Relaties
alle pijlers
blijven of gaan ?
dinsdag 11 november 2014 11:31
Goede morgen forum leden,
Ik lees al een tijdje met jullie mee en haal veel kracht uit jullie verhalen en adviezen. Sinds kort heb ik me aangemeld op dit forum en zou graag jullie mening/adviezen willen op mijn situatie.
Mijn vriend en ik zijn al 21 jaar samen en hebben 2 kinderen. Na 10 jaar in de relatie zijn we wel overwogen aan kinderen begonnen, hebben samen een huis gekocht en de beslissing gemaakt dat ik zou blijven werken (omdat mijn verdiensten hoger waren) en hij zou huisman worden. We hebben ook een samenlevingscontract. So far so good.
Natuurlijk hebben we onze ups and downs gehad maar nu zit ik echt op een punt dat ik niet weet of ik verder wil met deze man.
Ik zal de situatie uitleggen: Door mijn baan en inkomsten heb ik altijd alle kosten op mij genomen, huis/verzekeringen/ vakanties noem het maar op, maar dat is ook normaal als je de kostwinner bent en samen aan een toekomst bouwt. In zijn rol als huisman ging het niet helemaal lekker, in het begin redelijk maar hij was toch voornamelijk met zichzelf bezig en met zijn hobby. Natuurlijk kregen de kinderen hun eten,drinken en verschoning maar verder zaten ze in de box als manlief aan zijn hobby bezig was. Als ik thuis kwam kon ik vervolgens boodschappen doen, eten koken, was doen ect. Maar goed allemaal tot daar aan toe, wel met strubbelingen maar het was nou eenmaal zo, ik had nog steeds mijn roze bril.
Nu moet je weten dat de familie van mijn vriend erg vermogend is en mijn vriend altijd al een aardig appeltje voor de dorst had. Maar dat was volgens hem zijn geld en zijn garantie voor de toekomst, mochten wij ooit uit elkaar gaan, ik kon immers altijd aan een baan komen en hij niet meer. De kinderen trekken ook heel erg naar mij, willen weinig van vader weten want papa is stom en zit toch de hele tijd bij zijn hobby. Er is ooit eens aan mijn zoon gevraagd wat zijn vader deed, het antwoord was bier drinken, sigaren roken en op de bank hangen. Als er play dates zijn gaat hij weg z'n hobby in totdat het eten op tafel staat. In het weekend is hij ook te vinden bij zijn hobby en ben ik alleen met de kids.
Sinds een aantal maanden ben ik helaas werkeloos en heb veel moeite om een nieuwe baan te vinden in mijn vakgebied. Mijn vriend heeft inmiddels een behoorlijk kapitaal van zijn familie gekregen, maar verwacht wel dat ik nog steeds alle kosten op mij neem want dat was de afspraak en dus gaat mijn volledige spaargeld in het draaiende houden van het gezin. Natuurlijk wringt daar de schoen bij mij, want we doen dit toch samen ?!
2 maanden geleden barste de bom. Hoe ik durfte te vragen of hij weer alle problemen voor mij op zou lossen, hij had immers altijd al alles gedaan (kinderen opgevoed, huishouden ect) ik niks behalve op mijn werk hangen en meevaren op een groeiende economie. Dat ik werkloos ben is natuurlijk 100% volledig mijn schuld en er is wat mis met mij, ik spoor niet en ben gek.
Dat was voor mij echt wel een wake up call. Heb een afspraak gemaakt met een psycholoog en ben al een aantal weken onder behandeling want ik kan deze situatie gewoon niet meer aan om zo vernederd te worden.
Na de schenking die hij heeft gehad heeft hij al voorgesteld om het huis op zijn naam te zetten en mij uit te kopen zodat ik kost en inwoning kon gaan betalen, dat deed zeer.
Maar het ergste waar ik me zorgen over maak is dat hij de kinderen toegewezen zou krijgen omdat hij "huisman" is en ik in principe full time werk. Hij zou in "ons" huis kunnen blijven wonen omdat hij dat makkelijk kan betalen en ik waarschijnlijk in een (sociale) huurwoning vanwege mijn uitkering. Dat is iets dat ik niet zou kunnen verdragen als ik mijn kinderen alleen ieder of zelfs om het weekend zou zien en de enige reden zijn om dit uit te zitten.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.. en jullie adviezen.
Ik lees al een tijdje met jullie mee en haal veel kracht uit jullie verhalen en adviezen. Sinds kort heb ik me aangemeld op dit forum en zou graag jullie mening/adviezen willen op mijn situatie.
Mijn vriend en ik zijn al 21 jaar samen en hebben 2 kinderen. Na 10 jaar in de relatie zijn we wel overwogen aan kinderen begonnen, hebben samen een huis gekocht en de beslissing gemaakt dat ik zou blijven werken (omdat mijn verdiensten hoger waren) en hij zou huisman worden. We hebben ook een samenlevingscontract. So far so good.
Natuurlijk hebben we onze ups and downs gehad maar nu zit ik echt op een punt dat ik niet weet of ik verder wil met deze man.
Ik zal de situatie uitleggen: Door mijn baan en inkomsten heb ik altijd alle kosten op mij genomen, huis/verzekeringen/ vakanties noem het maar op, maar dat is ook normaal als je de kostwinner bent en samen aan een toekomst bouwt. In zijn rol als huisman ging het niet helemaal lekker, in het begin redelijk maar hij was toch voornamelijk met zichzelf bezig en met zijn hobby. Natuurlijk kregen de kinderen hun eten,drinken en verschoning maar verder zaten ze in de box als manlief aan zijn hobby bezig was. Als ik thuis kwam kon ik vervolgens boodschappen doen, eten koken, was doen ect. Maar goed allemaal tot daar aan toe, wel met strubbelingen maar het was nou eenmaal zo, ik had nog steeds mijn roze bril.
Nu moet je weten dat de familie van mijn vriend erg vermogend is en mijn vriend altijd al een aardig appeltje voor de dorst had. Maar dat was volgens hem zijn geld en zijn garantie voor de toekomst, mochten wij ooit uit elkaar gaan, ik kon immers altijd aan een baan komen en hij niet meer. De kinderen trekken ook heel erg naar mij, willen weinig van vader weten want papa is stom en zit toch de hele tijd bij zijn hobby. Er is ooit eens aan mijn zoon gevraagd wat zijn vader deed, het antwoord was bier drinken, sigaren roken en op de bank hangen. Als er play dates zijn gaat hij weg z'n hobby in totdat het eten op tafel staat. In het weekend is hij ook te vinden bij zijn hobby en ben ik alleen met de kids.
Sinds een aantal maanden ben ik helaas werkeloos en heb veel moeite om een nieuwe baan te vinden in mijn vakgebied. Mijn vriend heeft inmiddels een behoorlijk kapitaal van zijn familie gekregen, maar verwacht wel dat ik nog steeds alle kosten op mij neem want dat was de afspraak en dus gaat mijn volledige spaargeld in het draaiende houden van het gezin. Natuurlijk wringt daar de schoen bij mij, want we doen dit toch samen ?!
2 maanden geleden barste de bom. Hoe ik durfte te vragen of hij weer alle problemen voor mij op zou lossen, hij had immers altijd al alles gedaan (kinderen opgevoed, huishouden ect) ik niks behalve op mijn werk hangen en meevaren op een groeiende economie. Dat ik werkloos ben is natuurlijk 100% volledig mijn schuld en er is wat mis met mij, ik spoor niet en ben gek.
Dat was voor mij echt wel een wake up call. Heb een afspraak gemaakt met een psycholoog en ben al een aantal weken onder behandeling want ik kan deze situatie gewoon niet meer aan om zo vernederd te worden.
Na de schenking die hij heeft gehad heeft hij al voorgesteld om het huis op zijn naam te zetten en mij uit te kopen zodat ik kost en inwoning kon gaan betalen, dat deed zeer.
Maar het ergste waar ik me zorgen over maak is dat hij de kinderen toegewezen zou krijgen omdat hij "huisman" is en ik in principe full time werk. Hij zou in "ons" huis kunnen blijven wonen omdat hij dat makkelijk kan betalen en ik waarschijnlijk in een (sociale) huurwoning vanwege mijn uitkering. Dat is iets dat ik niet zou kunnen verdragen als ik mijn kinderen alleen ieder of zelfs om het weekend zou zien en de enige reden zijn om dit uit te zitten.
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal.. en jullie adviezen.
dinsdag 11 november 2014 14:02
Angst is de slechtste raadgever die je kan bedenken, Zomer72!!
Ga hulp en bijstand zoeken, bij familie, vrienden, een coach, juridisch loket, advokaat enz. Angst (en schaamte/ schuld/schuldgevoel) blokkeren idd, die houden je klein, op je plek, vermijdend. Leiden niet bepaald tot aktie en verandering.
Mooie uitspraak blijft altijd: "als je blijft doen wat je deed, zal je blijven ervaren wat je ervaart".
Kijk je beperkende overtuigingen in de ogen, weet waar je bang voor bent en waarom, want dat zijn de dingen die je tegenhouden om verandering/ verbetering te krijgen.
Dus ga voor jezelf uitzoeken:
1: wat is de gewenste situatie? (en die heel ruim nemen! En gedetailleerd!)
2: wat is de huidige situatie?
3: wat is ervoor nodig om naar die gewenste situatie te komen? Wat houdt me tegen?
4: welke hulpmiddelen kan ik inschakelen om me te helpen toch in die gewenste te komen? Wat/wie is ervoor nodig, wat/wie heb jij nodig (ook aan hulp als je dat zelf niet weet of niet zelf kan)? Maw: hoe zou het toch kunnen wat je wil bereiken?
Doe deze 4 stappen op meerdere issues: je kinderen opvangen, jouzelf, wonen, werken, financien, enz.
Bijv kinderen: je ideale situatie (straks): wie en wat zou je dan nodig hebben (als je werk hebt zometeen), wie kan je inschakelen als opvang, wat kost dat, kunnen ouders bijspringen, regelingen met vriendinnen/ buren/ andere ouders van school om om en om elkaars kinderen te brengen/halen/ op te vangen?
Breng zo al die onderwerpen in kaart, die aan uit elkaar gaan gerelateerd zijn!
Zo krijg je een goed beeld wat je wil en hoe dat evt aan te pakken, waar je info over moet inwinnen, wat mogelijkheden en stappen zijn.. Soms weet je niet waar te beginnen, of hoe iets aan te pakken. Dit kan je veel meer overzicht geven wat je komende tijd te doen staat om te regelen (woningbouw enz).
Zet jezelf aan tot aktie, dat is makkelijker als je weet wat je wil.
Ga hulp en bijstand zoeken, bij familie, vrienden, een coach, juridisch loket, advokaat enz. Angst (en schaamte/ schuld/schuldgevoel) blokkeren idd, die houden je klein, op je plek, vermijdend. Leiden niet bepaald tot aktie en verandering.
Mooie uitspraak blijft altijd: "als je blijft doen wat je deed, zal je blijven ervaren wat je ervaart".
Kijk je beperkende overtuigingen in de ogen, weet waar je bang voor bent en waarom, want dat zijn de dingen die je tegenhouden om verandering/ verbetering te krijgen.
Dus ga voor jezelf uitzoeken:
1: wat is de gewenste situatie? (en die heel ruim nemen! En gedetailleerd!)
2: wat is de huidige situatie?
3: wat is ervoor nodig om naar die gewenste situatie te komen? Wat houdt me tegen?
4: welke hulpmiddelen kan ik inschakelen om me te helpen toch in die gewenste te komen? Wat/wie is ervoor nodig, wat/wie heb jij nodig (ook aan hulp als je dat zelf niet weet of niet zelf kan)? Maw: hoe zou het toch kunnen wat je wil bereiken?
Doe deze 4 stappen op meerdere issues: je kinderen opvangen, jouzelf, wonen, werken, financien, enz.
Bijv kinderen: je ideale situatie (straks): wie en wat zou je dan nodig hebben (als je werk hebt zometeen), wie kan je inschakelen als opvang, wat kost dat, kunnen ouders bijspringen, regelingen met vriendinnen/ buren/ andere ouders van school om om en om elkaars kinderen te brengen/halen/ op te vangen?
Breng zo al die onderwerpen in kaart, die aan uit elkaar gaan gerelateerd zijn!
Zo krijg je een goed beeld wat je wil en hoe dat evt aan te pakken, waar je info over moet inwinnen, wat mogelijkheden en stappen zijn.. Soms weet je niet waar te beginnen, of hoe iets aan te pakken. Dit kan je veel meer overzicht geven wat je komende tijd te doen staat om te regelen (woningbouw enz).
Zet jezelf aan tot aktie, dat is makkelijker als je weet wat je wil.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 11 november 2014 14:37
Ik weet dat je gelijk hebt Suzy65 en ik weet ook dat dat is wat me te doen staat.
Angst is ook de grootste reden wat mij nu tegen houdt van verdere actie. Ineens is het dan echt, overkomt mij dit echt en gaat het echt zo zijn dat de kinderen straks 2 huizen hebben... dat beangstigd me.
Dat ik zelf alles wel red daar ben ik niet bang voor, om 10 hoog achter te gaan wonen ook niet, ik heb lieve mensen om mij heen die me er doorheen gaan slepen dat weet ik zeker.
Toch is het zoo moeilijk om die stap te nemen, klinkt misschien als kop in het zand en misschien is dat het ook wel, maar ik weet dat ik het moet doen. Het is fijn om het van me af te schrijven.. op een rare manier lucht dat echt op.
Angst is ook de grootste reden wat mij nu tegen houdt van verdere actie. Ineens is het dan echt, overkomt mij dit echt en gaat het echt zo zijn dat de kinderen straks 2 huizen hebben... dat beangstigd me.
Dat ik zelf alles wel red daar ben ik niet bang voor, om 10 hoog achter te gaan wonen ook niet, ik heb lieve mensen om mij heen die me er doorheen gaan slepen dat weet ik zeker.
Toch is het zoo moeilijk om die stap te nemen, klinkt misschien als kop in het zand en misschien is dat het ook wel, maar ik weet dat ik het moet doen. Het is fijn om het van me af te schrijven.. op een rare manier lucht dat echt op.
dinsdag 11 november 2014 15:01
dinsdag 11 november 2014 17:39
Wat gebeurd is, is gebeurd, dus he waarom heeft geen zin meer. Inwrijven dat TO toen niet de slimste zet heeft gedaan is natrappen en daar heeft ze geen moer aan.
Op iedere telefoon zit tegenwoordig een film mogelijkheid. Als je man weer eens als een gek te keer gaat neem je het stiekem op. Als hij dreigt om de kinderen bij je weg te nemen kun je dat altijd gebruiken bij maatschappelijk werk(voor een rechtbank mag het niet). Daarnaast betaal je m.i.v. van nu alleen de helft van alle vaste last en leg je het vast op papier.
Een huis is maar een huis en als hij je wil uitkopen is dat genoeg voor een aanbetaling voor een leuke huisje as je weer een parttime baan hebt. Hij kan het wel vanzelfsprekend vinden dat hij de kinderen krijgt maar dat is niet zo(vandaar dat het goed is om alle scheld kanonnades op te nemen(ben je er meteen niet meer zo bang voor).
Dus ga naar een goede gezinsadvocaat en leg alles voor. Knok voor een leuker leven met je kinderen en laat je niet intimideren door iemand die alleen maar denkt dat hij gelijk heeft.
Op iedere telefoon zit tegenwoordig een film mogelijkheid. Als je man weer eens als een gek te keer gaat neem je het stiekem op. Als hij dreigt om de kinderen bij je weg te nemen kun je dat altijd gebruiken bij maatschappelijk werk(voor een rechtbank mag het niet). Daarnaast betaal je m.i.v. van nu alleen de helft van alle vaste last en leg je het vast op papier.
Een huis is maar een huis en als hij je wil uitkopen is dat genoeg voor een aanbetaling voor een leuke huisje as je weer een parttime baan hebt. Hij kan het wel vanzelfsprekend vinden dat hij de kinderen krijgt maar dat is niet zo(vandaar dat het goed is om alle scheld kanonnades op te nemen(ben je er meteen niet meer zo bang voor).
Dus ga naar een goede gezinsadvocaat en leg alles voor. Knok voor een leuker leven met je kinderen en laat je niet intimideren door iemand die alleen maar denkt dat hij gelijk heeft.
dinsdag 11 november 2014 19:18
2 verschillende huizen hoeft niet beangstigend te zijn: ik ken namelijk ook de andere kant: dat je misschien kleiner woont, maar die vrijheid en opluchting van je eigen sfeer kunnen creeren met en voor jezelf & de kinderen, die vrijheid is onbetaalbaar! Vaak reageert je gevoel namelijk op die ander, op lichaamstaal, op mokken, op een blik, aanvoelen hoe diegene over je denkt (al zit er een muur/verdieping tussen, je pakt dat onbewust toch op!!), op onuitgesproken dingen die je wel voelt en "inneemt".
Hoe heerlijk is het (vind ik, hoor) om die invloed niet meer te hebben om me heen! Om mensen om me heen te hebben die fijn over mij denken, waarderend, bij wie ik me op mijn gemak en welkom voel, geliefd, mezelf kan zijn! Het is bijna niet uit te leggen, hoorde net hetzelfde van een buurvrouw die hier nieuw is komen wonen met 3 kinderen, jongste nog maar 3: precies hetzelfde! Innerlijke rust, zelf kunnen kiezen met wie je je tijd doorbrengt, wat je doet, hoe laat je eet, gaat slapen, en niet te vergeten de "me-time" zonder dat iemand teleurgesteld of eisend is, aandacht nodig heeft (behalve je kinderen dan.. en niet nog een "volwassen" kind erbij met zijn behoeften en wat hij nodig heeft/kan gebruiken van jou).
Breng in kaart voor jezelf waar dat angstige gevoel dan uit bestaat: is het de financiele verantwoordelijkheid voor 2 huizen, angst voor alleenzijn/eenzaamheid, verantwoordelijkheid voor 2 kinderen die je dan grotendeels alleen draagt, dat jij in huis de enige volwassene zal zijn? Ken je angsten, deel ze op in wat het precies is, want angst is vaak niets meer dan een waarschuwing, iets dringt zich aan jou op zodat je daar rekening mee kan houden en maatregelen kan nemen om dat niet te laten gebeuren.
Angst is heel nuttig, als waarschuwingssysteem dus. Luister daarnaar (is iets anders dan je door laten weerhouden of in die angst meegaan en laten overheersen). Luister er dus naar, neem het seruieus en bedenk dingen waardoor je iets doet met die waarschuwing/ boodschap die erin verborgen ligt. En wat er voor nodig is aan maatregelen om dat scenario te voorkomen.
Er zijn onterechte angsten, uit ontwetendheid bijvoorbeeld. Die kan je wegnemen door eea aan info en onderzoek te doen. En "terechte" angsten, die dus meer maatregelen vergen, op voor kan bereiden, bijv is het ook angstig om in uitkeringssituatie een scheiding in te gaan. Misschien meer vaart achter solliciteren zetten, financien doorrekenen, mogelijkheden die je nog niet kende (zoals recht op allerlei aftrek of huursubsidie om maar iets te noemen) te ontdekken, weten waar je aan toe bent.
Angst voor het onbekende kan ook een regelrechte uitnodiging tot kracht worden, omdat je jezelf meer uitdaagt en meer blijkt te kunnen dan je dacht. Je zit nu ook al jaren zo'n beetje in een hersenspoeling, overtuigingen die je hebt door hoe hij met je omgaat, en hoe je het al die jaren gedaan hebt. Maar onbekend kan heel goed echt een verbetering blijken te zijn en niet de doemscenario's die jij vanuit je comfortzone allemaal kan bedenken..
Hoe heerlijk is het (vind ik, hoor) om die invloed niet meer te hebben om me heen! Om mensen om me heen te hebben die fijn over mij denken, waarderend, bij wie ik me op mijn gemak en welkom voel, geliefd, mezelf kan zijn! Het is bijna niet uit te leggen, hoorde net hetzelfde van een buurvrouw die hier nieuw is komen wonen met 3 kinderen, jongste nog maar 3: precies hetzelfde! Innerlijke rust, zelf kunnen kiezen met wie je je tijd doorbrengt, wat je doet, hoe laat je eet, gaat slapen, en niet te vergeten de "me-time" zonder dat iemand teleurgesteld of eisend is, aandacht nodig heeft (behalve je kinderen dan.. en niet nog een "volwassen" kind erbij met zijn behoeften en wat hij nodig heeft/kan gebruiken van jou).
Breng in kaart voor jezelf waar dat angstige gevoel dan uit bestaat: is het de financiele verantwoordelijkheid voor 2 huizen, angst voor alleenzijn/eenzaamheid, verantwoordelijkheid voor 2 kinderen die je dan grotendeels alleen draagt, dat jij in huis de enige volwassene zal zijn? Ken je angsten, deel ze op in wat het precies is, want angst is vaak niets meer dan een waarschuwing, iets dringt zich aan jou op zodat je daar rekening mee kan houden en maatregelen kan nemen om dat niet te laten gebeuren.
Angst is heel nuttig, als waarschuwingssysteem dus. Luister daarnaar (is iets anders dan je door laten weerhouden of in die angst meegaan en laten overheersen). Luister er dus naar, neem het seruieus en bedenk dingen waardoor je iets doet met die waarschuwing/ boodschap die erin verborgen ligt. En wat er voor nodig is aan maatregelen om dat scenario te voorkomen.
Er zijn onterechte angsten, uit ontwetendheid bijvoorbeeld. Die kan je wegnemen door eea aan info en onderzoek te doen. En "terechte" angsten, die dus meer maatregelen vergen, op voor kan bereiden, bijv is het ook angstig om in uitkeringssituatie een scheiding in te gaan. Misschien meer vaart achter solliciteren zetten, financien doorrekenen, mogelijkheden die je nog niet kende (zoals recht op allerlei aftrek of huursubsidie om maar iets te noemen) te ontdekken, weten waar je aan toe bent.
Angst voor het onbekende kan ook een regelrechte uitnodiging tot kracht worden, omdat je jezelf meer uitdaagt en meer blijkt te kunnen dan je dacht. Je zit nu ook al jaren zo'n beetje in een hersenspoeling, overtuigingen die je hebt door hoe hij met je omgaat, en hoe je het al die jaren gedaan hebt. Maar onbekend kan heel goed echt een verbetering blijken te zijn en niet de doemscenario's die jij vanuit je comfortzone allemaal kan bedenken..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
