Relaties
alle pijlers
Ik voel me onaantrekkelijk de laatste tijd
vrijdag 24 oktober 2014 18:47
Ik ben sinds een jaartje single en waar ik vroeger geen moeite had met daten gaat het nu opeens ontzettend stroef. Ik heb, op twee maanden wat aan kloten na, alleen maar afwijzingen voor mijn kiezen gehad. Ik begin er echt ontzettend onzeker door te raken en begin steeds meer aan mezelf te twijfelen. Ben ik misschien niet meer aantrekkelijk? In een ander topic zeg ik dat ik scheelkijk (en binnenkort ook een operatie onderga), ik vraag me echt af of dit misschien de reden is waarom mannen me niet meer zien staan.
Ik ben in een jaar 12 kilo afgevallen, zit lekker strak in mijn vel, je zou toch verwachten dat ik nu juist meer aanspraak zou hebben. Maar nee hoor, het blijft ijzig stil. Ik doe verder echt mijn uiterste best om er leuk uit te zien. Ben altijd leuk opgemaakt, ga elke zoveel weken naar de kapper, leuke, hippe kleding... Ik ben open, goedlachs, ga makkelijk een gesprek aan. Je ziet mij niet ineengedoken in een hoekje zitten met een hoodie over het hoofd. Vriendinnen zeggen vaak dat ze aanspraak krijgen in de trein, op straat etc, maar bij mij gebeuren die dingen nooit meer. In de kroeg komen er alleen rare types op me af die al wat op hebben. Vroeger kon ik kiezen, nu lijkt het alsof ik onzichtbaar ben. Ik word hier helemaal onzeker van!
Ik ben in een jaar 12 kilo afgevallen, zit lekker strak in mijn vel, je zou toch verwachten dat ik nu juist meer aanspraak zou hebben. Maar nee hoor, het blijft ijzig stil. Ik doe verder echt mijn uiterste best om er leuk uit te zien. Ben altijd leuk opgemaakt, ga elke zoveel weken naar de kapper, leuke, hippe kleding... Ik ben open, goedlachs, ga makkelijk een gesprek aan. Je ziet mij niet ineengedoken in een hoekje zitten met een hoodie over het hoofd. Vriendinnen zeggen vaak dat ze aanspraak krijgen in de trein, op straat etc, maar bij mij gebeuren die dingen nooit meer. In de kroeg komen er alleen rare types op me af die al wat op hebben. Vroeger kon ik kiezen, nu lijkt het alsof ik onzichtbaar ben. Ik word hier helemaal onzeker van!
zaterdag 25 oktober 2014 21:57
quote:alenka89 schreef op 24 oktober 2014 @ 21:58:
Pff, ik vis nu zo rond de 30 maar echt volwassen zijn ze op die leeftijd nog steeds niet...
Ik zit in die vijver, qua leeftijd dan. De gasten die nog/weer over/beschikbaar zijn zullen niet licht een relatie aangaan. Voor sommigen is het een kwestie van "dodged a bullet" in hun twenties of "ik stoot me geen twee keer aan dezelfde steen". Relaties oude stijl en vooral huwelijk zijn voor de meeste ongebonden mannen van 30+ een gepasseerd station. Het "feest" begint dan eigenlijk pas.
Wat is "volwassen"? Toch niet een sprookjesbruiloft?
Pff, ik vis nu zo rond de 30 maar echt volwassen zijn ze op die leeftijd nog steeds niet...
Ik zit in die vijver, qua leeftijd dan. De gasten die nog/weer over/beschikbaar zijn zullen niet licht een relatie aangaan. Voor sommigen is het een kwestie van "dodged a bullet" in hun twenties of "ik stoot me geen twee keer aan dezelfde steen". Relaties oude stijl en vooral huwelijk zijn voor de meeste ongebonden mannen van 30+ een gepasseerd station. Het "feest" begint dan eigenlijk pas.
Wat is "volwassen"? Toch niet een sprookjesbruiloft?
zaterdag 1 november 2014 01:08
Dank je swifty!
@Willie, ik ben zelf 25 dus ik zoek echt mannen tussen de 23-35. Dat is een vrij grote vijver nog. Maar ja, inderdaad, de oudere mannen die ik datete waren het meest puberaal. Drinken, drugs, willen scharrelen... je verwacht het niet, of beter, IK verwacht het niet. Mijn vader was degene die zelfs met de tip kwam. "Joh, vergeet die 20ers, zoek zo rond de 30, dan zijn ze serieuzer en willen ze settlen". Viel dat even vies tegen...
Misschien is het inderdaad maar een fase. Ik weet het niet. Maar ik wil dolgraag kinderen en mijn droom was zo rond mijn 30e moeder worden. Gelukkig kan dat tegenwoordig door een donor... maar toch wil ik het liefst huisje boompje beestje. Maar anders maar BAM.
@Willie, ik ben zelf 25 dus ik zoek echt mannen tussen de 23-35. Dat is een vrij grote vijver nog. Maar ja, inderdaad, de oudere mannen die ik datete waren het meest puberaal. Drinken, drugs, willen scharrelen... je verwacht het niet, of beter, IK verwacht het niet. Mijn vader was degene die zelfs met de tip kwam. "Joh, vergeet die 20ers, zoek zo rond de 30, dan zijn ze serieuzer en willen ze settlen". Viel dat even vies tegen...
Misschien is het inderdaad maar een fase. Ik weet het niet. Maar ik wil dolgraag kinderen en mijn droom was zo rond mijn 30e moeder worden. Gelukkig kan dat tegenwoordig door een donor... maar toch wil ik het liefst huisje boompje beestje. Maar anders maar BAM.
zaterdag 1 november 2014 13:58
oh wacht ff, je zoekt dus eigenlijk een potentiele vader, als ik je laatste post zie?
Er is een goed boekje vol tips ("Coach jezelf naar succes" van Talane Miedaner), waarin oa de tip dat je niet iets moet doen met een oneigenlijk doel, met een dubbele agenda. Dus bijv niet sporten met als eigenlijke doel afvallen. Sporten om het sporten doen, dus iets zoeken wat je ook nog leuk vindt om te doen, terwijl je ermee bezig bent, anders houd je het niet vol.
Zo is daten net zoiets: het zoeken, proberen een date te regelen, zenuwen, "je best doen"/ je beste beentje voorzetten, afwijzingen en teleurstellingen krijgen is niet echt dat je zegt een leuke bezigheid en dient een verdergelegen doel (dan op een leuke manier nieuwe mensen leren kennen): een serieuze relatie. Helaas is dat trouwens niet iedereen zijn motief/doel die daarop staat, ook niet bij de serieuzere relatiesites.
Het is hooguit een speeltuin voor liefhebbers van veroveren/ versieren.
Ten eerste vraag ik me af of het verstandig is om een relatie hebben als (levens)doel te beschouwen. Een doel moet oa duidelijk afgebakend en haalbaar zijn en dat betekent dat je met eigen inspanningen dat zou kunnen behalen. Dat is een relatie niet, omdat dat ook van een ander afhangt en niet puur je eigen wil & inspanning. Deze blik (maakbaarheid) zorgt ervoor dat mensen over liefde gaan denken als "succesvol" of "falen". Zichzelf erop aankijken en eea op zichzelf betrekken wat niet reeel is, waar je niks aan kan doen, niet kan beinvloeden (met je beste gedrag nog niet) en jezelf zo afhankelijk maakt van het oordeel/de beoordeling van een ander (of je in de smaak valt).
Daarnaast heb je dus een dubbele agenda: je wil een kind/ kinderen en dat is je eigenlijke doel, alleen nog iemand zoeken die je dat tzt wil en kan geven. Ik denk dat die volgorde "verkeerd" is. Je zou zeggen dat je dolverliefd zou willen worden en andersom diegene op jou en daaruit voortkomt dat je met diegene samen een kind zou willen en zo elkaars fantastische eigenschappen wil combineren en uit liefde voor en vertrouwen in elkaar een kind/kinderen krijgen waar je jezelf en hem in herkent. (voor veel mensen het ideaal, maar niet gezegd dat je dat ook ten deel zal vallen, laat staan "neemt").
Een relatie zoek je naar mijn idee allereerst om elkaar te vinden, liefde te krijgen en te ontvangen, en niet met al een toets in je achterhoofd of hij evt geschikt is als potentiele vader van je toekomstige kinderen. Heel veel vrouwen doen dat trouwens wel, van jouw leeftijd en 30-ers ook en daten vooral om iemand te vinden die ze dat kan "geven". Je "zoekt" dan vaak op andere eigenschappen (die bij een geschikte vader passen), dingen waaruit blijkt dat ie bijv stabiliteit en zekerheid kan bieden. Of iemand die "goed genoeg is". NIet de relatie staat dan centraal, maar een achterliggend doel: gezin willen hebben. Of zekerheid willen, om eea te delen ipv alleen de verantwoordelijkheid van je leven of een bevredigend leven te dragen (werk/inkomen/huis/huishouden/gezondheid/levensdoelen/vermaak).
En dat mag, niks mis mee. Als je voor jezelf je motieven maar duidelijk hebt. En welk(e) levendoel(en) je prioriteit hebben. Maar als je gezin centraal doel stelt in je leven, is ook dat iets wat je nog niet hebt en niet zelf invloed op hebt. Zo is het dus niet zeker dat als je maar genoeg je best doet en de ideale omstandigheden gecreeerd hebt (voor zover dat kan) je ook idd een kind zal krijgen.
Het boek van Stephen Covey (de 7 eigenschappen van effectief leiderschap) onderscheidt allerlei mogelijke doelen die mensen centraal hebben staan in hun leven. Dat kan oa zijn ik/"ego", relatie' gezin, werk, geld, status, vrienden, familie, religie, eigen ontwikkeling, sport, genot, verslaving, betekenis voor anderen, enz.
Je kan je tijd maar 1 keer "uitgeven". Voor iemand die "werk/carriere" centraal stelt is ontslag veel moeilijker te verwerken als voor iemand die dat niet centraal heeft staan. Voor een toptennisser om geblesseerd te zijn "erger" dan voor iemand die niet zijn/haar hele bestaan aan sport opdraagt. Bovendien zal die geblesseerde tennisser zich geen zorgen maken of hij dat aan zichzelf te danken heeft, zich mislukt voelen omdat ie die blessure niet zelf veroorzaakt heeft. Wel zal hij misschien zwaar in zak en as zitten als het betekent dat ie zijn tenniscarriere kan schudden. Hele levensdoel "mislukt" is en misschien wel een tijdlang het bestaan als "leeg" ervaren, totdat ie het geaccepteerd heeft en inziet dat ie al zijn energie in maar 1 ding heeft geinvesteerd en een andere weg inslaat, een nieuw levensdoel vindt.
Iemand die zich als doel heeft gesteld een toptennisser te worden en dat niet bereikt, kan zich mislukt en leeg voelen, het zichzelf aanrekenen, denken dat er iets mis is met zichzelf, enz. Afhankelijk van hoe belangrijk het voor je is, is wat je centraal zet in je leven(sdoelen) iets waar je hooguit naar kan streven, hopen, je voor inspant voor zover je daar zelf invloed op hebt. Niet jezelf om veroordelen als "resultaat" (het doel) niet gehaald wordt. Niet jezelf als mens dan mislukt voelen, dat je gefaald hebt, en zeker niet als dat doelen zijn waarbij je ook nog eens afhankelijk bent van een ander/anderen (of je aangenomen wordt ergens, bedrijf niet failliet gaat, iemand van jou gaat houden, je in staat bent om kinderen te krijgen, of je niet ziek wordt>> allemaal factoren die niet "maakbaar" zijn).
Ik ken diverse mannelijke 30-ers die het zat zijn dat ze beoordeeld/bekeken worden door vrouwen met rammelende eierstokken alsof ze alleen maar nodig zijn voor de vaderrol. En ergens geef ik ze ook gelijk, want er zijn zat relaties waar nadat er eenmaal kinderen zijn, er alleen nog een binding als ouders overblijft en niet tussen elkaar, als stel, als geliefden, en waar geen aantrekking is, geen zin in seks ook meer (als die aantrekking de reden niet was om met deze persoon een relatie aan te gaan, maar wat hij vertegenwoordigt hem "aantrekkelijk" maakte) en hij zich wel vastgelegd heeft in een monogame relatie met een gezin erbij. Dat is een schrikbeeld voor veel van die mannen, die zich geliefd willen voelen om zichzelf, van man tot vrouw allereerst.
Ik vind het ergens niet zo raar eigenlijk dat die datingsites vol staan met mannen die dat als 1 grote vrije speeltuin zien, vol met wanhopig zoekende en gewillige vrouwen, en ze hun egootjes verhogen door vele veroveringen, zich niet vastleggen maar meerdere vrouwen uitproberen voor de lol, voor lust, ervaring, spanning, verovering, onder het mom van dat dat "mannen-eigen" is (ontworpen zijn om "hun zaad te verspreiden"). Ook merk ik, als 45+ met al een gezin hebbend, dat mannelijke 30-ers zich wenden tot vrouwen die hun eigen redenen hebben om niet (meer) op huisje boompje beestje uit te zijn en zich aantrekkelijk willen voelen om zichzelf als man en mens, niet om gestrikt te worden als mogelijke vaderrol.
En misschien is dat hele daten zelf (en snel tot seks overgaan) ook wel een oorzaak geworden dat er zoveel mannen zijn die helemaal geen zin hebben om zich te binden, waarom zouden ze, als (ze denken dat) het volop te krijgen is (lust en spanning) en misschien wel meer garantie biedt dan een vaste relatie. Dat was vroeger anders, toen vrouwen echt nog verliefd moesten zijn en pas in een serieuze relatie aan seks deden (uit liefde). Dan garandeerde een (monogame) relatie iig meer dat er regelmatige seks/intimiteit verwacht kon worden dan als single. Voor mannen die in trek zijn kan dat momenteel weleens heel anders liggen, want met de komst van internet, mobieltjes en datingsites lijkt het net alsof er 1 speelparadijs van beschikbare en gewillige vrouwen geopend is.
Vroeger werd je eerst verliefd en dan moest je maar afwachten hoe het in bed klikte of niet. Dan zat je gevoelsmatig al aan iemand verbonden en was (geweldig goede, spannende, opwindende) seks/lust niet zo'n grote graadmeter als dat het nu geworden is. En zeker als ze al meegemaakt hebben dat na de 1e verliefdheidsfase bergafwaarts gaat met de behoefte aan seks/ intimiteit, dat het niet meer vanzelf gaat, niet spannend blijft en dat die speeltuin lonkt, waar die spanning van "nieuw en onbekend" voorhanden lijkt te zijn en die sterkere prikkels van opwinding en lust (dan kabbelende liefde) weer willen voelen. Dat misschien wel verwarren met verliefdheid en verliefdheid is altijd een sterker gevoel dan wanneer het in kalmer soort liefde en houden van overgaat.
Tenminste die indruk krijg je als je hier vaak op de relatiepijler zit. Zoveel stellen die na een jaar of 2 (wat voor verliefde fase staat) logischerwijs in een rustiger vaarwater komen en dan denken: dit is het niet, ik voel het niet meer (zo), en liefde verwarren met de vlinders die je voelde in het begin. Die constant die gevoelens willen hebben, die leuke spanning van veroveren en sterke aantrekking voelen, waar ze met een vaste partner (meer) moeite moeten gaan doen om het voor elkaar spannend te houden. Hoeveel m/v voelen zich in een lange relatie + kinderen niet meer "ouders" tov elkaar dan geliefden? Hoeveel mensen zitten voor hun gevoel "gevangen" in een monogame relatie met een partner met lager libido, van wie ze wel houden, maar zich afhankelijk voelen van een partner die er geen zin meer in heeft of niet meegaat in de behoeften, waarvan je weet dat ze elders wel te halen zijn?
Ik ben weleens bang dat het aantal mensen dat nog gelooft in "duurzame liefde" ontstellend rap afneemt. Door ervaringen, uit elkaar gaan, afwijzing en pijn enz maar liever niet meer in het concept "liefde voor altijd" geloven, en liever op zichzelf vertrouwen + wat lol/ lust/ gezelschap dan dat ze opnieuw de kans willen lopen op een teleurstellend en pijnlijk einde. Maar het zou wel een beetje leeg worden als alles door lust bepaald gaat worden en "niet alleen willen zijn" als reden om met iemand samen te willen zijn, zoals het uitkomt en naar eigen wens.
Op zich een goede ontwikkeling dat we aan het leren zijn om niet je hele ziel en zaligheid aan een partner/ relatie op te hangen, en te leren dat we zelf eea kunnen doen om voldoening uit het leven te halen, met of zonder relatie, maar helemaal onafhankelijk en niet meer bereid zijn om hier en daar aan te passen, is denk ik ook geen gewenste wending (iedereen eigen egootje voorop heeft staan en als het niet 100% matcht of bevalt proberen we maar weer verder.. next!)..
Wat ik zelf met daten heb gemerkt is dat als verliefdheid ontbreekt er geen natuurlijke voortgang is en dan dat onnatuurlijke appen enzo belangrijk lijkt te zijn om de boel op gang te houden en jezelf onder de aandacht te blijven brengen. Wat voor velen frustrerend en stressy is, signalen uit op willen vangen, of het nog wel goed gaat/zit. Zo bewust mee bezig zijn (is of komt er nog een vonk, wat wil die ander echt, wat verwacht ie of niet, waarom hoor ik niks terug, enz) en zo gefocust, daar geloof ik niet in dat het een goed werkend concept blijkt te zijn.
Ik denk nog steeds dat je je tijd en aandacht beter bewust kan houden bij dingen/ interesses die je ook echt leuk vindt om te doen en je als side-effect mensen m/v leert kennen, je gewoon de kring mensen en dingen kan uitbreiden en zorgen dat je het zelf naar je zin hebt, en dat meer kans biedt om iemand op je pad te krijgen dan meer of minder wanhopig gefocust raakt op het zappen langs profielen en foto's..
Er is een goed boekje vol tips ("Coach jezelf naar succes" van Talane Miedaner), waarin oa de tip dat je niet iets moet doen met een oneigenlijk doel, met een dubbele agenda. Dus bijv niet sporten met als eigenlijke doel afvallen. Sporten om het sporten doen, dus iets zoeken wat je ook nog leuk vindt om te doen, terwijl je ermee bezig bent, anders houd je het niet vol.
Zo is daten net zoiets: het zoeken, proberen een date te regelen, zenuwen, "je best doen"/ je beste beentje voorzetten, afwijzingen en teleurstellingen krijgen is niet echt dat je zegt een leuke bezigheid en dient een verdergelegen doel (dan op een leuke manier nieuwe mensen leren kennen): een serieuze relatie. Helaas is dat trouwens niet iedereen zijn motief/doel die daarop staat, ook niet bij de serieuzere relatiesites.
Het is hooguit een speeltuin voor liefhebbers van veroveren/ versieren.
Ten eerste vraag ik me af of het verstandig is om een relatie hebben als (levens)doel te beschouwen. Een doel moet oa duidelijk afgebakend en haalbaar zijn en dat betekent dat je met eigen inspanningen dat zou kunnen behalen. Dat is een relatie niet, omdat dat ook van een ander afhangt en niet puur je eigen wil & inspanning. Deze blik (maakbaarheid) zorgt ervoor dat mensen over liefde gaan denken als "succesvol" of "falen". Zichzelf erop aankijken en eea op zichzelf betrekken wat niet reeel is, waar je niks aan kan doen, niet kan beinvloeden (met je beste gedrag nog niet) en jezelf zo afhankelijk maakt van het oordeel/de beoordeling van een ander (of je in de smaak valt).
Daarnaast heb je dus een dubbele agenda: je wil een kind/ kinderen en dat is je eigenlijke doel, alleen nog iemand zoeken die je dat tzt wil en kan geven. Ik denk dat die volgorde "verkeerd" is. Je zou zeggen dat je dolverliefd zou willen worden en andersom diegene op jou en daaruit voortkomt dat je met diegene samen een kind zou willen en zo elkaars fantastische eigenschappen wil combineren en uit liefde voor en vertrouwen in elkaar een kind/kinderen krijgen waar je jezelf en hem in herkent. (voor veel mensen het ideaal, maar niet gezegd dat je dat ook ten deel zal vallen, laat staan "neemt").
Een relatie zoek je naar mijn idee allereerst om elkaar te vinden, liefde te krijgen en te ontvangen, en niet met al een toets in je achterhoofd of hij evt geschikt is als potentiele vader van je toekomstige kinderen. Heel veel vrouwen doen dat trouwens wel, van jouw leeftijd en 30-ers ook en daten vooral om iemand te vinden die ze dat kan "geven". Je "zoekt" dan vaak op andere eigenschappen (die bij een geschikte vader passen), dingen waaruit blijkt dat ie bijv stabiliteit en zekerheid kan bieden. Of iemand die "goed genoeg is". NIet de relatie staat dan centraal, maar een achterliggend doel: gezin willen hebben. Of zekerheid willen, om eea te delen ipv alleen de verantwoordelijkheid van je leven of een bevredigend leven te dragen (werk/inkomen/huis/huishouden/gezondheid/levensdoelen/vermaak).
En dat mag, niks mis mee. Als je voor jezelf je motieven maar duidelijk hebt. En welk(e) levendoel(en) je prioriteit hebben. Maar als je gezin centraal doel stelt in je leven, is ook dat iets wat je nog niet hebt en niet zelf invloed op hebt. Zo is het dus niet zeker dat als je maar genoeg je best doet en de ideale omstandigheden gecreeerd hebt (voor zover dat kan) je ook idd een kind zal krijgen.
Het boek van Stephen Covey (de 7 eigenschappen van effectief leiderschap) onderscheidt allerlei mogelijke doelen die mensen centraal hebben staan in hun leven. Dat kan oa zijn ik/"ego", relatie' gezin, werk, geld, status, vrienden, familie, religie, eigen ontwikkeling, sport, genot, verslaving, betekenis voor anderen, enz.
Je kan je tijd maar 1 keer "uitgeven". Voor iemand die "werk/carriere" centraal stelt is ontslag veel moeilijker te verwerken als voor iemand die dat niet centraal heeft staan. Voor een toptennisser om geblesseerd te zijn "erger" dan voor iemand die niet zijn/haar hele bestaan aan sport opdraagt. Bovendien zal die geblesseerde tennisser zich geen zorgen maken of hij dat aan zichzelf te danken heeft, zich mislukt voelen omdat ie die blessure niet zelf veroorzaakt heeft. Wel zal hij misschien zwaar in zak en as zitten als het betekent dat ie zijn tenniscarriere kan schudden. Hele levensdoel "mislukt" is en misschien wel een tijdlang het bestaan als "leeg" ervaren, totdat ie het geaccepteerd heeft en inziet dat ie al zijn energie in maar 1 ding heeft geinvesteerd en een andere weg inslaat, een nieuw levensdoel vindt.
Iemand die zich als doel heeft gesteld een toptennisser te worden en dat niet bereikt, kan zich mislukt en leeg voelen, het zichzelf aanrekenen, denken dat er iets mis is met zichzelf, enz. Afhankelijk van hoe belangrijk het voor je is, is wat je centraal zet in je leven(sdoelen) iets waar je hooguit naar kan streven, hopen, je voor inspant voor zover je daar zelf invloed op hebt. Niet jezelf om veroordelen als "resultaat" (het doel) niet gehaald wordt. Niet jezelf als mens dan mislukt voelen, dat je gefaald hebt, en zeker niet als dat doelen zijn waarbij je ook nog eens afhankelijk bent van een ander/anderen (of je aangenomen wordt ergens, bedrijf niet failliet gaat, iemand van jou gaat houden, je in staat bent om kinderen te krijgen, of je niet ziek wordt>> allemaal factoren die niet "maakbaar" zijn).
Ik ken diverse mannelijke 30-ers die het zat zijn dat ze beoordeeld/bekeken worden door vrouwen met rammelende eierstokken alsof ze alleen maar nodig zijn voor de vaderrol. En ergens geef ik ze ook gelijk, want er zijn zat relaties waar nadat er eenmaal kinderen zijn, er alleen nog een binding als ouders overblijft en niet tussen elkaar, als stel, als geliefden, en waar geen aantrekking is, geen zin in seks ook meer (als die aantrekking de reden niet was om met deze persoon een relatie aan te gaan, maar wat hij vertegenwoordigt hem "aantrekkelijk" maakte) en hij zich wel vastgelegd heeft in een monogame relatie met een gezin erbij. Dat is een schrikbeeld voor veel van die mannen, die zich geliefd willen voelen om zichzelf, van man tot vrouw allereerst.
Ik vind het ergens niet zo raar eigenlijk dat die datingsites vol staan met mannen die dat als 1 grote vrije speeltuin zien, vol met wanhopig zoekende en gewillige vrouwen, en ze hun egootjes verhogen door vele veroveringen, zich niet vastleggen maar meerdere vrouwen uitproberen voor de lol, voor lust, ervaring, spanning, verovering, onder het mom van dat dat "mannen-eigen" is (ontworpen zijn om "hun zaad te verspreiden"). Ook merk ik, als 45+ met al een gezin hebbend, dat mannelijke 30-ers zich wenden tot vrouwen die hun eigen redenen hebben om niet (meer) op huisje boompje beestje uit te zijn en zich aantrekkelijk willen voelen om zichzelf als man en mens, niet om gestrikt te worden als mogelijke vaderrol.
En misschien is dat hele daten zelf (en snel tot seks overgaan) ook wel een oorzaak geworden dat er zoveel mannen zijn die helemaal geen zin hebben om zich te binden, waarom zouden ze, als (ze denken dat) het volop te krijgen is (lust en spanning) en misschien wel meer garantie biedt dan een vaste relatie. Dat was vroeger anders, toen vrouwen echt nog verliefd moesten zijn en pas in een serieuze relatie aan seks deden (uit liefde). Dan garandeerde een (monogame) relatie iig meer dat er regelmatige seks/intimiteit verwacht kon worden dan als single. Voor mannen die in trek zijn kan dat momenteel weleens heel anders liggen, want met de komst van internet, mobieltjes en datingsites lijkt het net alsof er 1 speelparadijs van beschikbare en gewillige vrouwen geopend is.
Vroeger werd je eerst verliefd en dan moest je maar afwachten hoe het in bed klikte of niet. Dan zat je gevoelsmatig al aan iemand verbonden en was (geweldig goede, spannende, opwindende) seks/lust niet zo'n grote graadmeter als dat het nu geworden is. En zeker als ze al meegemaakt hebben dat na de 1e verliefdheidsfase bergafwaarts gaat met de behoefte aan seks/ intimiteit, dat het niet meer vanzelf gaat, niet spannend blijft en dat die speeltuin lonkt, waar die spanning van "nieuw en onbekend" voorhanden lijkt te zijn en die sterkere prikkels van opwinding en lust (dan kabbelende liefde) weer willen voelen. Dat misschien wel verwarren met verliefdheid en verliefdheid is altijd een sterker gevoel dan wanneer het in kalmer soort liefde en houden van overgaat.
Tenminste die indruk krijg je als je hier vaak op de relatiepijler zit. Zoveel stellen die na een jaar of 2 (wat voor verliefde fase staat) logischerwijs in een rustiger vaarwater komen en dan denken: dit is het niet, ik voel het niet meer (zo), en liefde verwarren met de vlinders die je voelde in het begin. Die constant die gevoelens willen hebben, die leuke spanning van veroveren en sterke aantrekking voelen, waar ze met een vaste partner (meer) moeite moeten gaan doen om het voor elkaar spannend te houden. Hoeveel m/v voelen zich in een lange relatie + kinderen niet meer "ouders" tov elkaar dan geliefden? Hoeveel mensen zitten voor hun gevoel "gevangen" in een monogame relatie met een partner met lager libido, van wie ze wel houden, maar zich afhankelijk voelen van een partner die er geen zin meer in heeft of niet meegaat in de behoeften, waarvan je weet dat ze elders wel te halen zijn?
Ik ben weleens bang dat het aantal mensen dat nog gelooft in "duurzame liefde" ontstellend rap afneemt. Door ervaringen, uit elkaar gaan, afwijzing en pijn enz maar liever niet meer in het concept "liefde voor altijd" geloven, en liever op zichzelf vertrouwen + wat lol/ lust/ gezelschap dan dat ze opnieuw de kans willen lopen op een teleurstellend en pijnlijk einde. Maar het zou wel een beetje leeg worden als alles door lust bepaald gaat worden en "niet alleen willen zijn" als reden om met iemand samen te willen zijn, zoals het uitkomt en naar eigen wens.
Op zich een goede ontwikkeling dat we aan het leren zijn om niet je hele ziel en zaligheid aan een partner/ relatie op te hangen, en te leren dat we zelf eea kunnen doen om voldoening uit het leven te halen, met of zonder relatie, maar helemaal onafhankelijk en niet meer bereid zijn om hier en daar aan te passen, is denk ik ook geen gewenste wending (iedereen eigen egootje voorop heeft staan en als het niet 100% matcht of bevalt proberen we maar weer verder.. next!)..
Wat ik zelf met daten heb gemerkt is dat als verliefdheid ontbreekt er geen natuurlijke voortgang is en dan dat onnatuurlijke appen enzo belangrijk lijkt te zijn om de boel op gang te houden en jezelf onder de aandacht te blijven brengen. Wat voor velen frustrerend en stressy is, signalen uit op willen vangen, of het nog wel goed gaat/zit. Zo bewust mee bezig zijn (is of komt er nog een vonk, wat wil die ander echt, wat verwacht ie of niet, waarom hoor ik niks terug, enz) en zo gefocust, daar geloof ik niet in dat het een goed werkend concept blijkt te zijn.
Ik denk nog steeds dat je je tijd en aandacht beter bewust kan houden bij dingen/ interesses die je ook echt leuk vindt om te doen en je als side-effect mensen m/v leert kennen, je gewoon de kring mensen en dingen kan uitbreiden en zorgen dat je het zelf naar je zin hebt, en dat meer kans biedt om iemand op je pad te krijgen dan meer of minder wanhopig gefocust raakt op het zappen langs profielen en foto's..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zaterdag 1 november 2014 14:04
Misschien moet je minder bezig zijn met het feit of er wel of geen mannen op je afkomen, maar meer genieten. Als mensen je zien genieten dan vinden ze dat leuk, ook mannen!
Zelf toen ik uit een relatie van 5 jaar kwam, dacht ik dat ik nooit een vriend zou vinden, maar genoot ik wel van het uitgaan. Ik heb juist nog nooit zoveel aandacht gehad. En nu al weer 1,5 jaar gelukkig met mijn huidige vriend. Geniet van je eigen leven en die ene man komt vanzelf.
Zelf toen ik uit een relatie van 5 jaar kwam, dacht ik dat ik nooit een vriend zou vinden, maar genoot ik wel van het uitgaan. Ik heb juist nog nooit zoveel aandacht gehad. En nu al weer 1,5 jaar gelukkig met mijn huidige vriend. Geniet van je eigen leven en die ene man komt vanzelf.
Waarom vandaag doen wat morgen kan.
zaterdag 1 november 2014 14:21
Hmm, dat merk ik niet, ik ga niet veel uit en als ik uitga krijg ik echt geen aandacht (behalve van hele dronken rare gasten). Maar geen idee waar dat door komt.
Ik doe wel verschillende dingen, cursussen, poezieavonden etc etc. waar ik dan mensen leer kennen. Maar er zat nog niemand bij waarvan ik dacht jij bent leuk.
Ik doe wel verschillende dingen, cursussen, poezieavonden etc etc. waar ik dan mensen leer kennen. Maar er zat nog niemand bij waarvan ik dacht jij bent leuk.
