Ruzie met moeder.

Hoi allemaal.



Ik heb zojuist een vette ruzie met mijn moeder gehad.



Ik ben 19 jaar en woon in het huis van mijn moeder. Mijn moeder heeft nu een relatie van een jaar, en is 2 maanden geleden bij hem ingetrokken. Ik ben dit jaar gaan studeren. Ik zou ook op kamers gaan, alles geregeld, op het laatste moment ging mijn moeder alleen weg, we hebben alleen nog een hond. Die is nu 15 jaar. De hond wilde ze niet meenemen. Ik heb er toen nog een paar weken voor gezorgd, totdat ik definitief op kamers zou gaan. Toen dat gebeurde wilde mijn moeder de hond laten inslapen, omdat ze hem niet bij die vriend wilde hebben. Ik vond dat ze dat echt niet kon doen, 15 jaar lang hebben we hem gehad, hij mankeert ook niets, en nu is hij opeens tot last en moet hij dood. Helaas veranderde ze niet van gedachten, en heb ik besloten om niet op kamers te gaan (huisdieren waren niet toegestaan) en zorg ik sindsdien voor hem.



Ik heb wel aangegeven dat ik volgend jaar mei op kamers ga. Tot die tijd heeft ze de tijd om te kijken wat ze met de hond wilt. Laten inslapen zit in ieder geval niet bij de opties.



Maar de afgelopen tijd heeft ze dus al heel wat spullen meegenomen. Spullen die ze daar ook heeft, maar dan toch van haar eigen wilt. Ik heb daar tot nu toe nooit iets over gezegd. Wat ze meenam kocht ik iedere keer weer nieuw. Maar nu wilde ze de oven en het elektrische gasfornuis meenemen. Op zich geen probleem, we hebben hier ook nog een ander magnetron staan, is dan wel geen combi, maar oké. Maar dat gasfornuis.. Ze kwam met het idee om dan gewoon te ruilen. Die van die vriend is echt vies. Dan zou ik die dus krijgen, en hun die van ons. Op dat moment was dat echt de druppel. Wat dat betreft kan ik gewoon een nieuw elektronisch gasfornuis kopen, maar het hele principe maakte me zo boos. Ze denkt echt alleen maar aan zichzelf. Toen ik niet toegaf zei ze ; Ahh, het is toch nog maar voor een half jaartje. Dus ik zei toen terug ; Dan kan jij toch ook het nog een half jaar met die doen. Maar nee, want ze had de keuken helemaal schoongemaakt en daar wilde ze een mooi gasfornuis in hebben. En ook als ik het niet oké vond zou ze hem gewoon ophalen als ik er niet was. Ik werk gigantisch veel, om überhaupt de huur te kunnen betalen (huis met 4 kamers). Ik moet ook iedere maand leven van mij spaargeld die eigenlijk was bedoeld voor mijn toekomst. Ik reis iedere dag 2 uur heen en 2 uur terug omdat ik niet op kamer kon door haar. Het enige wat mijn moeder doet is mij afzeiken 'ik geef de hond niet genoeg aandacht, ben teveel weg van huis'. Haar vis heeft ze ook hier gelaten en ik haat dat beest echt. Die kom en al die beeldjes schoonmaken is echt een ramp. Daarna denk ik dan alweer ; Agg, het is maar een vis, zoveel werk is het niet, maar heb het al zo druk. Ik hou eigenlijk altijd mijn mond en hou mijn frustraties altijd voor me, omdat ik haar niet wil kwetsen, maar vanavond lukte het me gewoon niet. Ik was zo boos en verdrietig dat ze me zo behandelde. Het dwangmatig krabben gaat de laatste tijd ook heel erg slecht. Ik heb de laatste tijd de ene break down na de andere.



Ik heb altijd zoveel gegeven, en ik krijg er gewoon nooit iets voor terug. Nu voel ik me heel rot dat ik niet aardig voor haar was. Morgen zal ik dan ook de oven en het gasfornuis langs brengen, de gedachte dat ze nu verdrietig is maakt dat ik me alleen maar rotter voel.

Het is zojuist geëscaleerd.



Ik was gisteravond nog langs geweest bij haar om zijn kluifjes, mandje en zijn speeltjes langs te brengen. Oo k verteld waar hij de laatste tijd last van heeft, en hoe ze daarmee om moet gaan.



Vanmiddag ook nog even langs geweest. Ik was zo boos op haar, maar ik had ook zoiets bij mezelf, ''Ik moet me eroverheen zetten, als ik boos word krijg ik hem niet meer te zien, en weet ik niet of het goed met hem gaat. Ik zat dus lekker met hem te knuffelen. Hij keek zoo zielig, staart tussen zijn pootjes.Toen begon mijn moeder over mijn oudste zus. Ik negeerde haar eigenlijk half, was iets gebeurd en mijn zus had flink van zich afgebeten. En mijn moeder vond het niet normaal dat ze zo deed, zo liet ze zich niet behandelen. Op dat moment knapte er iets in mij. Ik werd zooo boos! Zij behandeld iedereen als stront, en iedereen moet vervolgens maar een beetje aardig tegen haar doen. Mijn boosheid over de hond was ook meteen terug, zij had mijn hond meegenomen. totaal geen rekening houdend met hem of mij. Ook de manier hoe ze hem heeft vervoerd. Zoo machteloos! Mijn moeder zei toen dat het haar hond was. Dus ik zei ; ''Dat is hij niet, jij wilde hem niet meer, en hebt toen gezegd, dat hij dan van mij was, en je er niets meer met te maken wilde hebben. Op dat moment kwam ook al mijn frustratie eruit. Toen moest ik weg van mijn moeder. Dus ik antwoordde, ''dan neem ik hem (hond) mee''. Nou, dat ging niet gebeuren volgens mijn moeder. Van te voren heeft ze ook contact gehad met de politie voor ze de hond ophaalde, en ze heeft, weet ik nu, ook zijn paspoort meegenomen. Ik probeerde de hond nog te roepen om mee te komen, maar hij luisterde helaas niet in één keer. Haar vriend bemoeide zich er toen mee, en toen was het klaar. Alle frustratie tegenover hem kwam er ook direct uit. Maar ik moest dus weg, en stond al in de gang, tas gepakt etc. Op dat moment hoorde ik mijn hondje huilen, die vriend had hem zo strak vast, dat hij pijn had. Op dat moment begon ik te schreeuwen. Nu ben ik totaal niet iemand die schreeuwt, maar ik voelde me zo machteloos. Die vriend heeft me toen een harde duw gegeven, waardoor ik viel, tegen de binnenkant van de brievenbus aan met mijn hoofd. ''Als mijn moeder mij niet kon opvoeden deed hij het wel''. Ik ben toen weggegaan. Ik zie mijn hondje niet meer terug, en zal hem ook niet meer terug krijgen.