Psyche
alle pijlers
Profiteur en andere vooroordelen als je een uitkering krijgt
maandag 29 september 2014 10:39
Het topic over het leven van iemand met ADHD heeft me doen besluiten een topic te openen. Ik heb NLD (Non Verbal Learning Disorder). Ik ben volledig afgekeurd sinds mijn 17e (ben nu 31) en krijg een Wajong uitkering. Ik doe een paar uur in de week vrijwilligerswerk.
Ik ben blij met de diagnose, omdat het een gebruiksaanwijzing is voor anderen en mezelf hoe ik in elkaar zit.
De meest gehoorde vooroordelen zijn: profiteur omdat ik een Wajong uitkering heb, als je vrijwilligerswerk doet kun je toch ook gewoon werken, je wilt gewoon niet werken, je ziet er normaal uit dus zo erg kan het niet zijn.
Ik verwacht niet dat mensen snappen wat ik heb, ik zou alleen willen dat men minder snel oordeelt. Dat meer geluisterd wordt.
Ik heb een lastig leven gehad. Nog dagelijks heb ik problemen, maar ze zijn vaak te overzien. Ik ben gelukkig met mijn huidige leven. Maar het heeft me veel moeite gekost zover te komen.
Ik ben blij met de diagnose, omdat het een gebruiksaanwijzing is voor anderen en mezelf hoe ik in elkaar zit.
De meest gehoorde vooroordelen zijn: profiteur omdat ik een Wajong uitkering heb, als je vrijwilligerswerk doet kun je toch ook gewoon werken, je wilt gewoon niet werken, je ziet er normaal uit dus zo erg kan het niet zijn.
Ik verwacht niet dat mensen snappen wat ik heb, ik zou alleen willen dat men minder snel oordeelt. Dat meer geluisterd wordt.
Ik heb een lastig leven gehad. Nog dagelijks heb ik problemen, maar ze zijn vaak te overzien. Ik ben gelukkig met mijn huidige leven. Maar het heeft me veel moeite gekost zover te komen.
donderdag 2 oktober 2014 11:16
Ikbenik49 je hebt gelijk dat er mensen zijn die meer kunnen dan ze zelf denken. Alleen is dat tegen mij ook altijd gezegd. Uiteindelijk bleek dat ik altijd boven mijn kunnen heb willen presteren wat dus niet lukte.
Ik ben ook niet zielig en wil dat ook niet gevonden worden. Ik wil alleen maar zeggen dat het ook kan lijken dat iemand meer kan. Ik hoop dat het UWV goed gaat kijken met welk geval hij te maken heeft. Met iemand die wel kan, maar niet wil of met iemand die wel wil maar niet kan.
Ik ben ook niet zielig en wil dat ook niet gevonden worden. Ik wil alleen maar zeggen dat het ook kan lijken dat iemand meer kan. Ik hoop dat het UWV goed gaat kijken met welk geval hij te maken heeft. Met iemand die wel kan, maar niet wil of met iemand die wel wil maar niet kan.
donderdag 2 oktober 2014 11:19
Uitkering
Vindt UWV dat u (gedeeltelijk) kunt werken, maar u werkt niet? Dan wordt de hoogte van uw uitkering vanaf 2018 lager. Namelijk 70% van het minimumloon. Dit is nu 75%. Blijkt na uw beoordeling dat u niet meer kunt werken? Dan blijft de hoogte van uw uitkering 75% van het minimumloon. Hoe hoog uw uitkering wordt, melden wij u na de beoordeling in een brief.
Vindt UWV dat u (gedeeltelijk) kunt werken, maar u werkt niet? Dan wordt de hoogte van uw uitkering vanaf 2018 lager. Namelijk 70% van het minimumloon. Dit is nu 75%. Blijkt na uw beoordeling dat u niet meer kunt werken? Dan blijft de hoogte van uw uitkering 75% van het minimumloon. Hoe hoog uw uitkering wordt, melden wij u na de beoordeling in een brief.
donderdag 2 oktober 2014 11:30
Ik heb een ander soort functie dan jij ikbenik, maar heb soortgelijke geluiden gehoord. Ergens niet onterecht in mijn ogen, maar wel iets om rekening mee te houden als je nu gebruik maakt van deze regeling. Prioriteit 1 in welke uitkering/regeling dan ook zou m.i moeten zijn om zelfstandig verder te kunnen. Dat dat met kleine stapjes gaat is niet interessant, maar als mens heb je het nodig om in beweging te blijven. Behalve als je in een uitzichtloze situatie zit met geen enkele kans op verbetering, maar dat gaat gelukkig voor verreweg de meeste mensen niet op.
donderdag 2 oktober 2014 11:43
quote:aanmaaklimonade schreef op 02 oktober 2014 @ 10:58:
[...]
Ik begrijp dat je mijn bericht als tegenstrijdig ziet. Ook dat van de uitkering is misschien niet helemaal terecht. Waar het mij omgaat is dat zodra iemand een diagnose krijgt diegene ineens alle recht heeft van klagen en zielig mogen doen, terwijl iemand die niet zo'n diagnose heeft dat niet kan of mag, terwijl diegene zich misschien nog wel zieker of vermoeider voelt dan degene mét diagnose. Die mensen moeten zich vooral niet zo aanstellen. Ik vind dat niet eerlijk.
Lieverd, dat zie je verkeerd. Je krijgt geen diagnose bij een halfje wit bij de bakker.
Als je klachten hebt, ga je op zoek naar wat je hebt. Dan ga je naar de dokter. Die zegt dat een beetje moe of een beetje pijn normaal is en vanzelf wel weer overgaat. Ben je meer dan normaal moe of heb je meer dan normaal pijn dan gaan ze op zoek naar wat je hebt.
En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
Je hoeft dus helemaal niet jaloers te zijn op mensen met een etiketje en het is ook geen vrijbrief om te klagen. Het is vaak wel een logische verklaring waarom iemand niet alles kan zoals een gezond mens wel kan.
Dan heb je nog een kleine groep mensen die ook veel pijn hebben en/of moe zijn en waar ze niets kunnen vinden. Dat is heel vervelend inderdaad. Maar daar gaat dit topic niet over.
[...]
Ik begrijp dat je mijn bericht als tegenstrijdig ziet. Ook dat van de uitkering is misschien niet helemaal terecht. Waar het mij omgaat is dat zodra iemand een diagnose krijgt diegene ineens alle recht heeft van klagen en zielig mogen doen, terwijl iemand die niet zo'n diagnose heeft dat niet kan of mag, terwijl diegene zich misschien nog wel zieker of vermoeider voelt dan degene mét diagnose. Die mensen moeten zich vooral niet zo aanstellen. Ik vind dat niet eerlijk.
Lieverd, dat zie je verkeerd. Je krijgt geen diagnose bij een halfje wit bij de bakker.
Als je klachten hebt, ga je op zoek naar wat je hebt. Dan ga je naar de dokter. Die zegt dat een beetje moe of een beetje pijn normaal is en vanzelf wel weer overgaat. Ben je meer dan normaal moe of heb je meer dan normaal pijn dan gaan ze op zoek naar wat je hebt.
En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
Je hoeft dus helemaal niet jaloers te zijn op mensen met een etiketje en het is ook geen vrijbrief om te klagen. Het is vaak wel een logische verklaring waarom iemand niet alles kan zoals een gezond mens wel kan.
Dan heb je nog een kleine groep mensen die ook veel pijn hebben en/of moe zijn en waar ze niets kunnen vinden. Dat is heel vervelend inderdaad. Maar daar gaat dit topic niet over.
donderdag 2 oktober 2014 12:23
quote:hiltje schreef op 02 oktober 2014 @ 11:43:
[...]En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
En dat is m.i ook precies waar dat etiketje goed voor is. Om de juiste behandeling, medicijnen en hulp te krijgen. Begrip moet niet afhangen van een etiketje, maar wat mij betreft geld ook niet. Het is geen excuus het is wat mij betreft een kleine handleiding. Maar het wordt vaak niet gebruikt in die vorm.
Ik hoor veel te vaak mensen zeggen ik heb dit dus ik kan niet A doen, i.p.v ik heb dit en daarom heb ik B en C nodig om A te kunnen doen. En daar heb ik wel moeite mee, dat is geen jaloezie, maar wel een stukje onbegrip wellicht.
[...]En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
En dat is m.i ook precies waar dat etiketje goed voor is. Om de juiste behandeling, medicijnen en hulp te krijgen. Begrip moet niet afhangen van een etiketje, maar wat mij betreft geld ook niet. Het is geen excuus het is wat mij betreft een kleine handleiding. Maar het wordt vaak niet gebruikt in die vorm.
Ik hoor veel te vaak mensen zeggen ik heb dit dus ik kan niet A doen, i.p.v ik heb dit en daarom heb ik B en C nodig om A te kunnen doen. En daar heb ik wel moeite mee, dat is geen jaloezie, maar wel een stukje onbegrip wellicht.
donderdag 2 oktober 2014 12:46
Dat is de ideale wereld Sunemom, waarin gezorgd wordt dat B en C er zijn, zodat iemand met A aan het werk kan. Helaas zijn die mogelijkheden er steeds minder. In mijn familie iemand met een ernstige beperking die al zijn hele leven met veel plezier op een sociale werkplaats werkt. Maar vanwege bezuinigen raakt hij die plaatst waarschijnlijk kwijt. Dan kan hij in het gewone bedrijfsleven terecht, waar hij aan eisen moet voldoen als 'zoveel stuks in zoveel tijd'. En juist dat kan hij niet. Met een beetje begrip en aanpassing zou hij dus best A kunnen doen, maar die mogelijkheid moet er dan wel zijn.
Verder kan ik natuurlijk niet in het algemeen spreken, maar persoonlijk kan ik wel vergelijken dat vermoeidheid na ziekte echt anders is dan vermoeidheid door drukte. De eerste vreet je van binnen op zodat je er letterlijk beroerd van wordt en tot niets meer in staat bent. Bij vermoeidheid door drukte, is er ook nog een verschil of je goed in je vel zit, of dat er allerlei problemen spelen. Zit je goed in je vel dan kun je het allemaal veel beter aan en is een paar keer goed slapen meestal voldoende om er weer bovenop te komen. Bij vermoeidheid door ziekte werkt dat niet zo, naar mijn persoonlijke ervaring althans (van gelukkig alweer een poosje geleden!).
Verder kan ik natuurlijk niet in het algemeen spreken, maar persoonlijk kan ik wel vergelijken dat vermoeidheid na ziekte echt anders is dan vermoeidheid door drukte. De eerste vreet je van binnen op zodat je er letterlijk beroerd van wordt en tot niets meer in staat bent. Bij vermoeidheid door drukte, is er ook nog een verschil of je goed in je vel zit, of dat er allerlei problemen spelen. Zit je goed in je vel dan kun je het allemaal veel beter aan en is een paar keer goed slapen meestal voldoende om er weer bovenop te komen. Bij vermoeidheid door ziekte werkt dat niet zo, naar mijn persoonlijke ervaring althans (van gelukkig alweer een poosje geleden!).
donderdag 2 oktober 2014 13:31
quote:hiltje schreef op 02 oktober 2014 @ 11:43:
Lieverd, dat zie je verkeerd. Je krijgt geen diagnose bij een halfje wit bij de bakker.
Als je klachten hebt, ga je op zoek naar wat je hebt. Dan ga je naar de dokter. Die zegt dat een beetje moe of een beetje pijn normaal is en vanzelf wel weer overgaat. Ben je meer dan normaal moe of heb je meer dan normaal pijn dan gaan ze op zoek naar wat je hebt.
En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
Je hoeft dus helemaal niet jaloers te zijn op mensen met een etiketje en het is ook geen vrijbrief om te klagen. Het is vaak wel een logische verklaring waarom iemand niet alles kan zoals een gezond mens wel kan.
Dan heb je nog een kleine groep mensen die ook veel pijn hebben en/of moe zijn en waar ze niets kunnen vinden. Dat is heel vervelend inderdaad. Maar daar gaat dit topic niet over.
Jaloers ben ik allerminst. Heb vaak respect voor mensen als ik zie hoe zij met hun beperkingen om gaan. Als ik zie dat zij vechten om mee te komen in de maatschappij.
Ik heb zelf ook een beperking. Mijn beide hersenhelften werken niet goed samen. Ik heb daardoor moeite met coördinatie waardoor ik bijvoorbeeld niet met tien vingers kan typen. Daarnaast denk ik langzamer dan andere mensen waardoor mensen met mij soms wat geduld moeten hebben. Die beperkingen hebben mij nooit weerhouden om iets van mijn leven te maken. En dat is tot nu toe goed gelukt.
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?
Lieverd, dat zie je verkeerd. Je krijgt geen diagnose bij een halfje wit bij de bakker.
Als je klachten hebt, ga je op zoek naar wat je hebt. Dan ga je naar de dokter. Die zegt dat een beetje moe of een beetje pijn normaal is en vanzelf wel weer overgaat. Ben je meer dan normaal moe of heb je meer dan normaal pijn dan gaan ze op zoek naar wat je hebt.
En daar kan dan uitkomen dat je nieren niet goed werken, of dat je hersenen anders werken, of dat je een psychiatrische stoornis hebt. En dan heb je dus een etiketje. Meestal is dat fijn want dan weten ze of en welke medicijnen, behandelingen en leefregels je het beste kunt gebruiken/inzetten.
Je hoeft dus helemaal niet jaloers te zijn op mensen met een etiketje en het is ook geen vrijbrief om te klagen. Het is vaak wel een logische verklaring waarom iemand niet alles kan zoals een gezond mens wel kan.
Dan heb je nog een kleine groep mensen die ook veel pijn hebben en/of moe zijn en waar ze niets kunnen vinden. Dat is heel vervelend inderdaad. Maar daar gaat dit topic niet over.
Jaloers ben ik allerminst. Heb vaak respect voor mensen als ik zie hoe zij met hun beperkingen om gaan. Als ik zie dat zij vechten om mee te komen in de maatschappij.
Ik heb zelf ook een beperking. Mijn beide hersenhelften werken niet goed samen. Ik heb daardoor moeite met coördinatie waardoor ik bijvoorbeeld niet met tien vingers kan typen. Daarnaast denk ik langzamer dan andere mensen waardoor mensen met mij soms wat geduld moeten hebben. Die beperkingen hebben mij nooit weerhouden om iets van mijn leven te maken. En dat is tot nu toe goed gelukt.
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?
Ben je nou helemaal gek?
donderdag 2 oktober 2014 14:16
quote:aanmaaklimonade schreef op 02 oktober 2014 @ 13:31:
[...]
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?
Maar hoe weet jij nou dat de eisen die je aan jezelf stelt hoog zijn? Hoger dan die mensen die zich aanstellen en een schop onder hun kont verdienen?
Net zo goed als jij niet kun bepalen hoe moe of hoe beperkt iemand is, kun je ook niet bepalen wat de eisen zijn die een ander wel of niet aan zichzelf stelt.
Ik vind het nogal hoogmoedig om van jezelf te zeggen dat je hoge eisen aan jezelf stelt en dat je ondanks beperkingen van alles doet en dat een ander dat dus ook maar moet doen. Dan vind je anderen lui en die hebben dus een schop onder hun kont nodig.
Je kunt niet over iemand en diens klachten oordelen als je niet in zijn/haar schoenen staat. Je woont ook niet met die mensen in 1 huis dus je ziet niet hoe ze functioneren (behalve dan misschien dat ene uurtje op dat feestje waar ze opgewekt en fit lijken).
Misschien zijn de mensen waarvan jij vindt dat ze een schop moeten hebben wel zieker en beperkter dan jij bent.
[...]
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?
Maar hoe weet jij nou dat de eisen die je aan jezelf stelt hoog zijn? Hoger dan die mensen die zich aanstellen en een schop onder hun kont verdienen?
Net zo goed als jij niet kun bepalen hoe moe of hoe beperkt iemand is, kun je ook niet bepalen wat de eisen zijn die een ander wel of niet aan zichzelf stelt.
Ik vind het nogal hoogmoedig om van jezelf te zeggen dat je hoge eisen aan jezelf stelt en dat je ondanks beperkingen van alles doet en dat een ander dat dus ook maar moet doen. Dan vind je anderen lui en die hebben dus een schop onder hun kont nodig.
Je kunt niet over iemand en diens klachten oordelen als je niet in zijn/haar schoenen staat. Je woont ook niet met die mensen in 1 huis dus je ziet niet hoe ze functioneren (behalve dan misschien dat ene uurtje op dat feestje waar ze opgewekt en fit lijken).
Misschien zijn de mensen waarvan jij vindt dat ze een schop moeten hebben wel zieker en beperkter dan jij bent.
donderdag 2 oktober 2014 14:23
quote:aanmaaklimonade schreef op 02 oktober 2014 @ 13:31:
[...]
Jaloers ben ik allerminst. Heb vaak respect voor mensen als ik zie hoe zij met hun beperkingen om gaan. Als ik zie dat zij vechten om mee te komen in de maatschappij.
Ik heb zelf ook een beperking. Mijn beide hersenhelften werken niet goed samen. Ik heb daardoor moeite met coördinatie waardoor ik bijvoorbeeld niet met tien vingers kan typen. Daarnaast denk ik langzamer dan andere mensen waardoor mensen met mij soms wat geduld moeten hebben. Die beperkingen hebben mij nooit weerhouden om iets van mijn leven te maken. En dat is tot nu toe goed gelukt.
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?Eigenlijk zeg jij nu dat, omdat jij wel kunt werken met je beperking, iedereen dat maar moet kunnen? Mensen met een beperking een schop onder hun kont geven ipv begrip voor hun situatie? Dat is behoorlijk kortzichtig van je.
[...]
Jaloers ben ik allerminst. Heb vaak respect voor mensen als ik zie hoe zij met hun beperkingen om gaan. Als ik zie dat zij vechten om mee te komen in de maatschappij.
Ik heb zelf ook een beperking. Mijn beide hersenhelften werken niet goed samen. Ik heb daardoor moeite met coördinatie waardoor ik bijvoorbeeld niet met tien vingers kan typen. Daarnaast denk ik langzamer dan andere mensen waardoor mensen met mij soms wat geduld moeten hebben. Die beperkingen hebben mij nooit weerhouden om iets van mijn leven te maken. En dat is tot nu toe goed gelukt.
Misschien is mijn standpunt hierin gekleurd. Ik stel namelijk vaak hoge eisen aan mezelf. Waarschijnlijk stel ik die daardoor ook aan andere mensen waardoor ik vind dat mensen eerder een schop onder hun reet verdienen dan begrip voor hun beperking.
Daarnaast vind ik de wajong en wao op zichzelf een gedrocht. Waarom behandelen we mensen die gewoon werkeloos zijn anders dan mensen met een ziekte of een beperking?Eigenlijk zeg jij nu dat, omdat jij wel kunt werken met je beperking, iedereen dat maar moet kunnen? Mensen met een beperking een schop onder hun kont geven ipv begrip voor hun situatie? Dat is behoorlijk kortzichtig van je.
donderdag 2 oktober 2014 14:26
Als het UWV een passende baan vindt met de nodige begeleiding is er geen probleem.
Aanmaaklimonade hoe weet jij dat je langzamer denkt dan anderen?
Mijn beperking heeft me er ook nooit van weerhouden iets van mijn leven te maken. En ik heb zeker gevochten voor een plaats in deze maatschappij. Maar ik heb geen zin om mijn hele levensverhaal te moeten vertellen.
Aanmaaklimonade hoe weet jij dat je langzamer denkt dan anderen?
Mijn beperking heeft me er ook nooit van weerhouden iets van mijn leven te maken. En ik heb zeker gevochten voor een plaats in deze maatschappij. Maar ik heb geen zin om mijn hele levensverhaal te moeten vertellen.
donderdag 2 oktober 2014 14:35
En met de nodige begeleiding bedoel ik aangepaste werktijden, begrip voor als ik niet kan komen, rekening houden dat ik trager werk, dat alles uitgelegd moet worden en dan heb ik het niet over 1 keer, begrip hebben als ik ga flippen als er iets veranderd, dat ik mensen niet altijd goed begrijp en andersom. Enz, enz.
donderdag 2 oktober 2014 14:41
quote:Big_Ize schreef op 02 oktober 2014 @ 14:35:
En met de nodige begeleiding bedoel ik aangepaste werktijden, begrip voor als ik niet kan komen, rekening houden dat ik trager werk, dat alles uitgelegd moet worden en dan heb ik het niet over 1 keer, begrip hebben als ik ga flippen als er iets veranderd, dat ik mensen niet altijd goed begrijp en andersom. Enz, enz.En er zijn geen truucjes aan te leren dat je jezelf langzamerhand leert beheersen?
En met de nodige begeleiding bedoel ik aangepaste werktijden, begrip voor als ik niet kan komen, rekening houden dat ik trager werk, dat alles uitgelegd moet worden en dan heb ik het niet over 1 keer, begrip hebben als ik ga flippen als er iets veranderd, dat ik mensen niet altijd goed begrijp en andersom. Enz, enz.En er zijn geen truucjes aan te leren dat je jezelf langzamerhand leert beheersen?
donderdag 2 oktober 2014 15:45
quote:ikbenik49 schreef op 02 oktober 2014 @ 13:58:
Ben ik niet helemaal met je eens. In het jaar voorafgaand aan dat ik wajong kreeg heb ik zestien keer in het ziekenhuis gelegen.
Ik denk dat er veel wajongers zijn zoals ik zelf. Ooit afgekeurd. Hebben te horen gekregen accepteer het maar zoals het is. Je komt niet meer aan het werk. Het uwv heeft werkelijk nooit meer naar mij om gekeken. Toen ik wilde studeren kreeg ik te horen dat ze me veel succes wensten maar dat ze er niet veel vertrouwen in hadde . Tja dan moet je wel echt gemotiveerd zijnDat moet toch iedereen die (weer) wil studeren. Je motivatie komt toch niet van wat een uwvvan je verwacht? Of een ander er vertrouwen in heeft doet er niet toe als je zelf graag wilt.
Ben ik niet helemaal met je eens. In het jaar voorafgaand aan dat ik wajong kreeg heb ik zestien keer in het ziekenhuis gelegen.
Ik denk dat er veel wajongers zijn zoals ik zelf. Ooit afgekeurd. Hebben te horen gekregen accepteer het maar zoals het is. Je komt niet meer aan het werk. Het uwv heeft werkelijk nooit meer naar mij om gekeken. Toen ik wilde studeren kreeg ik te horen dat ze me veel succes wensten maar dat ze er niet veel vertrouwen in hadde . Tja dan moet je wel echt gemotiveerd zijnDat moet toch iedereen die (weer) wil studeren. Je motivatie komt toch niet van wat een uwvvan je verwacht? Of een ander er vertrouwen in heeft doet er niet toe als je zelf graag wilt.
donderdag 2 oktober 2014 16:09
Ik vind het lastig om een reactie te geven, omdat ik zelf niet weet hoe ik er precies in sta. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al ziek. Als ik toen ik een jaar of 20 was niet zo eigenwijs en koppig was geweest dan was ik ws ook in de Wajong terecht gekomen. Ik heb mijn ziekte lang ontkend. Hiaat op mijn cv door ziekte opgevuld met een fictief baantje en ik ben "gewoon" aan het werk gegaan. Jarenlang heb ik fulltime gewerkt, viel toch wel met regelmaat uit door mijn ziekte, maar aangezien ik ook regelmatig switchte van baan kon ik dit verborgen houden. De rest van mijn leven richtte ik er ook op in, anders was het niet te doen. Ik had ook niet echt suffe banen, maar banen waar je wel iets voor moest kunnen en die veel verantwoordelijkheid met zich meebrachten.
Dat er periodes waren waarin ik eigenlijk niet meer kon, nam ik maar voor lief, want ik moest van mezelf doorgaan. Meedraaien in de maatschappij, eigen verantwoordelijkheid nemen en niet de makkelijke weg kiezen zoals vele anderen wel deden. Zo zag ik dat.
Tot het moment dat het echt niet meer ging en ik dus niet meer kon ontkennen wat ik had en dat de manier waarop ik bezig was zo niet goed was voor mij.
Toen werd ik ineens zo'n persoon die ik nooit had willen zijn. Iemand die het niet alleen kon en geen bijdrage leverde aan de maatschappij. Ik heb daar eerlijk gezegd nog moeite mee.
Wat ik met mijn bijdrage wil zeggen weet ik ook niet zo goed. In ieder geval dat het niet zo zwart wit is als veel mensen denken en dat de goeden lijden onder de slechten, want ik geloof nog steeds dat er mensen zijn die meer kunnen, maar het wel makkelijk vinden zo. Net zoals er mensen zijn die meer willen, maar aan alle kanten tegengewerkt worden omdat ze nu eenmaal Wajong hebben.
Ik denk dat ieder geval apart bekeken moet worden, niemand is hetzelfde en iedere situatie is weer anders.
Dat er periodes waren waarin ik eigenlijk niet meer kon, nam ik maar voor lief, want ik moest van mezelf doorgaan. Meedraaien in de maatschappij, eigen verantwoordelijkheid nemen en niet de makkelijke weg kiezen zoals vele anderen wel deden. Zo zag ik dat.
Tot het moment dat het echt niet meer ging en ik dus niet meer kon ontkennen wat ik had en dat de manier waarop ik bezig was zo niet goed was voor mij.
Toen werd ik ineens zo'n persoon die ik nooit had willen zijn. Iemand die het niet alleen kon en geen bijdrage leverde aan de maatschappij. Ik heb daar eerlijk gezegd nog moeite mee.
Wat ik met mijn bijdrage wil zeggen weet ik ook niet zo goed. In ieder geval dat het niet zo zwart wit is als veel mensen denken en dat de goeden lijden onder de slechten, want ik geloof nog steeds dat er mensen zijn die meer kunnen, maar het wel makkelijk vinden zo. Net zoals er mensen zijn die meer willen, maar aan alle kanten tegengewerkt worden omdat ze nu eenmaal Wajong hebben.
Ik denk dat ieder geval apart bekeken moet worden, niemand is hetzelfde en iedere situatie is weer anders.
Cum non tum age
donderdag 2 oktober 2014 16:23
Ik word niet tegen gewerkt omdat ik een wajong heb. Ik kreeg een wajong, omdat het steeds op niets uitdraaide. In het begin zei ik er niets over, simpelweg omdat ik nog geen diagnose had. Maar bij de eerste opleiding en stage moest ik na 2,5 jaar weg. Het ging niet en de school wilde geen alternatief aanbieden. Daarna nog 2 andere opleidingen geprobeerd en wel aangegeven wat ik heb, maar daar hetzelfde verhaal. Ik moest vertrekken nadat ik een poosje stage had gelopen.
Door vrijwilligerswerk te doen doe ik iets terug voor de maatschappij.
Door vrijwilligerswerk te doen doe ik iets terug voor de maatschappij.
donderdag 2 oktober 2014 17:02
Sunemom. Ik snap wat je wilt zeggen. Maar probeer je eens in de doelgroep te verplaatsen. Ook in mijn omgeving waren de reacties niet positief. Ik ben er ook van overtuigd dat veel wajongers zelfvertrouwen missen. Het is er namelijk ingestampt dat ze niet kunnen werken.
Ik hoop dat ik, wanneer ik volgend jaar de wajongers mag begeleiden. Deze onzekerheid weg.mag nemen
Want er zijn wel werkgevers die je een kans willen geven. Je moet er alleen hard naar op zoek.
Ik hoop dat ik, wanneer ik volgend jaar de wajongers mag begeleiden. Deze onzekerheid weg.mag nemen
Want er zijn wel werkgevers die je een kans willen geven. Je moet er alleen hard naar op zoek.
donderdag 2 oktober 2014 17:21
@ikbenik dat vertrouwen is denk ik de sleutel. In zoverre, dat zoals ik al aangaf ik net als noa omschrijft tot de doelgroep had kunnen behoren als ik wajong had aangevraagd. Ik blaak absoluut niet van het zelfvertrouwen, maar heb wel een rotsvast vertrouwen dat niemand voor me gaat zorgen en dat ik dat dus zelf moet doen, altijd en onder alle omstandigheden. Toen ik vorig jaar besloot om opnieuw te gaan studeren werd ik letterlijk uitgelachen. Ik was al twee keer eerder gestopt en ik moest vooral niet denken dat ik het nu wel ging halen. Dan kan je besluiten het dus niet te doen, ik werd er alleen maar kwaad van en wil het nu nog veel harder. Ik kan het namelijk wel en dat zal ik bewijzen ook. Ik wil een goede toekomst voor mezelf en mijn kinderen en die gaat er komen ook.
Er is ook een keerzijde. Momenteel gaat het met mij helemaal niet goed, maar ik moet wel door. Niemand anders gaat voor mij zorgen als ik morgen stop met werken en studie en niemand anders gaat zich opwerpen als moeder voor mijn kinderen dus ik zal het toch echt gewoon zelf moeten volhouden. Ook al ben ik (geestelijk) op en is elke minuut van de dag een gevecht en heb ik geen idee waar ik morgen de energie weer vandaag moet halen om de dag door te komen. Toch sta ik morgenochtend op het schoolplein met aangeklede verzorgde kindjes, help ik bij het schoolfeest van de boekenweek, ga ik naar een werkvergadering, lunch ik morgen in de trein om een aantal uur te gaan studeren met studiegenoten voor het tentamen dat we volgende week hebben, ga ik sporten met mijn dochter morgenavond en daarna nog een poosje verder studeren voor het tentamen. Iedereen ziet een vrouw met een druk leven, leuk gezin, sociaal. Niemand heeft irl door dat mijn leven een heel zwaar gevecht is. Hoeft ook niet, ik kom er uiteindelijk wel, want doorgaan is de enige weg vooruit.
Er is ook een keerzijde. Momenteel gaat het met mij helemaal niet goed, maar ik moet wel door. Niemand anders gaat voor mij zorgen als ik morgen stop met werken en studie en niemand anders gaat zich opwerpen als moeder voor mijn kinderen dus ik zal het toch echt gewoon zelf moeten volhouden. Ook al ben ik (geestelijk) op en is elke minuut van de dag een gevecht en heb ik geen idee waar ik morgen de energie weer vandaag moet halen om de dag door te komen. Toch sta ik morgenochtend op het schoolplein met aangeklede verzorgde kindjes, help ik bij het schoolfeest van de boekenweek, ga ik naar een werkvergadering, lunch ik morgen in de trein om een aantal uur te gaan studeren met studiegenoten voor het tentamen dat we volgende week hebben, ga ik sporten met mijn dochter morgenavond en daarna nog een poosje verder studeren voor het tentamen. Iedereen ziet een vrouw met een druk leven, leuk gezin, sociaal. Niemand heeft irl door dat mijn leven een heel zwaar gevecht is. Hoeft ook niet, ik kom er uiteindelijk wel, want doorgaan is de enige weg vooruit.
donderdag 2 oktober 2014 17:33
Sunemom, ik herken alles wat je schrijft.
Behalve dat ik wel de wajong heb gekregen omdat ik geen kant meer op kon. Woonde zelfstandig, studie nummer 3 was mislukt etc. Als ik terug had gekund naar mijn ouders had ik dat waarschijnlijk gedaan...
Mijn beperking is lichamelijk maar op het moment heb ik klachten die wijzen op overspannen zijn. Dit komt door het overvragen van mezelf. Ik wilde doorgaan en doorgaan en nam niet de tijd om ook ziek te zijn. Elke avond heb ik pijn, ondraaglijke pijn. Ook heb ik meer last van vermoeidheid dan normaal omdat ik teveel stress ervaar en dus ook niet meer kan slapen.
Kan een gezond iemand ook overkomen maar bij mij komt het dus voort uit mijn lichamelijke beperking. Ik werk nu ook aan grenzen leren stellen etc.
(niet quoten)
Behalve dat ik wel de wajong heb gekregen omdat ik geen kant meer op kon. Woonde zelfstandig, studie nummer 3 was mislukt etc. Als ik terug had gekund naar mijn ouders had ik dat waarschijnlijk gedaan...
Mijn beperking is lichamelijk maar op het moment heb ik klachten die wijzen op overspannen zijn. Dit komt door het overvragen van mezelf. Ik wilde doorgaan en doorgaan en nam niet de tijd om ook ziek te zijn. Elke avond heb ik pijn, ondraaglijke pijn. Ook heb ik meer last van vermoeidheid dan normaal omdat ik teveel stress ervaar en dus ook niet meer kan slapen.
Kan een gezond iemand ook overkomen maar bij mij komt het dus voort uit mijn lichamelijke beperking. Ik werk nu ook aan grenzen leren stellen etc.
(niet quoten)
