ik vind mezelf niet leuk

24-10-2014 03:17 10 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal,

Ik lees hier al een tijdje mee en heb besloten om ook maar eens wat te plaatsen. En dan ook maar gelijk m'n grootste probleem, als ik iets doe, doe ik het goed

Ik heb dus een probleem met zelfacceptatie. Ik heb niet zo'n fijne jeugd gehad. Veel tekort gekomen, moeder was erg egocentrisch en labiel, en erg kritisch richting mij. Ze gaf me echt het gevoel dat ik "stom" was. Ik ben hypergevoelig en heb een paniekstoornis gehad waardoor ik erg eenzaam ben geworden. Nu zit ik aan het eind van m'n herstel, maar ik ben nog steeds eenzaam en ik heb nog steeds moeite met mezelf te accepteren zoals ik ben... (Ik straf mezelf voor alles wat er mis is gegaan in m'n leven). Heeft iemand misschien tips? Dankjulliewel alvast!
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
ben je nog wakker?
Midden in de nacht een topic plaatsen voorziet meestal niet in snelle/uitgebreide reacties.



Maar jij vindt jezelf niet leuk omdat??? Alleen maar omdat je moeder je niet leuk vond/vindt? Helpt het als ik zeg dat er om me heen heel veel mensen zijn die mij niet leuk vinden? En gelukkig ook veel mensen die me wel leuk vinden. Smaken verschillen en je kunt nou eenmaal niet met iedereen even goed door één deur.



Ik ben in mijn jeugd gepest. Ik ben er sterker uit gekomen, omdat ik me voornam beter te worden dan die pestkoppen. En stiekem vind ik dat dat is gelukt, ik kom er soms wel eens eentje tegen, nou, ik heb het echt niet slecht gedaan . Dus dan recht ik mijn schouders en denk bij mezelf; Tsss, daar loop je nou met .... (wegens herkenbaarheid zal ik het maar niet invullen).



Je hebt twee keuzes. Jezelf weg laten drukken (wat jij dus doet) of jezelf voornemen om de ander eens wat te laten zien. Ik koos voor de tweede optie.

Maar ik kon die keuze maken omdat ik mezélf wel leuk en knap vond. Maar waarom ik dat vond, kan ik niet goed uitleggen, want zo geweldig waren mijn ouders nou ook weer niet, mijn zus was belangrijker.



Maar jezelf aardig vinden is wel een eerste stap. En hoe je dat moet doen, dat weet ik ook niet. Als jij op elk positief dingetje de negatieve zaken erbij gaat halen, dan wordt het voor ons lastig om je van het tegendeel te overtuigen. Dat is iets dat je toch echt zelf moet doen. Een ander kapsel, kledingadvies (en nee, kleren hoeven niet duur te zijn), een keer een make-up cursus zodat je je goede punten kunt benadrukken, zijn allemaal kleine dingetjes die kunnen helpen.
Aan het eind van je herstel?



Blijkbaar ben je dat toch niet..
Het lijkt me heel moeilijk wanneer je moeder je het gevoel heeft dat je dom bent. Dat lijkt me een behoorlijke aanslag op je zelfvertrouwen.

Je moet jezelf niet straffen voor de dingen die in jouw ogen mis zijn gegaan. Leer jezelf te accepteren wie je bent. Probeer je moeder steeds meer los te laten, het steeds minder belangrijk te vinden wat ze van je vindt. Schrijf je moeder bijvoorbeeld een brief, niet opsturen, en schrijf precies op wat haar gedrag en de thuissituatie voor jou was. Probeer er daarna afstand van te nemen. Het draait nu om jou, om jouw leven. Zeg elke dag tegen jezelf dat je goed bent zoals je bent. Dat je het waard bent om hier te zijn. Wanneer die zelfacceptatie er is durf je mss nieuwe vriendschappen aan te gaan.
Alle reacties Link kopieren
Allemaal bedankt voor de reacties! Ik ben er nu al wat verder door gekomen. Ik begrijp dat er wordt gezegd dat ik nog niet aan het eind van m'n herstel ben, maar geloof me, je weet niet waar ik vandaan kom..... Het is echt heel erg geweest. Niet om zielig te doen hoor, helemaal niet, maar ik kom echt van ver. Zelfhaat tot-en-met, zelfmoordgedachtes, niet de deur uit durven gaan, zware paniekaanvallen, dissosiatie, pfffffff.......... Dus wat dat betreft ben ik echt bijna aan het eind van de ellende. Deze gevoelens heb ik namelijk niet meer. Die heb ik in therapie hard aangepakt, en dat is gelukt. Met het openen van dit topic ben ik ook tot een conclusie gekomen (een hele fijne, joehoe!!). Het klopt niet meer! Ik vind mezelf tegenwoordig eigenlijk best leuk, maar mijn LEVEN niet. Groot verschil. Toch zorgt dit er wel voor dat ik mezelf blijf afstraffen en naar beneden blijf halen want; wie kan z'n eigen leven nou niet leuk maken Ik vind dat stom van mezelf... Maar weet je wat? Ik maak er een nieuw topic van.
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
Alle reacties Link kopieren
quote:Exces schreef op 24 oktober 2014 @ 08:49:

Ik ben in mijn jeugd gepest. Ik ben er sterker uit gekomen, omdat ik me voornam beter te worden dan die pestkoppen. En stiekem vind ik dat dat is gelukt, ik kom er soms wel eens eentje tegen, nou, ik heb het echt niet slecht gedaan . Dus dan recht ik mijn schouders en denk bij mezelf; Tsss, daar loop je nou met .... (wegens herkenbaarheid zal ik het maar niet invullen).



Je hebt twee keuzes. Jezelf weg laten drukken (wat jij dus doet) of jezelf voornemen om de ander eens wat te laten zien. Ik koos voor de tweede optie.

Maar ik kon die keuze maken omdat ik mezélf wel leuk en knap vond. Maar waarom ik dat vond, kan ik niet goed uitleggen, want zo geweldig waren mijn ouders nou ook weer niet, mijn zus was belangrijker.



Maar jezelf aardig vinden is wel een eerste stap. En hoe je dat moet doen, dat weet ik ook niet. Als jij op elk positief dingetje de negatieve zaken erbij gaat halen, dan wordt het voor ons lastig om je van het tegendeel te overtuigen. Dat is iets dat je toch echt zelf moet doen. Een ander kapsel, kledingadvies (en nee, kleren hoeven niet duur te zijn), een keer een make-up cursus zodat je je goede punten kunt benadrukken, zijn allemaal kleine dingetjes die kunnen helpen.



Hier ik nog even op reageren. Ten eerste; wat knap van je dat je boven je pesters bent gaan staan. Ik ben ook (een soort van) gepest, maar op latere leeftijd. Ik ga hier een nieuw topic over openen, want mij lukt het niet om erboven te gaan staan. Ik vind mezelf best knap, en ik ben heel lief voor anderen. Daarom kan ik er mss ook niet mee omgaan dat anderen dat niet voor mij zijn geweest. Mijn zelfvertrouwen was in die tijd ver te zoeken, met name door een ernstige paniekstoornis, en ipv hulp, steun of begrip werd ik uitgescholden, genegeerd en buitengesloten. Ik ben er zelfs door verhuisd. Dit zorgt nog altijd voor problemen, eenzaamheid en een teruggetrokken bestaan

Ik wil weer kunnen genieten van het leven, want... dat verdien ik eigenlijk wel!
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend dat je zo behandeld bent door je moeder. Logisch dat je zo over jezelf denkt als dat jaren gezegd is. Maar jij bent niet fout, maar je moeder. Bij je moeder moet je je juist veilig voelen.



Ik had zelf gelukkig wel lieve ouders die er altijd voor me waren. Mijn moeder is dat nog steeds. Met mijn vader is na de scheiding het contact verwaterd. Maar ik heb wel een lieve stiefvader nu.

Maar heb ook een minderwaardigheidscomplex . Ben veel gepest in mijn tienertijd om mijn uiterlijk en gedrag. Mijn uiterlijk omdat ik erg klein van stuk ben. Dat is mijn grootste complex. Het komt door mijn Aziatische afkomst, het is gewoon mijn bouw. Maar ik loop er vaak tegenaan. Bij de drankenzaak moet ik mijn ID nog laten zien met mijn 29 jaar. Ik word heel mijn leven al jonger geschat en vergeleken door andere mensen. Dat ik al groter had moeten zijn. En elke opmerking over mijn lengte vind ik pijnlijk. Nu werk in een leuk groepje. Maar toch wordt er nog regelmatig "kabouter" of "dwerg" tegen me gezegd. Of: "Ik zag je niet, je bent ook zo klein". Dan lach ik maar een beetje schaapachtig, maar het doet wel pijn. Want dan zien ze mij toch als een mindere. Tenminste dat komt wel zo over. Ben hier zelfs voor naar de psycholoog geweest. Die zei dat waarde niet van lengte afhangt. Maar ik voel dat gewoon zo en dat krijg ik niet uit mijn hoofd. Denk altijd dat het kwetsend bedoeld is.

Mijn gedrag is anders door autisme. Ik ben langzamer en heb meer uitleg nodig. Als ik iets eenmaal weet, blijft het erin. Maar het kost tijd om dingen onder die knie te krijgen. Mijn IQ is gemiddeld en kon qua leren goed mee. Maar in de praktijk niet. Ik kreeg op stages en werkplekken niet de tijd die ik nodig had. Het mislukte steeds, omdat ik niet kon voldoen. Dat gaf elke keer deuk in mijn zelfvertrouwen. Altijd het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn. Nu werk ik bij de SW en doe inpakwerk. Ik ben veel rustiger in mijn hoofd. Niet meer overprikkeld net als vroeger. Maar toch blijft het gevoel dat ik minder ben knagen. Als ik vroegere pesters tegenkom, kijk ik meteen weg en voel me nog onzeker. Want zij hebben het wel voor elkaar. Goede baan en jarenlange relatie. Zij hebben iets om trots op te zijn en om te laten zien. Ik niet. Nu ben ik best een einzelgänger en misschien past een relatie niet bij me. Maar het maakt me onzeker dat ik er nooit een gehad heb. Ik denk dat ik nooit goed genoeg zal zijn.

Stiekem zou ik ook wel boven vroegere pesters willen staan. Maar dan moet je wel iets hebben om te laten zien. En ik heb geen status.
Lieve hondenmens en jackie o, ik weet uit ervaring waar jullie het over hebben. Ik ben nu eindelijk zover dat mijn pesters er niet meer toe doen. Ik vond ook altijd dat ik niets had om trots op te zijn en dat geen status had. Maar door mijn man en de therapie weet ik dat ik een andere status heb dan mss mijn pesters, maar ik ben gelukkig. En ik weet niet of zij dat zijn. Ik hoef dat ook niet te wetenDe buitenkant en status doen er niet meer toe. Mijn leven is net zo waardevol als die van een ander. Ook al denk en voelt het soms van niet.Hondenmens, dat jij voor de SW werkt vind ik juist een kracht, geen zwakte. Ben trots op wie je bent. Die pesters hebben veel kapot gemaakt, maar laat je verdere leven niet door hen beïnvloeden. Jullie zijn prachtmensen en niemand heeft het recht jullie daar anders over te laten denken!
Hondenmens, dat je geen relatie hebt, betekent niet dat je het niet waard bent of dat je niet goed genoeg bent! Mss past een man niet bij je, maar je bent zeker iemands liefde waard. Mss past een single leven beter bij je. Dat maakt iemand met een relatie niet meer waard of een beter mens. De kracht zit van binnen. Jullie lijken me allebei een vriend voor het leven. Jullie persoonlijkheden zijn mss wel mooier dan die van de pesters. Onthoudt dat je het leven waard bent en dat je alle reden hebt om gelukkig te mogen zijn!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven