Kinderen
alle pijlers
18 jaar en zijn gedrag
dinsdag 21 oktober 2014 13:41
De afgelopen weken loopt het de spuigaten uit met zijn gedrag. Hij is brutaal (scheld), altijd chagrijnig en voert geen klap uit in huis.
Dit is omdat man en ik nu meer op 1 lijn zitten en ernaar handelen. We hebben helaas veel in het verleden veel ruzie gehad om allerlei toestanden en een aantal jaar geleden ingezien dat het anders moest. We hebben relatietherapie gedaan, ook gesprekken zodat de kinderen ook konden praten. Tijdens die gesprekken wilde ze niet praten over niets er was geen probleem volgens hen.
Man en ik zijn meer op 1 lijn gaan staan en dat ging steeds beter. Echter bleef (en blijft) de oudste negatief in alles, wil nergens aan meewerken, niet luisteren, doet zijn eigen ding. Neemt man heel veel kwalijk etc. Dat hij boos was kan ik me voorstellen, dat hij het nog steeds is vind ik moeilijk. Hij heeft overigens wel een keer gezegd, dat hij ervoor heeft gekozen om zijn vader niet meer te mogen en daar niets aan wil doen. We hebben in het verleden aangegeven dat we fouten hebben gemaakt, dat we eraan gaan werken en dat het ons spijt dat dingen zo gelopen zijn.
De afgelopen weken heb ik het idee dat ze ons tegen elkaar willen uitspelen, ze hebben besloten om niets meer te doen in huis (niet hun eigen spullen opruimen gewoon brood en alles op tafel laten, wanneer ze wat laten vallen lekker laten liggen(eten, drinken wat maar ook), vaatwasser niet uitruimen etc etc) en hun kamer ligt erbij alsof het een vuilnisbelt is (er vliegen serieus fruitvliegjes en vliegen rond). Tevens negeren ze ons allebei. Als antwoordt hebben wij hun kleding niet gewassen en internet eruit getrokken. Voor eten wordt nog wel gezorgd al is het wat minder lekkere dingen, we proberen zoveel mogelijk samen te eten
We hebben meerdere keren gevraagd of ze willen praten of we het kunnen oplossen of wat maar ook. Jongste zegt ik heb geen probleem, oudste zegt nou als jullie blij zijn met je gedrag, bravo en draait zich om.
Man en ik weten het eigenlijk niet meer, hoe nu verder. Op het moment lijkt het op 'de aanhouder wint' en ik heb nou niet het idee dat we bezig zijn met een oplossing.
Vandaag ligt internet eruit ook uit en ik heb de sleutel verstopt. De oudste stuurt een sms dat hij het hele huis overhoop gaat halen als ik niet zeg waar de sleutel is.
Ik vind het moeilijk dit gedrag, begrijp me goed ik weet heus dat zowel man en ik eraan hebben meegewerkt. We zijn al jaren bezig om het in goede banen te krijgen, maar op een of andere manier willen ze niet meewerken en ik vraag me af of het ooit nog gaat gebeuren..
Warrig verhaal misschien, maar wilde het kwijt.
Weer naar een therapeut ofzo, zal dat kunnen helpen. Maar oudste wil niet, hij heeft geen probleem zegt hij.
Dit is omdat man en ik nu meer op 1 lijn zitten en ernaar handelen. We hebben helaas veel in het verleden veel ruzie gehad om allerlei toestanden en een aantal jaar geleden ingezien dat het anders moest. We hebben relatietherapie gedaan, ook gesprekken zodat de kinderen ook konden praten. Tijdens die gesprekken wilde ze niet praten over niets er was geen probleem volgens hen.
Man en ik zijn meer op 1 lijn gaan staan en dat ging steeds beter. Echter bleef (en blijft) de oudste negatief in alles, wil nergens aan meewerken, niet luisteren, doet zijn eigen ding. Neemt man heel veel kwalijk etc. Dat hij boos was kan ik me voorstellen, dat hij het nog steeds is vind ik moeilijk. Hij heeft overigens wel een keer gezegd, dat hij ervoor heeft gekozen om zijn vader niet meer te mogen en daar niets aan wil doen. We hebben in het verleden aangegeven dat we fouten hebben gemaakt, dat we eraan gaan werken en dat het ons spijt dat dingen zo gelopen zijn.
De afgelopen weken heb ik het idee dat ze ons tegen elkaar willen uitspelen, ze hebben besloten om niets meer te doen in huis (niet hun eigen spullen opruimen gewoon brood en alles op tafel laten, wanneer ze wat laten vallen lekker laten liggen(eten, drinken wat maar ook), vaatwasser niet uitruimen etc etc) en hun kamer ligt erbij alsof het een vuilnisbelt is (er vliegen serieus fruitvliegjes en vliegen rond). Tevens negeren ze ons allebei. Als antwoordt hebben wij hun kleding niet gewassen en internet eruit getrokken. Voor eten wordt nog wel gezorgd al is het wat minder lekkere dingen, we proberen zoveel mogelijk samen te eten
We hebben meerdere keren gevraagd of ze willen praten of we het kunnen oplossen of wat maar ook. Jongste zegt ik heb geen probleem, oudste zegt nou als jullie blij zijn met je gedrag, bravo en draait zich om.
Man en ik weten het eigenlijk niet meer, hoe nu verder. Op het moment lijkt het op 'de aanhouder wint' en ik heb nou niet het idee dat we bezig zijn met een oplossing.
Vandaag ligt internet eruit ook uit en ik heb de sleutel verstopt. De oudste stuurt een sms dat hij het hele huis overhoop gaat halen als ik niet zeg waar de sleutel is.
Ik vind het moeilijk dit gedrag, begrijp me goed ik weet heus dat zowel man en ik eraan hebben meegewerkt. We zijn al jaren bezig om het in goede banen te krijgen, maar op een of andere manier willen ze niet meewerken en ik vraag me af of het ooit nog gaat gebeuren..
Warrig verhaal misschien, maar wilde het kwijt.
Weer naar een therapeut ofzo, zal dat kunnen helpen. Maar oudste wil niet, hij heeft geen probleem zegt hij.
kliefje wijzigde dit bericht op 21-10-2014 13:42
Reden: Zin was overbodig
Reden: Zin was overbodig
% gewijzigd
dinsdag 21 oktober 2014 22:21
Ik vind helemaal niet dat TO hier wordt afgebrand. Er wordt haar wel een spiegel voorgehouden, en dat kan heel pijnlijk zijn. Maar zo te zien heeft dat wel enig resultaat, en dat is mooi.
TO, ik hoop dat jullie een weg vinden hierin en dat jullie elkaar positiever gaan benaderen. Geen oorlog meer, maar begrip en respect voor elkaar. Voor eenzijdig regels opleggen is het in alle opzichten te laat, denk ik zo. Veel succes en wijsheid gewenst.
TO, ik hoop dat jullie een weg vinden hierin en dat jullie elkaar positiever gaan benaderen. Geen oorlog meer, maar begrip en respect voor elkaar. Voor eenzijdig regels opleggen is het in alle opzichten te laat, denk ik zo. Veel succes en wijsheid gewenst.
woensdag 22 oktober 2014 10:01
@straaltjezon, nee hij moet inderdaad niets. Dit is een woord wat ik eigenlijk niet moet gebruiken. We kunnen het niet opdringen, waarschijnlijk wil ik het liever dan hij. Ik zou het zo graag willen oplossen voor hem en ik weet dat ik dat niet kan. Ik heb een keer geopperd of hij anders met 1 van zijn ooms wil praten of met een nichtje.
@copacabana, aha dat bedoel je. Hij is wel een keer met een nichtje gaan praten maar volgens mij verteld hij niet alles en geeft hij alleen een aantal dingen aan. Zij antwoordt dan weer wat hij niet leuk vind of verwacht en dan gaat hij niet meer.
Bianca, de therapeut vond inderdaad dat het klaar was, omdat hij er niets mee kon. Wij zijn nog wel een keer gegaan, maar verder dwingen wilde we niet. Ik ga kijken naar die sites.
Thordis, de liefde komt waarschijnlijk nu niet over in dit verhaal, maar dat is er zeker wel. De regels hebben we al vaker los gelaten en dan werd het echt een puinhoop. Taakjes is ook een woord wat ik dus beter niet kan gebruiken, het gaat er inderdaad om dat de kinderen meedraaien in het huishouden. Elke dag praten we gewoon tegen ze, we vragen wat ze hebben gedaan en hoe hun dag was. Elke week proberen we iets dieper te praten over alles, omdat we weten dat ze daar niet echt van houden doen het niet te vaak.
Fromfebruary, dit is een onderwerp wat er al jaren is. We hebben vaker om tafel gezeten met de vraag hoe we het kunnen oplossen. Gister ook gepraat, alleen met zoon, aangegeven dat we de spanningen willen oplossen en gevraagd hoe hij het wil wat hij anders wil.
Als antwoordt krijgen we dat hij het prima vind zo….
Wel weer aangegeven dat de huishoudelijke taken verricht dienen te worden omdat dat er voor zorgt dat het voor iedereen prettiger is.
Een rooster? Ze hebben al jaren dezelfde taken., per maand draait het om. We hebben gevraagd of ze daar verandering in willen, nee. Of ze andere taken willen. Nee willen ze ook niet. Ze weten wat ze moeten doen en wanneer het klaar moet zijn.
Het is duidelijk wat er van hen verwacht wordt.
Lolapaloeza, de regels zijn vaak zat versoepeld omdat ik dat wilde. Ik zei tegen man dat we een andere manier moesten zoeken. Heb met andere gepraat over hoe zij het doen of hoe het bij hen gaat. Zo vaak hebben we alles laten gaan, gepraat, aangegeven hoe en wat. Op een of andere manier komt het niet binnen. Of dit de manier is, ik weet het ook niet, maar ik ben het gewoon zat. Of internet erin zit of niet, of we hun kleding wassen of niet, die strijd blijft.
We hebben ook eens met andere gepraat, ook met de kinderen erbij. Op de vraag ‘waarom ze niets willen doen in huis’ geven ze geen van 2 een duidelijk antwoordt.
Miszlady, die regels zijn er vaker geweest, verschillende regels, het is niet iets van de afgelopen weken. Het enige wat anders is is dat we nu samen strenger zijn ik ben gewoon zat hoe ze doen.
Complimenteren doen we allebei. Wanneer ze wel hun taken hebben gedaan geven we aan dat we er blij mee zijn en het super vinden.
Dat van dat profileren ga ik even laten bezinken.
Consuela…dat gunnen hebben we ook al gedaan. We hebben ook tijden alles zo gelaten, geen woorden erover vuil gemaakt. Zo veel mogelijk geprobeerd te slikken, aan te geven etc etc en echt serieus ze gaan gewoon over ons heen lopen. Dat is ook niet goed.
Centrum jeugd en gezin is er idd in onze woonplaats, gister zaten we ernaar te kijken of het wat is. Van de week gaan we langslopen.
Netniet, jeugdzorg is idd te laat. Afgebrand is misschien even nodig, ik wil er alleen niet in blijven hangen.
@jo-elise, op dat punt sta ik bijna, maar nog niet helemaal. Dank je.
@to-maatje, ze hebben het idee dat ze het niet nodig hebben omdat ze niet gek zijn. Hen ompraten heeft geen zin. Man en ik beginnen bij onszelf door info in te winnen.
Die regels die jij aangeeft zijn er al jaren! We hebben ook vaak zat samen hun kamer gedaan, zodat ze daarvan konden leren. Hierboven heb ik ook het e.e.a. van die regels geschreven en dat we er ook vaak zat soepel mee om zijn gegaan.
Haakje, geweldloos verzet. Ik ga er op googlen. DAnk je.
Sandt2.0, ik heb het gevoel dat we dat al hebben gedaan, uitgevoerd.
Netniet, we hebben al een keer met iemand buiten ons gezin erover gepraat, ook met de kinderen erbij. Vind het wel zo eerlijk dat iedereen zijn zegje kan doen. Ze zeggen niet of nauwelijks iets, zoon gaf aan dat hij niets wil veranderen.
Even nog dit, het is niet zo dat het in die jaren alleen maar alcohol is waar het over ging en dat het opvoeden, zorgen voor de kinderen niet gebeurde, regels er niet waren. Ook zijn we op vakantie geweest, met zn vieren, met familie, weekendjes weg, uiteten, familie bezoek, dagjes uit en ga zo maar door.
Misschien denk ik er te makkelijk over ik weet het eerlijk gezegd niet.
Gister hebben we gepraat, zoon was rustig en bleef ook redelijk rustig. Ik heb gevraagd wat we kunnen doen om de spanningen weg te halen, om rustiger te worden. Zoon zei niets, het gaat wel goed zo.
Ik heb aangegeven dat die taken die ze hebben niet uit de lucht gegrepen zijn en dat ik (en man ook) me een slaaf van hen voel omdat ik alles achter hun kont moet opruimen. Zoon wist niet dat ik me zo voelde.
Ik heb nog gevraagd wat we kunnen doen om dingen te verbeteren, wat wij kunnen doen. Zoon wist niet precies een antwoordt. Ik heb aangegeven dat hij heus boos mag zijn op ons en dat hij dat ook heus mag laten merken dat dat niet in houdt dat alles dan maar achterwege wordt gelaten we leven nog steeds met z’n vieren onder 1 dak. (en zowel de oudste als de jongste heeft aangegeven dat ze pas rond hun 25 jaar het huis uit zouden willen).
Ik heb wel gezegd dat als hij vrijdag zijn kamer nog niet heeft opgeruimd hij zaterdag alles in de tuin kan terug vinden. Alles leuk en aardig maar de geur gaat nu al verder dan zijn kamer.
Vandaag wordt kleding gewassen (wat in de wasmand zit) en zit internet erin. (Het is niet zo dat ik geen lekkere dingen kook, maar dat gewoon wat minder in huis is.)
@copacabana, aha dat bedoel je. Hij is wel een keer met een nichtje gaan praten maar volgens mij verteld hij niet alles en geeft hij alleen een aantal dingen aan. Zij antwoordt dan weer wat hij niet leuk vind of verwacht en dan gaat hij niet meer.
Bianca, de therapeut vond inderdaad dat het klaar was, omdat hij er niets mee kon. Wij zijn nog wel een keer gegaan, maar verder dwingen wilde we niet. Ik ga kijken naar die sites.
Thordis, de liefde komt waarschijnlijk nu niet over in dit verhaal, maar dat is er zeker wel. De regels hebben we al vaker los gelaten en dan werd het echt een puinhoop. Taakjes is ook een woord wat ik dus beter niet kan gebruiken, het gaat er inderdaad om dat de kinderen meedraaien in het huishouden. Elke dag praten we gewoon tegen ze, we vragen wat ze hebben gedaan en hoe hun dag was. Elke week proberen we iets dieper te praten over alles, omdat we weten dat ze daar niet echt van houden doen het niet te vaak.
Fromfebruary, dit is een onderwerp wat er al jaren is. We hebben vaker om tafel gezeten met de vraag hoe we het kunnen oplossen. Gister ook gepraat, alleen met zoon, aangegeven dat we de spanningen willen oplossen en gevraagd hoe hij het wil wat hij anders wil.
Als antwoordt krijgen we dat hij het prima vind zo….
Wel weer aangegeven dat de huishoudelijke taken verricht dienen te worden omdat dat er voor zorgt dat het voor iedereen prettiger is.
Een rooster? Ze hebben al jaren dezelfde taken., per maand draait het om. We hebben gevraagd of ze daar verandering in willen, nee. Of ze andere taken willen. Nee willen ze ook niet. Ze weten wat ze moeten doen en wanneer het klaar moet zijn.
Het is duidelijk wat er van hen verwacht wordt.
Lolapaloeza, de regels zijn vaak zat versoepeld omdat ik dat wilde. Ik zei tegen man dat we een andere manier moesten zoeken. Heb met andere gepraat over hoe zij het doen of hoe het bij hen gaat. Zo vaak hebben we alles laten gaan, gepraat, aangegeven hoe en wat. Op een of andere manier komt het niet binnen. Of dit de manier is, ik weet het ook niet, maar ik ben het gewoon zat. Of internet erin zit of niet, of we hun kleding wassen of niet, die strijd blijft.
We hebben ook eens met andere gepraat, ook met de kinderen erbij. Op de vraag ‘waarom ze niets willen doen in huis’ geven ze geen van 2 een duidelijk antwoordt.
Miszlady, die regels zijn er vaker geweest, verschillende regels, het is niet iets van de afgelopen weken. Het enige wat anders is is dat we nu samen strenger zijn ik ben gewoon zat hoe ze doen.
Complimenteren doen we allebei. Wanneer ze wel hun taken hebben gedaan geven we aan dat we er blij mee zijn en het super vinden.
Dat van dat profileren ga ik even laten bezinken.
Consuela…dat gunnen hebben we ook al gedaan. We hebben ook tijden alles zo gelaten, geen woorden erover vuil gemaakt. Zo veel mogelijk geprobeerd te slikken, aan te geven etc etc en echt serieus ze gaan gewoon over ons heen lopen. Dat is ook niet goed.
Centrum jeugd en gezin is er idd in onze woonplaats, gister zaten we ernaar te kijken of het wat is. Van de week gaan we langslopen.
Netniet, jeugdzorg is idd te laat. Afgebrand is misschien even nodig, ik wil er alleen niet in blijven hangen.
@jo-elise, op dat punt sta ik bijna, maar nog niet helemaal. Dank je.
@to-maatje, ze hebben het idee dat ze het niet nodig hebben omdat ze niet gek zijn. Hen ompraten heeft geen zin. Man en ik beginnen bij onszelf door info in te winnen.
Die regels die jij aangeeft zijn er al jaren! We hebben ook vaak zat samen hun kamer gedaan, zodat ze daarvan konden leren. Hierboven heb ik ook het e.e.a. van die regels geschreven en dat we er ook vaak zat soepel mee om zijn gegaan.
Haakje, geweldloos verzet. Ik ga er op googlen. DAnk je.
Sandt2.0, ik heb het gevoel dat we dat al hebben gedaan, uitgevoerd.
Netniet, we hebben al een keer met iemand buiten ons gezin erover gepraat, ook met de kinderen erbij. Vind het wel zo eerlijk dat iedereen zijn zegje kan doen. Ze zeggen niet of nauwelijks iets, zoon gaf aan dat hij niets wil veranderen.
Even nog dit, het is niet zo dat het in die jaren alleen maar alcohol is waar het over ging en dat het opvoeden, zorgen voor de kinderen niet gebeurde, regels er niet waren. Ook zijn we op vakantie geweest, met zn vieren, met familie, weekendjes weg, uiteten, familie bezoek, dagjes uit en ga zo maar door.
Misschien denk ik er te makkelijk over ik weet het eerlijk gezegd niet.
Gister hebben we gepraat, zoon was rustig en bleef ook redelijk rustig. Ik heb gevraagd wat we kunnen doen om de spanningen weg te halen, om rustiger te worden. Zoon zei niets, het gaat wel goed zo.
Ik heb aangegeven dat die taken die ze hebben niet uit de lucht gegrepen zijn en dat ik (en man ook) me een slaaf van hen voel omdat ik alles achter hun kont moet opruimen. Zoon wist niet dat ik me zo voelde.
Ik heb nog gevraagd wat we kunnen doen om dingen te verbeteren, wat wij kunnen doen. Zoon wist niet precies een antwoordt. Ik heb aangegeven dat hij heus boos mag zijn op ons en dat hij dat ook heus mag laten merken dat dat niet in houdt dat alles dan maar achterwege wordt gelaten we leven nog steeds met z’n vieren onder 1 dak. (en zowel de oudste als de jongste heeft aangegeven dat ze pas rond hun 25 jaar het huis uit zouden willen).
Ik heb wel gezegd dat als hij vrijdag zijn kamer nog niet heeft opgeruimd hij zaterdag alles in de tuin kan terug vinden. Alles leuk en aardig maar de geur gaat nu al verder dan zijn kamer.
Vandaag wordt kleding gewassen (wat in de wasmand zit) en zit internet erin. (Het is niet zo dat ik geen lekkere dingen kook, maar dat gewoon wat minder in huis is.)
kliefje wijzigde dit bericht op 22-10-2014 10:02
Reden: even enters gedaan
Reden: even enters gedaan
% gewijzigd
woensdag 22 oktober 2014 10:28
Kliefje, volgens mij heb je alles gedaan wat je had kunnen doen. Als de ander niet mee wil werken, geen suggesties heeft en alleen maar stommetje speelt dan houdt het gewoon op.
Ook al houd je van je kinderen en zijn er dingen fout gegaan je hoeft niet jezelf op te offeren. Fijn dat ze tot hun 25ste bij jullie willen blijven wonen. Toch vreemd dat ze zolang bij de mensen willen blijven waar ze niets van moeten weten. Dat heet profiteren.
Mijn grens zou bereikt zijn. Dan maar harde maatregelen. Kwijt ben je ze toch.En tot hun 25ste bij jullie blijven wonen ging echt niet door. Maximaal 20 of 21, dan hebben ze nog voldoende tijd om zich voor te bereiden.
Ik heb ooit op tv ouders gezien die na twee jaar ploeteren met hun zoon van 18 (hij was wel verslaafd) hem de keuze hebben gegeven afkicken of het huis uit, dan maar op straat. En dat heeft juist goed uitgepakt.
Ook al houd je van je kinderen en zijn er dingen fout gegaan je hoeft niet jezelf op te offeren. Fijn dat ze tot hun 25ste bij jullie willen blijven wonen. Toch vreemd dat ze zolang bij de mensen willen blijven waar ze niets van moeten weten. Dat heet profiteren.
Mijn grens zou bereikt zijn. Dan maar harde maatregelen. Kwijt ben je ze toch.En tot hun 25ste bij jullie blijven wonen ging echt niet door. Maximaal 20 of 21, dan hebben ze nog voldoende tijd om zich voor te bereiden.
Ik heb ooit op tv ouders gezien die na twee jaar ploeteren met hun zoon van 18 (hij was wel verslaafd) hem de keuze hebben gegeven afkicken of het huis uit, dan maar op straat. En dat heeft juist goed uitgepakt.
woensdag 22 oktober 2014 10:35
Het valt niet mee voor jou. Eerst je man en nu als er gevolg hiervan je kinderen die niet uit balans zijn. De schuldvraag is uitgebreid besproken, maar er zijn niet veel oplossingen geboden. Allebei je kinderen zijn blijkbaar nog heel erg boos van binnen. De vraag is of jullie dit nog goed krijgen. Als ze willen blijven tot hun 25e, zullen ze zich aan de regels van het huis moeten aanpassen. Anders gaat het niet en kunnen ze niet thuis blijven. Dan is een tussenoplossing bij een opa en oma of oom en tante misschien een mogelijkheid. Dan zie je dat daar de huisregels wel kunnen worden gevolgd omdat er dan geen boosheid is in huis.
De oudste is nog te jong om alleen te gaan wonen en de verwerking van alles wat in zijn moeilijkste puberjaren is gebeurd kan nog wel een paar jaar duren, vooral omdat hij geen hulp toelaat.
De oudste is nog te jong om alleen te gaan wonen en de verwerking van alles wat in zijn moeilijkste puberjaren is gebeurd kan nog wel een paar jaar duren, vooral omdat hij geen hulp toelaat.
woensdag 22 oktober 2014 10:43
woensdag 22 oktober 2014 15:11
quote:kliefje schreef op 22 oktober 2014 @ 10:01:
Gister hebben we gepraat, zoon was rustig en bleef ook redelijk rustig. Ik heb gevraagd wat we kunnen doen om de spanningen weg te halen, om rustiger te worden. Zoon zei niets, het gaat wel goed zo.
Ik heb aangegeven dat die taken die ze hebben niet uit de lucht gegrepen zijn en dat ik (en man ook) me een slaaf van hen voel omdat ik alles achter hun kont moet opruimen. Zoon wist niet dat ik me zo voelde.
Ik heb nog gevraagd wat we kunnen doen om dingen te verbeteren, wat wij kunnen doen. Zoon wist niet precies een antwoordt. Ik heb aangegeven dat hij heus boos mag zijn op ons en dat hij dat ook heus mag laten merken dat dat niet in houdt dat alles dan maar achterwege wordt gelaten we leven nog steeds met z’n vieren onder 1 dak. (en zowel de oudste als de jongste heeft aangegeven dat ze pas rond hun 25 jaar het huis uit zouden willen).
Ik heb wel gezegd dat als hij vrijdag zijn kamer nog niet heeft opgeruimd hij zaterdag alles in de tuin kan terug vinden. Alles leuk en aardig maar de geur gaat nu al verder dan zijn kamer.
Vandaag wordt kleding gewassen (wat in de wasmand zit) en zit internet erin. (Het is niet zo dat ik geen lekkere dingen kook, maar dat gewoon wat minder in huis is.)
Wat is nou belangrijker dat jullie weer vertrouwen in elkaar krijgen of al die taken? Praat met dat kind! Over gevoelens over fouten, over hoe het beter kan, maak samen die kamer schoon, maar stap zelf uit die oorlog. Voor ruzie heb je twee mensen nodig, wees niet zelf de eerste! Waarom wil je alles in de tuin flikkeren? Om nog meer ruzie te maken? Alleen al dat je dat zegt, geeft het vertrouwen weer een rotschop............. de verkeerde kant op!
Als het zo fout loopt als bij jullie dan zijn die klusjes toch maar bijzaak?
Eerder in je post beschrijf je dat je al veel geprobeerd hebt, en dat geloof ik ook wel, je wilt een oplossing. Maar hoe lang heb je dat dan geprobeerd? Je lost dit niet op in een week, ik denk dat je wel eerst minstens een half jaar iets moet proberen om te kijken of het enig profijt heeft. De oplossing moet van uit jullie komen, niet vanuit de kinderen.
Gister hebben we gepraat, zoon was rustig en bleef ook redelijk rustig. Ik heb gevraagd wat we kunnen doen om de spanningen weg te halen, om rustiger te worden. Zoon zei niets, het gaat wel goed zo.
Ik heb aangegeven dat die taken die ze hebben niet uit de lucht gegrepen zijn en dat ik (en man ook) me een slaaf van hen voel omdat ik alles achter hun kont moet opruimen. Zoon wist niet dat ik me zo voelde.
Ik heb nog gevraagd wat we kunnen doen om dingen te verbeteren, wat wij kunnen doen. Zoon wist niet precies een antwoordt. Ik heb aangegeven dat hij heus boos mag zijn op ons en dat hij dat ook heus mag laten merken dat dat niet in houdt dat alles dan maar achterwege wordt gelaten we leven nog steeds met z’n vieren onder 1 dak. (en zowel de oudste als de jongste heeft aangegeven dat ze pas rond hun 25 jaar het huis uit zouden willen).
Ik heb wel gezegd dat als hij vrijdag zijn kamer nog niet heeft opgeruimd hij zaterdag alles in de tuin kan terug vinden. Alles leuk en aardig maar de geur gaat nu al verder dan zijn kamer.
Vandaag wordt kleding gewassen (wat in de wasmand zit) en zit internet erin. (Het is niet zo dat ik geen lekkere dingen kook, maar dat gewoon wat minder in huis is.)
Wat is nou belangrijker dat jullie weer vertrouwen in elkaar krijgen of al die taken? Praat met dat kind! Over gevoelens over fouten, over hoe het beter kan, maak samen die kamer schoon, maar stap zelf uit die oorlog. Voor ruzie heb je twee mensen nodig, wees niet zelf de eerste! Waarom wil je alles in de tuin flikkeren? Om nog meer ruzie te maken? Alleen al dat je dat zegt, geeft het vertrouwen weer een rotschop............. de verkeerde kant op!
Als het zo fout loopt als bij jullie dan zijn die klusjes toch maar bijzaak?
Eerder in je post beschrijf je dat je al veel geprobeerd hebt, en dat geloof ik ook wel, je wilt een oplossing. Maar hoe lang heb je dat dan geprobeerd? Je lost dit niet op in een week, ik denk dat je wel eerst minstens een half jaar iets moet proberen om te kijken of het enig profijt heeft. De oplossing moet van uit jullie komen, niet vanuit de kinderen.
woensdag 22 oktober 2014 18:52
quote:sandt2.0 schreef op 22 oktober 2014 @ 15:11:
[...]
Wat is nou belangrijker dat jullie weer vertrouwen in elkaar krijgen of al die taken? Praat met dat kind! Over gevoelens over fouten, over hoe het beter kan, maak samen die kamer schoon, maar stap zelf uit die oorlog. Voor ruzie heb je twee mensen nodig, wees niet zelf de eerste! Waarom wil je alles in de tuin flikkeren? Om nog meer ruzie te maken? Alleen al dat je dat zegt, geeft het vertrouwen weer een rotschop............. de verkeerde kant op!
Als het zo fout loopt als bij jullie dan zijn die klusjes toch maar bijzaak?
Eerder in je post beschrijf je dat je al veel geprobeerd hebt, en dat geloof ik ook wel, je wilt een oplossing. Maar hoe lang heb je dat dan geprobeerd? Je lost dit niet op in een week, ik denk dat je wel eerst minstens een half jaar iets moet proberen om te kijken of het enig profijt heeft. De oplossing moet van uit jullie komen, niet vanuit de kinderen.
Niet helemaal eens.
Beneden, dus in de ruimtes waar iedereen moet leven en eten, heeft ieder zijn eigen taken en dat is ook prima, kom op zeg, je maakt de rotzooi niet in je eentje, waarom zou je het dan wel in je eentje opruimen? De kinderen hebben misschien niet zo´n geweldige puberperiode gehad, maar he, ze zijn nou ook weer niet zwaar mishandeld en heel veel pubers gaan vanaf 14 hun eigen gang. De eigen kamer, daar zou ik persoonlijk niet moeilijk over doen, deur dicht en klaar, hoewel, als het tot voorbij de deur begint te meuren, dan wil ik niet weten wat daar allemaal ligt.
Ik heb trouwens wel makkelijk praten, dat geef ik toe. Hier een dochter die eergisteren bij de ikea voor een paar tientjes nieuwe spulletjes voor haar kamer heeft mogen uitzoeken, dus die is gisteren heel enthousiast aan het opruimen én poetsen geweest.
[...]
Wat is nou belangrijker dat jullie weer vertrouwen in elkaar krijgen of al die taken? Praat met dat kind! Over gevoelens over fouten, over hoe het beter kan, maak samen die kamer schoon, maar stap zelf uit die oorlog. Voor ruzie heb je twee mensen nodig, wees niet zelf de eerste! Waarom wil je alles in de tuin flikkeren? Om nog meer ruzie te maken? Alleen al dat je dat zegt, geeft het vertrouwen weer een rotschop............. de verkeerde kant op!
Als het zo fout loopt als bij jullie dan zijn die klusjes toch maar bijzaak?
Eerder in je post beschrijf je dat je al veel geprobeerd hebt, en dat geloof ik ook wel, je wilt een oplossing. Maar hoe lang heb je dat dan geprobeerd? Je lost dit niet op in een week, ik denk dat je wel eerst minstens een half jaar iets moet proberen om te kijken of het enig profijt heeft. De oplossing moet van uit jullie komen, niet vanuit de kinderen.
Niet helemaal eens.
Beneden, dus in de ruimtes waar iedereen moet leven en eten, heeft ieder zijn eigen taken en dat is ook prima, kom op zeg, je maakt de rotzooi niet in je eentje, waarom zou je het dan wel in je eentje opruimen? De kinderen hebben misschien niet zo´n geweldige puberperiode gehad, maar he, ze zijn nou ook weer niet zwaar mishandeld en heel veel pubers gaan vanaf 14 hun eigen gang. De eigen kamer, daar zou ik persoonlijk niet moeilijk over doen, deur dicht en klaar, hoewel, als het tot voorbij de deur begint te meuren, dan wil ik niet weten wat daar allemaal ligt.
Ik heb trouwens wel makkelijk praten, dat geef ik toe. Hier een dochter die eergisteren bij de ikea voor een paar tientjes nieuwe spulletjes voor haar kamer heeft mogen uitzoeken, dus die is gisteren heel enthousiast aan het opruimen én poetsen geweest.
woensdag 22 oktober 2014 20:06
quote:Exces schreef op 22 oktober 2014 @ 18:52:
[...]
Niet helemaal eens.
Beneden, dus in de ruimtes waar iedereen moet leven en eten, heeft ieder zijn eigen taken en dat is ook prima, kom op zeg, je maakt de rotzooi niet in je eentje, waarom zou je het dan wel in je eentje opruimen? De kinderen hebben misschien niet zo´n geweldige puberperiode gehad, maar he, ze zijn nou ook weer niet zwaar mishandeld en heel veel pubers gaan vanaf 14 hun eigen gang. De eigen kamer, daar zou ik persoonlijk niet moeilijk over doen, deur dicht en klaar, hoewel, als het tot voorbij de deur begint te meuren, dan wil ik niet weten wat daar allemaal ligt.
Ik heb trouwens wel makkelijk praten, dat geef ik toe. Hier een dochter die eergisteren bij de ikea voor een paar tientjes nieuwe spulletjes voor haar kamer heeft mogen uitzoeken, dus die is gisteren heel enthousiast aan het opruimen én poetsen geweest.
Helemaal mee eens, in een normale situatie dan! Zo gaat het hier ook! Maar in een situatie waar de kinderen niet meer willen of kunnen praten. Dan ga je toch niet een gesprek met ze aan, waarin je wéér over die klusjes begint. En dat moeder zich een slaaf voelt, had ze van mij ook niet hoeven noemen. Eerst de emotionele shit oplossen en dan, over een half jaar ofzo, eens over die klusjes beginnen.
Dit klinkt een beetje als: 'Hè kind, wat naar dat je bent blijven zitten, sneu hoor, maar ruim je dan nu even de vaatwasser uit.'
[...]
Niet helemaal eens.
Beneden, dus in de ruimtes waar iedereen moet leven en eten, heeft ieder zijn eigen taken en dat is ook prima, kom op zeg, je maakt de rotzooi niet in je eentje, waarom zou je het dan wel in je eentje opruimen? De kinderen hebben misschien niet zo´n geweldige puberperiode gehad, maar he, ze zijn nou ook weer niet zwaar mishandeld en heel veel pubers gaan vanaf 14 hun eigen gang. De eigen kamer, daar zou ik persoonlijk niet moeilijk over doen, deur dicht en klaar, hoewel, als het tot voorbij de deur begint te meuren, dan wil ik niet weten wat daar allemaal ligt.
Ik heb trouwens wel makkelijk praten, dat geef ik toe. Hier een dochter die eergisteren bij de ikea voor een paar tientjes nieuwe spulletjes voor haar kamer heeft mogen uitzoeken, dus die is gisteren heel enthousiast aan het opruimen én poetsen geweest.
Helemaal mee eens, in een normale situatie dan! Zo gaat het hier ook! Maar in een situatie waar de kinderen niet meer willen of kunnen praten. Dan ga je toch niet een gesprek met ze aan, waarin je wéér over die klusjes begint. En dat moeder zich een slaaf voelt, had ze van mij ook niet hoeven noemen. Eerst de emotionele shit oplossen en dan, over een half jaar ofzo, eens over die klusjes beginnen.
Dit klinkt een beetje als: 'Hè kind, wat naar dat je bent blijven zitten, sneu hoor, maar ruim je dan nu even de vaatwasser uit.'
donderdag 23 oktober 2014 14:23
Ik denk ter nog heel veel speelt vanuit het verleden en onderlinge relaties. Misschien is familieopstellingen wel iets voor jullie. http://www.familieopstellingen.nl
vrijdag 31 oktober 2014 23:17
Ik heb vorige week aan gegeven bij mijn man dat ik dit niet de manier vind om zo doe te gaan.
Sindsdien hebben we ruzie gehad en woorden erover. Ik heb dingen gezegd wat hier oa is geschreven. Dat we nu verder van elkaar raken, dat het dieper zit bij de oudste, dat we de regels losser moeten maken omdat de band nu niet goed is.
Man vindt het onzin.
Hij vindt Nog steeds dat wanneer ze hun taken niet brengen gedaan Internet eruit gaat. Dit weten de kinderen ook. Hij vindt het onzin dat de oudste er nog mede zit want hij wil niet met iemand praten.
Ik las Nog even terug en iemand schreef dat we met de kinderen kunnen praten en aan geven om de spanningen weg te krijgen. Dit hebben we al meerdere keren gedaan maar daar reageren ze niet op. Ze snappen het maar verzetten zich er tegen.
Man kan ook soms sarcastisch overkomen heb aangegeven dat dat ook niet helpt. Afgelopen weekend heb ik met de jongste samen gekookt, beetje schoongemaakt en Man zei dat hij het leuk vond maar niet snapt dat ik zo gezellig ben met haar als ze ons een tijdje heeft genegeert. Ik heb gezegd dat ik gewoon niet zo ben dat ik niet lang boos ben omdat ik dat zonde vind. Ik graag aan dat hij zoveel mist, dat beaamd hij maar aan de andere kant geeft hij aan dat ze moeten meewerken in huis. Wanneer ik zeg dat dat wel zo is maar dat het ook anders kan een aangeef om heg wat losser te doen, dan komt hij terug met het verleden dat het toen ook niet werkte...
Ik weet gewoon niet meer hoe dit op te lossen.
Ik wil ook graag dat de kinderen hun taken doen maar niet op deze manier.
Sindsdien hebben we ruzie gehad en woorden erover. Ik heb dingen gezegd wat hier oa is geschreven. Dat we nu verder van elkaar raken, dat het dieper zit bij de oudste, dat we de regels losser moeten maken omdat de band nu niet goed is.
Man vindt het onzin.
Hij vindt Nog steeds dat wanneer ze hun taken niet brengen gedaan Internet eruit gaat. Dit weten de kinderen ook. Hij vindt het onzin dat de oudste er nog mede zit want hij wil niet met iemand praten.
Ik las Nog even terug en iemand schreef dat we met de kinderen kunnen praten en aan geven om de spanningen weg te krijgen. Dit hebben we al meerdere keren gedaan maar daar reageren ze niet op. Ze snappen het maar verzetten zich er tegen.
Man kan ook soms sarcastisch overkomen heb aangegeven dat dat ook niet helpt. Afgelopen weekend heb ik met de jongste samen gekookt, beetje schoongemaakt en Man zei dat hij het leuk vond maar niet snapt dat ik zo gezellig ben met haar als ze ons een tijdje heeft genegeert. Ik heb gezegd dat ik gewoon niet zo ben dat ik niet lang boos ben omdat ik dat zonde vind. Ik graag aan dat hij zoveel mist, dat beaamd hij maar aan de andere kant geeft hij aan dat ze moeten meewerken in huis. Wanneer ik zeg dat dat wel zo is maar dat het ook anders kan een aangeef om heg wat losser te doen, dan komt hij terug met het verleden dat het toen ook niet werkte...
Ik weet gewoon niet meer hoe dit op te lossen.
Ik wil ook graag dat de kinderen hun taken doen maar niet op deze manier.
zaterdag 1 november 2014 07:42
Kliefje, wat een nare situatie! Leuk dat je met de jongste hebt gekookt en schoongemaakt en dat dat wel lukte, hebben jullie ook nog iets leuks gedaan? Gewoon voor de leuk? Zou ik wel doen, dan ziet jongste dat het niet alleen om taken gaat.
Heeft de oudste gezien, gemerkt of gehoord hoe leuk jullie het hadden? Zou hij ook zo met jou om willen gaan? Heb je dat gevraagd?
Heel veel vragen, je hoeft ze niet aan mij te beantwoorden hoor! Gewoon voor jezelf, kan al veel duidelijkheid geven.
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik denk dat je man het probleem is en niet je kinderen. Je kunt in mijn ogen natuurlijk ook een band met je kinderen proberen op te bouwen/goed te houden als jullie niet op één lijn zitten. Ik denk dat dat best lastig is, maar wel mogelijk. Dat doe je dan voor je kinderen en daarbij val je je man af, en dat zal je man niet leuk vinden. Een gevolg kan zijn dat de band tussen vader en kinderen nog verder achteruit gaat, en tussen jou en je man ook. Wil je dat?
Voor mijzelf zou ik eerder voor een goede band met mijn kinderen kiezen, dan met mijn man. Ik zou mijn huwelijk offeren voor mijn kinderen. Maar dat ben ik! Kinderen hebben naar mijn idee, een ouder of nog liever twee ouders nodig. Ook, of juist, als ze op het randje van volwassenheid staan. Als één ouder het hoogst haalbare is, dan is dat maar zo.
Heel veel sterkte!
Heeft de oudste gezien, gemerkt of gehoord hoe leuk jullie het hadden? Zou hij ook zo met jou om willen gaan? Heb je dat gevraagd?
Heel veel vragen, je hoeft ze niet aan mij te beantwoorden hoor! Gewoon voor jezelf, kan al veel duidelijkheid geven.
Hoe meer ik van je lees, hoe meer ik denk dat je man het probleem is en niet je kinderen. Je kunt in mijn ogen natuurlijk ook een band met je kinderen proberen op te bouwen/goed te houden als jullie niet op één lijn zitten. Ik denk dat dat best lastig is, maar wel mogelijk. Dat doe je dan voor je kinderen en daarbij val je je man af, en dat zal je man niet leuk vinden. Een gevolg kan zijn dat de band tussen vader en kinderen nog verder achteruit gaat, en tussen jou en je man ook. Wil je dat?
Voor mijzelf zou ik eerder voor een goede band met mijn kinderen kiezen, dan met mijn man. Ik zou mijn huwelijk offeren voor mijn kinderen. Maar dat ben ik! Kinderen hebben naar mijn idee, een ouder of nog liever twee ouders nodig. Ook, of juist, als ze op het randje van volwassenheid staan. Als één ouder het hoogst haalbare is, dan is dat maar zo.
Heel veel sterkte!
zaterdag 1 november 2014 08:21
Waarom gaat je man sarcastisch lopen doen? Hij moet niet zo zeiken over die taken, daar gaat het nu helemaal niet om.
Ga eens alleen met je zoon praten, laat merken dat je hem begrijpt.
Kan de vader niet (tijdelijk) ergens andere wonen? Op die manier kan de rust terug keren en weten je kinderen dat jij er voor hun bent, dat jij achter hen staat. Hoe ik het lees moet je man een stap terug doen, hij komt niet over als een leuke man/vader. Is er ook geweld gebruikt tijdens zijn drankgebruik? En drinkt hij nu helemaal niet meer?
Ga eens alleen met je zoon praten, laat merken dat je hem begrijpt.
Kan de vader niet (tijdelijk) ergens andere wonen? Op die manier kan de rust terug keren en weten je kinderen dat jij er voor hun bent, dat jij achter hen staat. Hoe ik het lees moet je man een stap terug doen, hij komt niet over als een leuke man/vader. Is er ook geweld gebruikt tijdens zijn drankgebruik? En drinkt hij nu helemaal niet meer?
zaterdag 1 november 2014 08:52
Je man kan zo veel willen, maar die is zijn autoriteit gewoon voorgoed kwijt hoor na zijn gedrag in het verleden. En ook nu gedraagt hij zich als een dreinende peuter. Je mag niet aardig doen want de jongste heeft zeker drie dagen naar gedaan dus moet jij dat ook doen. Hou op schei uit. Die vent maakt nu nog steeds meer kapot dan dat hij ooit lijmen kan. En hij ziet het zelf niet eens. Wat denkt hij nou helemaal? Dat hij leuk 'hoofd van het gezinnetje kan spelen' hij straft de kinderen voor wie ze zijn geworden DOOR hem. Wat een nare vent!
"As je denk dat je mooi ben dan ben je een embersiel leleike kuthoer"
zaterdag 1 november 2014 13:51
Ik snap dat het een moeilijke situatie voor je is, TO, maar ik wil toch iets zeggen dat misschien hard klinkt.
Zo te lezen, hebben jullie kinderen hun vertrouwen in jullie verloren, en dat ook nog in een kwetsbare periode van hun jeugd. Dat vertrouwen win je niet zomaar terug door regeltjes te stellen en dramatisch te doen door ze te zeggen dat je jezelf hun slaaf voelt. Dat is volkomen onterecht. Zij zijn de kinderen, jij bent de volwassene. Jij moet je verantwoordelijkheid nemen, liefst met je man samen natuurlijk. Als je het gezellig wilt hebben in huis, dan zal jij het gezellig moeten maken, ook al betekent dat, dat je spullen achter hun kont moet opruimen. Het beste kun je dat doen zonder te zuchten en te steunen, en zonder verwijten. Dat is geen capitulatie, maar een investering. Laat je kinderen zien, dat het leuk kan zijn thuis.
Natuurlijk zijn ze normaal gesproken oud genoeg om hun verantwoordelijkheid thuis te nemen. Maar behalve dat dit waarschijnlijk hun vorm van verzet is (ze weten dat ze je hiermee "hebben"), is achttien jaar echt te oud om met opvoeden te beginnen. Je moet weer terug naar "Af". Eerst een veilige basis bieden, daarna verder opbouwen. Dingen zeggen als: je gaat maar het huis uit als je niet doet wat ik zeg, gaat alleen maar méér kapotmaken. Jullie hebben er jarenlang een puinhoop van gemaakt, jullie moeten die opruimen. Ik wens je veel sterkte ermee.
Zo te lezen, hebben jullie kinderen hun vertrouwen in jullie verloren, en dat ook nog in een kwetsbare periode van hun jeugd. Dat vertrouwen win je niet zomaar terug door regeltjes te stellen en dramatisch te doen door ze te zeggen dat je jezelf hun slaaf voelt. Dat is volkomen onterecht. Zij zijn de kinderen, jij bent de volwassene. Jij moet je verantwoordelijkheid nemen, liefst met je man samen natuurlijk. Als je het gezellig wilt hebben in huis, dan zal jij het gezellig moeten maken, ook al betekent dat, dat je spullen achter hun kont moet opruimen. Het beste kun je dat doen zonder te zuchten en te steunen, en zonder verwijten. Dat is geen capitulatie, maar een investering. Laat je kinderen zien, dat het leuk kan zijn thuis.
Natuurlijk zijn ze normaal gesproken oud genoeg om hun verantwoordelijkheid thuis te nemen. Maar behalve dat dit waarschijnlijk hun vorm van verzet is (ze weten dat ze je hiermee "hebben"), is achttien jaar echt te oud om met opvoeden te beginnen. Je moet weer terug naar "Af". Eerst een veilige basis bieden, daarna verder opbouwen. Dingen zeggen als: je gaat maar het huis uit als je niet doet wat ik zeg, gaat alleen maar méér kapotmaken. Jullie hebben er jarenlang een puinhoop van gemaakt, jullie moeten die opruimen. Ik wens je veel sterkte ermee.
zaterdag 1 november 2014 15:19
Ik ben mobiel aan het schrijven en doe mijn best om op alles goed te reagerenm
Sandt ondanks dat je eerst zo ' hard' reageerde zette het me tot anadenken. Heb overigens vorige week samen met oudste zoon langer gedaan en dat ging redelijk goed.
Ben ook al de hele tijd aan het nadenken wat belangrijker is de band met de kinderen of de taken. Ik vind de band ook belangriker en Man zegt dan dat dat vanzelf komt. In mijn ogen komt het niet vanzelf wanneer we ons zo blijven op stellen.
Ik ben wel zo stom geweest om eeerst mee te gaan met de manier zoals man wil, hij is nu geirriteerd omdat ik weer mijn mening wijzig. Is niet goed volgens hem en daardoor gaat het altijd al fout. Wanneer ik aangeef het anders te doen dan vraagt hij Hoe. Wanneer ik zeg lost zijn, de band versterken dan zegt hij dat ik een slappeling ben omdat ik niet durf door te zetten.
Dat is het echter niet, ik weet dat het zoals het nu gaat niet goed gaat. Hij wil niet veranderen daarin.
Ik heb al aangegeven om nu zelf meer te doen en dat ze het dan op die manier leren, hij vindt dat ook on zijn, want we werken etc..
Meivogel, Ik doe het eigenlijk al Ik help ze wanneer ik thuis kom doe dingen samen en ondertussen vraag ik of ze dat en dat willen. De ene doet het meteen de ander na een tijdje.
Het is een wisselwerking en dat zien ze op dat moment.
Rosanna, ja dat denk ik ook.
Adorabull, ja dit is een mindere kant van mijn man en wanneer ik het niet met hem eens ben is het helemaal erg.
Hij wilde overigens een bericht sturen naar zijn fam. over hoe het ging thuis etc. Ik vond het goed en kreeg het bericht te lezen voordat hij het stuurde, alleen maar negativiteit over de kinderen en mij. Heb gezegd dat ik het daar niet mee eens ben. Hij heeft het toen niet verstuurd. Hij heeft toen wel met sommige gepraat maar ja wat er gezegd is weet ik niet. ... Hij heeft wel gezegd dat hij ook het boetekleed heeft aangedaan. Maar ja in hoeverre. .
Sandt ondanks dat je eerst zo ' hard' reageerde zette het me tot anadenken. Heb overigens vorige week samen met oudste zoon langer gedaan en dat ging redelijk goed.
Ben ook al de hele tijd aan het nadenken wat belangrijker is de band met de kinderen of de taken. Ik vind de band ook belangriker en Man zegt dan dat dat vanzelf komt. In mijn ogen komt het niet vanzelf wanneer we ons zo blijven op stellen.
Ik ben wel zo stom geweest om eeerst mee te gaan met de manier zoals man wil, hij is nu geirriteerd omdat ik weer mijn mening wijzig. Is niet goed volgens hem en daardoor gaat het altijd al fout. Wanneer ik aangeef het anders te doen dan vraagt hij Hoe. Wanneer ik zeg lost zijn, de band versterken dan zegt hij dat ik een slappeling ben omdat ik niet durf door te zetten.
Dat is het echter niet, ik weet dat het zoals het nu gaat niet goed gaat. Hij wil niet veranderen daarin.
Ik heb al aangegeven om nu zelf meer te doen en dat ze het dan op die manier leren, hij vindt dat ook on zijn, want we werken etc..
Meivogel, Ik doe het eigenlijk al Ik help ze wanneer ik thuis kom doe dingen samen en ondertussen vraag ik of ze dat en dat willen. De ene doet het meteen de ander na een tijdje.
Het is een wisselwerking en dat zien ze op dat moment.
Rosanna, ja dat denk ik ook.
Adorabull, ja dit is een mindere kant van mijn man en wanneer ik het niet met hem eens ben is het helemaal erg.
Hij wilde overigens een bericht sturen naar zijn fam. over hoe het ging thuis etc. Ik vond het goed en kreeg het bericht te lezen voordat hij het stuurde, alleen maar negativiteit over de kinderen en mij. Heb gezegd dat ik het daar niet mee eens ben. Hij heeft het toen niet verstuurd. Hij heeft toen wel met sommige gepraat maar ja wat er gezegd is weet ik niet. ... Hij heeft wel gezegd dat hij ook het boetekleed heeft aangedaan. Maar ja in hoeverre. .
zaterdag 1 november 2014 16:56
quote: Kliefje schreef op 1-11-2014:
Ik ben mobiel aan het schrijven en doe mijn best om op alles goed te reagerenm
Sandt ondanks dat je eerst zo ' hard' reageerde zette het me tot anadenken. Heb overigens vorige week samen met oudste zoon langer gedaan en dat ging redelijk goed.
Ben ook al de hele tijd aan het nadenken wat belangrijker is de band met de kinderen of de taken. Ik vind de band ook belangriker en Man zegt dan dat dat vanzelf komt. In mijn ogen komt het niet vanzelf wanneer we ons zo blijven op stellen.
Ik ben wel zo stom geweest om eeerst mee te gaan met de manier zoals man wil, hij is nu geirriteerd omdat ik weer mijn mening wijzig.
Klopt kliefje dat ik 'hard' reageerde, ik had eerst het hele topic gelezen en vond dat jij nogal in de 'ja maar modus' stond. Ik wilde je bewust even wakker schudden. Ik hoopte dat je ging nadenken, en dat is dus ook gebeurd. Goed dat je aan het nadenken bent over wat belangrijker is. De band met je kinderen of de taken? Voor mij zelf zou de keus makkelijk zijn. En ik weet zeker dat als de band goed is dat mensen dan meer voor elkaar over hebben.
Ik heb nu net iets jongere kinderen dan jij. Zestien, veertien en elf zijn ze. Volop aan het puberen, vooralsnog moeten ze vooral voor zich zelf zorgen. Daarnaast moeten dagelijks iets doen voor 'het nut van algemeen', zoals tafeldekken, afruimen, vaatwasser in- of uitruimen, de was ophangen of afhalen, een boodschapje halen. Voor zich zelf zorgen houdt in, dat de vuile was in de mand gedaan wordt, de schone was leg ik dan in de bijkeuken en die ruimen ze zelf op. Ze moeten elke week hun kamer opruimen, dan maak ik deze schoon. In de vakantie maken ze zelf hun kamer schoon. Met douchen moeten ze rekening houden met elkaar. Op sportavond betekent dat, dat je meteen gaat douchen als je thuis komt, want binnen een half uur is de volgende er! Verder nog geen taken, maar het leuke is dat ze dus wel spontaan dingen beginnen te doen. Dochter komt nu vaak pas thuis rond etenstijd en vaak wachten we op haar. Ze komt thuis en pakt dan gelijk mee aan in de keuken. Even een pan mee naar de kamer, even iets afgieten, ze ziet wat er nog moet en doet het! Krijgt daar complimentjes voor en nummer twee gaat dat nu kopiëren. Daar hebben we dus geen takenlijst, zware gesprekken of ruzie voor nodig.
Ik gun het jou ook, dat het zo makkelijk zou gaan als bij ons. Daar zal je alleen wel heel hard voor moeten werken. Vooral eerst aan de vertrouwensband, wat stuk is lijm je niet in een paar dagen. Dat kost tijd en moeite en heel veel geduld. Wat jij in dit topic beschrijft zie ik helaas ook zo ongeveer bij een vriendinnetje van dochter. Taken zijn belangrijker dan wat dan ook, daar thuis. Kind had vakantie en moest koken, er lag een receptje klaar. Onze dochter is vriendin gaan helpen, de dames hebben mij nog twee keer gebeld, want het was niet echt een beginners recept. Toen het klaar was hadden de ouders nog commentaar gehad ook, zo zonde! Ouders hopen dat ze de puber in toom kunnen houden door haar heel kort te houden, maar ondertussen!
Ik ben mobiel aan het schrijven en doe mijn best om op alles goed te reagerenm
Sandt ondanks dat je eerst zo ' hard' reageerde zette het me tot anadenken. Heb overigens vorige week samen met oudste zoon langer gedaan en dat ging redelijk goed.
Ben ook al de hele tijd aan het nadenken wat belangrijker is de band met de kinderen of de taken. Ik vind de band ook belangriker en Man zegt dan dat dat vanzelf komt. In mijn ogen komt het niet vanzelf wanneer we ons zo blijven op stellen.
Ik ben wel zo stom geweest om eeerst mee te gaan met de manier zoals man wil, hij is nu geirriteerd omdat ik weer mijn mening wijzig.
Klopt kliefje dat ik 'hard' reageerde, ik had eerst het hele topic gelezen en vond dat jij nogal in de 'ja maar modus' stond. Ik wilde je bewust even wakker schudden. Ik hoopte dat je ging nadenken, en dat is dus ook gebeurd. Goed dat je aan het nadenken bent over wat belangrijker is. De band met je kinderen of de taken? Voor mij zelf zou de keus makkelijk zijn. En ik weet zeker dat als de band goed is dat mensen dan meer voor elkaar over hebben.
Ik heb nu net iets jongere kinderen dan jij. Zestien, veertien en elf zijn ze. Volop aan het puberen, vooralsnog moeten ze vooral voor zich zelf zorgen. Daarnaast moeten dagelijks iets doen voor 'het nut van algemeen', zoals tafeldekken, afruimen, vaatwasser in- of uitruimen, de was ophangen of afhalen, een boodschapje halen. Voor zich zelf zorgen houdt in, dat de vuile was in de mand gedaan wordt, de schone was leg ik dan in de bijkeuken en die ruimen ze zelf op. Ze moeten elke week hun kamer opruimen, dan maak ik deze schoon. In de vakantie maken ze zelf hun kamer schoon. Met douchen moeten ze rekening houden met elkaar. Op sportavond betekent dat, dat je meteen gaat douchen als je thuis komt, want binnen een half uur is de volgende er! Verder nog geen taken, maar het leuke is dat ze dus wel spontaan dingen beginnen te doen. Dochter komt nu vaak pas thuis rond etenstijd en vaak wachten we op haar. Ze komt thuis en pakt dan gelijk mee aan in de keuken. Even een pan mee naar de kamer, even iets afgieten, ze ziet wat er nog moet en doet het! Krijgt daar complimentjes voor en nummer twee gaat dat nu kopiëren. Daar hebben we dus geen takenlijst, zware gesprekken of ruzie voor nodig.
Ik gun het jou ook, dat het zo makkelijk zou gaan als bij ons. Daar zal je alleen wel heel hard voor moeten werken. Vooral eerst aan de vertrouwensband, wat stuk is lijm je niet in een paar dagen. Dat kost tijd en moeite en heel veel geduld. Wat jij in dit topic beschrijft zie ik helaas ook zo ongeveer bij een vriendinnetje van dochter. Taken zijn belangrijker dan wat dan ook, daar thuis. Kind had vakantie en moest koken, er lag een receptje klaar. Onze dochter is vriendin gaan helpen, de dames hebben mij nog twee keer gebeld, want het was niet echt een beginners recept. Toen het klaar was hadden de ouders nog commentaar gehad ook, zo zonde! Ouders hopen dat ze de puber in toom kunnen houden door haar heel kort te houden, maar ondertussen!
zaterdag 1 november 2014 18:39
Ik denk dat sandt2.0 een goed punt heeft! Daarnaast denk ik echt dat het heel veel rust gaat geven als je man het huis uit is. Zowel voor de kinderen als voor jou. Hij zou dan op den duur weer eens wat vaker langs kunnen komen. Klinkt misschien hard maar het is grotendeels zijn schuld dat jullie nu ik deze situatie zitten dus hij moet op de blaren zitten, niet de kinderen. Ben jij nog wel gelukkig met je man? Als partner?
zaterdag 1 november 2014 19:25
quote:madamepolish schreef op 01 november 2014 @ 18:39:
Ik denk dat sandt2.0 een goed punt heeft! Daarnaast denk ik echt dat het heel veel rust gaat geven als je man het huis uit is. Zowel voor de kinderen als voor jou. Hij zou dan op den duur weer eens wat vaker langs kunnen komen. Klinkt misschien hard maar het is grotendeels zijn schuld dat jullie nu ik deze situatie zitten dus hij moet op de blaren zitten, niet de kinderen. Ben jij nog wel gelukkig met je man? Als partner?Dit, hoe meer je schrijft over de houding van je man, hoe meer ik denk dat in hem het grootste probleem schuilt. Waarom zou hij nooit weg gaan, to?
Ik denk dat sandt2.0 een goed punt heeft! Daarnaast denk ik echt dat het heel veel rust gaat geven als je man het huis uit is. Zowel voor de kinderen als voor jou. Hij zou dan op den duur weer eens wat vaker langs kunnen komen. Klinkt misschien hard maar het is grotendeels zijn schuld dat jullie nu ik deze situatie zitten dus hij moet op de blaren zitten, niet de kinderen. Ben jij nog wel gelukkig met je man? Als partner?Dit, hoe meer je schrijft over de houding van je man, hoe meer ik denk dat in hem het grootste probleem schuilt. Waarom zou hij nooit weg gaan, to?
zondag 2 november 2014 08:18
Google eens op de piramide van Maslow. As je eerlijk kijkt, zie je dat jouw zoon al strand in het gebied van veiligheid en zekerheid. Pas als aan die behoefte voldaan is, Kan hij zich richten op sociaal contact. Doordat hij zich niet veilig bij jullie voelt, kán hij geen sociaal contact met jullie onderhouden, kán hij dat gesprek waar hij zo'n behoefte aan hebt niet aangaan, en komt er dus alleen uit dat hij het prima vind zoals het nu gaat. Jij zal er samen met je man voor moeten zorgen dat hij zich zeker en veilig genoeg voelt om met jullie contact te maken. Het lijkt nu langzaam tot je door te dringen dat jullie de kern van het probleem zijn, maar probeer ook door te krijgen dat jullie ook de kern van de oplossing zijn. Als jouw man weigert daar aan mee te werken, zou ik toch overwegen om apart verder te gaan om je kinderen te redden, hoe dramatisch dat ook klinkt.
Er zijn niet voor niets jaren campagnes geweest over drank wat meer kapot maakt dan je lief is. Ik vertrouw mijn moeder nog steeds niet, terwijl ze al jaren gestopt is met drinken. Zij loog er over, en nog steeds denkt ze dat het wel meeviel. Ze heeft werkelijk geen idee wat ze heeft aangericht. Mijn man heeft al ruim zeven jaar, sinds zijn vader is overleden, nauwelijks nog contact met zijn moeder. Het gezin werd gedragen door vader die alles smoorde met de mantel der liefde, wat pijnlijk aan het oppervlak kwam toen hij dood ging. Het voor de buitenwereld perfecte gezin viel als los zand uit elkaar.
Dit is wat bij jou nu gaande is. Jouw man heeft je gezin al lang kapot gemaakt, en het blijft kapot zolang hij zich zo opstelt als hij nu doet. En in alle eerlijkheid, als ik naar mijn eigen situatie kijk, denk ik niet dat hij ooit zal kunnen repareren wat hij stuk gemaakt heeft. Het beste wat hij voor je kinderen kan doen is afstand nemen, zodat zij zich weer veilig kunnen voelen. Maar zoals jij hem beschrijft denk ik niet dat hij dat offer voor zijn kinderen over heeft. Aan jou de keus dus eigenlijk.
Er zijn niet voor niets jaren campagnes geweest over drank wat meer kapot maakt dan je lief is. Ik vertrouw mijn moeder nog steeds niet, terwijl ze al jaren gestopt is met drinken. Zij loog er over, en nog steeds denkt ze dat het wel meeviel. Ze heeft werkelijk geen idee wat ze heeft aangericht. Mijn man heeft al ruim zeven jaar, sinds zijn vader is overleden, nauwelijks nog contact met zijn moeder. Het gezin werd gedragen door vader die alles smoorde met de mantel der liefde, wat pijnlijk aan het oppervlak kwam toen hij dood ging. Het voor de buitenwereld perfecte gezin viel als los zand uit elkaar.
Dit is wat bij jou nu gaande is. Jouw man heeft je gezin al lang kapot gemaakt, en het blijft kapot zolang hij zich zo opstelt als hij nu doet. En in alle eerlijkheid, als ik naar mijn eigen situatie kijk, denk ik niet dat hij ooit zal kunnen repareren wat hij stuk gemaakt heeft. Het beste wat hij voor je kinderen kan doen is afstand nemen, zodat zij zich weer veilig kunnen voelen. Maar zoals jij hem beschrijft denk ik niet dat hij dat offer voor zijn kinderen over heeft. Aan jou de keus dus eigenlijk.
zondag 2 november 2014 08:45
Kliefje wat goed dat je iets met de adviezen hebt gedaan en wat fijn dat je op iedereen reageert.
Wat ik nog als kanttekening mee wil geven: waak ervoor dat het verleden voor de kinderen geen vrijbrief wordt om niet aan het gezin mee te doen. Nu worden ze omwille van het verleden ontzien, maar onder veiligheid valt ook het aangeven van grenzen en duidelijkheid. Ondanks dat ze boos enzo zijn, is het niet aan de regels houden van de kinderen ook makkelijk voor ze. Je bent als een soort vertaler voor de andere gezinsleden. Je beschrijft ook dat jij aan de weg aan het timmeren met het contact tussen jullie, maar hoe zorgt je man voor de positieve momenten?
Je bent hard aan het werk, maar je bent niet alleen verantwoordelijk voor dit probleem. Als het zo blijft, dat jij de enige bent die hard aan het werk bent, weet ik niet of het mogelijk is om het op te lossen.
Wat ik nog als kanttekening mee wil geven: waak ervoor dat het verleden voor de kinderen geen vrijbrief wordt om niet aan het gezin mee te doen. Nu worden ze omwille van het verleden ontzien, maar onder veiligheid valt ook het aangeven van grenzen en duidelijkheid. Ondanks dat ze boos enzo zijn, is het niet aan de regels houden van de kinderen ook makkelijk voor ze. Je bent als een soort vertaler voor de andere gezinsleden. Je beschrijft ook dat jij aan de weg aan het timmeren met het contact tussen jullie, maar hoe zorgt je man voor de positieve momenten?
Je bent hard aan het werk, maar je bent niet alleen verantwoordelijk voor dit probleem. Als het zo blijft, dat jij de enige bent die hard aan het werk bent, weet ik niet of het mogelijk is om het op te lossen.
zondag 2 november 2014 09:28
Ik denk niet dat het een oplossing is als de man van TO tijdelijk het huis uitgaat. Dan vervreemd hij alleen maar meer van het gezin, terwijl ze juist samen aan een oplossing moeten werken. Het beste zou zijn, als hij bereid is om aan zijn problemen te werken en daar eventueel hulp voor zoekt. Maar dan moet hij wel inzien dat hij een probleem heeft.
zondag 2 november 2014 10:29
De vader probeert een positie te krijgen en hanteren die hij kwijt is (de autoriteit waar naar geluisterd moet worden). Het is zo goed als onmogelijk om nog een 'veilige basis' te creeren voor een 18-jarige. Hij is meerderjarig/volwassen en prikt door dingen heen. De vader heeft geen enkele notie hoe het werkt. Wellicht is het een idee dit topic te laten lezen met de reacties van 'slachtoffers van drankmisbruikende ouders'.
Mijn vriend nam echt niks meer aan van zijn vader. Hij is vroeg uit huis gegaan toen hij ging studeren en DAT was sinds jaren zijn veilige basis. Ook zijn vader probeerde met 'strakke hand en regels' stabiliteit in het gezin te brengen. Dat lukte natuurlijk nooit. Vriend heeft op 27-jarige leeftijd zelfs eens gezegd; "het is dat je met mijn moeder getrouwd bent, anders had ik helemaal niks meer met je te maken willen hebben". De titel 'vader' had hij al lang verloren. Zelfs toen hij overleed hebben beide kinderen geen traan gelaten.
Er was geen lichamelijk geweld. Wel een hoop verbaal geweld. Vriend werd uitgescholden voor latente homo en zijn 16-jarige zusje voor luie vette zeug. Daarbij heeft is zusje meermaals de kamer ingelopen terwijl paps zich aan het afrukken was op porno. Op een gegeven moment kwamen er ook nooit meer kennissen of vrienden van ouders over de vloer en beide kinderen namen nooit iemand mee naar huis. Ze gingen naar vrienden toe. Thuis was een huis, maar zeker geen thuis. Regels als kamers opruimen hadden daar geen broertje dood aan geholpen. Wellicht als ze nog heel klein waren, maar dat waren deze kinderen niet. Dit is goed fout gegaan op het moment dat deze kinderen zich gingen vormen.
Je kunt niet eisen dat ze 'normaal' doen of eisen dat ze het maar vergeten en vergeven. Het is namelijk niet te vergeten of te vergeven op die leeftijd. En je man gaat daar als een dolle stier op een rode lap mee om. Zijn wil moet wet zijn. Maar het recht 'wetten' te schrijven heeft hij opgegeven door te stoppen met 'ouder' te zijn dmv zijn alcohol misbruik en de ruzies met de TO waar de kinderen alles van meekregen. De basis is gewoon weg. De thuisbasis is weg en de veilige basis ook. Met een hoop mazzel gaat hij het in het leven net zo goed doen als mijn vriend en mijn schoonzusje. Daar mag je dan nog op hopen. Respect voor 'vader' is er helaas nooit meer gekomen.
Je mag wel eisen dat je man echt gaat inzien wat er is gebeurt en dat het niet gaat werken op zijn manier. En dat jullie er als gezin echt niet gaan uitkomen op zijn manier. Dit gaat zonder hulp van buitenaf en hele lange adem echt niet helpen. En hoe langer dit duurt, hoe meer het stuk gaat.
Mijn vriend nam echt niks meer aan van zijn vader. Hij is vroeg uit huis gegaan toen hij ging studeren en DAT was sinds jaren zijn veilige basis. Ook zijn vader probeerde met 'strakke hand en regels' stabiliteit in het gezin te brengen. Dat lukte natuurlijk nooit. Vriend heeft op 27-jarige leeftijd zelfs eens gezegd; "het is dat je met mijn moeder getrouwd bent, anders had ik helemaal niks meer met je te maken willen hebben". De titel 'vader' had hij al lang verloren. Zelfs toen hij overleed hebben beide kinderen geen traan gelaten.
Er was geen lichamelijk geweld. Wel een hoop verbaal geweld. Vriend werd uitgescholden voor latente homo en zijn 16-jarige zusje voor luie vette zeug. Daarbij heeft is zusje meermaals de kamer ingelopen terwijl paps zich aan het afrukken was op porno. Op een gegeven moment kwamen er ook nooit meer kennissen of vrienden van ouders over de vloer en beide kinderen namen nooit iemand mee naar huis. Ze gingen naar vrienden toe. Thuis was een huis, maar zeker geen thuis. Regels als kamers opruimen hadden daar geen broertje dood aan geholpen. Wellicht als ze nog heel klein waren, maar dat waren deze kinderen niet. Dit is goed fout gegaan op het moment dat deze kinderen zich gingen vormen.
Je kunt niet eisen dat ze 'normaal' doen of eisen dat ze het maar vergeten en vergeven. Het is namelijk niet te vergeten of te vergeven op die leeftijd. En je man gaat daar als een dolle stier op een rode lap mee om. Zijn wil moet wet zijn. Maar het recht 'wetten' te schrijven heeft hij opgegeven door te stoppen met 'ouder' te zijn dmv zijn alcohol misbruik en de ruzies met de TO waar de kinderen alles van meekregen. De basis is gewoon weg. De thuisbasis is weg en de veilige basis ook. Met een hoop mazzel gaat hij het in het leven net zo goed doen als mijn vriend en mijn schoonzusje. Daar mag je dan nog op hopen. Respect voor 'vader' is er helaas nooit meer gekomen.
Je mag wel eisen dat je man echt gaat inzien wat er is gebeurt en dat het niet gaat werken op zijn manier. En dat jullie er als gezin echt niet gaan uitkomen op zijn manier. Dit gaat zonder hulp van buitenaf en hele lange adem echt niet helpen. En hoe langer dit duurt, hoe meer het stuk gaat.
"As je denk dat je mooi ben dan ben je een embersiel leleike kuthoer"
