Kinderen
alle pijlers
Mijn zoon van 2,5...
donderdag 23 oktober 2014 17:58
Ik haal net mijn zoon van 2,5 jaar op van de creche. Hij was lief aan het kleien aan tafel. Ik deed zijn jas aan en de leidster zei dat hij heel lief was. Tot zover.. niks bijzonders.
Wanneer hij zijn schoenen en jas aan heeft, rent ie meestal meteen naar de gang. Daar staat een grote ballenbak en auto's. Hij wilde daar nog even spelen.. ook goed. Totdat ik zei dat we naar huis gingen... Drama, hysterieee.. Slaan, schoppen, gillen!!
15 minuten, 10 bloedende krabbels en een flinke pluk uit mn hoofd later, had ik hem in de auto. Het zweet stond op mijn voorhoofd!
Serieus, dit hoef ik toch niet te pikken? Ik heb echt van alles geprobeerd!
Wat doen jullie wanneer jullie kind een driftbij heeft?
Wanneer hij zijn schoenen en jas aan heeft, rent ie meestal meteen naar de gang. Daar staat een grote ballenbak en auto's. Hij wilde daar nog even spelen.. ook goed. Totdat ik zei dat we naar huis gingen... Drama, hysterieee.. Slaan, schoppen, gillen!!
15 minuten, 10 bloedende krabbels en een flinke pluk uit mn hoofd later, had ik hem in de auto. Het zweet stond op mijn voorhoofd!
Serieus, dit hoef ik toch niet te pikken? Ik heb echt van alles geprobeerd!
Wat doen jullie wanneer jullie kind een driftbij heeft?
donderdag 23 oktober 2014 19:04
Als hij meteen leert dat dit geen zin heeft, dan heeft hij misschien maar een paar driftbuien nodig. Hier een kind dat er een heel spektakelstuk van maakte en dan als de klap op de vuurpijl nog flauwviel! Drie keer meegemaakt, toen was het klaar. Maar ik ben nooit woedend geworden. En heb dit kind in deze staat nooit bij oma gebracht. Kind heeft vertrouwen nodig, dat het ook weer goed komt. Heel lastig als je bij oma bent!
donderdag 23 oktober 2014 19:12
Ik heb heel af en toe dat mijn zoon, dezelfde leeftijd, buiten zinnen van verdriet of boosheid is als we naar huis gaan. Meestal speelt vermoeidheid of honger dan een grote rol.
Ik laat hem dan even zijn frustratie uiten, zonder hem fysiek te overmeesteren want dat gaat geheel tegen mijn gevoelens in. Duurt ongeveer 10 minuutjes, waarbij er niet met hem te praten valt en ik meestal een paar stappen bij hem uit de buurt ga staan terwijl ik af en toe begrip naar hem toon "ja, je was ook zo lekker aan het spelen. Het is leuk in de zandbak he? Maar nu moeten we naar huis, want,.". En dan ineens, na een lange snik, als alles eruit is gegooid, komt hij een knuffel halen en zegt hij "kom mama, naar huis". Vraagt beetje geduld maar werkt hier goed. Meestal praten we op de terugweg nog even kort over waarom hij zo van streek was.
Ik laat hem dan even zijn frustratie uiten, zonder hem fysiek te overmeesteren want dat gaat geheel tegen mijn gevoelens in. Duurt ongeveer 10 minuutjes, waarbij er niet met hem te praten valt en ik meestal een paar stappen bij hem uit de buurt ga staan terwijl ik af en toe begrip naar hem toon "ja, je was ook zo lekker aan het spelen. Het is leuk in de zandbak he? Maar nu moeten we naar huis, want,.". En dan ineens, na een lange snik, als alles eruit is gegooid, komt hij een knuffel halen en zegt hij "kom mama, naar huis". Vraagt beetje geduld maar werkt hier goed. Meestal praten we op de terugweg nog even kort over waarom hij zo van streek was.
donderdag 23 oktober 2014 19:13
Op dat moment kon ik niets meer. Alle ouders en leidsters zagen dus hoe ik met mn eigen kind aan het vechten was. Ik voelde me boos, verdrietig en teleurgesteld.
Toen ik hem eindelijk de auto in kreeg, heb ik ff een potje zitten janken uit frustatie en hem naar oma gebracht om af te koelen. Papa is hem nu gaan halen.
Toen ik hem eindelijk de auto in kreeg, heb ik ff een potje zitten janken uit frustatie en hem naar oma gebracht om af te koelen. Papa is hem nu gaan halen.
donderdag 23 oktober 2014 19:13
Hier soms ook zo'n driftkikker van 2,5. Wegrennen, gillen, op de grond liggen, slaan, het komt allemaal langs soms
Ben ik ergens in een winkel of op het kdv, dan gaat ze overdwars onder 1 arm mee. Heb ooit zo bij de action staan afrekenen gewoon alsof ik de krant onder mijn arm had gestoken zeg maar. Het is dan redelijk snel voorbij. Ze vind het meestal nog grappig ook als ze er zo bij bungelt, dus dan begint ze te lachen en is het weer over
Ben ik ergens in een winkel of op het kdv, dan gaat ze overdwars onder 1 arm mee. Heb ooit zo bij de action staan afrekenen gewoon alsof ik de krant onder mijn arm had gestoken zeg maar. Het is dan redelijk snel voorbij. Ze vind het meestal nog grappig ook als ze er zo bij bungelt, dus dan begint ze te lachen en is het weer over
donderdag 23 oktober 2014 19:16
quote:Horizon81 schreef op donderdag 23 oktober 2014 19:12 Ik heb heel af en toe dat mijn zoon, dezelfde leeftijd, buiten zinnen van verdriet of boosheid is als we naar huis gaan. Meestal speelt vermoeidheid of honger dan een grote rol.
Ik laat hem dan even zijn frustratie uiten, zonder hem fysiek te overmeesteren want dat gaat geheel tegen mijn gevoelens in. Duurt ongeveer 10 minuutjes, waarbij er niet met hem te praten valt en ik meestal een paar stappen bij hem uit de buurt ga staan terwijl ik af en toe begrip naar hem toon "ja, je was ook zo lekker aan het spelen. Het is leuk in de zandbak he? Maar nu moeten we naar huis, want,.". En dan ineens, na een lange snik, als alles eruit is gegooid, komt hij een knuffel halen en zegt hij "kom mama, naar huis". Vraagt beetje geduld maar werkt hier goed. Meestal praten we op de terugweg nog even kort over waarom hij zo van streek was.
Dit doen wij meestal ook. Ik leidt hem vaak ook af met snoepjes of een verhaal oid.
Als ik hem laat spelen, kan ik daar nog 2 uur gaan staan.
Ik laat hem dan even zijn frustratie uiten, zonder hem fysiek te overmeesteren want dat gaat geheel tegen mijn gevoelens in. Duurt ongeveer 10 minuutjes, waarbij er niet met hem te praten valt en ik meestal een paar stappen bij hem uit de buurt ga staan terwijl ik af en toe begrip naar hem toon "ja, je was ook zo lekker aan het spelen. Het is leuk in de zandbak he? Maar nu moeten we naar huis, want,.". En dan ineens, na een lange snik, als alles eruit is gegooid, komt hij een knuffel halen en zegt hij "kom mama, naar huis". Vraagt beetje geduld maar werkt hier goed. Meestal praten we op de terugweg nog even kort over waarom hij zo van streek was.
Dit doen wij meestal ook. Ik leidt hem vaak ook af met snoepjes of een verhaal oid.
Als ik hem laat spelen, kan ik daar nog 2 uur gaan staan.
donderdag 23 oktober 2014 19:21
Herkenbaar. Alles ging goed op het KDV, totdat hij mij zag. Het zal een soort van ontlading zijn geweest of het besef dat aan zijn leuke dag nu een eind ging komen. Soms lukte het me om hem rustig te krijgen door te benoemen 'ik snap dat je nog even wilt spelen, puzzel jij nog maar even verder, dan pak ik je jas'. Maar soms kwam hij niet meer uit zijn bui. Dan pakte ik hem onder m'n arm en dan zat hij 5 minuten later met het zweet op m'n rug in de auto. Ik praat in de verledentijd, want die fase heeft geduurd tot hij ongeveer 3 was (nu 3,5).
donderdag 23 oktober 2014 19:22
quote:nemesis1989 schreef op 23 oktober 2014 @ 19:13:
Op dat moment kon ik niets meer. Alle ouders en leidsters zagen dus hoe ik met mn eigen kind aan het vechten was. Ik voelde me boos, verdrietig en teleurgesteld.Maak je niet druk om wat anderen denken. En als je dat toch wilt doen, bedenk dan dat al die ouders en ook die leidsters weten dat die kleintjes een eh uitdaging kunnen zijn Je bent niet de enige die daarmee worstelt. En je kind bedoelt het niet kwaad, hij uit zich gewoon, op de verkeerde manier. Probeer vooraf te bedenken wat je een volgende keer in die situatie zou doen en negeer anderen joh.
Op dat moment kon ik niets meer. Alle ouders en leidsters zagen dus hoe ik met mn eigen kind aan het vechten was. Ik voelde me boos, verdrietig en teleurgesteld.Maak je niet druk om wat anderen denken. En als je dat toch wilt doen, bedenk dan dat al die ouders en ook die leidsters weten dat die kleintjes een eh uitdaging kunnen zijn Je bent niet de enige die daarmee worstelt. En je kind bedoelt het niet kwaad, hij uit zich gewoon, op de verkeerde manier. Probeer vooraf te bedenken wat je een volgende keer in die situatie zou doen en negeer anderen joh.
donderdag 23 oktober 2014 19:37
TO, ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik denk ook dat het een reactie is op de hele dag zijn best doen en lief zijn. Dat in combinatie met vermoeidheid en de overgang met naar huis moeten. dat kan net teveel van het goede zijn.
Een tip die kan helpen (maar hopelijk uitvoerbaar is op het kvd):
Ga met je driftkopje op een stoel zitten, en hou hem stevig vast zodat hij je geen pijn kan doen. Zijn buik tegen jouw buik, benen aan weerszijde, armen onder de jouwe door. Wieg hem zachtjes heen en weer, praat eventueel kalmerend tegen hem. In het begin zal hij zich hevig proberen te verzetten, maar al snel zal je merken dat hij "inzakt", en alleen nog maar even getroost en geknuffeld hoeft te worden. Daarmee haal je de angel uit het "drama" en voorkom je bij jezelf een opgefokt gevoel, wat weer op hem terugslaat. Bij de mijne hielp het. Veel sterkte ermee!
Een tip die kan helpen (maar hopelijk uitvoerbaar is op het kvd):
Ga met je driftkopje op een stoel zitten, en hou hem stevig vast zodat hij je geen pijn kan doen. Zijn buik tegen jouw buik, benen aan weerszijde, armen onder de jouwe door. Wieg hem zachtjes heen en weer, praat eventueel kalmerend tegen hem. In het begin zal hij zich hevig proberen te verzetten, maar al snel zal je merken dat hij "inzakt", en alleen nog maar even getroost en geknuffeld hoeft te worden. Daarmee haal je de angel uit het "drama" en voorkom je bij jezelf een opgefokt gevoel, wat weer op hem terugslaat. Bij de mijne hielp het. Veel sterkte ermee!
donderdag 23 oktober 2014 19:42
Joh, dit is een gewone driftbui die wat de uit de hand is gelopen. Zo erg is dat niet. Ik snap dat je het vervelend vindt, maar woedend worden lijkt me echt overdreven. Het zegt vast ook niets over je opvoeding, gewoon een peuter moment.
Ik snap alleen niet dat je hem dan meteen naar opa en oma brengt. Dit kun je toch zelf wel oplossen?
Ik snap alleen niet dat je hem dan meteen naar opa en oma brengt. Dit kun je toch zelf wel oplossen?
Het is zoals het is
donderdag 23 oktober 2014 19:48
Ik hield Mason dan ondersteboven en gaf hem de kieteldood, moet je eens kijken hoe snel ze uit hun driftbui zijn en een lachstuip krijgen ook al willen ze dat niet.
Voordeel van ze ondersteboven houden is dat ze geen haren uit je kop kunnen trekken en ze zijn bang om te vallen en stoppen ook direct met schoppen. Maak er wel meteen een spelletje van, dus geef aan dat je hem gaat pakken en ondersteboven gaat schudden en dat ie de kieteldood gaat krijgen, anders wordt ie misschien echt bang en dat is niet de bedoeling.
Voordeel van ze ondersteboven houden is dat ze geen haren uit je kop kunnen trekken en ze zijn bang om te vallen en stoppen ook direct met schoppen. Maak er wel meteen een spelletje van, dus geef aan dat je hem gaat pakken en ondersteboven gaat schudden en dat ie de kieteldood gaat krijgen, anders wordt ie misschien echt bang en dat is niet de bedoeling.
You know how I know? Because I reeaally think so!
donderdag 23 oktober 2014 20:06
Mijne is nu net drie en wij hebben zulks ook wel eens aan de hand gehad. Niet op het kdv godzijdank maar wel eens als we bij opa en oma vertrekken. Ook zo'n lekker moment, gelukkig weet mijn moeder zich nog wel te herinneren dat ik ook zo kon zijn en zet iig niet zo'n jij-hoefde-dat-niet-te-proberen-hoor-gezicht op.
Ik laat 'm dan razen en ga bij hem in de buurt zitten forummen ofzo. Ik vraag dan, op een lieve manier, aan hem "Gaat het effe niet?". Het is namelijk niet echt het moment om hem te leren zijn gevoelens te benoemen. Hij zegt dan "NEE, bleeeer, wauwel, snik, WANT DAT WIL IK NIET, bleeeeeer, NEEEHEEEEEENEEEEEEEEEEE, wauwel, wauwel, etc." Af en toe vraag ik hem of het weer gaat. Op een gegeven moment zoekt ie vanzelf weer toenadering. En dan knuffelen we het af.
Gelukkig kwam het niet zo vaak voor, keer of 5, en alweer een hele tijd niet. Als ie een beetje narrelig wordt krijg ik 'm altijd wel aan het lachen door over poep of pies te beginnen: "Wat is het smerigste dat jij kunt bedenken?" Of als ik de vieze man van Van Kooten en De Bie nadoe.
Ik laat 'm dan razen en ga bij hem in de buurt zitten forummen ofzo. Ik vraag dan, op een lieve manier, aan hem "Gaat het effe niet?". Het is namelijk niet echt het moment om hem te leren zijn gevoelens te benoemen. Hij zegt dan "NEE, bleeeer, wauwel, snik, WANT DAT WIL IK NIET, bleeeeeer, NEEEHEEEEEENEEEEEEEEEEE, wauwel, wauwel, etc." Af en toe vraag ik hem of het weer gaat. Op een gegeven moment zoekt ie vanzelf weer toenadering. En dan knuffelen we het af.
Gelukkig kwam het niet zo vaak voor, keer of 5, en alweer een hele tijd niet. Als ie een beetje narrelig wordt krijg ik 'm altijd wel aan het lachen door over poep of pies te beginnen: "Wat is het smerigste dat jij kunt bedenken?" Of als ik de vieze man van Van Kooten en De Bie nadoe.
donderdag 23 oktober 2014 20:15
quote:meivogel schreef op 23 oktober 2014 @ 19:37:
TO, ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik denk ook dat het een reactie is op de hele dag zijn best doen en lief zijn. Dat in combinatie met vermoeidheid en de overgang met naar huis moeten. dat kan net teveel van het goede zijn.
Een tip die kan helpen (maar hopelijk uitvoerbaar is op het kvd):
Ga met je driftkopje op een stoel zitten, en hou hem stevig vast zodat hij je geen pijn kan doen. Zijn buik tegen jouw buik, benen aan weerszijde, armen onder de jouwe door. Wieg hem zachtjes heen en weer, praat eventueel kalmerend tegen hem. In het begin zal hij zich hevig proberen te verzetten, maar al snel zal je merken dat hij "inzakt", en alleen nog maar even getroost en geknuffeld hoeft te worden. Daarmee haal je de angel uit het "drama" en voorkom je bij jezelf een opgefokt gevoel, wat weer op hem terugslaat. Bij de mijne hielp het. Veel sterkte ermee!Buik tegen buik? Als ik dat bij mijn dochter had gedaan had ze mijn neus eraf gebeten of een kopstoot gegeven. Die laat zich absoluut niet vastpakken als ze een driftbui heeft. Inmiddels is ze 9 dus het wordt lastiger en we moeten er echt wel wat mee, maar ook toen ze peuter was zorgde ik wel dat ik zoveel mogelijk uit de buurt bleef of haar zo vastpakte (met haar gezicht van me af) dat ze me nergens mee kon raken. Ik denk overigens niet dat ik dat op het kdv had gedaan, maar 'gelukkig' bewaart ze de ergste buien voor thuis.
TO, ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik denk ook dat het een reactie is op de hele dag zijn best doen en lief zijn. Dat in combinatie met vermoeidheid en de overgang met naar huis moeten. dat kan net teveel van het goede zijn.
Een tip die kan helpen (maar hopelijk uitvoerbaar is op het kvd):
Ga met je driftkopje op een stoel zitten, en hou hem stevig vast zodat hij je geen pijn kan doen. Zijn buik tegen jouw buik, benen aan weerszijde, armen onder de jouwe door. Wieg hem zachtjes heen en weer, praat eventueel kalmerend tegen hem. In het begin zal hij zich hevig proberen te verzetten, maar al snel zal je merken dat hij "inzakt", en alleen nog maar even getroost en geknuffeld hoeft te worden. Daarmee haal je de angel uit het "drama" en voorkom je bij jezelf een opgefokt gevoel, wat weer op hem terugslaat. Bij de mijne hielp het. Veel sterkte ermee!Buik tegen buik? Als ik dat bij mijn dochter had gedaan had ze mijn neus eraf gebeten of een kopstoot gegeven. Die laat zich absoluut niet vastpakken als ze een driftbui heeft. Inmiddels is ze 9 dus het wordt lastiger en we moeten er echt wel wat mee, maar ook toen ze peuter was zorgde ik wel dat ik zoveel mogelijk uit de buurt bleef of haar zo vastpakte (met haar gezicht van me af) dat ze me nergens mee kon raken. Ik denk overigens niet dat ik dat op het kdv had gedaan, maar 'gelukkig' bewaart ze de ergste buien voor thuis.
donderdag 23 oktober 2014 20:17
Het is vrij normaal dat kinderen gaan huilen enz. Als ouders ze ophalen. Jij bent namelijk veilig en vertrouwd en dan kan hij zoch laten gaan, waar hij bij de 'vreemde' mensen op de creche zich inhoudt.
Wij hebben het hier ook een tijdje gehad, blij dat ik er was, maar als we dan echt de deur uitgingen verschrikkelijk schreeuwen en huilen. De hele weg (okee, 5 minuten fietsen) naar huis. Heb wel eens gegrapt dat de mensen die tussen kdv en ons huis wonen wel raar zullen denken, dat moeder 2x per week met krijsend kind langsfietst
Dat jij je de haren uit je hoofd laat trekken en je laat krabben door een tweejarige vind ik echt bizar. Echt niet dat dat mijn zoon (zelfde leeftijd) lukt.
Wij hebben het hier ook een tijdje gehad, blij dat ik er was, maar als we dan echt de deur uitgingen verschrikkelijk schreeuwen en huilen. De hele weg (okee, 5 minuten fietsen) naar huis. Heb wel eens gegrapt dat de mensen die tussen kdv en ons huis wonen wel raar zullen denken, dat moeder 2x per week met krijsend kind langsfietst
Dat jij je de haren uit je hoofd laat trekken en je laat krabben door een tweejarige vind ik echt bizar. Echt niet dat dat mijn zoon (zelfde leeftijd) lukt.
donderdag 23 oktober 2014 20:32
Dat klinkt heftig, betjebig. Heftiger dan 'doorsnee" denk ik. Kan me voorstellen dat je daar wel wat mee moet, als het nog steeds voortduurt. Bij de mijne was het meer echt een peuterfase. Het is wel altijd een pittig meisje gebleven, maar die driftbuien waren wel goeddeels over toen ze zich beter kon verwoorden. Tijdens zo'n bui hield ik haar stevig vast tegen me aan (niet dat dat altijd makkelijk ging, ik heb bijvoorbeeld wel eens een kopstoot gekregen, tand door mijn lip, omdat ik haar niet snel genoeg in de houdgreep had). Het is verbazingwekkend hoe sterk zo'n kleintje kan zijn. Ik kon soms schrikken van de heftigheid, maar had ook medelijden met haar omdat ze zo zichzelf kwijt was.
donderdag 23 oktober 2014 20:55
quote:meivogel schreef op 23 oktober 2014 @ 20:32:
Dat klinkt heftig, betjebig. Heftiger dan 'doorsnee" denk ik. Kan me voorstellen dat je daar wel wat mee moet, als het nog steeds voortduurt. Bij de mijne was het meer echt een peuterfase. Het is wel altijd een pittig meisje gebleven, maar die driftbuien waren wel goeddeels over toen ze zich beter kon verwoorden. Tijdens zo'n bui hield ik haar stevig vast tegen me aan (niet dat dat altijd makkelijk ging, ik heb bijvoorbeeld wel eens een kopstoot gekregen, tand door mijn lip, omdat ik haar niet snel genoeg in de houdgreep had). Het is verbazingwekkend hoe sterk zo'n kleintje kan zijn. Ik kon soms schrikken van de heftigheid, maar had ook medelijden met haar omdat ze zo zichzelf kwijt was.Ja, het is vooral heel sneu als ze zo overmand worden door hun eigen frustratie. Bij mijn dochter is zo'n driftbui ook altijd in een keer over, dan is ze er vanaf. Heel opmerkelijk, dan staat het zweet mij nog op de rug en loopt mevrouw weer fluitend door het huis
Dat klinkt heftig, betjebig. Heftiger dan 'doorsnee" denk ik. Kan me voorstellen dat je daar wel wat mee moet, als het nog steeds voortduurt. Bij de mijne was het meer echt een peuterfase. Het is wel altijd een pittig meisje gebleven, maar die driftbuien waren wel goeddeels over toen ze zich beter kon verwoorden. Tijdens zo'n bui hield ik haar stevig vast tegen me aan (niet dat dat altijd makkelijk ging, ik heb bijvoorbeeld wel eens een kopstoot gekregen, tand door mijn lip, omdat ik haar niet snel genoeg in de houdgreep had). Het is verbazingwekkend hoe sterk zo'n kleintje kan zijn. Ik kon soms schrikken van de heftigheid, maar had ook medelijden met haar omdat ze zo zichzelf kwijt was.Ja, het is vooral heel sneu als ze zo overmand worden door hun eigen frustratie. Bij mijn dochter is zo'n driftbui ook altijd in een keer over, dan is ze er vanaf. Heel opmerkelijk, dan staat het zweet mij nog op de rug en loopt mevrouw weer fluitend door het huis
donderdag 23 oktober 2014 21:05
donderdag 23 oktober 2014 21:26
Ik heb ook zo'n driftkikker van 2,5. Vandaag nog een driftbui van een dik kwartier omdat hij bij het oversteken mij een hand moest geven. Met zijn kersverse broertje in de draagdoek gesnoerd kreeg ik hem niet mee getild en dus hebben we een kwartier voor de ingang van het kdv doorgebracht, waar iedereen er fijn van mee kon genieten.
Ik ben duidelijk in wat ik wil en waarom (en kies ervoor om op dat moment bij een moe kind aardig wat door de vingers te zien) en wacht wel tot hij stopt met krijsen en dramatisch over de grond slierten. Al geef ik er de voorkeur aan om hem in de brandweergreep mee te nemen, na een meter of 50 kalmeert hij wel weer. Of niet, dan terug de brandweergreep in.
Ik ben duidelijk in wat ik wil en waarom (en kies ervoor om op dat moment bij een moe kind aardig wat door de vingers te zien) en wacht wel tot hij stopt met krijsen en dramatisch over de grond slierten. Al geef ik er de voorkeur aan om hem in de brandweergreep mee te nemen, na een meter of 50 kalmeert hij wel weer. Of niet, dan terug de brandweergreep in.
donderdag 23 oktober 2014 21:37
Mijn zoon kreeg niet vaak driftbuien maar als hij er 1 kreeg dan zat er niet anders op dan zo blasé ogend mogelijk in de buurt te blijven. En dan 'ineens' iets zien/horen. Zijn nieuwsgierigheid won het altijd van zijn woede.
Mijn nichtje daarintegen: dan kun je maar 1 ding doen. Over een schouder slingeren zodat ze alleen de rug kan raken en je de benen 'veilig' bijeen hebt voor je. Vooral rustig lopen en praten, eventueel verontschuldigend glimlachen naar geshockeerde voorbijgangers (niet dat ik mij schaam, meer om te laten zien dat ik niet van plan ben het kind iets aan te doen uit pure wanhoop maar nog 'in control' ben en een crisis probeer in te dammen). Na afloop idd even knuffelen. Maar goed, dan kan ik ook wel 'zen' blijven aangezien het niet mijn eigen dochter is. Maar qua meppen/schoppen/bijten/krabben maakt zijzelf geen verschil tussen moeder/oma/tante. Da's voor haar in zo'n moment 1 pot nat.
Mijn nichtje daarintegen: dan kun je maar 1 ding doen. Over een schouder slingeren zodat ze alleen de rug kan raken en je de benen 'veilig' bijeen hebt voor je. Vooral rustig lopen en praten, eventueel verontschuldigend glimlachen naar geshockeerde voorbijgangers (niet dat ik mij schaam, meer om te laten zien dat ik niet van plan ben het kind iets aan te doen uit pure wanhoop maar nog 'in control' ben en een crisis probeer in te dammen). Na afloop idd even knuffelen. Maar goed, dan kan ik ook wel 'zen' blijven aangezien het niet mijn eigen dochter is. Maar qua meppen/schoppen/bijten/krabben maakt zijzelf geen verschil tussen moeder/oma/tante. Da's voor haar in zo'n moment 1 pot nat.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 23 oktober 2014 22:02
Bij een driftbui negeer ik mijn zoon (4) volkomen. Sterker nog, ik loop weg.
Net als wanneer ik zeg "kom we gaan" en hij komt niet. Sinds de keer dat ik zei "oke, dan niet" en op mijn fiets stapte hoef ik het geen 2e keer te zeggen. (zweet stond me wel op de rug, want stel dat hij echt niet mee zou gaan, maar hij schrok zich te pletter en sindsdien gaat het prima)
Dus driftbuien? Hij heeft ze nauwelijks.
Overigens bespreek ik wel altijd met hem waarom hij boos/teleurgesteld/verdrietig was en dit werkt goed denk ik, in combinatie met bovenstaande. Hij kan het soms zelfs al benoemen en dat vind ik echt knap.
Net als wanneer ik zeg "kom we gaan" en hij komt niet. Sinds de keer dat ik zei "oke, dan niet" en op mijn fiets stapte hoef ik het geen 2e keer te zeggen. (zweet stond me wel op de rug, want stel dat hij echt niet mee zou gaan, maar hij schrok zich te pletter en sindsdien gaat het prima)
Dus driftbuien? Hij heeft ze nauwelijks.
Overigens bespreek ik wel altijd met hem waarom hij boos/teleurgesteld/verdrietig was en dit werkt goed denk ik, in combinatie met bovenstaande. Hij kan het soms zelfs al benoemen en dat vind ik echt knap.
