Psyche
alle pijlers
slechte ervaringen hulpverlening (psych) wie ook?
zaterdag 25 oktober 2014 17:36
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met psychologen, psychotherapeuten en psychiaters. Zelf zit ik al lange tijd in het hulpverleningscircuit. Op 1 of andere manier lijkt het niet te lukken.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Ik heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed.
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer.
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is?
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Ik heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed.
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer.
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is?
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.
zaterdag 25 oktober 2014 18:09
Hmm, ik herken deels wat je schrijft. Net als jij loop ik ook al heel wat jaartjes rond in het psychiatrische circuit. Ik heb goede hulpverleners meegemaakt, maar ook waar ik niks mee op schoot.
In tegenstelling tot jou heb ik wel een diagnose (en tegenwoordig ook medicijnen) maar wat je schrijft over hulpverleners die aan het begin al sturen in de richting van medicatie herken ik dan weer niet gelukkig. Ik weet wel dat het gebeurd, en ben het met die gang van zaken absoluut niet eens.
Wat ik wel gemerkt heb is dat wat voor de ene persoon met bepaalde klachten werkt, voor de andere persoon juist weer helemaal niet werkt. Goed communiceren met de hulpverlener is hierin heel erg belangrijk, ze hebben immers geen glazen bol.
De tijd kwestie herken ik helaas ook, heb meegemaakt dat mijn psych ruim 15 minuten te laat kwam, en me 5 minuten voor mijn tijd zou eindigen al de deur uit wilde hebben, daar heb ik dus wat van gezegd. Helaas heeft dat geen bal geholpen. Dat was 1 van de slechtste hulpverleners die ik tot nu toe gehad heb.
In tegenstelling tot jou heb ik wel een diagnose (en tegenwoordig ook medicijnen) maar wat je schrijft over hulpverleners die aan het begin al sturen in de richting van medicatie herken ik dan weer niet gelukkig. Ik weet wel dat het gebeurd, en ben het met die gang van zaken absoluut niet eens.
Wat ik wel gemerkt heb is dat wat voor de ene persoon met bepaalde klachten werkt, voor de andere persoon juist weer helemaal niet werkt. Goed communiceren met de hulpverlener is hierin heel erg belangrijk, ze hebben immers geen glazen bol.
De tijd kwestie herken ik helaas ook, heb meegemaakt dat mijn psych ruim 15 minuten te laat kwam, en me 5 minuten voor mijn tijd zou eindigen al de deur uit wilde hebben, daar heb ik dus wat van gezegd. Helaas heeft dat geen bal geholpen. Dat was 1 van de slechtste hulpverleners die ik tot nu toe gehad heb.
zaterdag 25 oktober 2014 18:18
Magdalan, fijn dat je reageert. Herkenbaar. Ook dat van te laat komen en dan toch vroeger stoppen. Ik heb er dus ook moeite mee dat er al snel over medicijnen wordt gesproken. Ik ben zelf daar een tegenstander van. Ik heb ook meegemaakt dat ik huiswerk/vragenlijsten moest maken. Dat deed ik dan, stuurde dit ruim voor tijd op. Tijdens een sessie bleek dat mijn huiswerk/vragenlijst helemaal niet nagekeken was laat staan doorgenomen. Dit heb ik meerdere malen meegemaakt bij dezelfde hulpverlener of bij anderen. Ik vind dat dan wel raar, psych-en verdienen niet slecht. Als patient mag ik toch verwachten dat ze mijn huiswerk doornemen? Communiceren is inderdaad belangrijk. Ze hebben inderdaad geen glazen bol, hadden ze dit soms maar 
. Ik zit nu zelf in de DSM situatie. Heb recentelijk een vragenlijst ingevuld waar ik vrij laag op scoorde. Toch willen ze n.a.v. die vragenlijst kijken of ik toch dat label kan krijgen. Geen idee wat ik nu moet doen?
. Ik zit nu zelf in de DSM situatie. Heb recentelijk een vragenlijst ingevuld waar ik vrij laag op scoorde. Toch willen ze n.a.v. die vragenlijst kijken of ik toch dat label kan krijgen. Geen idee wat ik nu moet doen?
zaterdag 25 oktober 2014 18:18
Mijn therapeute zegt: die diagnose is alleen maar voor de zorgverzekeraar, til er niet te zwaar aan.
Hoe zou jij het vinden dat je een kwartier of half uur moet wachten omdat een andere afspraak uitloopt? Het blijft voor hen werk, het is geen liefdewerk-oudpapier.
Van de GGZ werd ik niet super vrolijk. De laatste keer ben ik zelf gaan rondbellen. Ben bij twee therapeuten op intake geweest. Op de eerste die het standaardriedeltje afratelde, ziek was en voor een 20 min sessie een rekening van 90 euro stuurde, knapte ik gelijk af. Mijn huidige therapeute klonk gelijk goed aan de telefoon.
Prettig is dat zij haar eigen praktijk heeft. Ik heb nog nooit een andere client gezien.
Hoe zou jij het vinden dat je een kwartier of half uur moet wachten omdat een andere afspraak uitloopt? Het blijft voor hen werk, het is geen liefdewerk-oudpapier.
Van de GGZ werd ik niet super vrolijk. De laatste keer ben ik zelf gaan rondbellen. Ben bij twee therapeuten op intake geweest. Op de eerste die het standaardriedeltje afratelde, ziek was en voor een 20 min sessie een rekening van 90 euro stuurde, knapte ik gelijk af. Mijn huidige therapeute klonk gelijk goed aan de telefoon.
Prettig is dat zij haar eigen praktijk heeft. Ik heb nog nooit een andere client gezien.
zaterdag 25 oktober 2014 18:21
Juubje, fijn dat je reageert. Dat zei mijn psych ook de vragenlijst is niet bepalen. Hoewel ik laag scoorde neemt ze het zo serieus dat ze gaat kijken of er toch een diagnose uit gesteld kan worden dat ik toch dat label heb. Heb moeite met deze verschillende manier van reageren. Ik heb zelf ook het idee dat meer werk en commercie is geworden dan helpen.
zaterdag 25 oktober 2014 18:25
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 17:36:
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met psychologen, psychotherapeuten en psychiaters. Zelf zit ik al lange tijd in het hulpverleningscircuit. Op 1 of andere manier lijkt het niet te lukken.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Welke dingen precies? Dat wat je hieronder schrijft? Ik heb ook moeite me dingen, maar dat ligt vaak aan mijn probleem. Het duurde ook heel lang voordat ik dat inzagIk heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen.Ik hoor dit van meer mensen. Zover ik het weet heeft dat in ieder geval te maken met een overvolle agenda en op deze manier voorkom je ook een te erge hechting van client aan psych. Maar vervelend is het zeker. Er zijn echter ook hulpverleners die hier niet zo strak mee omgaan. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Dit kan niet nee. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed. Het is niet echt commercie, maar gewoon ellenlange wachtlijsten en overvolle agenda*s
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer. wat had jij toen je deze hulpverlener zag? Hebben ze de reden niet uitgelegd? Ik kan me voorstellen dat ze dit doen bij bijvoorbeeld hele ernstige depressies. Therapie helpt dan namelijk nauwelijks tot niet
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is? Mijn ervaring is dat ze de diagnose inderdaad willen voor de zorgverzekeraar, maar vervolgens gaan ze werken met wat ze zien. Een goede psycholoog laat zich verder niet zo leiden door de diagnose.
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.Ik vind het vervelend voor je dat je niet zulke goede ervaringen lijkt te hebben. Blijf zoeken. er zijn zoveel hulpverleners, er moet er een tussen zitten die bij jou past
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met psychologen, psychotherapeuten en psychiaters. Zelf zit ik al lange tijd in het hulpverleningscircuit. Op 1 of andere manier lijkt het niet te lukken.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Welke dingen precies? Dat wat je hieronder schrijft? Ik heb ook moeite me dingen, maar dat ligt vaak aan mijn probleem. Het duurde ook heel lang voordat ik dat inzagIk heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen.Ik hoor dit van meer mensen. Zover ik het weet heeft dat in ieder geval te maken met een overvolle agenda en op deze manier voorkom je ook een te erge hechting van client aan psych. Maar vervelend is het zeker. Er zijn echter ook hulpverleners die hier niet zo strak mee omgaan. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Dit kan niet nee. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed. Het is niet echt commercie, maar gewoon ellenlange wachtlijsten en overvolle agenda*s
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer. wat had jij toen je deze hulpverlener zag? Hebben ze de reden niet uitgelegd? Ik kan me voorstellen dat ze dit doen bij bijvoorbeeld hele ernstige depressies. Therapie helpt dan namelijk nauwelijks tot niet
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is? Mijn ervaring is dat ze de diagnose inderdaad willen voor de zorgverzekeraar, maar vervolgens gaan ze werken met wat ze zien. Een goede psycholoog laat zich verder niet zo leiden door de diagnose.
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.Ik vind het vervelend voor je dat je niet zulke goede ervaringen lijkt te hebben. Blijf zoeken. er zijn zoveel hulpverleners, er moet er een tussen zitten die bij jou past
zaterdag 25 oktober 2014 18:28
Dossiers op tafel met naam van vorige client kan niet. Daar zou ik iets van zeggen. Maar strak aan de tijd houden is niet alleen voor de therapeut handig, ook voor de client geeft het zekerheid en structuur. Soms is het heel vervelend, vooral als je bijv. net zit te huilen, maar tegenwoordig snap ik die strakke grenzen beter.
zaterdag 25 oktober 2014 18:37
[quote]varan schreef op 25 oktober 2014 @ 18:21:
Juubje, fijn dat je reageert. Dat zei mijn psych ook de vragenlijst is niet bepalen. Hoewel ik laag scoorde neemt ze het zo serieus dat ze gaat kijken of er toch een diagnose uit gesteld kan worden dat ik toch dat label heb. Heb moeite met deze verschillende manier van reageren. Ik heb zelf ook het idee dat meer werk en commercie is geworden dan helpen.[/quote
Heel simpel: het is een labeltje dat je nodig hebt om de behandeling vergoed te krijgen of de behandeling zelf betalen.
Zij gaat gewoon kijken naar wie je bent en wat je nodig hebt.
En het is ook gewoon werk. Ik zou het hier eens over hebben met je therapeute.
En wat Mona zegt.
Juubje, fijn dat je reageert. Dat zei mijn psych ook de vragenlijst is niet bepalen. Hoewel ik laag scoorde neemt ze het zo serieus dat ze gaat kijken of er toch een diagnose uit gesteld kan worden dat ik toch dat label heb. Heb moeite met deze verschillende manier van reageren. Ik heb zelf ook het idee dat meer werk en commercie is geworden dan helpen.[/quote
Heel simpel: het is een labeltje dat je nodig hebt om de behandeling vergoed te krijgen of de behandeling zelf betalen.
Zij gaat gewoon kijken naar wie je bent en wat je nodig hebt.
En het is ook gewoon werk. Ik zou het hier eens over hebben met je therapeute.
En wat Mona zegt.
zaterdag 25 oktober 2014 18:39
Ik wil graag bij iedere arts, of dat nou de huisarts, de specialist of een psych is, op tijd geholpen worden. Daarom maak ik ook een afspraak. En ik vind het dus ook prettig als de arts zich daaraan houdt. (Sterker nog, als een behandelaar te lang uitloopt, dan zeg ik daar wat van. Het lijkt of iedereen maar klakkeloos accepteert dat artsen nu eenmaal uitlopen. Maar als niemand klaagt, verandert er ook nix...)
Ook bij de huisarts zie ik wel eens iemand huilend naar buiten komen. En tja, dat kan ook bij een psych. Volgens mij heeft iedereen daar ook wel begrip voor trouwens en kijkt niemand er gek van op.
Vind inderdaad niet dat je naam/dossier van andere patienten zou moeten kunnen zien. Dat zou je moeten bespreken.
Ook bij de huisarts zie ik wel eens iemand huilend naar buiten komen. En tja, dat kan ook bij een psych. Volgens mij heeft iedereen daar ook wel begrip voor trouwens en kijkt niemand er gek van op.
Vind inderdaad niet dat je naam/dossier van andere patienten zou moeten kunnen zien. Dat zou je moeten bespreken.
zaterdag 25 oktober 2014 18:40
het is niet duidelijk wat je klachten zijn.
maar wat voor soort medicatie wordt je aanbevolen?
het komt namelijk voor dat degene die dit voorschrijft provisie krijgt van het farmaceutische bedrijf dat dit middel maakt. pas er dus mee op.
bv antidepressiva kunnen ook (zeer) gevaarlijke bijwerkingen hebben. zie seroxat.
dus als een psycholoog of huisarts hierover begint - je hoort eerst te kijken of je met hardlopen je situatie kunt verbeteren. er zijn verschillende onderzoeken gaande of hardlopen niet een beter hulpmiddel is bij bv depressie als medicatie.
andere sport kan natuurlijk ook.
sowieso gezond eten en drinken, check op je vitamines en mineralen, en veel sporten.
en goede hulp daarbij.
als je vindt dat een psy zich niet correct opstelt - en gegevens vn vorige patient met naam is zoiets - maak dat dan kenbaar.
hoeveel hulpverleners heb je nu gehad? kun je een lijst maken van wat je niet beviel? en bv 3 mensen benaderen die beter bij je passen en dan met 1 verder gaan?
overigens snel diagnose stellen - die missc niet zo past - om vergoeding te krijgen. wat is daar mis mee? het is missc niet zo netjes, maar anders krijg jij missc geen vergoeding....
maar wat voor soort medicatie wordt je aanbevolen?
het komt namelijk voor dat degene die dit voorschrijft provisie krijgt van het farmaceutische bedrijf dat dit middel maakt. pas er dus mee op.
bv antidepressiva kunnen ook (zeer) gevaarlijke bijwerkingen hebben. zie seroxat.
dus als een psycholoog of huisarts hierover begint - je hoort eerst te kijken of je met hardlopen je situatie kunt verbeteren. er zijn verschillende onderzoeken gaande of hardlopen niet een beter hulpmiddel is bij bv depressie als medicatie.
andere sport kan natuurlijk ook.
sowieso gezond eten en drinken, check op je vitamines en mineralen, en veel sporten.
en goede hulp daarbij.
als je vindt dat een psy zich niet correct opstelt - en gegevens vn vorige patient met naam is zoiets - maak dat dan kenbaar.
hoeveel hulpverleners heb je nu gehad? kun je een lijst maken van wat je niet beviel? en bv 3 mensen benaderen die beter bij je passen en dan met 1 verder gaan?
overigens snel diagnose stellen - die missc niet zo past - om vergoeding te krijgen. wat is daar mis mee? het is missc niet zo netjes, maar anders krijg jij missc geen vergoeding....
zaterdag 25 oktober 2014 18:58
quote:simone789 schreef op 25 oktober 2014 @ 18:40:
het is niet duidelijk wat je klachten zijn.
maar wat voor soort medicatie wordt je aanbevolen?
het komt namelijk voor dat degene die dit voorschrijft provisie krijgt van het farmaceutische bedrijf dat dit middel maakt. pas er dus mee op.
Wat een gelul!!! Artsen mogen helemaal geen provisie op medicatie krijgen. De verzekeraars schrijven voor welke medicatie al dan niet vergoed wordt en dat volgen artsen op om een patiënt niet onverwacht met een torenhoge boete op te schepen!
bv antidepressiva kunnen ook (zeer) gevaarlijke bijwerkingen hebben. zie seroxat.
Je weet dat de dood bij een onbehandelde depressie of psychose kan volgen, om maar een voorbeeld te noemen? Wat denk je dat schadelijker is voor de gezondheid?
dus als een psycholoog of huisarts hierover begint - je hoort eerst te kijken of je met hardlopen je situatie kunt verbeteren. er zijn verschillende onderzoeken gaande of hardlopen niet een beter hulpmiddel is bij bv depressie als medicatie.
andere sport kan natuurlijk ook.
Het is bewezen dat sporten NIET helpt bij psychische klachten. Tijdens het sporten kan het gelukshormoon worden aangemaakt, dat is waar. Maar dat heeft geen blijvend effect, en is zeker niet DE oplossing voor zware psychische klachten. Realiseer jij je wel dat je niet alleen de medische wetenschap maar ook elke individuele patiënt te kakken zet met dit soort onzin?
sowieso gezond eten en drinken, check op je vitamines en mineralen, en veel sporten.
Sporten, gezond eten, voldoende slapen: allemaal heel belangrijk voor fysiek en mentaal welzijn. Maar je lost er echt geen zware psychische problematiek mee op.
en goede hulp daarbij.
als je vindt dat een psy zich niet correct opstelt - en gegevens vn vorige patient met naam is zoiets - maak dat dan kenbaar.
Eens. Sterker nog, dien een officiële klacht in, wat dat kan echt niet.
hoeveel hulpverleners heb je nu gehad? kun je een lijst maken van wat je niet beviel? en bv 3 mensen benaderen die beter bij je passen en dan met 1 verder gaan?
overigens snel diagnose stellen - die missc niet zo past - om vergoeding te krijgen. wat is daar mis mee? het is missc niet zo netjes, maar anders krijg jij missc geen vergoeding....
Hoezo niet netjes? Het is in het belang van de patiënt dat de kosten door de verzekeraar vergoed worden!
het is niet duidelijk wat je klachten zijn.
maar wat voor soort medicatie wordt je aanbevolen?
het komt namelijk voor dat degene die dit voorschrijft provisie krijgt van het farmaceutische bedrijf dat dit middel maakt. pas er dus mee op.
Wat een gelul!!! Artsen mogen helemaal geen provisie op medicatie krijgen. De verzekeraars schrijven voor welke medicatie al dan niet vergoed wordt en dat volgen artsen op om een patiënt niet onverwacht met een torenhoge boete op te schepen!
bv antidepressiva kunnen ook (zeer) gevaarlijke bijwerkingen hebben. zie seroxat.
Je weet dat de dood bij een onbehandelde depressie of psychose kan volgen, om maar een voorbeeld te noemen? Wat denk je dat schadelijker is voor de gezondheid?
dus als een psycholoog of huisarts hierover begint - je hoort eerst te kijken of je met hardlopen je situatie kunt verbeteren. er zijn verschillende onderzoeken gaande of hardlopen niet een beter hulpmiddel is bij bv depressie als medicatie.
andere sport kan natuurlijk ook.
Het is bewezen dat sporten NIET helpt bij psychische klachten. Tijdens het sporten kan het gelukshormoon worden aangemaakt, dat is waar. Maar dat heeft geen blijvend effect, en is zeker niet DE oplossing voor zware psychische klachten. Realiseer jij je wel dat je niet alleen de medische wetenschap maar ook elke individuele patiënt te kakken zet met dit soort onzin?
sowieso gezond eten en drinken, check op je vitamines en mineralen, en veel sporten.
Sporten, gezond eten, voldoende slapen: allemaal heel belangrijk voor fysiek en mentaal welzijn. Maar je lost er echt geen zware psychische problematiek mee op.
en goede hulp daarbij.
als je vindt dat een psy zich niet correct opstelt - en gegevens vn vorige patient met naam is zoiets - maak dat dan kenbaar.
Eens. Sterker nog, dien een officiële klacht in, wat dat kan echt niet.
hoeveel hulpverleners heb je nu gehad? kun je een lijst maken van wat je niet beviel? en bv 3 mensen benaderen die beter bij je passen en dan met 1 verder gaan?
overigens snel diagnose stellen - die missc niet zo past - om vergoeding te krijgen. wat is daar mis mee? het is missc niet zo netjes, maar anders krijg jij missc geen vergoeding....
Hoezo niet netjes? Het is in het belang van de patiënt dat de kosten door de verzekeraar vergoed worden!
zaterdag 25 oktober 2014 19:03
@TO
Een dienstverlener die patienten-gegevens open en bloot laat liggen, is een lapzwans want neemt duidelijk de beroepsethiek en zijn patiënten niet serieus. Ik zou deze hulpverlener dat meteen vertellen en nooit meer terug gaan.
Maar dat wil niet zeggen dat alle zorgverleners zo zijn. Er zijn er gelukkig nog altijd meer die hun patiënten en de beroepsethiek wel serieus nemen.
En het op tijd starten en ook weer op tijd eindigen van een sessie hoort daarbij. Als de arts dat niet doet, dan zitten de patiënten later op de dag heel lang te wachten. Als je elke patiënt een kwartiertje extra geeft, dan loopt dat aan het eind van de dag al op richting 2 uur wachttijd. Dat kan natuurijk echt niet!
En bovendien moeten de artsen betaald worden, en sturen de verzekeraars op een strakke planning. Een arts die zich daar niet aan houdt, werkt in zijn eigen tijd. En dat houdt men op den duur niet vol, is ook niet fair naar de arts toe. Als jij kosteloos elke werkdag 2-3 uur over moet werken, wordt je daar toch ook niet vrolijk van?
Voor wat betreft de medicatie: het is echt heel belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. Het is echter ook bekend dat bij bepaalde ziektebeelden medicatie noodzakelijk is. Soms om eerst weer tot rust - en daarmee ontvankelijk voor de behandeling - te komen, soms blijvend, omdat men zonder medicatie gewoon niet geholpen is. Mijn advies zou daarom zijn om niet klakkeloos nee te zeggen, maar een goede uitleg te vragen over nut en noodzaak van de medicatie (en welke medicatie er zoal is, waar de arts voor kiest en waarom, wat de bijwerkingen zijn van de door de arts gekozen medicatie en de alternatieven, enz).
Een dienstverlener die patienten-gegevens open en bloot laat liggen, is een lapzwans want neemt duidelijk de beroepsethiek en zijn patiënten niet serieus. Ik zou deze hulpverlener dat meteen vertellen en nooit meer terug gaan.
Maar dat wil niet zeggen dat alle zorgverleners zo zijn. Er zijn er gelukkig nog altijd meer die hun patiënten en de beroepsethiek wel serieus nemen.
En het op tijd starten en ook weer op tijd eindigen van een sessie hoort daarbij. Als de arts dat niet doet, dan zitten de patiënten later op de dag heel lang te wachten. Als je elke patiënt een kwartiertje extra geeft, dan loopt dat aan het eind van de dag al op richting 2 uur wachttijd. Dat kan natuurijk echt niet!
En bovendien moeten de artsen betaald worden, en sturen de verzekeraars op een strakke planning. Een arts die zich daar niet aan houdt, werkt in zijn eigen tijd. En dat houdt men op den duur niet vol, is ook niet fair naar de arts toe. Als jij kosteloos elke werkdag 2-3 uur over moet werken, wordt je daar toch ook niet vrolijk van?
Voor wat betreft de medicatie: het is echt heel belangrijk om daar zorgvuldig mee om te gaan. Het is echter ook bekend dat bij bepaalde ziektebeelden medicatie noodzakelijk is. Soms om eerst weer tot rust - en daarmee ontvankelijk voor de behandeling - te komen, soms blijvend, omdat men zonder medicatie gewoon niet geholpen is. Mijn advies zou daarom zijn om niet klakkeloos nee te zeggen, maar een goede uitleg te vragen over nut en noodzaak van de medicatie (en welke medicatie er zoal is, waar de arts voor kiest en waarom, wat de bijwerkingen zijn van de door de arts gekozen medicatie en de alternatieven, enz).
zaterdag 25 oktober 2014 19:17
Ik
hoef geen psychologen en psychiaters. Ik heb chronisch ptss en ben nu
40. Ik kwam toen ik rond de 20 was bij een pschiater omdat ik een
diagnose wilde. Ik had zelf het vermoeden dat ik aan ptss leed. De
psychiater had geen tijd voor me en deed me over aan een co-assistent
die dus in opleiding was om psychiater te worden. Een kwartier heb ik
met hem gesproken en verteld over mijn slapeloosheid, angsten,
paniekaanvallen en gespannenheid. Na dat kwartier zei hij dat ik leed
aan borderline persoonlijkheidsstoornis. Nou ja! Ik was net snugger
genoeg om te snappen dat dat een beetje raar was.
Dus ging ik naar het Riagg en had daar twee lange intake gesprekken.
Daar kwam wel chronisch ptss uit, helemaal geen
persoonlijkheidsstoornis. Alleen was hun advies om in dagbehandeling te
gaan. Mijn klachten waren te ernstig voor gewone therapie. Maar ik had
een baan op dat moment en was niet depressief. Dus dat ging niet en ze
konden me niet helpen omdat ik mijn baan niet op kon zeggen. Wordt
vervolgd..
hoef geen psychologen en psychiaters. Ik heb chronisch ptss en ben nu
40. Ik kwam toen ik rond de 20 was bij een pschiater omdat ik een
diagnose wilde. Ik had zelf het vermoeden dat ik aan ptss leed. De
psychiater had geen tijd voor me en deed me over aan een co-assistent
die dus in opleiding was om psychiater te worden. Een kwartier heb ik
met hem gesproken en verteld over mijn slapeloosheid, angsten,
paniekaanvallen en gespannenheid. Na dat kwartier zei hij dat ik leed
aan borderline persoonlijkheidsstoornis. Nou ja! Ik was net snugger
genoeg om te snappen dat dat een beetje raar was.
Dus ging ik naar het Riagg en had daar twee lange intake gesprekken.
Daar kwam wel chronisch ptss uit, helemaal geen
persoonlijkheidsstoornis. Alleen was hun advies om in dagbehandeling te
gaan. Mijn klachten waren te ernstig voor gewone therapie. Maar ik had
een baan op dat moment en was niet depressief. Dus dat ging niet en ze
konden me niet helpen omdat ik mijn baan niet op kon zeggen. Wordt
vervolgd..
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
zaterdag 25 oktober 2014 19:34
Dus
ben ik blijven werken en ben mezelf gaan helpen. Ik heb de SPH gedaan
omdat ik anderen wilde gaan helpen en daar heb ik alles geleerd wat ik
nodig heb om voor mezelf te zorgen. Ik bleef vastlopen en werd meer dan
eens depressief. Ik ging dan naar de huisarts voor antidepressiva. En
als ik me weer iets beter voelde, ging ik weer werken.
Ik ben nu afgekeurd, dat was niet te voorkomen geweest maar ik heb wel
13 jaar langer gewerkt dan de psychs een goed idee vonden. En daardoor
heb ik zoveel geleerd dat ik me nu wel kan redden.
Mensen denken vaak dat therapeuten ed je kunnen helpen maar ik vind dus
dat je ook jezelf kunt helpen. Ik gebruik wel medicatie maar gewoon via
de huisarts.
Ik raad het niet iedereen aan om zo te leven als ik maar ik weet dat er
velen zijn zoals ik omdat hun nekhaar rechtop gaat staan bij het woord
psychiater. Bij mij gebeurt dat niet maar ik zie ze niet als strikt
noodzakelijk voor mezelf.
ben ik blijven werken en ben mezelf gaan helpen. Ik heb de SPH gedaan
omdat ik anderen wilde gaan helpen en daar heb ik alles geleerd wat ik
nodig heb om voor mezelf te zorgen. Ik bleef vastlopen en werd meer dan
eens depressief. Ik ging dan naar de huisarts voor antidepressiva. En
als ik me weer iets beter voelde, ging ik weer werken.
Ik ben nu afgekeurd, dat was niet te voorkomen geweest maar ik heb wel
13 jaar langer gewerkt dan de psychs een goed idee vonden. En daardoor
heb ik zoveel geleerd dat ik me nu wel kan redden.
Mensen denken vaak dat therapeuten ed je kunnen helpen maar ik vind dus
dat je ook jezelf kunt helpen. Ik gebruik wel medicatie maar gewoon via
de huisarts.
Ik raad het niet iedereen aan om zo te leven als ik maar ik weet dat er
velen zijn zoals ik omdat hun nekhaar rechtop gaat staan bij het woord
psychiater. Bij mij gebeurt dat niet maar ik zie ze niet als strikt
noodzakelijk voor mezelf.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
zaterdag 25 oktober 2014 19:43
wat naar te horen.
ik heb een tijd geleden een documentaire gezien. Daarin was de eindconclusie dat er geen ruimte meer is voor de client zelf, maar dat er een diagnose moet komen en dat daar vastgestelde protocollen bij horen.
Dus die diagnose- die medicatie.
Voor gesprekken is er geen ruimte meer na de diagnose of dit moet een vrijwilliger opvangen, een'maatje' oid.
Dit blijkt dus naast voor de client niet prettig ook niet het gewenste 'resultaat' in cijfers op te brengen.
Ik begreep dat men bezig is dit te veranderen maar hoe?
Heb zelf binnen de GGZ gewerkt dus vandaar mijn interesse. Werk er ook voor niets niet meer.
Ik zou me aansluiten bij een clientenraad of vereniging om jouw ervaringen in ieder geval daar kwijt te kunnen.
Sommige instellingen nemen hun clientenraden erg serieus als gesprekspartner. Alleen al het horen WAAROM er een bepaalde behandeling wel of niet mogelijk is kan al schelen in je gevoel van afwijzing daarnaast.
ik heb een tijd geleden een documentaire gezien. Daarin was de eindconclusie dat er geen ruimte meer is voor de client zelf, maar dat er een diagnose moet komen en dat daar vastgestelde protocollen bij horen.
Dus die diagnose- die medicatie.
Voor gesprekken is er geen ruimte meer na de diagnose of dit moet een vrijwilliger opvangen, een'maatje' oid.
Dit blijkt dus naast voor de client niet prettig ook niet het gewenste 'resultaat' in cijfers op te brengen.
Ik begreep dat men bezig is dit te veranderen maar hoe?
Heb zelf binnen de GGZ gewerkt dus vandaar mijn interesse. Werk er ook voor niets niet meer.
Ik zou me aansluiten bij een clientenraad of vereniging om jouw ervaringen in ieder geval daar kwijt te kunnen.
Sommige instellingen nemen hun clientenraden erg serieus als gesprekspartner. Alleen al het horen WAAROM er een bepaalde behandeling wel of niet mogelijk is kan al schelen in je gevoel van afwijzing daarnaast.
zaterdag 25 oktober 2014 19:45
quote:gladoortje74 schreef op 25 oktober 2014 @ 19:17:
Ik
hoef geen psychologen en psychiaters. Ik heb chronisch ptss en ben nu
40. Ik kwam toen ik rond de 20 was bij een pschiater omdat ik een
diagnose wilde. Ik had zelf het vermoeden dat ik aan ptss leed. De
psychiater had geen tijd voor me en deed me over aan een co-assistent
die dus in opleiding was om psychiater te worden. Een kwartier heb ik
met hem gesproken en verteld over mijn slapeloosheid, angsten,
paniekaanvallen en gespannenheid. Na dat kwartier zei hij dat ik leed
aan borderline persoonlijkheidsstoornis. Nou ja! Ik was net snugger
genoeg om te snappen dat dat een beetje raar was.
Dus ging ik naar het Riagg en had daar twee lange intake gesprekken.
Daar kwam wel chronisch ptss uit, helemaal geen
persoonlijkheidsstoornis. Alleen was hun advies om in dagbehandeling te
gaan. Mijn klachten waren te ernstig voor gewone therapie. Maar ik had
een baan op dat moment en was niet depressief. Dus dat ging niet en ze
konden me niet helpen omdat ik mijn baan niet op kon zeggen. Wordt
vervolgd..
Gladoortje: een paar dingen. Een co- assistent is in opleiding tot arts, niet to psychiater (dat is een arts-assistent of aios).
Chronische ptss is deels overlappend met de diagnose (borderline) persoonlijkheidsstoornis. O.a. ook emotieregulatieproblemen, depressieve klachten, wantrouwen, vaak ook problemen in interactie met anderen, verslaving, e.d. Wordt vaak met elkaar verward, is op zich niet zo vreemd (ook door de overlap). Andere kant op geredeneerd: Veel mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben ook traumata meegemaakt. Als je maar lang genoeg gebukt gaat onder PTSS, krijg je vaak vanzelf problemen in de persoonlijkheidssfeer. Na een gesprek stellen is dan wel weer heel snel.
Ben je trouwens wel verder gegaan met behandeling? Soms is rigoureus insteken (deeltijdbehandeling) toch beter dan kiezen voor se kortere termijn (minder intensief maar bv. wel kunnen blijven werken). Ik snp dat die keus moeilijk is, hoor! Heb je al goede behandeling gehad voor je gevoel?
Sterkt igg,
Grts, Tjjjjjemig
Ik
hoef geen psychologen en psychiaters. Ik heb chronisch ptss en ben nu
40. Ik kwam toen ik rond de 20 was bij een pschiater omdat ik een
diagnose wilde. Ik had zelf het vermoeden dat ik aan ptss leed. De
psychiater had geen tijd voor me en deed me over aan een co-assistent
die dus in opleiding was om psychiater te worden. Een kwartier heb ik
met hem gesproken en verteld over mijn slapeloosheid, angsten,
paniekaanvallen en gespannenheid. Na dat kwartier zei hij dat ik leed
aan borderline persoonlijkheidsstoornis. Nou ja! Ik was net snugger
genoeg om te snappen dat dat een beetje raar was.
Dus ging ik naar het Riagg en had daar twee lange intake gesprekken.
Daar kwam wel chronisch ptss uit, helemaal geen
persoonlijkheidsstoornis. Alleen was hun advies om in dagbehandeling te
gaan. Mijn klachten waren te ernstig voor gewone therapie. Maar ik had
een baan op dat moment en was niet depressief. Dus dat ging niet en ze
konden me niet helpen omdat ik mijn baan niet op kon zeggen. Wordt
vervolgd..
Gladoortje: een paar dingen. Een co- assistent is in opleiding tot arts, niet to psychiater (dat is een arts-assistent of aios).
Chronische ptss is deels overlappend met de diagnose (borderline) persoonlijkheidsstoornis. O.a. ook emotieregulatieproblemen, depressieve klachten, wantrouwen, vaak ook problemen in interactie met anderen, verslaving, e.d. Wordt vaak met elkaar verward, is op zich niet zo vreemd (ook door de overlap). Andere kant op geredeneerd: Veel mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben ook traumata meegemaakt. Als je maar lang genoeg gebukt gaat onder PTSS, krijg je vaak vanzelf problemen in de persoonlijkheidssfeer. Na een gesprek stellen is dan wel weer heel snel.
Ben je trouwens wel verder gegaan met behandeling? Soms is rigoureus insteken (deeltijdbehandeling) toch beter dan kiezen voor se kortere termijn (minder intensief maar bv. wel kunnen blijven werken). Ik snp dat die keus moeilijk is, hoor! Heb je al goede behandeling gehad voor je gevoel?
Sterkt igg,
Grts, Tjjjjjemig
Ik voel me zo moedellooos
zaterdag 25 oktober 2014 20:06
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 18:18:
Magdalan, fijn dat je reageert. Herkenbaar. Ook dat van te laat komen en dan toch vroeger stoppen. Ik heb er dus ook moeite mee dat er al snel over medicijnen wordt gesproken. Ik ben zelf daar een tegenstander van. Ik heb ook meegemaakt dat ik huiswerk/vragenlijsten moest maken. Dat deed ik dan, stuurde dit ruim voor tijd op. Tijdens een sessie bleek dat mijn huiswerk/vragenlijst helemaal niet nagekeken was laat staan doorgenomen. Dit heb ik meerdere malen meegemaakt bij dezelfde hulpverlener of bij anderen. Ik vind dat dan wel raar, psych-en verdienen niet slecht. Als patient mag ik toch verwachten dat ze mijn huiswerk doornemen? Communiceren is inderdaad belangrijk. Ze hebben inderdaad geen glazen bol, hadden ze dit soms maar. Ik zit nu zelf in de DSM situatie. Heb recentelijk een vragenlijst ingevuld waar ik vrij laag op scoorde. Toch willen ze n.a.v. die vragenlijst kijken of ik toch dat label kan krijgen. Geen idee wat ik nu moet doen?
Heb je momenteel een behandelaar waar je vertrouwen in hebt, die je serieus neemt en bij wie je je veilig voelt? Zo nee dan kun je vragen naar een ander. Welke stappen je meer nog kunt ondernemen weet ik niet, ik heb er zelf geen ervaring mee aangezien het bij mij vrij duidelijk is wat ik heb.
Lijkt me enorm lastig om zo zoekende te zijn
Magdalan, fijn dat je reageert. Herkenbaar. Ook dat van te laat komen en dan toch vroeger stoppen. Ik heb er dus ook moeite mee dat er al snel over medicijnen wordt gesproken. Ik ben zelf daar een tegenstander van. Ik heb ook meegemaakt dat ik huiswerk/vragenlijsten moest maken. Dat deed ik dan, stuurde dit ruim voor tijd op. Tijdens een sessie bleek dat mijn huiswerk/vragenlijst helemaal niet nagekeken was laat staan doorgenomen. Dit heb ik meerdere malen meegemaakt bij dezelfde hulpverlener of bij anderen. Ik vind dat dan wel raar, psych-en verdienen niet slecht. Als patient mag ik toch verwachten dat ze mijn huiswerk doornemen? Communiceren is inderdaad belangrijk. Ze hebben inderdaad geen glazen bol, hadden ze dit soms maar
. Ik zit nu zelf in de DSM situatie. Heb recentelijk een vragenlijst ingevuld waar ik vrij laag op scoorde. Toch willen ze n.a.v. die vragenlijst kijken of ik toch dat label kan krijgen. Geen idee wat ik nu moet doen?Heb je momenteel een behandelaar waar je vertrouwen in hebt, die je serieus neemt en bij wie je je veilig voelt? Zo nee dan kun je vragen naar een ander. Welke stappen je meer nog kunt ondernemen weet ik niet, ik heb er zelf geen ervaring mee aangezien het bij mij vrij duidelijk is wat ik heb.
Lijkt me enorm lastig om zo zoekende te zijn
zaterdag 25 oktober 2014 20:14
Wow wat een reacties! fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die rare dingen heeft meegemaakt op gebied van de hulpverlening. Het is me zovaak overkomen dat psych-en niet goed omgingen met de gegevens van patienten. Dat ik aan mezelf ging twijfelen... Ik heb inmiddels zoveel gezien en ervaring opgedaan, dat het helemaal niet verkeerd is om in clientenraad te gaan. Dit zou ik ook wel graag willen, al is het alleen al om voor iedereen de hulpverlening te verbeteren.
Ik ben het eens met nummerzoveel. Sporten zorgt voor een tijdelijk geluksmomentje. Daarna is het weer als vanouds.
Wel ben ik zeker van het feit dat psych-en provisie krijgen van farmacie als ze medicijnen verkopen. Een kennis van me is apotheker en heeft dit zelf aan me verteld. Ook weet ik hoe slecht antidepressiva is. Als ik dit bespreek met een psych, word dit ontkent.
Inmiddels heb ik heel veel zelfhulpboeken verslonden. Ik begrijp de materie heel goed, kan anderen goed vertellen hoe en wat. Maar op mezelf toepassen dat lukt niet. Ook heb ik van alles uitgeprobeerd, mindfulness, meditatie en yoga. Indien het dit jaar niks gaat worden ga ik maar overstappen naar een coach.
Deze volgt geen DSM en kijkt hopelijk verder over de grens.
Betekent meer betalen maar ik hoop dat ik dan betere kwaliteit krijg. Want een universitaire studie psychiatrie/psychologie betekent niet altijd dat het ok is.
Ik ben het eens met nummerzoveel. Sporten zorgt voor een tijdelijk geluksmomentje. Daarna is het weer als vanouds.
Wel ben ik zeker van het feit dat psych-en provisie krijgen van farmacie als ze medicijnen verkopen. Een kennis van me is apotheker en heeft dit zelf aan me verteld. Ook weet ik hoe slecht antidepressiva is. Als ik dit bespreek met een psych, word dit ontkent.
Inmiddels heb ik heel veel zelfhulpboeken verslonden. Ik begrijp de materie heel goed, kan anderen goed vertellen hoe en wat. Maar op mezelf toepassen dat lukt niet. Ook heb ik van alles uitgeprobeerd, mindfulness, meditatie en yoga. Indien het dit jaar niks gaat worden ga ik maar overstappen naar een coach.
Deze volgt geen DSM en kijkt hopelijk verder over de grens.
Betekent meer betalen maar ik hoop dat ik dan betere kwaliteit krijg. Want een universitaire studie psychiatrie/psychologie betekent niet altijd dat het ok is.
zaterdag 25 oktober 2014 20:15
Ik heb slechte ervaringen met therapeuten/psychologen/psychiaters.
Omdat ik last had van stress, kreeg ik een doorverwijzing naar een psycholoog.
Psycholoog: “Waarom ben je hier?”
Ik: “Ik voel me ontevreden en nerveus.”
Psycholoog: “Nee, jij voelt je niet ontevreden. Jij voelt je onvervuld. Dat is een beter woord.”
Eh…
Ik vroeg hem hoelang ik behandeling ik nodig had. Hij antwoordde: “Een half jaar.”
In de volgende sessie schreeuwde hij tegen me: “Jij zult nooit beter worden. Laat dat maar goed tot je doordringen, dat je nooit beter zult worden.”
Ik: “Maar u zei de vorige keer dat dit te behandelen was. Daar heb ik me op ingesteld en dat heb ik ook aan anderen verteld.”
Hij: “Het is jouw keuze wat je aan de grote klok wil hangen. En nu mijn kamer uit. Wegwezen jij. Je hebt je tijd nodig om te beseffen, dat je nooit beter zult worden.” Ik zat er net een kwartier, maar hij deed de deur open en stuurde me weg.
Een jaar later hoorde ik dat er veel klachten over deze psycholoog waren. Maar ja, alleen psychologen die hun cliënten seksueel misbruiken, worden ontslagen. Deze psycholoog bleef nog jarenlang werken bij die instelling.
Toen naar een ander toe, die me haar levensverhaal vertelde en me daarna doorverwees.
De volgende psych zei na twee sessies: “Ik moet je moeder spreken. Alleen. Dat is belangrijk.”
Toen mijn moeder daar een week later (alleen) kwam, vroeg hij: “Heeft je dochter seks?” Mijn moeder: “Dat kunt u haar beter zelf vragen.” En vervolgens reisde mijn moeder weer terug naar haar woonplaats, met bus, trein en bus.
De week erop zei de psych: “ Je moet weer bij je moeder gaan wonen, want je bent te jong het huis uitgegaan.Ik behandel jou niet. Jij bent te jong voor mijn praktijk. Mijn praktijk is alleen voor 21plussers.” Ik zei: “Ik ben twintig jaar en tien maanden. Over twee maanden ben ik 21.” Psych: “Nee, jij past niet in mijn praktijk. Je moet maar naar een ander toe. Hier heb je een telefoonnummer.” ??? Al bij de eerste telefonische afspraak had ik mijn geboortedatum opgegeven, dus die bewering over leeftijd was flauwekul. Maar ik durfde dat niet te zeggen tegen een dominante man die twee of drie keer zo oud was als ikzelf.
Ik belde het telefoonnummer. Die psych zei: “Hoe haal je het in je hoofd om mij te bellen? Ik doe nooit behandelingen.” Ik: “Die en die heeft me doorverwezen naar u.” Zij: “Nee, dat kan hij nooit gedaan hebben.”
Ik was intens verdrietig. Ik wou dat ik ook maar één keer begrip had gekregen voor hoe deze mensen me 'behandeld' hebben. Ik was enorm teleurgesteld.
Denk je dat ik nog vertrouwen heb in therapeuten/psychologen/psychiaters? Degenen die ik ben tegengekomen waren onkundig en misschien zelfs zelf gestoord. Tieners die voor een studie psychologie kiezen, zijn meestal zelf in de war en willen leren over de menselijke psyche. En zij moeten anderen gaan helpen en begeleiden? Mijn kapster en groentenman hebben meer mensenkennis en therapeutische vaardigheden dan al die types uit therapeutenland.
P.S. Via een soort mindfulness-trainingen ben ik rustiger geworden en kan ik nu een examen doen zonder dicht te klappen.
Omdat ik last had van stress, kreeg ik een doorverwijzing naar een psycholoog.
Psycholoog: “Waarom ben je hier?”
Ik: “Ik voel me ontevreden en nerveus.”
Psycholoog: “Nee, jij voelt je niet ontevreden. Jij voelt je onvervuld. Dat is een beter woord.”
Eh…
Ik vroeg hem hoelang ik behandeling ik nodig had. Hij antwoordde: “Een half jaar.”
In de volgende sessie schreeuwde hij tegen me: “Jij zult nooit beter worden. Laat dat maar goed tot je doordringen, dat je nooit beter zult worden.”
Ik: “Maar u zei de vorige keer dat dit te behandelen was. Daar heb ik me op ingesteld en dat heb ik ook aan anderen verteld.”
Hij: “Het is jouw keuze wat je aan de grote klok wil hangen. En nu mijn kamer uit. Wegwezen jij. Je hebt je tijd nodig om te beseffen, dat je nooit beter zult worden.” Ik zat er net een kwartier, maar hij deed de deur open en stuurde me weg.
Een jaar later hoorde ik dat er veel klachten over deze psycholoog waren. Maar ja, alleen psychologen die hun cliënten seksueel misbruiken, worden ontslagen. Deze psycholoog bleef nog jarenlang werken bij die instelling.
Toen naar een ander toe, die me haar levensverhaal vertelde en me daarna doorverwees.
De volgende psych zei na twee sessies: “Ik moet je moeder spreken. Alleen. Dat is belangrijk.”
Toen mijn moeder daar een week later (alleen) kwam, vroeg hij: “Heeft je dochter seks?” Mijn moeder: “Dat kunt u haar beter zelf vragen.” En vervolgens reisde mijn moeder weer terug naar haar woonplaats, met bus, trein en bus.
De week erop zei de psych: “ Je moet weer bij je moeder gaan wonen, want je bent te jong het huis uitgegaan.Ik behandel jou niet. Jij bent te jong voor mijn praktijk. Mijn praktijk is alleen voor 21plussers.” Ik zei: “Ik ben twintig jaar en tien maanden. Over twee maanden ben ik 21.” Psych: “Nee, jij past niet in mijn praktijk. Je moet maar naar een ander toe. Hier heb je een telefoonnummer.” ??? Al bij de eerste telefonische afspraak had ik mijn geboortedatum opgegeven, dus die bewering over leeftijd was flauwekul. Maar ik durfde dat niet te zeggen tegen een dominante man die twee of drie keer zo oud was als ikzelf.
Ik belde het telefoonnummer. Die psych zei: “Hoe haal je het in je hoofd om mij te bellen? Ik doe nooit behandelingen.” Ik: “Die en die heeft me doorverwezen naar u.” Zij: “Nee, dat kan hij nooit gedaan hebben.”
Ik was intens verdrietig. Ik wou dat ik ook maar één keer begrip had gekregen voor hoe deze mensen me 'behandeld' hebben. Ik was enorm teleurgesteld.
Denk je dat ik nog vertrouwen heb in therapeuten/psychologen/psychiaters? Degenen die ik ben tegengekomen waren onkundig en misschien zelfs zelf gestoord. Tieners die voor een studie psychologie kiezen, zijn meestal zelf in de war en willen leren over de menselijke psyche. En zij moeten anderen gaan helpen en begeleiden? Mijn kapster en groentenman hebben meer mensenkennis en therapeutische vaardigheden dan al die types uit therapeutenland.
P.S. Via een soort mindfulness-trainingen ben ik rustiger geworden en kan ik nu een examen doen zonder dicht te klappen.
zaterdag 25 oktober 2014 20:31
teddybeertje, wat een verhaal... Het herinnert mij aan een therapeut die ooit iets over me zei wat helemaal niet klopte. Ik moest de volgende vraag invullen op een vragenlijst: Heb je wel is over de dood nagedacht? Ik dacht ja, dat doet toch ieder mens. Toen kreeg ik als uitslag dat ik suicidaal was. Geloof me ik was op dat moment echt niet suicidaal. Therapeut had de brief voor opname al klaar voor me liggen. Maakte zich ernstig zorgen over me, wou al een telefoontje wagen. Ik heb moeten praten als brugman om maar aan te geven dat ik niet suiciaal ben. Meerdere keren zelfs. Daarna ben ik gelijk gestopt. Deze therapeut zou echt de eerst zijn waar ik een klacht over zou indienen. Die was volgens mij zelf knettergek, de vragenlijst dateerde uit de jaren 80. Terwijl ik in de 20ste eeuw de vragenlijst invulde. Was ook vrijgevestigd. Ik heb het inderdaad vaker gehoord dat studenten die zich inschrijven voor psych studies zelf in de knoop zitten. Maar ik wil wat dat betreft niet generaliseren. Dus ik hou dit even open, maar ik hoor dit inderdaad wel vaker.
zaterdag 25 oktober 2014 20:42
Nee, ik herken het niet. Maar mijn psych heeft dan ook sessies van officieel 45 minuten met een uitloop van 15. Daarbij let ze er ook goed op of het nu 'klaar' is en ik in ieder geval goed naar huis kan. Ook gegevens van andere cliënten zie ik nooit liggen.
En wat is er nou zo heel erg vreselijk aan een etiket? Blijkbaar gaat het niet goed met je, anders zou je het zelf inmiddels wel opgelost hebben. Ik heb meerdere etiketten en ook een niet waarvan ik vermoed dat ik daar juist het meeste last van heb. Maar ik heb geen moment het idee dat mijn psych me ziet zitten en denkt 'ohja, die heeft (..)'.
De psychiater die mijn medicijnen voorschrijft doet dat wel maar dat lijkt me ook nuttig, ik zit immers bij hem voor die vraag.
Kortom, ik heb er niet zoveel moeite mee. Wel met de bureaucratie en de ellenlange wachttijden maar dat hebben de meeste mensen die daar werken ook.
En wat is er nou zo heel erg vreselijk aan een etiket? Blijkbaar gaat het niet goed met je, anders zou je het zelf inmiddels wel opgelost hebben. Ik heb meerdere etiketten en ook een niet waarvan ik vermoed dat ik daar juist het meeste last van heb. Maar ik heb geen moment het idee dat mijn psych me ziet zitten en denkt 'ohja, die heeft (..)'.
De psychiater die mijn medicijnen voorschrijft doet dat wel maar dat lijkt me ook nuttig, ik zit immers bij hem voor die vraag.
Kortom, ik heb er niet zoveel moeite mee. Wel met de bureaucratie en de ellenlange wachttijden maar dat hebben de meeste mensen die daar werken ook.
Natte tosti..
