Waarom ren ik altijd weg als een man mij leuk vindt?

19-10-2014 01:41 124 berichten
Moet het even van me af schrijven. Word behoorlijk moe van mezelf...



Net een tweede date met iemand achter de rug. Het was gezellig, hij laat overduidelijk merken dat ie me leuk vindt, we hebben na afloop flink staan vozen en vervolgens vraagt hij of ie met me mee naar huis mag. Met slappe excuses hou ik de boot af. Zijn volgende bod is of hij de volgende keer voor me mag koken. Hij gaat dan zijn best doen om zó lekker te koken, dat ik daarna met hem wil vrijen. En ik wil dan alleen nog maar naar huis. Ik heb heel hard gefietst.



De avond verliep volgens een voor mij overbekend patroon. Hij komt binnen en ik denk meteen: vond ik jou op de eerste date nou zo leuk? Terwijl we zitten te kletsen, erger ik me aan futiliteiten. Aan een stopwoordje van hem, aan dat ie mijn humor niet meteen begrijpt, aan van alles en niks.



En zo gaat het dus altijd. Vindt een man mij leuk, dan vind ik wel een reden om hem af te wijzen. Ik heb lang gedacht: als je iemand écht leuk vindt, dan gebeurt dit niet, dan gaat het gewoon vanzelf. Inmiddels realiseer ik me dat het gewoon niet aan de man in kwestie ligt. Het ligt aan mij. Er gaat een schakeltje om en ik deins terug.

Why o why... En hoe kom ik er vanaf?



En ik weet nu dus ook niet wat ik met deze arme man in kwestie aan moet... Zucht...
Alle reacties Link kopieren
Rasa, hij is wel heel direct naar jou wat zijn plannen zijn. Voor je koken = met jou naar bed.



Dat is niet kies om je op die manier voor het blok proberen te zetten en je in een bepaalde richting te duwen die je (nog) niet wil.

Dat wat betreft deze knul.



Maar nu in algemene zin. Zodra je een man voor de tweede keer ziet ga je allemaal negatieve dingetjes zien. Je focust jezelf er speciaal op om die dingen ook op te speuren en te zien. En als je wat wil vinden..... Er is altijd wel wat te vinden natuurlijk.



Je zoekt voor jezelf eigenlijk een excuus om niet verder te gaan met de desbetreffende date. Dat komt doordat je waarschijnlijk gewoon nog niet zoveel zelfvertrouwen hebt. Mannen toch ook niet vertrouw en een tikkie onzeker bent.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb zelf ook behoorlijk wat soulsearching gedaan. Wat daar bij mij uitkwam is in de kern een laag gevoel voor eigenwaarde. Aan de buitenkant kwam dat niet zo naar voren, want ik ben extravert, sociaal vaardig en succesvol in mijn werk. Maar dat was dan ook direct mij gehele identiteit waar ik alles aan ophing. Bij mij heeft het (natuurlijk) ook met mijn jeugd en opvoeding te maken. Presteren was bij ons thuis heel belangrijk en liefde was daarmee behoorlijk voorwaardelijk. Bovendien heeft mijn moeder erg op mijn geleund en gesteund en zijn mijn ouders gescheiden.



Daar heb ik inmiddels wel mee leren dealen. Maar ik ben nog steeds in de kern bang dat ik niet goed genoeg ben. En als ik iemand echt toelaat in mijn leven, in de vorm van een liefdesrelatie dan leert diegene mij dus helemaal kennen. En wat dan als hij me dan afwijst omdat ik niet goed genoeg ben? Dat lijkt mij de ultieme vernedering en onbewust wil ik mezelf dat graag besparen.



Met dat weten, ben je er overigens nog niet. Ik heb het geprobeerd maar kan er niet doorheen breken. Het voelt te oncomfortabel en mijn leven zoals het nu is, is goed. Ik ben oprecht gelukkig. Ik sluit een relatie niet uit, maar zoek er niet naar, date niet meer serieus en zou dan hooguit nog een lat-relatie willen.
Always be yourself. Unless you can be a unicorn! Then always be a unicorn!
Alle reacties Link kopieren
Dat die man te snel op seks aandringt, zie ik echt niet en geloof ook dat Rasa dat niet zo ervaart. Die man maakte die opmerking tijdens een vrijpartij en gaf aan dat hij haar de volgende keer wel over zou halen tot meer. Dat kan in die context gewoon een sexy-opmerking zijn.



Rasa: ik zou wel doorzetten en niet te bang zijn om met hem in bed te belanden. Het is lang geleden zeg je, je lijf vraagt erom en je wil je eigen patronen doorbreken.



Geen liefdesrelatie hebben betekent nog niet dat je ook een seks-loos leven moet hebben.



Zoals ik heb aangegeven heb ik wel af en toe een scharrel of sv-tje in mijn bed. Ik vind dat erg prettig. Naast dat het gewoon een fysieke behoefte is, vind ik ook de aandacht en het feit dat ik begeerd wordt en me echt vrouw kan voelen een meerwaarde. Ik ben altijd erg opgewekt na zo'n nachtje en het lukt mij goed om seks en liefde gescheiden te houden.



Zet je doelen laag bij deze man, maar probeer eens of het lukt om op die manier wat meer intimiteit te delen. Zet je verstand uit en geef je lichaam het woord. Het kan ook weer wat los maken en er voor zorgen dat je je wat makkelijker openstelt, bij deze meneer of wellicht -als deze hem toch niet is- daarna bij een andere.



Het leven is te kort en jij bent nog te jong om jaren sexloos te zijn.
Always be yourself. Unless you can be a unicorn! Then always be a unicorn!
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet alles gelezen, maar TO: het is niet automatisch zo dat als een man jou leuk vindt, jij hem ook leuk zou moeten/horen te vinden he..



Het gaat erom dat JIJ de man in kwestie echt leuk vindt. En die dingen die je al vanaf dag 1 irriteren, zouden mij zeggen dat ik hem gewoon niet leuk genoeg vind. En niet dat je afstand houdt door dingen te bedenken die je niet aantrekkelijk vindt.



Het is echt niet zo dat je bij elke aardige manspersoon iets kan gaan voelen, daarom is liefde en verliefdheid ook zo bijzonder. In een kroeg vol mannen zal er vaak ook geeneen tussen zitten voor wie je valt, dus al zou je 100 mannen daten, dan nog is er de kans dat "Hij" daar niet bij zit.



Het is echt niet zo dat je zou moeten kiezen tussen die paar mannen met wie je date en die jou toevallig leuk vinden of meer willen. Neemt niet weg dat als je wel zin hebt (in seks of in hem??) je dat gewoon eens kan laten gebeuren, al is mijn ervaring (en van velen hier op forum, gezien al die topics hierover) dat hardlopers vaak idd doodlopers zijn.



Dus een 2e of 3e date al seks hebben is een risico dat het daarbij blijft, bij seks, en er verder niks tot stand komt. NIet dat dat een ijzeren wet is, maar toch wel heel vaak dat na een paar keer seks de belangstelling vermindert.



Maar zoals hierboven gezegd wordt: misschien is het juist een idee om gewoon weer eens seks te hebben zonder verliefdheid, kan juist relaxt zijn als er weinig verwachtingen enzo zijn..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Suzy65 schreef op 20 oktober 2014 @ 11:41:

Misschien is het juist een idee om gewoon weer eens seks te hebben zonder verliefdheid, kan juist relaxt zijn als er weinig verwachtingen enzo zijn..



Ha Suzy65, een ander soort bericht als ik van je gewend ben.



Dus het is niet: Hij gaat voor haar koken = na de vaat: seks?

Maar gewoon: Geen gedoe, je gaat nu mee naar huis en we hebben stomende seks?



Zoiets? Het wordt dan wel heel makkelijk gemaakt.
Oh wat een herkenbaar topic. Ik snap je heel goed Rasa en ook de anderen Ik heb ook jaren besteed aan daten, merken dat het niet lukte, oorzaken zoeken, weer proberen en maar niet snappen waar het nou elke keer 'mis' ging. Of het iets voor jou is weet ik niet, maar ik heb veel gehad aan het boek "liefdesbang" van Hannah Cuppen.



Ik ontdekte hierdoor waar ik mijn eigen saboteur was en waar ik juist eerlijk tegen mezelf was. Ik haalde deze twee altijd door elkaar. Iemand stom vinden die ik juist leuk vond of iemand willen die me toch niet wilde. Aantrekken en afstoten, het aloude verhaal.



Ben overigens benieuwd wat je gaat doen, enneuh.....elke keus is goed hoor, is helemaal aan jou!
Alle reacties Link kopieren
Ik vind de manier waarop sommige mannen indruk willen maken zo irritant. Nu heb ik nieuwe buren van Surinaamse afkomst. Er komt daar elke dag een donkere man van 42. Ik heb hem al eens gesproken op straat. Ben zelf ook donker. Nu kijkt hij elke keer als hij voorbij mijn huis loopt en ik in de kamer zit. In het begin zwaaiden we wel eens. Maar dat wil ik niet elke keer. Ik zit niet te wachten op een man die veel ouder is dan ik. Nu heeft hij niet gezegd dat hij me leuk vind, maar elke keer kijken vind ik stom.



Ik heb ook een buurman van een paar huizen verderop. Hij is 60 jaar. De 1e keer zag ik hem in de supermarkt en toen sprak hij me aan. Hij zei dat hij me vaak ziet lopen met mijn hondjes. En vroeg waar ik werkte. Het bleek dat we bij hetzelfde bedrijf werken, maar op een andere afdeling. Gewoon een praatje, dacht ik. De 2e keer was weer in de supermarkt en hij zei: "Ja ik zag je nog lopen over laatst en ik wilde nog eens een gesprekje. Maar je liep zo snel". Nu kom ik hem best vaak tegen ik kom er met een "hoi" vaak niet vanaf. Dan wil hij weer weten hoe het is. En daar heb ik geen zin in. Ik hoef niet elke keer een gesprek. Hij is overdreven vriendelijk en heeft ook al gevraagd of ik eens langs kom. Ik heb gezegd dat ik niet zomaar bij onbekende mensen op bezoek ga. Want ik ken hem verder niet. Weet alleen waar hij werkt en woont. Daarop vroeg hij of hij het over een paar weken nog eens mocht vragen. Ik zei dat ik het druk heb en dat hij er maar niet op moet rekenen. Het komt raar op mij over. Een 60-jarige, gescheiden man die zoiets vraagt aan een jonge vrouw. Volgens mij wil hij meer van mij dan ik van hem.



Misschien vallen juist oudere mannen op mij. Maar ik niet op hen. Ik denk dat dat later op gaat breken, een veel oudere partner. Het moet voor mij geen 10 jaar of meer zijn.
Alle reacties Link kopieren
quote:sinnombre schreef op 19 oktober 2014 @ 08:36:

Hij wil je het bed in lullen door een avond lekker te koken. Dat brengt hij op die manier? Logisch dat je wegrent, dat is toch een gigantische afknapper zo'n tekst. Wat een foute Harrie.Saskia van Noort vertelde verleden week bij Humberto Tan dat het haar man wel zo gelukt was. Kijk, dat geeft een man toch weer hoop, ook een Harry.
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
Alle reacties Link kopieren
quote:rob_uit_zeist schreef op 20 oktober 2014 @ 11:52:

[...]





Ha Suzy65, een ander soort bericht als ik van je gewend ben.



Dus het is niet: Hij gaat voor haar koken = na de vaat: seks?

Maar gewoon: Geen gedoe, je gaat nu mee naar huis en we hebben stomende seks?



Zoiets? Het wordt dan wel heel makkelijk gemaakt.



Haha, Rob, van mij hoeft dat etentje koken niet zo hard, hoor, als het om een seksvriendje gaat.. Ik zie dat ook niet als dat "hij" dat moet verdienen met moeite doen, als het goed is is het in bed al moeite over en weer doen..



Dat ligt wel anders als het wel relatie-achtig is.. maar ja, dat geldt voor mij persoonlijk. Ik vind het best leuk als iemand voor me kookt, maar dan niet met erachteraan een soort "voor wat hoort wat"-verwachting uit te spreken dat er dan ook seks moet volgen. Seks moet zijn omdat je daar (allebei!) zin in hebt, (en met dezelfde bedoelingen) en niet om een voorwaarde of om hem zijn zin te geven oid..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
@Suzy, misschien vind ik het wel helemaal niet erg als het bij seks zou blijven (als dat er überhaupt van komt). Alleen al lichamelijke intimiteit zou in mijn geval een stap in de goede richting zijn en verliefd ben ik toch niet.quote:mrs.mia.wallace schreef op 20 oktober 2014 @ 11:20:

Ik heb zelf ook behoorlijk wat soulsearching gedaan. Wat daar bij mij uitkwam is in de kern een laag gevoel voor eigenwaarde.

Hmm, als dat er bij mij ook ten grondslag aan ligt, dan zit die lage eigenwaarde wel heel diep onder de oppervlakte. Mijn zoektocht is nog maar net begonnen, dus ik sluit het niet uit hoor, maar ik herken het (nog) niet.



En ja, van de ene kant denk ik: let's get it over with, hup dat bed in met hem! Wat kan me - behalve slechte seks - gebeuren? Van de andere kant: inmiddels is de focus in mijn hoofd zo naar het negatieve verschoven, dat alleen al zoenen met hem me bijna tegenstaat.



En ik moet hem nu wel iets gaan melden. Hij heeft gevraagd of ik woensdag kom eten...
Goed, ik heb gereageerd op zijn eetvoorstel. Heb hem laten weten dat het me allemaal iets te snel gaat, dat ik hier best wat meer over wil vertellen, maar dat ik eerst graag een paar dagen even alleen met mezelf wil zijn. Ik merk het wel hoe hij hierop gaat reageren.



Ik heb voor mezelf de knoop doorgehakt: ik vind dat ik hem nog één keer moet zien. Komend weekend is wat mij betreft vroeg genoeg daarvoor. En ik denk niet dat het bij hem thuis gaat worden. If so, dan laat ik hem vooraf wel weten dat dit niet automatisch seks betekent. De lichamelijke aantrekkingskracht was er bij mij zeker wel, maar ik vind zo'n vooropgezet plan van 'we gaan seks hebben' gewoon niet relaxed.
Ik herken er ook wel eea in. Wat Me ook wel eens opvalt is het plakkerige gedrag van sommige mannen. Ik heb inmiddels wel geleerd dat dat niet hoeft te betekenen dat ze smoorverlirfd zijjn inclusief toekomstbeeld, maar ik persoonlijk ben niet zo klef in het openbaar. En zo raar is het toch ook niet dat ik niet vet wil gaan zitten tongen op een drukbezet terras? Ik weet dat niet iedereen daarmee zit, maar ik voel me dan ontzettend bekeken en op een of andere manier wordt dat ongemak dan geïnterpreteerd als afwijzing.



Ik herken het vallen voor onbereikbare mannen. Mijn intuïtie is daar op zich wel tamelijk helder in (onbereikbaar is namelijk ook: Niet willen of kunnen binden). Maar het is een soort schijnveiligheid die ik creëer. Ik kan heel slecht omgaan met het idee dat er van alles van me verwacht wordt. Met de nadruk op 'idee', want soms is het meer de angst dan realiteit. Ik ga dan op een vrij lompe manier aan verwachtingsmanagement doen. Valt niet altijd in goede aarde, maar dan kan ik wel weer ademhalen.... 😆
Een man die onbereikbaar is doet ook geen pogingen om je het bed in te krijgen(als het goed is tenminste). Dus geen flauwekul praat maar gewoon een ontspannen gesprek.



Dan lijkt het alsof je daar eerder op zou vallen maar ik heb eerder het idee dat veel mensen een beetje moe worden van die datingfabriek waar relaties uit moetenvoortkomen.



Bij iedere date moet je eigenlijk al denken "nou ben benieuwd of dit hem gaat worden". Dit staat zo haaks op alles wat leuk is om een iemand te ontmoeten omdat er ineens een doel is.



Eigenlijk is het sociaal zo geaccepteerd dat je via site een partner vindt dat er iedereen ook denkt dat dat de manier is. Als je echter allergisch bent voor enige vorm van "moeten"dan gaan je hakken al automatisch dieper het zand in. Dat kan je interpreteren als dat je niet geschikt bent voor relaties maar ook dat je gewoon eigenlijk liever hebt dat de liefde je gewoon overkomt in plaats van georganiseerd en kunstmatig je opgelegd wordt.
Alle reacties Link kopieren
Helemaal met Waterplant eens!

Ik ben er zelf ook zo eentje, die die manier van daten absoluut niet leuk en relaxt vindt. Het (vooraf, beiden) selecteren alleen al niet. Je hebt dan ergens toch een soort "vals" ideaalbeeld/type voor ogen, waar je onbewust mee gaat vergelijken.



De druk die vervolgens al op die eerste (paar) dates ligt, waarin je tegenwoordig in korte tijd en op basis van wat iemand zegt/ zich voordoet een beeld moet vormen en beslissen of je doorgaat met daten, waar dan ook een soort "verplichting" op rust dat er meteen een klik en seksuele aantrekking is en dat ook vrij snel moet uitproberen of dat klikt.. (zoals iemand hierboven zegt: na 3 dates anders hoeft het al niet meer?!).



Naar mijn idee sla je dan toch hele (leuke, spannende) stukken over! Namelijk het hopen dat je diegene weer ziet en wanneer, het zwijmelen en verlangen, onbekend wanneer je iemand weer ziet, het hele "spel" van aantrekking irl, een groeiende spanning van hopen, elkaar opzoeken in de ruimte, elkaars ogen zoeken, kijken en (nog) niet aankomen, toenadering zoeken, allerlei signalen dat je elkaar interessant vindt, herkenning in gesprekken, enz.



Het gaat erg snel en dus erg op de 1e (en 2e) indruk gebaseerd, snel duidelijkheid willen, ongeduld van veel whatsappen en vrij snel een nieuwe datum voorstellen, het is zo haastig allemaal.



Maar ook irl is de manier van kennismaken aan het veranderen naar het "model" van daten: bij een beetje interesse meteen al 06 uitwisselen en dan volgt hetzelfde proces. Moet binnen een paar keer "beklonken" zijn: is er een match of niet, waarin die match niet zelden uiterlijk/fysiek is (want de rest ken je nog niet van elkaar) en als belangrijkste voorwaarde: "kan ik het met hem/haar" en dan hopen dat er iets meer uit groeit.



Het wordt zo wel een heel bewust iets, kiezen (uit het "walhalla" dat internet/ Tinder enz lijkt), wie is leuk genoeg om mee af te spreken en wie niet, het vergelijken (niet alleen met anderen die "beschikbaar" zijn of nog komen op zo'n site/app), wel of niet exclusief 1 voor 1 daten, dan laat je die andere(n) lopen, het feit dat je zo bewust kiest zorgt er ook bij menigeen voor dat kiezen (op bepaalde kenmerken/voorkeuren) de twijfel intact laat of je niet de verkeerde laat lopen, of er niet nog iets "beters" rondloopt of dat je bepaalde verantwoordelijkheden aangaat alleen maar omdat je ervoor gekozen hebt om (een paar keer) met diegene te daten.



Daar worden al hele verwachtingen aan gehangen (en verontwaardiging als die ander na een paar keer het toch niet ziet zitten, want er werd al een halve of hele relatie bij gerekend en de teleurstelling is dan groot, als jij wel verder wil leren kennen en de ander afhaakt en verder kijkt).



Ik vermoed (maar dat is mijn persoonlijke mening/ervaring) dat de meeste bestendig gebleken relaties anders begonnen zijn, elkaar vaker ontmoeten zonder dat dat afgesproken is, een groeiende interesse naar elkaar, hopen en verlangen elkaar vaker te zullen zien, (en niet per se binnen een week).



Onbeladen kennis kunnen maken, dat iemand spontaan boven "de rest" uitsteekt, je opvalt (en andersom) en vaak kan je dan achteraf niet eens omschrijven waarom je voor diegene viel. Het heet niet voor niks in veel talen "falling in love, tombe amoureux de", enz. Je "valt" voor iemand. Dat gebeurt (of niet).



Dat hele daten is een selectieproces, en het enige is dat je je vijver misschien uitbreidt met mensen die je (een plaats verderop) anders niet was tegengekomen. Maar als ik kijk naar die paar keer dat ik echt verliefd ben geweest (en wederzijds) is dat altijd een "toevalstreffer" geweest. Iemand die op je pad kwam en niet opgezocht hebt. Ik denk dat het je ook moet "toevallen" en het hele daten geeft een vals idee dat je dat zelf kan sturen en beslissen.



En er zijn voorbeelden genoeg dat dat gelukt is, dat dat "zoeken" loonde, maar dat reken ik eigenlijk ook onder toevalstreffer. Want overal kan je iemand tegenkomen, dus ook daar. Niet per se daar. Je vergroot je gebied, je kansen misschien (meer kans dan thuis blijven iig, meer kans dan alsmaar in dezelfde tenten komen, of dezelfde collega's om je heen hebben bijv).



Mijn grootste liefde dateert (goddank) nog van voor het datingtijdperk. Daar raakte ik eerst bevriend mee, je ziet dan van dichtbij van elkaar hoe iemand leeft en reageert en onderneemt, niet gewenst kortstondig gedrag maar hoe hijz/ij denkt, hoe zijn/haar persoonlijkheid is). Pas na 3 maanden ging ik hem met heel andere ogen bekijken (en andersom) en heeft het nog 3 maanden geduurd voor het iets werd.



En al die maanden (spanning, verlangen, onzekerheid) had ik niet willen missen en bovendien werd al een sterke fundering gelegd in die maanden, gebaseerd op andere oh zo belangrijke items (zoals op kunnen rekenen, weten dat woord en daad overeenstemmen, een realistischer beeld van elkaar dan het gewenste beeld wat je neer kan/wil zetten, geen moeite hoeven doen om je "mooier"/beter voor te doen dan je bent..



Als je "eis" wordt dat het in no time overweldigend moet voelen, op het eerste gezicht (of 2e of 3e date duidelijk moet zijn), dan kan je naar mijn idee weleens bedrogen uitkomen. Want nu ik langere tijd single ben, weet ik dat niet elke man die me aantrekt ook potentieel liefde betekent, vaker hooguit potentiele seksuele partner en ik vaker "verlust" bleek dan verliefd. En dat je ook zonder verliefdheid "gevoelens" kan krijgen, alleen al door vaker met iemand om te gaan en ook lichamelijk mee te zijn, maar dan meer gebaseerd op (hechtings?)stofjes en genegenheid of een eenmaal weer gewekte beheofte.



Verliefd blijkt toch heel speciaal en gaat veel verder dan behoefte. Vanuit behoeftigheid kan ik me aangetrokken voelen tot veel meer mannen en maar een enkele sporadische keer is het verliefdheid. Iemand die om de haverklap "verliefd" is op alweer een nieuwe partner zou ik zelf "verlust-en-hoopvol" noemen.



Laatste keer was spontaan en ik vind dat eigenlijk zoveel leuker en relaxter: die maak je al mee in de omgang met anderen, valt je op op eoa manier, houding, blik, stem, ogen. En ook dat is geen liefde voor het leven, maar begon het wel met chemie/aantrekking en vorm je daar een eigen beeld naar en stel je daarna eea bij als je elkaar beter kent/vaker ziet, en begint het niet met eerst bewust uitkiezen en dan volgt evt wel/niet aantrekking.



En ook dan kan je te snel gaan, of proberen niet veel te verwachten en te zien hoe het loopt. Maar dan moet je ook bestand zijn tegen teleurstelling als het anders loopt (en je wel seks en lichamelijke aandacht hebt gegeven en gehad, dat die behoefte ook weer gewekt is en alweer afgelopen is, daar moet je tegen kunnen als je lijf nog blijft doorverlangen).



Dat is wel een behoorlijke keerzijde, als je er als gehele ervaring een nare smaak van overhoudt (en dus opslaat als "slechte ervaring"/ mislukking/ teleurstelling). Als de ervaring op zichzelf goed was, maar omdat het eindigde (en hoe dat eindigde) bepaalt dat je het achteraf beschouwt als "slechte ervaring"/ teleurstelling, dan kan je op die manier het geloof/ vertrouwen juist verliezen in het daten of zelfs in dat liefde uberhaubt voor je is weggelegd.



Want de verhouding goede/ slechte ervaringen is nogal bepalend voor zelfvertrouwen, vertrouwen iha, en de een betrekt eea sneller op zichzelf (ook al in de "selectieperiode": veel of vaak afgewezen worden op je foto/profiel, opeens geen antwoord meer krijgen>> heb ik iets verkeerds gezegd/gedaan??) en dat kan ook heel zekere mensen (na x aantal ervaringen) onzeker maken en aan zichzelf laten twijfelen. Zeker als je vrij hoge verwachtingen ervan hebt of denkt dat dit DE (enige) manier is (geworden) om een relatie te zoeken/vinden. En zeker als je daarbij nog de (negatieve) ervaringen van anderen over hoort.



Ik blijf erbij dat zodra je je gaat vergelijken met anderen (waarom zij wel en ik niet?) of zelf constant vergeleken wordt met anderen (en dat gebeurt dus op datingsites/apps), gewikt en gewogen, dat dat niet bepaald bijdraagt aan je zelfvertrouwen en eigenwaarde, tenzij je heel veel "succeservaringen" hebt. En ik denk zomaar dat mannen mensen die vooral willen "scoren" (en dat ook lukt) daar een hoop egoboosts vandaan halen (en verslaafd aan raken, aan het veroveren an sich al, en er ook met die intentie aan deelnemen).



En dat gebeurt irl ook, maar als je al weet dat het zo makkelijk gaat/ kan gaan en er een heel leger singles met wat aandacht "te regelen" zijn, zal er ongetwijfeld een groep zijn die daar handig gebruik van maakt. Misschien staat het "beschikbare" mij wel tegen daarin: alsof dat op je voorhoofd staat als je op Tinder oid gaat staan (ook al ben je zelf serieus uit op een relatie).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Rasa schreef op 20 oktober 2014 @ 20:57:

Goed, ik heb gereageerd op zijn eetvoorstel. Heb hem laten weten dat het me allemaal iets te snel gaat, dat ik hier best wat meer over wil vertellen, maar dat ik eerst graag een paar dagen even alleen met mezelf wil zijn. Ik merk het wel hoe hij hierop gaat reageren.



Ik heb voor mezelf de knoop doorgehakt: ik vind dat ik hem nog één keer moet zien. Komend weekend is wat mij betreft vroeg genoeg daarvoor. En ik denk niet dat het bij hem thuis gaat worden. If so, dan laat ik hem vooraf wel weten dat dit niet automatisch seks betekent. De lichamelijke aantrekkingskracht was er bij mij zeker wel, maar ik vind zo'n vooropgezet plan van 'we gaan seks hebben' gewoon niet relaxed.



Goede beslissing toch! Je geeft het een kans, dus een overwinning voor jezelf, maar je stelt wel grenzen. Lijkt me echt de beste beslissing!



Al een idee wat jullie dan dit weekend (?) gaan doen? Gewoon een drankje weer oid?
@Suzy, ik ben het met je eens. Ik denk dat het krampachtige van internetdaten ook een belangrijke rol speelt waarom het mij nog geen duurzame relatie gebracht heeft. Het ligt er inderdaad allemaal erg dicht bovenop en de druk is hoog.



In het wild zie je iemand eens een keer op de sportclub of een verjaardag. Dan kom je hem nog eens een keer tegen en denk je 'goh' sympathieke vent'. De volgende keer praat je wat langer en misschien nog drie keren later realiseer je je dat je hem eigenlijk best heel leuk vindt. Dan is het inderdaad hopen en afwachten of en wanneer je hem weer ziet en moet het hele spel van flirten en aftasten zelfs nog maar beginnen. Nu date ik een wildvreemde man en eindig ik de avond zoenend op straat.



Aangezien je zo'n internetdate niet toevallig nog eens tegenkomt op een sportclub of een verjaardag, is de enige oplossing om nog eens met elkaar af te spreken. En elke keer als je elkaar ziet, zie je elkaar alleen, kom je speciaal voor elkaar en ben je dus de hele afspraak lang op elkaar gefixeerd. Hierbij ook nog wetende dat je beiden in de markt bent en dat het uiteindelijke doel van het contact een relatie is. Dat maakt het allemaal flink geforceerd en de druk erg hoog. Het kan best zo zijn dat het bij mij daar eigenlijk al mis gaat.



Maar feit blijft dat er 'in het wild' ook niets gebeurt. Als ik al eens een leuke man zie, dan vind ik het veel te eng om dat spel überhaupt maar te beginnen. Helemáál als ik denk dat hij ook belangstelling in mij heeft. Ergens voelt dat nou juist weer veiliger aan internetdaten. Het is anoniemer. Iemand zit niet in je sociale netwerk en je komt hem nooit meer tegen als het op niets is uitgelopen.



@understatement, dankjewel! Ik vind gewoon dat ik het nog een keertje moet aangaan. Dat ik nu niet meteen weer weg moet lopen. Ik weet nog niet wanneer het wordt. Hij heeft inmiddels gereageerd dat hij het ook snel vond gaan (maar dat hij dat juist leuk vond) en dat hij komend weekend afspreken prima vindt, maar stelt daarbij momenten voor dat ik zelf niet kan. Het lijkt mij trouwens het beste als we iets gaan doen. Als we nu weer een drankje gaan drinken, zitten we weer uren op een stoel tegenover elkaar.
Alle reacties Link kopieren
Ja klopt, het heeft ook iets veiligers, anoniemers. Maar is dat niet vooral tov de buitenwereld? Dat je het als een soort afgang/ mislukking ervaart als het op niks uitloopt en je vrienden en kennissen weten ervan?



Want voor jezelf zou het eigenlijk gelijk moeten zijn, hoe je het zelf voelt als het op niks is uitgelopen, of je diegene nu irl kent of niet.

Je hoeft dat niet verborgen te houden voor vrienden en kennissen totdat je er "zeker" van bent dat het idd een relatie is/wordt/ toekomst heeft.



Maar ik heb wel gemerkt hoe fijn het eigenlijk ook kan zijn om de "mislukkingen" te delen met vrienden en bekenden. En hoe dat op prijs wordt gesteld, al zal een enkeling erover "gallen". Maar dat komt misschien omdat ik mijn verwachtingen iha laag kan houden en wel zie waar het heen gaat.



Misschien zie je het zelf te zeer als "falen"/ mislukken versus "lukken". Hang je er eoa betekenis of overtuiging aan, wat het over jou zegt of zo. Dat je iemand niet blijvend kan boeien of vasthouden. Dat je niet goed genoeg was? Misschien kan je die keren zien als "we pasten niet" en dat geen van 2en daar debet aan is? Het is altijd een wisselwerking, en ongeacht wie ermee stopt: er is niet 1 van de 2 die blaam treft of de schuld is als het niets wordt.



Ik had afgelopen vakantie een "vakantievriendje"/scharrel, ben er nog een paar weken voor teruggegaan zelfs, maar alles met de bedoeling het daarbij te laten als ik weer terugging naar huis. Het niet warm te houden als je elkaar minstens een jaar niet ziet en dat niet eens zeker is. En dat is ook redelijk "veilig", want ver van huis, geen serieuze bedoelingen, limiet aan de tijdsduur die vooraf al vaststond dus geen verwachtingen over en weer. En last but not least absoluut niet passend in elkaars leven, (oa nogal een leeftijdsverschilletje, cultuur en afstand, heel ander leven) en alleen al daardoor vooraf beperkt tot "daar" en "dan".



Nu komt hij onverwachts een weekje naar Nederland en dat is andere koek, haha: in mijn dagelijks leven? Ik vind dat ook best eng. Dichtbij. Al weet iedereen hier dat het een "fling" was/is, iets tijdelijks, niet serieus. Maar ook dat ik toch moeite had met het afscheid en hier weer te "landen", eigen leventje weer op te pakken. Afkicken, ook al weet je (rationeel) dat het vrije vakantiegevoel ook meespeelt enzo..



Juist omdat het geen relatie is/wordt zie ik het nut niet om in mijn kennissenkring te introduceren (hoewel ik wel zijn vrienden ken en meegenomen ben in hun leven). Ik hoop op een paar dagen/ nachten samen, als het nog net zo klikt als daar (gebruind en wel in de zon en warmte ).. maar ik heb geen behoefte hem voor te stellen aan deze en gene, juist omdat het geen liefde/relatiepartner is. Wel ben ik om hem gaan geven



Het is best fijn als er niemand meekijkt, dat snap ik wel dat dat veiliger voelt. Maar iemand uit eigen omgeving en als het niks geworden is daarna nog blijven zien in netwerk/kennissenkring, dat heb ik ook al een paar keer gehad, en dat vind ik geen probleem, ook niet als het na een paar keer afspreken niets is geworden. En als ze erover zouden oordelen of roddelen, heb ik daar eigenlijk ook schijt aan.



Ik bind me ook niet snel, kan me wel hechten als ik iemand leuk vind, maar ook erg vrij laten en (tegenwoordig vrij snel) loslaten als het over en uit is. Ben in de meeste gevallen ook nog gewoon "on speaking terms" met "exen". Nooit gedoe over gehad.



Maar ik heb de eerste jaren (na scheiding) ook veel gedate buiten iedereen om, omdat ik zelf niet serieus daarin was, alleen maar om scharrels en seks ging. Nu vertel ik het gewoon, want dan kan je ook je evt teleurstellingen delen (hoef je niet eoa imago hoog te houden ook). Ik heb ontdekt hoe fijn het is als je kwetsbaar durft te zijn, dus ook de "mindere" dingen kan delen, en je nergens voor schaamt, achter je eigen beslissingen staat, ook als het anders uitpakt.



Ik denk dat echte vrienden graag meeleven met jouw wel en wee en niet alleen willen zien dat het altijd maar goed met je gaat (met wie gaat het nou altijd goed, zeg nou zelf, bovendien maakt het je menselijk en dat is veel fijner ook voor hun).



Goed dus van je dat je toch gaat afspreken. En weet je, je bent tot niks verplicht aan hem, ook niet als ie gaat koken voor je. Je kan elk moment eruit stappen, jammer dan. Neem maar gewoon weer eens een risico, en dat dat leuk kan uitpakken of toch niks is. Je moet en hoeft niks!! Je hoeft jezelf noch anderen iets te bewijzen hier, geef gehoor aan wat je op dat moment (tijdens die date) wel of niet voelt of zin in hebt. Meer niet. Blijf in het nu en voel in het nu, zonder te denken aan eigen/ zijn evt verwachtingen.



Als je zelf iets wil: niet wegrennen dan! Je mag gewoon iets (leuks) beleven, hoe het ook uitpakt daarna. Je zit nergens aan vast, je kan ook weer stoppen, op elk moment. Het is goed dat je je angsten aangaat, hoe het ook terplekke uitpakt. Misschien kan je vooraf nog duidelijk maken dat jouw voorwaarde is dat er wederzijds geen verwachtingen zijn oid. Dat houdt ruimte voor spontaan van het moment en sfeer enzo te laten afhangen..



Je zou jezelf af kunnen vragen waar je nou precies zo bang voor bent (of het meest bang voor bent). Misschien wel dat je intimiteit weleens te fijn kan vinden, angst dat je het daarna weer moet missen of dat je merkt dat je het nogal gemist hebt de laatste tijd? Dat jij dat ook nodig hebt in je leven, maar makkelijker vindt om het helemaal niet te hebben dan een beetje en dan weer verbroken/voorbij kan zijn?!



Ik heb dat namelijk ook gemerkt en het is ook makkelijker (vind ik) om dat in de koelkast te zetten, dan dat kortstondig te hebben en dan weer te moeten missen. Ja, zoiets kan best je gevoelens ff op zijn kop zetten en je kan jezelf nogal tegenkomen, maar dat is in mijn optiek alleen maar goed voor je. Je voelt, dus je leeft, zeg maar. Loop maar eens niet weg voor wat je evt voelt, of gaat voelen, ongeacht welke gevoelens dat zijn/worden. Onbevangen ergens in gaan kan zo goed voor je zijn! Ook op die manier leer je jezelf steeds beter kennen.



Ook daten en relaties mag je leren en "fouten" in maken of terugkrabbelen of wat dan ook. Je leert altijd iets nieuws over jezelf. In allerlei opzichten leren mensen vanaf babytijd met vallen en opstaan. En hier zou het zeker weten meteen per se goed moeten gaan?? Ook hier is het "oefenen" en mogen oefenen van jezelf. Proberen dus! (maar niet echt tegen je zin in, he! Je hoeft jezelf en niemand anders (ook niet op dit topic) iets te bewijzen of zo!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
Heb je al iets teruggehoord eigenlijk van hem?
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Alle reacties Link kopieren
quote:Suzy65 schreef op 20 oktober 2014 @ 19:33:

Haha, Rob, van mij hoeft dat etentje koken niet zo hard, hoor



Ik vind het best leuk als iemand voor me kookt, maar dan niet met erachteraan een soort "voor wat hoort wat"-verwachting uit te spreken dat er dan ook seks moet volgen. Seks moet zijn omdat je daar (allebei!) zin in hebt, (en met dezelfde bedoelingen) en niet om een voorwaarde of om hem zijn zin te geven oid..En daar ben ik het weer helemaal mee eens Suzy65.
@Suzy, we zien elkaar waarschijnlijk zaterdag. Overdag, dus het wordt niet iets met drank en seks. Eigenlijk geloof ik er niet meer in, maar ik vind dat ik nu eens een keer niet meteen moet afhaken als iemand wat dichterbij dreigt te komen. En tja, vind ik hem echt niets meer, dan weet ik het tenminste maar zeker en weet ik ook dat ik hem niet te snel heb afgeschreven. En wie weet valt het mee en zijn mijn verwachtingen nu zo laag dat ik er vanzelf al wat ontspannener in sta.



Het gaat me er niet per sé om dat vrienden over mijn schouder meekijken als het iemand uit mijn eigen omgeving zou zijn (hoewel dat natuurlijk ook lastig en spannend kan zijn), maar meer dat als hij uit mijn omgeving komt ik hem waarschijnlijk later gewoon blijf tegenkomen. Nu zie ik mijn date misschien nog één keer en daarna nooit meer.



We gaan het zien...
Alle reacties Link kopieren
En wat gebeurt er dan al je ze zou blijven tegenkomen? Wat voor ergs zou daaraan zijn?



Ik zeg gewoon hoi tegen ex-dates/ ex-scharrels die ik nog tegenkom in supermarkt of de kroeg. Soms een praatje. Ik kan gewoon normaal doen tegen ze.. Ongeacht wie ermee gestopt is. Er is er van al mijn "exen" maar 1 (van afgelopen winter) waar ik echt geen zin in heb om tegen te komen, omdat ik het een kinderachtige stiekemerd vind, maar die negeer ik en hij mij.



Kunnen gewoon in 1 ruimte zijn, hoor, geen probleem en ik voel me er niet ongemakkelijk bij. (en meerdere mensen daar die op de hoogte zijn dat ik heel heel even "iets" met hem gehad heb.. als je er zelf normaal over doet, doen anderen dat ook, is mijn ervaring).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
quote:Rasa schreef op 19 oktober 2014 @ 21:04:

Ik ben nu zo ver dat ik ontdekt heb dat ik terugdeins als er wederzijdse aantrekkingskracht blijkt te zijn. Niet in de zin van: ik vind je nog steeds leuk maar ik durf niet. Maar meer als: goh, je bent opeens eigenlijk niet zo leuk meer. !



Ik heb precies hetzelfde probleem... Gisteren nog.. toonde een jongen waar ik achteraan zat opeens interesse terug.. Nu ben ik afgeknapt.. Dit is duidelijk een patroon bij mij..



Zelf heb ik hierover ook veel met een psycholoog gepraat..



En bij mij is een afwijzing een reden om te gaan twijfelen of ik leuk ben.. Dan wil ik de bevestiging dat ik dat ben.. uit die man gaan halen.. en kom ik er achter dat het me niet om hem ging, maar om mijn gevoel van eigenwaarde terug te krijgen, maar dat moet je niet uit een ander halen.



Zo ben ik al eens in relaties verzeild geraakt.. puur omdat die mannen mij leuk vonden.. en ik hen niet, maar ik het toch maar probeerde, omdat ik ze wel leuk vond toen ze mij nog niet leuk vonden.. Recept voor drama.. Nooit een relatie forceren.. Heb ik daarvan geleerd.



Het is denk ik het verschil leren tussen frustratie, verliefdheid en onzekerheid.. Allemaal heftige gevoelens.. die veel op elkaar lijken..



Zeker als je een jeugd hebt gehad die lastig was op dat gebied, kan het zijn dat het moeilijk is om alleen al die gevoelens bij jezelf te herkennen. Hoe voelt het om verliefd te zijn? In een relatie te zitten die echt goed voelt? Als je dat nooit gehad hebt, hoe moet je het dan weten?



Daarnaast ben ik ook een echte people pleaser.. In een relatie pas ik me altijd enorm aan.. Ik zit met hem op de bank een film te kijken, terwijl ik het liever niet wil, want dat doe je blijkbaar in een relatie. Ik ga heel snel proberen aan iemand zijn verwachtingen te voldoen... maar die verwachtingen... zitten in mijn hoofd.. Die zijn er niet echt.. en als je steeds op je tenen loopt om leuk gevonden te worden.. is een relatie niet leuk, maar een gevangenis.. Ik weet nu dat ik me aan mannen irriteer, omdat wat ik doe me verzetten teven verwachtingen is.. Het is inderdaad iets wat je alleen in jezelf op kunt lossen...



Voor mij werkt het als een man zich een beetje afwachtend opstelt.. Dan is de druk er niet zo, maar dan is het risico dat hij je niet zo leuk vindt en het pijn gaat doen als je je dan toch overgeeft wel veel groter.. en is de cirkel weer rond.. want de bevestiging dat liefde pijn doet is er dan weer..



Ik denk dat het beste zou werken voor mij, als ik het heel rustig aan mocht doen met een man.. er liever teveel afstand zou zijn dan teveel nabijheid.. en niet al teveel verwachtingen... maar dat is lastig. Wie gaat daarop wachten?
@elfquest ik lees veel herkenning in je verhaal. Ook die neiging tot aanpassen in een relatie (hoewel mijn relatie-ervaring nogal minimaal is). Ik ken verliefdheid alleen van stille verliefdheid, niet in: hij is verliefd op mij en ik op hem.



Ik denk dat een wat afwachtende man bij mij ook zou helpen. Maar mijn ervaring is dat een wat afwachtende man over het algemeen niet (of onvoldoende) geïnteresseerd is. Het lijkt wel Catch-22. Mannen zijn leuk zolang ze maar niet laten merken dat ze mij leuk vinden...



Inmiddels ben ik behoorlijk op gaan zien tegen een derde date komende zaterdag. In mijn hoofd is hij eigenlijk allang een irritant mannetje geworden. Ook het idee van zoenen staat me nu tegen. En tja, als je dat de eerste en de tweede date gedaan hebt is het natuurlijk gek om hem nu op dat punt af te wijzen. Als ik dat zou doen, dan is het eigenlijk al klaar natuurlijk.



Ik neig er nu toch weer naar om dit af te kappen en mezelf die derde ontmoeting niet meer op te leggen. De leerervaring heb ik zonder die derde afspraak ook al. Hetgeen er tussen hem en mij gebeurde heeft me enorm aan het denken gezet, getuige dit topic.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Rasa, ik heb niet alles gelezen, dus als ik iets schrijf wat al besproken is, sorry....

Mocht je ooit geld hebben voor een psychotherapeute, zou ik daar zeker voor gaan. Zij kunnen samen met jou kijken waar dit misschien vandaan komt. Er zijn genoeg meiden/vrouwen die hiermee kampen hoor ( ik weet niet hoe oud je bent). Misschien is het angst: om je te binden, om jezelf bloot te geven, om te geloven dat je de moeite waard bent. Veel vrouwen die op foute of onbereikbare mannen vallen hebben onbewust een laag zelfbeeld en die wordt door dit soort mannen bevestigd. Zon gewone/normale man die jou echt leuk vind is natuurlijk heel eng, want dat zomaar een serieus kunnen worden.

Ik hoop voor je dat je een leuke en lieve man vind ( heb er zelf ook heeeeeeeeeeel lang over gedaan hoor) en dat jullie samen gelukkig worden.
Alle reacties Link kopieren
Wat is dat toch met mannen met koken en erna sex willen hebben? Heb ook zo eentje gehad. Toen ik na het eten (dat overigens aangebrand was en ik op een koe leek dat continue herkauwde) duidelijk maakte er niet van gediend was dat meneer aan mn borsten zat, gaf hij aan dat hij voor me gekookt had en dat hij rekende op sex. Als ik niet wilde, kon ik vertrekken. Dat heb ik toen dus ook gedaan.



Ik herken wel iets van jou in mezelf. Vooral als ik een schat van een man tref, vind ik wel iets dat me niet aanstaat om het contact af te kappen. Bij de players doe ik dit weer niet zo snel.



Ik denk dat het bij mij is dat ik bang ben me weer te binden, mezelf weer aan iemand te geven. Ben een aantal keer flink tegen de lamp gelopen. Wellicht is dat bij jou ook zo?
Carpe Diem!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven