Psyche
alle pijlers
flashbacks na een scheiding
zaterdag 9 augustus 2014 18:34
Een maand of zeven geleden ben ik vrij plotsklaps gescheiden. Een maand lang wilde mijn ex nadenken, nadat ik er achter kwam dat hij stiekem contact had met de vrouw met wie hij nu een relatie heeft. Na deze maand van nadenken - en verder een heel harmonieuze relatie van bijna twaalf jaar - was ik ineens alleen.
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
De afgelopen maanden stond ik volkomen in de survivalstand. Omdat het zo snel ging, denk ik, heb ik niet echt gerouwd. Mijn ex ging 'gewoon' weg bij onze dochter en mij en omdat het zo makkelijk leek te gaan, voor hem, durfde ik mijn enorme verdriet om dit verlies niet echt toe te laten. Ik duwde herinneringen snel weg, genoeg andere rottigheid om mee te dealen.
En nu, na zeven maanden, terwijl de ergste pijn nu wel weg zou moeten zijn, word ik echt gekweld door flashbacks van mijn huwelijk. Random herinneringen lijken het. Doorlopende beelden van twaalf jaar erg gelukkig zijn. Er zit geen enkele logica in, het is een caleidoscoop van plaatjes, filmpjes, woorden, momenten....
Zijn er mensen die dit herkennen? Dat je iemand zo verschrikkelijk mist door de beelden die je de hele dag door je onderbewuste gepresenteerd krijgt?
Ik wil mijn ex niet terug, ik heb vrede met het scheiden op zich maar word helemaal dol van de ongewenste trip down memory lane die ik continu maak.
Gisteren was het zo erg dat ik hem bijna belde. Om zijn stem even te horen, terwijl ik zelfs nooit gevraagd heb of hij het nog eens met me wilde proberen toen hij de scheiding aankondigde. Na meer dan een half jaar zou de ergste pijn toch weg moeten zijn zou je zeggen.
Vanzelfsprekend ben ik niet de enige die dit ervaart. Neem ik aan.
Hoe lang duurde dit bij jou?
Wat deed je er mee of misschien tegen?
Ik word er soms bijna fysiek onpasselijk van, kennen jullie dat?
zaterdag 22 november 2014 10:54
Lieve schat, STOP NU!!! met het zelfverwijt. Jou valt niks te verwijten. Jouw ex wel. Die heeft zijn dochter en jou laten vallen als een hete aardappel.
STOP!!! met je schuldgevoel! Jij bent er wél voor je dochter, zelfs nu je zelf zo slecht zit. Haar vader besloot zijn pik achterna te lopen. HIJ verdient de pijn en het verdriet en vooral het zelfverwijt dat jij nu hebt!!!
En bel dat crisisteam. Al was het alleen maar om een luisterend oor in het echt.
Lieve schat, wat zou ik graag alle schuldgevoelens en verwijten uit je hoofd willen masseren... Stevig, maar met liefde. Omdat ik een beetje hoe het voelt (mijn ex heeft mij niet verlaten maar ik heb wel veel zelfverwijt gehad, en nog elke dag verdriet, om wat ik de kinderen heb aangedaan door die vent als hun vader te kiezen).
STOP!!! met je schuldgevoel! Jij bent er wél voor je dochter, zelfs nu je zelf zo slecht zit. Haar vader besloot zijn pik achterna te lopen. HIJ verdient de pijn en het verdriet en vooral het zelfverwijt dat jij nu hebt!!!
En bel dat crisisteam. Al was het alleen maar om een luisterend oor in het echt.
Lieve schat, wat zou ik graag alle schuldgevoelens en verwijten uit je hoofd willen masseren... Stevig, maar met liefde. Omdat ik een beetje hoe het voelt (mijn ex heeft mij niet verlaten maar ik heb wel veel zelfverwijt gehad, en nog elke dag verdriet, om wat ik de kinderen heb aangedaan door die vent als hun vader te kiezen).
zaterdag 22 november 2014 10:57
Lieve Leo,
wat een gezegend mens ben jij met zo'n goede vriend! Fijn dat hij haarfijn aanvoelt dat je hem nu nodig hebt
Ik herken zo wat je schrijft, en wat je voelt. Hier inmiddels al wat jaren terug, maar kan het gevoel zo oproepen, en dat is kut. Ik kan je gelukkig ook vertellen dat het ooit beter wordt maar daar heb je nu niks aan helaas. Mijn dochter is zelf gaan bedenken dat ze van haar vader niet teveel moet verwachten, dan valt het ook niet tegen. En god, wat had ik dat graag willen voorkomen, dat ze zo zou denken. Maar ik heb hier op het forum geleerd dat dat zijn eigen aandeel is, dat ik daar niks aan kan veranderen.
Mocht F het fijn vinden om met een gelijke hierover te praten, dan mag ze ons altijd een berichtje doen, mijn dochter wil haar graag vertellen hoe zij ermee omgaat. Mss een stom aanbod, maar ze zijn van dezelfde leeftijd, mss voelt dat voor F wel fijn.
Probeer vandaag te genieten, te lachen om het kleiduiven schieten of iets anders absurds wat je vriend vast gaat bedenken
wat een gezegend mens ben jij met zo'n goede vriend! Fijn dat hij haarfijn aanvoelt dat je hem nu nodig hebt
Ik herken zo wat je schrijft, en wat je voelt. Hier inmiddels al wat jaren terug, maar kan het gevoel zo oproepen, en dat is kut. Ik kan je gelukkig ook vertellen dat het ooit beter wordt maar daar heb je nu niks aan helaas. Mijn dochter is zelf gaan bedenken dat ze van haar vader niet teveel moet verwachten, dan valt het ook niet tegen. En god, wat had ik dat graag willen voorkomen, dat ze zo zou denken. Maar ik heb hier op het forum geleerd dat dat zijn eigen aandeel is, dat ik daar niks aan kan veranderen.
Mocht F het fijn vinden om met een gelijke hierover te praten, dan mag ze ons altijd een berichtje doen, mijn dochter wil haar graag vertellen hoe zij ermee omgaat. Mss een stom aanbod, maar ze zijn van dezelfde leeftijd, mss voelt dat voor F wel fijn.
Probeer vandaag te genieten, te lachen om het kleiduiven schieten of iets anders absurds wat je vriend vast gaat bedenken
zaterdag 22 november 2014 11:15
Tegen de pijn dat het contact tussen vader en dochter verandert omdat de vader er voor kiest om fysiek elders te vertoeven kan ik geen oplossing bedenken.
Contact wordt anders als je elkaar niet meer regelmatig ziet, als je niet meer kunt giechelen om een chocolademelksnor bij het ontbijt en een mug die steeds net aan de jagende kat ontsnapt enz.
Maar het helpt als je er iets tegenover kunt stellen wat 'bewijst' dat de emotionele band het waard is en blijft om in te investeren. Bijvoorbeeld door elke week een lange brief, door een plaatjesverzameling waar je dagelijks een grappige of mooie foto van upload, van een dagelijks sms'je met goedemorgen of slaap lekker of een heen-en-weer telefoonspelltje als Wordfeud of draw something...Wat dan ook maar past. Het is moeilijk om iets goeds te vinden, iets wat na een poosje niet meer voelt als een kunstmatig surrogaat voor datgene wat verloren is gegaan.
Toch is het, vind ik, de taak van de ouder die afstand genomen heeft zijn/haar best te doen om zoiets te vinden, creëren en onderhouden.
Ik vind het niet gek, verwerpelijk of schokkend dat een vader uit eten is op zijn verjaardag. Ik vind het wel (mild uitgedrukt) 'verwonderlijk' dat hij zich niet beseft dat er een mes omgedraaid wordt in het toch al rauwe gevoel van zijn kind. Hij had deze pijn kunnen en moeten voorkomen. Ik kan alleen maar hopen dat hij leert om dit soort situaties voor te zijn... Want dat is niet zo moeilijk en wel zijn taak.
Contact wordt anders als je elkaar niet meer regelmatig ziet, als je niet meer kunt giechelen om een chocolademelksnor bij het ontbijt en een mug die steeds net aan de jagende kat ontsnapt enz.
Maar het helpt als je er iets tegenover kunt stellen wat 'bewijst' dat de emotionele band het waard is en blijft om in te investeren. Bijvoorbeeld door elke week een lange brief, door een plaatjesverzameling waar je dagelijks een grappige of mooie foto van upload, van een dagelijks sms'je met goedemorgen of slaap lekker of een heen-en-weer telefoonspelltje als Wordfeud of draw something...Wat dan ook maar past. Het is moeilijk om iets goeds te vinden, iets wat na een poosje niet meer voelt als een kunstmatig surrogaat voor datgene wat verloren is gegaan.
Toch is het, vind ik, de taak van de ouder die afstand genomen heeft zijn/haar best te doen om zoiets te vinden, creëren en onderhouden.
Ik vind het niet gek, verwerpelijk of schokkend dat een vader uit eten is op zijn verjaardag. Ik vind het wel (mild uitgedrukt) 'verwonderlijk' dat hij zich niet beseft dat er een mes omgedraaid wordt in het toch al rauwe gevoel van zijn kind. Hij had deze pijn kunnen en moeten voorkomen. Ik kan alleen maar hopen dat hij leert om dit soort situaties voor te zijn... Want dat is niet zo moeilijk en wel zijn taak.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 22 november 2014 12:38
zaterdag 22 november 2014 16:56
Ik heb geen woorden, behalve dat de beschrijving zoals je het nu doet precies is zoals ik het nu doe, waardoor ik meer het verdriet van de kinderen zie maar de oneerlijkheid en onduidelijkheid weg is. Wat mooi dat je op die plek bent. Wat pijnlijk ook. Nooit meer niet zuiver. Dat is een helpende manier hoor. Liefs.
zaterdag 22 november 2014 17:54
Leo, dit is geen kritiek verder, maar ik zag dat je eerder schreef dat de oorzaak van het verdriet van je dochter hier meeleest. Zou je, vanwege jezelf en je dochter te beschermen, niet beter een achterkamer op je facebook kunnen maken? En dat de mensen die nu meeschrijven hier via PB daar bij kunnen komen? Want ik kan me zo voorstellen dat dit gewoon niet lekker veilig meer voelt en je vindt de feedback die je hier krijgt wel fijn.
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 22 november 2014 18:31
Dat hoop ik ook, dat ie er nog eens wat van opsteekt als ie dan zo nodig moet meelezen. Leo, ik vind niet dat je je ergens naar een achterkamertje moet laten verjagen. Het forum is altijd jouw uitlaatklep geweest, dit is jouw ding, laat je niet wegjagen van iets wat jou lucht geeft. Jouw topics bloeien altijd op tot iets prachtigs, ik koester nog altijd een van de topics die jij geopend hebt. Laat dit ook opbloeien tot iets mooi.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zaterdag 22 november 2014 18:37
quote:MrsStanleyWalker schreef op 22 november 2014 @ 18:31:
Dat hoop ik ook, dat ie er nog eens wat van opsteekt als ie dan zo nodig moet meelezen. Leo, ik vind niet dat je je ergens naar een achterkamertje moet laten verjagen. Het forum is altijd jouw uitlaatklep geweest, dit is jouw ding, laat je niet wegjagen van iets wat jou lucht geeft. Jouw topics bloeien altijd op tot iets prachtigs, ik koester nog altijd een van de topics die jij geopend hebt. Laat dit ook opbloeien tot iets mooi. Helemaal eens.
Dat hoop ik ook, dat ie er nog eens wat van opsteekt als ie dan zo nodig moet meelezen. Leo, ik vind niet dat je je ergens naar een achterkamertje moet laten verjagen. Het forum is altijd jouw uitlaatklep geweest, dit is jouw ding, laat je niet wegjagen van iets wat jou lucht geeft. Jouw topics bloeien altijd op tot iets prachtigs, ik koester nog altijd een van de topics die jij geopend hebt. Laat dit ook opbloeien tot iets mooi. Helemaal eens.
zaterdag 22 november 2014 19:05
Maar het gaat niet alleen om Leo. Het gaat óók om dochter. En die moet in de weekenden overal maar mee dealen.
Als het nu al zo ellendig gaat, dan kan het misschien alleen maar erger worden...
Ik vind wegjagen een vervelend woord, het is kiezen voor veiligheid.
Als het nu al zo ellendig gaat, dan kan het misschien alleen maar erger worden...
Ik vind wegjagen een vervelend woord, het is kiezen voor veiligheid.
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 22 november 2014 19:08
zaterdag 22 november 2014 19:32
Ik snap wel wat je bedoeld, male. Maar dat wegjagen sloeg niet op jouw suggestie, maar op het meelezen van de bron van ellende. Dat is in mijn ogen de ex van Leo, daarmee was ze getrouwd en hij heeft hun gezin naar de klote geholpen. Ik weet niet of Leo het zo bedoelde overigens.
Ik denk dat Leo's meisje als ze ooit op dit forum of dit topic terecht komt, haar moeder zal herkennen zoals ze is. Maar misschien heb je ook wel gelijk, het kunnen ook haar klasgenoten zijn of andere mensen die dit mogelijk tegen haar kunnen gebruiken. Ik bekeek het inderdaad alleen vanuit Leo's oogpunt.
Ik denk dat Leo's meisje als ze ooit op dit forum of dit topic terecht komt, haar moeder zal herkennen zoals ze is. Maar misschien heb je ook wel gelijk, het kunnen ook haar klasgenoten zijn of andere mensen die dit mogelijk tegen haar kunnen gebruiken. Ik bekeek het inderdaad alleen vanuit Leo's oogpunt.
You know how I know? Because I reeaally think so!
zaterdag 22 november 2014 20:08
Dit schreef Leo eerder over dochter: Ik kan niet vertellen wat er precies speelt omdat ik weet dat de oorzaak van de ellende hier ook leest maar neem maar aan dat het echt niet goed gaat.
Daarom zou ik, met mijn vriendinnen van hier, naar een achterkamer gaan.
Niet omdat ik me weg liet jagen, maar om die meelezer geen munitie te geven.
Daarom zou ik, met mijn vriendinnen van hier, naar een achterkamer gaan.
Niet omdat ik me weg liet jagen, maar om die meelezer geen munitie te geven.
Stressed is just desserts spelled backwards
