Wat moet ik doen?

Ik weet eigenlijk wel wat ik moet doen maar i.c.m. mijn angststoornis weet ik niet goed wat wijsheid is. Misschien dat jullie mij ballen kunnen geven?



Een aantal jaren geleden belandde ik in bed met een man die echt mijn type niet was. Ik weet dat ik ook zijn type niet ben. Rouwdouwers en kakkers gaan gewoon niet goed samen. Al maakte dat die bewuste nacht niets uit, want iedereen heeft iets leuks met alcohol op. Ook wij. Het grappige is dat we na die nacht geen afscheid van elkaar hebben genomen en nog steeds samen in bed liggen.



De rouwdouwer heeft plaats gemaakt voor een lieve en zorgzame man, één die niets anders wil dan knuffelen, zoenen en praten, en ik denk dat hij mij allang niet meer ziet als kakker. Tja, qua buitenkant zal ik er altijd zijn, maar ik ben ook gewoon een boer met boerse gewoonten. En hij vindt mij leuk. Al vindt hij mij volgens zijn beste vriend veel te leuk en praat hij de hele dag over me. En nadat deze vriend het zei biechtte hij mij op dat hij van mij houdt.



Eind goed, al goed. En ze leefden nog lang en gelukkig. Maar mooi niet.



Een aantal maanden geleden stuurde ik aan op een relatie. Onder druk van familie en vrienden. Want als je toch zo verliefd op elkaar bent en van elkaar houdt, waarom dan geen relatie? Ja, inderdaad. Waarom dan niet? Maar hij wil niet. En zijn vraag aan mij was:”Op basis waarvan meen jij dat wij een relatie aan moeten gaan? Want het ene moment negeer je me en het andere moment bespring je me. Ik weet niet eens wat ik aan je heb”.



En eigenlijk wil ik ook geen relatie. Ik wil dag en nacht bij hem zijn, elke ochtend samen wakker worden, ontbijt voor hem smeren als hij naar het werk moet, elke avond voor hem koken en verder kan ik geen relatie aangaan. Ik ben al jaren alleen en ik weet niet eens meer hoe het hoort. En dan ook nog de angst. Ik verwacht dat een man in bijzijn van anderen mij niet afvalt en me thuis aanspreekt op wangedrag en ik ben zo bang dat hij ook zo'n loser is die het fijn vindt om me voor schut te zetten of publiek af te vallen. Of me zelfs afvalt als ik geen wangedrag vertoont, maar zijn gezicht niet wil verliezen ten opzichte van anderen.



Ik heb hem dan ook nooit verteld dat ik van hem houd, dat ik gek op hem ben, dat ik het fijn met hem vind, dat ik graag bij hem ben, dat ik niet zonder hem kan en wil en hij heeft dit allemaal wel gezegd. Hij zei:”Over tien jaar zijn we nog samen. Ik wil helemaal niemand anders dan jou, heb ook niemand anders nodig dan jou en ergens weet ik dat jij hetzelfde denkt”. En ik antwoord met mijn domme hoofd:”Ach, dat kun je nooit zeker weten”



Geef me een schop onder mijn kont of nog liever, trap hem de grond in. Dan hoef ik me niet bezig te houden met wat ik verkeerd doe.



*Ik heb geen last van de herfstvakantie

Ik zie voor hem en voor mij een toekomst waarbij we ons alles kunnen veroorloven, zolang we maar blijven nadenken. Maar al kom ik nergens anders dan ons bed, dan ben ik al hemels gelukkig. Hij begrijpt het wel, maar ik kan mijn gezicht toch niet laten vallen? Ja, ik ben bang in openbare ruimtes en hij heeft me al vaak 'uit de brand' geholpen door te zeggen dat ze alles ziet, maar niet tot aanspreken komt en dat ik dat ben. Hij heeft alle denkbare wijzen gegeven. Maar als ik de mond weer te groot heb dan snapt hij het niet meer. Ik ben absoluut de contradictie op de norm