Psyche
alle pijlers
Hoe neem je afscheid?
maandag 20 oktober 2014 02:52
Iemand nog ervaring? Of tips?
Hoe neem je afscheid van een van je ouders waar je niet altijd een goede verstandhouding mee had. Als je weet dat er een kans bestaat als je later terug gaat dat hij of zij niet meer helder of gestorven is, bespreek je dan dingen die je dwars zitten of probeer je alles zodat diegene een mooie herinnering heeft?
Mijn ouders zijn gescheiden en een van hun is terminaal verklaard. Er is veel gebeurd in mijn jeugd die onze band flink heeft beschadigd. Ouder heeft borderline. En ondanks alles..het blijft toch je ouder, niet? Ondanks dat ze ons heeft laten stikken toen we klein waren
(Hoe ga je om met de neiging om steun te zoeken bij je verse ex in deze verwarrende tijd?)
Ik weet dat elke zaak anders is, maar zou graag jullie persoonlijk ervaring?
Hoe neem je afscheid van een van je ouders waar je niet altijd een goede verstandhouding mee had. Als je weet dat er een kans bestaat als je later terug gaat dat hij of zij niet meer helder of gestorven is, bespreek je dan dingen die je dwars zitten of probeer je alles zodat diegene een mooie herinnering heeft?
Mijn ouders zijn gescheiden en een van hun is terminaal verklaard. Er is veel gebeurd in mijn jeugd die onze band flink heeft beschadigd. Ouder heeft borderline. En ondanks alles..het blijft toch je ouder, niet? Ondanks dat ze ons heeft laten stikken toen we klein waren
(Hoe ga je om met de neiging om steun te zoeken bij je verse ex in deze verwarrende tijd?)
Ik weet dat elke zaak anders is, maar zou graag jullie persoonlijk ervaring?
maandag 20 oktober 2014 04:27
Wat moeilijk voor je. Alvast een dikke knuffel.
Ik vindt dat je begripvol en vergevingsgezind reageert, erg goed en knap van je. Daardoor zal je alles beter kunnen verwerken op den duur.
Als je jouw begrip weet te uiten, al is het maar door kleine liefdevolle gebaren (bv even haar hand vastpakken oid) dan kan je dat delen met haar en weet ze, voelt ze hoe je erover denkt. Ik hoop dat zij in staat is om jouw woorden of gebaren op te pikken en te beantwoorden.
Dat kan voor iemand die borderline heeft en ook nog zo ziek is erg moeilijk zijn. Dat wil niet zeggen dat het niet aan komt in haar hart.
Door blokades, hechtingsproblematiek (wat nu zeker op kan spelen uit angst je weer te verliezen en te moeten verlaten) kan dat (nog steeds of zelfs extra) erg moeilijk zijn voor haar om zelf te voelen, erkennen en te uiten. Ze kan zich nog of weer afsluiten en jouw wegduwen. Uit angst zich te binden en nu helemaal je weer te verliezen en jij haar. Ik hoop ontzettend voor je dat ze nu gezien de situatie door haar eigen blokades af en toe heen weet te breken en zich kwetsbaar op durft te stellen. Misschien nu juist wel (gezien de situatie, laatste kans) misschien nu juist wel niet (gezien dus de angst iemand toe te laten die je kan verliezen, nu zeker.) en juist die bindingsangst en verlatingsangst kan een borderliner pittig last van hebben en voor willen zijn door zich hard op te stellen, maar diep in het hart zit daar dus een heel onzeker persoontje wat wel degelijk juist veel om je kan geven maar dus de angst heeft dat te verliezen. (Heb het zelf niet, wel in mijn directe dagelijkse omgeving, heel erg moeilijke dagelijkse strijd om mee om te gaan, het begrip wat jij gelukkig ook hebt houdt je staande).
Maar het kan hoe dan ook nooit kwaad zelf indien mogelijk je gevoelens in woord danwel gebaar te proberen te uiten. Erg lief, erg moedig goed dapper en knap van je.
Geniet van jullie momenten samen, al zit je maar af en toe even bij haar. Zij zal het weten en het zal haar vast goed doen.
Wellicht komen er wat woorden, wat gebaren vanzelf. Zoniet dan zat je daar toch maar mooi en dat zal beiden goed doen, zelfs al proef je dus afwijzing, wellicht dus in haar poging om jou en haarzelf het afscheid te
vergemakkelijken.
Volledig afscheid zo moet je het ook niet zien omdat eenmaal dat je begrip voelt en toont ze in je hart leeft en daar voor altijd terug te vinden zal zijn, altijd een beetje bij je is. Kind nu komen bij mij ook de tranen hoor.
Vindt het zo rot voor je dat jullie elkaar zo hebben moeten missen door haar borderline en de daaruit voortvloeiende omstandigheden en dat je nu haar weer kwijt moet raken op deze manier, al is het dus ook heel bijzonder dat jij nu er zo voor haar wil zijn en je dus een band schept en er nog iets moois van wil maken voor zover mogelijk.
Ik begrijp dat je haar niet wilt belasten nu ze ziek is. Je kan voorzichtig aftasten wat ze hebben kan en hoe ze op kleine dingen reageert. Tuurlijk hoop op het wonder van praten, heb je dat al wel eens gekund met haar ?
En kan dat praten niet, je gebaren zullen haar vast veel zeggen, ook dus als ze het lijkt af te wijzen, en ik hoop dat ze in staat is kleine gebaren terug te maken.
Blijf met iedereen praten en je gevoel uiten. Ik hoop dat je lieve ook begripvolle mensen om je heen hebt waar je dit mee kan delen.
Nogmaals hele dikke knuffel.
Ik vindt dat je begripvol en vergevingsgezind reageert, erg goed en knap van je. Daardoor zal je alles beter kunnen verwerken op den duur.
Als je jouw begrip weet te uiten, al is het maar door kleine liefdevolle gebaren (bv even haar hand vastpakken oid) dan kan je dat delen met haar en weet ze, voelt ze hoe je erover denkt. Ik hoop dat zij in staat is om jouw woorden of gebaren op te pikken en te beantwoorden.
Dat kan voor iemand die borderline heeft en ook nog zo ziek is erg moeilijk zijn. Dat wil niet zeggen dat het niet aan komt in haar hart.
Door blokades, hechtingsproblematiek (wat nu zeker op kan spelen uit angst je weer te verliezen en te moeten verlaten) kan dat (nog steeds of zelfs extra) erg moeilijk zijn voor haar om zelf te voelen, erkennen en te uiten. Ze kan zich nog of weer afsluiten en jouw wegduwen. Uit angst zich te binden en nu helemaal je weer te verliezen en jij haar. Ik hoop ontzettend voor je dat ze nu gezien de situatie door haar eigen blokades af en toe heen weet te breken en zich kwetsbaar op durft te stellen. Misschien nu juist wel (gezien de situatie, laatste kans) misschien nu juist wel niet (gezien dus de angst iemand toe te laten die je kan verliezen, nu zeker.) en juist die bindingsangst en verlatingsangst kan een borderliner pittig last van hebben en voor willen zijn door zich hard op te stellen, maar diep in het hart zit daar dus een heel onzeker persoontje wat wel degelijk juist veel om je kan geven maar dus de angst heeft dat te verliezen. (Heb het zelf niet, wel in mijn directe dagelijkse omgeving, heel erg moeilijke dagelijkse strijd om mee om te gaan, het begrip wat jij gelukkig ook hebt houdt je staande).
Maar het kan hoe dan ook nooit kwaad zelf indien mogelijk je gevoelens in woord danwel gebaar te proberen te uiten. Erg lief, erg moedig goed dapper en knap van je.
Geniet van jullie momenten samen, al zit je maar af en toe even bij haar. Zij zal het weten en het zal haar vast goed doen.
Wellicht komen er wat woorden, wat gebaren vanzelf. Zoniet dan zat je daar toch maar mooi en dat zal beiden goed doen, zelfs al proef je dus afwijzing, wellicht dus in haar poging om jou en haarzelf het afscheid te
vergemakkelijken.
Volledig afscheid zo moet je het ook niet zien omdat eenmaal dat je begrip voelt en toont ze in je hart leeft en daar voor altijd terug te vinden zal zijn, altijd een beetje bij je is. Kind nu komen bij mij ook de tranen hoor.
Vindt het zo rot voor je dat jullie elkaar zo hebben moeten missen door haar borderline en de daaruit voortvloeiende omstandigheden en dat je nu haar weer kwijt moet raken op deze manier, al is het dus ook heel bijzonder dat jij nu er zo voor haar wil zijn en je dus een band schept en er nog iets moois van wil maken voor zover mogelijk.
Ik begrijp dat je haar niet wilt belasten nu ze ziek is. Je kan voorzichtig aftasten wat ze hebben kan en hoe ze op kleine dingen reageert. Tuurlijk hoop op het wonder van praten, heb je dat al wel eens gekund met haar ?
En kan dat praten niet, je gebaren zullen haar vast veel zeggen, ook dus als ze het lijkt af te wijzen, en ik hoop dat ze in staat is kleine gebaren terug te maken.
Blijf met iedereen praten en je gevoel uiten. Ik hoop dat je lieve ook begripvolle mensen om je heen hebt waar je dit mee kan delen.
Nogmaals hele dikke knuffel.
maandag 20 oktober 2014 04:43
Ik herken me wel in je situatie en ken je dilemma. Al is mijn ouder nog jong en ligt niet op sterven. Toch is de vraag wel eens door mijn hoofd gegaan.
Kies je voor jezelf? Wat voor jou het beste voelt? Het gesprek aangaan om het definitief allemaal een plekje te kunnen geven? Of kies je voor je ouder? Ben je er voor haar, begeleid je haar in haar laaste uren. Krijg je misschien later spijt en had je liever de andere optie gekozen? wie weet.
Heel moeilijk maar ik denk dat je op het moment zelf wel aanvoelt hoe je het afscheid invulling zou willen geven.
Kies je voor jezelf? Wat voor jou het beste voelt? Het gesprek aangaan om het definitief allemaal een plekje te kunnen geven? Of kies je voor je ouder? Ben je er voor haar, begeleid je haar in haar laaste uren. Krijg je misschien later spijt en had je liever de andere optie gekozen? wie weet.
Heel moeilijk maar ik denk dat je op het moment zelf wel aanvoelt hoe je het afscheid invulling zou willen geven.
anoniem_172596 wijzigde dit bericht op 20-10-2014 04:48
Reden: te lang
Reden: te lang
% gewijzigd
maandag 20 oktober 2014 09:02
Zoek steun bij een goede vriendin als het kan. Je hebt te maken met een samenloop van omstandigheden waar je ex ook niks aan kan doen, en eigenlijk ook niks mee te maken heeft. Een maatschappelijk werk(st)er kan je ook helpen.
Voor wat betreft het gesprek dat je eventueel nog wilt voeren;
Ik weet niet precies wat borderline inhoudt, bovendien zijn er nogal wat variaties, maar ik denk eigenlijk dat je er weinig aan hebt. Iemand met borderline ziet de dingen anders, dus de kans is groot dat je er uiteindelijk meer frustratie aan overhoudt dan dat het je goed doet.
Daar staat tegenover dat je (waarschijnlijk) geen fijne jeugd hebt gehad, en dat is iets dat je eventueel nog best kan uitspreken. Niet verwijtend, maar je zou kunnen zeggen dat je het graag anders had gezien.
Vraag jezelf af of je uberhaubt nog contact wilt. Nee? Dan laat het gaan, of schrijf een brief. Ja? Waarom? Wil je je ouder nog een keer zien? Wil je van je af praten? Wil je steunen?
Neem even de tijd voor jezelf. Ga in bad, of een flink rondje wandelen, en probeer voor jezelf na te gaan wat jij zou willen. Besef ook dat jij degene bent die het er de rest van haar leven mee moet doen. Jij kent je ouder het best, dus je kunt vast wel inschatten hoe de reactie zal zijn. Wees daarin ook eerlijk tegen jezelf. Als je ouder altijd de schuld op een ander afschoof, verwacht dan nu geen sorry. Daar moet je je wel bewust van zijn. Diep in je hart weet je best wat je wilt, maar het is goed mogelijk dat je het niet krijgt. Kun je daarmee omgaan?
Sterkte.
maandag 20 oktober 2014 09:02
Schrijf haar een brief, waarin je zegt wat je dwarszit. Niet opsturen. Thuis of op het strand verbranden.
Je krijgt (waarschijnlijk) geen excuses, geen uitleg van je ouders.
Daarna kan je opschrijven wat er wèl goed was. Dat zou je nog kunnen zeggen tegen je ouders.
Geef de hoop op een ander verleden op.
Je krijgt (waarschijnlijk) geen excuses, geen uitleg van je ouders.
Daarna kan je opschrijven wat er wèl goed was. Dat zou je nog kunnen zeggen tegen je ouders.
Geef de hoop op een ander verleden op.
maandag 20 oktober 2014 09:42
Dank jullie wel voor jullie uitgebreide reacties. Op dit moment ben ik in het buitenland waar ik geen vrienden heb. Terug gevlogen hiervoor. bij de therapeut loop ik al jaren en die zie ik wanneer ik terug ben. Ik weet inderdaad dat ik er niets van moet verwachten maar sommige dingen voelen gewoon heel oneerlijk.
Ik merk dat ze gesloten is tegen mij. De andere kinderen hebben altijd ieder om hun eigen reden een bijzonder plekje gehad. En bij mij zit ze nu elke keer aan te geven dat ik het verkeerde heb gekocht, of niks van het land af weet etc. Waarschijnlijk werkt mijn aanwezigheid confronterend. Ik lijk heel ver op haar. Misschien daarom. Ik weet het ook niet. Zijn allemaal aannames natuurlijk. Het is gewoon lastig om vriendelijk en aardig te blijven. Ik merk gewoon dat ze mij weer afstoot, dat maakt het gewoon lastig, de familie beaamt het dat ze een aparte is. En dat ze radicale beslissingen heeft genomen...
Ik merk dat ze gesloten is tegen mij. De andere kinderen hebben altijd ieder om hun eigen reden een bijzonder plekje gehad. En bij mij zit ze nu elke keer aan te geven dat ik het verkeerde heb gekocht, of niks van het land af weet etc. Waarschijnlijk werkt mijn aanwezigheid confronterend. Ik lijk heel ver op haar. Misschien daarom. Ik weet het ook niet. Zijn allemaal aannames natuurlijk. Het is gewoon lastig om vriendelijk en aardig te blijven. Ik merk gewoon dat ze mij weer afstoot, dat maakt het gewoon lastig, de familie beaamt het dat ze een aparte is. En dat ze radicale beslissingen heeft genomen...
maandag 20 oktober 2014 09:49
