Psyche
alle pijlers
Angstig voor co-schappen. Voel me lamgeslagen.
dinsdag 21 oktober 2014 10:58
[Samenvatting:
Heel hard gewerkt aan studie. Zware stage gehad. Hard mijn best gedaan. Ondanks geprobeerd te voorkomen, kritiek gehad op houding met betrekking tot hierarchie op de afdeling. Drie weken vakantie gehad.. Nu 4 weken vrij--> Krijg mezelf niet van de bank af. Moe, angstig, verdrietig. Bang voor de co-schappen, vooral vanwege hierarchie en werkdruk. Onzeker. Voelt alsof ik verdrink.]
Heel hard gewerkt aan studie. Zware stage gehad. Hard mijn best gedaan. Ondanks geprobeerd te voorkomen, kritiek gehad op houding met betrekking tot hierarchie op de afdeling. Drie weken vakantie gehad.. Nu 4 weken vrij--> Krijg mezelf niet van de bank af. Moe, angstig, verdrietig. Bang voor de co-schappen, vooral vanwege hierarchie en werkdruk. Onzeker. Voelt alsof ik verdrink.]
dinsdag 21 oktober 2014 11:58
Lieve ephina, ga alsjeblieft na de HA. Plus praat over deze gevoelens en laat het niet oplopen.
Je weet waar je passie ligt en dat is die zelfverzekerdheid wat veel mensen niet hebben. Ben trots op jezelf en zorg voor jezelf door dit probleem aan je HA voor te leggen.
Ik wens je heel veel sterkte.
In je OP zeg je ook nog dat je je een verwend nest voelt. Zo ben je werkelijk nog nooit op mij overgekomen.
Zorg eerst goed voor jezelf, dan lukken de coschappen ook wel!
Je weet waar je passie ligt en dat is die zelfverzekerdheid wat veel mensen niet hebben. Ben trots op jezelf en zorg voor jezelf door dit probleem aan je HA voor te leggen.
Ik wens je heel veel sterkte.
In je OP zeg je ook nog dat je je een verwend nest voelt. Zo ben je werkelijk nog nooit op mij overgekomen.
Zorg eerst goed voor jezelf, dan lukken de coschappen ook wel!
dinsdag 21 oktober 2014 12:05
Ik zou zoals reeds geopperd is aan je psychische problemen gaan werken want dat gaat je op de lange termijn opbreken, niet de zwaarte van de co-schappen (gezien je grote angst kan het eigenlijk alleen maar meevallen) of de hiërarchische structuur. Hoewel dat laatste in de praktijk best meevalt, ik denk dat je gewoon pech hebt gehad met die twee figuren met wie je een kamer deelde.
dinsdag 21 oktober 2014 12:08
Meid je bent gek dat je die 2 gasten nu hun zin geeft. Als je goed bent in wat je doet en je bent in het bezit van een goede houding dan loop je altijd tegen kleinzielige jaloezie aan. En helaas zijn er nog steeds mannetjesputters die geslaagde vrouwen klein proberen te krijgen.
En zoals jij je nu voelt zijn ze daar in geslaagd. Je laat je verdorie toch niet klein krijgen door 2 zielige gastjes en een verkeerde opmerking tegen een collega is snel gemaakt, ja en dan krijg je daar een opmerking over. Boeien, dat is gewoon iets wat je dus niet meer snel zal doen.
Je hebt je liefde gevonden in een richting waar je zin in hebt en me een beetje mazzel het leven van mensen beter kan maken en dat kan je ook want je hebt een goed stel hersens.
Die co schappen zijn zwaar maar zwaar kan ook betekenen dat je er wel veel zin in hebt omdat er een periode aanbreekt waarin je je kennis verder gaat uitbreiden en kan toetsen. Is dat niet de kers op de taart na jaren van voornamelijk theorie? Het is een uitdaging die je veel over je zelf zal leren, wat kan je fysiek en mentaal, een ervaring die je veel over je zelf zal leren.
En hiërarchie, dat is iets waar iedereen zijn hele leven mee te maken gaat krijgen of je cassière bent of Obama, diplomatie is de oplossing en dat moet iedereen leren en daar zijn je co-schappen ook perfect voor om het aan te leren.
Schrik niet van de dingen die je kunt en de kwaliteiten die je hebt en leer dat er altijd mensen zijn die je iets misgunnen en je dwars zullen zitten. Als je daardoor je toekomst door laat bederven zijn zij alleen een ijzersterke concurrent kwijt.
Ga wel even naar je huisarts zodat hij je kan monitoren voor als je doorschiet maar verder, kop op en laat iedereen een poepie ruiken.
En zoals jij je nu voelt zijn ze daar in geslaagd. Je laat je verdorie toch niet klein krijgen door 2 zielige gastjes en een verkeerde opmerking tegen een collega is snel gemaakt, ja en dan krijg je daar een opmerking over. Boeien, dat is gewoon iets wat je dus niet meer snel zal doen.
Je hebt je liefde gevonden in een richting waar je zin in hebt en me een beetje mazzel het leven van mensen beter kan maken en dat kan je ook want je hebt een goed stel hersens.
Die co schappen zijn zwaar maar zwaar kan ook betekenen dat je er wel veel zin in hebt omdat er een periode aanbreekt waarin je je kennis verder gaat uitbreiden en kan toetsen. Is dat niet de kers op de taart na jaren van voornamelijk theorie? Het is een uitdaging die je veel over je zelf zal leren, wat kan je fysiek en mentaal, een ervaring die je veel over je zelf zal leren.
En hiërarchie, dat is iets waar iedereen zijn hele leven mee te maken gaat krijgen of je cassière bent of Obama, diplomatie is de oplossing en dat moet iedereen leren en daar zijn je co-schappen ook perfect voor om het aan te leren.
Schrik niet van de dingen die je kunt en de kwaliteiten die je hebt en leer dat er altijd mensen zijn die je iets misgunnen en je dwars zullen zitten. Als je daardoor je toekomst door laat bederven zijn zij alleen een ijzersterke concurrent kwijt.
Ga wel even naar je huisarts zodat hij je kan monitoren voor als je doorschiet maar verder, kop op en laat iedereen een poepie ruiken.
dinsdag 21 oktober 2014 12:09
quote:Ephina schreef op 21 oktober 2014 @ 11:56:
Ik ben daadkrachtiger, rustiger en ken mijn plaats goed. Ik vind het ook niet erg dat ik onderaan begin. De reden dat ik me er zo ongerust over maak, is dat ik, ondanks dat ik dat écht zo voel, het blijkbaar niet uitstraal.
Maar waar baseer je dat op? Enkel op je ervaringen tijdens je wetenschappelijke stage of is het iets wat als een rode draad door je leven loopt?
Ik ben daadkrachtiger, rustiger en ken mijn plaats goed. Ik vind het ook niet erg dat ik onderaan begin. De reden dat ik me er zo ongerust over maak, is dat ik, ondanks dat ik dat écht zo voel, het blijkbaar niet uitstraal.
Maar waar baseer je dat op? Enkel op je ervaringen tijdens je wetenschappelijke stage of is het iets wat als een rode draad door je leven loopt?
dinsdag 21 oktober 2014 12:20
quote:samosa schreef op 21 oktober 2014 @ 12:09:
[...]
Maar waar baseer je dat op? Enkel op je ervaringen tijdens je wetenschappelijke stage of is het iets wat als een rode draad door je leven loopt?
Ergens in het midden. Ik weet dat ik, als ik wil, sterk en zelfs dominant kan overkomen. Zelfs als ik dat helemaal niet ben. Ik merkte een aantal jaren geleden al dat ik daar zelf aan kapot ging en het voor mijn omgeving ook niet leuk was. Ik vond mezelf niet aardig.
In therapie veel geleerd over mezelf en ik durf nu na een jaar of 4 te zeggen dat ik een aardige meid ben. Tuurlijk kan ik nog steeds wel eens fel uit de hoek komen, maar ik dacht geen ongeleid projectiel meer te zijn. In discussies of ruzies ben ik, mijns inziens, niet langer dominant en kan ik echt luisteren naar de ander. Mijn vrienden beamen deze verandering. Zij hebben me er bij geholpen.
Genezing begint bij erkenning. Ik ken mijn oude "kijk mij eens sterk zijn" valkuil en realiseer me dat dat niet functioneel in vrijwel alle situaties. Daarom doe ik er dus zo veel moeite voor om dat in professionele situaties koste wat het kost te vermijden.
Dat is denk ik ook waar mijn paniek op dit punt ligt. Ik dacht het onder controle te hebben. Volgens mijn begeleidster is het "slechts iets waar ik me van bewust moet blijven, maar deels ook wie ik ben". Niets om me al te druk over te maken (haar woorden). Maar dat kan ik dus niet. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf.
Naast die 2 mensen die dus werkelijk hun best hebben gedaan om me neer te halen, waren er dus 2 personen die vonden dat ik iets had gedaan wat niet klopte. 1. De bovenstaande opmerking naar mijn medestudent en 2. bij mijn eigen presentatie had iemand een vraag gesteld die beantwoord werd op de volgende dia. Ik heb gevraagd of ze graag wilde dat ik de vraag nu zou beantwoorden of bij de volgende dia. Haar antwoord was: Laat de volgende dia maar komen. Toen ik klaar was met het uitleggen van die dia heb ik me tot haar gewend en gevraagd of dit haar vraag beantwoorde. Blijkbaar was dat bits. Terwijl ik haar alleen de kans wilde geven om aan te geven of ik duidelijk genoeg was geweest of niet. Weer iets wat ik goed bedoel, wat blijkbaar bits overkomt.
Misschien moet ik er wel bij zeggen dat mijn begeleidster daar beide keren niet bij was en specifiek heeft gevraagd naar mijn aanwezigheid/prestatie zodat ze mijn voortgang kon beoordelen. Die laatste opmerking was in het kader van: "Het enige was dat ze nogal bits reageerde toen ik zus en zo vroeg". Een andere aanwezige arts heeft vervolgens weer gezegd dat helemaal niet zo op te vatten.
Ik raak er gewoon zo van in de war!
[...]
Maar waar baseer je dat op? Enkel op je ervaringen tijdens je wetenschappelijke stage of is het iets wat als een rode draad door je leven loopt?
Ergens in het midden. Ik weet dat ik, als ik wil, sterk en zelfs dominant kan overkomen. Zelfs als ik dat helemaal niet ben. Ik merkte een aantal jaren geleden al dat ik daar zelf aan kapot ging en het voor mijn omgeving ook niet leuk was. Ik vond mezelf niet aardig.
In therapie veel geleerd over mezelf en ik durf nu na een jaar of 4 te zeggen dat ik een aardige meid ben. Tuurlijk kan ik nog steeds wel eens fel uit de hoek komen, maar ik dacht geen ongeleid projectiel meer te zijn. In discussies of ruzies ben ik, mijns inziens, niet langer dominant en kan ik echt luisteren naar de ander. Mijn vrienden beamen deze verandering. Zij hebben me er bij geholpen.
Genezing begint bij erkenning. Ik ken mijn oude "kijk mij eens sterk zijn" valkuil en realiseer me dat dat niet functioneel in vrijwel alle situaties. Daarom doe ik er dus zo veel moeite voor om dat in professionele situaties koste wat het kost te vermijden.
Dat is denk ik ook waar mijn paniek op dit punt ligt. Ik dacht het onder controle te hebben. Volgens mijn begeleidster is het "slechts iets waar ik me van bewust moet blijven, maar deels ook wie ik ben". Niets om me al te druk over te maken (haar woorden). Maar dat kan ik dus niet. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf.
Naast die 2 mensen die dus werkelijk hun best hebben gedaan om me neer te halen, waren er dus 2 personen die vonden dat ik iets had gedaan wat niet klopte. 1. De bovenstaande opmerking naar mijn medestudent en 2. bij mijn eigen presentatie had iemand een vraag gesteld die beantwoord werd op de volgende dia. Ik heb gevraagd of ze graag wilde dat ik de vraag nu zou beantwoorden of bij de volgende dia. Haar antwoord was: Laat de volgende dia maar komen. Toen ik klaar was met het uitleggen van die dia heb ik me tot haar gewend en gevraagd of dit haar vraag beantwoorde. Blijkbaar was dat bits. Terwijl ik haar alleen de kans wilde geven om aan te geven of ik duidelijk genoeg was geweest of niet. Weer iets wat ik goed bedoel, wat blijkbaar bits overkomt.
Misschien moet ik er wel bij zeggen dat mijn begeleidster daar beide keren niet bij was en specifiek heeft gevraagd naar mijn aanwezigheid/prestatie zodat ze mijn voortgang kon beoordelen. Die laatste opmerking was in het kader van: "Het enige was dat ze nogal bits reageerde toen ik zus en zo vroeg". Een andere aanwezige arts heeft vervolgens weer gezegd dat helemaal niet zo op te vatten.
Ik raak er gewoon zo van in de war!
dinsdag 21 oktober 2014 12:38
zoveel mensen, zoveel meningen Ephina.
Tijd om die meningen van je af te laten glijden, als ze niet direct van doen hebben met je beoordeling.
Je hebt je best gedaan, bv na de volgende dia terugkomen op die persoon is keurig. Dat zij dat vervolgens negatief labelt is jammer maar doet niet meer ter zake. Het is een bijzaak, niet meer aan denken.
Maar je bent nu zo in paniek dat je hoofd-en bijzaken door elkaar heen gaat laten lopen.
Is er een mede student met wie je kunt gaan zitten om een plan te maken voor de komende periode? Wat moet er echt, wat moet er minder?
(gooi nu intussen even een wasje in de machine meid, lekker als die bult wat minder wordt).
Okee, was draait?
Je zegt dat je zo teleurgesteld bent in jezelf. Maar mag je niet leren dan? Je kunt toch niet in een keer op de plek zijn waar je wilt eindigen?
Bij ons laten de co ass 360graden feedback formulieren invullen, oa ook door verpleegkundigen. Daar speelt het hierarchie gebeuren iets minder mee, dus de kans is groot dat je van hun een eerlijke beoordeling krijgt in waar je groeipunten liggen.
Ik draai al even mee, en mijn uitgangspunt in deze wereld is altijd geweest dat 50% van de mensheid me aardig vind, en 50 % niet.
Dat is een veilig vertrekpunt, want meestal staat er tegenover een onaardige reactie dezelfde dag nog wel weer een aardige reactie, waardoor je 's avonds weer op nul eindigt zeg maar.
En ja, leer die akelige reacties te vergeten als ze niet echt heel erg iets toevoegen! Het is meestal de frustratie van de ander.
Maar goed, je bent goed op weg, door naar de studiebegeleider te gaan. Het probleem bespreekbaar maken scheelt de helft.
Je zit niet toevallig in Nijmegen?
Tijd om die meningen van je af te laten glijden, als ze niet direct van doen hebben met je beoordeling.
Je hebt je best gedaan, bv na de volgende dia terugkomen op die persoon is keurig. Dat zij dat vervolgens negatief labelt is jammer maar doet niet meer ter zake. Het is een bijzaak, niet meer aan denken.
Maar je bent nu zo in paniek dat je hoofd-en bijzaken door elkaar heen gaat laten lopen.
Is er een mede student met wie je kunt gaan zitten om een plan te maken voor de komende periode? Wat moet er echt, wat moet er minder?
(gooi nu intussen even een wasje in de machine meid, lekker als die bult wat minder wordt).
Okee, was draait?
Je zegt dat je zo teleurgesteld bent in jezelf. Maar mag je niet leren dan? Je kunt toch niet in een keer op de plek zijn waar je wilt eindigen?
Bij ons laten de co ass 360graden feedback formulieren invullen, oa ook door verpleegkundigen. Daar speelt het hierarchie gebeuren iets minder mee, dus de kans is groot dat je van hun een eerlijke beoordeling krijgt in waar je groeipunten liggen.
Ik draai al even mee, en mijn uitgangspunt in deze wereld is altijd geweest dat 50% van de mensheid me aardig vind, en 50 % niet.
Dat is een veilig vertrekpunt, want meestal staat er tegenover een onaardige reactie dezelfde dag nog wel weer een aardige reactie, waardoor je 's avonds weer op nul eindigt zeg maar.
En ja, leer die akelige reacties te vergeten als ze niet echt heel erg iets toevoegen! Het is meestal de frustratie van de ander.
Maar goed, je bent goed op weg, door naar de studiebegeleider te gaan. Het probleem bespreekbaar maken scheelt de helft.
Je zit niet toevallig in Nijmegen?
dinsdag 21 oktober 2014 12:39
Hebben ze een snaar geraakt omdat het klopt dat je "asociaal" bent? Zou het kunnen dat je je (onbewust) afsluit van anderen omdat je niet zeker bent van jezelf?
Onzekerheid ligt vaak aan de basis van veel communicatieproblemen. Het is pas sinds kort dat ik terug kan kijken op mijn leven en duidelijk kan zien waarom veel van mijn contacten problematisch waren: ik werd afgeschilderd als arrogant, dominant, intimiderend en vooral afstandelijk. Het deed me pijn om dat te horen en ik ging nog harder mijn best doen om iedereen van dienst te zijn. Nog harder 'kruipen' en me nog onderdaniger gedragen zodat ik in ieder geval niet afgewezen zou worden. Arrogant of kruiperig: beide zijn zure vruchten van dezelfde boom: ONZEKERHEID en beide leiden tot hetzelfde resultaat: onvrede met jezelf.
Wat bij mij deels heeft geholpen is erkennen dat ik diep onzeker ben en dat mijn onzekerheid me afsluit van de rest van mijn omgeving. Dat afsluiten voelen mensen bewust/onbewust en wordt vervolgens gelabeld als arrogant of asociaal.
Een gevoelige snaar is altijd een relatieve waarheid over jezelf. Relatief omdat die "waarheid" kan veranderen en niet voor eeuwig in steen gegrift hoeft te staan. Je collega's zijn niet het probleem, ze zijn een spiegel van een gebied in jezelf waar je nog weinig licht op hebt geschenen. Ergens kun je ze dankbaar zijn (al voert dat nu nog te ver) dat je wat meer over jezelf te weten bent gekomen.
Echt, als je de kern te pakken hebt en daarmee aan de slag gaat, ga je zien hoe makkelijker je kunt omgaan met wat er op je afkomt.
Onzekerheid ligt vaak aan de basis van veel communicatieproblemen. Het is pas sinds kort dat ik terug kan kijken op mijn leven en duidelijk kan zien waarom veel van mijn contacten problematisch waren: ik werd afgeschilderd als arrogant, dominant, intimiderend en vooral afstandelijk. Het deed me pijn om dat te horen en ik ging nog harder mijn best doen om iedereen van dienst te zijn. Nog harder 'kruipen' en me nog onderdaniger gedragen zodat ik in ieder geval niet afgewezen zou worden. Arrogant of kruiperig: beide zijn zure vruchten van dezelfde boom: ONZEKERHEID en beide leiden tot hetzelfde resultaat: onvrede met jezelf.
Wat bij mij deels heeft geholpen is erkennen dat ik diep onzeker ben en dat mijn onzekerheid me afsluit van de rest van mijn omgeving. Dat afsluiten voelen mensen bewust/onbewust en wordt vervolgens gelabeld als arrogant of asociaal.
Een gevoelige snaar is altijd een relatieve waarheid over jezelf. Relatief omdat die "waarheid" kan veranderen en niet voor eeuwig in steen gegrift hoeft te staan. Je collega's zijn niet het probleem, ze zijn een spiegel van een gebied in jezelf waar je nog weinig licht op hebt geschenen. Ergens kun je ze dankbaar zijn (al voert dat nu nog te ver) dat je wat meer over jezelf te weten bent gekomen.
Echt, als je de kern te pakken hebt en daarmee aan de slag gaat, ga je zien hoe makkelijker je kunt omgaan met wat er op je afkomt.
dinsdag 21 oktober 2014 12:43
Heb je dit boek gelezen? Misschien vrolijkt dit je wat op.
Ik hoop echt dat je jezelf bijeen kunt rapen. Ik had vroeger een collega bij een bijbaantje die op zijn coschappen aan het wachten was. Die keek er ook heel erg tegenop. Maar je moet er doorheen, en het gaat je vast lukken!
Ik wil je heel veel succes wensen, en ik denk idd dat een beetje hulp van buitenaf je goed zal doen.
Hvm
dinsdag 21 oktober 2014 12:48
Ik vind het nogal wat dat een begeleider durft te zeggen dat je voor een deel ''zo bent''. Is het trouwens niet heel logisch dat je in nieuwe situaties zoals je stage teruggrijpt naar oude strategieën, zoals kijk-mij-eens-sterk-zijn-houding?
Je lijkt me erg bewust van jezelf en je (voormalige) attitude, dat er misschien wel toe heeft geleid dat je door een bepaalde bril naar jezelf en de wereld kijkt. Als ik je voorbeeld over je presentatie lees, dan denk ik dat ik een dergelijke opmerking van zo'n vrouw al lang weer zou zijn vergeten. Maar bij jou lijkt het te blijven hangen, je gaat er over malen omdat het vermoedelijk raakt aan een thema dat erg gevoelig ligt. En dat is iets waar de aandacht moet gaan liggen de komende tijd denk ik. Genezing begint bij erkenning, schrijf je. Genezing begint ook bij het omarmen en accepteren van datgene wat je zo graag aan jezelf wil veranderen.
Je lijkt me erg bewust van jezelf en je (voormalige) attitude, dat er misschien wel toe heeft geleid dat je door een bepaalde bril naar jezelf en de wereld kijkt. Als ik je voorbeeld over je presentatie lees, dan denk ik dat ik een dergelijke opmerking van zo'n vrouw al lang weer zou zijn vergeten. Maar bij jou lijkt het te blijven hangen, je gaat er over malen omdat het vermoedelijk raakt aan een thema dat erg gevoelig ligt. En dat is iets waar de aandacht moet gaan liggen de komende tijd denk ik. Genezing begint bij erkenning, schrijf je. Genezing begint ook bij het omarmen en accepteren van datgene wat je zo graag aan jezelf wil veranderen.
dinsdag 21 oktober 2014 13:02
@Ambra, nee ik zit niet in Nijmegen. En ja, was draait. Nu de vorige bult even ophangen. Ik mag inderdaad wel leren, maar mijn faalangst maakt dat ik zo teleurgesteld ben als ik dacht iets te hebben geleerd en dat dat toch niet (volledig) zo blijkt te zijn. Perfectionisme denk ik. 50-50 denken is inderdaad mooi. Maar dat kan ik me toch helemaal niet veroorloven in de co-schappen? Ik ben afhankelijk van hoe anderen me zien .
@Sensy, wellicht ben ik inderdaad asociaal in de pure zin van het woord. De gedachte dat anderen mij afkeuren is beangstigend vanwege het verleden (diep geworteld in mijn jeugd).
Ik herken ook wat je zegt:" ik werd afgeschilderd als arrogant, dominant, intimiderend en vooral afstandelijk. Het deed me pijn om dat te horen en ik ging nog harder mijn best doen om iedereen van dienst te zijn. Nog harder 'kruipen' en me nog onderdaniger gedragen zodat ik in ieder geval niet afgewezen zou worden.".
De reden dat de snaar gevoelig is is omdat ik weet dat het in het verleden zo was. Ik schrik er gewoon zo van dat dat dus nog steeds waar blijkt te zijn. Het voelt als falen. Ik vínd het falen.
@HVM, Thanks , ik zal eens even gaan kijken. Heb dat boek nog niet gelezen.
@Samosa:
Ik ben op die afdeling begonnen met een open mind. Ik had er écht zin in. Vond mijn onderzoek reuze interessant en voelde me happy. In die zin had ik dus geen enkele reden om terug te grijpen naar oude strategiën. Op een dag merkte ik gewoon ineens dat mijn goedemorgen niet meer beantwoord werd. En dat ik werd overgeslagen als men koffie ging halen. Dat men niet antwoorde als ík vroeg of iemand koffie wilde.. Voor mijzelf is het vanaf daar mis gegaan, maar waar dat daarvoor aan lag? Geen idee.
Mijn studiebegeleidster en ik zijn qua karakter vrij gelijkend. Ten minste, het deel dat wij professioneel gezien laten zien (haar woorden). Zij vertelde mij dat ze ooit tegen dezelfde dingen aan liep en heeft me daar dus advies over gegeven. Ook kent zij inmiddels mijn perfectionistische aard. Ik vermoed dat ze daarom gezegd heeft dat het onderdeel is van mijn persoonlijkheid, en dat het dus iets is waar ik me altijd bewust van zal moeten zijn, wil ik dit soort situaties blijven voorkomen. Ik geloof daar eigenlijk wel in, omdat ik dat met vrienden en vriendinnen ook nog wel eens mee maak. Heel soms gebeurt het me dat ik idd was fel reageer. Ik heb geleerd om daar dan direct op terug te komen en me te verontschuldigen. Een teken voor mezelf dat ik het door heb wanneer dat gebeurd.
Zelfacceptatie is moeilijk voor me. Ik accepteer slechte eigenschappen pas wanneer ik het idee heb dat ik ze heb veranderd.
@Sensy, wellicht ben ik inderdaad asociaal in de pure zin van het woord. De gedachte dat anderen mij afkeuren is beangstigend vanwege het verleden (diep geworteld in mijn jeugd).
Ik herken ook wat je zegt:" ik werd afgeschilderd als arrogant, dominant, intimiderend en vooral afstandelijk. Het deed me pijn om dat te horen en ik ging nog harder mijn best doen om iedereen van dienst te zijn. Nog harder 'kruipen' en me nog onderdaniger gedragen zodat ik in ieder geval niet afgewezen zou worden.".
De reden dat de snaar gevoelig is is omdat ik weet dat het in het verleden zo was. Ik schrik er gewoon zo van dat dat dus nog steeds waar blijkt te zijn. Het voelt als falen. Ik vínd het falen.
@HVM, Thanks , ik zal eens even gaan kijken. Heb dat boek nog niet gelezen.
@Samosa:
Ik ben op die afdeling begonnen met een open mind. Ik had er écht zin in. Vond mijn onderzoek reuze interessant en voelde me happy. In die zin had ik dus geen enkele reden om terug te grijpen naar oude strategiën. Op een dag merkte ik gewoon ineens dat mijn goedemorgen niet meer beantwoord werd. En dat ik werd overgeslagen als men koffie ging halen. Dat men niet antwoorde als ík vroeg of iemand koffie wilde.. Voor mijzelf is het vanaf daar mis gegaan, maar waar dat daarvoor aan lag? Geen idee.
Mijn studiebegeleidster en ik zijn qua karakter vrij gelijkend. Ten minste, het deel dat wij professioneel gezien laten zien (haar woorden). Zij vertelde mij dat ze ooit tegen dezelfde dingen aan liep en heeft me daar dus advies over gegeven. Ook kent zij inmiddels mijn perfectionistische aard. Ik vermoed dat ze daarom gezegd heeft dat het onderdeel is van mijn persoonlijkheid, en dat het dus iets is waar ik me altijd bewust van zal moeten zijn, wil ik dit soort situaties blijven voorkomen. Ik geloof daar eigenlijk wel in, omdat ik dat met vrienden en vriendinnen ook nog wel eens mee maak. Heel soms gebeurt het me dat ik idd was fel reageer. Ik heb geleerd om daar dan direct op terug te komen en me te verontschuldigen. Een teken voor mezelf dat ik het door heb wanneer dat gebeurd.
Zelfacceptatie is moeilijk voor me. Ik accepteer slechte eigenschappen pas wanneer ik het idee heb dat ik ze heb veranderd.
dinsdag 21 oktober 2014 13:03
Dus het enige wat echt niet goed ging tijdens je stage waren de klachten van 2 minkukels die niet volwassen genoeg waren om je direct aan te spreken? Dat lijkt me een mooie opsteker! In de toekomst stel je gewoon voor om een gesprek te hebben om eea te bespreken en de lucht te klaren, in aanwezigheid van je beoordeler... Kijken of ze het dan ook face to face durven toe te geven 
Meis, ik lijd zelf ook altijd vreselijk onder elk kritiek-puntje, maar als buitenstaander gezegd is dit niets om je druk om te maken!
Voor de toekomst: bedenk wie je bent en houd je daaraan vast. Voorbeeld: ik ben meestal aardig, tenzij mensen het wel heel bont maken. Als iemand mij niet aardig vindt, zal het dus wel aan die persoon liggen, of zijn we gewoon 2 mensen die niet matchen. Dat kan. Ik ben dan niet opeens een onaardig mens! Dat scheelt zoveel onzekerheid, en dat geeft dan weer ruimte in je hoofd.
Verder herken ik het opzien tegen iets nieuws en spannends, waardoor je nu lamgeslagen op de bank hangt. Dat trekt vanzelf bij als je eenmaal bezig bent! Voor mij is het heel normaal en het begint langzaamaan te wennen. Maar als je nu al hulp erbij kunt krijgen scheelt dat jaren van je eigen ontwikkeling tegen werken omdat je DENKT dat je het niet kunt. Je kunt meer dan je denkt! Kop op en veel plezier met je Co.-schappen!
Meis, ik lijd zelf ook altijd vreselijk onder elk kritiek-puntje, maar als buitenstaander gezegd is dit niets om je druk om te maken!
Voor de toekomst: bedenk wie je bent en houd je daaraan vast. Voorbeeld: ik ben meestal aardig, tenzij mensen het wel heel bont maken. Als iemand mij niet aardig vindt, zal het dus wel aan die persoon liggen, of zijn we gewoon 2 mensen die niet matchen. Dat kan. Ik ben dan niet opeens een onaardig mens! Dat scheelt zoveel onzekerheid, en dat geeft dan weer ruimte in je hoofd.
Verder herken ik het opzien tegen iets nieuws en spannends, waardoor je nu lamgeslagen op de bank hangt. Dat trekt vanzelf bij als je eenmaal bezig bent! Voor mij is het heel normaal en het begint langzaamaan te wennen. Maar als je nu al hulp erbij kunt krijgen scheelt dat jaren van je eigen ontwikkeling tegen werken omdat je DENKT dat je het niet kunt. Je kunt meer dan je denkt! Kop op en veel plezier met je Co.-schappen!
dinsdag 21 oktober 2014 13:04
Als ik als opleider je verhaal en je reacties zo lees, twijfel ik er niet aan dat je het prima zult doen als co, blijf jezelf en wring je niet in bochten om geaccepteerd te worden. En, o ja, iedere professionele spreker ontwikkelt een foefje voor vragers naar de volgende dia; de mijne is: "ja dat vroeg ik me ook af, en daarover heb ik de volgende dia gemaakt".
dinsdag 21 oktober 2014 13:12
Vergis je niet. Die twee roddelaars moeten zich meer zorgen maken dan jij. Daarom roddelen ze. Ze voelen zich bedreigt. Omdat jij beter bent. Simpel.
Ga in therapie en heb vertrouwen. Je bent al
Zover gekomen terwijl je tegenslag had. Je hebt dus karakter anders had je allang gestopt ! Je bent een topper. Rug recht en kin omhoog. Je kan het!
Ga in therapie en heb vertrouwen. Je bent al
Zover gekomen terwijl je tegenslag had. Je hebt dus karakter anders had je allang gestopt ! Je bent een topper. Rug recht en kin omhoog. Je kan het!
dinsdag 21 oktober 2014 13:14
quote:Ephina schreef op 21 oktober 2014 @ 11:22:
Bedankt voor de lieve reacties. Ik denk dat ik inderdaad maar de huisarts ga bellen. De laatste keer dat ik me zo voelde is erg lang geleden en dat ging niet goed.
Het rare is dat ik oprecht geen probleem heb met de autoriteit en hierarchie. (Mede door mijn lidmaatschap bij een dispuut. Ancienniteit e.d.) Ik snap dat een student/co onderaan staat. Ik heb zo veel te leren van die mensen boven me. Mijn begeleidster zei dat zij hier ook tegen aan was gelopen en dat het waarschijnlijk een zelfverzekerde uitstraling is en niet perse wat ik zeg of doe. Vrij ironisch want ik ben alles behalve zeker van mezelf.
Ik geloof nog steeds in mijn droom van arts worden. En ook de stage heeft mijn wens voor een bepaalde specialisatie alleen maar versterkt. Ik vind het zo jammer dat mijn passie en liefde voor het vak door de werkomgeving verpest wordt.
Door mijn stage heb ik die bepaalde specialisatie/afdeling in veel vreschillende ziekenhuizen gezien. Ik heb dus ook gemerkt dat de werksfeer erg kan verschillen. Dat is inderdaad zeer waardevolle informatie.
Lieve Ephina, wat goed dat je het nu hebt 'uitgesproken'. Stap 1 is gezet!!
Op het moment dat mensen klagen/roddelen en je geen concrete punten kunnen aangeven, kun je maar 1 ding doen, kritisch naar jezelf kijken en daarna loslaten. Dit is balast.
Daarnaast kan ik wel begrijpen waarom je arrogant overkomt. Je geeft aan dat je niet zelfverzekerd bent, maar dit wel uitstraalt. De meeste mensen voelen dit wel aan, maar kunnen dit niet echt duiden. Eigenlijk straal je uit en zul je waarschijnlijk ook een deel in je gedrag laten zien, dat je gedachten en gedrag niet ondersteund worden door je houding. Hoe harder je je best doet, hoe groter dit verschil lijkt te worden. Door velen wordt dit ook arrogant genoemd. (Bij gebrek aan betere benaming en bij gebrek aan het vermogen om hier doorheen te kunnen prikken). Er kunnen natuurlijk ook andere redenen zijn, deze kom ik werkgerelateerd veel tegen.
En weet je, je mag je onzeker voelen. Het is een pittige studie, met veel verantwoordelijkheden en veel inzet van jouw kant. En je bent al zover gekomen, met veel vakken in 1 keer én het is je droom, dus natuurlijk kun je het. Is het eng, ja daar kan ik me iets bij voorstellen.
Zoek iemand die je kan helpen je zekerder te voelen. Vraag vriendinnen om je van de bank af te sleuren om andere dingen mee te gaan doen. Op de bank kom je moeilijker tot nieuwe en opbeurende gedachten.
Je kunt het KANJER!!!!
Bedankt voor de lieve reacties. Ik denk dat ik inderdaad maar de huisarts ga bellen. De laatste keer dat ik me zo voelde is erg lang geleden en dat ging niet goed.
Het rare is dat ik oprecht geen probleem heb met de autoriteit en hierarchie. (Mede door mijn lidmaatschap bij een dispuut. Ancienniteit e.d.) Ik snap dat een student/co onderaan staat. Ik heb zo veel te leren van die mensen boven me. Mijn begeleidster zei dat zij hier ook tegen aan was gelopen en dat het waarschijnlijk een zelfverzekerde uitstraling is en niet perse wat ik zeg of doe. Vrij ironisch want ik ben alles behalve zeker van mezelf.
Ik geloof nog steeds in mijn droom van arts worden. En ook de stage heeft mijn wens voor een bepaalde specialisatie alleen maar versterkt. Ik vind het zo jammer dat mijn passie en liefde voor het vak door de werkomgeving verpest wordt.
Door mijn stage heb ik die bepaalde specialisatie/afdeling in veel vreschillende ziekenhuizen gezien. Ik heb dus ook gemerkt dat de werksfeer erg kan verschillen. Dat is inderdaad zeer waardevolle informatie.
Lieve Ephina, wat goed dat je het nu hebt 'uitgesproken'. Stap 1 is gezet!!
Op het moment dat mensen klagen/roddelen en je geen concrete punten kunnen aangeven, kun je maar 1 ding doen, kritisch naar jezelf kijken en daarna loslaten. Dit is balast.
Daarnaast kan ik wel begrijpen waarom je arrogant overkomt. Je geeft aan dat je niet zelfverzekerd bent, maar dit wel uitstraalt. De meeste mensen voelen dit wel aan, maar kunnen dit niet echt duiden. Eigenlijk straal je uit en zul je waarschijnlijk ook een deel in je gedrag laten zien, dat je gedachten en gedrag niet ondersteund worden door je houding. Hoe harder je je best doet, hoe groter dit verschil lijkt te worden. Door velen wordt dit ook arrogant genoemd. (Bij gebrek aan betere benaming en bij gebrek aan het vermogen om hier doorheen te kunnen prikken). Er kunnen natuurlijk ook andere redenen zijn, deze kom ik werkgerelateerd veel tegen.
En weet je, je mag je onzeker voelen. Het is een pittige studie, met veel verantwoordelijkheden en veel inzet van jouw kant. En je bent al zover gekomen, met veel vakken in 1 keer én het is je droom, dus natuurlijk kun je het. Is het eng, ja daar kan ik me iets bij voorstellen.
Zoek iemand die je kan helpen je zekerder te voelen. Vraag vriendinnen om je van de bank af te sleuren om andere dingen mee te gaan doen. Op de bank kom je moeilijker tot nieuwe en opbeurende gedachten.
Je kunt het KANJER!!!!
dinsdag 21 oktober 2014 13:27
Hè, wat zijn jullie allemaal toch lief. Heel erg bedankt .
Misschien kom ik inderdaad arrogant over omdat ik zeker lijk, maar dat niet ben. Geen idee. Ik weet alleen wel dat het bij mij eerst altijd getriggerd moet worden. Als ik ergens met een open mind binnen kom voel ik me niet bedreigd en ook niet onzeker. Ik was juist voor mijn gevoel voor het eerst in tijden niet zo kwetsbaar. Das nu wel een beetje weg helaas.
Misschien kom ik inderdaad arrogant over omdat ik zeker lijk, maar dat niet ben. Geen idee. Ik weet alleen wel dat het bij mij eerst altijd getriggerd moet worden. Als ik ergens met een open mind binnen kom voel ik me niet bedreigd en ook niet onzeker. Ik was juist voor mijn gevoel voor het eerst in tijden niet zo kwetsbaar. Das nu wel een beetje weg helaas.
dinsdag 21 oktober 2014 13:38
Ephina, je co-schappen zijn juist de perfecte tijd om goed met dit soort dingen om te leren gaan. Om de zoveel weken een andere afdeling met andere mensen. Op de ene afdeling zal het beter lopen als op de andere (ook afhankelijk van hoe leuk je het specialisme vind). Je kunt eens wat dingen uitproberen in hoe je houding tegenover anderen is, na een paar weken ben je toch weer weg. En geloof me, die cijfers zijn zo subjectief als het maar zijn kan. Zo kreeg ik als 'feedback' bij chirurgie, het co-schap wat ik echt verschrikkelijk vond: 'Zo te zien heb je dit co-schap met plezier gelopen en daarom geef ik je een 7.' Nou, daar heb je dus helemaal niets aan.
Zie het dus zoals het bedoeld is, de voorbereiding op het echte werkleven. Dat betekend dat je fouten mag maken. Juist als co-assistent, als arts-assistent is het al weer veel vervelender om een fout te maken.
Zie het dus zoals het bedoeld is, de voorbereiding op het echte werkleven. Dat betekend dat je fouten mag maken. Juist als co-assistent, als arts-assistent is het al weer veel vervelender om een fout te maken.
dinsdag 21 oktober 2014 13:49
quote:Ephina schreef op 21 oktober 2014 @ 13:02:
@Sensy, wellicht ben ik inderdaad asociaal in de pure zin van het woord. De gedachte dat anderen mij afkeuren is beangstigend vanwege het verleden (diep geworteld in mijn jeugd).
Het voelt als falen. Ik vínd het falen.
Heel soms gebeurt het me dat ik idd was fel reageer. Ik heb geleerd om daar dan direct op terug te komen en me te verontschuldigen. Een teken voor mezelf dat ik het door heb wanneer dat gebeurd.
Zelfacceptatie is moeilijk voor me. Ik accepteer slechte eigenschappen pas wanneer ik het idee heb dat ik ze heb veranderd.
Deze zinnen vielen me op.
Het lijkt erop dat je van jezelf jezelf niet mag zijn. Als jij jezelf mag zijn, maakt het veel minder uit wat anderen van je vinden.
Allen, tja, hoe kom je daar? Ik ben geen psycholoog. Ik denk wel dat cognitieve gedragstherapie je veel kan brengen.
@Sensy, wellicht ben ik inderdaad asociaal in de pure zin van het woord. De gedachte dat anderen mij afkeuren is beangstigend vanwege het verleden (diep geworteld in mijn jeugd).
Het voelt als falen. Ik vínd het falen.
Heel soms gebeurt het me dat ik idd was fel reageer. Ik heb geleerd om daar dan direct op terug te komen en me te verontschuldigen. Een teken voor mezelf dat ik het door heb wanneer dat gebeurd.
Zelfacceptatie is moeilijk voor me. Ik accepteer slechte eigenschappen pas wanneer ik het idee heb dat ik ze heb veranderd.
Deze zinnen vielen me op.
Het lijkt erop dat je van jezelf jezelf niet mag zijn. Als jij jezelf mag zijn, maakt het veel minder uit wat anderen van je vinden.
Allen, tja, hoe kom je daar? Ik ben geen psycholoog. Ik denk wel dat cognitieve gedragstherapie je veel kan brengen.
Je hoeft niet altijd te geloven wat je denkt.
dinsdag 21 oktober 2014 13:56
Ah joh Ephina, probeer je niet te druk te maken. Ik zie ook op tegen de coschappen.. Maar ik denk maar bij mezelf: ze gaan ook wel weer voorbij. En als het niks voor me blijkt te zijn, dan kan ik altijd nog stoppen.
Maar misschien vind ik het wel hartstikke leuk. Jij hebt juist ooit tegen mij gezegd (andere nick) dat je niks merkte van die hiërarchie! Waar is die Ephina gebleven die geneeskunde zo leuk vond? Probeer dat gevoel weer terug te vinden
Ik merk nu ik uit de bachelorfase kom dat ik geneeskunde weer stukken leuker begin te vinden. Ik zat er echt doorheen. Jij hebt alleen maar een kleine aantekening gehad bij je wetenschappelijke stage.. Joh, ik twijfel al 2.5 jaar of dit wel wat voor me is! Kom, als ik het kan, kan jij het ook
Niet zo uit het veld laten slaan door kritiek hoor. Niet iedereen kan je aardig vinden, schouders ophalen en doorgaan. Dit soort dingen gebeuren overal, da's niet voorbehouden aan geneeskunde. Probeer te denken aan waarom je geneeskunde leuk vindt, niet wat je van de coschappen vindt.
Gaat het zwaar worden? Vast. Is het leerzaam? Ongetwijfeld. Gaat het je veranderen? Zeker weten. Is het leuk? Geen idee. Maar het is maar voor even. En het is - of je nu dokter wordt of niet - een unieke kans om iets te zien dat bijna niemand kan zien, zonder verantwoordelijk te zijn.
Zoals mijn opleider van mijn wetenschappelijke stage zegt: geef je eraan over, laat je meesleuren, en voor je het weet zeg je 'dat beloof ik'. En kun je niet geloven hoe ongelooflijk snel alles is gegaan.
Maar misschien vind ik het wel hartstikke leuk. Jij hebt juist ooit tegen mij gezegd (andere nick) dat je niks merkte van die hiërarchie! Waar is die Ephina gebleven die geneeskunde zo leuk vond? Probeer dat gevoel weer terug te vinden
Ik merk nu ik uit de bachelorfase kom dat ik geneeskunde weer stukken leuker begin te vinden. Ik zat er echt doorheen. Jij hebt alleen maar een kleine aantekening gehad bij je wetenschappelijke stage.. Joh, ik twijfel al 2.5 jaar of dit wel wat voor me is! Kom, als ik het kan, kan jij het ook
Niet zo uit het veld laten slaan door kritiek hoor. Niet iedereen kan je aardig vinden, schouders ophalen en doorgaan. Dit soort dingen gebeuren overal, da's niet voorbehouden aan geneeskunde. Probeer te denken aan waarom je geneeskunde leuk vindt, niet wat je van de coschappen vindt.
Gaat het zwaar worden? Vast. Is het leerzaam? Ongetwijfeld. Gaat het je veranderen? Zeker weten. Is het leuk? Geen idee. Maar het is maar voor even. En het is - of je nu dokter wordt of niet - een unieke kans om iets te zien dat bijna niemand kan zien, zonder verantwoordelijk te zijn.
Zoals mijn opleider van mijn wetenschappelijke stage zegt: geef je eraan over, laat je meesleuren, en voor je het weet zeg je 'dat beloof ik'. En kun je niet geloven hoe ongelooflijk snel alles is gegaan.
dinsdag 21 oktober 2014 13:57
@Elliot; bedankt voor je reactie . Dat het zwaar is vind ik niet zo erg, als ik er ook maar een beetje van kan genieten.
@Teuntje, bedankt voor je bijdrage. Ik probeer hier alleen te reageren op topics waarvan ik denk dat ik iets bij kan dragen. Dat zou een reden kunnen zijn. Hoe dan ook, ik zal er op letten.
@Gamuza, ik mag qua karakter mezelf wel zijn, maar niet als ik er anderen mee kwets. Dat vind ik oneerlijk. Zeker als ik dat kan voorkomen. Wat betreft de rest, tjah , zelfacceptatie blijft idd een struikelblok. Ik moet zeggen, dat ik ook niet het idee heb dat dat ooit 100% (of misschien zelfs 80%..) goed kan komen.
@Teuntje, bedankt voor je bijdrage. Ik probeer hier alleen te reageren op topics waarvan ik denk dat ik iets bij kan dragen. Dat zou een reden kunnen zijn. Hoe dan ook, ik zal er op letten.
@Gamuza, ik mag qua karakter mezelf wel zijn, maar niet als ik er anderen mee kwets. Dat vind ik oneerlijk. Zeker als ik dat kan voorkomen. Wat betreft de rest, tjah , zelfacceptatie blijft idd een struikelblok. Ik moet zeggen, dat ik ook niet het idee heb dat dat ooit 100% (of misschien zelfs 80%..) goed kan komen.
dinsdag 21 oktober 2014 14:01
Ha, voetjesinhetzand, wat bijzonder dat je me inderdaad even terug roept op iets wat ik zelf gezegd heb. Times have changed helaas. In de ziekenhuizen waar ik geweest ben viel het op de klinische afdelingen reuze mee. Er werd getutoyeerd en ik mocht de arts bij de voornaam aanspreken. Het zijn alleen deze 2 waarbij ik het nu voor het eerst merk.
Ik denk dat het ook een enge gedachte is dat ik wellicht iets anders zal worden dan de droom waarmee ik ooit aan geneeskunde ben begonnen.
Fijn te horen dat je de 2e fase als leuk ervaart! Hoe gaat het nu verder met de studie? Waar bestaat de 2e fase bij jullie uit? Wetenschapsstage en co's? Of ook nog theorie?
Ik denk dat het ook een enge gedachte is dat ik wellicht iets anders zal worden dan de droom waarmee ik ooit aan geneeskunde ben begonnen.
Fijn te horen dat je de 2e fase als leuk ervaart! Hoe gaat het nu verder met de studie? Waar bestaat de 2e fase bij jullie uit? Wetenschapsstage en co's? Of ook nog theorie?
dinsdag 21 oktober 2014 14:02
Oh en veel plezier maandag ik werk nu met patiëntjes voor mijn stage en sindsdien vind ik geneeskunde weer geweldig. Zo geweldig al die kleine kindjes die bij mij komen en me aanspreken met 'Dokter u bent al best wel oud hè' of 'Dokter mijn mama zegt dat u maar een nepdokter bent!'
Maar ook het praten met de ouders, die vertrouwen op jouw expertise. Voor het eerst niet degene die alles moet leren, maar die iets uitlegt aan andere mensen, die jouw bevindingen serieus nemen, die vertrouwen op jouw expertise. Een wonderlijk gevoel, de eerste tijd als mensen hun zorgen bij mij uitten voelde ik me echt een poseur: wat wist ik er nu van? Maar je weet best wat. Echt, je gaat langzamerhand wel een beetje zelfvertrouwen opbouwen hoor.
Geneeskunde is gelukkig meer dan je opleiders.
Maar ook het praten met de ouders, die vertrouwen op jouw expertise. Voor het eerst niet degene die alles moet leren, maar die iets uitlegt aan andere mensen, die jouw bevindingen serieus nemen, die vertrouwen op jouw expertise. Een wonderlijk gevoel, de eerste tijd als mensen hun zorgen bij mij uitten voelde ik me echt een poseur: wat wist ik er nu van? Maar je weet best wat. Echt, je gaat langzamerhand wel een beetje zelfvertrouwen opbouwen hoor.
Geneeskunde is gelukkig meer dan je opleiders.
