Psyche
alle pijlers
Geen stoornis, maar hoe nu verder?
donderdag 2 oktober 2014 21:20
Al zeventien jaar ben ik geestesziek. Wat ooit begon als een 'simpele' eetstoornis, zou na mijn twintigste wel een psychische stoornis moeten zijn, als ik al niet autistisch was. Tien jaar lang ben ik bij verschillende psychologen en psychiaters geweest en niemand wist wat er mis was, maar met een paar strippen pillen en een beetje praten zou ik er wel weer bovenop komen. Autisme werd gelukkig al vrij snel uitgesloten.
De laatste jaren begon het me dwars te zitten dat ik 'iets' had, maar dat het nooit kon worden gediagnosticeerd en dus ook nooit de juiste vorm van therapie heb gehad. Borderline persoonlijkheidsstoornis, onafhankelijke persoonlijkheidsstoornis, Bipolair, Manisch depressief, ze zijn allemaal de revue gepasseerd, maar niets was het. Daarnaast bleek ik ook nog allergisch te zijn voor medicatie en dat kon niet als ik niet niet depressief was. Dus mijn huisarts kwam al snel tot de conclusie dat ik niets kon mankeren als ik niet tegen de medicatie kon.
De laatste weken zei mijn moeder steeds (let wel, inmiddels 32 jaar):”Maar je bent ziek. Je bent niet niet ziek, want je doet niet zoals 'normale mensen' dingen doen. Er moet iets mis zijn”. Ik vertelde haar dat er iets mis moet zijn gegaan in mijn kindertijd, maar dat ik me niet kan herinneren wat dat moet zijn geweest. Ik had een leuke jeugd gehad. Er waren wel wat dingen misgegaan en niet alles was leuk, maar dat zal elke volwassene hebben als ze terugkijken op hun kindertijd/jeugd? Ik zei dat ik dacht aan hypnose, om te kijken of er dan iets naar voren komt waar ik aan kan werken. Ze zei dat het geen kwaad kon.
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
Het mooiste van mijn uitbarsting vond ik dat de man van mijn moeder met zijn oren stond te klapperen. Hij snapte opeens waarom hij zo weinig van mij zag en zoveel narigheid met mij heeft meegemaakt. En voor het eerst kon ik hem uitleggen waarom dat was. Mijn moeder startte vroeger ook vaak een woordenwisseling die ze eigenlijk niet aankon. Ik weet niet of mijn moeder labiel was, maar als ze merkte dat de ander boos was, dan liet ze het overnemen door mijn vader en in de afgelopen jaren door haar man. En omdat mijn moeder dan stil op een stoel zat en niets zei, en alleen maar keek, ging er iets in mij af. Als mam een woordenwisseling begint, maar ze hem ook afmaken. Want als ze een ander het laat afmaken, word ik angstig en wordt het akelig.
Vandaag werd ik ijzersterk wakker. Voor het eerst in zeventien jaar kan ik zeggen dat ik geen stoornis heb, dat ik daar ook niet naar hoef te zoeken. Na een paar uur stortte ik in en had ik zoveel stress in het lichaam dat ik even een paar uur op bed heb gelegen. Ik herinnerde me ineens dat ik dit verhaal al eens eerder heb verteld, op mijn 20e en dat dit dezelfde uitwerking op mij had (ijzersterk wakker worden en dan alsnog instorten) en men zei toen dat het goed was om in te storten, omdat je dan de start maakt om jezelf op te bouwen? Ik koos er toen voor om mijn verleden te 'vergeten', maar hoe kan ik mezelf vanaf hier opbouwen? Moet ik alsnog naar een psycholoog/psychiater? Een cursus assertiviteit volgen? Moet ik het contact met mijn vader verbreken? Want ik beweer dat het goed is, maar hij haalt me nog steeds neer met woorden. Ik ben nog steeds niet goed genoeg en dat laat hij blijken, altijd als hij me ziet.
Dit is mijn eerste echte topic op dit forum en hoop dat jullie me kunnen helpen.
De laatste jaren begon het me dwars te zitten dat ik 'iets' had, maar dat het nooit kon worden gediagnosticeerd en dus ook nooit de juiste vorm van therapie heb gehad. Borderline persoonlijkheidsstoornis, onafhankelijke persoonlijkheidsstoornis, Bipolair, Manisch depressief, ze zijn allemaal de revue gepasseerd, maar niets was het. Daarnaast bleek ik ook nog allergisch te zijn voor medicatie en dat kon niet als ik niet niet depressief was. Dus mijn huisarts kwam al snel tot de conclusie dat ik niets kon mankeren als ik niet tegen de medicatie kon.
De laatste weken zei mijn moeder steeds (let wel, inmiddels 32 jaar):”Maar je bent ziek. Je bent niet niet ziek, want je doet niet zoals 'normale mensen' dingen doen. Er moet iets mis zijn”. Ik vertelde haar dat er iets mis moet zijn gegaan in mijn kindertijd, maar dat ik me niet kan herinneren wat dat moet zijn geweest. Ik had een leuke jeugd gehad. Er waren wel wat dingen misgegaan en niet alles was leuk, maar dat zal elke volwassene hebben als ze terugkijken op hun kindertijd/jeugd? Ik zei dat ik dacht aan hypnose, om te kijken of er dan iets naar voren komt waar ik aan kan werken. Ze zei dat het geen kwaad kon.
Gisteren zat ik wederom bij mijn moeder en haar man. We zaten te praten en wederom kwam het gesprek op mijn 'ziek zijn'. En ineens gooide ik er alles uit. Alles waar ik al minstens tien jaar niet meer aan had gedacht en kennelijk had verdrongen. Ik heb helemaal geen leuke jeugd gehad. Mijn vader gebruikte me als boksbol, terwijl mijn moeder stilletjes op een stoel zat toe te kijken, niets zeggend. Ik wist als kind al dat ze wel wilde helpen, maar niet durfde. Ik kreeg geen cadeautjes, ik werd omgekocht. Alles gebeurde met een reden. Kreeg ik nieuw behang, dan had hij daar bijvoorbeeld zelf baat bij. Nieuwe fiets idem. Ik kon niets goed doen in zijn ogen, en was niets in zijn ogen, en nog steeds niet. Alles viel opeens op zijn plaats.
Ik snap nu waarom ik zo moeilijk kan geloven dat mensen mij aardig vinden of zelfs van mij kunnen houden, want waarom zouden ze?. Ik snap nu waarom ik niet van knuffelen/kussen houd, omdat ik nog nooit een oprechte knuffel/kus heb gehad. Ik snap nu waarom ik niet van cadeautjes houd, omdat ik altijd denk dat mensen eeuwige dankbaarheid verschuldigd ben en dat was in het verleden ook zo. Ik snap nu ook waarom leuke dagen altijd met een domper moeten eindigen, want er moet iets zijn waardoor ik mezelf de schuld kan geven. Het is niet iets wat ik doe vanuit een stoornis, maar vanuit mijn eigen onzekerheid.
Het mooiste van mijn uitbarsting vond ik dat de man van mijn moeder met zijn oren stond te klapperen. Hij snapte opeens waarom hij zo weinig van mij zag en zoveel narigheid met mij heeft meegemaakt. En voor het eerst kon ik hem uitleggen waarom dat was. Mijn moeder startte vroeger ook vaak een woordenwisseling die ze eigenlijk niet aankon. Ik weet niet of mijn moeder labiel was, maar als ze merkte dat de ander boos was, dan liet ze het overnemen door mijn vader en in de afgelopen jaren door haar man. En omdat mijn moeder dan stil op een stoel zat en niets zei, en alleen maar keek, ging er iets in mij af. Als mam een woordenwisseling begint, maar ze hem ook afmaken. Want als ze een ander het laat afmaken, word ik angstig en wordt het akelig.
Vandaag werd ik ijzersterk wakker. Voor het eerst in zeventien jaar kan ik zeggen dat ik geen stoornis heb, dat ik daar ook niet naar hoef te zoeken. Na een paar uur stortte ik in en had ik zoveel stress in het lichaam dat ik even een paar uur op bed heb gelegen. Ik herinnerde me ineens dat ik dit verhaal al eens eerder heb verteld, op mijn 20e en dat dit dezelfde uitwerking op mij had (ijzersterk wakker worden en dan alsnog instorten) en men zei toen dat het goed was om in te storten, omdat je dan de start maakt om jezelf op te bouwen? Ik koos er toen voor om mijn verleden te 'vergeten', maar hoe kan ik mezelf vanaf hier opbouwen? Moet ik alsnog naar een psycholoog/psychiater? Een cursus assertiviteit volgen? Moet ik het contact met mijn vader verbreken? Want ik beweer dat het goed is, maar hij haalt me nog steeds neer met woorden. Ik ben nog steeds niet goed genoeg en dat laat hij blijken, altijd als hij me ziet.
Dit is mijn eerste echte topic op dit forum en hoop dat jullie me kunnen helpen.
zaterdag 4 oktober 2014 14:52
maandag 6 oktober 2014 11:41
Mijn ouders hebben me vanaf mijn 15e meegesleept naar de huisarts. Deze stuurde me door naar de psycholoog en de psycholoog stuurde me door naar de psychiater. En de psychiater luisterde naar de verhalen over mijn weekend. Op mijn 18e ben ik naar een kliniek gegaan en op mijn 19e heb ik een jaar dagbehandeling gehad. Daarna twee jaar niets, omdat ik niet meer thuis woonde en rust had, achteraf gezien dan, en toen ik weer thuis kwam wonen, begon het riedeltje weer opnieuw. Tot ik jaren geleden weer op mezelf ging wonen, problemen als sneeuw voor de zon verdwenen en ik alleen een oktober-dip had. Laatste twee jaar ben ik op zoek gegaan naar mezelf, want als mijn ouders zeggen dat ik niet goed ben, dan zal het ook wel zo zijn... Dus eigenlijk is het nooit gestopt...
