Psyche
alle pijlers
flashbacks na een scheiding
zaterdag 9 augustus 2014 18:34
Een maand of zeven geleden ben ik vrij plotsklaps gescheiden. Een maand lang wilde mijn ex nadenken, nadat ik er achter kwam dat hij stiekem contact had met de vrouw met wie hij nu een relatie heeft. Na deze maand van nadenken - en verder een heel harmonieuze relatie van bijna twaalf jaar - was ik ineens alleen.
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
vrijdag 24 oktober 2014 08:42
Het is bijna weekend Leo, ik hoop dat je wat beter voelt. Financiële meevallers zijn fijn, ik had een andere meevaller. Eigenlijk niet het goede woord. Ik heb wat leuk gekregen van een forumster. Ik weet niet of ik haar naam mag noemen. Ik ga het vandaag ophalen, een verassingspakket! Ik ben heel benieuwd. Ik ben dol op verassingen (leuke dan). Super lief! Ik moet nog een paar dagen wachten op salaris, bodem is in zicht, dus een leuke afleiding!
Forumster van wie ik het kreeg, bedankt!!
Fijn weekend!
Forumster van wie ik het kreeg, bedankt!!
Fijn weekend!
vrijdag 24 oktober 2014 13:26
quote:Eleonora schreef op 23 oktober 2014 @ 21:17:
Krijgen we dat.....ze is al lang blij....
Nee hoor schat, je hebt gelijk.
Ik ben er ook blij mee.
Vandaag gebeurde er twee wonderen:
Wonder één, ik kreeg een bescheiden financiële meevaller van een klus waar ik niet op gerekend had en om dat te vieren ging ik met mijn dochter naar de supermarkt voor eens iets leuks/lekkers.
Terwijl we winkelden en lol maakten in de jumbo, kwam er een lieve, mij uiterlijk onbekende mevrouw naar me toe, ze vroeg of de naam Eleonora me iets zei....
Het was een Vivaforumster!
Zomaar in het wild!
Ik zal haar nick niet onthullen maar het was echt heel leuk om haar te zien en te spreken.
Al met al, een goede dag.....Fijn Leo, hoop dat ook vandaag een goede dag voor je zal zijn. Goed dat zulke wonderen juist gebeuren als je ze zo nodig hebt: toeval bestaat niet. Wens je een fijn weekend met nog meer wonderen.
Krijgen we dat.....ze is al lang blij....
Nee hoor schat, je hebt gelijk.
Ik ben er ook blij mee.
Vandaag gebeurde er twee wonderen:
Wonder één, ik kreeg een bescheiden financiële meevaller van een klus waar ik niet op gerekend had en om dat te vieren ging ik met mijn dochter naar de supermarkt voor eens iets leuks/lekkers.
Terwijl we winkelden en lol maakten in de jumbo, kwam er een lieve, mij uiterlijk onbekende mevrouw naar me toe, ze vroeg of de naam Eleonora me iets zei....
Het was een Vivaforumster!
Zomaar in het wild!
Ik zal haar nick niet onthullen maar het was echt heel leuk om haar te zien en te spreken.
Al met al, een goede dag.....Fijn Leo, hoop dat ook vandaag een goede dag voor je zal zijn. Goed dat zulke wonderen juist gebeuren als je ze zo nodig hebt: toeval bestaat niet. Wens je een fijn weekend met nog meer wonderen.
zondag 26 oktober 2014 14:02
Eleonora, hoe gaat het met je?
Ik heb je dagelijks in mijn gedachten. Zou je graag een duwtje willen geven richting waar ík nu ben. Toen ik net schreef in je draadje, gaf ik aan dat sommige dingen na drie jaar nog aan de orde zijn. Maar meer en meer voel ik dat ook heel veel dingen níet meer aan de orde zijn. Dat ik blij ben met mijn leven. Vriend, vrienden, kinderen, die vooral. Dat ik me vrijer voel dan ooit. Dat ik me rustiger voel dan ooit. Dat ik zo kan genieten van alle 'kleine' dingen. Een paddestoel, een roodborstje, blaadjes die rondwaaien.
Die innerlijke rust, volgens mij heb jij 'm soms 'al' te pakken. Ik hoop dat je die kunt uitbouwen. En er op kunt gaan vertrouwen dat het de jouwe is. Ongeacht wat iemand anders zegt, doet, wil.
Geldzorgen zijn naar. Lukt het je een overzicht te maken van inkomsten en uitgaven? Kun je dan vaststellen wat je mist? En hoe je dat gemis eventueel, hopelijk, kunt opvangen met dingen die je anders kunt doen? (Nog) minder uitgeven? Een beetje meer verdienen, lenen, krijgen? Op een verantwoorde manier? Zodat er geen paniek hoeft te ontstaan, ook al is het dan leven in een zuinige, moeilijke tijd? Ik hoop dat dat je lukt. Of dat er iemand is die je hier bij kan helpen.
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Dat ik hoop dat je mooie momenten hebt dit weekend. Dat ik hoop dat je kunt accepteren dat verdriet en andere 'negatieve' emoties er nog wel even zullen zijn. Dat heet verwerken. Dat heet er doorheen gaan. Ga maar met de seizoenen mee, zei iemand twee jaar geleden tegen me. We gaan de herfst in, de winter in. Trek je maar terug als dat nodig is. Overpeins, voel maar soberheid, buig je hoofd voor wat is. Ik had er houvast aan om het zo te zien. En daarnaast stond dan het advies: zoek mensen op, praat zo veel je nodig hebt, huil als er tranen zitten, wandel vaak en stevig, laat je lijf werken. Maak eten, nieuwe recepten. Maak van de 'basics' (eten, drinken, slapen) de hoofdzaak. En bovenal: heb lief. Jezelf, je kind(eren), ons, zo zeiden deze vrienden. En zo was het. En is het. Ik kan het nóg doen. Als het even ingewikkeld is (en ja, dat kan het zo nu en dan echt nog zijn), probeer ik het letterlijk stil te maken in mezelf. Terug naar de basis. De eenvoud zoeken. Wat moet echt? En wat hoeft niet? Waar helpt nadenken, piekeren? En waar echt niet? Door die vragen te beantwoorden, is er ruimte voor de lichtpuntjes. Voor zeker ook steeds meer en vaker echt genieten.
Ik gun het jou allemaal zo!
Ik heb je dagelijks in mijn gedachten. Zou je graag een duwtje willen geven richting waar ík nu ben. Toen ik net schreef in je draadje, gaf ik aan dat sommige dingen na drie jaar nog aan de orde zijn. Maar meer en meer voel ik dat ook heel veel dingen níet meer aan de orde zijn. Dat ik blij ben met mijn leven. Vriend, vrienden, kinderen, die vooral. Dat ik me vrijer voel dan ooit. Dat ik me rustiger voel dan ooit. Dat ik zo kan genieten van alle 'kleine' dingen. Een paddestoel, een roodborstje, blaadjes die rondwaaien.
Die innerlijke rust, volgens mij heb jij 'm soms 'al' te pakken. Ik hoop dat je die kunt uitbouwen. En er op kunt gaan vertrouwen dat het de jouwe is. Ongeacht wat iemand anders zegt, doet, wil.
Geldzorgen zijn naar. Lukt het je een overzicht te maken van inkomsten en uitgaven? Kun je dan vaststellen wat je mist? En hoe je dat gemis eventueel, hopelijk, kunt opvangen met dingen die je anders kunt doen? (Nog) minder uitgeven? Een beetje meer verdienen, lenen, krijgen? Op een verantwoorde manier? Zodat er geen paniek hoeft te ontstaan, ook al is het dan leven in een zuinige, moeilijke tijd? Ik hoop dat dat je lukt. Of dat er iemand is die je hier bij kan helpen.
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen? Dat ik hoop dat je mooie momenten hebt dit weekend. Dat ik hoop dat je kunt accepteren dat verdriet en andere 'negatieve' emoties er nog wel even zullen zijn. Dat heet verwerken. Dat heet er doorheen gaan. Ga maar met de seizoenen mee, zei iemand twee jaar geleden tegen me. We gaan de herfst in, de winter in. Trek je maar terug als dat nodig is. Overpeins, voel maar soberheid, buig je hoofd voor wat is. Ik had er houvast aan om het zo te zien. En daarnaast stond dan het advies: zoek mensen op, praat zo veel je nodig hebt, huil als er tranen zitten, wandel vaak en stevig, laat je lijf werken. Maak eten, nieuwe recepten. Maak van de 'basics' (eten, drinken, slapen) de hoofdzaak. En bovenal: heb lief. Jezelf, je kind(eren), ons, zo zeiden deze vrienden. En zo was het. En is het. Ik kan het nóg doen. Als het even ingewikkeld is (en ja, dat kan het zo nu en dan echt nog zijn), probeer ik het letterlijk stil te maken in mezelf. Terug naar de basis. De eenvoud zoeken. Wat moet echt? En wat hoeft niet? Waar helpt nadenken, piekeren? En waar echt niet? Door die vragen te beantwoorden, is er ruimte voor de lichtpuntjes. Voor zeker ook steeds meer en vaker echt genieten.
Ik gun het jou allemaal zo!
zondag 26 oktober 2014 17:35
Wiebeltje, dank je wel voor je mooie post.
Ik heb er veel aan.
Alle vragen beantwoorden is lastig, omdat het, vooral financieel, erg ingewikkeld is.
Inkomsten, van zelfverdiend geld, heb ik (nog) nauwelijks. In die zin ben ik afhankelijk.
Maar, ik werk er aan en het is zaak dat ik, als alles echt afgehandeld is, niet met een enorme restschuld blijf zitten.
Elk dubbeltje omdraaien nu, vind ik niet eens zo erg. Dat is niet fijn en soms gewoon ronduit frustrerend maar dat is nog tot daaraan toe.
De toekomst jaagt me angst aan.
Maar op dit moment gaat het wel en inderdaad heb ik daar soms een steuntje bij. Ook van vrouwen van hier, die aan mijn dochter denken bijvoorbeeld en me verrassen met lieve dingen voor haar.
Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Ik ben ook dankbaar voor iedereen hier die alweer maanden met mij meeleven. Jij en alle anderen, jullie zijn fantastisch!
Ik heb er veel aan.
Alle vragen beantwoorden is lastig, omdat het, vooral financieel, erg ingewikkeld is.
Inkomsten, van zelfverdiend geld, heb ik (nog) nauwelijks. In die zin ben ik afhankelijk.
Maar, ik werk er aan en het is zaak dat ik, als alles echt afgehandeld is, niet met een enorme restschuld blijf zitten.
Elk dubbeltje omdraaien nu, vind ik niet eens zo erg. Dat is niet fijn en soms gewoon ronduit frustrerend maar dat is nog tot daaraan toe.
De toekomst jaagt me angst aan.
Maar op dit moment gaat het wel en inderdaad heb ik daar soms een steuntje bij. Ook van vrouwen van hier, die aan mijn dochter denken bijvoorbeeld en me verrassen met lieve dingen voor haar.
Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Ik ben ook dankbaar voor iedereen hier die alweer maanden met mij meeleven. Jij en alle anderen, jullie zijn fantastisch!
woensdag 29 oktober 2014 18:19
Nieuw forum, nieuwe kansen!
En nu maar hopen dat de grote zwarte hond een kleine witte poedelpuppy wordt. ( en als je daar niet van houdt kun je er op stampen)
Ik hoop dat het goed met je gaat
En nu maar hopen dat de grote zwarte hond een kleine witte poedelpuppy wordt. ( en als je daar niet van houdt kun je er op stampen)
Ik hoop dat het goed met je gaat
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 oktober 2014 21:48
Korenwolf, ik lees je graag. Maar je avatar is nu een scheel- en hoofdpijnmakend labyrint.
Zou je het desnoods, nooit iemand vertellen dat ik dit ooit voorstelde kunnen wijzigen in een glitterrrrrrrrilplaatje?
Zou je het desnoods, nooit iemand vertellen dat ik dit ooit voorstelde kunnen wijzigen in een glitterrrrrrrrilplaatje?
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 30 oktober 2014 22:35
Nou... Ik kan nog steeds niet quoten, dus ik luister.
Of bedoel je de ruimte van je motto?
In dat geval: stuur even je pincode, huisadres, aanwijzing onder welke bloempot jij je huissleutel hebt liggen en plaats waar je portefeuille ligt op, dan doe ik een aannemelijk bod.
Of bedoel je de ruimte van je motto?
In dat geval: stuur even je pincode, huisadres, aanwijzing onder welke bloempot jij je huissleutel hebt liggen en plaats waar je portefeuille ligt op, dan doe ik een aannemelijk bod.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
