Psyche
alle pijlers
Rust vinden.
maandag 20 oktober 2014 23:17
27 jaar ben ik en eigenlijk nog best wel een flierefluiter. Feestje hier, feestje daar. Mensen ontmoeten, stappen, te veel drinken etc. etc. En als ik heel eerlijk ben, weet ik niet zo goed wat ik met mijn leven wil. Dit klinkt misschien dramatischer dan het is.
Constant voel ik een soort van onrust. Alsof ik op zoek ben naar iets. Maar ik vind het niet, en daarom heb ik geen rust. Niet dat dat heel erg is maar toch.
Ik heb een baan, nog wel..... de kans is overigens groot dat ik er volgend jaar met de hervormingen binnen de zorg uitgeknikkerd ga worden. Dat baart me zorgen, maar als ik heel eerlijk ben weet ik al lang dat mijn baan niet mijn roeping is. Dus een ontslag zou misschien nog wel eens indirect een zegen kunnen gaan zijn. Maar wat ik dan precies ga doen? Ik droom al heel lang over een leven in het buitenland. Daar ben ik me nu in aan het verdiepen.
En verder zijn er nog tig andere dingen die me bezighouden. Ik kan het ineens in mijn hoofd halen iets te willen en het dan op korte termijn ook echt doen. Vorige week heb ik me in een opwelling opgegeven voor een talencursus en vrijwilligerswerk. Iets waar ik heel veel zin in heb, maar dan ook denk: haal ik me niet te veel in een keer op de hals?
En dan is er nog een onafgeronde studie. Ooit heb ik in deeltijd een tweede studie gedaan, maar die heb ik niet afgemaakt, omdat ik me had bedacht graag op reis te willen gaan, wat ik toen ook gedaan heb. En nu denk ik steeds: had ik hem niet gewoon eerst af moeten maken. Moet ik hem alsnog afmaken.
Jullie begrijpen het al, ik ben één en al onrust en daar word ik soms zelf wel eens moe van. Ik kan dus echt met bewondering naar anderen kijken, die al jaren een vaste baan hebben, een vaste relatie en een hypotheek. En sommigen gaan dan nog zelfs aan kinderen beginnen!!!
Dan denk ik wel eens: ben ik nou zo anders dan anderen? Aan de ene kant zou ik dat ook wel willen, lekker die rust. Maar aan de andere kant krijg ik er echt de kriebels van en moet ik er niet aan denken.
Zijn er mensen die dit herkennen? Die onrust. En is dat ooit weggegaan? Ik moet er namelijk ook niet echt aan denken de rest van mijn leven zo wispelturig te zijn
Constant voel ik een soort van onrust. Alsof ik op zoek ben naar iets. Maar ik vind het niet, en daarom heb ik geen rust. Niet dat dat heel erg is maar toch.
Ik heb een baan, nog wel..... de kans is overigens groot dat ik er volgend jaar met de hervormingen binnen de zorg uitgeknikkerd ga worden. Dat baart me zorgen, maar als ik heel eerlijk ben weet ik al lang dat mijn baan niet mijn roeping is. Dus een ontslag zou misschien nog wel eens indirect een zegen kunnen gaan zijn. Maar wat ik dan precies ga doen? Ik droom al heel lang over een leven in het buitenland. Daar ben ik me nu in aan het verdiepen.
En verder zijn er nog tig andere dingen die me bezighouden. Ik kan het ineens in mijn hoofd halen iets te willen en het dan op korte termijn ook echt doen. Vorige week heb ik me in een opwelling opgegeven voor een talencursus en vrijwilligerswerk. Iets waar ik heel veel zin in heb, maar dan ook denk: haal ik me niet te veel in een keer op de hals?
En dan is er nog een onafgeronde studie. Ooit heb ik in deeltijd een tweede studie gedaan, maar die heb ik niet afgemaakt, omdat ik me had bedacht graag op reis te willen gaan, wat ik toen ook gedaan heb. En nu denk ik steeds: had ik hem niet gewoon eerst af moeten maken. Moet ik hem alsnog afmaken.
Jullie begrijpen het al, ik ben één en al onrust en daar word ik soms zelf wel eens moe van. Ik kan dus echt met bewondering naar anderen kijken, die al jaren een vaste baan hebben, een vaste relatie en een hypotheek. En sommigen gaan dan nog zelfs aan kinderen beginnen!!!
Dan denk ik wel eens: ben ik nou zo anders dan anderen? Aan de ene kant zou ik dat ook wel willen, lekker die rust. Maar aan de andere kant krijg ik er echt de kriebels van en moet ik er niet aan denken.
Zijn er mensen die dit herkennen? Die onrust. En is dat ooit weggegaan? Ik moet er namelijk ook niet echt aan denken de rest van mijn leven zo wispelturig te zijn
maandag 20 oktober 2014 23:30
quote:syke schreef op 20 oktober 2014 @ 23:27:
Ik lees mee in jouw omschrijving herken ik mezelf ook iets te goed, pfffEen man met wie ik laatst in het vliegtuig zat, zei tegen me: Jij moet je voorlopig nog niet vastleggen, want je bent nog erg zoekende. Leuk hoor dat zoekende zijn, maar wat zoek ik dan?
Ik lees mee in jouw omschrijving herken ik mezelf ook iets te goed, pfffEen man met wie ik laatst in het vliegtuig zat, zei tegen me: Jij moet je voorlopig nog niet vastleggen, want je bent nog erg zoekende. Leuk hoor dat zoekende zijn, maar wat zoek ik dan?
maandag 20 oktober 2014 23:40
Zoekende naar wie je bent en wat je wilt etc.. Om mij heen zie ik vriendinnen die hun studie afgerond hebben, gaan samenwonen en een hypotheek nemen. Ik denk dat we dat vastleggen uiteindelijk allemaal wel willen, alleen geven mij die vastigheid en wellicht voorspelbaarheid juist kriebels. Enerzijds lijkt een serieuze relatie mij erg fijn, anderzijds wil ik juist nog veel avontuur in m'n leven maar dat geeft mij soms ook zo'n gejaagd gevoel. Alsof ik alles nog moet. Ik weet dus ook niet zo goed wat ik wil! Dit hoort waarschijnlijk ook wel bij onze leeftijd
maandag 20 oktober 2014 23:44
Nou, wie ik zelf ben dat weet ik wel heel erg goed. Maar wat ik wil? Geen idee. En nee, als een date serieus lijkt te gaan worden, word ik vaak bang om van alles wat ik dan moet gaan missen....
Ik heb het idee overigens, dat op onze leeftijd toch al wel meer verwacht wordt, dat je het allemaal al wel weet en zo.
Ik heb het idee overigens, dat op onze leeftijd toch al wel meer verwacht wordt, dat je het allemaal al wel weet en zo.
dinsdag 21 oktober 2014 00:12
Tja, ik ben zo iemand die op haar 24ste is getrouwd (al studeer ik wel nog, dus ik heb nu ook weer niet alles op orde) en ik ga binnenkort aan kinderen beginnen.
Maar ik vind eigenlijk niet dat ik alles enorm 'op orde' heb hoor. Ik weet ook niet wat ik wil. Nu mijn geneeskundestudie afmaken, werken in het veld van/onderzoek doen naar kindermishandeling, als arts. Grote kans dat ik dat niet mijn hele leven wil doen.
Ik zou ook graag nog wel eens emigreren, veel reizen. Een boek schrijven lijkt me ook leuk en dat zou ik best kunnen denk ik.
Het enige verschil is dat ik mijn man vond. En ik was verkocht. Ik geloof niet in ware liefde, maar met mijn man is nu eenmaal alles leuker. Zelfs het allerkutste wat er was (dat mijn vader doodging) had er geen invloed op, tussen ons is het gewoon heel erg goed en fijn. Dus ik wil vanalles, maar het liefst wil ik hem en kindjes met hem. Dus dat doe ik maar eerst. En dan kunnen we straks met z'n allen op reis en dat boek schrijf ik vast nog wel eens. Wie weet ga ik op een dag wel ontwikkelingswerk doen. Ik zie wel. Mijn toekomst ligt niet vast hoor.
Ik ga wel de verplichting aan tot zorgen voor de kinderen die ons hopelijk gegund zijn, ik heb me gebonden aan mijn man. Maar dat wil ik heel graag, dus dat voelt niet als een belemmering.
Als dat wel een belemmering is, is het misschien gewoon (nog) niet zo'n diepe wens. Prima toch?
Maar ik vind eigenlijk niet dat ik alles enorm 'op orde' heb hoor. Ik weet ook niet wat ik wil. Nu mijn geneeskundestudie afmaken, werken in het veld van/onderzoek doen naar kindermishandeling, als arts. Grote kans dat ik dat niet mijn hele leven wil doen.
Ik zou ook graag nog wel eens emigreren, veel reizen. Een boek schrijven lijkt me ook leuk en dat zou ik best kunnen denk ik.
Het enige verschil is dat ik mijn man vond. En ik was verkocht. Ik geloof niet in ware liefde, maar met mijn man is nu eenmaal alles leuker. Zelfs het allerkutste wat er was (dat mijn vader doodging) had er geen invloed op, tussen ons is het gewoon heel erg goed en fijn. Dus ik wil vanalles, maar het liefst wil ik hem en kindjes met hem. Dus dat doe ik maar eerst. En dan kunnen we straks met z'n allen op reis en dat boek schrijf ik vast nog wel eens. Wie weet ga ik op een dag wel ontwikkelingswerk doen. Ik zie wel. Mijn toekomst ligt niet vast hoor.
Ik ga wel de verplichting aan tot zorgen voor de kinderen die ons hopelijk gegund zijn, ik heb me gebonden aan mijn man. Maar dat wil ik heel graag, dus dat voelt niet als een belemmering.
Als dat wel een belemmering is, is het misschien gewoon (nog) niet zo'n diepe wens. Prima toch?
dinsdag 21 oktober 2014 00:16
Overigens dacht ik eerst wel heel erg dat ik een 'plan' moest hebben en dat keuzes die ik nu maak 'voor altijd' zijn, dus dat ik de 'juiste' studie moest hebben gedaan en de 'juiste' baan moest vinden. Maar het leven valt nu eenmaal niet te plannen, dus ik maak me daar maar niet meer druk om. Ik kan toch niet weten of ik op mijn 40ste nog hetzelfde werk wil doen als nu, misschien ben ik wel allang dood dan.
De verplichting die je jezelf oplegt met kinderen is natuurlijk van een heel andere orde, maar dat is gewoon een diepe wens die naar boven is komen borrelen (ik wilde altijd wel ooit kinderen, maar toen ik mijn man ontmoette werd dat langzamerhand 'ik wil ze NU!'). Daar zijn we naartoe gegroeid, naar het moment om te trouwen en kinderen te krijgen. En we zijn denk ik wel redelijk snel daarheen gegroeid, maar dat komt ook omdat wij allebei heel erge gezinsmensen zijn en ik denk zomaar dat samen het ziekbed en sterven van mijn vader meemaken ons in 1 klap veel dichter bij elkaar heeft gebracht, waardoor we daar misschien wat eerder mee zijn dan we zouden zijn geweest als hij nog had geleefd.
Mijn man is overigens 29 dus die is nu ook weer niet zo heel jong
De verplichting die je jezelf oplegt met kinderen is natuurlijk van een heel andere orde, maar dat is gewoon een diepe wens die naar boven is komen borrelen (ik wilde altijd wel ooit kinderen, maar toen ik mijn man ontmoette werd dat langzamerhand 'ik wil ze NU!'). Daar zijn we naartoe gegroeid, naar het moment om te trouwen en kinderen te krijgen. En we zijn denk ik wel redelijk snel daarheen gegroeid, maar dat komt ook omdat wij allebei heel erge gezinsmensen zijn en ik denk zomaar dat samen het ziekbed en sterven van mijn vader meemaken ons in 1 klap veel dichter bij elkaar heeft gebracht, waardoor we daar misschien wat eerder mee zijn dan we zouden zijn geweest als hij nog had geleefd.
Mijn man is overigens 29 dus die is nu ook weer niet zo heel jong
dinsdag 21 oktober 2014 00:21
Oh en ik vind het leven nog steeds heel avontuurlijk, ook met man. Het enige verschil is dat ik niet meer met jan en alleman naar bed kan, maar dat heb ik al eens uitgeprobeerd en de meeste mannen bakken er toch niks van in bed dus daar mis ik niks aan. Met mijn man heb ik sex waarvan ik dacht dat het niet bestond, zeg maar. Maar wij gaan gewoon samen op reis, doen allebei nog veel dingen voor onszelf en aan kinderen beginnen is ook behoorlijk spannend hoor, ook al is het ook burgerlijk.
Sleur zit in jezelf, denk ik altijd maar.
Sleur zit in jezelf, denk ik altijd maar.
dinsdag 21 oktober 2014 21:42
quote:syke schreef op 20 oktober 2014 @ 23:40:
Zoekende naar wie je bent en wat je wilt etc.. Om mij heen zie ik vriendinnen die hun studie afgerond hebben, gaan samenwonen en een hypotheek nemen. Ik denk dat we dat vastleggen uiteindelijk allemaal wel willen, alleen geven mij die vastigheid en wellicht voorspelbaarheid juist kriebels. Enerzijds lijkt een serieuze relatie mij erg fijn, anderzijds wil ik juist nog veel avontuur in m'n leven maar dat geeft mij soms ook zo'n gejaagd gevoel. Alsof ik alles nog moet. Ik weet dus ook niet zo goed wat ik wil! Dit hoort waarschijnlijk ook wel bij onze leeftijd Alsof ik mezelf hoor praten! Frustrerend he? Ik heb dan ook nog een vriend waar ik aan twijfel pfff
Zoekende naar wie je bent en wat je wilt etc.. Om mij heen zie ik vriendinnen die hun studie afgerond hebben, gaan samenwonen en een hypotheek nemen. Ik denk dat we dat vastleggen uiteindelijk allemaal wel willen, alleen geven mij die vastigheid en wellicht voorspelbaarheid juist kriebels. Enerzijds lijkt een serieuze relatie mij erg fijn, anderzijds wil ik juist nog veel avontuur in m'n leven maar dat geeft mij soms ook zo'n gejaagd gevoel. Alsof ik alles nog moet. Ik weet dus ook niet zo goed wat ik wil! Dit hoort waarschijnlijk ook wel bij onze leeftijd Alsof ik mezelf hoor praten! Frustrerend he? Ik heb dan ook nog een vriend waar ik aan twijfel pfff
woensdag 22 oktober 2014 03:17
Heel herkenbaar, 35 hier en altijd die onrust gehad en altijd zoekende. Nog steeds helaas.
Iemand zei eens tegen mij: die onrust zit in jezelf, en de rust dus ook.
Maar ik heb het nog niet gevonden. Wel ga ik meer accepteren dat ik een onrustig type ben. Ik kan zomaar beslissen dat ik wil verhuizen of een andere omslag in mijn leven wil. Het huisje boompje beestje verhaal best lang volgehouden, tot ieders verbazing, maar ook in relaties ervaar ik die onrust. Helaas, tot mijn grote spijt voor de betrokkenen. Ik wou dat het anders was, maar dat is het niet.
Opleidingen heb ik altijd wel afgerond (wel 4 vanwege de onrust) omdat ik wel ambitie heb, en het simpelweg een leuke baan op niveau eil. Soms kan zo'n onrust juist voor doorzettingsvermogen zorgen is mijn ervaring dus.
Ik ervaar trouwem ook lichamelijke onrust. Ik wiebel en beweeg altijd, behalve als ik slaap. Er beweegt altijd wel iets. Is dat herkenbaar voor iemand? Ik heb teveel energie denk ik weleens.
Iemand zei eens tegen mij: die onrust zit in jezelf, en de rust dus ook.
Maar ik heb het nog niet gevonden. Wel ga ik meer accepteren dat ik een onrustig type ben. Ik kan zomaar beslissen dat ik wil verhuizen of een andere omslag in mijn leven wil. Het huisje boompje beestje verhaal best lang volgehouden, tot ieders verbazing, maar ook in relaties ervaar ik die onrust. Helaas, tot mijn grote spijt voor de betrokkenen. Ik wou dat het anders was, maar dat is het niet.
Opleidingen heb ik altijd wel afgerond (wel 4 vanwege de onrust) omdat ik wel ambitie heb, en het simpelweg een leuke baan op niveau eil. Soms kan zo'n onrust juist voor doorzettingsvermogen zorgen is mijn ervaring dus.
Ik ervaar trouwem ook lichamelijke onrust. Ik wiebel en beweeg altijd, behalve als ik slaap. Er beweegt altijd wel iets. Is dat herkenbaar voor iemand? Ik heb teveel energie denk ik weleens.
woensdag 22 oktober 2014 21:03
Hey Dubbus,
Accepteren is denk ik het beste wat je kan doen. Je bent nu eenmaal zoals je bent, en kan daar weinig aan veranderen. Je mag ook zijn wie je bent, iedereen is anders.
Dat die onrust voor doorzettingsvermogen zorgt herken ik wel. Ik laat me niet snel uit het veld slaan, en heb het vermogen om eindeloos door te gaan als het moet. Wat knap trouwens dat je vier opleidingen hebt afgerond!
Ik heb ook veel lichamelijke onrust en kan niet goed stilzitten. Ik beweeg veel en heb een sterke mimiek. Ik ben ook vaak de last one standing op feestjes en mensen zeggen ook dat ik heel energiek overkom. Op mijn werk, komt dat heel goed van pas. Ik werk in de zorg en kom 's morgens fluitend aan en kan in goed en hoog tempo mijn werk doen. Mensen zijn daar wel eens verbaasd over.
Er is bij mij ooit gedacht aan ADHD. En ja, daar heb ik wel kenmerken van. Maar ik heb het niet laten testen, ik vond het onzin en mijn moeder destijds ook. Ik functioneer goed genoeg in de maatschappij en loop tegen geen heel grote problemen aan. Oké mijn wispelturigheid is soms vervelend, maar dat is nou eenmaal wie ik ben en dat siert me ook.
Accepteren is denk ik het beste wat je kan doen. Je bent nu eenmaal zoals je bent, en kan daar weinig aan veranderen. Je mag ook zijn wie je bent, iedereen is anders.
Dat die onrust voor doorzettingsvermogen zorgt herken ik wel. Ik laat me niet snel uit het veld slaan, en heb het vermogen om eindeloos door te gaan als het moet. Wat knap trouwens dat je vier opleidingen hebt afgerond!
Ik heb ook veel lichamelijke onrust en kan niet goed stilzitten. Ik beweeg veel en heb een sterke mimiek. Ik ben ook vaak de last one standing op feestjes en mensen zeggen ook dat ik heel energiek overkom. Op mijn werk, komt dat heel goed van pas. Ik werk in de zorg en kom 's morgens fluitend aan en kan in goed en hoog tempo mijn werk doen. Mensen zijn daar wel eens verbaasd over.
Er is bij mij ooit gedacht aan ADHD. En ja, daar heb ik wel kenmerken van. Maar ik heb het niet laten testen, ik vond het onzin en mijn moeder destijds ook. Ik functioneer goed genoeg in de maatschappij en loop tegen geen heel grote problemen aan. Oké mijn wispelturigheid is soms vervelend, maar dat is nou eenmaal wie ik ben en dat siert me ook.
woensdag 22 oktober 2014 22:40
Heel herkenbaar! Eigenlijk alles wat je schrijft.
En soms ben ik helemaal kapot van vermoeidheid, of overprikkeldheid. Ik zeg weleens dat mijn lijf en hersenen standaard in een hogere versnelling werken. Mijn hart klopt ook werkelijk erg snel.
En ik kan ineens ook alles zat zijn. Dan is iets helemaal klaar! En dan.. Floep.. Omslag van 180
graden.. Haha
En soms ben ik helemaal kapot van vermoeidheid, of overprikkeldheid. Ik zeg weleens dat mijn lijf en hersenen standaard in een hogere versnelling werken. Mijn hart klopt ook werkelijk erg snel.
En ik kan ineens ook alles zat zijn. Dan is iets helemaal klaar! En dan.. Floep.. Omslag van 180
graden.. Haha
