Dwangmatig aan huid krabben/plukken/knijpen

Hallo allemaal,



Voordat ik mijn verhaal begin: ik weet dat er meerdere topics van dit onderwerp zijn, maar voor zover ik kon zien zijn deze al enkele jaren niet meer actief. Zodoende begin ik nu een nieuw topic om dit onderwerp nieuw leven in te blazen. Ik hoop dat de moderators het hier mee eens zijn, anders hoor ik het wel.



Goed, mijn verhaal. Ik val maar meteen met de deur in huis: ik pluk/krab/knijp aan mijn gezichtshuid. Nu weet ik dat meerdere mensen dit doen , maar de manier waarop ik het doe is buitensporig. Ik doe het veel en vaak. Het is obsessief en dwangmatig.



Als achtergrond informatie: ik heb een onzuivere huid. Ooit had ik last van hevige acne, maar dat hevige is er inmiddels vanaf. Tenminste, als het door mijn eigen toedoen niet hevig uit ziet.



Het frappante is dat ik eigenlijk een mooie gezichtshuid wil. Toen ik vroeger zoveel last had van acne, was ik ook geobsedeerd met mijn huid bezig, maar dan om 'het' middel te vinden. Zalfjes, pillen, voeding weglaten of juist toevoegen, et cetera behoorden tot de orde van de dag. Nu is dat uiteindelijk minder geworden, samen met de toestand van mijn huid. Het volgende probleem werd het dwangmatig aan mijn huid zitten. Ik kan me niet goed herinneren hoe dat is ontstaan. Ik heb heus wel eens een pukkeltje uitgenepen, maar de manier waarop ik dat nu doe is echt buiten proportie. Op het moment dat ik het toe, voelt het als een uitlaatklep. Alsof de spanning en emoties langzaam uit doven, terwijl de roodheid in mijn gezicht oplaait. Ik ben me er in principe wel van bewust wat ik mijn huid 'aan doe' , maar dat weegt niet op tegen het effect wat het zogezegd onderhuids heeft.



Als ik dan klaar ben, komt er een gevoel van schaamte, van walging naar boven. Dan zie ik al die rode vlekken en ben ik enorm verdrietig. Waarom doe ik dit? WAAROM?



Ik heb zoals jullie allicht niet verbaast een psychische achtergrond. Ik heb kort samengevat last van sociale angst en een depressie. Ook kamp ik met chronische pijnklachten na een ongeval. Ik ben voor mijn psychische klachten in behandeling bij een psycholoog. Mijn 'huidprobleem' heb ik inmiddels aan haar voorgelegd. We proberen samen een manier te vinden om hiermee om te gaan. Inmiddels ben ik bezig om een dagboek bij te houden wanneer en waarom ik de behoefte voel om aan mijn huid te zitten. Ik hoop hiermee inzicht te krijgen in het probleem om het te zijner tijd ook onder controle te kunnen krijgen. Mijn psycholoog heeft me eveneens aangeraden om naar lotgenoten te zoeken en zodoende schrijf ik dit topic.



Ik hoop dat er vrouwen (of mannen) zijn die zich in mijn verhaal herkennen en er wat over willen zeggen. Ik hoor graag van jullie! Overigens kan ik niet meteen reageren, maar ik laat zo snel mogelijk wat horen bij een reactie.



Groetjes,



Kalfjesenkoetjes

Wat fijn om vandaag al zoveel reacties op mijn topic te lezen! Ik voelde me gister nog zo verloren na de zoveelste 'aanval' ,maar na deze reacties voel ik me weer wat sterker. Dank daarvoor! Ik zal morgenochtend wat uitgebreider reageren op iedereen.

Goedemorgen dames,



Zoals beloofd zou ik nog even reageren op jullie verhalen.



Quinty Bedankt voor de link, ik heb er al even rond gekeken en het lijkt me op het eerste gezicht een erg nuttige website . Mijn Engels is niet bijzonder goed , maar het lijkt me dan een goede afleiding/bezigheid om het advies en de ervaringen te vertalen. Wat dat betreft ben ik dan in goede zin met mijn huid bezig.



Helena2 Het is inderdaad zo dat ik me erg in moet houden om niet aan mijn huid te zitten. En inderdaad, los van het feit dat ik mijn huid ruïneer is het op het moment zelf wel erg lekker. Het geeft zelfs een soort kick. Maar zodra de behoefte/drang is vervuld, baal ik weer als een stekker en ben ik weer even genezen van het huidplukken. Totdat de emoties zich weer opstapelen en ik er net zo makkelijk weer aan toegeef. Een vicieuze cirkel is het. Verstandelijk weet ik dat ik het niet moet doen, want ik schiet er op lange termijn niets mee op (het geeft alleen maar meer zorgen na de roes) , maar mijn gevoel wil op korte termijn een uitlaatklep voor alle spanning en emoties. Tijdens het plukken 'spreekt' mijn verstand zich ook uit: niet doen, stop, tot hier en niet verder, je schiet er niets mee op. Meestal raak ik er alleen maar gefrustreerder door.



Libe Vervelend dat je ook last hebt gehad van angst en depressie. Ik hoop dat je daar inmiddels geen of minder last van hebt?

Fijn dat de pil je huid zo heeft verbeterd en daarmee ook het plukken verminderd is. Wat een goed idee om eerst even met een naadje te peilen of er wel wat te knijpen valt. Ik doe dat nu steeds met mijn vingers en zie dan gaandeweg wel wat ik meeneem om het zo maar te zeggen. Zo'n naaldje vraagt natuurlijk om meer precisie en je veroorzaakt geen littekens mits je het goed hanteert.



Van -vert Met zo'n vergrootspiegeltje heb ik een '' haat-liefdesverhouding '' haha . Liefde omdat je alle oneffenheden (vooral zwarte puntjes zijn favoriet) er in ziet die je bij een gangbare spiegel in de verste verte niet ziet. En ja, die gaan er dan uiteraard aan. En haat om dezelfde reden, want doordat je er alles in ziet is mijn huid vervolgens een levensgrote krentenbol. Mijn vriend gebruikt ook wel eens zo'n spiegeltje en vraag hem regelmatig om het te verstoppen zodra hij er klaar mee is. Laatst vond ik het spiegeltje tijdens het opruimen en vervolgens kwam er niets meer van opruimen....

Mijn vriend hoefde bij thuiskomst niet te vragen of ik het spiegeltje soms had gevonden. Zucht....



Biebeltje Vervelend en herkenbaar al die wondjes in het gezicht. Het springt zo in het oog en je kan moeilijk zeggen dat je je ergens aan hebt gestoten of iets dergelijks. Lastig hoor! Bij mij werkt het soms om de gevoelige plekjes/oneffenheden aan te tippen met een maskertje. Als je er dan aan zit blijft er gelijk wat van aan je vinger kleven haha. Niet vergeten om er weer af te halen als je naar buiten gaat.



Maud + Herkenbaar dat je je schaamt als je tijdens je werk met een rood uitgeslagen gezicht van het toilet komt. Ik heb dat altijd in pashokjes. En daar is het licht niet vaak gunstig, dus dan weet je het wel! Ik probeer altijd met mezelf af te spreken dat ik me focus op wat ik aan het passen ben en alleen daar naar mag kijken in de spiegel, maar regelmatig dwaalt mijn blik af. Ik kan me gelukkig vaak beperken tot 1 of 2 bultjes, waarna ik stevig over de aangedane plekjes heen wrijf in de hoop dat het rood weer beter over mijn gezicht verdeeld is.

Goed idee om elkaar via dit topic te supporten! Ik weet zeker dat je aankomende zaterdag een heel leuk feestje gaat krijgen en je niet ongemakkelijk hoeft te voelen over een bobbelig gezicht. Heel veel plezier!



Lalallief Goeie tip van dat elastiekje! Ik zal eens kijken in de keukenla. En anders heb ik nog wel een haarelastiekje. Zeker de moeite waard!



Labellei Ook vervelend en zeker vergelijkbaar wat jij hebt. Ik begrijp dat je eerst je andere psychische issues wilt oplossen. En allicht heeft dat uiteindelijk ook weer zijn uitwerking op het plukken aan je haar.

Goed idee van die spiegels! De psycholoog heeft me hierin ook als tip gegeven om 1 plek met mezelf af te spreken om aan mijn huid te zitten indien ik de verleiding niet kan weerstaan. Ik heb toevallig gekozen voor de spiegel waarin het licht het 'beste' valt, dus dat komt aardig overeen met jouw advies. Ik herken me ook erg in het feit dat je erger los gaat zodra je je een aantal dagen hebt ingehouden. Alsof de dwang het je dan 'betaalt' zet dat je het een aantal dagen hebt genegeerd. Mijn psycholoog heeft eveneens geopperd dat ik mezelf voor die dagen moet belonen. Ik was dat zelf toen vergeten omdat ik zo gefocust was op de dagen dat ik wél aan mijn huid zat en het registreren daarvan. Sinds een aantal dagen zet ik vinkjes in mijn agenda. En elk vinkje is 0,50 cent waard.



Nachtvlinder Vervelend dat je je ook zo moet beheersen. Lukt het om je te houden aan 1 keer per dag? Kan me voorstellen dat de zomer lastig is omdat je dan meer huid ziet en hebt om aan te zitten. Hoe probeer je dat dan binnen de perken te houden?



Vlindertje1991 Wat naar dat je psycholoog zo reageerde. Ze heeft dus geen passende oplossing voorgesteld? Misschien is het een idee om er een pleister op te plakken, dan kan het ook gelijk genezen. En niemand die zich afvraagt (buiten je familie en vriend om) waarom je daar een pleister hebt hoor! Als ik het zou zien zou ik denken: die is vast uitgeschoten met een mes! Als ik er überhaupt al wat over denk.



Adante36 Lukt het om je aandacht af te leiden naar je bovenarmen en benen? Het springt inderdaad minder in het oog, maar zomers zit je er misschien ook niet op te wachten met blote armen en benen. Maar nu het herfst is kan het niet zoveel kwaad.



Levin5 Oh jee, ik wil je met dit topic geen complex aanpraten hoor. Zolang je er psychisch niet zo onder lijdt hoef je er ook niet bij stil te staan hoor.

Erg herkenbaar dat je je kunt inhouden zolang er mensen bij zijn. Ik sta bij het uitzwaaien van een vriend of vriendin soms al te popelen om me weer terug te trekken in de badkamer. Vreselijk!



Tot zover weer even. Ik wens iedereen veel succes en we treffen elkaar wel weer op dit topic. Schroom niet om van je af te schrijven als je support of een luisterend oor nodig hebt.