vaker ruzie. Dit is in de afgelopen jaren wel vaker voorgekomen. Het leek de laatste tijd beter te gaan, tot nu.
Ik ben alles op een rij aan het zetten en kom tot de conclusie dat het misschien beter is om met deze relatie te stoppen. Dit heb ik weleens eerder gedacht maar toch maar doorgegaan, ook omdat we 2 jonge kindjes hebben. Als we geen kinderen hadden kan ik niet zo zeker zeggen of we nog samen zouden zijn, waarschijnlijk niet.
Er zijn weer kwetsende, neerbuigende dingen door hem gezegd. Zoals dat ik niks uitvoer o.a. in het huishouden en dat ik altijd met mijn luie reet op de bank lig. Wat totaal niet waar is. Ik werk parttime, de dagen dat ik thuis ben ben ik druk met de kinderen (ze zijn nog erg jong) en het huishouden. Daarnaast volg ik nog een WO opleiding. Ik vind het erg kwetsend om te horen dat de persoon waarmee ik samenleef zo over me denkt. En dat zet mij aan het denken: wil ik zelf nog wel met iemand verder die mij zo ziet?
Ik zal even wat meer over hem vertellen om het verhaal wat completer te krijgen. Hij is nogal apart. Heel lief en betrokken naar de kinderen toe. Een beetje té soms, in de zin van dat hij mij en anderen vertelt hoe we met ze om moeten gaan. Hij wil de regie overduidelijk in handen houden en mij vertellen wat ik wel en niet moet doen thuis. Hij is erg serieus, weinig/geen humor of spontaniteit. Hij heeft geen sociaal leven, alleen zijn werk, geen hobby's of vrienden. Zijn gezin staat op 1, in ieder geval de kinderen dan.
Prima, ook al passen niet al deze eigenschappen bij mij. Waar ik vooral mee zit zijn de uitspraken die hij over mij doet. Ik vind ze heel neerbuigend, kwetsend en totaal niet waar. Hij zegt het niet in woede maar meent het ook echt. Wat ik des te erger vind.
Wat vinden jullie van deze opmerkingen, als je partner dit tegen je zou zeggen? Wat zou je hiermee doen, overwegen de relatie te beëindigen (ook als er 2 jonge kindjes in het spel zijn)?
woensdag 1 oktober 2014 13:40
Ik herken wel wat dingen in je verhaal, trouwens. Wij kregen ook onverwacht een kind en woonden nog niet eens samen. Zwangerschap/verhuizing/geboorte en ondertussen leren samenleven... Reken maar dat het hier kan knallen. Mijn vriend kan ook vreselijk star en onredelijk reageren en kaatst ook al-tijd de bal direct terug. Vreselijk vermoeiend. Ik heb ook momenten dat ik zo boos en gefrustreerd daarover ben en dat lees ik ook bij jou.
Grote verschil is wel dat er hier nog wel veel liefde is, dat helpt al enorm.
Maar ik wil aboluut geen tweede kind nu wij nog niet goed genoeg harmonieus kunnen samenleven. Daarom ben ik wel benieuwd waarom jij daar wel voor gekozen hebt?
Grote verschil is wel dat er hier nog wel veel liefde is, dat helpt al enorm.
Maar ik wil aboluut geen tweede kind nu wij nog niet goed genoeg harmonieus kunnen samenleven. Daarom ben ik wel benieuwd waarom jij daar wel voor gekozen hebt?
woensdag 1 oktober 2014 13:52
quote:autumnfall schreef op 01 oktober 2014 @ 10:03:
[...]
Misschien over een tijd relatietherapie.
Waarom 'over een tijd'?
Uitgaande van jouw verhaal snap ik dat je klaar bent met hem en een scheiding/uit elkaar gaan overweegt.
Maar als je je relatie nog een kans wilt geven (voor jezelf, voor de kinderen, omdat je het gevoel wilt hebben dat je er alles aan hebt gedaan) zou ik met relatietherapie niet wachten.
Dan start je daar gewoon zsm mee. Alleeen dan geef je het nog een eerlijke kans.
Als je er 'nog een tijd' mee wacht is dat alleen maar meer tijd om nog meer kapot te laten gaan.
[...]
Misschien over een tijd relatietherapie.
Waarom 'over een tijd'?
Uitgaande van jouw verhaal snap ik dat je klaar bent met hem en een scheiding/uit elkaar gaan overweegt.
Maar als je je relatie nog een kans wilt geven (voor jezelf, voor de kinderen, omdat je het gevoel wilt hebben dat je er alles aan hebt gedaan) zou ik met relatietherapie niet wachten.
Dan start je daar gewoon zsm mee. Alleeen dan geef je het nog een eerlijke kans.
Als je er 'nog een tijd' mee wacht is dat alleen maar meer tijd om nog meer kapot te laten gaan.
'Wie de werkelijkheid durft aan te kijken en het daarbij weet uit te houden, kan het overkomen dat er een andere kijk op de werkelijkheid komt.' Frans Vosman
woensdag 1 oktober 2014 14:30
Wat nohr zegt is ook nog een optie. Om te proberen hem enigszins de ogen te openen. Inderdaad juist die dingen doen die hij jou verwijt en die niet waar zijn.
Maar ja, als het dan een bende wordt vindt hij zichzelf helemaal het heertje want kijk, hij zei het toch altijd al: TO is lui. Zo iemand weet de dingen toch altijd uit te leggen hoe het in zijn straatje te pas komt. Hoe het dan kan dat het voorheen wel altijd netjes was, daar gaat hij niet op in. Zelfreinigend huis, wonderkinderen en kabouters.
Maar ja, als het dan een bende wordt vindt hij zichzelf helemaal het heertje want kijk, hij zei het toch altijd al: TO is lui. Zo iemand weet de dingen toch altijd uit te leggen hoe het in zijn straatje te pas komt. Hoe het dan kan dat het voorheen wel altijd netjes was, daar gaat hij niet op in. Zelfreinigend huis, wonderkinderen en kabouters.
woensdag 1 oktober 2014 14:53
quote:brenne schreef op 01 oktober 2014 @ 12:51:
Maar, vervolgens komt weer het advies om te praten (communicatie dus) terwijl dit juist een hekel punt is. De communicatie loopt niet goed omdat de partner van TO niet bereid is te luisteren en hand in eigen boezem te steken en alleen maar: ja maar jij dit en ja maar jij dat roept met allerlei persoonlijke neerbuigende verwijten en opmerkingen erachteraan. Dan kun je willen praten als brugman maar dit werkt voor geen meter. Niet zonder mediator of therapeut.
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.
Maar, vervolgens komt weer het advies om te praten (communicatie dus) terwijl dit juist een hekel punt is. De communicatie loopt niet goed omdat de partner van TO niet bereid is te luisteren en hand in eigen boezem te steken en alleen maar: ja maar jij dit en ja maar jij dat roept met allerlei persoonlijke neerbuigende verwijten en opmerkingen erachteraan. Dan kun je willen praten als brugman maar dit werkt voor geen meter. Niet zonder mediator of therapeut.
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.
woensdag 1 oktober 2014 15:12
quote:Thordis schreef op 01 oktober 2014 @ 09:43:
Eerlijk gezegd vind ik dat jij hier bijzonder weinig begrip krijgt en je man wel erg veel. En ja, je bent beide verantwoordelijk voor je relatie, maar dat wil niet zeggen dat niet één van tweeën de boel niet zelfstandig kan verzieken. En zo klinkt het wel.
Ik vind zijn gedrag abnormaal, en absoluut niet door de beugel kunnen. En ik snap eerlijk gezegd niet zo goed dat dergelijk gedrag zo makkelijk weggewuifd wordt in dit topic. Ik zou idd zélf in therapie gaan, hoe komt het dat je zo met jezelf laat omgaan. En ik zou idd een scheiding overwegen als zijn gedrag niet wijzigt. Ik ben te kort op deze aardbol om zo tegen me te laten praten door mijn levenspartner, degene die me op handen zou moeten dragen en vice versa.
+100
In mijn eigen relatie los ik alles op met communiceren, omdat we beide naar onszelf kunnen kijken en problemen constructief kunnen bespreken.
Maar zodra een partner mij gaat afbreken zonder goede aanleiding zal ik de relatie afbreken.En die dooddoener van vechten voor de kinderen is ook nutteloos als je de enige bent die een probleem benoemt en alleen maar jij-bakken terugkrijgt. Je kinderen hebben ten alle tijden meer aan een moeder die zelfrespect toont en zich niet in een hoekje laat drukken door een partner die maar ongefundeerde kritiek blijft spuien.
Dan loop je misschien 15 jaar met een tasje heen en weer als kind, maar dan wel met een goed voorbeeld van een moeder die niet met zich laat sollen. Dit soort onzin blijven pikken met de kinderen als excuus om aan boord te blijven vind ik echt slecht advies. Juist voor je kinderen moet je altijd het voorbeeld geven hoe een mens allereerst zichzelf respecteert en zijn eigen grenzen bewaakt. Je kinderen zullen je er alleen maar meer om respecteren.
Eerlijk gezegd vind ik dat jij hier bijzonder weinig begrip krijgt en je man wel erg veel. En ja, je bent beide verantwoordelijk voor je relatie, maar dat wil niet zeggen dat niet één van tweeën de boel niet zelfstandig kan verzieken. En zo klinkt het wel.
Ik vind zijn gedrag abnormaal, en absoluut niet door de beugel kunnen. En ik snap eerlijk gezegd niet zo goed dat dergelijk gedrag zo makkelijk weggewuifd wordt in dit topic. Ik zou idd zélf in therapie gaan, hoe komt het dat je zo met jezelf laat omgaan. En ik zou idd een scheiding overwegen als zijn gedrag niet wijzigt. Ik ben te kort op deze aardbol om zo tegen me te laten praten door mijn levenspartner, degene die me op handen zou moeten dragen en vice versa.
+100
In mijn eigen relatie los ik alles op met communiceren, omdat we beide naar onszelf kunnen kijken en problemen constructief kunnen bespreken.
Maar zodra een partner mij gaat afbreken zonder goede aanleiding zal ik de relatie afbreken.En die dooddoener van vechten voor de kinderen is ook nutteloos als je de enige bent die een probleem benoemt en alleen maar jij-bakken terugkrijgt. Je kinderen hebben ten alle tijden meer aan een moeder die zelfrespect toont en zich niet in een hoekje laat drukken door een partner die maar ongefundeerde kritiek blijft spuien.
Dan loop je misschien 15 jaar met een tasje heen en weer als kind, maar dan wel met een goed voorbeeld van een moeder die niet met zich laat sollen. Dit soort onzin blijven pikken met de kinderen als excuus om aan boord te blijven vind ik echt slecht advies. Juist voor je kinderen moet je altijd het voorbeeld geven hoe een mens allereerst zichzelf respecteert en zijn eigen grenzen bewaakt. Je kinderen zullen je er alleen maar meer om respecteren.
woensdag 1 oktober 2014 15:43
quote:Milonga schreef op 01 oktober 2014 @ 14:53:
[...]
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.Iemand die graag zijn vrouw neerhaalt is bezig met emotionele mishandeling naar zowel zijn vrouw als zijn kinderen toe. Daar is geen excuus voor te vinden. Zo simpel is dat, de -ja-maar- van jouw post slaat nergens op. Zo'n vent dient gelijk met spoed er uitgedonderd worden. TO kies voor jezelf en je kinderen dit is dweilen met de kranen open.
[...]
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.Iemand die graag zijn vrouw neerhaalt is bezig met emotionele mishandeling naar zowel zijn vrouw als zijn kinderen toe. Daar is geen excuus voor te vinden. Zo simpel is dat, de -ja-maar- van jouw post slaat nergens op. Zo'n vent dient gelijk met spoed er uitgedonderd worden. TO kies voor jezelf en je kinderen dit is dweilen met de kranen open.
woensdag 1 oktober 2014 20:18
quote:Milonga schreef op 01 oktober 2014 @ 11:27:
Autumnfall, je kan nu twee dingen doen: je komt uit je loopgraaf en zoekt een oplossing of je blijft lekker zitten in de slachtofferrol.
Als je er voor kiest om uit je loopgraaf te komen, dan zal je ook eerlijk naar jouw rol in deze situatie moeten kijken. Je beklaagt je hier over de opmerkingen die je man maakt. Prima, niets mis mee. Maar heb je door dat je zelf geen spaan heel laat van jouw man? Je kraakt niet alleen zijn gedrag af, je kraakt hem ook als persoon af. Kan je me even uitleggen waarom jij dat wel mag? Zonder te vervallen in 'ja maar hij' graag!
Zijn de opmerkingen van je man echt onterecht? Hij verwijt je recentelijk dat je lui bent. Tegelijk schrijf je dat jij onlangs een stap terug hebt gedaan in het huishouden om hem meer te laten doen. Zit daar wellicht een causaal verband? To deed alles in het huishouden en man vond niks goed dus besloot to dat man ook een bijdrage mocht gaan leveren. Zij doet nog altijd het leeuwendeel.
Zijn jouw verwachtingen wel terecht? Jij werkt deeltijds, hebt grotendeels de zorg voor de kinderen en het huishouden. Vergeet haar WO studie niet
Hij werkt voltijds en heeft twee dagen de zorg voor de kinderen (en vermoedelijk in avonduren en weekenden ook deels) en doet ook een deel van het huishouden. Is die verdeling dan echt zo ongelijk? Of zit een deel daarvan ook in jouw beleving? Vriend doet in die 2 dagen niets in het huishouden.
Zelfde geldt voor de uitgaven voor de kinderen. Heel veel vrouwen vinden dat er veel meer nodig is voor de kinderen dan dat hun mannen dat vinden. Ik ben daar een van Maar toen we financieel een flinke stap terug moesten doen bleek dat we echt met veel minder toe konden zonder dat we daar feitelijk last van hadden, dan ik eerder in mijn hoofd had. Ligt de waarheid bij jullie ook niet ergens in het midden?
Als er geen winterjas en schoenen zijn zullen er toch echt moeten komen denk je niet?
Eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat je man een botte hork is en jij een engeltje. Ik heb eerder het idee dat jullie verwachtingen mijlenver uit elkaar liggen en dat het flink schort aan jullie commmunicatie. Gevolg: frustraties aan beide kanten en twee partijen die zich steeds verder in hun loopgraaf terugtrekken.
Oplossing: ga het gesprek aan over de daadwerkelijke oorzaken van jullie frustratie, jullie verwachtingen en behoeftes. Kijk dan of je van daar uit een modus kunt vinden die voor jullie allebei werkt. Ja, er is moed voor nodig om als eerste uit de loopgraaf te klimmen en als eerste je manier van communiceren te veranderen (want als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd had)en naar je eigen aandeel te kijken. Misschien heb je er wel externe hulp bij nodig. Maar ik vind dat je dat aan je kinderen verplicht bent (en aan jezelf).
Het alternatief is om in je slachtofferrol te blijven zitten. Hij is een hork, jij bent zielig, kan er niets aan doenen hebt uiteraard in alles gelijk. Doe je kinderen en je man dan een plezier en vraag die scheiding gelijk aan. Dat is beter dan uitstel van executie.
Als man zich als een botte lul gedraagt kan ik mij voorstellen dat to er helemaal klaar mee is. Hij is niet aanspreekbaar en geeft haar constant de schuld. Zelfreflectie kent hij niet.
Je kan nog zo goed communiceren maar als de andere zich star en rigide opstelt houdt het een keer op.
Als man spijt heeft van hun relatie en er geen heil meer in ziet moet hij haar loslaten en haar niet zo denigrerend behandelen.
Autumnfall, je kan nu twee dingen doen: je komt uit je loopgraaf en zoekt een oplossing of je blijft lekker zitten in de slachtofferrol.
Als je er voor kiest om uit je loopgraaf te komen, dan zal je ook eerlijk naar jouw rol in deze situatie moeten kijken. Je beklaagt je hier over de opmerkingen die je man maakt. Prima, niets mis mee. Maar heb je door dat je zelf geen spaan heel laat van jouw man? Je kraakt niet alleen zijn gedrag af, je kraakt hem ook als persoon af. Kan je me even uitleggen waarom jij dat wel mag? Zonder te vervallen in 'ja maar hij' graag!
Zijn de opmerkingen van je man echt onterecht? Hij verwijt je recentelijk dat je lui bent. Tegelijk schrijf je dat jij onlangs een stap terug hebt gedaan in het huishouden om hem meer te laten doen. Zit daar wellicht een causaal verband? To deed alles in het huishouden en man vond niks goed dus besloot to dat man ook een bijdrage mocht gaan leveren. Zij doet nog altijd het leeuwendeel.
Zijn jouw verwachtingen wel terecht? Jij werkt deeltijds, hebt grotendeels de zorg voor de kinderen en het huishouden. Vergeet haar WO studie niet
Hij werkt voltijds en heeft twee dagen de zorg voor de kinderen (en vermoedelijk in avonduren en weekenden ook deels) en doet ook een deel van het huishouden. Is die verdeling dan echt zo ongelijk? Of zit een deel daarvan ook in jouw beleving? Vriend doet in die 2 dagen niets in het huishouden.
Zelfde geldt voor de uitgaven voor de kinderen. Heel veel vrouwen vinden dat er veel meer nodig is voor de kinderen dan dat hun mannen dat vinden. Ik ben daar een van Maar toen we financieel een flinke stap terug moesten doen bleek dat we echt met veel minder toe konden zonder dat we daar feitelijk last van hadden, dan ik eerder in mijn hoofd had. Ligt de waarheid bij jullie ook niet ergens in het midden?
Als er geen winterjas en schoenen zijn zullen er toch echt moeten komen denk je niet?
Eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat je man een botte hork is en jij een engeltje. Ik heb eerder het idee dat jullie verwachtingen mijlenver uit elkaar liggen en dat het flink schort aan jullie commmunicatie. Gevolg: frustraties aan beide kanten en twee partijen die zich steeds verder in hun loopgraaf terugtrekken.
Oplossing: ga het gesprek aan over de daadwerkelijke oorzaken van jullie frustratie, jullie verwachtingen en behoeftes. Kijk dan of je van daar uit een modus kunt vinden die voor jullie allebei werkt. Ja, er is moed voor nodig om als eerste uit de loopgraaf te klimmen en als eerste je manier van communiceren te veranderen (want als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd had)en naar je eigen aandeel te kijken. Misschien heb je er wel externe hulp bij nodig. Maar ik vind dat je dat aan je kinderen verplicht bent (en aan jezelf).
Het alternatief is om in je slachtofferrol te blijven zitten. Hij is een hork, jij bent zielig, kan er niets aan doenen hebt uiteraard in alles gelijk. Doe je kinderen en je man dan een plezier en vraag die scheiding gelijk aan. Dat is beter dan uitstel van executie.
Als man zich als een botte lul gedraagt kan ik mij voorstellen dat to er helemaal klaar mee is. Hij is niet aanspreekbaar en geeft haar constant de schuld. Zelfreflectie kent hij niet.
Je kan nog zo goed communiceren maar als de andere zich star en rigide opstelt houdt het een keer op.
Als man spijt heeft van hun relatie en er geen heil meer in ziet moet hij haar loslaten en haar niet zo denigrerend behandelen.
woensdag 1 oktober 2014 20:44
quote:markovic schreef op 01 oktober 2014 @ 10:19:
Als jij naar je man toe uitstraalt hoe jij hier over hem schrijft, dan snap ik wel dat hij niet blij met je is.
Je praat volkomen respectloos over hem en me dunkt dat hij dat wellicht ook voelt.
Waar er twee kijven hebben er twee schuld. Asl we jou moeten geloven ben jij echter een engeltje en hij de (autistische) duivel zelve.
Ik geloof niet dat het zo zwart-wit is.Ik begrijp niet wat je bedoelt. Hoezo praat ik volkomen respectloos over hem (vraagteken doet het hier niet). Ik vertel hoe hij is, dat is niet respectloos maar de waarheid.
Als jij naar je man toe uitstraalt hoe jij hier over hem schrijft, dan snap ik wel dat hij niet blij met je is.
Je praat volkomen respectloos over hem en me dunkt dat hij dat wellicht ook voelt.
Waar er twee kijven hebben er twee schuld. Asl we jou moeten geloven ben jij echter een engeltje en hij de (autistische) duivel zelve.
Ik geloof niet dat het zo zwart-wit is.Ik begrijp niet wat je bedoelt. Hoezo praat ik volkomen respectloos over hem (vraagteken doet het hier niet). Ik vertel hoe hij is, dat is niet respectloos maar de waarheid.
donderdag 2 oktober 2014 09:34
quote:romyro schreef op 01 oktober 2014 @ 10:43:
Ik snap wel dat je die opmerkingen en het gedrag van je vriend zo zat bent dat er nu geen ruimte is voor jou om op een constructieve manier om te gaan met deze situatie. Het is ook goed dat je even paar dagen weg gaat met de kinderen, en wat afstand en ruimte krijgt.
Als je hier voor jezelf uit wil komen zal je toch een keer in je hoofd andere gedachten moeten creëren, want zo kom je niet verder. Je moet erachter komen wat jij nu wilt en hoe jij verder wil samen met de kinderen en met hem als vader van die kinderen.
Je schrijft dat je vriend liever huisvader zou zijn. Zouden jullie de rollen niet wat meer om kunnen draaien? Zodat jij meer gaat werken en hij meer thuis is?Dat wil ik ook. Ik ben ook bezig met banen voor circa 32 uur in de week. Ik wil minimaal 24 uur gaan werken ipv 16 uur.
Ik snap wel dat je die opmerkingen en het gedrag van je vriend zo zat bent dat er nu geen ruimte is voor jou om op een constructieve manier om te gaan met deze situatie. Het is ook goed dat je even paar dagen weg gaat met de kinderen, en wat afstand en ruimte krijgt.
Als je hier voor jezelf uit wil komen zal je toch een keer in je hoofd andere gedachten moeten creëren, want zo kom je niet verder. Je moet erachter komen wat jij nu wilt en hoe jij verder wil samen met de kinderen en met hem als vader van die kinderen.
Je schrijft dat je vriend liever huisvader zou zijn. Zouden jullie de rollen niet wat meer om kunnen draaien? Zodat jij meer gaat werken en hij meer thuis is?Dat wil ik ook. Ik ben ook bezig met banen voor circa 32 uur in de week. Ik wil minimaal 24 uur gaan werken ipv 16 uur.
donderdag 2 oktober 2014 09:43
quote:Cherke schreef op 01 oktober 2014 @ 10:57:
Volgens mij is er in jullie leven enorm veel gebeurd de laatste 3 á 4 jaar. Jullie kregen een relatie, jij werd onverwacht zwanger. Hij moest opeens omschakelen van single-guy naar huisje boompje beestje.
Hoe ging die onverwachte zwangerschap? Reageerde hij meteen positief? Ging hij fluitend op huizenjacht of was hij even lamgeslagen? Misschien drukken de verplichtingen zwaar en voelt hij zich "gevangen"?
Dat gezegd hebbende er is natuurlijk geen enkel excuus voor zijn gedrag maar als hij het gevoel heeft dat zijn leven heel erg is veranderd en hij veel verplichtingen heeft en jouw leven (wo studie,parttime baan en de 2 kids) niet zo heftig is veranderd dan kan daar zijn onvrede zitten. Daar valt dan wel aan te werken met therapie...met een onbeschofte hork die jou wil kleineren om het kleineren een stuk minder.
Jullie lijken beiden niet tevreden maar ik lees ook weinig respect voor hem. De dagen dat jij werkt, werkt hij thuis en zorgt voor de kids. Misschien niet zo goed en volledig als jij doet maar ik lees hier geen luie man die niet betrokken is bij zijn gezin. Ik lees 2 mensen met verplichtingen die het gevoel hebben dat hun partners geen waardering voor ze heeft. Er lijkt zowiezo een gebrek aan respect voor elkaars daden en inzet. Geven/gaven jullie elkaar wel eens complimentjes?
Als de kinderen onder de drie zijn en je een WO studie doet ben je waarschijnlijk aan het begin van je studie zwanger geraakt toch? Is hij bang voor de veranderingen als jij straks afgestudeerd bent? Heeft hij (voor zijn gevoel) alle concessies moeten doen in werk/Finance in deze relatie? Het zijn maar vragen...de antwoorden kunnen je misschien vertellen of je echt klaar met hem bent of dat er nog een kans is op verzoening.
Als je niet meer van hem houdt (en zo klinkt het wel een beetje) dan houdt het op maar bij een relatie die nog geen 4 jaar duurt en 2 kinderen, huis,studie en heel veel hectiek zou er nog best veel kunnen verbeteren met relatietherapie en goede communicatie.
Dat klopt, er is ook enorm veel gebeurd, veranderd, in de afgelopen 3 jaar. We waren beide meteen heel positief over de zwangerschap en wouden het heel graag. Hij was niet lamgeslagen en we hebben eerst maanden in zijn huis gewoond en toen op zoek gegaan naar een ander huis. Ja dit ging fluitend, zoals je het noemt. Hij voelt zich niet gevangen en is erg blij met dit leven en zijn gezin, dit geeft hij ook vaak aan.
Mijn leven niet zo heftig veranderd. Dat is niet waar. Hoezo zou zijn leven alleen hierdoor veranderd zijn en dat van mij niet. Ik woonde alleen, ben verhuisd naar een andere provincie waar ik verder niemand kende, 2 zwangerschappen-kinderen, uiteindelijk een baan gevonden, nieuwe studie opgepakt. Mijn leven is dus ook degelijk veranderd.
Hoezo heb ik weinig respect voor hem. Dit snap ik niet. Ik zeg ook dat ik het fijn vind dat hij 2 dagen in de week vanuit huis werkt en dan voor de kinderen zorgt en dit doet hij ook allemaal prima. Dat waardeer ik zeker. Hij is ook geen luie man die niet betrokken is bij zijn gezin. Dit heb ik ook nooit beweerd.
Nee, ik ben niet aan het begin van mijn studie zwanger geraakt. Ik ben pas, een paar maanden geleden, met deze studie begonnen.
Volgens mij is er in jullie leven enorm veel gebeurd de laatste 3 á 4 jaar. Jullie kregen een relatie, jij werd onverwacht zwanger. Hij moest opeens omschakelen van single-guy naar huisje boompje beestje.
Hoe ging die onverwachte zwangerschap? Reageerde hij meteen positief? Ging hij fluitend op huizenjacht of was hij even lamgeslagen? Misschien drukken de verplichtingen zwaar en voelt hij zich "gevangen"?
Dat gezegd hebbende er is natuurlijk geen enkel excuus voor zijn gedrag maar als hij het gevoel heeft dat zijn leven heel erg is veranderd en hij veel verplichtingen heeft en jouw leven (wo studie,parttime baan en de 2 kids) niet zo heftig is veranderd dan kan daar zijn onvrede zitten. Daar valt dan wel aan te werken met therapie...met een onbeschofte hork die jou wil kleineren om het kleineren een stuk minder.
Jullie lijken beiden niet tevreden maar ik lees ook weinig respect voor hem. De dagen dat jij werkt, werkt hij thuis en zorgt voor de kids. Misschien niet zo goed en volledig als jij doet maar ik lees hier geen luie man die niet betrokken is bij zijn gezin. Ik lees 2 mensen met verplichtingen die het gevoel hebben dat hun partners geen waardering voor ze heeft. Er lijkt zowiezo een gebrek aan respect voor elkaars daden en inzet. Geven/gaven jullie elkaar wel eens complimentjes?
Als de kinderen onder de drie zijn en je een WO studie doet ben je waarschijnlijk aan het begin van je studie zwanger geraakt toch? Is hij bang voor de veranderingen als jij straks afgestudeerd bent? Heeft hij (voor zijn gevoel) alle concessies moeten doen in werk/Finance in deze relatie? Het zijn maar vragen...de antwoorden kunnen je misschien vertellen of je echt klaar met hem bent of dat er nog een kans is op verzoening.
Als je niet meer van hem houdt (en zo klinkt het wel een beetje) dan houdt het op maar bij een relatie die nog geen 4 jaar duurt en 2 kinderen, huis,studie en heel veel hectiek zou er nog best veel kunnen verbeteren met relatietherapie en goede communicatie.
Dat klopt, er is ook enorm veel gebeurd, veranderd, in de afgelopen 3 jaar. We waren beide meteen heel positief over de zwangerschap en wouden het heel graag. Hij was niet lamgeslagen en we hebben eerst maanden in zijn huis gewoond en toen op zoek gegaan naar een ander huis. Ja dit ging fluitend, zoals je het noemt. Hij voelt zich niet gevangen en is erg blij met dit leven en zijn gezin, dit geeft hij ook vaak aan.
Mijn leven niet zo heftig veranderd. Dat is niet waar. Hoezo zou zijn leven alleen hierdoor veranderd zijn en dat van mij niet. Ik woonde alleen, ben verhuisd naar een andere provincie waar ik verder niemand kende, 2 zwangerschappen-kinderen, uiteindelijk een baan gevonden, nieuwe studie opgepakt. Mijn leven is dus ook degelijk veranderd.
Hoezo heb ik weinig respect voor hem. Dit snap ik niet. Ik zeg ook dat ik het fijn vind dat hij 2 dagen in de week vanuit huis werkt en dan voor de kinderen zorgt en dit doet hij ook allemaal prima. Dat waardeer ik zeker. Hij is ook geen luie man die niet betrokken is bij zijn gezin. Dit heb ik ook nooit beweerd.
Nee, ik ben niet aan het begin van mijn studie zwanger geraakt. Ik ben pas, een paar maanden geleden, met deze studie begonnen.
donderdag 2 oktober 2014 09:45
quote:ceetie schreef op 01 oktober 2014 @ 13:52:
[...]
Waarom 'over een tijd'?
Uitgaande van jouw verhaal snap ik dat je klaar bent met hem en een scheiding/uit elkaar gaan overweegt.
Maar als je je relatie nog een kans wilt geven (voor jezelf, voor de kinderen, omdat je het gevoel wilt hebben dat je er alles aan hebt gedaan) zou ik met relatietherapie niet wachten.
Dan start je daar gewoon zsm mee. Alleeen dan geef je het nog een eerlijke kans.
Als je er 'nog een tijd' mee wacht is dat alleen maar meer tijd om nog meer kapot te laten gaan.Omdat ik eerder al aangaf hier momenteel niks voor te voelen. Op dit moment heb ik geen behoefte om in relatietherapie te gaan omdat ik er inderdaad even redelijk klaar mee ben. Daarom ben ik nu ook een paar dagen weg. Misschien dus over een tijd.
[...]
Waarom 'over een tijd'?
Uitgaande van jouw verhaal snap ik dat je klaar bent met hem en een scheiding/uit elkaar gaan overweegt.
Maar als je je relatie nog een kans wilt geven (voor jezelf, voor de kinderen, omdat je het gevoel wilt hebben dat je er alles aan hebt gedaan) zou ik met relatietherapie niet wachten.
Dan start je daar gewoon zsm mee. Alleeen dan geef je het nog een eerlijke kans.
Als je er 'nog een tijd' mee wacht is dat alleen maar meer tijd om nog meer kapot te laten gaan.Omdat ik eerder al aangaf hier momenteel niks voor te voelen. Op dit moment heb ik geen behoefte om in relatietherapie te gaan omdat ik er inderdaad even redelijk klaar mee ben. Daarom ben ik nu ook een paar dagen weg. Misschien dus over een tijd.
donderdag 2 oktober 2014 09:49
quote:DeKenau schreef op 01 oktober 2014 @ 13:40:
Ik herken wel wat dingen in je verhaal, trouwens. Wij kregen ook onverwacht een kind en woonden nog niet eens samen. Zwangerschap/verhuizing/geboorte en ondertussen leren samenleven... Reken maar dat het hier kan knallen. Mijn vriend kan ook vreselijk star en onredelijk reageren en kaatst ook al-tijd de bal direct terug. Vreselijk vermoeiend. Ik heb ook momenten dat ik zo boos en gefrustreerd daarover ben en dat lees ik ook bij jou.
Grote verschil is wel dat er hier nog wel veel liefde is, dat helpt al enorm.
Maar ik wil aboluut geen tweede kind nu wij nog niet goed genoeg harmonieus kunnen samenleven. Daarom ben ik wel benieuwd waarom jij daar wel voor gekozen hebt?
Dat is dezelfde situatie als hoe het bij ons is gegaan. Fijn dat er bij jullie nog veel liefde is. Ik weet niet of dat bij ons zo is. Hij zegt van wel en ik voel het momenteel even niet zo.
We wouden graag een tweede kind. Natuurlijk is het niet altijd alleen maar slecht (geweest) bij ons. En in goede tijden maken mensen altijd bepaalde besluiten. Daar heb ik overigens ook absoluut geen spijt van hoor.
Ik herken wel wat dingen in je verhaal, trouwens. Wij kregen ook onverwacht een kind en woonden nog niet eens samen. Zwangerschap/verhuizing/geboorte en ondertussen leren samenleven... Reken maar dat het hier kan knallen. Mijn vriend kan ook vreselijk star en onredelijk reageren en kaatst ook al-tijd de bal direct terug. Vreselijk vermoeiend. Ik heb ook momenten dat ik zo boos en gefrustreerd daarover ben en dat lees ik ook bij jou.
Grote verschil is wel dat er hier nog wel veel liefde is, dat helpt al enorm.
Maar ik wil aboluut geen tweede kind nu wij nog niet goed genoeg harmonieus kunnen samenleven. Daarom ben ik wel benieuwd waarom jij daar wel voor gekozen hebt?
Dat is dezelfde situatie als hoe het bij ons is gegaan. Fijn dat er bij jullie nog veel liefde is. Ik weet niet of dat bij ons zo is. Hij zegt van wel en ik voel het momenteel even niet zo.
We wouden graag een tweede kind. Natuurlijk is het niet altijd alleen maar slecht (geweest) bij ons. En in goede tijden maken mensen altijd bepaalde besluiten. Daar heb ik overigens ook absoluut geen spijt van hoor.
donderdag 2 oktober 2014 09:53
quote:Milonga schreef op 01 oktober 2014 @ 14:53:
[...]
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.
Ik begrijp jouw post niet echt. Ik zou overtuigd zijn van mijn gelijk en in een ja-maar modus zitten? Wat is mijn gelijk dan? Ik heb het hier over de opmerkingen van mijn vriend naar mij toe. Ik zou niet weten wat mijn gelijk in deze moet zijn.
Mijn eigen aandeel in de communicatie? Ja daar heb ik over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet meer op dit soort opmerkingen (van hem) in ga de volgende keer. Als hij zegt: je bent lui en ligt met je luie reet op de bank dan zeg ik: ja, je hebt helemaal gelijk. Kortom, ik ga er niet meer over in discussie want ik weet zelf heel goed hoe het in elkaar zit.
[...]
Ik lees toch echt een TO die veel in 'ja-maar' modus opereert, overtuigd is van haar eigen gelijk in allerlei zaken en haar partner allerlei verwijten maakt.
Ik lees niet dat ze haar eigen aandeel in de communicatie kritisch onder de loep neemt, noch haar eigen verwachtingen. Ik lees evenmin dat ze probeert zich in haar partner te verplaatsen en de dieperliggende redenen van zijn gedrag/frustratie boven tafel probeert te krijgen.
Kortom: ik zie voldoende stappen die TO zou kunnen zetten om de communicatie te verbeteren, zowel op de inhoud als de manier van communiceren. Dat zou kunnen helpen om de communicatie te verbeteren, nog zonder hulp van buitenaf. Al denk ik wel dat hulp zoeken (alleen of samen) een optie is die TO serieus zou moeten overwegen.
Ik begrijp jouw post niet echt. Ik zou overtuigd zijn van mijn gelijk en in een ja-maar modus zitten? Wat is mijn gelijk dan? Ik heb het hier over de opmerkingen van mijn vriend naar mij toe. Ik zou niet weten wat mijn gelijk in deze moet zijn.
Mijn eigen aandeel in de communicatie? Ja daar heb ik over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet meer op dit soort opmerkingen (van hem) in ga de volgende keer. Als hij zegt: je bent lui en ligt met je luie reet op de bank dan zeg ik: ja, je hebt helemaal gelijk. Kortom, ik ga er niet meer over in discussie want ik weet zelf heel goed hoe het in elkaar zit.
donderdag 2 oktober 2014 09:54
donderdag 2 oktober 2014 10:29
quote:imogen75 schreef op 01 oktober 2014 @ 11:16:
Ik lees vooral dat er twee mensen zijn die niet van elkaar houden en eigenlijk ook geen wederzijds respect kunnen opbrengen. Jullie zijn collega ouders in hetzelfde huis, meer niet. Daar zijn jullie allebei te jong voor.
Ik zou maar eens goed gaan bedenken wat je wil in dit leven. En snel afstuderen en een baan vinden zodat je niet meer financieel afhankelijk bent.
Ken zijn verhaal niet maar het lijkt erop dat hij "het juiste" heeft proberen te doen door voor zn zwangere vriendinnetje te zorgen maar dat het niet zijn keuze was geweest zonder moetje, en dat hij nu jou verwijt dat hij die keuze moest maken.
Jullie moeten allebei maar eens goed gaan bedenken wat belangrijk is in dit leven.
En geloof me, een humorloos huis met spanning is echt niet gezond voor een kind.
Niet van elkaar houden? Hij houdt van me en dat zegt hij vaak. Ik hou ook wel van hem denk ik. Ik ben nooit iemand geweest die dat heel sterk voelt, in vorige relaties ook niet. Ik ben daar misschien iets te nuchter voor ofzo, ik weet niet wat het precies is.
Snel afstuderen is niet nodig. Ik heb mijn diploma's al. Deze studie doe ik omdat ik een ander vakgebied wil uiteindelijk. Ik heb al een inkomen en ben bezig met een baan voor meer uren dus dat is allemaal het probleem niet.
Het is eerder andersom. Ik denk weleens dat we niet meer samen zouden zijn als ik niet zwanger was geworden. Hij wou altijd bij me blijven ook al was ik niet zwanger geworden toen.
De laatste dagen is het minder gezellig geweest omdat we weer in zo'n periode zitten. Dit is eigenlijk alleen 's avonds als de kinderen al op bed liggen dan begint de discussie. Dus de kinderen krijgen dit verder niet mee. Als zij wakker zijn dan ben ik alleen met ze of hij en als we samen zijn dan hebben we die gesprekken niet.
Ik lees vooral dat er twee mensen zijn die niet van elkaar houden en eigenlijk ook geen wederzijds respect kunnen opbrengen. Jullie zijn collega ouders in hetzelfde huis, meer niet. Daar zijn jullie allebei te jong voor.
Ik zou maar eens goed gaan bedenken wat je wil in dit leven. En snel afstuderen en een baan vinden zodat je niet meer financieel afhankelijk bent.
Ken zijn verhaal niet maar het lijkt erop dat hij "het juiste" heeft proberen te doen door voor zn zwangere vriendinnetje te zorgen maar dat het niet zijn keuze was geweest zonder moetje, en dat hij nu jou verwijt dat hij die keuze moest maken.
Jullie moeten allebei maar eens goed gaan bedenken wat belangrijk is in dit leven.
En geloof me, een humorloos huis met spanning is echt niet gezond voor een kind.
Niet van elkaar houden? Hij houdt van me en dat zegt hij vaak. Ik hou ook wel van hem denk ik. Ik ben nooit iemand geweest die dat heel sterk voelt, in vorige relaties ook niet. Ik ben daar misschien iets te nuchter voor ofzo, ik weet niet wat het precies is.
Snel afstuderen is niet nodig. Ik heb mijn diploma's al. Deze studie doe ik omdat ik een ander vakgebied wil uiteindelijk. Ik heb al een inkomen en ben bezig met een baan voor meer uren dus dat is allemaal het probleem niet.
Het is eerder andersom. Ik denk weleens dat we niet meer samen zouden zijn als ik niet zwanger was geworden. Hij wou altijd bij me blijven ook al was ik niet zwanger geworden toen.
De laatste dagen is het minder gezellig geweest omdat we weer in zo'n periode zitten. Dit is eigenlijk alleen 's avonds als de kinderen al op bed liggen dan begint de discussie. Dus de kinderen krijgen dit verder niet mee. Als zij wakker zijn dan ben ik alleen met ze of hij en als we samen zijn dan hebben we die gesprekken niet.
donderdag 2 oktober 2014 10:35
quote:sugarmiss schreef op 01 oktober 2014 @ 13:11:
Mannen onderschatten soms hoe zwaar het kan zijn om voor de kinderen te zorgen en een huishouden te runnen.
Maar vrouwen met een part time baan onderschatten soms ook hoe zwaar het kan zijn om full time te werken. Zelfs 36 uur of 32 uur voelt al heel anders dan 40 uur.
Dat is het gekke. Hij weet heel goed wat dit inhoudt want hij doet het zelf ook. Nou ja, 2 thuiswerkdagen in de week en in de weekenden. Ik vind het wel eens zwaar maar hij doet dan alsof hij niet begrijpt waar ik het over heb. Met andere woorden, helmaal verbaasd en niet begrijpend dat ik dat zo voel.
Ik heb altijd fulltime gewerkt dus ik weet heel goed wat dat is. Dat vind ik overigens niet zwaar. Ik wil juist graag weer meer uren gaan werken.
Mannen onderschatten soms hoe zwaar het kan zijn om voor de kinderen te zorgen en een huishouden te runnen.
Maar vrouwen met een part time baan onderschatten soms ook hoe zwaar het kan zijn om full time te werken. Zelfs 36 uur of 32 uur voelt al heel anders dan 40 uur.
Dat is het gekke. Hij weet heel goed wat dit inhoudt want hij doet het zelf ook. Nou ja, 2 thuiswerkdagen in de week en in de weekenden. Ik vind het wel eens zwaar maar hij doet dan alsof hij niet begrijpt waar ik het over heb. Met andere woorden, helmaal verbaasd en niet begrijpend dat ik dat zo voel.
Ik heb altijd fulltime gewerkt dus ik weet heel goed wat dat is. Dat vind ik overigens niet zwaar. Ik wil juist graag weer meer uren gaan werken.
donderdag 2 oktober 2014 10:38
quote:markovic schreef op 01 oktober 2014 @ 10:19:
Als jij naar je man toe uitstraalt hoe jij hier over hem schrijft, dan snap ik wel dat hij niet blij met je is.
Je praat volkomen respectloos over hem en me dunkt dat hij dat wellicht ook voelt.
Waar er twee kijven hebben er twee schuld. Asl we jou moeten geloven ben jij echter een engeltje en hij de (autistische) duivel zelve.
Ik geloof niet dat het zo zwart-wit is.Nee zo zwart-wit is het ook niet. Dit heb ik nooit beweerd, zijn jouw uitspraken. Ik zeg niet dat ik een engeltje ben en hij de autistische duivel. Als ik zo zou praten dan zou het nog weinig zin hebben he.
Als jij naar je man toe uitstraalt hoe jij hier over hem schrijft, dan snap ik wel dat hij niet blij met je is.
Je praat volkomen respectloos over hem en me dunkt dat hij dat wellicht ook voelt.
Waar er twee kijven hebben er twee schuld. Asl we jou moeten geloven ben jij echter een engeltje en hij de (autistische) duivel zelve.
Ik geloof niet dat het zo zwart-wit is.Nee zo zwart-wit is het ook niet. Dit heb ik nooit beweerd, zijn jouw uitspraken. Ik zeg niet dat ik een engeltje ben en hij de autistische duivel. Als ik zo zou praten dan zou het nog weinig zin hebben he.
donderdag 2 oktober 2014 10:45
quote:nohr schreef op 01 oktober 2014 @ 13:36:
Ik zou gaan doen wat hij jou verwijt....
Lekker shoppen voor de kinderen! Lekker niets doen op je partime-dagen, alleen maar met je kinderen bezig zijn. Geen huishouden, geen boodschappen, je huispak aan, haren ongekamd en geen eten koken. Uiteraard wel zorgen dat je kinderen en jijzelf te eten hebben. En als hij thuis komt zorg dat je heerlijk op de bank zit, kijkend naar je favoriete film ofzo en vraag je of hij de kinderen naar bed wil brengen Hij zegt dat ik deze dingen nu al doe dus tja. Ik ga me in ieder geval niet meer verdedigen en alles uitleggen, wat ik eerst wel deed. Dit is zo zinloos en eigenlijk belachelijk als je erover nadenkt.
Ik zou gaan doen wat hij jou verwijt....
Lekker shoppen voor de kinderen! Lekker niets doen op je partime-dagen, alleen maar met je kinderen bezig zijn. Geen huishouden, geen boodschappen, je huispak aan, haren ongekamd en geen eten koken. Uiteraard wel zorgen dat je kinderen en jijzelf te eten hebben. En als hij thuis komt zorg dat je heerlijk op de bank zit, kijkend naar je favoriete film ofzo en vraag je of hij de kinderen naar bed wil brengen Hij zegt dat ik deze dingen nu al doe dus tja. Ik ga me in ieder geval niet meer verdedigen en alles uitleggen, wat ik eerst wel deed. Dit is zo zinloos en eigenlijk belachelijk als je erover nadenkt.
donderdag 2 oktober 2014 11:14
quote:autumnfall schreef op 02 oktober 2014 @ 09:53:
[...]
Ik begrijp jouw post niet echt. Ik zou overtuigd zijn van mijn gelijk en in een ja-maar modus zitten? Wat is mijn gelijk dan? Ik heb het hier over de opmerkingen van mijn vriend naar mij toe. Ik zou niet weten wat mijn gelijk in deze moet zijn.
Mijn eigen aandeel in de communicatie? Ja daar heb ik over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet meer op dit soort opmerkingen (van hem) in ga de volgende keer. Als hij zegt: je bent lui en ligt met je luie reet op de bank dan zeg ik: ja, je hebt helemaal gelijk. Kortom, ik ga er niet meer over in discussie want ik weet zelf heel goed hoe het in elkaar zit.
Wat ik bedoel is dat je zeer zeker bent dat jouw standpunt het juiste is. Jij bent niet lui, je partner is juist lui. Jij geeft niet te veel geld uit, je partner is een vrek. Jouw gevoel voor humor is de juiste, dat hij serieuzer is dan jij en een ander gevoel voor humor heeft is minder goed. In een relatie zal je elkaar toch moeten respecteren en in veel de gulden middenweg vinden, als je wil dat die relatie succesvol is.
En nee, ik wil daarmee niet goed praten dat hij kwetsende opmerkingen maakt. Ik wil je er alleen op wijzen dat jouw houding óók niet bijdraagt aan het slagen van de relatie.
Als ik het heb over jouw aandeel in de communicatie, dan heb ik het niet over jouw reactie op zijn opmerkingen, maar over de relatie in zijn geheel. Wat ik eerder zei, jullie lijken een loopgravenoorlog te voeren, waarbij elk zijn stelling verdedigt en niet bereid is naar (de behoefte van) de ander te kijken. Wil je dat doorbreken, dan moet je jouw houding eerst veranderen - door te laten merken dat je naar een oplossing wil zoeken, dat je ook zijn kant van het verhaal wil horen. Eisen dat de ander verandert en zelf alleen je gelijk willen behalen brengt je nergens.
Maar ik heb sterk de indruk dat je dit allemaal niet wil horen. Je hebt je keus gemaakt; of hij voegt zich naar jouw eisen, of je bent weg. Onze rol hier is puur om te bevestigen dat je gelijk hebt, toch?
[...]
Ik begrijp jouw post niet echt. Ik zou overtuigd zijn van mijn gelijk en in een ja-maar modus zitten? Wat is mijn gelijk dan? Ik heb het hier over de opmerkingen van mijn vriend naar mij toe. Ik zou niet weten wat mijn gelijk in deze moet zijn.
Mijn eigen aandeel in de communicatie? Ja daar heb ik over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet meer op dit soort opmerkingen (van hem) in ga de volgende keer. Als hij zegt: je bent lui en ligt met je luie reet op de bank dan zeg ik: ja, je hebt helemaal gelijk. Kortom, ik ga er niet meer over in discussie want ik weet zelf heel goed hoe het in elkaar zit.
Wat ik bedoel is dat je zeer zeker bent dat jouw standpunt het juiste is. Jij bent niet lui, je partner is juist lui. Jij geeft niet te veel geld uit, je partner is een vrek. Jouw gevoel voor humor is de juiste, dat hij serieuzer is dan jij en een ander gevoel voor humor heeft is minder goed. In een relatie zal je elkaar toch moeten respecteren en in veel de gulden middenweg vinden, als je wil dat die relatie succesvol is.
En nee, ik wil daarmee niet goed praten dat hij kwetsende opmerkingen maakt. Ik wil je er alleen op wijzen dat jouw houding óók niet bijdraagt aan het slagen van de relatie.
Als ik het heb over jouw aandeel in de communicatie, dan heb ik het niet over jouw reactie op zijn opmerkingen, maar over de relatie in zijn geheel. Wat ik eerder zei, jullie lijken een loopgravenoorlog te voeren, waarbij elk zijn stelling verdedigt en niet bereid is naar (de behoefte van) de ander te kijken. Wil je dat doorbreken, dan moet je jouw houding eerst veranderen - door te laten merken dat je naar een oplossing wil zoeken, dat je ook zijn kant van het verhaal wil horen. Eisen dat de ander verandert en zelf alleen je gelijk willen behalen brengt je nergens.
Maar ik heb sterk de indruk dat je dit allemaal niet wil horen. Je hebt je keus gemaakt; of hij voegt zich naar jouw eisen, of je bent weg. Onze rol hier is puur om te bevestigen dat je gelijk hebt, toch?
donderdag 2 oktober 2014 11:17
quote:Milonga schreef op 02 oktober 2014 @ 11:14:
[...]
Wat ik bedoel is dat je zeer zeker bent dat jouw standpunt het juiste is. Jij bent niet lui, je partner is juist lui. Jij geeft niet te veel geld uit, je partner is een vrek. Jouw gevoel voor humor is de juiste, dat hij serieuzer is dan jij en een ander gevoel voor humor heeft is minder goed. In een relatie zal je elkaar toch moeten respecteren en in veel de gulden middenweg vinden, als je wil dat die relatie succesvol is.
En nee, ik wil daarmee niet goed praten dat hij kwetsende opmerkingen maakt. Ik wil je er alleen op wijzen dat jouw houding óók niet bijdraagt aan het slagen van de relatie.
Als ik het heb over jouw aandeel in de communicatie, dan heb ik het niet over jouw reactie op zijn opmerkingen, maar over de relatie in zijn geheel. Wat ik eerder zei, jullie lijken een loopgravenoorlog te voeren, waarbij elk zijn stelling verdedigt en niet bereid is naar (de behoefte van) de ander te kijken. Wil je dat doorbreken, dan moet je jouw houding eerst veranderen - door te laten merken dat je naar een oplossing wil zoeken, dat je ook zijn kant van het verhaal wil horen. Eisen dat de ander verandert en zelf alleen je gelijk willen behalen brengt je nergens.
Maar ik heb sterk de indruk dat je dit allemaal niet wil horen. Je hebt je keus gemaakt; of hij voegt zich naar jouw eisen, of je bent weg. Onze rol hier is puur om te bevestigen dat je gelijk hebt, toch?+ 1
[...]
Wat ik bedoel is dat je zeer zeker bent dat jouw standpunt het juiste is. Jij bent niet lui, je partner is juist lui. Jij geeft niet te veel geld uit, je partner is een vrek. Jouw gevoel voor humor is de juiste, dat hij serieuzer is dan jij en een ander gevoel voor humor heeft is minder goed. In een relatie zal je elkaar toch moeten respecteren en in veel de gulden middenweg vinden, als je wil dat die relatie succesvol is.
En nee, ik wil daarmee niet goed praten dat hij kwetsende opmerkingen maakt. Ik wil je er alleen op wijzen dat jouw houding óók niet bijdraagt aan het slagen van de relatie.
Als ik het heb over jouw aandeel in de communicatie, dan heb ik het niet over jouw reactie op zijn opmerkingen, maar over de relatie in zijn geheel. Wat ik eerder zei, jullie lijken een loopgravenoorlog te voeren, waarbij elk zijn stelling verdedigt en niet bereid is naar (de behoefte van) de ander te kijken. Wil je dat doorbreken, dan moet je jouw houding eerst veranderen - door te laten merken dat je naar een oplossing wil zoeken, dat je ook zijn kant van het verhaal wil horen. Eisen dat de ander verandert en zelf alleen je gelijk willen behalen brengt je nergens.
Maar ik heb sterk de indruk dat je dit allemaal niet wil horen. Je hebt je keus gemaakt; of hij voegt zich naar jouw eisen, of je bent weg. Onze rol hier is puur om te bevestigen dat je gelijk hebt, toch?+ 1
