Zwanger
alle pijlers
Zwangerschapsdepressie ?
maandag 20 oktober 2014 10:49
Beste dames,
Ik ben op dit moment 36 weken zwanger van mijn eerste en weet het gewoon echt niet meer. Ik zal kort mijn verhaal proberen te doen.
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik wil het eigenlijk ook niet hardop zeggen maar ik ben mijn kind spuugzat.. kindje beweegt ongelooflijk veel en ik slaap bijna niet, hooguit 2 uurtjes per nacht en 's middags probeer ik dan altijd nog wat te slapen omdat ik gewoon echt kapot ben, maar dan wordt er weer vrolijk getrapt tegen mijn ribben en ben ik al gauw weer wakker.
Ik weet dat ik me er niet aan mag irriteren en ik weet ook echt dat het alleen maar goed is maar ik kan er totaal niets aan doen. Het is zelfs zo erg dat ik soms mijn buik heel strak vasthoudt ( soort van indruk aan beide kanten met beide handen) zodat ik de kleine dan een soort van blokkeer om te bewegen.. Voel me echt vreselijk schuldig als ik dat heb gedaan, maar ik raak zo gefrustreerd!!
Ik spuug al de gehele zwangerschap. Ik heb me twee keer laten opnemen voor uitdroging, dat waren de keren dat het echt te erg werd. Soms heb ik dagen dat ik weer echt te veel spuug, maar dat ik denk ja daag ga me niet nog een keer laten opnemen ben dat ook zat. Stomme gedachten natuurlijk want doordat ik steeds blijf spugen ben ik gewoon veel zwakker.
Ik ben vaak duizelig en zie continu sterretjes.. val ook regelmatig flauw. Het zal vast aan mijn bloedarmoede en lage bloeddruk (100/50 gemiddeld) liggen, maar het breekt je toch echt op. Buiten dat om heb ik het gevoel alsof mijn rechterbeen afsterft.. Tijdens het lopen, of zelfs zitten, schiet er een pijnscheut door mijn gehele bovenbeen en dat houdt echt een tijdje aan. Is dit gevaarlijk of hoort dit er ook bij? (ik wil niet klagen of zo hoor.. Jeetje wat een opsomming)
Zelf weet ik dat het echt afwachten is, maar ik heb het gevoel dat ik me alleen maar meer en meer ga ergeren aan dit onschuldige kind. Voel me een vreselijk mens dat ik zo ongelooflijk loop te klagen om een bewegelijk kindje in mijn buik. Weet dat er genoeg vrouwen zijn die hier een moord voor zouden doen! Maar ik ben in een soort van tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant weet ik dat de kleine er niets aan kan doen en die het gewoon naar zijn/haar zin heeft. Aan de andere kant het wordt op een gegeven moment toch echt te veel en heb ik het gevoel dat ik me steeds dieper en dieper verdrink in mijn gevoelens.
Ik ben niet echt een prater en heb het er ook met niemand over gehad vooral niet uit schaamte.. Ik hou me altijd groot en blijf altijd maar lachen en blij wezen. Want dat is toch hoe een zwangere vrouw zich moet voelen?
Verder heb ik alles gehaald voor de kleine maar op automatische piloot, ik ben trouwens onverwachts in verwachting geraakt maar besloot al gauw de kleine te houden. Nu wil ik niet zeggen dat ik spijt heb ( of toch wel??) maar ik twijfel er wel echt aan of ik moeder mag worden omdat het volgens mij niet normaal is hoe ik denk.
Zouden jullie dit kenbaar maken bij de gyn? Ik heb het idee dat zij mij niet echt zouden kunnen helpen. En eerder halen.. tja ik weet niet of dat wordt gedaan voor een psycho mom to be.. want buiten mijn veelvoorkomende zwangerschapskwaaltjes om heb ik geen reden waarom zij dat zouden willen doen.
Voel me op dit moment ook erg psycho en ben gewoon bang voor me eigen gedachtes. De hele dag door denk ik dit kind moet er uit, dit kind moet er uit. Sla nog net niet hysterisch op me buik!
Wie had ook een soort van depressie en heeft dit besproken met de gyn of vk? En is het echt gewoon niet miepen maar doorlopen tot dat het kindje zich aankondigt? Iets wat volkomen logisch is natuurlijk, maar ik ben bang dat ik mezelf en daarbij ook het kindje wat aan doe.. En als ik dit bespreek is er dan ook een kans dat ze het kindje bij mij weghalen nadat ik ben bevallen? Omdat ik nu al zo idioot doe?
Bah wat baal ik van mezelf zeg.
Ik hoop dat jullie wat tips/adviezen voor mij hebben of eventueel eigen ervaringen zouden willen delen.
Bedankt voor het lezen.
Liefs,
Boohoo
Ik ben op dit moment 36 weken zwanger van mijn eerste en weet het gewoon echt niet meer. Ik zal kort mijn verhaal proberen te doen.
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik wil het eigenlijk ook niet hardop zeggen maar ik ben mijn kind spuugzat.. kindje beweegt ongelooflijk veel en ik slaap bijna niet, hooguit 2 uurtjes per nacht en 's middags probeer ik dan altijd nog wat te slapen omdat ik gewoon echt kapot ben, maar dan wordt er weer vrolijk getrapt tegen mijn ribben en ben ik al gauw weer wakker.
Ik weet dat ik me er niet aan mag irriteren en ik weet ook echt dat het alleen maar goed is maar ik kan er totaal niets aan doen. Het is zelfs zo erg dat ik soms mijn buik heel strak vasthoudt ( soort van indruk aan beide kanten met beide handen) zodat ik de kleine dan een soort van blokkeer om te bewegen.. Voel me echt vreselijk schuldig als ik dat heb gedaan, maar ik raak zo gefrustreerd!!
Ik spuug al de gehele zwangerschap. Ik heb me twee keer laten opnemen voor uitdroging, dat waren de keren dat het echt te erg werd. Soms heb ik dagen dat ik weer echt te veel spuug, maar dat ik denk ja daag ga me niet nog een keer laten opnemen ben dat ook zat. Stomme gedachten natuurlijk want doordat ik steeds blijf spugen ben ik gewoon veel zwakker.
Ik ben vaak duizelig en zie continu sterretjes.. val ook regelmatig flauw. Het zal vast aan mijn bloedarmoede en lage bloeddruk (100/50 gemiddeld) liggen, maar het breekt je toch echt op. Buiten dat om heb ik het gevoel alsof mijn rechterbeen afsterft.. Tijdens het lopen, of zelfs zitten, schiet er een pijnscheut door mijn gehele bovenbeen en dat houdt echt een tijdje aan. Is dit gevaarlijk of hoort dit er ook bij? (ik wil niet klagen of zo hoor.. Jeetje wat een opsomming)
Zelf weet ik dat het echt afwachten is, maar ik heb het gevoel dat ik me alleen maar meer en meer ga ergeren aan dit onschuldige kind. Voel me een vreselijk mens dat ik zo ongelooflijk loop te klagen om een bewegelijk kindje in mijn buik. Weet dat er genoeg vrouwen zijn die hier een moord voor zouden doen! Maar ik ben in een soort van tweestrijd met mezelf. Aan de ene kant weet ik dat de kleine er niets aan kan doen en die het gewoon naar zijn/haar zin heeft. Aan de andere kant het wordt op een gegeven moment toch echt te veel en heb ik het gevoel dat ik me steeds dieper en dieper verdrink in mijn gevoelens.
Ik ben niet echt een prater en heb het er ook met niemand over gehad vooral niet uit schaamte.. Ik hou me altijd groot en blijf altijd maar lachen en blij wezen. Want dat is toch hoe een zwangere vrouw zich moet voelen?
Verder heb ik alles gehaald voor de kleine maar op automatische piloot, ik ben trouwens onverwachts in verwachting geraakt maar besloot al gauw de kleine te houden. Nu wil ik niet zeggen dat ik spijt heb ( of toch wel??) maar ik twijfel er wel echt aan of ik moeder mag worden omdat het volgens mij niet normaal is hoe ik denk.
Zouden jullie dit kenbaar maken bij de gyn? Ik heb het idee dat zij mij niet echt zouden kunnen helpen. En eerder halen.. tja ik weet niet of dat wordt gedaan voor een psycho mom to be.. want buiten mijn veelvoorkomende zwangerschapskwaaltjes om heb ik geen reden waarom zij dat zouden willen doen.
Voel me op dit moment ook erg psycho en ben gewoon bang voor me eigen gedachtes. De hele dag door denk ik dit kind moet er uit, dit kind moet er uit. Sla nog net niet hysterisch op me buik!
Wie had ook een soort van depressie en heeft dit besproken met de gyn of vk? En is het echt gewoon niet miepen maar doorlopen tot dat het kindje zich aankondigt? Iets wat volkomen logisch is natuurlijk, maar ik ben bang dat ik mezelf en daarbij ook het kindje wat aan doe.. En als ik dit bespreek is er dan ook een kans dat ze het kindje bij mij weghalen nadat ik ben bevallen? Omdat ik nu al zo idioot doe?
Bah wat baal ik van mezelf zeg.
Ik hoop dat jullie wat tips/adviezen voor mij hebben of eventueel eigen ervaringen zouden willen delen.
Bedankt voor het lezen.
Liefs,
Boohoo
maandag 20 oktober 2014 14:26
Gelukkig heb je gebeld! Het is echt niet raar. Nu krijg je tenminste hulp, je hoeft niet alles alleen te doen meisje. Sterkte en dapper van je!
Over je ex... Ik kan maar 1 tip geven, en dat is: denk aan de belangen van je kind. Niet nadenken over wat je ex wel en niet nodig heeft, daar mag je ex zelf over nadenken. Als jij het belangrijk vind dat je kind zijn vader kent (en hij wil meewerken uiteraard), dan stel je dat voorop.
Over je ex... Ik kan maar 1 tip geven, en dat is: denk aan de belangen van je kind. Niet nadenken over wat je ex wel en niet nodig heeft, daar mag je ex zelf over nadenken. Als jij het belangrijk vind dat je kind zijn vader kent (en hij wil meewerken uiteraard), dan stel je dat voorop.
maandag 20 oktober 2014 14:28
Denk dat ik snel tot deze conclusie ben gekomen omdat ik zelf ook zonder vader ben opgevoed.. En geen zin heb in een man die er half is voor mijn kind. Dus alleen wanneer het hem uitkomt. Ik behoed mijn kind daar liever voor dan dat ik maar ga forceren om hem een vader te laten zijn..
Of is het nu heel gek wat ik zeg?
Of is het nu heel gek wat ik zeg?
maandag 20 oktober 2014 14:32
Is niet gek. Maar de situatie waarin jij bent opgegroeid is niet dezelfde als deze situatie. Misschien is je ex een goede papa-op-afstand. En kan je kind hem iig leren kennen.
Geen grote beslissingen maken in deze periode. Je bent daar emotioneel niet aan toe nu. Concentreer je op jezelf, informeer je ex (desnoods via mail) over hoe het met je gaat. En kijk dan na de bevalling of/hoe het contact met ex gaat zijn.
Geen grote beslissingen maken in deze periode. Je bent daar emotioneel niet aan toe nu. Concentreer je op jezelf, informeer je ex (desnoods via mail) over hoe het met je gaat. En kijk dan na de bevalling of/hoe het contact met ex gaat zijn.
maandag 20 oktober 2014 14:35
Goed dat je gebeld hebt!
Neem geen moeilijke beslissingen op dit moment en richt je op jezelf en je kind. Met de maatschappelijk werker kun je de kwestie van de vader uitgebreid bespreken. Misschien denk je over sommige dingen anders als je kindje er binnenkort is. En dat kan ook voor de vader gelden. De geboorte van een kind maakt allerlei nieuwe gevoelens los.
Als je het ook na de geboorte moeilijk hebt, dan zou je kunnen overwegen contact te leggen met Humanitas. Zij hebben vrijwilligers die gezinnen ondersteunen (googel maar eens op Home-Start). Geen officiële hulpverlening, maar wel iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt en die je kan helpen met dingen die je moeilijk vindt.
Sterkte.
Neem geen moeilijke beslissingen op dit moment en richt je op jezelf en je kind. Met de maatschappelijk werker kun je de kwestie van de vader uitgebreid bespreken. Misschien denk je over sommige dingen anders als je kindje er binnenkort is. En dat kan ook voor de vader gelden. De geboorte van een kind maakt allerlei nieuwe gevoelens los.
Als je het ook na de geboorte moeilijk hebt, dan zou je kunnen overwegen contact te leggen met Humanitas. Zij hebben vrijwilligers die gezinnen ondersteunen (googel maar eens op Home-Start). Geen officiële hulpverlening, maar wel iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt en die je kan helpen met dingen die je moeilijk vindt.
Sterkte.
maandag 20 oktober 2014 15:37
Sorry dat ik er over doorga hoor.. Jullie hebben wel gelijk het is misschien inderdaad niet het juiste moment om nu zo'n belangrijke beslissing te nemen. Maar moet ik misschien tegen hem zeggen dan dat ik even geen contact wil omdat het me allemaal echt heel erg hoog zit?
Weet ook niet of het zo verstandig is als hij bij de bevalling is dan..
Weet ook niet of het zo verstandig is als hij bij de bevalling is dan..
maandag 20 oktober 2014 15:48
maandag 20 oktober 2014 16:11
Probeer eens te bedenken wat jij wilt en nodig hebt. Als je daaruit bent, laat je dat aan hem weten. Er is geen verstandig of onverstandig in dit geval. Het gaat erom wat jij wil en wat jullie samen willen delen rondom de geboorte van jullie kind. Omdat hij niet je partner is, bepaal jij hoe grotendeels hoe het gaat.
Als je hem graag bij de bevalling wilt en hij wil erbij zijn, dan doe je dat. Als je dat niet fijn vindt, vraag je iemand anders om erbij te zijn, bijvoorbeeld je moeder of een doula. De vader kan dan thuis of in het ziekenhuis wachten, of je kunt afspreken dat je hem als eerste belt. Er is van alles mogelijk.
Laat je gedachten maar eens de vrije loop en probeer wat scenario's uit in gedachten.Je hoeft het ook niet vandaag allemaal te weten of te bedenken.
Het is misschien wel goed om hem te laten weten dat het niet zo goed met je gaat, dat je het fysiek en mentaal zwaar hebt. Of je juist wel of juist geen contact met hem wil, moet je zelf bedenken. Maar ga niet voor hem en voor zijn nieuwe scharrel van alles invullen. De geboorte van jullie kindje is op dit moment het allerbelangrijkste!
Als je hem graag bij de bevalling wilt en hij wil erbij zijn, dan doe je dat. Als je dat niet fijn vindt, vraag je iemand anders om erbij te zijn, bijvoorbeeld je moeder of een doula. De vader kan dan thuis of in het ziekenhuis wachten, of je kunt afspreken dat je hem als eerste belt. Er is van alles mogelijk.
Laat je gedachten maar eens de vrije loop en probeer wat scenario's uit in gedachten.Je hoeft het ook niet vandaag allemaal te weten of te bedenken.
Het is misschien wel goed om hem te laten weten dat het niet zo goed met je gaat, dat je het fysiek en mentaal zwaar hebt. Of je juist wel of juist geen contact met hem wil, moet je zelf bedenken. Maar ga niet voor hem en voor zijn nieuwe scharrel van alles invullen. De geboorte van jullie kindje is op dit moment het allerbelangrijkste!
maandag 20 oktober 2014 16:12
Eens met Bootje. En overleg het met de maatschappelijk werker. Als je geen steun haalt uit zijn aanwezigheid zou ik hem er niet bij willen hebben. Je kan hem bijv. wel vragen om 'op de gang' te wachten.
Nogmaals: nu geen beslissingen maken. Eerst goed met de MW praten. Je hebt nog een paar weken. Laat je hoofd even tot rust komen. Je hoeft nu niets af te kappen, je kan tegen je ex zeggen dat het contact even per mail loopt, tot je je wat beter voelt.
Nogmaals: nu geen beslissingen maken. Eerst goed met de MW praten. Je hebt nog een paar weken. Laat je hoofd even tot rust komen. Je hoeft nu niets af te kappen, je kan tegen je ex zeggen dat het contact even per mail loopt, tot je je wat beter voelt.
maandag 20 oktober 2014 23:12
We hebben gepraat en hij wil er echt zijn voor de kleine. Dat wat hij had met de ander is volgens hem over omdat zij het echt niet aan kon. Probeerde het nog goed te praten want door mij kunnen zij nu niets opbouwen. Voel me er ongelooflijk schuldig over maar goed. Ben ook zo gek op hem en had het hem gewoon gegund.
Misschien had het voor ons ook zoveel makkelijker gemaakt dan wist ik precies waar ik aantoe ben. Vooral ook omdat het altijd zo gezellig en leuk is als wij samen zijn. Ik voel me niet goed genoeg voor hem en dat maakt me ook onzeker. Ach hormonen zullen we maar zeggen dan..
Er gaat echt te veel door mij heen op dit moment. Het is afwachten hoe het zal gaan bij de maatschappelijk werker.
Misschien had het voor ons ook zoveel makkelijker gemaakt dan wist ik precies waar ik aantoe ben. Vooral ook omdat het altijd zo gezellig en leuk is als wij samen zijn. Ik voel me niet goed genoeg voor hem en dat maakt me ook onzeker. Ach hormonen zullen we maar zeggen dan..
Er gaat echt te veel door mij heen op dit moment. Het is afwachten hoe het zal gaan bij de maatschappelijk werker.
dinsdag 21 oktober 2014 05:48
Wat fijn dat hij zo betrokken is! Geniet ervan. En waarom voel je je zo schuldig? Vindt hij ook dat het (volledig) jouw schuld is?
Aan schuldgevoel heb je niets. Er is iets mis gegaan met de anticonceptie en nu krijgen jullie een kind. Of dat iemands schuld is doet er niet meer toe. Soms gaat er gewoon iets mis in het leven, en soms heeft dat onmiddellijk grote consequenties. Ik snap dat je dat gevoel waarschijnlijk niet zomeer uit kunt schakelen, maar probeer het wat te relativeren. Het geeft je zo'n rotgevoel en het levert niets op.
Jullie krijgen een prachtig kindje samen en ik denk dat het heel fijn is dat hij er voor de baby (en voor jou?) wil zijn.
Voel je je eigenlijk wat beter nu je erover praat/schrijft? Heb je een idee wanneer je bij mw terecht kunt?
Aan schuldgevoel heb je niets. Er is iets mis gegaan met de anticonceptie en nu krijgen jullie een kind. Of dat iemands schuld is doet er niet meer toe. Soms gaat er gewoon iets mis in het leven, en soms heeft dat onmiddellijk grote consequenties. Ik snap dat je dat gevoel waarschijnlijk niet zomeer uit kunt schakelen, maar probeer het wat te relativeren. Het geeft je zo'n rotgevoel en het levert niets op.
Jullie krijgen een prachtig kindje samen en ik denk dat het heel fijn is dat hij er voor de baby (en voor jou?) wil zijn.
Voel je je eigenlijk wat beter nu je erover praat/schrijft? Heb je een idee wanneer je bij mw terecht kunt?
dinsdag 21 oktober 2014 06:16
Heb Je tegen demisselijkheid wel medicatie?
En voor het idioot korte slapen kunnen ze je of opnemen of slaappillen geven.
Ik heb die pillen zelf ook vier nachten gehad tijdens de laatste week van de zwangerschap, ik sliep niet langer dan drie uur per etmaal en dat breekt je zo vreselijk op.
Met de medicatie was het ineens zes uur, heerlijk, ik voelde me zo veel beter. Heb echt huilend van ellende in de spreekkamer gezeten omdat ik niet meer kon, ze schrokken daar echt niet van, het komt helaas vaker voor en ze kunnen je daar bij helpen.
Sterkte meid!
En voor het idioot korte slapen kunnen ze je of opnemen of slaappillen geven.
Ik heb die pillen zelf ook vier nachten gehad tijdens de laatste week van de zwangerschap, ik sliep niet langer dan drie uur per etmaal en dat breekt je zo vreselijk op.
Met de medicatie was het ineens zes uur, heerlijk, ik voelde me zo veel beter. Heb echt huilend van ellende in de spreekkamer gezeten omdat ik niet meer kon, ze schrokken daar echt niet van, het komt helaas vaker voor en ze kunnen je daar bij helpen.
Sterkte meid!
dinsdag 21 oktober 2014 10:26
Ah Nansie wat lief allemaal. Ik weet niet of ik er blij mee ben want doordat hij er voor mij en het kindje wil zijn houdt hij zichzelf achter. Buiten dat om zegt hij wel niet schuldig voelen en wat is gebeurd, is gebeurd. Maar dan krijg ik wel te horen ik heb me twijfels en denk dat je het expres hebt gedaan.
Door dit alles blijf ik maar denken dat het echt beter is voor ons allebei dat hij geen deel meer uitmaakt van mijn leven en dit kind ook maar beter met rust laat. Helaas blijft hij volhouden dat hij er wel wil zijn. Dus het is erg dubbel en door zijn twijfels die hij steeds uitspreekt voel ik me nog schuldiger en rotter bah.
Ik word deze week nog gebeld voor een afspraak bij de maatschappelijk werker. En zal dan mijn verhaal doen..
En Siska, ik heb medicatie voor de misselijkheid maar die maken me heel suf en het lijkt wel alsof ik high ben dan maakt me alleen maar nog meer moe. Maar door de bewegingen kan ik gewoon niet slapen.. en de medicatie voor slaappillen heb ik nog niet ik zal daar ook naar vragen want ik ben echt op.
Door dit alles blijf ik maar denken dat het echt beter is voor ons allebei dat hij geen deel meer uitmaakt van mijn leven en dit kind ook maar beter met rust laat. Helaas blijft hij volhouden dat hij er wel wil zijn. Dus het is erg dubbel en door zijn twijfels die hij steeds uitspreekt voel ik me nog schuldiger en rotter bah.
Ik word deze week nog gebeld voor een afspraak bij de maatschappelijk werker. En zal dan mijn verhaal doen..
En Siska, ik heb medicatie voor de misselijkheid maar die maken me heel suf en het lijkt wel alsof ik high ben dan maakt me alleen maar nog meer moe. Maar door de bewegingen kan ik gewoon niet slapen.. en de medicatie voor slaappillen heb ik nog niet ik zal daar ook naar vragen want ik ben echt op.
dinsdag 21 oktober 2014 11:19
Hou eens op om jouw ex in die slachtofferrol te zien. Dat is hij niet! Hij is net zo verantwoordelijk voor deze baby als dat jij bent. Hij is een volwassen vent en het wordt tijd dat jij hem ook zo gaat zien.
En hou ook even op met jezelf op nummer 2 te plaatsen. Dat je heel veel van hem houdt is helemaal prima maar het is niet nodig om hem overal voor te behoeden en steeds jezelf de schuld te blijven geven. Ik krijg jeuk van je posts over jouw ex waarin je hem afschildert als heilige.
Zo, dat gezegd hebbende, goed dat je hulp hebt gezocht! Voor nu is dat het beste voor jou en de baby. Zorg goed voor jezelf want na de bevalling zul je jezelf hard nodig hebben. De baby gaat veel van je vergen.
Bel je huisarts of vk voor slaapmedicatie!
En hou ook even op met jezelf op nummer 2 te plaatsen. Dat je heel veel van hem houdt is helemaal prima maar het is niet nodig om hem overal voor te behoeden en steeds jezelf de schuld te blijven geven. Ik krijg jeuk van je posts over jouw ex waarin je hem afschildert als heilige.
Zo, dat gezegd hebbende, goed dat je hulp hebt gezocht! Voor nu is dat het beste voor jou en de baby. Zorg goed voor jezelf want na de bevalling zul je jezelf hard nodig hebben. De baby gaat veel van je vergen.
Bel je huisarts of vk voor slaapmedicatie!
dinsdag 21 oktober 2014 12:01
Fijn Boohoo, dat je hulp hebt gezocht!! Echt, het wordt alleen maar beter, nog even volhouden.
Verder heel erg eens met de laatste post van 3wieler. Je ex is geen heilige, maar jij ook niet met 'ik gun hem zo een andere liefde'. Zorg goed voor jezelf zodat je heeeeel goed voor je kleintje kunt zorgen en kijk wat de bijdrage van je ex daarin kan zijn.
Meer hoef je niet te doen en over meer hoef je ook niet met hem te praten, daar word je alleen maar verdrietig/onzeker enz van.
Verder heel erg eens met de laatste post van 3wieler. Je ex is geen heilige, maar jij ook niet met 'ik gun hem zo een andere liefde'. Zorg goed voor jezelf zodat je heeeeel goed voor je kleintje kunt zorgen en kijk wat de bijdrage van je ex daarin kan zijn.
Meer hoef je niet te doen en over meer hoef je ook niet met hem te praten, daar word je alleen maar verdrietig/onzeker enz van.
dinsdag 21 oktober 2014 12:33
Komt hard aan maar jullie hebben wel gelijk. Waarom ik de hele tijd me hand boven zijn hoofd houd weet ik niet.
Ik heb donderdag een afspraak bij een mw en dan hoop ik dat ik alles er goed uit kan gooien.
Lijkt mij ook beter dat ik geen contact meer met hem heb omdat hij me erg onzeker maak en me laat voelen alsof er echt iets goed mis is met mij. Maak mezelf alleen maar gek en me kleine lijdt eronder door de stress. Kan de kleine helemaal niets aan doen.
Ik heb donderdag een afspraak bij een mw en dan hoop ik dat ik alles er goed uit kan gooien.
Lijkt mij ook beter dat ik geen contact meer met hem heb omdat hij me erg onzeker maak en me laat voelen alsof er echt iets goed mis is met mij. Maak mezelf alleen maar gek en me kleine lijdt eronder door de stress. Kan de kleine helemaal niets aan doen.
dinsdag 21 oktober 2014 15:44
Wat gek dat hij aan de ene kant zegt dat je je niet schuldig moet voelen, maar dt hij ook zegt dat hij twijfelt over hoe je zwanger bent geraakt. Jij weet hoe het zit en je weet dus ook of je het wel of niet expres hebt gedaan.
Kan het zijn dat zijn twijfel gevoed wordt doordat jij je zo schuldig voelt?
Hoe dan ook, schuldgevoel levert niets op, dus probeer dat los te laten. Dit kind komt er en dat is heel mooi en bijzonder.
Jij bent op dit moment hoogzwanger. Dat is ook in een ideale situatie al zwaar en vermoeiend, dus kies nu voor jezelf. Je zult het na de bevalling waarschijnlijk ook nog best zwaar krijgen, dus bewaar je energie voor jezelf. Het is hard werken hoor, zo'n pasgeboren baby, zeker in je eentje. Maar het is ook heel leuk en bijzonder. Ik hoop dat je een fijne kraamtijd zult hebben, ondanks alles.
Heb je eigenlijk alles klaarstaan voor de baby? Bedje enzo? Koffertje? Leuk pakje voor de baby? Weet je al of je borstvoeding of de fles gaat geven? Heb je wat maaltijden in de vriezer, voorraden in huis, luiers, lekkere dingen voor jezelf? Zijn er mensen die je een beetje kunnen helpen in het begin?
Kan het zijn dat zijn twijfel gevoed wordt doordat jij je zo schuldig voelt?
Hoe dan ook, schuldgevoel levert niets op, dus probeer dat los te laten. Dit kind komt er en dat is heel mooi en bijzonder.
Jij bent op dit moment hoogzwanger. Dat is ook in een ideale situatie al zwaar en vermoeiend, dus kies nu voor jezelf. Je zult het na de bevalling waarschijnlijk ook nog best zwaar krijgen, dus bewaar je energie voor jezelf. Het is hard werken hoor, zo'n pasgeboren baby, zeker in je eentje. Maar het is ook heel leuk en bijzonder. Ik hoop dat je een fijne kraamtijd zult hebben, ondanks alles.
Heb je eigenlijk alles klaarstaan voor de baby? Bedje enzo? Koffertje? Leuk pakje voor de baby? Weet je al of je borstvoeding of de fles gaat geven? Heb je wat maaltijden in de vriezer, voorraden in huis, luiers, lekkere dingen voor jezelf? Zijn er mensen die je een beetje kunnen helpen in het begin?
dinsdag 21 oktober 2014 18:37
Ik weet inderdaad wel beter. Schuldgevoelens komen denk ik doordat hij dat blijft zeggen terwijl ik nog zeg ga alsjeblieft je eigen weg. Mij wordt steeds verweten dat ik überhaupt ben zwanger geraakt en de kleine heb gehouden, ach. Snap niet waarom hij mij zo dwars wil zitten. Maar het breekt mij echt op.
Buiten dat om heb ik geen contact meer met mijn familie. Na het vertellen hebben zij mij volledig laten vallen. En niet alleen mij maar ook mijn moeder. Niemand praat meer met ons en ik geef mezelf en de zwangerschap natuurlijk daar de schuld van. De reden waarom er niet meer wordt gepraat met elkaar weten we niet. Ben er kapot van want we waren erg 'hecht'. Heb ook vele nare dromen hierover omdat ik ze gewoon mis en het jammer vind. Gelukkig staat mijn moeder wel achter me!
Ik heb vandaag afstand genomen en heb besloten om me volledig te richten op de bevalling en me kleine. Kan op dit moment echt weinig erbij hebben want ik ga me er alleen maar onzekerder door voelen en dat kan ik niet gebruiken en mijn kleintje ook niet. Lijkt me ook beter als we nu geen contact hebben. We zullen het wel zien als de kleine er is. Heb mijn kracht nodig voor de bevalling en inderdaad de kraamtijd.
Ik heb alles al en ook gewassen tas staat helemaal klaar dus als de kleine zich aankondigt dan is het geen probleem! Kamertje is ook af en wiegje staat al mooi op mijn kamer. Mijn moeder is er voor mij en helpt mij met alles. Ben haar daar erg dankbaar voor.
Deze gevoelens komen denk ik ook doordat ik teleurgesteld ben in mezelf. Ik had het allemaal anders verwacht en de realiteit is zoveel anders en dan ga je jezelf gewoon veel dingen verwijten. Ook dus dat ik zijn leven zou hebben verpest etc.
Buiten dat om heb ik geen contact meer met mijn familie. Na het vertellen hebben zij mij volledig laten vallen. En niet alleen mij maar ook mijn moeder. Niemand praat meer met ons en ik geef mezelf en de zwangerschap natuurlijk daar de schuld van. De reden waarom er niet meer wordt gepraat met elkaar weten we niet. Ben er kapot van want we waren erg 'hecht'. Heb ook vele nare dromen hierover omdat ik ze gewoon mis en het jammer vind. Gelukkig staat mijn moeder wel achter me!
Ik heb vandaag afstand genomen en heb besloten om me volledig te richten op de bevalling en me kleine. Kan op dit moment echt weinig erbij hebben want ik ga me er alleen maar onzekerder door voelen en dat kan ik niet gebruiken en mijn kleintje ook niet. Lijkt me ook beter als we nu geen contact hebben. We zullen het wel zien als de kleine er is. Heb mijn kracht nodig voor de bevalling en inderdaad de kraamtijd.
Ik heb alles al en ook gewassen tas staat helemaal klaar dus als de kleine zich aankondigt dan is het geen probleem! Kamertje is ook af en wiegje staat al mooi op mijn kamer. Mijn moeder is er voor mij en helpt mij met alles. Ben haar daar erg dankbaar voor.
Deze gevoelens komen denk ik ook doordat ik teleurgesteld ben in mezelf. Ik had het allemaal anders verwacht en de realiteit is zoveel anders en dan ga je jezelf gewoon veel dingen verwijten. Ook dus dat ik zijn leven zou hebben verpest etc.
dinsdag 21 oktober 2014 20:08
Poe meid, als ik het zo lees heb je het in alle opzichten niet makkelijk. Daarom zeg ik het nog maar, het is NIKS om je voor te schamen als je je rot voelt over je situatie. Hell, ik was net zo depressief als jij ZONDER lichamelijke klachten, mét een fijne familie en een zeer liefhebbende vent. En ik zeurde iedereen gek!!
Heb je nog een goede vriendin waar je ook af en toe je ei bij kwijt kan? Andere contacten?
Heb je nog een goede vriendin waar je ook af en toe je ei bij kwijt kan? Andere contacten?
woensdag 22 oktober 2014 06:43
Die teleurstelling, over dat het allemaal heel anders gaat dan je had verwacht, die herken ik. Bij mij is om andere redenen alles heel anders verlopen, en ik had dat ook. Van tevoren fantaseer je weleens over hoe het zal zijn om zwanger te zijn en een kind te krijgen, en de werkelijkheid is zo compleet anders... Misschien helpt het om te weten dat je niet de enige bent die zich daar rot over voelt.
Maar... ik weet ook uit ervaring dat het helpt om je heel erg te richten op wat er wel is. Probeer toch nog een beetje te genieten van je dikke buik, maak wat mooie foto's, meet je buik nog eens op, schrijf alvast een briefje aan je baby, wees blij met je moeder die je zo steunt, koop nog een lief knuffeltje of mooi prentenboekje of wat dan ook... Richt je op de positieve dingen en doe dingen die je een fijn gevoel geven.
Je bent hoogzwanger dus je mag helemaal in je coconnetje kruipen en je volledig richten op jezelf en je baby.
Maar... ik weet ook uit ervaring dat het helpt om je heel erg te richten op wat er wel is. Probeer toch nog een beetje te genieten van je dikke buik, maak wat mooie foto's, meet je buik nog eens op, schrijf alvast een briefje aan je baby, wees blij met je moeder die je zo steunt, koop nog een lief knuffeltje of mooi prentenboekje of wat dan ook... Richt je op de positieve dingen en doe dingen die je een fijn gevoel geven.
Je bent hoogzwanger dus je mag helemaal in je coconnetje kruipen en je volledig richten op jezelf en je baby.
woensdag 22 oktober 2014 09:21
In je laatste post herken ik redelijk wat. Al is mijn situatie anders. Wel ook alleenstaand, maar in mijn geval bewust.
Ook familie die om die reden het contact heeft verbroken (omdat ze bewust alleenstaand ouderschap afkeuren op ethische en religieuze gronden), maar wel een moeder die vierkant achter je staat.
Maar weet je wat: we kunnen het. Sterkte met de laatste loodjes. En het gesprek morgen!
Ook familie die om die reden het contact heeft verbroken (omdat ze bewust alleenstaand ouderschap afkeuren op ethische en religieuze gronden), maar wel een moeder die vierkant achter je staat.
Maar weet je wat: we kunnen het. Sterkte met de laatste loodjes. En het gesprek morgen!
vrijdag 24 oktober 2014 15:39
Hi dames ik dacht even een update.
Heb vanmorgen het gesprek gehad ( het was verplaatst).
Ben hartstikke blij dat ik ben geweest en heb door hem heel veel dingen duidelijk op een rijtje kunnen zetten. De laatste paar weekjes van mijn zwangerschap zal ik volledig richten op de zwangerschap, mijn kleine die op komst is en mezelf.
Alles eromheen is niet belangrijk.
Het is tenslotte iets zo bijzonders en ik bestempel het steeds als een fout en een probleem. Dat mag niet en dat wil ik ook niet meer! Kindje komt er nu eenmaal en om door te kunnen gaan zal ik toch echt het verleden achter mij moeten laten.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet na 1 gesprek maar ik voel wel dat ik op de goede weg zit en het de goede kant op gaat. Ik hoop dat als de kleine is geboren ik kan zeggen dat ik trots ben om zijn/haar moeder te zijn.
Ipv hoe ik het nu bekijk, dat ik het gewoon zielig vind dat ik de mama word.
Dank dat jullie allen mij zo hebben gesteund. Ik heb heb er vertrouwen in en ik geloof echt dat het goed zal komen als ik me richt op wat belangrijk is!
Liefs Boohoo_
Heb vanmorgen het gesprek gehad ( het was verplaatst).
Ben hartstikke blij dat ik ben geweest en heb door hem heel veel dingen duidelijk op een rijtje kunnen zetten. De laatste paar weekjes van mijn zwangerschap zal ik volledig richten op de zwangerschap, mijn kleine die op komst is en mezelf.
Alles eromheen is niet belangrijk.
Het is tenslotte iets zo bijzonders en ik bestempel het steeds als een fout en een probleem. Dat mag niet en dat wil ik ook niet meer! Kindje komt er nu eenmaal en om door te kunnen gaan zal ik toch echt het verleden achter mij moeten laten.
Ik ben er natuurlijk nog lang niet na 1 gesprek maar ik voel wel dat ik op de goede weg zit en het de goede kant op gaat. Ik hoop dat als de kleine is geboren ik kan zeggen dat ik trots ben om zijn/haar moeder te zijn.
Ipv hoe ik het nu bekijk, dat ik het gewoon zielig vind dat ik de mama word.
Dank dat jullie allen mij zo hebben gesteund. Ik heb heb er vertrouwen in en ik geloof echt dat het goed zal komen als ik me richt op wat belangrijk is!
Liefs Boohoo_
vrijdag 24 oktober 2014 18:20
Goed nieuws! Fijn dat je je nu wat beter begrepen voelt..
Ik herken trouwens veel in je verhaal.. Het is een stuk lastiger te accepteren dat er een kindje komt in deze situatie.. Je heb er tenslotte niet echt bewust voor gekozen.. maar als het kindje straks geboren is, ben je ervan overtuigd dat het het mooiste is wat je ooit hebt gezien. Daar geloof ik in!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Ik herken trouwens veel in je verhaal.. Het is een stuk lastiger te accepteren dat er een kindje komt in deze situatie.. Je heb er tenslotte niet echt bewust voor gekozen.. maar als het kindje straks geboren is, ben je ervan overtuigd dat het het mooiste is wat je ooit hebt gezien. Daar geloof ik in!
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
