Relaties
alle pijlers
Kinderen van gescheiden ouders, trouwen jullie?
vrijdag 14 november 2014 19:14
Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders, ze zijn gescheiden toen ik 10 was. Over het algemeen ben ik optimistisch ingesteld, maar als het over trouwen gaat ben ik vrij pessimistisch.
Ik wil zelf dus ook niet trouwen. Vroeger had ik echt een aversie tegen trouwen, dat is wel minder geworden. Maar ik hecht er nog steeds niet veel waarde aan. Puur uit interesse vroeg ik me af, hoe is dat bij jullie? Heeft de scheiding van je ouders daar invloed op bij jou? Of is dat in de loop van de jaren minder belangrijk geworden?
Overigens vind ik het wel heel mooi om te zien als mensen elkaar zo duidelijk vertellen dat ze heel veel van elkaar houden, zo'n donderwolk ben ik ook weer niet Maar het is het voor altijd-stuk dat ik niet meer zo geloof.
Ik wil zelf dus ook niet trouwen. Vroeger had ik echt een aversie tegen trouwen, dat is wel minder geworden. Maar ik hecht er nog steeds niet veel waarde aan. Puur uit interesse vroeg ik me af, hoe is dat bij jullie? Heeft de scheiding van je ouders daar invloed op bij jou? Of is dat in de loop van de jaren minder belangrijk geworden?
Overigens vind ik het wel heel mooi om te zien als mensen elkaar zo duidelijk vertellen dat ze heel veel van elkaar houden, zo'n donderwolk ben ik ook weer niet Maar het is het voor altijd-stuk dat ik niet meer zo geloof.
vrijdag 14 november 2014 21:37
Mijn vriend is getrouwd geweest. En heel toevallig zei hij vandaag dat hij met mij wil trouwen. Gewoon voor de romantiek en om iedereen te laten zien dat ik zijn vrouw ben. (Ik voel dat al wel zo trouwens) denk dat dat voor een man ook best belangrijk kan zijn. Dat je elkaars naam draagt enzo.
Maar ik zie daar de meerwaarde echt niet van in
Tjonge ben ik dan zo a-romantisch of komt het omdat ik zoveel mensen zie scheiden?
Maar ik zie daar de meerwaarde echt niet van in
Tjonge ben ik dan zo a-romantisch of komt het omdat ik zoveel mensen zie scheiden?
vrijdag 14 november 2014 21:38
Ben zelf gescheiden, maar mijn ouders en die van ex zijn met/uit liefde bij elkaar geweest tot de dood hun scheidde. Ook in mijn familie veel duurzame voorbeelden bij ooms en tantes die elkaar tot het eind trouw zijn gebleven (voor zover je weet, dan, he). Dus goede voorbeelden meegekregen, dat het bestaat, dat het kan. Ik was er dan ook heilig van overtuigd dat dat mij nooit zou gebeuren: scheiden, de "liefde van je leven" kwijtraken. En toch is dat gebeurd.
Mijn kinderen hebben allebei niks met trouwen en "voor altijd". En niet zozeer/ alleen door ons als ouders/voorbeeld, maar door alles wat ze in hun omgeving en maatschappij zien en horen op dat gebied. Ex en ik kunnen nog/weer prima door 1 deur, samen naar diploma-uitreikingen geweest, doen de laatste jaren weer eea als gezin samen, vieren kerst bij mijn schoonvader, enz. Ze hebben daardoor ook een mooi voorbeeld van dat wij elkaar niet hebben laten vallen, maar voor elkaar klaarstaan als dat nodig is, en ik denk dat dat wel belangrijk is: op elkaar kunnen rekenen als ouders tov elkaar, en niet alleen als ouders, maar als maatjes, als ex-geliefden elkaar niet haten, negeren of hebben laten vallen. Geen geruzie wie de schuld heeft oid, we hebben het allebei laten versloffen en dat heb ik ook altijd willen meegeven: er zijn er 2 in een relatie, allebei verantwoordelijk voor het slagen ervan, maar ook voor het uit elkaar groeien.
Het staat los van getrouwd zijn of niet, volgens mij. Het gaat erom hoe je met elkaar omgaat tijdens en na de relatiebreuk, elkaar blijft respecteren en overleggen, of er nog genegenheid is over en weer, elkaar helpen, het beste voor hebben met de ander, of in haat en wrok/wraak/ verontwaardiging vervalt, elkaar zwartmaken, het licht in de ogen niet gunt, je kinderen laat kiezen aan wie ze loyaal zijn en elkaar uit de weg blijft gaan. Daar ook niet overheen kan stappen tbv je kinderen en hun speciale mijlpalen in het leven..
Ik denk dat het niet heel belangrijk is of ze geloven in het huwelijk, maar wel in relaties, in goede bedoelingen die tellen, in op een ander durven te rekenen als partner, en ook als exen, ook/juist bij tegenslag. Dat liefde niet helemaal weg is, als het niet meer voldoende is om bij elkaar te blijven. Dat je nog steeds een gezin vormt, ook al is het niet in 1 huis samenwonend.. En misschien wel meegekregen dat je van meer mensen kan houden dan levenslang maar 1 partner in lief en leed. Ik weet niet of ik het zo slecht vind, dat ze wat realistischer opgroeien dan dat het vanzelfsprekend is dat je altijd bij elkaar blijft als je eenmaal die liefde gevonden hebt. Ze weten iig dat dat niet zo is en je moeite voor elkaar moet blijven doen, niet zomaar blind op kan vertrouwen (zoals ik deed destijds).
Mijn kinderen hebben allebei niks met trouwen en "voor altijd". En niet zozeer/ alleen door ons als ouders/voorbeeld, maar door alles wat ze in hun omgeving en maatschappij zien en horen op dat gebied. Ex en ik kunnen nog/weer prima door 1 deur, samen naar diploma-uitreikingen geweest, doen de laatste jaren weer eea als gezin samen, vieren kerst bij mijn schoonvader, enz. Ze hebben daardoor ook een mooi voorbeeld van dat wij elkaar niet hebben laten vallen, maar voor elkaar klaarstaan als dat nodig is, en ik denk dat dat wel belangrijk is: op elkaar kunnen rekenen als ouders tov elkaar, en niet alleen als ouders, maar als maatjes, als ex-geliefden elkaar niet haten, negeren of hebben laten vallen. Geen geruzie wie de schuld heeft oid, we hebben het allebei laten versloffen en dat heb ik ook altijd willen meegeven: er zijn er 2 in een relatie, allebei verantwoordelijk voor het slagen ervan, maar ook voor het uit elkaar groeien.
Het staat los van getrouwd zijn of niet, volgens mij. Het gaat erom hoe je met elkaar omgaat tijdens en na de relatiebreuk, elkaar blijft respecteren en overleggen, of er nog genegenheid is over en weer, elkaar helpen, het beste voor hebben met de ander, of in haat en wrok/wraak/ verontwaardiging vervalt, elkaar zwartmaken, het licht in de ogen niet gunt, je kinderen laat kiezen aan wie ze loyaal zijn en elkaar uit de weg blijft gaan. Daar ook niet overheen kan stappen tbv je kinderen en hun speciale mijlpalen in het leven..
Ik denk dat het niet heel belangrijk is of ze geloven in het huwelijk, maar wel in relaties, in goede bedoelingen die tellen, in op een ander durven te rekenen als partner, en ook als exen, ook/juist bij tegenslag. Dat liefde niet helemaal weg is, als het niet meer voldoende is om bij elkaar te blijven. Dat je nog steeds een gezin vormt, ook al is het niet in 1 huis samenwonend.. En misschien wel meegekregen dat je van meer mensen kan houden dan levenslang maar 1 partner in lief en leed. Ik weet niet of ik het zo slecht vind, dat ze wat realistischer opgroeien dan dat het vanzelfsprekend is dat je altijd bij elkaar blijft als je eenmaal die liefde gevonden hebt. Ze weten iig dat dat niet zo is en je moeite voor elkaar moet blijven doen, niet zomaar blind op kan vertrouwen (zoals ik deed destijds).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 14 november 2014 21:51
In mijn stamgezin staat het het 2-2 voor pap en mam qua trouwen en scheiden.
0-1 voor mij en mijn zus.
En waarschijnlijk komen er in de loop van 5 jaar nog drie trouwerijen aan want, pap..mam en zuslief hebben weer iemand gevonden om mee te trouwen, slik.
Ondertussen sta ik nog steeds op 0..pompedompedom.
0-1 voor mij en mijn zus.
En waarschijnlijk komen er in de loop van 5 jaar nog drie trouwerijen aan want, pap..mam en zuslief hebben weer iemand gevonden om mee te trouwen, slik.
Ondertussen sta ik nog steeds op 0..pompedompedom.
vrijdag 14 november 2014 21:51
Ik wil best trouwen hoor, als je zeker weet dat je je leven samen wil delen lijkt het me wel mooi juist. En reden voor een feest.
Voor mij gaat het meer om de intentie die je met iemand hebt. Het idee dat je voor altijd samen blijft. Dat vind ik lastig, sowieso vind ik dat lastig. Ik wil ook kinderen en daarin wil ik zeker zijn en niet scheiden, en ook geen slecht huwelijk hebben. Ik ben weleens bang dat ik dat helemaal niet aandurf.
Ik ben kind van gescheiden ouders en daar zal het vast vandaan komen. Maar ik heb meer moeite met het slechte huwelijk dat mijn ouders hadden, dan feit dat ze gescheiden zijn. Als ze nooit getrouwd waren, waren ze ook gescheiden. Het heet dan geen echtscheiding, maar uit elkaar gaan. Praktisch komt het op precies hetzelfde neer natuurlijk.
Wat dat betreft heeft het huwelijk ook niet zoveel waarde, dus zie ik ook niet in waarom ik tegen het huwelijk zou zijn. Trouwen is toch een formaliteit in die zin. Mensen gaan in een relatie een verbintenis aan, vooral als daar ook huisje-boompje-beestje bijkomt. Dat is het belangrijkste.
Niet van trouwen houden kan om allerlei redenen, maar ertegen zijn omdat je al zoveel huwelijken heb zien stuklopen lijkt me eerder voortkomen uit teleurstelling in relaties in het algemeen dan in het huwelijk an sich.
Voor mij gaat het meer om de intentie die je met iemand hebt. Het idee dat je voor altijd samen blijft. Dat vind ik lastig, sowieso vind ik dat lastig. Ik wil ook kinderen en daarin wil ik zeker zijn en niet scheiden, en ook geen slecht huwelijk hebben. Ik ben weleens bang dat ik dat helemaal niet aandurf.
Ik ben kind van gescheiden ouders en daar zal het vast vandaan komen. Maar ik heb meer moeite met het slechte huwelijk dat mijn ouders hadden, dan feit dat ze gescheiden zijn. Als ze nooit getrouwd waren, waren ze ook gescheiden. Het heet dan geen echtscheiding, maar uit elkaar gaan. Praktisch komt het op precies hetzelfde neer natuurlijk.
Wat dat betreft heeft het huwelijk ook niet zoveel waarde, dus zie ik ook niet in waarom ik tegen het huwelijk zou zijn. Trouwen is toch een formaliteit in die zin. Mensen gaan in een relatie een verbintenis aan, vooral als daar ook huisje-boompje-beestje bijkomt. Dat is het belangrijkste.
Niet van trouwen houden kan om allerlei redenen, maar ertegen zijn omdat je al zoveel huwelijken heb zien stuklopen lijkt me eerder voortkomen uit teleurstelling in relaties in het algemeen dan in het huwelijk an sich.
vrijdag 14 november 2014 22:15
quote:cooshopeloos1415 schreef op 14 november 2014 @ 19:19:
....
Voor een kind boeit het echt niet of zijn/haar ouders "samenwonen", "een geregistreerd partnerschap hebben" of "getrouwd" zijn. Belangrijkste is dat zijn/haar ouders bij elkaar blijven. Denk daar 'ns over na.
Ben overigens geen kind van gescheiden ouders.
Nee hoor, belangsrijkste was voor mij (als kind van gescheiden ouders) dat er rust en liefde was. Mijn ouders zijn gescheiden maar staan altijd voor elkaar klaar. Omdat, zo zegt mijn moeder, het geluk van haar kinderen voorop staat... Feestdagen, verjaardagen, ziekenhuisbezoeken en onverwachte rekeningen. Mijn ouders vertrouwen wat dat betreft nog volledig op elkaar omdat ze (nog altijd, ook nu wij volwassen zijn) een gezamenlijk doel hebben. Samenleven ging echter helemaal niet zo goed (nee, zelfs niet 'voor de kinderen').
Trouwen heb ik voor mezelf niet echt een voorkeur in. Vriend trouwt liever niet (zijn ouders zijn al 40 jaar getrouwd). Wat ik wel heb geleerd van de scheiding van mijn ouders is dat je er nooit op kunt vertrouwen dat iets voor eeuwig is, dus dat je het maar betet goed kan regelen 'voor het geval dat'.
....
Voor een kind boeit het echt niet of zijn/haar ouders "samenwonen", "een geregistreerd partnerschap hebben" of "getrouwd" zijn. Belangrijkste is dat zijn/haar ouders bij elkaar blijven. Denk daar 'ns over na.
Ben overigens geen kind van gescheiden ouders.
Nee hoor, belangsrijkste was voor mij (als kind van gescheiden ouders) dat er rust en liefde was. Mijn ouders zijn gescheiden maar staan altijd voor elkaar klaar. Omdat, zo zegt mijn moeder, het geluk van haar kinderen voorop staat... Feestdagen, verjaardagen, ziekenhuisbezoeken en onverwachte rekeningen. Mijn ouders vertrouwen wat dat betreft nog volledig op elkaar omdat ze (nog altijd, ook nu wij volwassen zijn) een gezamenlijk doel hebben. Samenleven ging echter helemaal niet zo goed (nee, zelfs niet 'voor de kinderen').
Trouwen heb ik voor mezelf niet echt een voorkeur in. Vriend trouwt liever niet (zijn ouders zijn al 40 jaar getrouwd). Wat ik wel heb geleerd van de scheiding van mijn ouders is dat je er nooit op kunt vertrouwen dat iets voor eeuwig is, dus dat je het maar betet goed kan regelen 'voor het geval dat'.
vrijdag 14 november 2014 22:42
quote:schaapjeindewei schreef op 14 november 2014 @ 19:18:
Ik zal nooit trouwen want ( imo) komt er dan sowieso een scheiding.Dat doet me (offtopic, sorry) denken aan een plaatje dat ik gezien heb van een toets, maatschappijleer oid denk ik. De vraag was:
What is the main reason for divorce?
En een leerling had geantwoord:
Marriage.
Geen speld tussen te krijgen.
Ik zal nooit trouwen want ( imo) komt er dan sowieso een scheiding.Dat doet me (offtopic, sorry) denken aan een plaatje dat ik gezien heb van een toets, maatschappijleer oid denk ik. De vraag was:
What is the main reason for divorce?
En een leerling had geantwoord:
Marriage.
Geen speld tussen te krijgen.
vrijdag 14 november 2014 22:57
Maar wat zegt dat over het huwelijk Capitain Obvious?
Wat jij aanhaalt zegt iets iets over kinderen van ouders die wel/niet bij elkaar zijn, en nog niks over de status tussen die ouders. Je weet helemaal niet of die mensen getrouwd waren of een samenlevingscontract hadden. Of dat een van de ouders nooit in beeld in geweest.
Wat jij aanhaalt zegt iets iets over kinderen van ouders die wel/niet bij elkaar zijn, en nog niks over de status tussen die ouders. Je weet helemaal niet of die mensen getrouwd waren of een samenlevingscontract hadden. Of dat een van de ouders nooit in beeld in geweest.
vrijdag 14 november 2014 23:11
quote:_lupine_ schreef op 14 november 2014 @ 22:57:
Maar wat zegt dat over het huwelijk Capitain Obvious?
Wat jij aanhaalt zegt iets iets over kinderen van ouders die wel/niet bij elkaar zijn, en nog niks over de status tussen die ouders. Je weet helemaal niet of die mensen getrouwd waren of een samenlevingscontract hadden. Of dat een van de ouders nooit in beeld in geweest.
Ik begrijp je geloof ik niet helemaal (of het is de wijn ). Wie bedoel je met 'die mensen'?
Volgens de statistiek is het als volgt:
- Kinderen van gescheiden ouders hebben voor hun eigen huwelijk een kans van 50% dat ze uit elkaar gaan
- Kinderen van ouders die nog getrouwd zijn hebben een kans van 33% dat ze uit elkaar gaan.
Maar wat zegt dat over het huwelijk Capitain Obvious?
Wat jij aanhaalt zegt iets iets over kinderen van ouders die wel/niet bij elkaar zijn, en nog niks over de status tussen die ouders. Je weet helemaal niet of die mensen getrouwd waren of een samenlevingscontract hadden. Of dat een van de ouders nooit in beeld in geweest.
Ik begrijp je geloof ik niet helemaal (of het is de wijn ). Wie bedoel je met 'die mensen'?
Volgens de statistiek is het als volgt:
- Kinderen van gescheiden ouders hebben voor hun eigen huwelijk een kans van 50% dat ze uit elkaar gaan
- Kinderen van ouders die nog getrouwd zijn hebben een kans van 33% dat ze uit elkaar gaan.
vrijdag 14 november 2014 23:30
Niet alle ouders die uit elkaar zijn hebben ruzie gehad.
Je ben gewoon teleurgesteld en boos als kind zijnde dat jouw ouders uberhaupt gaan scheiden. Bang voor wat dw toekomt jw brsngt,zie je allebei je ouders nog,weg uit vertrouwde omgeving.
Trouwen is maar een boterbriefje halen vind ik meer niet. Na 25jaar een relatie te hebbsn gehad kan je alsnog uit elkaar gaan...trouwen geeft geen meerwaarde vind ikquote:cooshopeloos1415 schreef op 14 november 2014 @ 19:19:
Ik denk dat het probleem dat kinderen van gescheiden ouders ervaren, niet zozeer is dat hun ouders gescheiden (= niet meer getrouwd) zijn, maar dat hun ouders ruzie maken en ineens niet meer bij elkaar zijn, bij elkaar wonen en niet meer door een deur kunnen.
Voor een kind boeit het echt niet of zijn/haar ouders "samenwonen", "een geregistreerd partnerschap hebben" of "getrouwd" zijn. Belangrijkste is dat zijn/haar ouders bij elkaar blijven. Denk daar 'ns over na.
Ben overigens geen kind van gescheiden ouders.
Je ben gewoon teleurgesteld en boos als kind zijnde dat jouw ouders uberhaupt gaan scheiden. Bang voor wat dw toekomt jw brsngt,zie je allebei je ouders nog,weg uit vertrouwde omgeving.
Trouwen is maar een boterbriefje halen vind ik meer niet. Na 25jaar een relatie te hebbsn gehad kan je alsnog uit elkaar gaan...trouwen geeft geen meerwaarde vind ikquote:cooshopeloos1415 schreef op 14 november 2014 @ 19:19:
Ik denk dat het probleem dat kinderen van gescheiden ouders ervaren, niet zozeer is dat hun ouders gescheiden (= niet meer getrouwd) zijn, maar dat hun ouders ruzie maken en ineens niet meer bij elkaar zijn, bij elkaar wonen en niet meer door een deur kunnen.
Voor een kind boeit het echt niet of zijn/haar ouders "samenwonen", "een geregistreerd partnerschap hebben" of "getrouwd" zijn. Belangrijkste is dat zijn/haar ouders bij elkaar blijven. Denk daar 'ns over na.
Ben overigens geen kind van gescheiden ouders.
vrijdag 14 november 2014 23:53
vrijdag 14 november 2014 23:58
Ben ook een kind van gescheiden ouders, en zelf wel getrouwd. Wil er namelijk nog steeds in blijven geloven dat het ook goed kan gaan.
Overigens vind ik trouwen dan wel weer niet perse noodzakelijk. Vind het een mooi idee om dit zo uit te spreken, en te vieren dat je van plan bent de rest van je leven bij elkaar te blijven. Maar als je dit perse niet zit zitten kan je ook heel gelukkig worden zonder vind ik.
Overigens vind ik trouwen dan wel weer niet perse noodzakelijk. Vind het een mooi idee om dit zo uit te spreken, en te vieren dat je van plan bent de rest van je leven bij elkaar te blijven. Maar als je dit perse niet zit zitten kan je ook heel gelukkig worden zonder vind ik.
zaterdag 15 november 2014 09:40
Mijn ouders zijn nu, na 35 jaar ongetrouwd samen, uit elkaar aan het gaan. De ouders van mijn lief zijn al meer dan 40 jaar getrouwd.
Ik wil niet trouwen, nooit gewild, maar ik heb wel de intentie om de rest van mijn leven met mijn vriend te delen. Hij wil wel trouwen, maar gaat hem voornamelijk om de dag, ik in zo'n jurk, het feest en de romantiek. Sjah, daar gruwel ik zo'n beetje van dus dat gaat hem niet worden. Als het hem om het huwelijk an sich ging, het getrouwd zijn, dan zou ik dat wel voor hem doen.
Ik wil niet trouwen, nooit gewild, maar ik heb wel de intentie om de rest van mijn leven met mijn vriend te delen. Hij wil wel trouwen, maar gaat hem voornamelijk om de dag, ik in zo'n jurk, het feest en de romantiek. Sjah, daar gruwel ik zo'n beetje van dus dat gaat hem niet worden. Als het hem om het huwelijk an sich ging, het getrouwd zijn, dan zou ik dat wel voor hem doen.
