Relaties
alle pijlers
Doorgaan of stoppen?
zondag 25 mei 2014 00:15
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
Ik ben nieuw op dit forum. Ik moet echt even wat van me afschrijven. Gedachtes ordenen en durven om eerlijk te zijn tegen mijn vriend en mezelf.
Ik heb al bijna 2 jaar een relatie met iemand die tot mijn vriendenclub behoort. Niemand weet dat. In het begin wilde we onze relatie niet openbaar maken, omdat we echt zeker wilde zijn over onze gevoelens voor elkaar. We zijn nl. echt naar elkaar toegegroeid. Eerst gewoon vrienden en toen steeds meer. We hadden even geen zin in goedbedoelde adviezen e.d. van vrienden. (Tien jaar geleden hebben we ook al een relatie gehad).
Nu vindt mijn vriend het wel eens tijd worden dat we de relatie naar de buitenwereld bekend maken. Natuurlijk heeft hij gelijk. Echter, ik twijfel: ik vind het eigenlijk wel fijn zo. Onze relatie is nl. heel vrij: we zijn zo'n 2 avonden/nachten per week samen. Verder doen we alles alleen. Die twijfel van mij legt mijn vriend uit als twijfel over onze relatie. Hij wil duidelijkheid: bekendmaken van relatie of stoppen.
Waar ben ik bang voor? Waarom wil ik geen keuze maken? Ik hou toch van 'm? Gevalletje bindingsangst? Of durf ik mijn echte gevoelens niet toe te laten?
Ik heb al heel wat relaties gehad. Ik ben bang dat ook dit uiteindelijk weer uitgaat. Dat wil ik niet, maar ik wil wel vrijheid zoals ik die nu heb. Natuurlijk heeft mijn vriend recht op duidelijkheid, maar ik weet 't gewoon eventjes niet....
vrijdag 24 oktober 2014 10:20
Hoi Klokje,
Als je een patroon kunt herkennen in je gedrag in relaties, dan kun je kijken of je binnen dat patroon op een gegeven moment een verandering teweeg kan brengen. Daarom is het belangrijk om te kijken wat de overeenkomsten zijn en waar het altijd weer op stuk loopt. Want het enige wat al deze relaties bindt met elkaar.... dat ben jij. Dus bij jou ligt ook de verandering. En dat is juist zo mooi. Maar dan moet je wel weten waar je precies moet gaan veranderen, áls je al wilt veranderen uiteraard.
Andere vriendjes hebben dus ook wel een jaar hun mond moeten houden voordat jij het goed vond om het openlijk te laten zien. Hoe kwam die verandering tot stand? Werd je daar ook voor het blok gezet door hen? Wilde jij het zelf? Heb jij het wel eens uitgemaakt als vriendjes het je te lastig maakten als zij jullie relatie openbaar wilden maken?
Over het algemeen houden mensen er niet zo van dat ze geheim worden gehouden voor de buitenwereld. Dat wordt gezien alsof ze dan iets 'slechts' zijn, niet goed genoeg. Of dat jij misschien er wel meer mannen op nahoudt en het daarom niet verteld. Lees maar gewoon hier op de relatiepijler. Alle vrouwen die zeggen: hij wil me niet voorstellen aan zijn vrienden, krijgen te horen: smoezenlijst! Hij heeft een vriendin/vrouw/gezin! Je bent leuk voor de neuk, maar meer niet.
Het is geen kritiek om te onderzoeken waarom je steeds dit patroon doorloopt. Het is een handvat om te kijken hoe je het in de toekomst anders/beter kunt doen.
Als je een patroon kunt herkennen in je gedrag in relaties, dan kun je kijken of je binnen dat patroon op een gegeven moment een verandering teweeg kan brengen. Daarom is het belangrijk om te kijken wat de overeenkomsten zijn en waar het altijd weer op stuk loopt. Want het enige wat al deze relaties bindt met elkaar.... dat ben jij. Dus bij jou ligt ook de verandering. En dat is juist zo mooi. Maar dan moet je wel weten waar je precies moet gaan veranderen, áls je al wilt veranderen uiteraard.
Andere vriendjes hebben dus ook wel een jaar hun mond moeten houden voordat jij het goed vond om het openlijk te laten zien. Hoe kwam die verandering tot stand? Werd je daar ook voor het blok gezet door hen? Wilde jij het zelf? Heb jij het wel eens uitgemaakt als vriendjes het je te lastig maakten als zij jullie relatie openbaar wilden maken?
Over het algemeen houden mensen er niet zo van dat ze geheim worden gehouden voor de buitenwereld. Dat wordt gezien alsof ze dan iets 'slechts' zijn, niet goed genoeg. Of dat jij misschien er wel meer mannen op nahoudt en het daarom niet verteld. Lees maar gewoon hier op de relatiepijler. Alle vrouwen die zeggen: hij wil me niet voorstellen aan zijn vrienden, krijgen te horen: smoezenlijst! Hij heeft een vriendin/vrouw/gezin! Je bent leuk voor de neuk, maar meer niet.
Het is geen kritiek om te onderzoeken waarom je steeds dit patroon doorloopt. Het is een handvat om te kijken hoe je het in de toekomst anders/beter kunt doen.
vrijdag 24 oktober 2014 13:11
Sneeuwklokje: heb je het met je psych ook over dat je hier een topic over gestart hebt? Want ik kan me voorstellen dat alle aandacht en reacties hier invloed op je hebben en eea wakker maken. Misschien wat teveel van het goede, en rijdt dat de therapie in de wielen, haar aanpak en voortgang..
Neem ook vooral je tijd om eea te laten bezinken, even andere dingen te doen, zodat het je niet boven het hoofd groeit. Voelen wat je voelt, bedoel ik, zonder je verplicht te voelen hier ook steeds antwoord te (moeten) geven op vragen en prikkels. Tijd nemen om je eigen binnenste te voelen en neer te laten dwarrelen.
Daaruit komen namelijk inzichten van binnenuit naar boven ipv (een teveel aan inzichten/prikkels) van buitenaf. Het is en blijft jouw proces en jouw tempo..
Neem ook vooral je tijd om eea te laten bezinken, even andere dingen te doen, zodat het je niet boven het hoofd groeit. Voelen wat je voelt, bedoel ik, zonder je verplicht te voelen hier ook steeds antwoord te (moeten) geven op vragen en prikkels. Tijd nemen om je eigen binnenste te voelen en neer te laten dwarrelen.
Daaruit komen namelijk inzichten van binnenuit naar boven ipv (een teveel aan inzichten/prikkels) van buitenaf. Het is en blijft jouw proces en jouw tempo..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 24 oktober 2014 13:33
quote:sneeuwklokje74 schreef op 22 oktober 2014 @ 21:26:
[...]
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Oh klokje,wat mooi.
Dit is wat voelen is. Wat knap dat je dit nu kan, dit is volgens mij de eerste post waarin je schrijft wat je voelt.
En dat je dat nog niet intens toelaat is maar een kleine bijkomstigheid, door iedere keer maar een klein beetje voelen kun je het ook ervaren. Want daar gaat het om, het gevoel ervaren en dat zonder er een oordeel over te hebben. Gewoon laat het zijn, "ok, het zit dus op mijn borst en het is beklemmend, ok weet ik dat ook weer". Gewoon zoiets.
Of geef de beklemming een cijfer van één tot tien en probeer het morgen weer en kijk wat er gebeurt. Gewoon kijken vanaf de zijlijn zonder oordeel over jezelf of het gevoel van beklemming, het mag er zijn.
Je gaat goed.
[...]
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Oh klokje,wat mooi.
Dit is wat voelen is. Wat knap dat je dit nu kan, dit is volgens mij de eerste post waarin je schrijft wat je voelt.
En dat je dat nog niet intens toelaat is maar een kleine bijkomstigheid, door iedere keer maar een klein beetje voelen kun je het ook ervaren. Want daar gaat het om, het gevoel ervaren en dat zonder er een oordeel over te hebben. Gewoon laat het zijn, "ok, het zit dus op mijn borst en het is beklemmend, ok weet ik dat ook weer". Gewoon zoiets.
Of geef de beklemming een cijfer van één tot tien en probeer het morgen weer en kijk wat er gebeurt. Gewoon kijken vanaf de zijlijn zonder oordeel over jezelf of het gevoel van beklemming, het mag er zijn.
Je gaat goed.
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
vrijdag 24 oktober 2014 14:45
@Suzy
Psych weet van dit forum. Ze leest zelfs (af en toe) mee. Eigenlijk verdenk ik Doreia ervan stiekem van mijn psych te zijn
Ik beschouw dit hier als een dagboek. Dat dagboek geeft af en toe antwoord. Dat vind ik wel fijn. Ik heb eerst een echt dagboek bij willen houden, maar dit werkte voor mij beter. Vind psych oké. Psych en ik beschouwen het als toegevoegde waarde. Zo begon zij weken terug over mijn relaties. Ik klap dicht, ik weet niets, ik voel niets, ik wil niets. Nu, deze week, naar aanleiding van mijn post dat ik ex wil bellen, ga ik uiteindelijk nadenken en voelen waar het exen betreft. Psych pikt dat op. Psych (en ikzelf ook) denkt dat als ik niet op dit forum zat, ik vast op een andere manier toch het 'sparren', de 'spiegel' opzocht. Buiten psych om. Dus is oké.
Soms heb ik op werk een gesprek met iemand die totaal anders over een kwestie denkt als ik. Thuisgekomen denk ik terug aan dat gesprek en bedenk me dat er in de denkwijze van die ander ook wel wat zit. En soms neem ik die denkwijze over, soms niet. Blijf ik bij mijn eigen denkwijze of ergens in het midden. Ongeacht wat ik 'kies' heb ik respect voor de denkwijze van die ander. En eenmaal 'gekozen' kan mijn denkwijze best nog wel eens wijzigen. Geen probleem: voortschrijdend inzicht.
Zo werkt dit forum ook voor mij. Proberen de zaken vanuit verschillende perspectieven te zien, maar zelf blijven uitmaken wat voor mij belangrijk is, geldt en wat ik op mezelf betrek.
Psych weet van dit forum. Ze leest zelfs (af en toe) mee. Eigenlijk verdenk ik Doreia ervan stiekem van mijn psych te zijn
Ik beschouw dit hier als een dagboek. Dat dagboek geeft af en toe antwoord. Dat vind ik wel fijn. Ik heb eerst een echt dagboek bij willen houden, maar dit werkte voor mij beter. Vind psych oké. Psych en ik beschouwen het als toegevoegde waarde. Zo begon zij weken terug over mijn relaties. Ik klap dicht, ik weet niets, ik voel niets, ik wil niets. Nu, deze week, naar aanleiding van mijn post dat ik ex wil bellen, ga ik uiteindelijk nadenken en voelen waar het exen betreft. Psych pikt dat op. Psych (en ikzelf ook) denkt dat als ik niet op dit forum zat, ik vast op een andere manier toch het 'sparren', de 'spiegel' opzocht. Buiten psych om. Dus is oké.
Soms heb ik op werk een gesprek met iemand die totaal anders over een kwestie denkt als ik. Thuisgekomen denk ik terug aan dat gesprek en bedenk me dat er in de denkwijze van die ander ook wel wat zit. En soms neem ik die denkwijze over, soms niet. Blijf ik bij mijn eigen denkwijze of ergens in het midden. Ongeacht wat ik 'kies' heb ik respect voor de denkwijze van die ander. En eenmaal 'gekozen' kan mijn denkwijze best nog wel eens wijzigen. Geen probleem: voortschrijdend inzicht.
Zo werkt dit forum ook voor mij. Proberen de zaken vanuit verschillende perspectieven te zien, maar zelf blijven uitmaken wat voor mij belangrijk is, geldt en wat ik op mezelf betrek.
vrijdag 24 oktober 2014 15:01
quote:Doreia schreef op 24 oktober 2014 @ 14:49:
Ik ben alleen bewindvoerder, geen psych Pik het wel op als (groot) compliment en ben blij dat ik niet haaks sta op je psych!Nee, je staat daar absoluut niet haaks op; integendeel! En daarnaast heb je net als zij het talent om echt de meest vreselijke vragen te stellen... (En dat mag je ook als compliment beschouwen!)
Ik ben alleen bewindvoerder, geen psych Pik het wel op als (groot) compliment en ben blij dat ik niet haaks sta op je psych!Nee, je staat daar absoluut niet haaks op; integendeel! En daarnaast heb je net als zij het talent om echt de meest vreselijke vragen te stellen... (En dat mag je ook als compliment beschouwen!)
vrijdag 24 oktober 2014 15:09
quote:Doreia schreef op 24 oktober 2014 @ 15:05:
Dank u dank u! Ik stel ze om je verder te helpen en om je te helpen je blinde vlekken op te lossen.
Leuk dat je psych ook af en toe meeleest Vraag effe feedback over de vaste posters in je topic hahaha.Dan blijken we allemaal wat te mankeren en raakt zij overwerkt met zoveel aanvragen.
Dank u dank u! Ik stel ze om je verder te helpen en om je te helpen je blinde vlekken op te lossen.
Leuk dat je psych ook af en toe meeleest Vraag effe feedback over de vaste posters in je topic hahaha.Dan blijken we allemaal wat te mankeren en raakt zij overwerkt met zoveel aanvragen.
En ik ontdekte iets, bitterder dan de dood: de vrouw, die een valstrik is en wier hart een net is en wier handen boeien zijn.
vrijdag 24 oktober 2014 23:36
quote:sneeuwklokje74 schreef op 22 oktober 2014 @ 21:26:
[...]
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Ik kies ook voor optie 2. Ik wil mij niet laten leiden door angst. Zonder die angst zou ik het liefst doorwillen met ex. Ik hoop dat ik die kans krijg (Ben bang dat ex in die tussentijd, terecht, met zijn eigen leven doorgaat.). Maar nu is dat heel dubbel, want ik krijg het spaansbenauwd als ik me nu bedenk een relatie te hebben.
Over het moeilijk praten: dat ik controle ik wil, zie ik als ongeveer hetzelfde als wat jij zegt: ik wil mensen op afstand houden. Laat mij het zelf maar oplossen. Kom niet te dichtbij, dat vind ik eng. Op die wijze houd ik de controle.Graag gedaan. Zoals ik al zei herken ik erg veel van je verhaal.
[...]
Wat fijn dat je reageert! Ik las je post door en het was allemaal begrijpelijk en toen kwam dat zinnetje van "...het gevoel hebben dat er een vrachtwagen op mijn borstkas geparkeerd staat wanneer ik aan een vaste relatie denk...". Dat zinnetje is zo waar. Ik stop dat gevoel weg. Psych vroeg laatst wat het dan is, hoe het voelt. Het is dit: het paniekerige gevoel, beklemmend. Als ik het intens wil voelen, breekt het zweet mij uit.
Ik kies ook voor optie 2. Ik wil mij niet laten leiden door angst. Zonder die angst zou ik het liefst doorwillen met ex. Ik hoop dat ik die kans krijg (Ben bang dat ex in die tussentijd, terecht, met zijn eigen leven doorgaat.). Maar nu is dat heel dubbel, want ik krijg het spaansbenauwd als ik me nu bedenk een relatie te hebben.
Over het moeilijk praten: dat ik controle ik wil, zie ik als ongeveer hetzelfde als wat jij zegt: ik wil mensen op afstand houden. Laat mij het zelf maar oplossen. Kom niet te dichtbij, dat vind ik eng. Op die wijze houd ik de controle.Graag gedaan. Zoals ik al zei herken ik erg veel van je verhaal.
zaterdag 25 oktober 2014 02:01
Zal ik ooit loskomen van ex? Of ex van mij? Ik zag 'm vanavond in de kroeg. Hij zag mij niet. Hij was in gesprek met een vrouw. En ik was jaloers. Hij heeft altijd vrouwen om zich heen, maar nu irriteert het mij. Ik ben weggegaan.
Slaat nergens op dat ik nu een soort van bezitterig zit te doen. En ja ik ben boos op hem, maar ik mis hem ook. En ik doe het fout: wijntje teveel. Waarom? Totaal geen ruggengraat. En de verleiding om ex te bellen. Ik doe het niet.
Slaat nergens op dat ik nu een soort van bezitterig zit te doen. En ja ik ben boos op hem, maar ik mis hem ook. En ik doe het fout: wijntje teveel. Waarom? Totaal geen ruggengraat. En de verleiding om ex te bellen. Ik doe het niet.
zaterdag 25 oktober 2014 10:06
Andere vriendjes hebben dus ook wel een jaar hun mond moeten houden voordat jij het goed vond om het openlijk te laten zien. Hoe kwam die verandering tot stand? Werd je daar ook voor het blok gezet door hen? Wilde jij het zelf? Heb jij het wel eens uitgemaakt als vriendjes het je te lastig maakten als zij jullie relatie openbaar wilden maken?
Met ex was echt een geheime relatie. Met anderen niet. Ik liep er alleen meestal niet zo hard achteraan om iemand als 'mijn vriend' te noemen en als stel op familiebezoek en zo te gaan. Dus gebeurde idd dat ik na bijv. een jaar de vriend in kwestie 'officieel' voorstelde aan ouders of aan vrienden (die allemaal wel wisten dat we samen waren).
Ik ben nooit echt voor het blok gezet. Het liep gewoon zo. Exen deden nooit echt moeilijk. Ja, wel eens de vraag gehad wanneer hij nou eens voorgesteld werd aan mijn naasten. Maar meer niet. Wel heeft Ex gezegd in boze bui dat hij er alleen was voor de lusten en niet de lasten. Maar ja, hij was boos. Geen idee of anderen dat ook dachten.
Met ex was echt een geheime relatie. Met anderen niet. Ik liep er alleen meestal niet zo hard achteraan om iemand als 'mijn vriend' te noemen en als stel op familiebezoek en zo te gaan. Dus gebeurde idd dat ik na bijv. een jaar de vriend in kwestie 'officieel' voorstelde aan ouders of aan vrienden (die allemaal wel wisten dat we samen waren).
Ik ben nooit echt voor het blok gezet. Het liep gewoon zo. Exen deden nooit echt moeilijk. Ja, wel eens de vraag gehad wanneer hij nou eens voorgesteld werd aan mijn naasten. Maar meer niet. Wel heeft Ex gezegd in boze bui dat hij er alleen was voor de lusten en niet de lasten. Maar ja, hij was boos. Geen idee of anderen dat ook dachten.
zaterdag 25 oktober 2014 10:50
quote:sneeuwklokje74 schreef op 23 oktober 2014 @ 20:33:
Echt voor het blok zetten in de trant van slikken of stikken dat was afgelopen mei. Een paar dagen voordat ik dit topic opende. Hij heeft altijd geweten van mijn twijfels. Hij heeft mij kwalijk genomen dat ik nooit wat aan die twijfels deed; dat ik het wel best vond zo.
Hij heeft, toen voor ons duidelijk was, dat er toch echt wel wat was tussen ons het best erg gevonden om dit voor zich te moeten houden.
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.
Door de aaneenschakeling van relaties en scharrels en de drang naar daten wanneer je het zwaar hebt, komt het op mij over alsof je door middel van een relatie of verliefdheid ergens van weg loopt. Zoals een alcoholist die naar de drank grijpt om pijn en verdriet weg te stoppen.
Wellicht daarom ook die schaamte? Of waar schaam je je precies voor?
Echt voor het blok zetten in de trant van slikken of stikken dat was afgelopen mei. Een paar dagen voordat ik dit topic opende. Hij heeft altijd geweten van mijn twijfels. Hij heeft mij kwalijk genomen dat ik nooit wat aan die twijfels deed; dat ik het wel best vond zo.
Hij heeft, toen voor ons duidelijk was, dat er toch echt wel wat was tussen ons het best erg gevonden om dit voor zich te moeten houden.
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.
Door de aaneenschakeling van relaties en scharrels en de drang naar daten wanneer je het zwaar hebt, komt het op mij over alsof je door middel van een relatie of verliefdheid ergens van weg loopt. Zoals een alcoholist die naar de drank grijpt om pijn en verdriet weg te stoppen.
Wellicht daarom ook die schaamte? Of waar schaam je je precies voor?
zaterdag 25 oktober 2014 12:59
Maar ja hij was boos? En als je boos bent zeg je dingen die je niet meent? Of zeg je, als je boos bent, precies datgene wat je dwars zit? In zijn geval lijkt me dat hij het niet leuk vond om geheim te worden gehouden, zie ook het feit dat jullie niet meer samen zijn. En wees eens eerlijk: hij wás er toch ook alleen maar voor de lusten en niet de lasten?
zaterdag 25 oktober 2014 13:35
quote:sneeuwklokje74 schreef op 23 oktober 2014 @ 20:33:
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.Uh, waar schaam je je in dit geval voor want die zie ik niet zo? Als het om de hoeveelheid gaat dan lijkt schaamte me misplaatst gevoel wat thuis hoort in de jaren 50 dus stop daarmee joh. De tijd is echt voorbij hoor dat vrouwen het gedrag van een non horen te vertonen of dat je een slet bent als je niet met je derde vriendje toont.
Hoeveel vriendjes ik heb gehad? Ik heb vanaf mijn 14e tot nu eigenlijk bijna altijd relaties of hoe je dat ook noemt gehad. 4 keer samengewoond (nooit samen huis gekocht). Verder nog een paar relaties van 1à 2 jaar, wat scharrels en ONS. Als ik dit zo typ, schaam ik me vreselijk. En van een aantal van 'die paar relaties' wist idd niemand echt.
Een post met wat droge info, en heel veel schaamte.Uh, waar schaam je je in dit geval voor want die zie ik niet zo? Als het om de hoeveelheid gaat dan lijkt schaamte me misplaatst gevoel wat thuis hoort in de jaren 50 dus stop daarmee joh. De tijd is echt voorbij hoor dat vrouwen het gedrag van een non horen te vertonen of dat je een slet bent als je niet met je derde vriendje toont.
zaterdag 25 oktober 2014 14:10
quote:sneeuwklokje74 schreef op 25 oktober 2014 @ 10:06:
Andere vriendjes hebben dus ook wel een jaar hun mond moeten houden voordat jij het goed vond om het openlijk te laten zien. Hoe kwam die verandering tot stand? Werd je daar ook voor het blok gezet door hen? Wilde jij het zelf? Heb jij het wel eens uitgemaakt als vriendjes het je te lastig maakten als zij jullie relatie openbaar wilden maken?
Met ex was echt een geheime relatie. Met anderen niet. Ik liep er alleen meestal niet zo hard achteraan om iemand als 'mijn vriend' te noemen en als stel op familiebezoek en zo te gaan. Dus gebeurde idd dat ik na bijv. een jaar de vriend in kwestie 'officieel' voorstelde aan ouders of aan vrienden (die allemaal wel wisten dat we samen waren).
Ik ben nooit echt voor het blok gezet. Het liep gewoon zo. Exen deden nooit echt moeilijk. Ja, wel eens de vraag gehad wanneer hij nou eens voorgesteld werd aan mijn naasten. Maar meer niet. Wel heeft Ex gezegd in boze bui dat hij er alleen was voor de lusten en niet de lasten. Maar ja, hij was boos. Geen idee of anderen dat ook dachten.
Je hoeft ook niet iedereen aan je ouders voor te stellen als je zelf al weet dat het geen partner is voor het leven. Mijn ouders hadden he zelfs liever niet want die vonden het ook vermoeiend als ze elke keer met iemand anders moesten kennis maken en vervolgens was die persoon weg en zat er weer iemand anders aan de eettafel.
Je ex was gewoon een uitzondering omdat je hem expliciet had vermeld dat je niet wilde dat jullie vrienden er van af wisten. Dat is fundamenteel anders omdat hij dus ook naar zijn eigen vrienden toe iets moest verzwijgen, dat is nog net gen liegen maar het is gewoon niet oké om zoiets van iemand te vragen als je niks fout doet.
En dan krijgt een relatie ineens een andere lading want je geeft iemand een signaal da er dus een moment komt dat het wel gaat gebeuren en al helemaal als de relatie al jaren duurt.
Zie het zo. Jij bent nog steeds verliefd op ex en het komt goed tussen jullie. Hij vraagt je wel dat het niet naar buiten mag komen want anders zal iedereen hem een loser vinden omdat hij er weer "ingetrapt" is.
Op elke feestje en partijtje kom je apart binnen en je mag hem niet aanraken en je moet ook onthouden dat je niets zegt wat je doet op persoonlijk gebied want anders komt het uit. Als je bij hem blijft slapen moet je 's ochtends vroeg wel weg of jullie blijven de hele dag binnen want hij wil niet dat jullie betrapt worden. Dat kan niet altijd want hij heeft het druk en ook tijd voor zich zelf nodig en als hij met iemand uit de vriendengroep weggaat kan je niet mee want, tsja, ze zouden eens gaan denken.
Na een jaar(!!!!)hoop je dat hij genoeg overtuigd is van jullie liefde en relatiekansen om er mee naar buiten te treden. Je wil hem kunnen knuffelen op straat of hem aanraken op een feest, je wil de wereld laten zien hoe gek je op hem bent en hij op jou. Maar dat ziet hij niet zitten, het is te vroeg.
Bedenk, hij lijkt er wel helemaal geen moeite mee te hebben. Jullie hebben lol, heerlijke seks en goeie gesprekken in de beslotenheid van jou of zijn huis maar daar buiten moet je weer op een afstand blijven.
Dus ga je met anderen op vakantie, met nieuwjaarsdag een kusje op de wang, en je mag met niemand er over praten.
Na 2 jaar barst je nog steeds van verliefdheid maar hij doet nog steeds geen aanstalten om iemand op de hoogte te stellen. Je vraagt je af of je zijn vriendin bent of gewoon een leuke opvulling voor zijn dooie momenten. Wordt er nou met je gespeeld is hij wel gek op je want hoewel jullie he hartstikke leuk hebben verberg ie je voor de buitenwereld. Heeft hij stiekem geen andere plannen hoe lang wil hij je verborgen houden want elke keer als je je vrienden ziet voel je je steeds meer een bedrieger want je houdt er nog een leven op na waar niemand iets van weet.
En dan komt het moment, je hebt je zelf opgepept om na 2 jaar de nederige vraag te stellen of hij het ook niet leuker zou vinden om het iedereen te vertellen. Zo kan je samen naar feestjes ,op vakantie, gierend van het lachen samen bij Ikea bedden uitproberen zonder bang te zijn dat iemand het ziet, sterker nog, je kunt er nog napret over hebben door het je vrienden te vertellen.
En hij zegt botweg nee. Nee, hij ziet niet in waarom wan jullie hadden het zo afgesproken en als jij daar niet verder aan mee wil doen is het uit. Je moet accepteren dat jullie relatie altijd geheim blijft, dat er voor jou nooit enige zekerheid komt dat hij voor je kiest en dat hij het jammer voor je vindt dat dat voor jou onzeker is maar hij is toch heel duidelijk tegen je geweest 2 jaar geleden.
Je ziet wel dat hij het jammer vindt en af en toe belt hij je,je hart slaat sneller en je hoopt dat hij zich bedacht heeft en jullie duiken met elkaar het bed in. "Alles komt toch goed" maar de volgende dag kan je vertrekken want hij wil het toch echt geheim houden.
Hij belt je weer, hij heeft spijt "je racet naar hem toe maar als zijn deur opengaat slaat ie hem voor je neus dicht als hij ziet dat jij het bent en daarna krijg je een appje of hij je alsjeblieft met rust laat want hij heeft het moeilijk.
En dat lieve Sneeuwklok is wat er is gebeurd. Je angst heeft je al deze dingen aangedaan en afgenomen. Is het te repareren, dat weet ik niet maar vraag je af hoeveel ruimte je je angst wil geven in je leven. Behoedt je angst je voor pijn en eenzaamheid of zorgt hij daar juist voor.
Is het een idee voor je om je 4 relaties(met wie je samen hebt gewoond) eens te beschrijven door de rollen om te draaien?
Andere vriendjes hebben dus ook wel een jaar hun mond moeten houden voordat jij het goed vond om het openlijk te laten zien. Hoe kwam die verandering tot stand? Werd je daar ook voor het blok gezet door hen? Wilde jij het zelf? Heb jij het wel eens uitgemaakt als vriendjes het je te lastig maakten als zij jullie relatie openbaar wilden maken?
Met ex was echt een geheime relatie. Met anderen niet. Ik liep er alleen meestal niet zo hard achteraan om iemand als 'mijn vriend' te noemen en als stel op familiebezoek en zo te gaan. Dus gebeurde idd dat ik na bijv. een jaar de vriend in kwestie 'officieel' voorstelde aan ouders of aan vrienden (die allemaal wel wisten dat we samen waren).
Ik ben nooit echt voor het blok gezet. Het liep gewoon zo. Exen deden nooit echt moeilijk. Ja, wel eens de vraag gehad wanneer hij nou eens voorgesteld werd aan mijn naasten. Maar meer niet. Wel heeft Ex gezegd in boze bui dat hij er alleen was voor de lusten en niet de lasten. Maar ja, hij was boos. Geen idee of anderen dat ook dachten.
Je hoeft ook niet iedereen aan je ouders voor te stellen als je zelf al weet dat het geen partner is voor het leven. Mijn ouders hadden he zelfs liever niet want die vonden het ook vermoeiend als ze elke keer met iemand anders moesten kennis maken en vervolgens was die persoon weg en zat er weer iemand anders aan de eettafel.
Je ex was gewoon een uitzondering omdat je hem expliciet had vermeld dat je niet wilde dat jullie vrienden er van af wisten. Dat is fundamenteel anders omdat hij dus ook naar zijn eigen vrienden toe iets moest verzwijgen, dat is nog net gen liegen maar het is gewoon niet oké om zoiets van iemand te vragen als je niks fout doet.
En dan krijgt een relatie ineens een andere lading want je geeft iemand een signaal da er dus een moment komt dat het wel gaat gebeuren en al helemaal als de relatie al jaren duurt.
Zie het zo. Jij bent nog steeds verliefd op ex en het komt goed tussen jullie. Hij vraagt je wel dat het niet naar buiten mag komen want anders zal iedereen hem een loser vinden omdat hij er weer "ingetrapt" is.
Op elke feestje en partijtje kom je apart binnen en je mag hem niet aanraken en je moet ook onthouden dat je niets zegt wat je doet op persoonlijk gebied want anders komt het uit. Als je bij hem blijft slapen moet je 's ochtends vroeg wel weg of jullie blijven de hele dag binnen want hij wil niet dat jullie betrapt worden. Dat kan niet altijd want hij heeft het druk en ook tijd voor zich zelf nodig en als hij met iemand uit de vriendengroep weggaat kan je niet mee want, tsja, ze zouden eens gaan denken.
Na een jaar(!!!!)hoop je dat hij genoeg overtuigd is van jullie liefde en relatiekansen om er mee naar buiten te treden. Je wil hem kunnen knuffelen op straat of hem aanraken op een feest, je wil de wereld laten zien hoe gek je op hem bent en hij op jou. Maar dat ziet hij niet zitten, het is te vroeg.
Bedenk, hij lijkt er wel helemaal geen moeite mee te hebben. Jullie hebben lol, heerlijke seks en goeie gesprekken in de beslotenheid van jou of zijn huis maar daar buiten moet je weer op een afstand blijven.
Dus ga je met anderen op vakantie, met nieuwjaarsdag een kusje op de wang, en je mag met niemand er over praten.
Na 2 jaar barst je nog steeds van verliefdheid maar hij doet nog steeds geen aanstalten om iemand op de hoogte te stellen. Je vraagt je af of je zijn vriendin bent of gewoon een leuke opvulling voor zijn dooie momenten. Wordt er nou met je gespeeld is hij wel gek op je want hoewel jullie he hartstikke leuk hebben verberg ie je voor de buitenwereld. Heeft hij stiekem geen andere plannen hoe lang wil hij je verborgen houden want elke keer als je je vrienden ziet voel je je steeds meer een bedrieger want je houdt er nog een leven op na waar niemand iets van weet.
En dan komt het moment, je hebt je zelf opgepept om na 2 jaar de nederige vraag te stellen of hij het ook niet leuker zou vinden om het iedereen te vertellen. Zo kan je samen naar feestjes ,op vakantie, gierend van het lachen samen bij Ikea bedden uitproberen zonder bang te zijn dat iemand het ziet, sterker nog, je kunt er nog napret over hebben door het je vrienden te vertellen.
En hij zegt botweg nee. Nee, hij ziet niet in waarom wan jullie hadden het zo afgesproken en als jij daar niet verder aan mee wil doen is het uit. Je moet accepteren dat jullie relatie altijd geheim blijft, dat er voor jou nooit enige zekerheid komt dat hij voor je kiest en dat hij het jammer voor je vindt dat dat voor jou onzeker is maar hij is toch heel duidelijk tegen je geweest 2 jaar geleden.
Je ziet wel dat hij het jammer vindt en af en toe belt hij je,je hart slaat sneller en je hoopt dat hij zich bedacht heeft en jullie duiken met elkaar het bed in. "Alles komt toch goed" maar de volgende dag kan je vertrekken want hij wil het toch echt geheim houden.
Hij belt je weer, hij heeft spijt "je racet naar hem toe maar als zijn deur opengaat slaat ie hem voor je neus dicht als hij ziet dat jij het bent en daarna krijg je een appje of hij je alsjeblieft met rust laat want hij heeft het moeilijk.
En dat lieve Sneeuwklok is wat er is gebeurd. Je angst heeft je al deze dingen aangedaan en afgenomen. Is het te repareren, dat weet ik niet maar vraag je af hoeveel ruimte je je angst wil geven in je leven. Behoedt je angst je voor pijn en eenzaamheid of zorgt hij daar juist voor.
Is het een idee voor je om je 4 relaties(met wie je samen hebt gewoond) eens te beschrijven door de rollen om te draaien?
zaterdag 25 oktober 2014 19:50
quote:waterplant schreef op 25 oktober 2014 @ 14:13:
p.s. ik sterf bijna in de hoeveelheid werk die ik op het moment heb dus ik zal iets minder reageren.
Lief dat je dat meldt, waardeer je bijdrage enorm!
Maar voel je sowieso nooit verplicht om te lezen of te reageren hoor!
... Enne, niet alleen maar werken hè; af en toe even ontspannen, bijv. door zo'n enorm relaxte ontspanningsmassage
p.s. ik sterf bijna in de hoeveelheid werk die ik op het moment heb dus ik zal iets minder reageren.
Lief dat je dat meldt, waardeer je bijdrage enorm!
Maar voel je sowieso nooit verplicht om te lezen of te reageren hoor!
... Enne, niet alleen maar werken hè; af en toe even ontspannen, bijv. door zo'n enorm relaxte ontspanningsmassage
zaterdag 25 oktober 2014 20:14
Nou Millennial, ik hoop dat het geen kwestie van jaren of van nooit wordt, dat ex en ik elkaar kunnen loslaten. Toch blijf ik het zwak van mijzelf vinden dat ik mij zo in het verlangen laat meeslepen. Waar is mijn verstand?
Ik schaam me niet zozeer voor de hoeveelheid exen. Het is nou ook niet zo dat ik er trots op ben, maar schamen is een te groot woord. Het was altijd oprecht. Geen verkeerde bedoelingen, dus wat dat betreft kan ik mijzelf recht in de spiegel aankijken.
De schaamte is wel het mislukken van relaties. Het keer op keer niet in staat zijn een relatie te hebben. De onrust, het 'de koek is op' gevoel, het niet eens weten waarom, het verliefd zijn op een ander. Ja, daar schaam ik mij diep voor. Vier keer samenwonen en dus weer 4 keer apart gaan wonen. Maar ook al die andere relaties waarbij het niet tot samenwonen kwam;p. Misschien wel relaties uitgemaakt omdat partner samenwoon-plannen had. Ik weet dat eigenlijk niet zo goed meer.
En ik denk dat Zimi gelijk heeft: ik loop ergens voor weg. Er is angst. Geen idee wat allemaal: angst om pijn te voelen, angst om niet geleefd te hebben, angst om mezelf vast te leggen, angst om vrijheid in te leveren.
En als ik het verhaal van Waterplant lees icm de vraag van Doreia:
En wees eens eerlijk: hij wás er toch ook alleen maar voor de lusten en niet de lasten?
Pfff, ik vind van niet. Ik was er voor ex als hij het moeilijk had. Hij kon op mij rekenen. Dat weet hij toch ook?
Maar als ik dan het omgekeerde verhaal lees, schrik ik en snap ik niet dat ik zo heb kunnen doen.
Zou hij echt zo denken?
Eigenlijk wil ik dit heel graag weten en zou ik graag een gesprek willen hebben, hopende dat hij zegt dat het allemaal wel meevalt; dat hij niet echt gekwetst is.
Maar ik durf nu niet. Als ik hem nu tegenkom, komt er niets van dat gesprek. Dan liggen we direct in bed.
Ik schaam me niet zozeer voor de hoeveelheid exen. Het is nou ook niet zo dat ik er trots op ben, maar schamen is een te groot woord. Het was altijd oprecht. Geen verkeerde bedoelingen, dus wat dat betreft kan ik mijzelf recht in de spiegel aankijken.
De schaamte is wel het mislukken van relaties. Het keer op keer niet in staat zijn een relatie te hebben. De onrust, het 'de koek is op' gevoel, het niet eens weten waarom, het verliefd zijn op een ander. Ja, daar schaam ik mij diep voor. Vier keer samenwonen en dus weer 4 keer apart gaan wonen. Maar ook al die andere relaties waarbij het niet tot samenwonen kwam;p. Misschien wel relaties uitgemaakt omdat partner samenwoon-plannen had. Ik weet dat eigenlijk niet zo goed meer.
En ik denk dat Zimi gelijk heeft: ik loop ergens voor weg. Er is angst. Geen idee wat allemaal: angst om pijn te voelen, angst om niet geleefd te hebben, angst om mezelf vast te leggen, angst om vrijheid in te leveren.
En als ik het verhaal van Waterplant lees icm de vraag van Doreia:
En wees eens eerlijk: hij wás er toch ook alleen maar voor de lusten en niet de lasten?
Pfff, ik vind van niet. Ik was er voor ex als hij het moeilijk had. Hij kon op mij rekenen. Dat weet hij toch ook?
Maar als ik dan het omgekeerde verhaal lees, schrik ik en snap ik niet dat ik zo heb kunnen doen.
Zou hij echt zo denken?
Eigenlijk wil ik dit heel graag weten en zou ik graag een gesprek willen hebben, hopende dat hij zegt dat het allemaal wel meevalt; dat hij niet echt gekwetst is.
Maar ik durf nu niet. Als ik hem nu tegenkom, komt er niets van dat gesprek. Dan liggen we direct in bed.
