Kinderen
alle pijlers
Bewust geen kinderen en voordelen voor jou
dinsdag 21 oktober 2014 13:57
hallo,
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
Ik ben nieuw hier en heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad, zie mezelf niet als moeder. In mijn omgeving zie ik juist zussen/broers en vrienden wel kinderen krijgen.
Heb jij bewust geen kinderen en heb je hier ooit aan getwijfeld? Wat zijn voor jou de voordelen?
Alvast bedankt voor de reacties
woensdag 29 oktober 2014 00:49
Ik vind het juist helemaal niet raar wat fashionvictim zegt. Tuurlijk is het gevoel voor je kinderen niet te vergelijken met dat voor andere mensen.
Het is door zulke posts dat ik ga twijfelen. Of nou ja, twijfelen is het verkeerde woord, maar dat ik eigenlijk een soort van spijt/verdriet heb over mijn keuze geen kinderen te willen.
Dat gevoel waar ik het eerder over had, het lijkt me zo jammer en 'leeg' dat te moeten missen in het leven.
Het is door zulke posts dat ik ga twijfelen. Of nou ja, twijfelen is het verkeerde woord, maar dat ik eigenlijk een soort van spijt/verdriet heb over mijn keuze geen kinderen te willen.
Dat gevoel waar ik het eerder over had, het lijkt me zo jammer en 'leeg' dat te moeten missen in het leven.
woensdag 29 oktober 2014 01:08
Mijn ervaring is dat de liefde voor mijn kinderen met geen enkele andere liefde te vergelijken is.
Het is het soort liefde die overeind blijft, waar andere vormen van liefde in stormen kunnen sneuvelen.
Ik weet het niet eens in woorden te vangen eigenlijk.
Het is eigenlijk ook een discussie die niet te voeren valt.
Keuzes zijn persoonlijk, niet goed of fout maar een keuze die je maakt omdat je je leven zo wil invullen. Dit kan je van elkaar eigenlijk dan ook niet veroordelen.
Ik kan mij prima in de keuze inleven geen kinderen te willen, had ook zomaar mijn keuze kunnen zijn.
Zeggen dat je iets mist als je geen kinderen wil is dan ook vrij onzinnig.
Maar zeggen dat je dezelfde liefde en onvoorwaardelijkheid in vriendschappen kan vinden is naar mijn mening echt appels met peren vergelijken. Of nou meer een appel met kiwi misschien, echt heel anders.
Het is het soort liefde die overeind blijft, waar andere vormen van liefde in stormen kunnen sneuvelen.
Ik weet het niet eens in woorden te vangen eigenlijk.
Het is eigenlijk ook een discussie die niet te voeren valt.
Keuzes zijn persoonlijk, niet goed of fout maar een keuze die je maakt omdat je je leven zo wil invullen. Dit kan je van elkaar eigenlijk dan ook niet veroordelen.
Ik kan mij prima in de keuze inleven geen kinderen te willen, had ook zomaar mijn keuze kunnen zijn.
Zeggen dat je iets mist als je geen kinderen wil is dan ook vrij onzinnig.
Maar zeggen dat je dezelfde liefde en onvoorwaardelijkheid in vriendschappen kan vinden is naar mijn mening echt appels met peren vergelijken. Of nou meer een appel met kiwi misschien, echt heel anders.
woensdag 29 oktober 2014 01:31
Ik ben het zelfs helemaal eens met wat FV zegt. Bij het krijgen van kinderen krijgt je leven een extra dimensie, een dimensie waar je je nauwelijks echt een voorstelling van kunt maken en die ook niet uit te leggen is aan een ander die die dimensie niet kent.
Net zoals de logische dimensies (x-as. y-as, z-as en tijd) die iedereen kent nauwelijks uit te leggen zijn voor iemand die ze niet kent. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen dat iemand die dimensies niet kent.
Wanneer je een kind krijgt dan zakken vrienden, huisdieren en alle andere levende have een plek in de ranglijst van belangrijkheid voor jou. Mijn kinderen staan onomstotelijk op nummer 1, nr 1 is bezet zodra je een kind krijgt. En ik was ooit een poezenvrouwtje dat echt niet aan kinderen moest denken.
In het begin van mijn 1e zwangerschap dacht ik wel eens "Als ik toch ooit zo veel zou kunnen houden van mijn kind als van de poezen, dan ben ik tevreden". Nu vind ik dat schattig en onnozel.
Net zoals de logische dimensies (x-as. y-as, z-as en tijd) die iedereen kent nauwelijks uit te leggen zijn voor iemand die ze niet kent. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen dat iemand die dimensies niet kent.
Wanneer je een kind krijgt dan zakken vrienden, huisdieren en alle andere levende have een plek in de ranglijst van belangrijkheid voor jou. Mijn kinderen staan onomstotelijk op nummer 1, nr 1 is bezet zodra je een kind krijgt. En ik was ooit een poezenvrouwtje dat echt niet aan kinderen moest denken.
In het begin van mijn 1e zwangerschap dacht ik wel eens "Als ik toch ooit zo veel zou kunnen houden van mijn kind als van de poezen, dan ben ik tevreden". Nu vind ik dat schattig en onnozel.
woensdag 29 oktober 2014 02:00
Dana
Le-zen mensen, ik praat niet over (on-)voorwaardelijke liefde, maar over het al dan niet plekje blijven houden in mijn hart. Daar bedoelen we denk ik verschillende dingen. Over dimensies, tja ik kan ook wel gaan roepen dat ik in mijn beroepsveld een dimensie ervaar die mensen zonder mijn beroep nooit van hun leven zullen ervaren. Dat ís namelijk ook zo. Ik zie daar het nut niet van, eigenlijk. Anderen ervaren zoveel andere dimensies waar ik totaal niet op zit te wachten. En andersom waarschijnlijk ook.
Le-zen mensen, ik praat niet over (on-)voorwaardelijke liefde, maar over het al dan niet plekje blijven houden in mijn hart. Daar bedoelen we denk ik verschillende dingen. Over dimensies, tja ik kan ook wel gaan roepen dat ik in mijn beroepsveld een dimensie ervaar die mensen zonder mijn beroep nooit van hun leven zullen ervaren. Dat ís namelijk ook zo. Ik zie daar het nut niet van, eigenlijk. Anderen ervaren zoveel andere dimensies waar ik totaal niet op zit te wachten. En andersom waarschijnlijk ook.
woensdag 29 oktober 2014 02:10
quote:Dana schreef op 29 oktober 2014 @ 01:50:
Ik vind dit altijd heel nare topics, ik kan het niet opbrengen om alles te lezen en eigenlijk zou ik misschien ook niet moeten reageren. Maar van wát ik lees, bekruipt me in dit soort topics altijd het gevoel dat het misschien helemaal niet zo'n zegen is dat kinderen krijgen tegenwoordig zo vaak een keuze is.
Voor mij was het geen keuze. De natuur besliste dat ik ze niet kan krijgen, ver voordat ik er serieus over had nagedacht of ik dat zou willen of niet.
Ik heb dus moeten accepteren dat ik geen keuze heb, en dat ik mijn leven op een andere manier moet invullen. Dat klinkt zwaarder dan het was (is), de kunst om het leven te accepteren zoals het komt heb ik vrij goed in de vingers. Mijn manier van leven heeft voordelen die iemand met kinderen niet heeft; de levenswijze van iemand met kinderen heeft weer andere voordelen. Van beide situaties is iets moois te maken en in beide situaties spelen toeval en het (nood)lot een handje mee, je weet van tevoren niet hoe goed of slecht de toekomst uit zal pakken. Je kunt kinderloos zijn en eenzaam worden.
Of niet.
Je kunt kinderen krijgen en een zorgenkind baren, bijvoorbeeld een drugsverslaafde crimineel die zich niets aan de ouders gelegen laat liggen.
Of niet.
Ik ben door de bank genomen best tevreden met mijn leven. Maar ik vind het naar om in topics als deze te moeten lezen dat ik blijkbaar niet compleet ben, dat ik dimensies mis die me een heel ander (klaarblijkelijk rijker) gevoelsleven zouden geven, etc. Alsof dat voor iedereen geldt. Ik geloof daar niets van. Dan zouden er geen moeders zijn die hun kinderen verwaarlozen of mishandelen.
Ik ben geen beter mens omdat ik geen kinderen heb. Moeders zijn niet per definitie betere mensen omdat ze wel kinderen hebben.
Ik geloof best dat het voor veel moeders hun leven verrijkt. Maar niet voor alle moeders. En ik vind het nogal onaardig om te suggereren dat iemand als ik dus een armer leven heeft.
Het is gewoon gelopen zoals het liep. Dat maakt mij niet per definitie gevoelsrijker, maar ook niet per definitie gevoelsarmer dan een ander.
Respecteer toch elkaars verschillen, dát verrijkt het leven pas echt.
Mooie post Dana, en met je laatste zin vang ook wel wat ik probeerde te zeggen.
Het heeft geen zin om met vingers naar elkaar te wijzen. Immers kan je niet voor een ander bepalen waar iemand gelukkiger mee wordt of wat een andermans leven zo zal verreiken.
Ik vind dit altijd heel nare topics, ik kan het niet opbrengen om alles te lezen en eigenlijk zou ik misschien ook niet moeten reageren. Maar van wát ik lees, bekruipt me in dit soort topics altijd het gevoel dat het misschien helemaal niet zo'n zegen is dat kinderen krijgen tegenwoordig zo vaak een keuze is.
Voor mij was het geen keuze. De natuur besliste dat ik ze niet kan krijgen, ver voordat ik er serieus over had nagedacht of ik dat zou willen of niet.
Ik heb dus moeten accepteren dat ik geen keuze heb, en dat ik mijn leven op een andere manier moet invullen. Dat klinkt zwaarder dan het was (is), de kunst om het leven te accepteren zoals het komt heb ik vrij goed in de vingers. Mijn manier van leven heeft voordelen die iemand met kinderen niet heeft; de levenswijze van iemand met kinderen heeft weer andere voordelen. Van beide situaties is iets moois te maken en in beide situaties spelen toeval en het (nood)lot een handje mee, je weet van tevoren niet hoe goed of slecht de toekomst uit zal pakken. Je kunt kinderloos zijn en eenzaam worden.
Of niet.
Je kunt kinderen krijgen en een zorgenkind baren, bijvoorbeeld een drugsverslaafde crimineel die zich niets aan de ouders gelegen laat liggen.
Of niet.
Ik ben door de bank genomen best tevreden met mijn leven. Maar ik vind het naar om in topics als deze te moeten lezen dat ik blijkbaar niet compleet ben, dat ik dimensies mis die me een heel ander (klaarblijkelijk rijker) gevoelsleven zouden geven, etc. Alsof dat voor iedereen geldt. Ik geloof daar niets van. Dan zouden er geen moeders zijn die hun kinderen verwaarlozen of mishandelen.
Ik ben geen beter mens omdat ik geen kinderen heb. Moeders zijn niet per definitie betere mensen omdat ze wel kinderen hebben.
Ik geloof best dat het voor veel moeders hun leven verrijkt. Maar niet voor alle moeders. En ik vind het nogal onaardig om te suggereren dat iemand als ik dus een armer leven heeft.
Het is gewoon gelopen zoals het liep. Dat maakt mij niet per definitie gevoelsrijker, maar ook niet per definitie gevoelsarmer dan een ander.
Respecteer toch elkaars verschillen, dát verrijkt het leven pas echt.
Mooie post Dana, en met je laatste zin vang ook wel wat ik probeerde te zeggen.
Het heeft geen zin om met vingers naar elkaar te wijzen. Immers kan je niet voor een ander bepalen waar iemand gelukkiger mee wordt of wat een andermans leven zo zal verreiken.
woensdag 29 oktober 2014 02:17
Niemand heeft het volgens mij over "betere mensen" dat is wat jij er van maakt Dana.
Mijn beste vriendin heeft er voor gekozen om geen kinderen te krijgen ondanks dat ze dit best wilde. Zij voelt zich zonder kinderen ook compleet. En als ik geen kinderen had kunnen krijgen dan had ik mijn weg daar ook wel in gevonden en zou ik me ook wel compleet voelen. Ik respecteer haar, zij mij, mijn kinderen staan dat niet in de weg. Ik vind het prima (ik voel eigenlijk niet zo veel bij andermans kinderwens of gebrek daaraan) dat zij er voor kiest dat zij die extra dimensie niet aan wil gaan, zij vind het prima dat ik die extra dimensie wel heb, wij erkennen dat ook naar elkaar toe. Concreet betekent dat dat we rekening houden met elkaars levensinvulling en ons niet persoonlijk aangevallen voelen als dat eens niet in ons voordeel uitpakt.
Ik denk dat kinderen krijgen een extra dimensie aan je leven toevoegt, en iedereen ervaart die dimensie op zijn eigen manier, sommigen als overwegend negatief, maar het blijft een extra dimensie. Ik denk namelijk dat het mishandelen van je kinderen ook enorm veel impact op je leven heeft, heel veel meer dan een-slechte-vriendin-zijn heeft.
Mijn beste vriendin heeft er voor gekozen om geen kinderen te krijgen ondanks dat ze dit best wilde. Zij voelt zich zonder kinderen ook compleet. En als ik geen kinderen had kunnen krijgen dan had ik mijn weg daar ook wel in gevonden en zou ik me ook wel compleet voelen. Ik respecteer haar, zij mij, mijn kinderen staan dat niet in de weg. Ik vind het prima (ik voel eigenlijk niet zo veel bij andermans kinderwens of gebrek daaraan) dat zij er voor kiest dat zij die extra dimensie niet aan wil gaan, zij vind het prima dat ik die extra dimensie wel heb, wij erkennen dat ook naar elkaar toe. Concreet betekent dat dat we rekening houden met elkaars levensinvulling en ons niet persoonlijk aangevallen voelen als dat eens niet in ons voordeel uitpakt.
Ik denk dat kinderen krijgen een extra dimensie aan je leven toevoegt, en iedereen ervaart die dimensie op zijn eigen manier, sommigen als overwegend negatief, maar het blijft een extra dimensie. Ik denk namelijk dat het mishandelen van je kinderen ook enorm veel impact op je leven heeft, heel veel meer dan een-slechte-vriendin-zijn heeft.
woensdag 29 oktober 2014 02:21
Ach ja, uiteindelijk respecteren gelukkig de meeste mensen elkaars manier van leven (met of zonder kinderen) wel, denk ik. In topics/discussies als deze worden voor mijn gevoel de verschillen zo op de spits gedreven. Dat vind ik er jammer aan. Maar misschien is dat meer hoe ik het lees dan wat er echt gezegd wordt.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
woensdag 29 oktober 2014 05:22
quote:elvi70 schreef op 28 oktober 2014 @ 20:50:
[...]
Sorry, dat van de "gezellige" drukte zou ik persoonlijk als een nadeel zien. Dat zijn allemaal persoonlijke zaken, want waar hou je van en waar voel je je lekker bij. Ik zou gek worden.
Ik heb een kindervrije vriendin en die heeft altijd mensen om zich heen, ze is alleenstaande en volgens mij wordt zij oud in veelzaamheid......maar waar ze de energie vandaan haalt is mij een raadsel. Wat ik er mee wil zeggen is dat het zo beperkt weergegeven wordt, alsof familie hebben zo heilig is. Goede vrienden kunnen evengoed, zo niet waardevoller zijn. Dat zie je ook vaak gebeuren aangezien veel kinderen hun eigen weg zoeken, straks zelf een eigen leven hebben en mogelijk niet zitten te wachten op verplichtingen richting hun ouders.....daar moet je altijd rekening mee houden denk ik.
Ik denk dat per saldo veel mensen met kinderen zich eenzamer zullen voelen dan mensen zonder kinderen. Die mensen met kinderen hebben 20 jaar in zo'n kind geinvesteerd en zichzelf opgeofferd, dus verwachten ze daar toch wel iets voor terug. Maar als kind dan maar 1 keer per maand op bezoek komt ipv 1 keer per week, hebben ze de rest van de maand tijd om te piekeren en zich zielig te voelen. Als kindvrije stel je je er gewoon op in dat je geen verwachtingen hoeft te hebben.
Overigens ben ik ook absoluut met je eens dat al die drukte van mij ook niet zou hoeven. Ik vind het fijn om met mijn ouders te gaan eten, maar ben wel blij dat er niet nog siblings (laat staan kinderen daarvan) bij zijn.
[...]
Sorry, dat van de "gezellige" drukte zou ik persoonlijk als een nadeel zien. Dat zijn allemaal persoonlijke zaken, want waar hou je van en waar voel je je lekker bij. Ik zou gek worden.
Ik heb een kindervrije vriendin en die heeft altijd mensen om zich heen, ze is alleenstaande en volgens mij wordt zij oud in veelzaamheid......maar waar ze de energie vandaan haalt is mij een raadsel. Wat ik er mee wil zeggen is dat het zo beperkt weergegeven wordt, alsof familie hebben zo heilig is. Goede vrienden kunnen evengoed, zo niet waardevoller zijn. Dat zie je ook vaak gebeuren aangezien veel kinderen hun eigen weg zoeken, straks zelf een eigen leven hebben en mogelijk niet zitten te wachten op verplichtingen richting hun ouders.....daar moet je altijd rekening mee houden denk ik.
Ik denk dat per saldo veel mensen met kinderen zich eenzamer zullen voelen dan mensen zonder kinderen. Die mensen met kinderen hebben 20 jaar in zo'n kind geinvesteerd en zichzelf opgeofferd, dus verwachten ze daar toch wel iets voor terug. Maar als kind dan maar 1 keer per maand op bezoek komt ipv 1 keer per week, hebben ze de rest van de maand tijd om te piekeren en zich zielig te voelen. Als kindvrije stel je je er gewoon op in dat je geen verwachtingen hoeft te hebben.
Overigens ben ik ook absoluut met je eens dat al die drukte van mij ook niet zou hoeven. Ik vind het fijn om met mijn ouders te gaan eten, maar ben wel blij dat er niet nog siblings (laat staan kinderen daarvan) bij zijn.
woensdag 29 oktober 2014 05:26
quote:consuelabananahammok schreef op 29 oktober 2014 @ 01:08:
Mijn ervaring is dat de liefde voor mijn kinderen met geen enkele andere liefde te vergelijken is.
Het is het soort liefde die overeind blijft, waar andere vormen van liefde in stormen kunnen sneuvelen.
Dat soort liefde heb je als het goed is toch ook voor je ouders?
En ook dat soort liefde tussen ouders en kinderen kan door de kinderen of door de ouders verbroken worden als de ander 't te bont maakt. Niets is echt heilig.
Mijn ervaring is dat de liefde voor mijn kinderen met geen enkele andere liefde te vergelijken is.
Het is het soort liefde die overeind blijft, waar andere vormen van liefde in stormen kunnen sneuvelen.
Dat soort liefde heb je als het goed is toch ook voor je ouders?
En ook dat soort liefde tussen ouders en kinderen kan door de kinderen of door de ouders verbroken worden als de ander 't te bont maakt. Niets is echt heilig.
woensdag 29 oktober 2014 05:34
quote:elvi70 schreef op 28 oktober 2014 @ 20:56:
[...]
Dat is eigenlijk maar de vraag. Als je kijkt naar de overbevolking, dan zeg ik ja het is een egoistische daad. Als ik kijk naar de keuze die het kind hierin heeft dan zeg ik ook egoisme aangezien die er niet om vraagt geboren te worden, iemand maakt hierin een keuze wat mogelijk ten koste kan gaan van een ander levend wezen.
Verder zijn er nog legio kinderen die een plekje zoeken, die wees zijn, verwaarloosd zijn enz. Waarom dan, hiervan wetende, toch weer een kind op de wereld zetten terwijl je ook voor zo'n kind de zorg op je had kunnen nemen.
Maar ik snap ook wel dat je bij een intense kinderwens hier niet rationeel over nadenkt en dat kun je ook niet verlangen van iemand denk ik......maar uiteindelijk ligt het feit er wel.Ik snap ook nooit dat bij twijfel over abortus topics (waarbij dus geen directe kinderwens vooraf ging aan het ongelukje) zo makkelijk aangeraden wordt het kind maar vooral te nemen. Je doet daarmee wel iemand het leven aan. En vaak geen makkelijk leven. Als kind krijg je al verplichtingen door jarenlang naar school te moeten. Je moet leren en je best doen zodat je daarna de verplichting van werken aan kan gaan. Je bent het grootste deel van je leven bezig met moeten (tenzij je in 'n nest met veel geld terecht komt) Ik snap dus echt niet waarom mensen denken er 'n kind plezier mee te doen om te moeten leven. Het is echt 'n egoistische daad anno nu, waarin we de keus hebben te kiezen voor géén kind.
[...]
Dat is eigenlijk maar de vraag. Als je kijkt naar de overbevolking, dan zeg ik ja het is een egoistische daad. Als ik kijk naar de keuze die het kind hierin heeft dan zeg ik ook egoisme aangezien die er niet om vraagt geboren te worden, iemand maakt hierin een keuze wat mogelijk ten koste kan gaan van een ander levend wezen.
Verder zijn er nog legio kinderen die een plekje zoeken, die wees zijn, verwaarloosd zijn enz. Waarom dan, hiervan wetende, toch weer een kind op de wereld zetten terwijl je ook voor zo'n kind de zorg op je had kunnen nemen.
Maar ik snap ook wel dat je bij een intense kinderwens hier niet rationeel over nadenkt en dat kun je ook niet verlangen van iemand denk ik......maar uiteindelijk ligt het feit er wel.Ik snap ook nooit dat bij twijfel over abortus topics (waarbij dus geen directe kinderwens vooraf ging aan het ongelukje) zo makkelijk aangeraden wordt het kind maar vooral te nemen. Je doet daarmee wel iemand het leven aan. En vaak geen makkelijk leven. Als kind krijg je al verplichtingen door jarenlang naar school te moeten. Je moet leren en je best doen zodat je daarna de verplichting van werken aan kan gaan. Je bent het grootste deel van je leven bezig met moeten (tenzij je in 'n nest met veel geld terecht komt) Ik snap dus echt niet waarom mensen denken er 'n kind plezier mee te doen om te moeten leven. Het is echt 'n egoistische daad anno nu, waarin we de keus hebben te kiezen voor géén kind.
woensdag 29 oktober 2014 06:24
Hoe vaak lees je hier niet dat ouders hun kinderen al als puber aan 't werk schoppen als ze wat extra's willen en hun studie en rijbewijs moeten ze vaak ook al zelf bekostigen. Ouders willen het kind alleen voor de heb, niet om het een goede comfortabele start te geven. Laat staan als ze er meer nemen, dan is er helemaal geen geld.
woensdag 29 oktober 2014 07:32
Wat een raar beeld wordt hier geschetst over gevoelens. Iedereen ervaart het gewoon anders, er zijn vast voldoende mensen die hun kinderen niet op de eerste plaats zetten anders werden er geen kinderen in vuilcontainers gedumpt of had jeugdzorg het niet zo druk. Er zijn ook genoeg verknipte figuren op de wereld en die zijn ook kind van, het idee dat zo iemand, bijv een zedendeliquent, een moeder heeft die blijft roepen dat de liefde onvoorwaardelijk is en dan nog op nummer één blijft staan maakt me misselijk.
En waarom denken ouders dat die liefde vanuit hun kind naar hen toe zo onvoorwaardelijk is, dat is mogelijk niet zo en zeer afhankelijk van factoren.
Ik vind dat het ouderschap veel te veel geromantiseerd wordt maar we kennen allemaal wel iemand in onze omgeving met narigheid rondom kinderen.....
En waarom denken ouders dat die liefde vanuit hun kind naar hen toe zo onvoorwaardelijk is, dat is mogelijk niet zo en zeer afhankelijk van factoren.
Ik vind dat het ouderschap veel te veel geromantiseerd wordt maar we kennen allemaal wel iemand in onze omgeving met narigheid rondom kinderen.....
woensdag 29 oktober 2014 07:38
quote:Vl43inder schreef op 29 oktober 2014 @ 01:31:
Ik ben het zelfs helemaal eens met wat FV zegt. Bij het krijgen van kinderen krijgt je leven een extra dimensie, een dimensie waar je je nauwelijks echt een voorstelling van kunt maken en die ook niet uit te leggen is aan een ander die die dimensie niet kent.
Net zoals de logische dimensies (x-as. y-as, z-as en tijd) die iedereen kent nauwelijks uit te leggen zijn voor iemand die ze niet kent. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen dat iemand die dimensies niet kent.
Wanneer je een kind krijgt dan zakken vrienden, huisdieren en alle andere levende have een plek in de ranglijst van belangrijkheid voor jou. Mijn kinderen staan onomstotelijk op nummer 1, nr 1 is bezet zodra je een kind krijgt. En ik was ooit een poezenvrouwtje dat echt niet aan kinderen moest denken.
In het begin van mijn 1e zwangerschap dacht ik wel eens "Als ik toch ooit zo veel zou kunnen houden van mijn kind als van de poezen, dan ben ik tevreden". Nu vind ik dat schattig en onnozel.
Ook vooral een reden om er niet aan te beginnen, het idee dat iemand zo mijn leven zou beheersen, wat enorm beklemnend lijkt me dat....
Maar het is echt jouw mening, er zijn echt genoeg moeders die hier heel anders in staan......
Ik ben het zelfs helemaal eens met wat FV zegt. Bij het krijgen van kinderen krijgt je leven een extra dimensie, een dimensie waar je je nauwelijks echt een voorstelling van kunt maken en die ook niet uit te leggen is aan een ander die die dimensie niet kent.
Net zoals de logische dimensies (x-as. y-as, z-as en tijd) die iedereen kent nauwelijks uit te leggen zijn voor iemand die ze niet kent. Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen dat iemand die dimensies niet kent.
Wanneer je een kind krijgt dan zakken vrienden, huisdieren en alle andere levende have een plek in de ranglijst van belangrijkheid voor jou. Mijn kinderen staan onomstotelijk op nummer 1, nr 1 is bezet zodra je een kind krijgt. En ik was ooit een poezenvrouwtje dat echt niet aan kinderen moest denken.
In het begin van mijn 1e zwangerschap dacht ik wel eens "Als ik toch ooit zo veel zou kunnen houden van mijn kind als van de poezen, dan ben ik tevreden". Nu vind ik dat schattig en onnozel.
Ook vooral een reden om er niet aan te beginnen, het idee dat iemand zo mijn leven zou beheersen, wat enorm beklemnend lijkt me dat....
Maar het is echt jouw mening, er zijn echt genoeg moeders die hier heel anders in staan......
woensdag 29 oktober 2014 07:45
quote:jellybelly schreef op 29 oktober 2014 @ 00:49:
Ik vind het juist helemaal niet raar wat fashionvictim zegt. Tuurlijk is het gevoel voor je kinderen niet te vergelijken met dat voor andere mensen.
Het is door zulke posts dat ik ga twijfelen. Of nou ja, twijfelen is het verkeerde woord, maar dat ik eigenlijk een soort van spijt/verdriet heb over mijn keuze geen kinderen te willen.
Dat gevoel waar ik het eerder over had, het lijkt me zo jammer en 'leeg' dat te moeten missen in het leven.
Tja ik heb het juist exact andersom, ik zie een kind niet als verrijking in het leven. Veelgehoorde kreet om mij heen is: als ik het allemaal had geweten dan was ik er niet aan begonnen. Dat hoor ik echt veels te vaak van mensen met kinderen. En ik snap niet zo goed hoe dat kan met die extra dimensie en verrijking in iemands leven. Laatst zei een moeder nog tegen mij: eerlijk, het voegt niets toe.
Kortom, laten we zaken niet zo verheerlijken.
Ik vind het juist helemaal niet raar wat fashionvictim zegt. Tuurlijk is het gevoel voor je kinderen niet te vergelijken met dat voor andere mensen.
Het is door zulke posts dat ik ga twijfelen. Of nou ja, twijfelen is het verkeerde woord, maar dat ik eigenlijk een soort van spijt/verdriet heb over mijn keuze geen kinderen te willen.
Dat gevoel waar ik het eerder over had, het lijkt me zo jammer en 'leeg' dat te moeten missen in het leven.
Tja ik heb het juist exact andersom, ik zie een kind niet als verrijking in het leven. Veelgehoorde kreet om mij heen is: als ik het allemaal had geweten dan was ik er niet aan begonnen. Dat hoor ik echt veels te vaak van mensen met kinderen. En ik snap niet zo goed hoe dat kan met die extra dimensie en verrijking in iemands leven. Laatst zei een moeder nog tegen mij: eerlijk, het voegt niets toe.
Kortom, laten we zaken niet zo verheerlijken.
woensdag 29 oktober 2014 07:54
quote:elninjoo schreef op 29 oktober 2014 @ 05:34:
[...]
Ik snap ook nooit dat bij twijfel over abortus topics (waarbij dus geen directe kinderwens vooraf ging aan het ongelukje) zo makkelijk aangeraden wordt het kind maar vooral te nemen. .Ja daar snap ik ook niets van eerlijk gezegd. Mensen kijken teveel naar zichzelf, vooral moeders. Ze willen hun eigen leven vaak projecteren op anderen. Maar het leven van de vraagsteller is niet hun leven. Als iemand abortus überhaupt als optie overweegt dan zegt mij dat genoeg, er is dan niet voldoende aanwezig om een kind te willen.
[...]
Ik snap ook nooit dat bij twijfel over abortus topics (waarbij dus geen directe kinderwens vooraf ging aan het ongelukje) zo makkelijk aangeraden wordt het kind maar vooral te nemen. .Ja daar snap ik ook niets van eerlijk gezegd. Mensen kijken teveel naar zichzelf, vooral moeders. Ze willen hun eigen leven vaak projecteren op anderen. Maar het leven van de vraagsteller is niet hun leven. Als iemand abortus überhaupt als optie overweegt dan zegt mij dat genoeg, er is dan niet voldoende aanwezig om een kind te willen.
woensdag 29 oktober 2014 07:55
Ik heb altijd gezegd dat ik geen kinderen wilde. En ook tegen mij werd geroepen dat dat nog wel zou veranderen. Mijn redenen? Ik had niks met kinderen, vond ze irritant, wilde mijn vrijheid niet kwijt... Maar vooral was ik bang om gekwetst te worden op dezelfde manier waarop ik mijn ouders vroeger pijn heb gedaan.
Nu ben ik gelukkig met mijn vriend en krijgt iedereen om ons heen langzamerhand kinderen. Mijn vriend heeft altijd graag kinderen gewild, maar respecteert mijn mening. Gek genoeg merk ik nu dat ik toch eigenlijk wel graag kinderen wil. Mijn redenen om ze niet te willen bestaan nog steeds, maar het lijkt of ik ze nu beter in perspectief kan plaatsen.
Je ziet, niets zo veranderlijk als de mens Maak je niet te druk om de toekomst. Misschien verandert je gevoel niet en dat is prima. Misschien ook wel en dan is het ook goed. Ik hoop dat je net als ik een partner vind die je gevoelens hoe dan ook respecteert.
Nu ben ik gelukkig met mijn vriend en krijgt iedereen om ons heen langzamerhand kinderen. Mijn vriend heeft altijd graag kinderen gewild, maar respecteert mijn mening. Gek genoeg merk ik nu dat ik toch eigenlijk wel graag kinderen wil. Mijn redenen om ze niet te willen bestaan nog steeds, maar het lijkt of ik ze nu beter in perspectief kan plaatsen.
Je ziet, niets zo veranderlijk als de mens Maak je niet te druk om de toekomst. Misschien verandert je gevoel niet en dat is prima. Misschien ook wel en dan is het ook goed. Ik hoop dat je net als ik een partner vind die je gevoelens hoe dan ook respecteert.
woensdag 29 oktober 2014 08:13
quote:elvi70 schreef op 29 oktober 2014 @ 07:45:
[...]
Tja ik heb het juist exact andersom, ik zie een kind niet als verrijking in het leven. Veelgehoorde kreet om mij heen is: als ik het allemaal had geweten dan was ik er niet aan begonnen. Dat hoor ik echt veels te vaak van mensen met kinderen. En ik snap niet zo goed hoe dat kan met die extra dimensie en verrijking in iemands leven. Laatst zei een moeder nog tegen mij: eerlijk, het voegt niets toe.
Kortom, laten we zaken niet zo verheerlijken.Voor mij persoonlijk voegt het wel iets toe. Mijn dochter is mijn familie, die ik verder niet heb. Maar dat is natuurlijk voor de meeste mensen anders. Ik weet dat sommige kinderen zich uiteindelijk van hun ouders afkeren maar bij ons zie ik dat niet gebeuren, dan moet het wel heel gek gaan lopen. En dus zal ze er altijd zijn en dat is voor mij iets wat ik niet zou willen missen. En met er zijn bedoel ik niet altijd bij mij in de buurt natuurlijk, maar gewoon in mijn leven.
[...]
Tja ik heb het juist exact andersom, ik zie een kind niet als verrijking in het leven. Veelgehoorde kreet om mij heen is: als ik het allemaal had geweten dan was ik er niet aan begonnen. Dat hoor ik echt veels te vaak van mensen met kinderen. En ik snap niet zo goed hoe dat kan met die extra dimensie en verrijking in iemands leven. Laatst zei een moeder nog tegen mij: eerlijk, het voegt niets toe.
Kortom, laten we zaken niet zo verheerlijken.Voor mij persoonlijk voegt het wel iets toe. Mijn dochter is mijn familie, die ik verder niet heb. Maar dat is natuurlijk voor de meeste mensen anders. Ik weet dat sommige kinderen zich uiteindelijk van hun ouders afkeren maar bij ons zie ik dat niet gebeuren, dan moet het wel heel gek gaan lopen. En dus zal ze er altijd zijn en dat is voor mij iets wat ik niet zou willen missen. En met er zijn bedoel ik niet altijd bij mij in de buurt natuurlijk, maar gewoon in mijn leven.
woensdag 29 oktober 2014 17:07
quote:fashionvictim schreef op 29 oktober 2014 @ 00:07:
[...]
Het grappige is juist dat voor veel ouders geldt dat de enige mensen op de wereld waarvan je geen verwachtingen hebt, je kinderen zijn. Tuurlijk, ik heb dromen vóór mijn kind, wensen vóór hem. Maar geen verwachtingen van hem. Hij is juist de enige persoon op de aardbol die niks anders hoeft te doen dan er te zijn. Er zit een plek in mijn hart waar permanent een bordje "gereserveerd voor kind" op staat.
Ieder ander kan zijn plek in mijn hart verliezen. Mijn partner kan dingen doen, mijn vrienden kunnen dingen doen die ervoor zorgen dat ik niet langer hun partner of hun vriendin zal zijn. En dan zal ik ze heus missen, maar er komt vanzelf iemand die de plek die ze achterlieten dan zal innemen. Zij zijn niet onvervangbaar.
En ik vind het een enorme rijkdom dat ik omgekeerd voor een paar mensen op aarde ook onvervangbaar ben en het lijkt me een enorm gemis als je dat voor niemand behalve je ouders echt bent.
Maar is dat echt zo? Verwar je geen onvoorwaardelijke liefde niet met het hebben van geen verwachtingen?
Het lijkt mij dat je juist wel verwachtingen hebt. Bijvoorbeeld, je kinderen zijn de deur uit en komen heel sporadisch thuis. Dan lijkt het mij toch logisch dat je teleurgesteld bent. Of je kind die goed kan leren, gooit er met de pet naar op school. Of iemand wordt drugsverslaafd. Het lijkt mij toch dat je in dat soort gevallen teleurgesteld bent door de verwachtingen die je hebt.
[...]
Het grappige is juist dat voor veel ouders geldt dat de enige mensen op de wereld waarvan je geen verwachtingen hebt, je kinderen zijn. Tuurlijk, ik heb dromen vóór mijn kind, wensen vóór hem. Maar geen verwachtingen van hem. Hij is juist de enige persoon op de aardbol die niks anders hoeft te doen dan er te zijn. Er zit een plek in mijn hart waar permanent een bordje "gereserveerd voor kind" op staat.
Ieder ander kan zijn plek in mijn hart verliezen. Mijn partner kan dingen doen, mijn vrienden kunnen dingen doen die ervoor zorgen dat ik niet langer hun partner of hun vriendin zal zijn. En dan zal ik ze heus missen, maar er komt vanzelf iemand die de plek die ze achterlieten dan zal innemen. Zij zijn niet onvervangbaar.
En ik vind het een enorme rijkdom dat ik omgekeerd voor een paar mensen op aarde ook onvervangbaar ben en het lijkt me een enorm gemis als je dat voor niemand behalve je ouders echt bent.
Maar is dat echt zo? Verwar je geen onvoorwaardelijke liefde niet met het hebben van geen verwachtingen?
Het lijkt mij dat je juist wel verwachtingen hebt. Bijvoorbeeld, je kinderen zijn de deur uit en komen heel sporadisch thuis. Dan lijkt het mij toch logisch dat je teleurgesteld bent. Of je kind die goed kan leren, gooit er met de pet naar op school. Of iemand wordt drugsverslaafd. Het lijkt mij toch dat je in dat soort gevallen teleurgesteld bent door de verwachtingen die je hebt.
vrijdag 31 oktober 2014 14:37
Ik bedacht mij nog een voordeel voor de kindervrijen, voornamelijk als je (hoog)bejaard bent:
Stel je wordt ouder en je blijkt nogal een mopperkont, verbitterd geraakt, om welke reden dan ook. In elk geval: een oude chagrijn geworden die niks goed (genoeg) vindt. En je hebt je eigen gedrag zelf niet eens echt door, of als iemand je er al op wijst ontken je het/praat je het goed. Anderen die daar dan last van hebben (de buurvrouw die vindt dat je tegen haar aanzeikt, de verpleegkundige die jou elke dag moet wassen) zullen dat dan makkelijker van zich af kunnen schudden want hun omgang met jou gaat niet over loyaliteit.
Maar heb je wel een kind dan zal jouw gedrag ook iets met het kind doen, vermoed ik.
Hopelijk heb je een beetje zelf in de hand of je een verbitterd mens wordt of niet, maar 100% kun je dat denk ik ook weer niet voorspellen.
Stel je wordt ouder en je blijkt nogal een mopperkont, verbitterd geraakt, om welke reden dan ook. In elk geval: een oude chagrijn geworden die niks goed (genoeg) vindt. En je hebt je eigen gedrag zelf niet eens echt door, of als iemand je er al op wijst ontken je het/praat je het goed. Anderen die daar dan last van hebben (de buurvrouw die vindt dat je tegen haar aanzeikt, de verpleegkundige die jou elke dag moet wassen) zullen dat dan makkelijker van zich af kunnen schudden want hun omgang met jou gaat niet over loyaliteit.
Maar heb je wel een kind dan zal jouw gedrag ook iets met het kind doen, vermoed ik.
Hopelijk heb je een beetje zelf in de hand of je een verbitterd mens wordt of niet, maar 100% kun je dat denk ik ook weer niet voorspellen.
zaterdag 1 november 2014 00:42
quote:runningbaleys schreef op 29 oktober 2014 @ 08:13:
[...]
Voor mij persoonlijk voegt het wel iets toe. Mijn dochter is mijn familie, die ik verder niet heb. Maar dat is natuurlijk voor de meeste mensen anders. Ik weet dat sommige kinderen zich uiteindelijk van hun ouders afkeren maar bij ons zie ik dat niet gebeuren, dan moet het wel heel gek gaan lopen. En dus zal ze er altijd zijn en dat is voor mij iets wat ik niet zou willen missen. En met er zijn bedoel ik niet altijd bij mij in de buurt natuurlijk, maar gewoon in mijn leven.Snap wat je bedoelt en alhoewel ik zelf geen kinderwens heb begrijp ik je wel.
[...]
Voor mij persoonlijk voegt het wel iets toe. Mijn dochter is mijn familie, die ik verder niet heb. Maar dat is natuurlijk voor de meeste mensen anders. Ik weet dat sommige kinderen zich uiteindelijk van hun ouders afkeren maar bij ons zie ik dat niet gebeuren, dan moet het wel heel gek gaan lopen. En dus zal ze er altijd zijn en dat is voor mij iets wat ik niet zou willen missen. En met er zijn bedoel ik niet altijd bij mij in de buurt natuurlijk, maar gewoon in mijn leven.Snap wat je bedoelt en alhoewel ik zelf geen kinderwens heb begrijp ik je wel.
zaterdag 1 november 2014 00:48
quote:elninjoo schreef op 29 oktober 2014 @ 06:24:
Hoe vaak lees je hier niet dat ouders hun kinderen al als puber aan 't werk schoppen als ze wat extra's willen en hun studie en rijbewijs moeten ze vaak ook al zelf bekostigen. Ouders willen het kind alleen voor de heb, niet om het een goede comfortabele start te geven. Laat staan als ze er meer nemen, dan is er helemaal geen geld.
Er is niks mis mee om kinderen te laten werken, daar wordt niemand minder van en leer je zelfstandig van te worden. Ik vond het geweldig om mijn eigen kleine beetje geld te verdienen.
Veel ouders geven hun kind een warm nest, ze zullen het niet altijd kunnen overzien maar de intentie zal er zeker zijn. Ook niet bij iedereen misschien maar de meesten wel.
Kinderen nemen is een punt voor mij, alhoewel ik zelf geen kinderen wil heb ik een kinderloze vriendin. Haar verdriet is wel intens en ik snap dat wel. Ze wilde erg graag en een kind zou ook meer dan gewenst zijn bij haar. Maar het is haar niet gegund helaas.
Maar zo kan het lopen natuurlijk en alhoewel ik ze niet wil vinden we elkaar er prima in.
Hoe vaak lees je hier niet dat ouders hun kinderen al als puber aan 't werk schoppen als ze wat extra's willen en hun studie en rijbewijs moeten ze vaak ook al zelf bekostigen. Ouders willen het kind alleen voor de heb, niet om het een goede comfortabele start te geven. Laat staan als ze er meer nemen, dan is er helemaal geen geld.
Er is niks mis mee om kinderen te laten werken, daar wordt niemand minder van en leer je zelfstandig van te worden. Ik vond het geweldig om mijn eigen kleine beetje geld te verdienen.
Veel ouders geven hun kind een warm nest, ze zullen het niet altijd kunnen overzien maar de intentie zal er zeker zijn. Ook niet bij iedereen misschien maar de meesten wel.
Kinderen nemen is een punt voor mij, alhoewel ik zelf geen kinderen wil heb ik een kinderloze vriendin. Haar verdriet is wel intens en ik snap dat wel. Ze wilde erg graag en een kind zou ook meer dan gewenst zijn bij haar. Maar het is haar niet gegund helaas.
Maar zo kan het lopen natuurlijk en alhoewel ik ze niet wil vinden we elkaar er prima in.
