Alleenstaande oudere kinderen

07-10-2014 17:37 12 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,



Al een hele tijd heb ik geen contact met mijn ouders aangezien zij zich niet gedragen als ouders en mij alleen maar pijn doen. Nooit is de band goed geweest tussen mij en m'n moeder en me vader kiest nu ook haar kant aangezien hij met haar moet verder leven. Erg zwaar voor mij! Ik loop er nu al een aantal jaren er tegen aan dat ik niet kan terug vallen op een ouder volwassen iemand. Een ouder dus.. Het gemis word steeds groter. Eerder had ik mijn oma nog maar zij is helaas overleden. Nu vraag ik me af.. Zijn er instanties o.i.d. waar kinderen die midden/eind 20 zijn die kunnen aankloppen om een soort van pleeggezin/moeder of iets wat er op lijkt aan te vragen? Ik zou zo graag weer iemand hebben waar ik op kan terug vallen (en dan heb ik het niet over vriendinnen/

vrienden) waar ik een band mee kan opbouwen.
een psycholoog of gesprekstherapeut?



edit: niet omdat ik denk dat je gek bent, maar pleegouders voor volwassenen bestaan niet, tenzij je een verstandelijke beperking hebt, dan bestaan er mentors die als een soort ouders fungeren.
Alle reacties Link kopieren
Nee, die zijn er niet. Je zou wel een oproepje kunnen plaatsen bij de vrijwilligerscentrale.



Hoe hard ook, je bent 28, ruim volwassen dus. Je zult zelf een steunnetwerk op moeten bouwen. Daar kunnen natuurlijk ook oudere mensen in zitten.
Alle reacties Link kopieren
Tja, ik snap het gemis. Op (ongeveer) jouw leeftijd waren mijn beide ouders al overleden.

Heb je geen tante/oom waar je op terug kunt vallen?



Surrogaat ouders ga je echt niet meer krijgen.

Ik zou heel graag ergens een oma / opa voor mijn dochter vandaan hebben willen toveren; maar helaas ook daar heb je geen 'instantie" voor.
Wat bootje zegt..
Alle reacties Link kopieren
Voor opa's en oma's heb je dan wel weer een instantie
Alle reacties Link kopieren
Even snel, want ik heb weinig tijd, maar heel veel ouderen, bejaarden mensen willen dit heel graag...en daar kun je heel veel van leren, en zijn erg zorgzaam.

Veel van deze mensen zijn eenzaam, merk ik....en ik denk jij ook een beetje, ik ken er veel..laat ik het zo zeggen.

Je kunt heel erg goed met deze mensen praten, zij hebben bergen aan ervaring tenslotte...zoek ook eens in die richting.

Jij plezier, hun plezier...mooier kan het niet.

Sorry, ik typ snel...want ik heb haast.
We are the heroes of our time, but we are dancing with demons in our minds..
Alle reacties Link kopieren
Ik zie ook wel een mogelijkheid voor zo iets als een maatje o.i.d.

een echte pleegouder zou er denk ik niet zijn. Maar eenzame ouderen teveel in ons kikkerlandje. Misschien kan jij eens informeren bij een vrijwilligersorganisatie.

Verder ken ik het gevoel, ik heb ook geen contact met mijn ouders.

ik ben in therapie gegaan en daar leerde ik vooral te accepteren dat mijn ouders gewoon niet mijn verzorgers zijn.
Alle reacties Link kopieren
Informeer eens bij Humanitas. Als er maatjesprojecten zijn voor buitenlandse vrouwen, zouden ze toch ook zoiets voor Nederlanders kunnen organiseren
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
Alle reacties Link kopieren
Volgensmij zijn die er niet. Wel ben ik er. Ik zit in hetzelfde schuitje en ik zou het fijn vinden om eens met iemand te praten die mij begrijpt. Mijn vriendinnen hebben dit natuurlijk niet. Je mag me altijd een berichtje sturen! xxx
Love each day
Ik heb hetzelfde gehad en precies wat jij omschrijft heb ik zo gemist. Iemand om op terug te vallen. Mij heeft het enorm geholpen om een psycholoog te hebben.



Ten eerste heb je dan een beetje dat gevoel dat je op iemand ' terug kan vallen'. In ieder geval in de zin dat je elke week/2weken een afspraak hebt met iemand die oprecht naar jou luistert en meedenkt. Ik had bij mijn psych toch een beetje dat vader/ moeder gevoel, dit is ook benoemd en was ook totaal niet vreemd volgens mijn psych. Zo haal je toch nog wat stabiliteit en 'basis' in die je in je jeugd gemist hebt.



En ten tweede omdat hij/zij jou gaandeweg ook de vaardigheden leert om emotioneel op jezelf te staan. Zodat je dat gevoel van gemis op den duur niet meer zo sterk hebt of er veel beter mee om kan gaan.

Zo is het bij mij gegaan en ik ben echt heel erg dankbaar dat ik de keuze heb gemaakt en dat het zo gegaan is met mijn psych.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Enerzijds fijn om te lezen dat andere me snappen ook al is het eigenlijk erg triest en zou dit niet moeten mogen.



Ik loop al een hele tijd bij een psycholoog voor dit probleem. Mijn psych is ondertussen al een beetje vervanging geworden maar ik moet helaas weg ivm bezuinigen. Mijn problematiek is niet zwaar genoeg. Ik heb er aan gewerkt door mijn netwerk van vrienden sterk te maken. Dat is op zich wel gelukt alleen het voelt heel anders dan ouders te hebben die er voor je zijn en waar je op terug kan vallen.



Ik werk zelf ook in de hulpverlening en dan om buddy te zijn van een ander voelt zo raar.. Maar misschien wel een optie.

Een ouder iemand die al op leeftijd is vind ik lastig. Ik ben vanuit me zelf erg verzorgend en zal het dan niet snel over mezelf hebben maar eerder de sores van een ander op me nemen. Maar goed het is geen dichte deur dus ik zal er eens over nadenken.



Eigenlijk vind ik het best wel jammer dat er niet zoiets bestaat voor kinderen zoals ik. Misschien nog wel een gat in de markt ook.



@shew: rot om te lezen dat je ook zo zit. Hoe of ben je als ik vragen mag?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven