Heftige ruzie om kattenharen

quote:Zusenzoo schreef op 28 oktober 2014 @ 07:53:

Binnen 18 dagen van ruzie naar scheiding etc.

Gaat wel heel erg snel.Dat is niet snel als de laatste druppel bereikt is. Je insinueert nu dat er niets aan vooraf is gegaan en dit gewoon een inval is van TO omdat ze effies ontevreden is. Beetje vreemde reactie.

Doe niet zo raar. Ik insinueer helemaal niks. Dat doe jij nu.

Ik vind het allemaal wel erg hard en snel gaan en hoop gewoon dat TO bewust is wat ze doet. Dat het niet in een waas van boosheid snel gebeurd.

De kinderen bijv nu al vertellen. Je weet het zelf nog geen 18 dagen. Ik vind het gewoon allemaal erg snel.

Lieve TO, heb net het hele topic gelezen. Wat ontzetted goed dat je nu éindelijk het licht ziet en voor jezelf (en de kinderen) opkomt.



Is het een idee om hem een ultimatum te stellen waarop hij het huis uit moet zijn?

Je komt anders niet aan je rust toe om alles goed te regelen wanneer hij steeds probeert om lief te doen omdat hij wil dat het weer wordt zoals vroeger (lees: hij als lui varken op de bank met zijn 1250belminuten en jij de huissloof die alle bordjes maar hoog probeert te houden).



Ik zou trouwens wel gaan voor co-ouderschap. Leert hem om éindelijk zijn verantwoordelijkheid te nemen en het leert jou om eens wat tijd voor jezelf en je eigen ontwikkeling te nemen. Kun je je studie weer oppakken!

Ik heb best veel posts (niet allemaal) van jou gelezen Meamore. Maar moet mij toch van het hart, dat jouw man niets goed kan doen in jouw ogen. Je legt alles op een weegschaal wat hij zegt, hij stuurt een goedbedoelde app, daar zoek jij wat achter. Hij zegt dat hij je mist en probeert toenadering te zoeken op een heel vriendelijke manier. Hij geeft zijn gevoelens goed weer en geeft aan wat iets met hem gedaan heeft. Jij komt op mij heel erg over alsof je jezelf een heel groot slachtoffer bent, je komt telkens ook in dit forum terug op dezelfde dingen die je allemaal alleen hebt moeten doen. Ik zou er gek van worden als iemand dat bij mij thuis zou doen.

Continu zaniken wat je allemaal wel niet doet.

Sorry hoor, maar echt, zo kom je over. Jij hebt hier heel duidelijk ook een aandeel in en een groot aandeel. Het is ook jouw verantwoordelijkheid om niet sarcastisch en cynisch en wantrouwend op alles van je man te reageren en het een kans te geven als hij zijn best tracht te doen, qua schoonmaak en ook de kinderen hier in betrekken, (vind ik vrij normaal).

Verder heb ik je niet in zien gaan op de vraag of je niet eens in therapie zou gaan met elkaar. Je gaat zelf naar een psycholoog, maar je sluit je man compleet buiten en je gezin dus ook.



En ja, ik snap ook heel goed dat je niet alles zelf wilt doen, en dat je dingen niet wilt accepteren van je man en je je vernederd voelt.

Meehuilen kan ik ook met je, maar daar zijn al voldoende mensen voor.

Tja, ik ben het wel eens met wat 020 hierboven zegt, hoewel ik vooral verbaasd ben over de manier waarop één ruzie kan leiden tot een echtscheiding. Ja, ik snap wel (want ik heb het topic doorgelezen) dat deze ruzie 'de druppel' was en dat er veel meer relatieproblemen speelden, maar dan kun je alsnog stellen dat praten en/of communiceren niet echt jullie sterkste kant is. Want de scheiding komt wel degelijk uit de lucht vallen - kennelijk was die kattenharenruzie nodig om ineens het licht te zien, en dat is best heel raar.



Getrouwde mensen máken ruzie. Dat is normaal. Als je zo lang op elkaars lip zit, is het onvermijdelijk dat er soms ergernissen en oude pijnpunten opspelen. Het is ook normaal dat die ruzies 'kinderachtig' zijn, daar zijn het namelijk ruzies voor: je bent gekwetst en probeert de ander dus ook te pakken waar het pijn doet. Nee, dat is niet leuk, maar nogmaals: dat is de essentie van een ruzie. Natuurlijk kun je ernaar streven om 'volwassen' ruzie te maken, of 'gelijkwaardig' of wat dan ook, maar in de realiteit zijn ruzies niet mooi of hoogdravend, maar gewoon lelijk.



En daar moet je dan samen uit zien te komen. Dat is eigenlijk de crux van een huwelijk. Je bent soms boos op elkaar, en daarna maak je het weer goed. Soms duurt dat een paar dagen, maar nogmaals: na jaren samenleven horen ruzies er af en toe bij. Hopelijk niet te vaak, maar ruzies zijn ook een manier om te communiceren.



Dit lijkt me ook een belangrijke les voor je kinderen. Het lijkt me niet slim om ze te leren dat ruzies 'vergif' zijn, maar dat je degene van wie je houdt - je man of vrouw - soms wel kan schieten omdat het godallejezus moeilijk is om jaren en jaren onder één dak te leven met alle dagelijkse rompslomp die daarbij hoort. Ups en downs, hè?



De ruzie zoals die in dit topic is beschreven, verschilt helemaal niet zoveel van de ruzies die ik ook wel eens heb met mijn man. Het gaat er best heftig aan toe, ja. Is dat erg? Nee, want we komen er altijd weer uit. We zijn ons allebei bewust van de waarde van ons huwelijk, en ons gezin, en daarom weten we allebei dat we soms water bij de wijn moeten doen. Scheiden kan natuurlijk altijd, maar ten eerste gooi je dan een heel huwelijk weg, ten tweede doe je je kinderen enorm veel verdriet, en ten derde is het een illusie dat een nieuwe relatie zoveel onbezorgd geluk en rozengeur gaat brengen - want hé, ook een nieuwe relatie bestaat uit twee mensen, en twee mensen hebben nu eenmaal de neiging om wel eens ruzie te maken/zich te ergeren.



Dus: praten. Of samen in therapie om dat te leren.

Wie zegt dat ze een nieuwe relatie aangaat? En een trouwring kapot slaan met een hamer is normaal ruzie maken?

@Meamore. Oef, ik wist niet dat hij je blauwe plekken had bezorgd en ook vreemd is gegaan tijdens je zwangerschap. Ook heftige dingen, woorden doen echter ook pijn dat realiseer ik mij heel goed.

Het is ook lastig om de situatie te beoordelen van een afstand, ik wilde je even op scherp zetten om zeker te weten of je jezelf ook een spiegel voorhoudt. Maar je geeft heel duidelijk in je laatste post weer dat je alles goed overwogen hebt en dit is dan de welbekende druppel inderdaad. Er zijn vast al veel druppels geweest, maar ooit is er die allerlaatste. Deze dus.



Heel veel sterkte en kracht de komende tijd!

Meamore, goed dat je bij de psycholoog bent geweest en gaat werken aan je eigen pijnpunten. Dat zal ook indirect goed zijn voor de kinderen, omdat je ze zo beter buiten de scheiding zal kunnen houden (voor zover dat gaat tenminste). Als jij ingesleten patronen met je a.s. ex kan doorbreken, gaat iedereen daar baat bij hebben - ook al zal hij dat aanvankelijk niet zo zien, hij zal zich zeker verzetten.



Je hebt het over blauwe plekken. Wat is er precies gebeurd? Is dat meerdere malen gebeurd?



Bedenk dat je man nu op het punt staat veel kwijt te raken (in zijn optiek misschien wel alles). Als hij eerder ook lichamelijk agressief is geweest, kan hij dit dus nu heel goed weer worden. Zorg dus vooral goed voor je eigen veiligheid en die van de kinderen. Je zou de eerste niet zijn die de beslissing om haar man te verlaten duur moet betalen. Dat hij het huis verlaat en zijn sleutel inlevert is een eerste, belangrijke stap.

020, er is haar hier op het topic ook wel degelijk een spiegel voorgehouden, je bent daar echt niet de eerste in. Je hebt het hele topic niet gelezen en ik vind het dus nogal flauw om te insinueren dat er hier vooral met haar meegehuild wordt als je er zelf nogal laat in stapt. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen

Ja, ik sluit me opnieuw aan bij 020, want nu je vertelt dat je man is vreemdgegaan tijdens je zwangerschap en hij je blauwe plekken heeft bezorgd, is dat informatie die alles in een iets dramatischer licht zet. Dan ben je gewoon getrouwd met een foute man (en op basis van het kattenverhaal vond ik hem weliswaar stom en lui en leek hij me vreselijk bot, maar goed, sommige vrouwen vallen op dat soort mannen en ik dacht dat jij ooit zo'n vrouw was geweest). Dus nu begrijp ik je keuze.



Toch vraag ik me af waarom de andere posters in dit topic zo aanmoedigend en begripvol reageerden zonder dat ze deze informatie hadden - of heb ik eroverheen gelezen? (Of misschien zijn zij allemaal helderziend )



Hoe dan ook: sterkte

quote:meamore schreef op 28 oktober 2014 @ 13:13:

Dubiootje: we hadden toen ruzie gehad over iets weet niet eens meer over wat oh ja....lang lang geleden ging ik naar vriendinnen toe. Het was hartje zomer du gingen we op straat badmintonnen (denk ik, zoiets). Er waren ook andere mannen/jongens en die kwam ook normaal contact/praatje maken met ons meiden. In ieder geval hij vond dat niet zo leuk en sprak me erop aan, ik was op mijn beurt niet eens dat hij zo reageerde alsof ik iets verkeerds had gedaan, dus ruzie escaleerde en gaf hij mij een mep in de gezicht....en een flinke klap op mn arm die uiteindelijk blauw werd. Toen was ik naar mn moeder gegaan met kind, na veel excuses weer bij hem terug gegaan.

Toen mn moeder in het ziekenhuis was....(9 jaar geleden) waren we al voor 6 maanden uit elkaar omdat ik achterkwam dat hij pittige chatcontact had met een vrouw waarmee hij wilde afspreken. Hij smeekte toen ook om terug te komen, maar kwam wel naar ziekenhuis toe, mijn moeder die uitte haar ontevredenheid tegenover hem en zijn manier van mij te behandelen, waarop hij tegen haar zei dat ze maar tevreden moest zijn dat hij zoveel moeite voor mij deed want ik was niet eens maagd toen hij mij kende....ik was geschrokt! Mijn lieve ma reageerde tot mijn verbazing heel rustig en zei dat ze dat al wist.

In die 6 maanden dat het uit was....ging ik uit met vriendinnen en heb ik ook contact gehad met andere mannen (sommige ook mee naar bed geweest). Toen mn moeder overleed voelde ik me heel eenzaam en is het uiteindelijk toch weer aan gegaan tussen ons.

Tussendoor moest ik vaak horen dat ik een hoer was...dit dat....en zelfs nu moet ik ook horen dat hij mij toen wel in kans gaf terwijl ik met anderen mannen naar bed was geweest.

Er waren momenten dat hij zelfs wilde beslissen wat ik droeg en mn haren deed. Ook mag ik van hem, in zijn bijzijn geen rode lippenstift op doen omdat dat hoerig zou zijn. Een keer gingen op bezoek bij familie en ik had me niet opgemaakt, daar kwam hij onderweg achter; toen keerde hij terug naar huis zodat ik me alsnog ging opmaken want hoezo ging ik op die manier naar zijn familie op bezoek.

Al met al dus veel meegemaakt met deze man. Hij is sinds we getrouwd zijn inderdaad een hoop veranderend...rustiger geworden, maar er zijn ook geen gelegenheden meer voorgedaan waar hij dit gedrag zou kunnen tonen, ik ga nergens meer naar toe en heb amper contacten. En bovendien hielden we beide druk bezig met plannen voor het buitenland. Dus ja...het was inderdaad de druppel voor mij en ik moet misschien accepteren dat dit niet mijn ideale partner is en ook niet die van hem.



Meamore



Die verdien je wel na wat je met deze man hebt meegemaakt. Hoe herkenbaar dat je, terwijl je er middenin zit, denkt dat je huwelijksconflict over kattenharen en ander huishoudelijk gedoe gaat en het echte probleem helemaal niet ziet of benoemt.



Ik denk dat iedereen die dit in het begin van dit topic had gelezen je verteld zou hebben dat je moest gaan, of je zelfs gevraagd zou hebben waarom je nog zo lang bij deze man bent gebleven. Alle klassieke signalen van een foute en ongelijkwaardige relatie. De verhuizing naar het buitenland zou het beklonken hebben: je zou daar volledig geïsoleerd zijn van je familie en vrienden en hij zou daar rustig en lustig op je los hebben kunnen timmeren.



Sorry dat ik het zo bot zeg, maar dit is het patroon dat je vaak ziet. Eerst isoleren, het zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde kapotmaken, afhankelijkheid (emotioneel, praktisch, financieel) creëren, jaloers gedrag, je met geestelijk en lichamelijk geweld steeds verder dwingen je gedrag aan te passen en jezelf kleiner te maken. Dan begint het lichamelijke geweld.



Lees nu je eigen OP nog eens door en leg die naast bovenstaande posting. Zie je nu zelf ook hoe je je eigen verhaal vertelde en hoe je het verdraaide? Dat komt doordat je door al die jaren geestelijk geweld de werkelijkheid niet meer goed kan zien. Je vertrouwt je eigen ogen niet meer, je verdraait de dingen die je ziet gebeuren, je geeft er zijn uitleg aan waardoor abnormale dingen normaal lijken. Nu gaan je ogen langzaam open en begin je te zien dat je relatie al heel lang niet meer normaal en gezond was.



Je zal zien dat je deze therapie heel hard nodig hebt. Je staat aan het begin van een traject dat heel zwaar zal zijn, maar dat je uiteindelijk op een veel gelukkiger plek zal brengen. Hou dat voor ogen op de moeilijke momenten

Meamore een voor jou, je hebt het niet gemakkelijk gehad. Ik hoop voor jou dat hij snel is vertrokken en dat jij met je kinderen in een rustig vaarwater komt

quote:meamore schreef op 28 oktober 2014 @ 14:28:

Hij deed de ring weer rech ttimmeren/buigen en weer omgedaan. Hij zegt dat hij de ring toen bewust niet helemaal plat had getimmerd



Dat zegt wel alles, hè? Vaak zeggen agressieve mannen dat ze een soort rode waas voor hun ogen krijgen en niet meer weten wat ze doen. Maar keer op keer zie je dat ze wel degelijk een grens hebben die ze niet over gaan. Alleen ligt die grens steeds wat verder afhankelijk van de reactie van hun slachtoffer. Er zit dus een heel duidelijke manipulatieve gedachte achter, besef je dat? Hij was bewust bezig zijn ring "een beetje" in elkaar te timmeren, net genoeg om jou je mond te laten houden maar niet zo erg dat hij je later niet terug zou kunnen winnen. Hoe erg is dat?



Helaas geldt dit niet alleen voor spullen, maar ook voor jou. Zorg ervoor dat je nooit zijn boksbal wordt. De administratieve zaken regelen is nodig, maar geen prioriteit. Prioriteit heeft a) zijn vertrek uit de woning en b) het maken van afspraken over de kinderen. Juist dat tweede punt kan op de lange termijn een strijdpunt worden, dus ik zou proberen daar zo snel mogelijk iets over op papier te krijgen. Op internet vind je vele voorbeelden van ouderschapsplannen en die kun je als uitgangspunt gebruiken voor gesprekken met hem. Idealiter krijg je snel iets op papier dat je bij de rechter kunt indienen, voor hij goed en wel beseft dat hij je kwijt is en mogelijk in een agressieve modus schiet.



De vraag die zich eerst opdringt is echter: wat zou jij een veilige en verantwoorde regeling vinden? Uitgaande van het gedrag dat hij tot nu toe heeft laten zien, inclusief de dieptepunten? Co-ouderschap lijkt me gezien zijn gewelddadige karakter en zijn behandeling van de kinderen geen optie. Een standaardomgangsregeling wel? Hoe zie jij een regeling die in het belang van de kinderen is?



Het is ook een optie het aan de rechter over te laten. Mediation/overleg is geen gegeven met een man als deze. De rechter zal echter wel een ouderschapsplan eisen, dus jullie zullen toch om de tafel moeten. Wees je ervan bewust dat je, door je handtekening onder een ouderschapsplan te zetten, aangeeft dat je de regeling daarin verantwoord vindt. Mocht later blijken dat hij agressief is en jij daarom de regeling willen beperken, dan kan dat tegen je werken. Je kunt moeilijk incidenten uit het verleden aanhalen om aan te tonen dat hij agressief is als je recent hebt ingestemd met een uitgebreide omgangsregeling of co-ouderschap.



Zulke dingen kunnen tegen je worden gebruikt, ook al was jij van zo goede wil. Zo werkt het in de rechtbank echt, hoe krom het ook voelt. Het is dus zaak je hierin niet door je angst voor hem te laten leiden, maar een duidelijk standpunt in te nemen. Ik had één duidelijke lijn die ik volgde: ik wil dat de kinderen een band met hun vader kunnen opbouwen, mits dat op een veilige manier kan. Daar kan niemand een speld tussen krijgen en je behartigt daarmee de belangen van je kinderen.



Laat je hierover adviseren door je advocaat en bespreek het met familie/vrienden die je objectief kunnen adviseren en met je psycholoog. En denk ook na over wat je kan doen om jezelf en de kinderen te beschermen als hij een woedeuitbarsting krijgt. Better safe than sorry.

quote:meamore schreef op 28 oktober 2014 @ 14:28:

omdat hij weet waar hij toen (trouwdag) beloftes voor deed. Het deed me niets....het liefst gaat hij weg....zo snel mogelijk.



Ik denk dat je al weet dat hij niet weggaat. Hij is op allerlei manieren aan het bevestigen dat jij getrouwd bent.



Je zal een gerechtelijk bevel nodig hebben om hem uit het huis te krijgen.

Aanvulling: het kan zinvol zijn een regeling af te spreken waarbij de kinderen bij jou wonen en bezoek "in overleg" gaat of iets dergelijks. Zo'n regeling klinkt erg redelijk maar betekent in de praktijk dat jij bepaalt wanneer hij de kinderen kan zien. Je kan dan ook weigeren ze mee te geven als hij zich agressief gedraagt of als je het met goede reden niet vertrouwt.



Niet alle rechters gaan met zo'n vrijblijvende regeling akkoord, dit is iets wat je met je advocaat kan bespreken.

.

hi meamore,



ik volg je topic al een tijdje....



dit is helaas een bekende manier van manipuleren. dreigen met zelfmoord, zeggen schuld te voelen, sexuele benadering.



ga hier niet op in. heb jij nu hulp bij een psycholoog?



en waarom woont hij niet tijdelijk bij een vriend / familie / hotel totdat hij een eigen huis heeft gevonden?



jullie gaan scheiden, tijd voor hem om uit huis te vertrekken.



kun je vragen bv voor 8 november weg te zijn? een week is lang genoeg gezien de rare situatie.



dat kun je ook aangeven, dat je vindt dat hij zich vreemd en vervelend gedraagt en dat je wil dat hij vertrekt.

Wat moeilijk, meamore! Wanneer heeft hij een afspraak bij de huisarts? En is hij nou concreet aan het zoeken naar andere woonruimte? Heeft hij anders geen vriend waar hij tijdelijk op de bank kan slapen? Dit lijkt me niet lang meer houdbaar...