Psyche
alle pijlers
Mijn vader koos voor euthanasie
woensdag 15 oktober 2014 02:21
Beste iedereen,
na lang wikken en wegen, toch mezelf bereid gevonden om mijn verhaal online te doen.
Waarom zullen vele misschien denken, maar op een of andere manier moet ik het kwijt ... omdat ik niet weet hoe ik met mijn emoties om moet gaan, omdat ik niet weet hoe ik moet rouwen , omdat ik me eigenlijk heel eenzaam voel.
Mijn verhaal zal voor sommige misschien niet begrepen worden, of juist wel.
Ik hoop op opbouwend commentaar, begrip en vooral geen nare negativiteit.
Mijn insteek van dit verhaal te vertellen is zoals hierboven genoemd, mijn verhaal te doen, er dus iets uit te halen voor mijn eigen gevoel .
Maar ook in de hoop dat iemand zich kan vinden hierin en er mogelijk iets, ookal is het maar een heel klein beetje eraan kan hebben.
Mijn vader had in de jaren hiervoor al kanker gehad, maar was hiervoor geopereerd en vrij snel hersteld.
Ook erg snel weer aan het werk ( zijn grote passie ) gegaan, wat zelfs de artsen veelste vroeg vonden.
Toch hoe koppig hij ook was, stug doorwerken ( en achteraf zijn we met de familie alleen maar heel blij dat hij toch nog zo heeft genoten van zijn werk ookal was het nog niet echt toegestaan lichamelijk gezien.
Dit jaar van werken kwamen de pijntjes terug, maar iedere arts gaf het af op 'u bent te snel weer aan het werk gegaan meneer ' neem is rust - " hier heb je een zalfje, smeer dat er maar op " Ga eens minder werken - of tot speciale spiertherapie aan toe.. Niets hielp, tot grote wanhoop van mijn ouders, gezien de pijn alleen maar toe nam in korte tijd ( lees: een half jaar )
Op groot aandringen van mijn ouders is er afgelopen juni een mri gemaakt.
De artsen wilden hier eerst niet aan mee werken, gezien er in januari nog een mri was gemaakt en zij blijkbaar vonden dat er totaal geen paniek hoefde te ontstaan.
Na veel drammen van mijn ouders uit, is er uiteindelijk toch een mri gemaakt, waarop mijn ouders vanuit het ziekenhuis wel een telefoontje zouden krijgen met de uitslag...
De pijn werd steeds erger bij mijn vader, maar toch wachtende op de uitslag en hopende in zijn achterhoofd dat het inderdaad kwam door te snel weer aan het werk te zijn gegaan.
Smaandags zou mijn vader gebeld worden voor de uitslag, echter lag er een brief op de mat op de zaterdag ervoor dat ze die maandag geen telefoontje zouden krijgen, maar moesten langskomen.
Toen was het eigenlijk al zo duidelijk als wat voor ons allemaal.
Ik weet nog goed dat mijn moeder belde, wij ( ik en mijn partner ) meteen dachten, dit is foute boel..
Eveneens dachten mijn andere broers en mijn ouders er zelf net zo over.
En het gevoel klopt...
Maandag helemaal aan het eind vd middag, als allerlaatste werd mijn vader naar binnen geroepen.
Daar kreeg hij te horen dat de kanker terug gekomen was in een agressieve vorm ( het zat in de weke delen/sarcoom) )
En dat de levensduur werd geschat op enkele maanden!!
2/3 maanden werd er eerst geschetst.
Ik weet niet waarom, maar de huisarts kwam de dag later bij mijn ouders met de mededeling dat het nog een tikje erger was ( misschien wilde het ziekenhuis dit allemaal niet zo vertellen omdat ze nog een lange rit naar huis hadden... ik weet het niet..)
Het was overal uitgezaaid, in zijn lever, botten, hersenen,lympfeklieren etc..behalve niet in zijn longen, die waren mooi schoon en dat terwijl mijn vader vroeger een veelvuldig roker is geweest...Bizar!
Dat mijn vader misschien ipv enkele maanden, enkele weken!! te leven had..
Enkele weken, maanden het maakt niet uit meer op dat moment, maar Jezus.... wat moet je dan voelen, denken.
Hoe ga je hiermee om?!
Wat moet hij zelf gedacht en gevoelt hebben...?!
Van weer lekker aan het werk zijn na de eerste behandelingen, precies weer een jaar bezig te zijn, wel met veel pijn , maar wel met goede mri resultaten tot nu.
En nu was het senario onomkeerbaar, de dood stond hem te wachten , meer niet!
De eerste week heeft mijn vader heel veel gehuild, en boos dat hij was.
Wij samen met zijn allen hebben onwijs veel gehuild.
Zo onwerkelijk...van hele fijne momenten en een goed leven samen hebben als familie, ineens is het klaar en wat moet je dan voelen en doen?!
Het is echt met geen pen te beschrijven hoe machteloos je je dan voelt.
In eerste instantie ben je zelf enorm verdrietig, totdat het besef komt dat hij degene is die dood gaat.
Hoe alleen heeft hij zich wel niet gevoelt...
De 2e week ging er een knop om bij mijn vader en werd hij een stuk positiever en zoals hij ook in het leven stond, was hij juist degene die iedereen opbeurde en de zin nog van het leven zag.
De eerste 2 weken was hij nog best fit.
Toch sinds hij de uitslag wist, leek het wel of hij er ook echt aan toe gaf ( misschien onbewust al wel geweten hoe ziek hij was. )
Per dag zag je hem wel aftakelen en in de eerste week sliep hij bijv nog boven, in de 2e week kwam er een bed beneden te staan en in die week kreeg hij ook een morfine pomp.
In de 3e week kwam er elke dag buurtzorg om de morfine te regelen en hem in de gaten te houden.
Toch was hij zo koppig, net zoals wij dat allemaal zijn en wilde hij zo graag alles voor wat kon nog zelf doen of dat wij dat als gezin nog samen deden.
Ik heb dan zelf ook samen met mijn moeder de volledige 6/7 weken voor hem gezorgd waar kon.
Deed ook wel mijn eigen dingetjes, zelfs omdat mijn vader me af en toe naar huis toe schopte
maar wel met de woorden..morgen klok je je wel op tijd in he.. hihi altijd nog die humor..
Typisch mijn vader, hoe ziek hij ook was, de humor en koppigheid bleef bovenaan staan!
Soms kwam ik binnen en dan stond hij ineens op zijn bed te springen om die ene vervelende bromvlieg dood te slaan
of vertelde hij trots dat hij nog in de tuin had gewerkt ( dan wel in zijn onderbroekstrompelend met morfine pomp en slangetjes van dien, maar hij deed het en hij was er zo trots op!
Ik heb hem wel eens toegesproken om te gaan liggen, zijn rust te nemen, maar dan kon hij best boos worden..
En gelijk had ie, wat kon hij immers nog anders doen dan wachten op zijn dood, aftakelen en de hele dag liggen...
Dus als hij even een helder momentje had, wilde hij graag wat doen.
Daarna wel helemaal kapot, maar dat had hij er graag voor over.
Weggaan kon hij verder niet meer, aan huis gekluisterd was hij.
Op bed liggen en elke dag meer een meer aftakelen.
De morfine ging bijna om de 3 dagen omhoog.
Hij begon voedsel uit te braken en zelfs water en zijn medicatie kon hij vaak niet meer binnen houden.. zo sneu om te zien..
En het enigste waar hij zich mee bezig hield was hoe het voor ons zou zijn...
Maar dan had hij ook weer zijn "heldere"momentjes en strompelde hij met pomp en al het huis door om spulletjes te zoeken voor elke familielie/kind , als aandenken/herinnering..
Of dan dacht je dat ie sliep en was ie ineens heel stilletjes bij mijn moeder en mijn komen zitten zonder dat we het door hadden, zat hij ons te bekijken en te genieten op zijn manier..
In de tussentijd hebben we alles geregeld.
Zo bizar, zit je met een monuta alles uit te zoeken en te bespreken.
Van de verhalen die verteld moeten worden op de begrafenis , de bloemen , de rouwkaart, zelfs de kist..
Wat ik persoonlijk heel confronterend vond.
Mijn vader bekeek de 'catalogus' met kisten en zei heel nuchter "ja die, die vind ik mooi.. Kijk ( tegen mij ) vind je die ook mooi?
Ja, pap heel erg mooi, prima keuze... tja wat moet je op zo'n moment zeggen..
De tranen stonden in mijn ogen, maar hij ging er heel goed mee om, echt zo onwijs sterk. Hij had er vrede mee.
Enigste waar hij moeite mee had was ons achter laten...
In week 4 begon ik pas echt te schikken van hoe mager mijn vader was.
Hij viel hiervoor ook wel af, maar nu zag je echt zijn ogen groter worden, zijn botten begonnen uit te steken, geen beentjes en armpjes meer over.
En door de tumor achter zijn oog, begon hij slecht te zien, dat oog begon zijn eigen leven te leven en hele andere kant op te staan.
De grote stoere man, mijn papa, ineens zo iel, zo kwetsbaar en fragiel..
Hij was op en heeft altijd gezegd, ik wil niet doodgaan en niet meer herkenbaar zijn.
ik wil waardig sterven en zodra ik onzin uitga kramen wil ik niet meer.
Daarom werd er over euthanasie gesproken.
Hier stond mijn vader compleet achter.
En ieder gesprek wat we met hem voerde, stond hij er weer voor de 200% achter.
Maar hij besloot wanneer het de tijd ervoor was.
Het enigste wat wij konden doen, was hem steunen en verzorgen en het hem op een bepaalde manier nog naar zijn wens te maken!
Iedere avond gaf ik hem een kus en een knuffel en zei ik "tot morgen pap "in het begin wist ik dat er een morgen zou zijn, althans daar ging ik toch wel vanuit..na week 4, werd ik iedere keer benauwd als ik weer naar huis ging s'avonds..denkende aan,"heb ik wel echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, heb ik hem wel genoeg verteld hoeveel ik van hem houd, hoe blij ik ben dat hij mijn papa is en trots ik op hem ben "
Dan was het een grote opluchting als ik hem dan de volgende ochtends op het bed zag zitten en met zijn typische rechter arm een knuffelende zwaai gebaar maakte en dat we weer even konden knuffelen!
"Daar is mijn trots weer zei hij vaak"of mijn verpleegster
En dan grapte hij weer " je bent te laat he?! Gaat van je salaris af haha..
In week 5 kwam mijn moeder met een poging om evt nog naar Belgie te gaan, daar was een "succes"verhaal bij ook een uitbehandelde nederlandse patient geweest.
Mijn vader ging erop in, wilde het wel proberen..
Dus zoals ik zoveel regelde op dat moment, deed ik dat natuurlijk met alle liefde.
De afspraken waren rond, totdat mijn vader huildend op zijn bed zat, ik en mijn moeder naast hem kwamen zitten en hij zei..."ik kan het niet meer, ik ben moe, ik ben op en ben er echt klaar mee"
Ik wil nog liever vandaag weg, dan morgen..
Hij wilde perse voor ons als gezin nog doorzetten..
Zo krachtig en zoveel liefde wat nog van hem uitkwam.
Maar nu was hij echt helemaal op.
Hoe moeilijk dit ook was en nog steeds is, wij wisten vanaf minuut 1 dat dit de wens van mijn vader was, was hij er klaar mee, dan ook echt.
En zo leefde hij zijn hele leven.
Koos hij voor A, dan werd het A en geen B meer...
De maandag erop kwam zijn huisarts om alles door te spreken.
Een andere onafhankelijke arts kwam de dag erop om nogmaals te praten met mijn vader en dit keer gaf hij weer heel duidelijk aan.
Er is geen hoop meer, ik ben nu nog helder zei hij en wil niet doodgaan terwijl ik er niet meer helder bij ben.
Mijn vader begon in de laatste 2 weken in zijn slaap soms al op te houden met ademen, en geloof me dat schik je je echt te pletter.
Maar na een klein tijdje ( wat overigens veelste lang duurd op zo'n moment ) kwam er een enorm diepe zucht met adem.
De arts legde uit dat dit al een overlijdings proces was..dat het niet lang meer zou duren.
Ook begon hij al af en toe wartaal uit te slaan in gewone gesprekken, wat hij dan wel weer door had dat het niet helemaal klopte.
Maandag alles doorgesproken met de arts, dinsdag een onafhankelijke arts en woensdag om 18.00 uur was het zover.
We zijn met zijn alleen bij elkaar gekomen.
Een voor een afscheid genomen, ontzettend emotioneel en zo onwerkelijk.
Nogmaals, hoe moet je je dan voelen....
Hoe moet hij zich in vredesnaam gevoelt hebben...
Je weet dat om 18.00 uur je een injectie krijgt en nooit meer wakker word.
Hoe dapper trouwens van hem.. ik weet niet of ik het zou kunnen.
Ik heb denk ik nog nooit zo hard gehuild en gelukkig na mijn momentje van praten, zei mijn moeder tegen me, ga nog even bij je vader zitten.
Ik heb bij hem gelegen op bed, gehuild, geknuffeld.
Hij vertelde hoe trots hij op mij was en dat ik goed voor mezelf moest zorgen! Vooral niet zo onzeker meer mocht zijn...
En dan komt het moment dat de arts zegt, zijn we er klaar voor..
Ja zei mijn vader..doe maar.
Daarna zei hij: "Doei allemaal! " die woorden staan in mijn hoofd gegriefd ! en daar kwam de eerste injectie , hij zou binnen 2 min. in slaap vallen, maar hij viel meteen weg.
De 2 e dodelijke injectie werd gegeven en vrij snel daarna was hij overleden.
Het meest heftige wat ik ooit heb meegemaakt en ooit zal meemaken.
Iemand verliezen, maar ook iemand verliezen middels euthanasie.
Het is zo onbeschrijfelijk en ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet aan toe om het"echte "gevoel toe te laten.
Erover praten gaat nog, helemaal op deze manier, maar het echt voelen is te zwaar, te groot!
Mijn lieve papa, net 60 jaar, binnen 6 weken na het nieuws overleden middels euthanasie.
Ik mis hem verschrikkelijk, met mij natuurlijk de hele familie.
Ik ben wel echt onwijs dankbaar dat ondanks dat ik soms qua emotie op mijn tenen van de vermoeidheid liep in die 6 weken, dat ik er toch intensief ben geweest voor hem, voor hem heb gezorgd, er was, zij gezinnetje eventjes nog terug kon creëren, zoals hij dat zo graag nog even wilde....
Ik de meest intense gesprekken met hem heb mogen hebben, wij een ongelooflijke band hebben opgebouwd, hoe raar dat ook klinkt in die 6 weken.
Het was verschrikkelijk om hem zo te zien aftakelen, en ben blij dat hij op "zijn " juiste moment de stekker er uit heeft getrokken!
Maar de intensiteit en de puurheid dat we zo duidelijk afscheid hebben kunnen nemen ben ik wel dankbaar voor.
Alles is gezegd, alles is afgerond voor ieder van ons!
Er is geen spijt meer en we hebben alles , echt alles alleen en samen gedaan voor mijn vader!!
Maar wat mis ik hem en ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan.
Het leven gaat door en ik merk aan mijn omgeving dat inderdaad echt alles doorgaat, hier heb ik vaak heel veel moeite mee.
Ik begrijp het helemaal, maar er is geen tijd om te rouwen..
Je moet door en door gaan..
ik laat het nooit merken aan de mensen om mij heen, behalve aan mijn partner en moeder.
Maar soms zitten er dagen tussen, dat ik gillend door het huis heen ren, jankend op mijn scooter zit, alle gordijnen dichthoud en mijn ogen uit jank of gewoon dat ik de hele wereld vervloek en alleen maar boos ben.
Ik voel me dan zo onwijs alleen en niet begrepen.
En iedereen wil wel even praten, maar na dat gesprek gaat alles gewoon weer door en dat is ook goed hoor, dat hoort ook.
Maar voor mij voelt het absoluut niet zo.
Het komt wel goed, ik doe mijn ding, en ben net zoals mijn vader geen opgever, maar soms word het mij allemaal even te veel en heb ik nergens meer zin in..
Hoe ga je hiermee om....?!
Want ik weet het niet!
na lang wikken en wegen, toch mezelf bereid gevonden om mijn verhaal online te doen.
Waarom zullen vele misschien denken, maar op een of andere manier moet ik het kwijt ... omdat ik niet weet hoe ik met mijn emoties om moet gaan, omdat ik niet weet hoe ik moet rouwen , omdat ik me eigenlijk heel eenzaam voel.
Mijn verhaal zal voor sommige misschien niet begrepen worden, of juist wel.
Ik hoop op opbouwend commentaar, begrip en vooral geen nare negativiteit.
Mijn insteek van dit verhaal te vertellen is zoals hierboven genoemd, mijn verhaal te doen, er dus iets uit te halen voor mijn eigen gevoel .
Maar ook in de hoop dat iemand zich kan vinden hierin en er mogelijk iets, ookal is het maar een heel klein beetje eraan kan hebben.
Mijn vader had in de jaren hiervoor al kanker gehad, maar was hiervoor geopereerd en vrij snel hersteld.
Ook erg snel weer aan het werk ( zijn grote passie ) gegaan, wat zelfs de artsen veelste vroeg vonden.
Toch hoe koppig hij ook was, stug doorwerken ( en achteraf zijn we met de familie alleen maar heel blij dat hij toch nog zo heeft genoten van zijn werk ookal was het nog niet echt toegestaan lichamelijk gezien.
Dit jaar van werken kwamen de pijntjes terug, maar iedere arts gaf het af op 'u bent te snel weer aan het werk gegaan meneer ' neem is rust - " hier heb je een zalfje, smeer dat er maar op " Ga eens minder werken - of tot speciale spiertherapie aan toe.. Niets hielp, tot grote wanhoop van mijn ouders, gezien de pijn alleen maar toe nam in korte tijd ( lees: een half jaar )
Op groot aandringen van mijn ouders is er afgelopen juni een mri gemaakt.
De artsen wilden hier eerst niet aan mee werken, gezien er in januari nog een mri was gemaakt en zij blijkbaar vonden dat er totaal geen paniek hoefde te ontstaan.
Na veel drammen van mijn ouders uit, is er uiteindelijk toch een mri gemaakt, waarop mijn ouders vanuit het ziekenhuis wel een telefoontje zouden krijgen met de uitslag...
De pijn werd steeds erger bij mijn vader, maar toch wachtende op de uitslag en hopende in zijn achterhoofd dat het inderdaad kwam door te snel weer aan het werk te zijn gegaan.
Smaandags zou mijn vader gebeld worden voor de uitslag, echter lag er een brief op de mat op de zaterdag ervoor dat ze die maandag geen telefoontje zouden krijgen, maar moesten langskomen.
Toen was het eigenlijk al zo duidelijk als wat voor ons allemaal.
Ik weet nog goed dat mijn moeder belde, wij ( ik en mijn partner ) meteen dachten, dit is foute boel..
Eveneens dachten mijn andere broers en mijn ouders er zelf net zo over.
En het gevoel klopt...
Maandag helemaal aan het eind vd middag, als allerlaatste werd mijn vader naar binnen geroepen.
Daar kreeg hij te horen dat de kanker terug gekomen was in een agressieve vorm ( het zat in de weke delen/sarcoom) )
En dat de levensduur werd geschat op enkele maanden!!
2/3 maanden werd er eerst geschetst.
Ik weet niet waarom, maar de huisarts kwam de dag later bij mijn ouders met de mededeling dat het nog een tikje erger was ( misschien wilde het ziekenhuis dit allemaal niet zo vertellen omdat ze nog een lange rit naar huis hadden... ik weet het niet..)
Het was overal uitgezaaid, in zijn lever, botten, hersenen,lympfeklieren etc..behalve niet in zijn longen, die waren mooi schoon en dat terwijl mijn vader vroeger een veelvuldig roker is geweest...Bizar!
Dat mijn vader misschien ipv enkele maanden, enkele weken!! te leven had..
Enkele weken, maanden het maakt niet uit meer op dat moment, maar Jezus.... wat moet je dan voelen, denken.
Hoe ga je hiermee om?!
Wat moet hij zelf gedacht en gevoelt hebben...?!
Van weer lekker aan het werk zijn na de eerste behandelingen, precies weer een jaar bezig te zijn, wel met veel pijn , maar wel met goede mri resultaten tot nu.
En nu was het senario onomkeerbaar, de dood stond hem te wachten , meer niet!
De eerste week heeft mijn vader heel veel gehuild, en boos dat hij was.
Wij samen met zijn allen hebben onwijs veel gehuild.
Zo onwerkelijk...van hele fijne momenten en een goed leven samen hebben als familie, ineens is het klaar en wat moet je dan voelen en doen?!
Het is echt met geen pen te beschrijven hoe machteloos je je dan voelt.
In eerste instantie ben je zelf enorm verdrietig, totdat het besef komt dat hij degene is die dood gaat.
Hoe alleen heeft hij zich wel niet gevoelt...
De 2e week ging er een knop om bij mijn vader en werd hij een stuk positiever en zoals hij ook in het leven stond, was hij juist degene die iedereen opbeurde en de zin nog van het leven zag.
De eerste 2 weken was hij nog best fit.
Toch sinds hij de uitslag wist, leek het wel of hij er ook echt aan toe gaf ( misschien onbewust al wel geweten hoe ziek hij was. )
Per dag zag je hem wel aftakelen en in de eerste week sliep hij bijv nog boven, in de 2e week kwam er een bed beneden te staan en in die week kreeg hij ook een morfine pomp.
In de 3e week kwam er elke dag buurtzorg om de morfine te regelen en hem in de gaten te houden.
Toch was hij zo koppig, net zoals wij dat allemaal zijn en wilde hij zo graag alles voor wat kon nog zelf doen of dat wij dat als gezin nog samen deden.
Ik heb dan zelf ook samen met mijn moeder de volledige 6/7 weken voor hem gezorgd waar kon.
Deed ook wel mijn eigen dingetjes, zelfs omdat mijn vader me af en toe naar huis toe schopte
maar wel met de woorden..morgen klok je je wel op tijd in he.. hihi altijd nog die humor..Typisch mijn vader, hoe ziek hij ook was, de humor en koppigheid bleef bovenaan staan!
Soms kwam ik binnen en dan stond hij ineens op zijn bed te springen om die ene vervelende bromvlieg dood te slaan
of vertelde hij trots dat hij nog in de tuin had gewerkt ( dan wel in zijn onderbroekstrompelend met morfine pomp en slangetjes van dien, maar hij deed het en hij was er zo trots op!
Ik heb hem wel eens toegesproken om te gaan liggen, zijn rust te nemen, maar dan kon hij best boos worden..
En gelijk had ie, wat kon hij immers nog anders doen dan wachten op zijn dood, aftakelen en de hele dag liggen...
Dus als hij even een helder momentje had, wilde hij graag wat doen.
Daarna wel helemaal kapot, maar dat had hij er graag voor over.
Weggaan kon hij verder niet meer, aan huis gekluisterd was hij.
Op bed liggen en elke dag meer een meer aftakelen.
De morfine ging bijna om de 3 dagen omhoog.
Hij begon voedsel uit te braken en zelfs water en zijn medicatie kon hij vaak niet meer binnen houden.. zo sneu om te zien..
En het enigste waar hij zich mee bezig hield was hoe het voor ons zou zijn...
Maar dan had hij ook weer zijn "heldere"momentjes en strompelde hij met pomp en al het huis door om spulletjes te zoeken voor elke familielie/kind , als aandenken/herinnering..
Of dan dacht je dat ie sliep en was ie ineens heel stilletjes bij mijn moeder en mijn komen zitten zonder dat we het door hadden, zat hij ons te bekijken en te genieten op zijn manier..
In de tussentijd hebben we alles geregeld.
Zo bizar, zit je met een monuta alles uit te zoeken en te bespreken.
Van de verhalen die verteld moeten worden op de begrafenis , de bloemen , de rouwkaart, zelfs de kist..
Wat ik persoonlijk heel confronterend vond.
Mijn vader bekeek de 'catalogus' met kisten en zei heel nuchter "ja die, die vind ik mooi.. Kijk ( tegen mij ) vind je die ook mooi?
Ja, pap heel erg mooi, prima keuze... tja wat moet je op zo'n moment zeggen..
De tranen stonden in mijn ogen, maar hij ging er heel goed mee om, echt zo onwijs sterk. Hij had er vrede mee.
Enigste waar hij moeite mee had was ons achter laten...
In week 4 begon ik pas echt te schikken van hoe mager mijn vader was.
Hij viel hiervoor ook wel af, maar nu zag je echt zijn ogen groter worden, zijn botten begonnen uit te steken, geen beentjes en armpjes meer over.
En door de tumor achter zijn oog, begon hij slecht te zien, dat oog begon zijn eigen leven te leven en hele andere kant op te staan.
De grote stoere man, mijn papa, ineens zo iel, zo kwetsbaar en fragiel..
Hij was op en heeft altijd gezegd, ik wil niet doodgaan en niet meer herkenbaar zijn.
ik wil waardig sterven en zodra ik onzin uitga kramen wil ik niet meer.
Daarom werd er over euthanasie gesproken.
Hier stond mijn vader compleet achter.
En ieder gesprek wat we met hem voerde, stond hij er weer voor de 200% achter.
Maar hij besloot wanneer het de tijd ervoor was.
Het enigste wat wij konden doen, was hem steunen en verzorgen en het hem op een bepaalde manier nog naar zijn wens te maken!
Iedere avond gaf ik hem een kus en een knuffel en zei ik "tot morgen pap "in het begin wist ik dat er een morgen zou zijn, althans daar ging ik toch wel vanuit..na week 4, werd ik iedere keer benauwd als ik weer naar huis ging s'avonds..denkende aan,"heb ik wel echt alles gezegd wat ik wilde zeggen, heb ik hem wel genoeg verteld hoeveel ik van hem houd, hoe blij ik ben dat hij mijn papa is en trots ik op hem ben "
Dan was het een grote opluchting als ik hem dan de volgende ochtends op het bed zag zitten en met zijn typische rechter arm een knuffelende zwaai gebaar maakte en dat we weer even konden knuffelen!
"Daar is mijn trots weer zei hij vaak"of mijn verpleegster
En dan grapte hij weer " je bent te laat he?! Gaat van je salaris af
haha..In week 5 kwam mijn moeder met een poging om evt nog naar Belgie te gaan, daar was een "succes"verhaal bij ook een uitbehandelde nederlandse patient geweest.
Mijn vader ging erop in, wilde het wel proberen..
Dus zoals ik zoveel regelde op dat moment, deed ik dat natuurlijk met alle liefde.
De afspraken waren rond, totdat mijn vader huildend op zijn bed zat, ik en mijn moeder naast hem kwamen zitten en hij zei..."ik kan het niet meer, ik ben moe, ik ben op en ben er echt klaar mee"
Ik wil nog liever vandaag weg, dan morgen..
Hij wilde perse voor ons als gezin nog doorzetten..
Zo krachtig en zoveel liefde wat nog van hem uitkwam.
Maar nu was hij echt helemaal op.
Hoe moeilijk dit ook was en nog steeds is, wij wisten vanaf minuut 1 dat dit de wens van mijn vader was, was hij er klaar mee, dan ook echt.
En zo leefde hij zijn hele leven.
Koos hij voor A, dan werd het A en geen B meer...
De maandag erop kwam zijn huisarts om alles door te spreken.
Een andere onafhankelijke arts kwam de dag erop om nogmaals te praten met mijn vader en dit keer gaf hij weer heel duidelijk aan.
Er is geen hoop meer, ik ben nu nog helder zei hij en wil niet doodgaan terwijl ik er niet meer helder bij ben.
Mijn vader begon in de laatste 2 weken in zijn slaap soms al op te houden met ademen, en geloof me dat schik je je echt te pletter.
Maar na een klein tijdje ( wat overigens veelste lang duurd op zo'n moment ) kwam er een enorm diepe zucht met adem.
De arts legde uit dat dit al een overlijdings proces was..dat het niet lang meer zou duren.
Ook begon hij al af en toe wartaal uit te slaan in gewone gesprekken, wat hij dan wel weer door had dat het niet helemaal klopte.
Maandag alles doorgesproken met de arts, dinsdag een onafhankelijke arts en woensdag om 18.00 uur was het zover.
We zijn met zijn alleen bij elkaar gekomen.
Een voor een afscheid genomen, ontzettend emotioneel en zo onwerkelijk.
Nogmaals, hoe moet je je dan voelen....
Hoe moet hij zich in vredesnaam gevoelt hebben...
Je weet dat om 18.00 uur je een injectie krijgt en nooit meer wakker word.
Hoe dapper trouwens van hem.. ik weet niet of ik het zou kunnen.
Ik heb denk ik nog nooit zo hard gehuild en gelukkig na mijn momentje van praten, zei mijn moeder tegen me, ga nog even bij je vader zitten.
Ik heb bij hem gelegen op bed, gehuild, geknuffeld.
Hij vertelde hoe trots hij op mij was en dat ik goed voor mezelf moest zorgen! Vooral niet zo onzeker meer mocht zijn...
En dan komt het moment dat de arts zegt, zijn we er klaar voor..
Ja zei mijn vader..doe maar.
Daarna zei hij: "Doei allemaal! " die woorden staan in mijn hoofd gegriefd ! en daar kwam de eerste injectie , hij zou binnen 2 min. in slaap vallen, maar hij viel meteen weg.
De 2 e dodelijke injectie werd gegeven en vrij snel daarna was hij overleden.
Het meest heftige wat ik ooit heb meegemaakt en ooit zal meemaken.
Iemand verliezen, maar ook iemand verliezen middels euthanasie.
Het is zo onbeschrijfelijk en ik ben er eerlijk gezegd nog steeds niet aan toe om het"echte "gevoel toe te laten.
Erover praten gaat nog, helemaal op deze manier, maar het echt voelen is te zwaar, te groot!
Mijn lieve papa, net 60 jaar, binnen 6 weken na het nieuws overleden middels euthanasie.
Ik mis hem verschrikkelijk, met mij natuurlijk de hele familie.
Ik ben wel echt onwijs dankbaar dat ondanks dat ik soms qua emotie op mijn tenen van de vermoeidheid liep in die 6 weken, dat ik er toch intensief ben geweest voor hem, voor hem heb gezorgd, er was, zij gezinnetje eventjes nog terug kon creëren, zoals hij dat zo graag nog even wilde....
Ik de meest intense gesprekken met hem heb mogen hebben, wij een ongelooflijke band hebben opgebouwd, hoe raar dat ook klinkt in die 6 weken.
Het was verschrikkelijk om hem zo te zien aftakelen, en ben blij dat hij op "zijn " juiste moment de stekker er uit heeft getrokken!
Maar de intensiteit en de puurheid dat we zo duidelijk afscheid hebben kunnen nemen ben ik wel dankbaar voor.
Alles is gezegd, alles is afgerond voor ieder van ons!
Er is geen spijt meer en we hebben alles , echt alles alleen en samen gedaan voor mijn vader!!
Maar wat mis ik hem en ik heb geen idee hoe hiermee om te gaan.
Het leven gaat door en ik merk aan mijn omgeving dat inderdaad echt alles doorgaat, hier heb ik vaak heel veel moeite mee.
Ik begrijp het helemaal, maar er is geen tijd om te rouwen..
Je moet door en door gaan..
ik laat het nooit merken aan de mensen om mij heen, behalve aan mijn partner en moeder.
Maar soms zitten er dagen tussen, dat ik gillend door het huis heen ren, jankend op mijn scooter zit, alle gordijnen dichthoud en mijn ogen uit jank of gewoon dat ik de hele wereld vervloek en alleen maar boos ben.
Ik voel me dan zo onwijs alleen en niet begrepen.
En iedereen wil wel even praten, maar na dat gesprek gaat alles gewoon weer door en dat is ook goed hoor, dat hoort ook.
Maar voor mij voelt het absoluut niet zo.
Het komt wel goed, ik doe mijn ding, en ben net zoals mijn vader geen opgever, maar soms word het mij allemaal even te veel en heb ik nergens meer zin in..
Hoe ga je hiermee om....?!
Want ik weet het niet!
woensdag 15 oktober 2014 10:05
Lieve Prive60
Ik heb niet je hele verhaal gelezen, maar de grote lijn is hetzelfde en voor mij heel herkenbaar. Alleen was het bij mij mijn moeder, nu een jaar geleden.
Mij is duidelijk geworden dat niemand weet hoe je daar op de juiste manier mee omgaat. Niet hoe je zelf moet rouwen en niet hoe om te gaan met iemand die rouwt. Ik begrijp heel goed dat je je eenzaam voelt.
Ik heb het weinig mensen in mijn directe omgeving verteld (vrienden natuurlijk wel, maar collega's niet), juist daarom. Soms was het makkelijker als mensen er niet vanaf wisten, mijn werk was zo de plek waar ik er even niet aan hoefde te denken. Iedereen kon het alleen maar fout doen in mijn ogen.
Sommigen vroegen iedere keer als ze mij zagen "En hoe gaat het???" en dan had ik zoiets van "slecht, hoe vaak moet ik je dat nog nu zeggen?"
Anderen lieten niks meer van zich horen, waar ik het juist wel verwacht had.
Er waren ook mensen die dachten dat het na 3 weken wel klaar is.
Alleen de mensen die wel zoiets meegemaakt hadden, daar had ik iets aan, die waren gewoon op een soort bescheiden manier aanwezig.
Het zou zo fijn zijn als er een gebruiksaanwijzing voor was he? Of als iemand je kon vertellen dat alles weer goed komt.
Ik heb niet je hele verhaal gelezen, maar de grote lijn is hetzelfde en voor mij heel herkenbaar. Alleen was het bij mij mijn moeder, nu een jaar geleden.
Mij is duidelijk geworden dat niemand weet hoe je daar op de juiste manier mee omgaat. Niet hoe je zelf moet rouwen en niet hoe om te gaan met iemand die rouwt. Ik begrijp heel goed dat je je eenzaam voelt.
Ik heb het weinig mensen in mijn directe omgeving verteld (vrienden natuurlijk wel, maar collega's niet), juist daarom. Soms was het makkelijker als mensen er niet vanaf wisten, mijn werk was zo de plek waar ik er even niet aan hoefde te denken. Iedereen kon het alleen maar fout doen in mijn ogen.
Sommigen vroegen iedere keer als ze mij zagen "En hoe gaat het???" en dan had ik zoiets van "slecht, hoe vaak moet ik je dat nog nu zeggen?"
Anderen lieten niks meer van zich horen, waar ik het juist wel verwacht had.
Er waren ook mensen die dachten dat het na 3 weken wel klaar is.
Alleen de mensen die wel zoiets meegemaakt hadden, daar had ik iets aan, die waren gewoon op een soort bescheiden manier aanwezig.
Het zou zo fijn zijn als er een gebruiksaanwijzing voor was he? Of als iemand je kon vertellen dat alles weer goed komt.
woensdag 15 oktober 2014 10:53
Wauw! Wat een heftige tijd! En wat kan je ongelofelijk trots op jezelf zijn, dat je zo goed voor je vader hebt gezorgd. De liefde voor je vader word echt heel erg duidelijk uit je verhaal! Heel erg veel sterkte. Het zal zeker het komende jaar nog heel moeilijk blijven, het leven gaat inderdaad door maar steeds komen er eerste keren waarop je beseft dat hij er niet bij is.... Het is wel fijn & ook heel belangrijk dat je erover kan praten met bijvoorbeeld je partner en moeder.
woensdag 15 oktober 2014 11:08
Lieve To,
Mijn verhaal is het jouwe...Ik herken je emoties, de achtbaan, de bewondering voor je vader. Bij mijn vader zijn medio augustus de uitzaaiingen gevonden, heel agressief, net toen de kanker in remissie was/ leek. Mijn vader koos niet voor euthenasie, maar voor palliatieve sedatie. Dat zal deze week gebeuren...
Ik wens jou veel sterkte en kracht en hoop dat je lieve mensen om je heen hebt om je verlies mee te delen. Liefs, rosie
Mijn verhaal is het jouwe...Ik herken je emoties, de achtbaan, de bewondering voor je vader. Bij mijn vader zijn medio augustus de uitzaaiingen gevonden, heel agressief, net toen de kanker in remissie was/ leek. Mijn vader koos niet voor euthenasie, maar voor palliatieve sedatie. Dat zal deze week gebeuren...
Ik wens jou veel sterkte en kracht en hoop dat je lieve mensen om je heen hebt om je verlies mee te delen. Liefs, rosie
woensdag 15 oktober 2014 11:11
woensdag 15 oktober 2014 11:16
Wat jammer dat je je zo onbegrepen voelt door je omgeving. Er zijn echt veel meer mensen die dit hebben meegemaakt en snappen hoeveel tijd je hiervoor nodig hebt.
De huisarts van mijn schoonvader had nog geen ervaring met euthanasie en twijfelde daarom zo lang dat mijn schoonvader nog minstens een week onnodig leed. Uiteindelijk is hij een uurtje voor de huisarts dan toch zou komen, bezweken. We hadden nog niet echt afscheid genomen, maar waren wel al allemaal in huis, alleen zijn beste vriend was erbij toen hij stierf.
woensdag 15 oktober 2014 11:55
Gecondoleerd!
Ik heb 3 jaar geleden mijn vader aan kanker verloren en hij wilde juist geen euthanesie. Hij zei:'Je schiet jezelf toch ook geen kogel door je kop?' Hij klampte zichzelf tot het laatst toe vast aan het leven waardoor doodgaan echt een strijd werd. Ook heel moeilijk om mee te maken dus.
Ik heb 3 jaar geleden mijn vader aan kanker verloren en hij wilde juist geen euthanesie. Hij zei:'Je schiet jezelf toch ook geen kogel door je kop?' Hij klampte zichzelf tot het laatst toe vast aan het leven waardoor doodgaan echt een strijd werd. Ook heel moeilijk om mee te maken dus.
woensdag 15 oktober 2014 11:56
woensdag 15 oktober 2014 19:00
Ik hoorde dit (naar mijn mening) prachtige liedje over het verlies van een ouder weer langskomen op mijn telefoon, en moest gelijk denken aan jou topic. Dus wilde hem toch even hier delen:
http://youtu.be/Id55sYVxAGs
http://youtu.be/Id55sYVxAGs
woensdag 22 oktober 2014 21:54
heel veel sterkte
het is gewoon prachtig wat jullie hebben gedaan voor de vader .
ik ben er zeker van dat hij jullie allemaal heel dankbaar is voor de goede zorgen. ik denk dat hij pas is overleden aan je tekst te merken . ik geef je wel 1 goede raad praat er over verberg niet je verdriet .
heb zeker geen schuld gevoel naar dat wonder verhaal van in belgie . ik ben zelf een belg maar wonderen bestaan niet .
veel sterkte voor de hele familie
het is gewoon prachtig wat jullie hebben gedaan voor de vader .
ik ben er zeker van dat hij jullie allemaal heel dankbaar is voor de goede zorgen. ik denk dat hij pas is overleden aan je tekst te merken . ik geef je wel 1 goede raad praat er over verberg niet je verdriet .
heb zeker geen schuld gevoel naar dat wonder verhaal van in belgie . ik ben zelf een belg maar wonderen bestaan niet .
veel sterkte voor de hele familie
