Kinderen
alle pijlers
moet ik mijn kinderwens opgeven?
vrijdag 10 oktober 2014 15:23
ik had mijn bericht in het verkeerde kopje gezet, dus hier nog een keer:
ik zit met het volgende. ik heb een relatie van 6 jaar. wij wonen niet samen. mijn vriend heeft een kind van 6 jaar met zijn ex, zijn kind woont bij hem. zijn kind vertoont nu al meer dan 3 jaar ongepast/ongewenst gedrag en gaat van kwaad tot erger. eerst dachten we ach dat gaat wel over. maar het is nu dus al meer dan 3 jaar aan de gang en begint zijn tol te eisen. hij is onhandelbaar op school en de opvang. kindjes willen niet met hem spelen, hij liegt, doet wat hij zelf wil, is brutaal en heeft geen boodschap aan gezag. het is niet meer leuk om ergens heen te gaan, want hij misdraagt zich alle keren. nu kan je misschien denken, hij heeft de regie in handen en het ligt aan jullie zelf. maar zelfs zijn juffen zitten met de handen in het haar. we krijgen iedere dag te horen dat het zowel op de opvang als op school niet goed ging. meneer doet de hele dag wat hij zelf wil. straffen helpt niet, positief benaderen helpt niet. we zijn op. er is hulp ingeschakeld maar staan op een gigantische wachtlijst. nu is het zo dat ik een enorme kinderwens heb. dit heb ik al meerdere keren met mijn vriend gesproken, maar het is nu niet het moment voor een baby. ook omdat we nog niet samenwonen en elkaar zoiezo nu minder zien vanwege alle problemen, irritaties, frustraties rondom zijn kind. mijn punt is nu, ik wil niet samenwonen zolang het gedrag van zijn kind niet veranderd, want dat trek ik niet dag in, dag uit. mijn vriend trekt dat al nauwelijks. ik wil mijn handen niet van hem aftrekken, want ik doe al 6 jaar mijn uiterste best voor zijn kind maar ik moet ook aan mezelf denken. ik ben bijna 35 dus ik word er niet jonger op. ik zie niet in hoe het gedrag van zijn kind binnen nu en korte tijd zal veranderen. zoals het nu is, lijkt het mij niet verstandig om een baby in deze situatie te laten opgroeien, maar moet ik mijn kinderwens opgeven omdat het kind van mijn vriend onhandelbaar is? ik weet niet hoe lang ik mijn kinderwens nog kan/wil uitstellen namelijk. ik hou van mijn vriend en zeker ook van zijn kind, maar dit staat in de weg, ik ben er kapot van. heeft iemand hier ervaring mee?
ik zit met het volgende. ik heb een relatie van 6 jaar. wij wonen niet samen. mijn vriend heeft een kind van 6 jaar met zijn ex, zijn kind woont bij hem. zijn kind vertoont nu al meer dan 3 jaar ongepast/ongewenst gedrag en gaat van kwaad tot erger. eerst dachten we ach dat gaat wel over. maar het is nu dus al meer dan 3 jaar aan de gang en begint zijn tol te eisen. hij is onhandelbaar op school en de opvang. kindjes willen niet met hem spelen, hij liegt, doet wat hij zelf wil, is brutaal en heeft geen boodschap aan gezag. het is niet meer leuk om ergens heen te gaan, want hij misdraagt zich alle keren. nu kan je misschien denken, hij heeft de regie in handen en het ligt aan jullie zelf. maar zelfs zijn juffen zitten met de handen in het haar. we krijgen iedere dag te horen dat het zowel op de opvang als op school niet goed ging. meneer doet de hele dag wat hij zelf wil. straffen helpt niet, positief benaderen helpt niet. we zijn op. er is hulp ingeschakeld maar staan op een gigantische wachtlijst. nu is het zo dat ik een enorme kinderwens heb. dit heb ik al meerdere keren met mijn vriend gesproken, maar het is nu niet het moment voor een baby. ook omdat we nog niet samenwonen en elkaar zoiezo nu minder zien vanwege alle problemen, irritaties, frustraties rondom zijn kind. mijn punt is nu, ik wil niet samenwonen zolang het gedrag van zijn kind niet veranderd, want dat trek ik niet dag in, dag uit. mijn vriend trekt dat al nauwelijks. ik wil mijn handen niet van hem aftrekken, want ik doe al 6 jaar mijn uiterste best voor zijn kind maar ik moet ook aan mezelf denken. ik ben bijna 35 dus ik word er niet jonger op. ik zie niet in hoe het gedrag van zijn kind binnen nu en korte tijd zal veranderen. zoals het nu is, lijkt het mij niet verstandig om een baby in deze situatie te laten opgroeien, maar moet ik mijn kinderwens opgeven omdat het kind van mijn vriend onhandelbaar is? ik weet niet hoe lang ik mijn kinderwens nog kan/wil uitstellen namelijk. ik hou van mijn vriend en zeker ook van zijn kind, maar dit staat in de weg, ik ben er kapot van. heeft iemand hier ervaring mee?
vrijdag 10 oktober 2014 17:42
quote:verhuisd schreef op 10 oktober 2014 @ 17:33:
@ nachtvlinder waarom zou TO een kind of haar vriend verwijten dat zíj haar kinderwens opzij zet? Dat is haar keuze en haar keuze alleen. Iemand anders de schuld geven zou erg onvolwassen zijn. Bovendien is het ook haar eigen keus als zij geen kind wil zonder 'perfecte plaatje'
Natuurlijk is dat een keuze, maar ik vrees dat dat vroeg of laat toch verwijten gaat geven. Als zij besluit haar kinderwens opzij te zetten voor deze relatie + kind moet ze nooit meer omkijken en dat lijkt me heel moeilijk. Als ik onderstaande lees denk ik dat het haar gaat opbreken:
quote:mady-kate schreef op 10 oktober 2014 @ 15:23:
maar moet ik mijn kinderwens opgeven omdat het kind van mijn vriend onhandelbaar is? ik weet niet hoe lang ik mijn kinderwens nog kan/wil uitstellen namelijk. ik hou van mijn vriend en zeker ook van zijn kind, maar dit staat in de weg, ik ben er kapot van. heeft iemand hier ervaring mee?
@ nachtvlinder waarom zou TO een kind of haar vriend verwijten dat zíj haar kinderwens opzij zet? Dat is haar keuze en haar keuze alleen. Iemand anders de schuld geven zou erg onvolwassen zijn. Bovendien is het ook haar eigen keus als zij geen kind wil zonder 'perfecte plaatje'
Natuurlijk is dat een keuze, maar ik vrees dat dat vroeg of laat toch verwijten gaat geven. Als zij besluit haar kinderwens opzij te zetten voor deze relatie + kind moet ze nooit meer omkijken en dat lijkt me heel moeilijk. Als ik onderstaande lees denk ik dat het haar gaat opbreken:
quote:mady-kate schreef op 10 oktober 2014 @ 15:23:
maar moet ik mijn kinderwens opgeven omdat het kind van mijn vriend onhandelbaar is? ik weet niet hoe lang ik mijn kinderwens nog kan/wil uitstellen namelijk. ik hou van mijn vriend en zeker ook van zijn kind, maar dit staat in de weg, ik ben er kapot van. heeft iemand hier ervaring mee?
vrijdag 10 oktober 2014 18:52
quote:menno1984 schreef op 10 oktober 2014 @ 17:42:
Waarom zou je een kind willen van een man wiens kind onhandelbaar is? Of kiezen voor een relatie met een man die je niet geeft wat je wenst. Ik heb een kinderwens, mail mij maar een keer.
Waatom zou zij met jou een kind willen???
En waarom zou ze met jou een relatie willen??
Beetje engi, dit.
Waarom zou je een kind willen van een man wiens kind onhandelbaar is? Of kiezen voor een relatie met een man die je niet geeft wat je wenst. Ik heb een kinderwens, mail mij maar een keer.
Waatom zou zij met jou een kind willen???
En waarom zou ze met jou een relatie willen??
Beetje engi, dit.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 10 oktober 2014 19:05
Even een vraag die bij mij opkomt: Is er al naar zijn voeding gekeken; kleurstoffen en dergelijke?
Tja, was het maar zo simpel trouwens. Hup kleurstoffen weg, probleem opgelost. Maar goed, het kwam in mijn gedachten.
Wat een moeilijk dilemma. Ook omdat je niet 123 weer een andere partner zult vinden (mogelijk). Ik zou het er dan toch maar op wagen denk ik.
Tja, was het maar zo simpel trouwens. Hup kleurstoffen weg, probleem opgelost. Maar goed, het kwam in mijn gedachten.
Wat een moeilijk dilemma. Ook omdat je niet 123 weer een andere partner zult vinden (mogelijk). Ik zou het er dan toch maar op wagen denk ik.
vrijdag 10 oktober 2014 21:16
quote:Broedkippetje schreef op 10 oktober 2014 @ 18:53:
[...]
Dan zou ik nog een keer lezen.
Een 6-jarige die de weg 'opschiet' en wel eens slaat. Waar zonder diagnostisch onderzoek ADHD sowieso al wordt uitgesloten, maar wel in een andere richting wordt gedacht? Knap, want zonder diagnostisch onderzoek kan er zeker bij jonge kinderen die volop in ontwikkeling zijn, niets gezegd worden. Gevaarlijk ook zelfs dat soort uitspraken bij een jong kind.
Niet naar een pretpark, oma of school/bso kunnen, lijkt mij dermate alarmerend dat er een snellere route vanuit school/huisarts gekozen zou worden.
Zou best kunnen dat er een hoop subjectiviteit meespeelt etc.
Maar goed, al met al niet een situatie om op dit moment nog een kind ter wereld te brengen. Wat dan kan gebeuren, met alle betrokkenen, trekt denk ik niemand.
Stel een deadline voor jezelf. En houd he daaraan. Zoveel smaken zijn er niet. Helaas.
[...]
Dan zou ik nog een keer lezen.
Een 6-jarige die de weg 'opschiet' en wel eens slaat. Waar zonder diagnostisch onderzoek ADHD sowieso al wordt uitgesloten, maar wel in een andere richting wordt gedacht? Knap, want zonder diagnostisch onderzoek kan er zeker bij jonge kinderen die volop in ontwikkeling zijn, niets gezegd worden. Gevaarlijk ook zelfs dat soort uitspraken bij een jong kind.
Niet naar een pretpark, oma of school/bso kunnen, lijkt mij dermate alarmerend dat er een snellere route vanuit school/huisarts gekozen zou worden.
Zou best kunnen dat er een hoop subjectiviteit meespeelt etc.
Maar goed, al met al niet een situatie om op dit moment nog een kind ter wereld te brengen. Wat dan kan gebeuren, met alle betrokkenen, trekt denk ik niemand.
Stel een deadline voor jezelf. En houd he daaraan. Zoveel smaken zijn er niet. Helaas.
vrijdag 10 oktober 2014 21:18
TO bedenk dat je voor niemand een diepe kinderwens kunt of moet willen opgeven. Vroeg of laat ga jij dit een ander (jouw vriend of zijn zoon) kwalijk nemen.
Misschien is jullie huidige LAT situatie juist wel de oplossing! Jij kunt je met jullie kind terugtrekken in een eigen en veilige omgeving. Daar kan je in alle rust jullie kind opvoeden en kan je vriend met of zonder zijn zoon ook aanwezig zijn of langskomen. Maar omdat ze er niet wonen is het gedrag van zijn zoon veel minder een probleem. In dat geval kunnen ze immers weggaan en heeft jullie gezamenlijke kind toch een eigen huis waar het wel veilig is.
Ik zou er heel erg sterk rekening mee houden dat bij de zoon van jouw vriend sprake is van ernstige en zeer waarschijnlijk blijvende gedragsproblemen. Het duurt immers al jaren en jullie (en professionals) hebben van alles geprobeerd. Wees niet zo naïef om te denken dat een nieuwe behandeling of therapie dit wel even gaat oplossen! De kans is heel groot dat een oplossing heel veel tijd zal gaan kosten (en die heb jij niet meer!) en misschien is zijn probleem wel niet op te lossen. Daar kan jij je kinderwens niet op gaan afstemmen.
Jouw vriend kan van jou niet verlangen dat jij maar "even" wacht tot alles is opgelost. Verder denk ik dat voor zijn zoon het ook veel minder ingrijpend en bedreigend is als het nieuwe kind (wat voor veel negatief gedrag kan gaan zorgen) niet in zijn huis woont. Hij heeft er minder last van. Mocht alles toch heel goed gaan verlopen dan kunnen jullie altijd nog de beslissing nemen om samen te gaan wonen.
Op dit moment zou ik absoluut geen baby in de huidige onstabiele situatie plaatsen! Hou je eigen huis aan en kijk of een lat relatie met kind een optie is.
Misschien is jullie huidige LAT situatie juist wel de oplossing! Jij kunt je met jullie kind terugtrekken in een eigen en veilige omgeving. Daar kan je in alle rust jullie kind opvoeden en kan je vriend met of zonder zijn zoon ook aanwezig zijn of langskomen. Maar omdat ze er niet wonen is het gedrag van zijn zoon veel minder een probleem. In dat geval kunnen ze immers weggaan en heeft jullie gezamenlijke kind toch een eigen huis waar het wel veilig is.
Ik zou er heel erg sterk rekening mee houden dat bij de zoon van jouw vriend sprake is van ernstige en zeer waarschijnlijk blijvende gedragsproblemen. Het duurt immers al jaren en jullie (en professionals) hebben van alles geprobeerd. Wees niet zo naïef om te denken dat een nieuwe behandeling of therapie dit wel even gaat oplossen! De kans is heel groot dat een oplossing heel veel tijd zal gaan kosten (en die heb jij niet meer!) en misschien is zijn probleem wel niet op te lossen. Daar kan jij je kinderwens niet op gaan afstemmen.
Jouw vriend kan van jou niet verlangen dat jij maar "even" wacht tot alles is opgelost. Verder denk ik dat voor zijn zoon het ook veel minder ingrijpend en bedreigend is als het nieuwe kind (wat voor veel negatief gedrag kan gaan zorgen) niet in zijn huis woont. Hij heeft er minder last van. Mocht alles toch heel goed gaan verlopen dan kunnen jullie altijd nog de beslissing nemen om samen te gaan wonen.
Op dit moment zou ik absoluut geen baby in de huidige onstabiele situatie plaatsen! Hou je eigen huis aan en kijk of een lat relatie met kind een optie is.
vrijdag 10 oktober 2014 21:37
Verder ben ik het eens met wat eerder is gezegd. Een biologisch eigen kind zal altijd voor een stiefkind gaan. Ook als je er al lang bij bent betrokken en er goed voor zorgt.
Als er gevaarlijke situaties ontstaan of je moet kiezen tussen beide zal de keuze altijd op je eigen kind vallen. Dat is ook niet zo vreemd aangezien je daar volledig verantwoordelijk voor bent. Over jouw stiefkind heb je geen enkele zeggenschap. Jouw man (en misschien zijn ex) mogen alle beslissingen over hem nemen.
Het feit dat het stiefkind ook nog een gedragsprobleem heeft en voor problemen zorgt versterkt dit alleen nog maar meer. Zeker als je biologische kind wel normaal is en heeft te leiden onder het gedrag van zijn stiefbroer. In dat geval ben jij de enige die volledig achter je biologische kind kan gaan staan (jouw partner heeft immers een gedeeld belang met 2 kinderen).
Als er gevaarlijke situaties ontstaan of je moet kiezen tussen beide zal de keuze altijd op je eigen kind vallen. Dat is ook niet zo vreemd aangezien je daar volledig verantwoordelijk voor bent. Over jouw stiefkind heb je geen enkele zeggenschap. Jouw man (en misschien zijn ex) mogen alle beslissingen over hem nemen.
Het feit dat het stiefkind ook nog een gedragsprobleem heeft en voor problemen zorgt versterkt dit alleen nog maar meer. Zeker als je biologische kind wel normaal is en heeft te leiden onder het gedrag van zijn stiefbroer. In dat geval ben jij de enige die volledig achter je biologische kind kan gaan staan (jouw partner heeft immers een gedeeld belang met 2 kinderen).
zaterdag 11 oktober 2014 23:15
quote:Broedkippetje schreef op 10 oktober 2014 @ 17:14:
Hoewel ik de tips die gegeven worden best begrijp, denk ik dat ze in dit geval een beetje van de beste-stuurlui-aan-wal-gehalte zijn.
TO beschrijft langdurige, toenemende gedragsproblemen in alle situaties (zowel thuis, bij anderen, op school, bso).
Ze zijn daar al 3 jaar mee bezig en ook in overleg met anderen.
Dan denk ik dat de gewone positieve opvoed-tips van buitenstaanders op basis van summiere info, hoe goed bedoeld ook, waarschijnlijk niet het gouden ei gaan zijn.
Dit kind en dit gezin hebben duidelijk professionele duiding en hulp nodig en hebben die ook ingeschakeld.
TO, ik vind dat je vooral in je latere posts liefdevol en betrokken over hem schrijft. Je toont je verantwoordelijkheidsgevoel en dat siert je. Ik kan me jullie spagaat over deze kinderwens goed voorstellen en zie ook de urgentie, mede vanwege je leeftijd.
Ik zou denk ik zelf toch nog even afwachten totdat jullie echt in het traject zitten en meer duiding hebben over wat er nou precies aan de hand is en hoe de toekomst er mogelijk uit gaat zien.
Is er geen enkele manier om de wachttijd te verkorten? Staan jullie op de wachtlijst voor specialistische ggz? Is tot die tijd 1e lijns/basis ggz een optie? De kinderpsycholoog om de hoek, zeg maar?
Sterkte en succes.
Dit, precies.
Andere opties die ik kan verzinnen om de wachttijd te verkorten: met je huisarts praten en aangeven waarom dit voor jou extra urgent begint te worden (je weet nooit of er een shortcut mogelijk is) en kijken of er in andere regio' s eventueel een kinderpsycholoog is zonder wachttijd. Dan maar een eindje reizen om er te komen.
Als je weet wanneer zijn zoon aan de beurt gaat zijn voor een afspraak zou ik met vriend afspreken dat je de beslissing over een baby bijvoorbeeld 2 maanden na dat eerste gesprek gaat nemen, als je een beetje beter idee hebt wat er met het zoontje aan de hand is. Of als het er dan naar uit ziet dat een maandje extra meer uitsluitsel gaat geven, dat je actief besluit daar nog op te wachten. Maar in elk geval probeert te voorkomen dat je eindeloos wacht en het zo per ongeluk te laat kan zijn.
Afhankelijk van wat er met het zoontje is zou ik er voor kiezen samen een gezin te gaan vormen of op je eigen plekje te blijven wonen, beide met of zonder baby. Ik zou niet ivm je kinderwens bij hem weggaan als je verder helemaal blij bent samen, omdat het ook super onzeker is dat je dan op tijd een nieuwe leuke partner zou vinden die ook nog kinderen wil.
Hoewel ik de tips die gegeven worden best begrijp, denk ik dat ze in dit geval een beetje van de beste-stuurlui-aan-wal-gehalte zijn.
TO beschrijft langdurige, toenemende gedragsproblemen in alle situaties (zowel thuis, bij anderen, op school, bso).
Ze zijn daar al 3 jaar mee bezig en ook in overleg met anderen.
Dan denk ik dat de gewone positieve opvoed-tips van buitenstaanders op basis van summiere info, hoe goed bedoeld ook, waarschijnlijk niet het gouden ei gaan zijn.
Dit kind en dit gezin hebben duidelijk professionele duiding en hulp nodig en hebben die ook ingeschakeld.
TO, ik vind dat je vooral in je latere posts liefdevol en betrokken over hem schrijft. Je toont je verantwoordelijkheidsgevoel en dat siert je. Ik kan me jullie spagaat over deze kinderwens goed voorstellen en zie ook de urgentie, mede vanwege je leeftijd.
Ik zou denk ik zelf toch nog even afwachten totdat jullie echt in het traject zitten en meer duiding hebben over wat er nou precies aan de hand is en hoe de toekomst er mogelijk uit gaat zien.
Is er geen enkele manier om de wachttijd te verkorten? Staan jullie op de wachtlijst voor specialistische ggz? Is tot die tijd 1e lijns/basis ggz een optie? De kinderpsycholoog om de hoek, zeg maar?
Sterkte en succes.
Dit, precies.
Andere opties die ik kan verzinnen om de wachttijd te verkorten: met je huisarts praten en aangeven waarom dit voor jou extra urgent begint te worden (je weet nooit of er een shortcut mogelijk is) en kijken of er in andere regio' s eventueel een kinderpsycholoog is zonder wachttijd. Dan maar een eindje reizen om er te komen.
Als je weet wanneer zijn zoon aan de beurt gaat zijn voor een afspraak zou ik met vriend afspreken dat je de beslissing over een baby bijvoorbeeld 2 maanden na dat eerste gesprek gaat nemen, als je een beetje beter idee hebt wat er met het zoontje aan de hand is. Of als het er dan naar uit ziet dat een maandje extra meer uitsluitsel gaat geven, dat je actief besluit daar nog op te wachten. Maar in elk geval probeert te voorkomen dat je eindeloos wacht en het zo per ongeluk te laat kan zijn.
Afhankelijk van wat er met het zoontje is zou ik er voor kiezen samen een gezin te gaan vormen of op je eigen plekje te blijven wonen, beide met of zonder baby. Ik zou niet ivm je kinderwens bij hem weggaan als je verder helemaal blij bent samen, omdat het ook super onzeker is dat je dan op tijd een nieuwe leuke partner zou vinden die ook nog kinderen wil.
dinsdag 14 oktober 2014 23:30
ten eerste, allemaal bedankt weer voor jullie reacties! het helpt mij enorm om dit te vertellen en de meningen van anderen doet mij wel goed nadenken!
er is inderdaad al naar zijn voeding gekeken, is niks bijzonders uitgekomen.
met dat hij ineens de weg opschiet, was alleen maar even een voorbeeld om aan te geven, dat wanneer wij weg gaan, hij bij het dichtdoen van de voordeur al meteen niet luisterd en doet wat hij zelf wil. zo onderneem je niet gauw iets, alleen al naar de speeltuin gaan is al een hele opgave.
een snellere route naar hulpverlening is er niet, het gaat al via school en de huisarts. ikzelf kan hiervoor niet bij de huisarts terecht, het is niet mijn kind dus ik heb geen enkele zeggenschap hierin. ik ging een keer met hem naar jeugd en gezin omdat mn vriend niet kon vanwege zijn werk. het was zo'n standaard onderzoek waar ze zijn gezondheid in de gaten houden, meten, wegen, oogtest enzo.. toen werd mij ook al even pijnlijk duidelijk gemaakt dat het eigenlijk niet de bedoeling is dat ik daar met hem kwam, want ze mogen mij eigenlijk geen informatie geven zonder schriftelijke toestemming van de moeder.
een LAT relatie met een baby ziet mijn vriend eigenlijk helemaal niet zitten. dan wordt hij een weekend papa en zou hij zoveel moeten missen van de baby. dat is dus tot nu toe niet echt bespreekbaar.
zijn zoontje naar een internaat sturen heeft denk ik niet veel zin voor hem, dat zou misschien juist helemaal niet goed voor hem zijn. hij zou het misschien kunnen opvatten dat wij hem opgeven. dat zou wellicht zijn gedrag kunnen verergeren?
er is inderdaad al naar zijn voeding gekeken, is niks bijzonders uitgekomen.
met dat hij ineens de weg opschiet, was alleen maar even een voorbeeld om aan te geven, dat wanneer wij weg gaan, hij bij het dichtdoen van de voordeur al meteen niet luisterd en doet wat hij zelf wil. zo onderneem je niet gauw iets, alleen al naar de speeltuin gaan is al een hele opgave.
een snellere route naar hulpverlening is er niet, het gaat al via school en de huisarts. ikzelf kan hiervoor niet bij de huisarts terecht, het is niet mijn kind dus ik heb geen enkele zeggenschap hierin. ik ging een keer met hem naar jeugd en gezin omdat mn vriend niet kon vanwege zijn werk. het was zo'n standaard onderzoek waar ze zijn gezondheid in de gaten houden, meten, wegen, oogtest enzo.. toen werd mij ook al even pijnlijk duidelijk gemaakt dat het eigenlijk niet de bedoeling is dat ik daar met hem kwam, want ze mogen mij eigenlijk geen informatie geven zonder schriftelijke toestemming van de moeder.
een LAT relatie met een baby ziet mijn vriend eigenlijk helemaal niet zitten. dan wordt hij een weekend papa en zou hij zoveel moeten missen van de baby. dat is dus tot nu toe niet echt bespreekbaar.
zijn zoontje naar een internaat sturen heeft denk ik niet veel zin voor hem, dat zou misschien juist helemaal niet goed voor hem zijn. hij zou het misschien kunnen opvatten dat wij hem opgeven. dat zou wellicht zijn gedrag kunnen verergeren?
woensdag 15 oktober 2014 00:28
quote:menno1984 schreef op 10 oktober 2014 @ 17:42:
Waarom zou je een kind willen van een man wiens kind onhandelbaar is? Of kiezen voor een relatie met een man die je niet geeft wat je wenst. Ik heb een kinderwens, mail mij maar een keer.en waarom zou ik een kind willen van een onbekende man op een forum? o.O
Waarom zou je een kind willen van een man wiens kind onhandelbaar is? Of kiezen voor een relatie met een man die je niet geeft wat je wenst. Ik heb een kinderwens, mail mij maar een keer.en waarom zou ik een kind willen van een onbekende man op een forum? o.O
