Wat moet ik met de homeseksuele gevoelens van mijn vriend?

Lieve forummers,



Ik zit met een gecompliceerd probleem. Ik heb al veel Viva topics over dit onderwerp gelezen, maar uiteraard is elke situatie weer anders, en kwam ik tot de conclusie toch heel graag zelf de vraag te stellen.



Mijn vriend heeft homoseksuele gevoelens. Denk ik.

Vorig jaar kwam ik hierachter doordat ik zag dat foto's van hem op een online profiel stonden voor homoseksuele. Ook stonden er in zijn mailbox chatberichten van en naar andere mannen, die zeer seksueel waren en waaruit bleek dat hij naast chatten ook life beeldmateriaal uitwisselde met mannen. Ik schrok hier erg van, en besloot het met hem te bespreken. Hij reageerde zeer verontwaardigd, gaf aan niet te weten waar ik het over had, en toen ik hem ermee confronteerde zei hij dat hij al voor langere tijd last had van 'vreemde dingen' op zijn e-mail en rare mailtjes, en stelde te denken dat zijn computer door iemand gehackt werd. De foto's die erop stonden zou hij niet hebben gemaakt, maar kwamen mogelijk van een ex-vriendinnetje (hoewel ze duidelijk door hemzelf gemaakt leken te zijn door de invalshoek), en de gesprekken op zijn e-mail zouden niet van hem afkomstig zijn, maar van iemand die zijn e-mailadres had gebruikt en gehackt. Hij begon daarop onmiddellijk met het herprogrammeren van zijn computers om van alle 'virussen en hackers' af te zijn, en leek oprecht van streek dat iemand zo iets met hem zou doen.



Ik ben een zeer ruimdenkende vrouw, en vind het geen probleem een biseksuele vriend te hebben. Ik houd van hem zoals hij is, inclusief zijn vervelende trekjes. Op seksueel vlak zijn we heel erg vrij en los, en dat maakt alles leuk en spannend en ook zeer actief. Ik heb hem op het hart gedrukt, en hij weet dat ook heel goed, dat hij zich van mij niet hoeft te schamen voor wie hij is, maar dat ik eerlijkheid tegenover elkaar op dit punt wel belangrijk vind, omdat we niet kunnen doen alsof het geen invloed zou hebben op onze relatie. Desondanks bleef hij ontkennen. Ik heb toen zijn verhaal gelaten voor wat het is, en daarbij in mijn hoofd in het midden gelaten het klopte of niet. Er waren namelijk veel dingen die wezen op dat hij de waarheid sprak (zo was een van de chatgesprekken geregistreerd op een tijdstip waarvan ik zeker wist dat hij met mij was, en dus toen niet online kan zijn geweest), maar ook veel dingen die wezen op een leugen. Ik heb er toen genoegen mee genomen nooit de precieze waarheid over het onderwerp te weten, want wat moest ik anders.



Nu wil het feit dat er tegenwoordig weer dingen spelen. Zo vind ik regelmatig lingerie van mij op plekken waarvan ik zeker ben dat ik het er zelf niet heb neergelegd (in één van de chatgesprekken ging het over het dragen van lingerie van je vriendin) en ook mijn seksspeeltjes liggen soms niet op hun goede plek. In de geschiedenis van zijn computer vind ik weer homo-chatrooms en zie ik dat hij heeft ingelogd (en netjes uitgelogd) op een e-mailadres dat ik niet van hem ken. Eigenlijk spreken de feiten voor zich. Ook merk ik dat ik in de slaapkamer zijn sekslust een stuk minder goed kan verwekken dan vroeger. Het lukt me nog steeds, maar niet meer zo makkelijk als voorheen.



Het is nog steeds zo dat ik me niet bedreigd voel door deze seksuele gevoelens van hem. Dat we van elkaar houden staat buiten kijf, en dat hij nog steeds verliefd op me is en seksueel tot me is aangetrokken betwijfel ik voor geen moment. Ik vind het ook oprecht geen probleem dat hij opgewonden wordt van mannen. Ik zelf kan zelfs homoseksuelen mannen soms opwindend vinden, met name die waar je het verder niet van verwacht, dus het zou zelfs iets kunnen zijn dat we delen. Wél vind ik het lastig dat er geen eerlijkheid over bestaat, en dat hij zich hier kennelijk zo voor schaamt dat hij het nodig vind gigantische leugens te verzinnen om zijn eigenwaarde te beschermen. Kennelijk is hij niet zo ruimdenkend als ik. Ik zou het graag bespreekbaar maken, maar ik wil hem op geen enkele manier het gevoel geven dat hij beschaamd zou moeten zijn. Daarbij ben ik bang dat hij er opnieuw over liegt, en nog een leugen zou veel meer kapot maken dan me lief is. Ik heb geen harde bewijzen om hem mee te confronteren, want verplaatste spullen kun je niet bewijzen en computergeschiedenis verwijderd hij heel regelmatig.



Wat moet ik nou doen? Is er een uiterst subtiele manier om dit bespreekbaar te stellen? Of doe ik er goed aan om te wachten tot hij hier zelf over begint? Ik neem aan dat als je als man hier zo mee bezig bent, dat er wel een moment komt waarop je niet meer anders kan dan het vertellen. Hem kennende zou dat overigens nog jaren kunnen duren, hij is heel goed in het bewaren van geheimen. Soms denk ik ook dat ik het maar gewoon helemaal moet laten zitten; immers hebben de meeste van ons seksuele fantasieën die we te beschamend vinden om te delen met onze partner. Misschien is het alleen dat; een fantasie die ik verder met rust kan laten.



Sorry voor het lange verhaal! Ik hoop dat iemand me kan helpen.

Ik vind jullie echt geweldig geweest, ik heb heel veel goede reacties gelezen waar ik me geheel in kan vinden.



Maar ik weet nog steeds niet hoe ik het aan moet pakken. Hoe krijg je iemand aan de praat die écht niet wil praten? Dat is de pest met geheimen onder twee mensen: ook al weet je allebei hoe de realiteit in elkaar steekt, als de een niet bereid is om daar ook open over te zijn is er toch spraken van onduidelijkheid. Als ik bewijzen onder zijn neus schuif, dan ontkent hij ze gewoon. Ook als het niet mogelijk is om ze ontkennen. Dan doet hij het alsnog. Bijna alsof ik naar een wit vel papier wijst en hij vol blijft houden dat het zwart is. Kennelijk bereik ik niks met boos worden, niet met begripvol zijn, niet met luisteren, niet met streng zijn, niet met uiten (lees dreigen) dat onze relatie op die manier geen stand zal houden... Wat voor opties houd ik nou nog over? Hoe leer je iemand eerlijkheid en kwetsbaarheid als hij zijn hele leven al heeft geleerd en toegepast dat als je je voor de realiteit schaamt, je de realiteit 'gewoon een beetje aanpast'.



'Weg gaan', ja, die. Maar ik houd van hem en ondanks dit weet ik 100% zeker dat hij helemaal hoteldebotel van mij is. Ik wíl ook helemaal niet weg, als ik dat zou doen wordt ikzelf alsnog de dupe, dus daar los ik ook niks mee op.