Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
donderdag 2 oktober 2014 17:45
Elmervrouw, dat elke keer weer in dezelfde situatie beland is omdat je dat onbewust steeds weer opzoekt. Dat is namelijk de situatie die je (her) kent. Zo wordt er in ieder geval vanuit schematherapie over gedacht. Het boek leven in je leven kan je hier meer duidelijkheid in geven. In dit boek noemen ze de schema's valkuilen die zich keer op keer blijven herhalen totdat je je er bewust van wordt en ze kan gaan veranderen/voorkomen.
water en zand
donderdag 2 oktober 2014 17:55
Herkenbaar hoor EV. Ik zorg dat ik zoveel mogelijk op pad ben 's avonds. Werk helpt daar op het moment ontzettend bij. En ik heb echt wel een lieve vent, maar alles wat mis gaat ligt altijd bij mij en ik heb de energie gewoon niet om in hem te stoppen.
Zwemmen is mijn redding op dit moment, 3x per week, zo veel mogelijk en zo hard mogelijk baantjes trekken. En het is de enige plek waar tranen mogen vloeien, niemand die het opmerkt in een bak met water, regelmatig een stukje onder water duiken en je ziet er niks van. Het is ook de enige plek waar ik op een positieve manier geen last van mijn lijf heb. Buiten het water voel ik continu dat lichaam en alles wat ermee gedaan is. In het water is er afstand. Het zijn de enige 3 uur per week dat ik een beetje lucht krijg momenteel
Gnba heel herkenbaar van 'jou mens'. Ik heb dat ook met iemand, zelfs zonder dat ik echt iets zeg heeft ze invloed op mijn leven.
Eigenlijk schaam ik me wel ontzettend dat ik het weer niet zelf af kan, ik voel me een ontzettende mislukkeling
Zwemmen is mijn redding op dit moment, 3x per week, zo veel mogelijk en zo hard mogelijk baantjes trekken. En het is de enige plek waar tranen mogen vloeien, niemand die het opmerkt in een bak met water, regelmatig een stukje onder water duiken en je ziet er niks van. Het is ook de enige plek waar ik op een positieve manier geen last van mijn lijf heb. Buiten het water voel ik continu dat lichaam en alles wat ermee gedaan is. In het water is er afstand. Het zijn de enige 3 uur per week dat ik een beetje lucht krijg momenteel
Gnba heel herkenbaar van 'jou mens'. Ik heb dat ook met iemand, zelfs zonder dat ik echt iets zeg heeft ze invloed op mijn leven.
Eigenlijk schaam ik me wel ontzettend dat ik het weer niet zelf af kan, ik voel me een ontzettende mislukkeling
donderdag 2 oktober 2014 19:11
Niet quoten ajb:
Ik ben straks 35, sta al langer op eigen benen dan dat ik ooit onder iemands dak gewoond heb en toch kan ik nog steeds niet echt voor mezelf zorgen. Ik kan voor iedereen en alles zorgen, maar niet voor mezelf. In een ander topic werd gezegd dat ik niet moet vergeten te bedenken dat ik een mens ben (en geen robot) en het enige dat ik dacht was, om mens te zijn moet er minstens 1 iemand op de wereld zijn voor wie je er echt toe doet. Iemand die niet afhankelijk van je is en die de dingen die voor jou belangrijk zijn ook belangrijk vind, gewoon omdat ze het voor jou zijn. Dat heb ik niet. Ik vervul de rol die ik gekregen heb toen mijn oudste zoon geboren werd. Ik ben moeder gemaakt en dat is wat ik ben, daar ben ik (hoop ik!) goed genoeg in, maar verder ben ik nog net zo alleen als dat kind dat moeder gemaakt werd ruim 20 jaar geleden. Wat boeit het wat er met mij gebeurd is, hoeveel pijn ik daarvan ervaar? Iedereen vind mij altijd sterk.. Jij kan dat wel aan. 'Iedereen krijgt wat ie kan dragen' enz. Het is zo ontzettend niet waar.. Ik kan de pijn van al die jaren niet dragen en het enorme gemis van mijn oudste vreet me vanbinnenuit kapot, maar oh wat ben ik sterk.. Ik heb meer therapie gehad dan ik kan opsommen en weer sta ik op een punt in mijn leven dat ik me alleen maar naar de volgende minuut kan vechten..
Ik ben straks 35, sta al langer op eigen benen dan dat ik ooit onder iemands dak gewoond heb en toch kan ik nog steeds niet echt voor mezelf zorgen. Ik kan voor iedereen en alles zorgen, maar niet voor mezelf. In een ander topic werd gezegd dat ik niet moet vergeten te bedenken dat ik een mens ben (en geen robot) en het enige dat ik dacht was, om mens te zijn moet er minstens 1 iemand op de wereld zijn voor wie je er echt toe doet. Iemand die niet afhankelijk van je is en die de dingen die voor jou belangrijk zijn ook belangrijk vind, gewoon omdat ze het voor jou zijn. Dat heb ik niet. Ik vervul de rol die ik gekregen heb toen mijn oudste zoon geboren werd. Ik ben moeder gemaakt en dat is wat ik ben, daar ben ik (hoop ik!) goed genoeg in, maar verder ben ik nog net zo alleen als dat kind dat moeder gemaakt werd ruim 20 jaar geleden. Wat boeit het wat er met mij gebeurd is, hoeveel pijn ik daarvan ervaar? Iedereen vind mij altijd sterk.. Jij kan dat wel aan. 'Iedereen krijgt wat ie kan dragen' enz. Het is zo ontzettend niet waar.. Ik kan de pijn van al die jaren niet dragen en het enorme gemis van mijn oudste vreet me vanbinnenuit kapot, maar oh wat ben ik sterk.. Ik heb meer therapie gehad dan ik kan opsommen en weer sta ik op een punt in mijn leven dat ik me alleen maar naar de volgende minuut kan vechten..
donderdag 2 oktober 2014 20:00
Niet quoten ajb:
Het gaat hier helemaal mis. Man is het zat, zegt ie. Altijd mijn moeilijk gedoe, nooit eens vrolijk, altijd gedoe. Liep boos weg met de hond. Komt terug: zeg het maar.
Oh, ik moet dus de knoop doorhakken? Lekker makkelijk, kun je naderhand tegen iedereen zeggen dat ik de grote schuldige ben, en jij degene die zo zijn best heeft gedaan.
Vervolgens zegt hij helemaal niets, en ik ook niet.
Hou het bijna niet meer uit. Dan staat hij op en gaat naar beneden, met de woorden: ik hoor het wel.
Zo gaat het hier dus. Niet voor het eerst. Maar ik kan niet weg. Zit vast aan eigen huis en de hond. Heb zelf alleen een kleine uitkering. Moet hij alimentatie voor mij gaan betalen, en hij heeft vele jaren geleden al jarenlang voor zijn ex en kinderen moeten betalen (kinderen zijn nu allang volwassen). Als ik een eigen inkomen had, dan wist ik het wel, dan had ik het allang opgegeven. Dit wordt niets meer. Totaal geen zelfreflectie van zijn kant, ik ben altijd degene die moeilijk doet (zijn woorden). Lekker makkelijk. Hoef je nooit naar jezelf te kijken. Schuif het maar af.
Ik ben echt in paniek en mijn hoofd is zo zwaar. Hoe moet ik deze avond doorkomen. Hoe moet dit verder. Dit is niet voor het eerst dat het zo oploopt, maar het wordt gewoon echt niets meer. Ik ben het zo moe. Ik ben zo moe van dit alles steeds weer. Totaal geen gevoel van samen-zijn, op geen enkele manier. (Geen kinderen samen, alleen huis en de hond.)
Het gaat hier helemaal mis. Man is het zat, zegt ie. Altijd mijn moeilijk gedoe, nooit eens vrolijk, altijd gedoe. Liep boos weg met de hond. Komt terug: zeg het maar.
Oh, ik moet dus de knoop doorhakken? Lekker makkelijk, kun je naderhand tegen iedereen zeggen dat ik de grote schuldige ben, en jij degene die zo zijn best heeft gedaan.
Vervolgens zegt hij helemaal niets, en ik ook niet.
Hou het bijna niet meer uit. Dan staat hij op en gaat naar beneden, met de woorden: ik hoor het wel.
Zo gaat het hier dus. Niet voor het eerst. Maar ik kan niet weg. Zit vast aan eigen huis en de hond. Heb zelf alleen een kleine uitkering. Moet hij alimentatie voor mij gaan betalen, en hij heeft vele jaren geleden al jarenlang voor zijn ex en kinderen moeten betalen (kinderen zijn nu allang volwassen). Als ik een eigen inkomen had, dan wist ik het wel, dan had ik het allang opgegeven. Dit wordt niets meer. Totaal geen zelfreflectie van zijn kant, ik ben altijd degene die moeilijk doet (zijn woorden). Lekker makkelijk. Hoef je nooit naar jezelf te kijken. Schuif het maar af.
Ik ben echt in paniek en mijn hoofd is zo zwaar. Hoe moet ik deze avond doorkomen. Hoe moet dit verder. Dit is niet voor het eerst dat het zo oploopt, maar het wordt gewoon echt niets meer. Ik ben het zo moe. Ik ben zo moe van dit alles steeds weer. Totaal geen gevoel van samen-zijn, op geen enkele manier. (Geen kinderen samen, alleen huis en de hond.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 2 oktober 2014 20:02
Sunemom,dit had een paar maanden geleden mijn tekst kunnen zijn.
Wat als je hem nou eens zou lezen als zijnde van iemand anders?
Wat zou je dan zeggen?
Je voelt je waardeloos.Jouw kinderen echter voelen dat niet voor jou.Voor hen ben je de wereld.
Probeer dat eens goed tot je door te laten dringen als je dat kunt .
Er zijn wèl mensen op de wereld die onwijs veel van jou houden.
En ik weet zeker dat er mensen in jouw omgeving zijn die in stilte met heel veel liefde en respect naar jou kijken.Ze spreken het alleen niet uit.
Ik begrijp dat jouw oudste kind overleden is.Kunnen we elkaar weer een hand geven,2 van mij leven niet meer.Ik begrijp het intense gemis,het gat in je hart.
Door 'mijn mens' ben ik van een afstandje naar mezelf gaan kijken,alsof ik iemand anders was.Door andere ogen kijken.
En ineens zag ik het.Oorzaak en gevolg.
Eh....hoe kan ik dit het beste uitleggen?
Ik wil zoveel zeggen maar weet niet goed hoe...
Ik moet er even over na denken,ik hoop dat ik het straks kan verwoorden.
Tot die tijd....je bent niet alleen Sunemom...
Wat als je hem nou eens zou lezen als zijnde van iemand anders?
Wat zou je dan zeggen?
Je voelt je waardeloos.Jouw kinderen echter voelen dat niet voor jou.Voor hen ben je de wereld.
Probeer dat eens goed tot je door te laten dringen als je dat kunt .
Er zijn wèl mensen op de wereld die onwijs veel van jou houden.
En ik weet zeker dat er mensen in jouw omgeving zijn die in stilte met heel veel liefde en respect naar jou kijken.Ze spreken het alleen niet uit.
Ik begrijp dat jouw oudste kind overleden is.Kunnen we elkaar weer een hand geven,2 van mij leven niet meer.Ik begrijp het intense gemis,het gat in je hart.
Door 'mijn mens' ben ik van een afstandje naar mezelf gaan kijken,alsof ik iemand anders was.Door andere ogen kijken.
En ineens zag ik het.Oorzaak en gevolg.
Eh....hoe kan ik dit het beste uitleggen?
Ik wil zoveel zeggen maar weet niet goed hoe...
Ik moet er even over na denken,ik hoop dat ik het straks kan verwoorden.
Tot die tijd....je bent niet alleen Sunemom...
donderdag 2 oktober 2014 20:04
Zoals bij jou Sun, het is allemaal té zwaar om te dragen. Zo voel ik het ook. Vorige week is een goede vriendin van me overleden, en ik dacht, naast alle andere gevoelens: zij is van dit kloteleven af. (Had ook een zware jeugd en alle gevolgen van dien.) Ondanks al die therapie denk ik echt: ik vind mijn leven té zwaar, zeker als nu ook wéér mijn relatie misloopt. En dan praat hij over onvoorwaardelijke liefde.. nou, als hij zo tegen mijn problematiek aankijkt (jij doet altijd zo moeilijk), dat kwetst mij echt. Maar ook dat mag ik niet zeggen.
Oef, ik moet stoppen, ik ben zo kwaad, verdrietig, alles.
Oef, ik moet stoppen, ik ben zo kwaad, verdrietig, alles.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 2 oktober 2014 20:06
Lieve Sunemom,
Ik vind het zo erg voor je, hoe je je nu voelt! Ik zou je graag de liefde en geborgenheid geven die je nodig hebt. Weet dat er iemand is die je leest en bewondert (ik namelijk). Realiseer je ook dat je wel iets doet om voor jezelf te zorgen. Je schrijft hier en geeft jezelf zo de mogelijkheid steun en herkenning te krijgen. Je hebt zo veel gedaan om je leven goed op poten te krijgen. Dat is echt niet allemaal weg ineens. Het is nu even minder, maar het komt echt weer terug. Het is jammer dat je nu niet bij je man terecht kunt, maar ik ben blij om te lezen dat je volgende week je vriendin ziet bij wie je wl jezelf kunt zijn.
Je mag er zijn! Je bent heel mooi en bijzonder!
Ik hoop dat je een goede nacht hebt en dat je een beetje kunt accepteren dat het nu minder goed gaat. Er niet tegen vechten scheelt vaak al iets.
Veel sterkte!
Ik vind het zo erg voor je, hoe je je nu voelt! Ik zou je graag de liefde en geborgenheid geven die je nodig hebt. Weet dat er iemand is die je leest en bewondert (ik namelijk). Realiseer je ook dat je wel iets doet om voor jezelf te zorgen. Je schrijft hier en geeft jezelf zo de mogelijkheid steun en herkenning te krijgen. Je hebt zo veel gedaan om je leven goed op poten te krijgen. Dat is echt niet allemaal weg ineens. Het is nu even minder, maar het komt echt weer terug. Het is jammer dat je nu niet bij je man terecht kunt, maar ik ben blij om te lezen dat je volgende week je vriendin ziet bij wie je wl jezelf kunt zijn.
Je mag er zijn! Je bent heel mooi en bijzonder!
Ik hoop dat je een goede nacht hebt en dat je een beetje kunt accepteren dat het nu minder goed gaat. Er niet tegen vechten scheelt vaak al iets.
Veel sterkte!
Het is zoals het is
donderdag 2 oktober 2014 20:10
Fijn dat jullie zeggen dat ik hier mag blijven schrijven. Voor mij voelt het soms hier ook onveilig en heb ik het gevoel niks bij te dragen en alleen maar aan 'topicvervuiling' te doen. Jullie reacties helpen mij het anders te zien, bedankt daarvoor.
Hier ook één en al herkenning en soms ben ik daar zo boos over. Dat gevoel is nieuw voor mij en zie ik wel als een stap in de goede richting. Boos dat als ik hier lees ik alleen maar kan knikken en tranen in mijn ogen springen, omdat álles herkenbaar is. Zulke verschillende mensen zijn we, maar allemaal een vreselijk iets gemeen, iets wat we delen in ons verleden en waar we nu de gevolgen van ondervinden. Nog steeds. Het maakt mij boos dat ik niet zo onbevangen en vertrouwd naar het leven, mensen, de wereld kan kijken als heel veel andere mensen dat wel kunnen. Dat er bij mij iets afgepakt is, wat ik nooit terug lijk te krijgen. En ik was nog maar zo jong, bah, ik had heel eerlijk, ook al durf ik dat bijna niet te zeggen, heel graag even willen voelen hoe het is om kind te zijn.
Mijn vriend vroeg deze week in therapie hoe lang het ging duren voordat ik van mijn triggers verlost was, voordat ik zorgeloos kon leven. Hij vroeg dat, zodat hij zich erop in zou kunnen stellen, want leven met mij is niet makkelijk. De psychiater gaf aan dat ik beschadigd ben en blijf en zelfs al ik 65 ben dat er soms nog momenten zullen zijn dat ik triggers heb. Maarr dat ik daar wel mee om kon leren gaan en mijn vriend ook. Eerlijk, maar moeilijk om te horen. Ik wil echt niet mijn leven lang ploeteren en vechten, maar heel realistisch gezien? Dat doe ik tot nu toe wel en ik zie dat ook niet snel veranderen. Ik merk wel kleine veranderingen en ga ook echt wel in stapjes vooruit. Maar de kern blijft beschadigd en de ptss blijft aanwezig
@Titato: de verhalen zijn niet zomaar verhalen hier, het is het verleden van mensen die schrijven, gebeurtenissen die je beschadigd hebben. Daarom is geen verhaal te vergelijken, het gaat om iemands verleden en de impact daarvan. Jij bent net zo welkom als iedereen hier.
@Railton: herkenbaar hoor, met niemand praten/delen omdat je dat niet kent. Ik hoop ook dat jij je hier welkom voelt.
@Sunemom: ook bij jou lees ik dat je heel erg moe bent, zo uitgeput van alles. En toch doorgaan... Welke keuze is er anders? Hoe kun je aan een ander uitleggen dat het niet meer gaat, vanwege gebeurtenissen die jaren geleden gebeurd zijn. Maar wel zo'n impact hebben dat ze in ons heden nog een grote rol spelen. Ik mag van mezelf daar niet aan toegeven, want dat zou heel zwak zijn en ik ben toch juist altijd zo sterk (wordt hier ook regelmatig genoemd). En stel je voor he? Dan geef ik het op, leg ik me erbij neer en ben ik niet meer sterk. Dan zou ik me geborgen willen voelen, maar dat gevoel ken ik niet, dus hoe zou ik dat kunnen accepteren? Dan zou ik rust willen, maar ook dat heb ik nooit, dus hoe kan ik er dan mee omgaan? Dan zou ik willen huilen in iemands armen, maar dat is geen optie, dat kán ik niet, dat mág ik niet. Toegeven aan mijn vermoeidheid, aan mijn gevoel, is dus geen mogelijkheid, doorgaan wel, ondanks alles.
Moeilijk moet dat zijn dat je nu je weer zo voelt, als vanouds. Maar ik denk nog steeds dat je wél degelijk wat overwonnen hebt van het verleden, ondanks je verslagen gevoel. Een terugval betekent nooit dat je helemaal terug bij af bent. Alles wat je gewonnen, geleerd, overwonnen hebt afgelopen jaren zit echt nog wel in jou. Maar je ziet het nu even niet en daarom lijkt het als oud gedrag. Dat is het ook wel, maar daarnaast zijn er heel veel andere dingen bij gekomen. Dus het is nooit meer hetzelfde zoals jaren geleden. Je bent écht wel stapjes vooruit gegaan en ik hoop dat je dat zelf ook weer snel zo kunt ervaren.
Voel je daarom ook echt geen mislukkeling, dat ben je niet! Je hebt zoveel meegemaakt, het zou juist raar zijn als je daar niks van zou merken in je leven. Je kunt dat niet wegstoppen. Wees juist trost op jezelf dat je dit merkt en er iets mee doet. Want ook al draaf je door, je probeert wel van alles en denkt erover na en dat is erg bewonderenswaardig Ik zeg dit alles ook tegen mijzelf, maar het helpt zo weinig. Toch weet ik dat het waar is.
Je laatste post raakt me heel erg, niet voor jezelf kunnen zorgen en je zo ontzettend alleen voelen. Het is zo zwaar...Die eenzaamheid is slopend, omdat het lijkt dat niemand je echt begrijpt en dat ook zo is. Maar het boeit zo vreselijk veel wat er met jou gebeurd is en hoeveel pijn dat jou gedaan heeft! Dat verdient niemand, ook jij niet. Jij verdient het net als anderen om van te houden, om voor te zorgen.
Wat een strijd ook nu weer en ik kan er niks zinnigs over zeggen, alleen maar dat ik weet hoe zwaar het is en hoop dat je hier in ieder geval je verhalen kwijt kunt.
@EV: wat moeilijk is het vaak he, ik lees je onmacht, terwijl je zo je best doet mbt je man.. Ik herken het zó. Vriend en ik hadden gisteren ook een discussie en op een gegeven moment liep dat heel hoog op. Later praatten we erover en kwamen we tot de schokkende conclusie dat we beiden ons zo gedroegen als onze ouders vroeger naar ons deden. Wat modder al aangaf: onbewust zoek je die situaties op. Ook waarschijnlijk jij en je man.. Het boek leven in je leven is een ontzettende aanrader, heb ik veel aan (gehad).
Het boek niemandskinderen overigens ook, die heb ik vaak met tranen in mijn ogen gelezen. Daarin worden heel veel invloeden van vroeger heel duidelijk uitgelegd. Misbruik en mishandeling worden vergeleken met een privé oorlog; een kind dat opgroeide in een privé oorlogsgebied. Zo herkenbaar. Ik heb mijn vriend heel veel stukken voorgelezen uit dit boek, wat hem erg heeft geholpen om mij een klein beetje te begrijpen.
Hier ook één en al herkenning en soms ben ik daar zo boos over. Dat gevoel is nieuw voor mij en zie ik wel als een stap in de goede richting. Boos dat als ik hier lees ik alleen maar kan knikken en tranen in mijn ogen springen, omdat álles herkenbaar is. Zulke verschillende mensen zijn we, maar allemaal een vreselijk iets gemeen, iets wat we delen in ons verleden en waar we nu de gevolgen van ondervinden. Nog steeds. Het maakt mij boos dat ik niet zo onbevangen en vertrouwd naar het leven, mensen, de wereld kan kijken als heel veel andere mensen dat wel kunnen. Dat er bij mij iets afgepakt is, wat ik nooit terug lijk te krijgen. En ik was nog maar zo jong, bah, ik had heel eerlijk, ook al durf ik dat bijna niet te zeggen, heel graag even willen voelen hoe het is om kind te zijn.
Mijn vriend vroeg deze week in therapie hoe lang het ging duren voordat ik van mijn triggers verlost was, voordat ik zorgeloos kon leven. Hij vroeg dat, zodat hij zich erop in zou kunnen stellen, want leven met mij is niet makkelijk. De psychiater gaf aan dat ik beschadigd ben en blijf en zelfs al ik 65 ben dat er soms nog momenten zullen zijn dat ik triggers heb. Maarr dat ik daar wel mee om kon leren gaan en mijn vriend ook. Eerlijk, maar moeilijk om te horen. Ik wil echt niet mijn leven lang ploeteren en vechten, maar heel realistisch gezien? Dat doe ik tot nu toe wel en ik zie dat ook niet snel veranderen. Ik merk wel kleine veranderingen en ga ook echt wel in stapjes vooruit. Maar de kern blijft beschadigd en de ptss blijft aanwezig
@Titato: de verhalen zijn niet zomaar verhalen hier, het is het verleden van mensen die schrijven, gebeurtenissen die je beschadigd hebben. Daarom is geen verhaal te vergelijken, het gaat om iemands verleden en de impact daarvan. Jij bent net zo welkom als iedereen hier.
@Railton: herkenbaar hoor, met niemand praten/delen omdat je dat niet kent. Ik hoop ook dat jij je hier welkom voelt.
@Sunemom: ook bij jou lees ik dat je heel erg moe bent, zo uitgeput van alles. En toch doorgaan... Welke keuze is er anders? Hoe kun je aan een ander uitleggen dat het niet meer gaat, vanwege gebeurtenissen die jaren geleden gebeurd zijn. Maar wel zo'n impact hebben dat ze in ons heden nog een grote rol spelen. Ik mag van mezelf daar niet aan toegeven, want dat zou heel zwak zijn en ik ben toch juist altijd zo sterk (wordt hier ook regelmatig genoemd). En stel je voor he? Dan geef ik het op, leg ik me erbij neer en ben ik niet meer sterk. Dan zou ik me geborgen willen voelen, maar dat gevoel ken ik niet, dus hoe zou ik dat kunnen accepteren? Dan zou ik rust willen, maar ook dat heb ik nooit, dus hoe kan ik er dan mee omgaan? Dan zou ik willen huilen in iemands armen, maar dat is geen optie, dat kán ik niet, dat mág ik niet. Toegeven aan mijn vermoeidheid, aan mijn gevoel, is dus geen mogelijkheid, doorgaan wel, ondanks alles.
Moeilijk moet dat zijn dat je nu je weer zo voelt, als vanouds. Maar ik denk nog steeds dat je wél degelijk wat overwonnen hebt van het verleden, ondanks je verslagen gevoel. Een terugval betekent nooit dat je helemaal terug bij af bent. Alles wat je gewonnen, geleerd, overwonnen hebt afgelopen jaren zit echt nog wel in jou. Maar je ziet het nu even niet en daarom lijkt het als oud gedrag. Dat is het ook wel, maar daarnaast zijn er heel veel andere dingen bij gekomen. Dus het is nooit meer hetzelfde zoals jaren geleden. Je bent écht wel stapjes vooruit gegaan en ik hoop dat je dat zelf ook weer snel zo kunt ervaren.
Voel je daarom ook echt geen mislukkeling, dat ben je niet! Je hebt zoveel meegemaakt, het zou juist raar zijn als je daar niks van zou merken in je leven. Je kunt dat niet wegstoppen. Wees juist trost op jezelf dat je dit merkt en er iets mee doet. Want ook al draaf je door, je probeert wel van alles en denkt erover na en dat is erg bewonderenswaardig Ik zeg dit alles ook tegen mijzelf, maar het helpt zo weinig. Toch weet ik dat het waar is.
Je laatste post raakt me heel erg, niet voor jezelf kunnen zorgen en je zo ontzettend alleen voelen. Het is zo zwaar...Die eenzaamheid is slopend, omdat het lijkt dat niemand je echt begrijpt en dat ook zo is. Maar het boeit zo vreselijk veel wat er met jou gebeurd is en hoeveel pijn dat jou gedaan heeft! Dat verdient niemand, ook jij niet. Jij verdient het net als anderen om van te houden, om voor te zorgen.
Wat een strijd ook nu weer en ik kan er niks zinnigs over zeggen, alleen maar dat ik weet hoe zwaar het is en hoop dat je hier in ieder geval je verhalen kwijt kunt.
@EV: wat moeilijk is het vaak he, ik lees je onmacht, terwijl je zo je best doet mbt je man.. Ik herken het zó. Vriend en ik hadden gisteren ook een discussie en op een gegeven moment liep dat heel hoog op. Later praatten we erover en kwamen we tot de schokkende conclusie dat we beiden ons zo gedroegen als onze ouders vroeger naar ons deden. Wat modder al aangaf: onbewust zoek je die situaties op. Ook waarschijnlijk jij en je man.. Het boek leven in je leven is een ontzettende aanrader, heb ik veel aan (gehad).
Het boek niemandskinderen overigens ook, die heb ik vaak met tranen in mijn ogen gelezen. Daarin worden heel veel invloeden van vroeger heel duidelijk uitgelegd. Misbruik en mishandeling worden vergeleken met een privé oorlog; een kind dat opgroeide in een privé oorlogsgebied. Zo herkenbaar. Ik heb mijn vriend heel veel stukken voorgelezen uit dit boek, wat hem erg heeft geholpen om mij een klein beetje te begrijpen.
donderdag 2 oktober 2014 20:16
Later praatten we erover en kwamen we tot de schokkende conclusie dat we beiden ons zo gedroegen als onze ouders vroeger naar ons deden. Wat modder al aangaf: onbewust zoek je die situaties op. Ook waarschijnlijk jij en je man..
Jij kunt gelukkig praten met je vriend, BS. Jullie komen samen tot een conclusie. Hier is alles altijd mijn schuld, ik doe moeilijk; met hem is niets aan de hand en hij doet toch alles voor mij - zijn woorden. Maar het is nooit goed, zegt hij. Als hij ook eens naar zijn eigen aandeel zou kijken.. ik ben het zo zat dat het altijd alleen maar aan mij ligt. Lekker makkelijk ook, hoeft ie nooit naar zichzelf te kijken. Heb je dan SAMEN een relatie? Dat voel ik dus niet.
Jij kunt gelukkig praten met je vriend, BS. Jullie komen samen tot een conclusie. Hier is alles altijd mijn schuld, ik doe moeilijk; met hem is niets aan de hand en hij doet toch alles voor mij - zijn woorden. Maar het is nooit goed, zegt hij. Als hij ook eens naar zijn eigen aandeel zou kijken.. ik ben het zo zat dat het altijd alleen maar aan mij ligt. Lekker makkelijk ook, hoeft ie nooit naar zichzelf te kijken. Heb je dan SAMEN een relatie? Dat voel ik dus niet.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 2 oktober 2014 20:18
Ook voor jou EV
Klinkt misschien stom,maar begin eerst eens met ademen.Probeer meer rust in je ademhaling te krijgen,zodat je ook wat rustiger kunt worden in je hoofd,
Als je persè weg wil,is dat altijd mogelijk.
Zal niet makkelijk zijn en op de korte termijn veel onrust geven.Op de lange termijn zou het je veel meer rust en ruimte kunnen geven.
Heb je iemand die jou kan helpen om ook de praktische zaken en (on)mogelijkheden op een rijtje te zetten?
Soms zit je zo vast in je onoverzichtelijke bak ellende dat je geen goed inzicht hebt in welke paden je op zou kunnen gaan.
Zijn er momenten dat jij wel bereid is tot een gesprek en met jou naar oplossingen en mogelijkheden wil kijken?Wil hij zelf nog wel verder?
Klinkt misschien stom,maar begin eerst eens met ademen.Probeer meer rust in je ademhaling te krijgen,zodat je ook wat rustiger kunt worden in je hoofd,
Als je persè weg wil,is dat altijd mogelijk.
Zal niet makkelijk zijn en op de korte termijn veel onrust geven.Op de lange termijn zou het je veel meer rust en ruimte kunnen geven.
Heb je iemand die jou kan helpen om ook de praktische zaken en (on)mogelijkheden op een rijtje te zetten?
Soms zit je zo vast in je onoverzichtelijke bak ellende dat je geen goed inzicht hebt in welke paden je op zou kunnen gaan.
Zijn er momenten dat jij wel bereid is tot een gesprek en met jou naar oplossingen en mogelijkheden wil kijken?Wil hij zelf nog wel verder?
donderdag 2 oktober 2014 20:32
@EV: oei, dat is heel moeilijk, als er alleen maar naar 1 persoon gekeken wordt (in dit geval naar jouw gedrag). Want dat is nooit realistisch; een relatie is altijd met z'n tweeën. Heb je je gevoelens ook wel eens geuit aan hem? Heb je hem verteld dat jij het gevoel hebt dat altijd alles jouw schuld is? Zonder oordeel, zonder verwijt. Gewoon je gevoel uiten... ? Heb je ook aangegeven wat JIJ graag zou willen, zoals je het hier aangeeft? Ook weer zonder verwijt of irritatie. Eerlijk aangeven; lieve schat, ik heb het gevoel alsof alles aan mij ligt en dat vind ik niet eerlijk, kunnen we het daar eens over hebben?
En heb je hem ook gevraagd wat hij vindt wat jij dan moeilijk doet? Kan hij dat concreet aangeven en kun jij het aan om dat te horen?
Als hij nog verder wil en jij ook zul je toch ergens elkaar moeten vinden in een gesprek ipv langs elkaar te praten. Ik lees dat jij heel graag gelijkwaardig met hem wil praten, maar dat dat niet lijkt te lukken. Moeilijk hoor
Wat nu denk ik wel heel belangrijk is, is om eerst rustiger te worden en te relativeren: de situatie tussen man en jou is al vaker zo en je hoeft niet NU opeens van alles te beslissen. Je hoeft zelfs niks te vinden of te zeggen. Natuurlijk ben je moe, doodmoe en dat mag ook. Het is niet niks wat jij meegemaakt hebt! Lieve EV, besef dat goed, je neemt een hele rugzak mee, dat is niet jouw schuld, maar het is wel iets wat bij jou hoort. Gun jezelf nu even rust en besef goed dat alles nu zo voelt, maar morgen weer heel anders kan zijn
En heb je hem ook gevraagd wat hij vindt wat jij dan moeilijk doet? Kan hij dat concreet aangeven en kun jij het aan om dat te horen?
Als hij nog verder wil en jij ook zul je toch ergens elkaar moeten vinden in een gesprek ipv langs elkaar te praten. Ik lees dat jij heel graag gelijkwaardig met hem wil praten, maar dat dat niet lijkt te lukken. Moeilijk hoor
Wat nu denk ik wel heel belangrijk is, is om eerst rustiger te worden en te relativeren: de situatie tussen man en jou is al vaker zo en je hoeft niet NU opeens van alles te beslissen. Je hoeft zelfs niks te vinden of te zeggen. Natuurlijk ben je moe, doodmoe en dat mag ook. Het is niet niks wat jij meegemaakt hebt! Lieve EV, besef dat goed, je neemt een hele rugzak mee, dat is niet jouw schuld, maar het is wel iets wat bij jou hoort. Gun jezelf nu even rust en besef goed dat alles nu zo voelt, maar morgen weer heel anders kan zijn
donderdag 2 oktober 2014 21:00
@Youk79 dank je
Lieve Ev ik snap je. Zo goed, te goed eigenlijk. Ook dat het lampje uit is in je hoofd snap ik
Ik blijf typen en bezig, omdat ik het helemaal niet trek om niets te doen, maar het stelt allemaal geen bal voor. Ik zit een proeftentamen te maken dat we morgen gezamelijk gaan bespreken en ik heb het gevoel alleen maar klinkklare onzin op te schrijven..
Mijn oudste is inderdaad overleden gnba. Hij heeft het misbruik helaas niet mogen overleven.
Smurf, gnba, jullie schrijven verder hele rake dingen, sorry mijn muurtje staat even te hoog ik durf er niet verder op in te gaan, niet om jullie, maar uit angst de film nog meer aan te gooien in mijn hoofd. Ik breek er amper doorheen en wil alleen maar vluchten, maar ja hoe vlucht je van je eigen verleden..
Ik ben mijn ipod aan het herinrichten terwijl ik studeer. Kennen jullie het nummer 'concrete angel' van Martina McBride? Zo herkenbaar...
Lieve Ev ik snap je. Zo goed, te goed eigenlijk. Ook dat het lampje uit is in je hoofd snap ik
Ik blijf typen en bezig, omdat ik het helemaal niet trek om niets te doen, maar het stelt allemaal geen bal voor. Ik zit een proeftentamen te maken dat we morgen gezamelijk gaan bespreken en ik heb het gevoel alleen maar klinkklare onzin op te schrijven..
Mijn oudste is inderdaad overleden gnba. Hij heeft het misbruik helaas niet mogen overleven.
Smurf, gnba, jullie schrijven verder hele rake dingen, sorry mijn muurtje staat even te hoog ik durf er niet verder op in te gaan, niet om jullie, maar uit angst de film nog meer aan te gooien in mijn hoofd. Ik breek er amper doorheen en wil alleen maar vluchten, maar ja hoe vlucht je van je eigen verleden..
Ik ben mijn ipod aan het herinrichten terwijl ik studeer. Kennen jullie het nummer 'concrete angel' van Martina McBride? Zo herkenbaar...
donderdag 2 oktober 2014 21:24
@gnba: precies, ik besef dat nu, gelukkig. Ik heb nog nooit boosheid gevoeld en het is heel eng, maar lucht ook op. Ik ben niet boos op de mensen die alles gedaan hebben, misschien heel raar en stom van mij en misschien komt dat ooit nog. Maar ik denk dat zij ook een product van hun verleden waren en daar niet goed mee om gegaan zijn. Dat was hun verantwoordelijkheid en daarin hebben zij gefaald. Zo ben ik ook altijd bang te falen en net zo te worden, ook fouten te maken. Toch kan ik me niet voorstellen ooit zo met iemand om te gaan, al helemaal niet met je eigen kind...
Maar ik kan het dus niet voor elkaar krijgen om boos op hen te zijn. Wel ben ik erg boos op wat mij aangedaan is, de gebeurtenissen, de situaties die ik als kind moest meemaken. Ik ben boos dat ik een andere basis heb dan mensen in mijn omgeving. Ik ben boos dat ik me daardoor altijd alleen voel, nooit iemand écht toe kan laten, nooit iemand écht vertrouw.
Ik ben zelf werkzaam met kinderen en weet hoe belangrijk de eerste jaren zijn, de hechting, vertrouwen, etc. Dat zal ik nooit terug krijgen. Het enige wat ik nu kan doen is er het beste van maken, een soort roeien met de riemen die ik heb.
@Sunemom: je hoeft geen sorry te zeggen, ik begrijp het heel goed. Je hebt nu al zoveel aan je hoofd en zit al in zo'n achtbaan qua emoties, heel begrijpelijk, maar ook heel zwaar Vluchten van jezelf kan idd niet en dat hoeft ook niet. Want jij bent een prachtig mens, met een hele mooie binnenkant. Dat is niet alleen de buitenkant, wat je laat zien. Maar ook juist de binnenkant, je eigenschappen, je gevoelens, en ook je verleden hoort daarbij.
Je muurtje mag zo hoog staan als jij wilt, jij bepaalt! Heel goed dus dat je dat aangeeft en er niet op ingaat, nu is niet het moment voor jou. Misschien komt het later nog, misschien niet, beiden is goed. Want jij bent goed.
Dat nummer ken ik niet, zal ik eens opzoeken.
Maar ik kan het dus niet voor elkaar krijgen om boos op hen te zijn. Wel ben ik erg boos op wat mij aangedaan is, de gebeurtenissen, de situaties die ik als kind moest meemaken. Ik ben boos dat ik een andere basis heb dan mensen in mijn omgeving. Ik ben boos dat ik me daardoor altijd alleen voel, nooit iemand écht toe kan laten, nooit iemand écht vertrouw.
Ik ben zelf werkzaam met kinderen en weet hoe belangrijk de eerste jaren zijn, de hechting, vertrouwen, etc. Dat zal ik nooit terug krijgen. Het enige wat ik nu kan doen is er het beste van maken, een soort roeien met de riemen die ik heb.
@Sunemom: je hoeft geen sorry te zeggen, ik begrijp het heel goed. Je hebt nu al zoveel aan je hoofd en zit al in zo'n achtbaan qua emoties, heel begrijpelijk, maar ook heel zwaar Vluchten van jezelf kan idd niet en dat hoeft ook niet. Want jij bent een prachtig mens, met een hele mooie binnenkant. Dat is niet alleen de buitenkant, wat je laat zien. Maar ook juist de binnenkant, je eigenschappen, je gevoelens, en ook je verleden hoort daarbij.
Je muurtje mag zo hoog staan als jij wilt, jij bepaalt! Heel goed dus dat je dat aangeeft en er niet op ingaat, nu is niet het moment voor jou. Misschien komt het later nog, misschien niet, beiden is goed. Want jij bent goed.
Dat nummer ken ik niet, zal ik eens opzoeken.
donderdag 2 oktober 2014 21:58
Wat een heftige verhalen Hier allemaal,
Wil even zeggen dat ik Jullie Sterke Vrouwen vind, allemaal zoveel meegemaakt waar jullie nog dagelijks last van hebben maar toch zijn jullie nog op deze aardkloot
Heel veel respect voor jullie
Toen ik bijna 14 was is mijn moeder overleden, en ik heb altijd gedacht dat de (negatieve) dingen die uk deed doe dacht en denk kwam omdat ik haarben verkoren maar als ik goed denk weet ik dat dit ook door het misbruik komt, ik heb niet alle verhalen goed kunnen lezen hier en jullie hoeven natuurlijk niet (weer) hierop te reageren als jullie dit al een x even gedaan maar hebben jullie jullie misbruikers weleens geconfronteerd met wat ze hebben gedaan, ook als jullie die gene niet meer zagen ?
Ik vind het steeds moeilijk worden om te beseffen dat dit misbruik mij meer heeft geraakt en gemaakt dan ik altijd
Dacht
Wil even zeggen dat ik Jullie Sterke Vrouwen vind, allemaal zoveel meegemaakt waar jullie nog dagelijks last van hebben maar toch zijn jullie nog op deze aardkloot
Heel veel respect voor jullie
Toen ik bijna 14 was is mijn moeder overleden, en ik heb altijd gedacht dat de (negatieve) dingen die uk deed doe dacht en denk kwam omdat ik haarben verkoren maar als ik goed denk weet ik dat dit ook door het misbruik komt, ik heb niet alle verhalen goed kunnen lezen hier en jullie hoeven natuurlijk niet (weer) hierop te reageren als jullie dit al een x even gedaan maar hebben jullie jullie misbruikers weleens geconfronteerd met wat ze hebben gedaan, ook als jullie die gene niet meer zagen ?
Ik vind het steeds moeilijk worden om te beseffen dat dit misbruik mij meer heeft geraakt en gemaakt dan ik altijd
Dacht
