Psyche
alle pijlers
Nog niet alles verwerkt, maar blijf ontkennen..
zondag 23 november 2014 07:24
lange tijd getwijfeld om hier alsnog een verhaal te plaatsen.. Maar doe het toch maar zodat ik het maar kwijt ben...
Ik heb geen goede jeugd gehad wat zich uitte in meerdere malen verkracht, geestelijke en lichamelijke mishandeling door vader, soms door moeder, kleineren, en drankgebruik van vader. Dit alles gebeurde vanaf toen ik een jaar of 14 was. Ik was in die tijd vaak buiten te vinden, ook omdat ik thuissituatie wegvluchtte. Maar buiten had ik 1 goede vriendin die achteraf niet al te goede invloed op mij had... En mij dingen oplegde. Er is in die tijd zoveel gebeurd, op dat moment kon ik geen kant op..
Toen ik 17 jaar was heb ik een einde gemaakt aan die vriendschap. Op dat moment besefte ik nog niet wat dat allemaal met mij deed. Maar had ik wel geregeld last van angst en hyperventilatie. Ik bleef het maar ontkennen en besteedde er niet veel aandacht aan. Wel ben ik toen naar een maatschappelijk werkster geweest om het te verwerken, maar heb het halverwege afgekapt..
In 2011 ging het helemaal mis. Ik kreeg meer en meer angst en was zo bang dat ik niet meer buiten kwam. Toen in therapie gegaan en het leek beter te gaan. Ik kwam weer buiten en deed weer dingen. Na een aantal sessies gestopt met therapie. Dacht dat ik over mijn angst heen was. Bang om flauw te vallen, alleen te zijn, in het donker etc. Toen naar een psycholoog geweest, en vanaf toen ging het met mijn angsten beter en deed ik alles weer.
Maar sinds mei van dit jaar ben ik weer in therapie gegaan om aan mezelf te werken. Al die tijd en nog steeds wel, doe/deed ik alsof er niets aan de hand was met mij. Ik bleef het maar ontkennen en hield mij zelf voor dat ik het allemaal wel had verwerkt. Ik was immers sterk en altijd positief en een doorzetter. En zocht veel afleiding om er niet aan hoeven te denken, en dat werkte uitstekend..
Maar nu kan ik er echt niet meer om heen, ik merk dat ik tot op de dag van vandaag er nog steeds last van heb. Zit nog steeds in therapie. Elke keer wordt er gevraagd hoe het met mij gaat, diep van binnen kan het beter, maar de eigenwijze ik, zei altijd ja hoor het gaat goed. Bang om weer geconfronteerd te worden, en die angst te voelen en om weer vragen voorgeschoteld te krijgen. Ook omdat ik mij er voor schaam en met niemand hierover wil en kan praten. Ik hou mij altijd groot..
Tot ongeveer 2 weken geleden. Misschien al wel langer, maar hield mezelf altijd al voor, dat er niks aan de hand was en het prima met mij ging. Maar ik ben nog steeds wel angstig maar dan op andere gebieden, ik ben snel geïrriteerd, en daarbij kan ik soms ook snel in een huilbui schieten als een collega iets zegt, wat hij waarschijnlijk niet zo bedoelt, maar ik het verkeerd op vat, maar ik hou mij in. Dit komt waarschijnlijk ook vanuit mijn verleden. Zelf als iemand per ongelijk mij aanraakt, schrik ik snel, of als iemand onverwachts om de hoek komt te kijken, kan ik schrikken, waarop altijd weer een reactie volgt van niet schrikken ik ben het maar.. En ik kan niet meer mezelf zijn, walg van mezelf, en laat maar over mij heen lopen. Ik kwam hiervoor wel voor mezelf op. Maar kan nu gewoon niet meer voor mezelf opkomen, durf dat niet.. En ik merk dat ik tegen meer problemen aan loop mbt mezelf. Heb laatste tijd nergens zin meer in en denk soms zelfs wat heeft dit nog voor zin?
Ik kan nu niet meer ontkennen dat het goed met mij gaat. Ik kan dit niet meer achter houden en ontkennen dat er niks is. Ik wordt steeds maar geconfronteerd met van alles en dat doet pijn. Sinds deze week lijkt het wel erger te zijn geworden. Ik ben stiller geworden en zit vaak voor me uit te staren en op sommige momenten komen die beelden toch weer tevoorschijn. En beleef ik alles weer.. Niet verwacht dat dit een nasleep kan zijn van alles.. Ik geloof dat niet.. En nog steeds blijf ik het ontkennen... Wil gewoon mijn oude ik weer terug... Vaak als ik mij boos voel of verdrietig, beschadig ik mezelf, wat weer oplucht, maar vervolgens schrik ik er ook van.
Ik heb ook nooit aangifte gedaan hiervan, maar wel een melding. Laatste tijd denk ik er wel over na om aangifte doen, maar het kan 15 jaar naar de gebeurtenis. Maar toch doe ik het niet, om niet weer die confrontatie aan te gaan.. Ik zie nu gewoon geen uitzicht meer... Zo hard gevochten voor alles.. en mezelf steeds maar voorgehouden dat het goed met mij gaat en er niks aan de hand was, alles maar ontkennen, maar nu kan ik er gewoon niet meer om heen..
Heb mijn therapeut ook al gemaild. Hij zegt dat ik nu pas alles besef wat er is gebeurd en dat het een grote impact op mij heeft maar dat het wel een goede stap is in mijn persoonlijke groei.. Ook dat geloof ik niet.. Ik hou mezelf steeds voor de gek. Kan aankomende dinsdag pas terecht bij de therapeut..
Wou even van mij afschrijven... wat is nu wijsheid op dit moment? Iemand een soort gelijke ervaring mee gemaakt?
Ik heb geen goede jeugd gehad wat zich uitte in meerdere malen verkracht, geestelijke en lichamelijke mishandeling door vader, soms door moeder, kleineren, en drankgebruik van vader. Dit alles gebeurde vanaf toen ik een jaar of 14 was. Ik was in die tijd vaak buiten te vinden, ook omdat ik thuissituatie wegvluchtte. Maar buiten had ik 1 goede vriendin die achteraf niet al te goede invloed op mij had... En mij dingen oplegde. Er is in die tijd zoveel gebeurd, op dat moment kon ik geen kant op..
Toen ik 17 jaar was heb ik een einde gemaakt aan die vriendschap. Op dat moment besefte ik nog niet wat dat allemaal met mij deed. Maar had ik wel geregeld last van angst en hyperventilatie. Ik bleef het maar ontkennen en besteedde er niet veel aandacht aan. Wel ben ik toen naar een maatschappelijk werkster geweest om het te verwerken, maar heb het halverwege afgekapt..
In 2011 ging het helemaal mis. Ik kreeg meer en meer angst en was zo bang dat ik niet meer buiten kwam. Toen in therapie gegaan en het leek beter te gaan. Ik kwam weer buiten en deed weer dingen. Na een aantal sessies gestopt met therapie. Dacht dat ik over mijn angst heen was. Bang om flauw te vallen, alleen te zijn, in het donker etc. Toen naar een psycholoog geweest, en vanaf toen ging het met mijn angsten beter en deed ik alles weer.
Maar sinds mei van dit jaar ben ik weer in therapie gegaan om aan mezelf te werken. Al die tijd en nog steeds wel, doe/deed ik alsof er niets aan de hand was met mij. Ik bleef het maar ontkennen en hield mij zelf voor dat ik het allemaal wel had verwerkt. Ik was immers sterk en altijd positief en een doorzetter. En zocht veel afleiding om er niet aan hoeven te denken, en dat werkte uitstekend..
Maar nu kan ik er echt niet meer om heen, ik merk dat ik tot op de dag van vandaag er nog steeds last van heb. Zit nog steeds in therapie. Elke keer wordt er gevraagd hoe het met mij gaat, diep van binnen kan het beter, maar de eigenwijze ik, zei altijd ja hoor het gaat goed. Bang om weer geconfronteerd te worden, en die angst te voelen en om weer vragen voorgeschoteld te krijgen. Ook omdat ik mij er voor schaam en met niemand hierover wil en kan praten. Ik hou mij altijd groot..
Tot ongeveer 2 weken geleden. Misschien al wel langer, maar hield mezelf altijd al voor, dat er niks aan de hand was en het prima met mij ging. Maar ik ben nog steeds wel angstig maar dan op andere gebieden, ik ben snel geïrriteerd, en daarbij kan ik soms ook snel in een huilbui schieten als een collega iets zegt, wat hij waarschijnlijk niet zo bedoelt, maar ik het verkeerd op vat, maar ik hou mij in. Dit komt waarschijnlijk ook vanuit mijn verleden. Zelf als iemand per ongelijk mij aanraakt, schrik ik snel, of als iemand onverwachts om de hoek komt te kijken, kan ik schrikken, waarop altijd weer een reactie volgt van niet schrikken ik ben het maar.. En ik kan niet meer mezelf zijn, walg van mezelf, en laat maar over mij heen lopen. Ik kwam hiervoor wel voor mezelf op. Maar kan nu gewoon niet meer voor mezelf opkomen, durf dat niet.. En ik merk dat ik tegen meer problemen aan loop mbt mezelf. Heb laatste tijd nergens zin meer in en denk soms zelfs wat heeft dit nog voor zin?
Ik kan nu niet meer ontkennen dat het goed met mij gaat. Ik kan dit niet meer achter houden en ontkennen dat er niks is. Ik wordt steeds maar geconfronteerd met van alles en dat doet pijn. Sinds deze week lijkt het wel erger te zijn geworden. Ik ben stiller geworden en zit vaak voor me uit te staren en op sommige momenten komen die beelden toch weer tevoorschijn. En beleef ik alles weer.. Niet verwacht dat dit een nasleep kan zijn van alles.. Ik geloof dat niet.. En nog steeds blijf ik het ontkennen... Wil gewoon mijn oude ik weer terug... Vaak als ik mij boos voel of verdrietig, beschadig ik mezelf, wat weer oplucht, maar vervolgens schrik ik er ook van.
Ik heb ook nooit aangifte gedaan hiervan, maar wel een melding. Laatste tijd denk ik er wel over na om aangifte doen, maar het kan 15 jaar naar de gebeurtenis. Maar toch doe ik het niet, om niet weer die confrontatie aan te gaan.. Ik zie nu gewoon geen uitzicht meer... Zo hard gevochten voor alles.. en mezelf steeds maar voorgehouden dat het goed met mij gaat en er niks aan de hand was, alles maar ontkennen, maar nu kan ik er gewoon niet meer om heen..
Heb mijn therapeut ook al gemaild. Hij zegt dat ik nu pas alles besef wat er is gebeurd en dat het een grote impact op mij heeft maar dat het wel een goede stap is in mijn persoonlijke groei.. Ook dat geloof ik niet.. Ik hou mezelf steeds voor de gek. Kan aankomende dinsdag pas terecht bij de therapeut..
Wou even van mij afschrijven... wat is nu wijsheid op dit moment? Iemand een soort gelijke ervaring mee gemaakt?
zondag 23 november 2014 08:47
Ik heb in de verste verste niet meegemaakt wat jij meemaakt maar een heel herkenbare reactie.
Het klinkt nu heel moeilijk maar wat er nu gebeurd is goed en laat zien dat je ondanks alles gezond bent.
Je begint te voelen.
Moeilijk om van afstand advies te geven maar wat mij hielp was: vertragen.
Als je in zo'n storm van gevoelens zit, getriggerd door iets wat een collega oid zegt, probeer dan voor jezelf eruit te gaan of niet gelijk te reageren. Ik heb veel aan bepaalde boeken gehad, mijn ervaring is dat je het voor een groot deel toch zelf moet doen.
Je bent al zover gekomen meis, dit klinkt niet gek. Het is iets waar je je hele leven aan zult blijven werken, omdat je een knokker bent en omdat je groeit kom je steeds nieuwe dingen tegen, maar dat kun je.
Het klinkt nu heel moeilijk maar wat er nu gebeurd is goed en laat zien dat je ondanks alles gezond bent.
Je begint te voelen.
Moeilijk om van afstand advies te geven maar wat mij hielp was: vertragen.
Als je in zo'n storm van gevoelens zit, getriggerd door iets wat een collega oid zegt, probeer dan voor jezelf eruit te gaan of niet gelijk te reageren. Ik heb veel aan bepaalde boeken gehad, mijn ervaring is dat je het voor een groot deel toch zelf moet doen.
Je bent al zover gekomen meis, dit klinkt niet gek. Het is iets waar je je hele leven aan zult blijven werken, omdat je een knokker bent en omdat je groeit kom je steeds nieuwe dingen tegen, maar dat kun je.
zondag 23 november 2014 09:14
Op deze pijler is een topic waar je heel veel herkenning en begrip zal vinden en je bent welkom om met ons mee te schrijven. Je bent niet alleen.
http://forum.viva.nl/foru ... sene/list_messages/196746
http://forum.viva.nl/foru ... sene/list_messages/196746
You know how I know? Because I reeaally think so!
zondag 23 november 2014 11:33
Pff jeetje wat heb je veel meegemaakt!
Als buitenstaander zou ik zeggen dat het eigenlijk niet meer dan logisch is dat je hier vroeg of laat in vast loopt.
Ik denk dat een belangrijkste eerste stap is erkennen dat het niet goed gaat.
En een tweede stap: eerlijk zijn tegenover anderen. Dat kan je therapeut zijn, maar ook andere mensen in je omgeving indien mogelijk.
Ten slotte, heb je wel eens aan EMDR gedacht? Zelf geen ervaring mee maar klinkt erg passend bij de beschrijving van je klachten (het opnieuw beleven, veel intense negatieve ervaringen, enzovoorts..)
Als buitenstaander zou ik zeggen dat het eigenlijk niet meer dan logisch is dat je hier vroeg of laat in vast loopt.
Ik denk dat een belangrijkste eerste stap is erkennen dat het niet goed gaat.
En een tweede stap: eerlijk zijn tegenover anderen. Dat kan je therapeut zijn, maar ook andere mensen in je omgeving indien mogelijk.
Ten slotte, heb je wel eens aan EMDR gedacht? Zelf geen ervaring mee maar klinkt erg passend bij de beschrijving van je klachten (het opnieuw beleven, veel intense negatieve ervaringen, enzovoorts..)
zondag 23 november 2014 11:45
Dat erkennen ben ik mee bezig, maar wil het alsnog niet geloven... Maar durf het met niemand over te praten.. Heel soms als er wordt gevraagd hoe het gaat, wil ik nog wel eens zeggen van het kan beter, waarop er wordt gevraagd of wat is er dan? waarop ik antwoord oh niks bijzonders.. Bang om dan weer allemaal vragen te krijgen voorgeschoteld.. En dat ik mij er voor schaam...
Maar ook tegenover mijn therapeut vindt ik dat moeilijk... Omdat ik mij er voor schaam en niet wil en durf er over te praten... en bang ben om er alsnog mee geconfronteerd te worden.. Maar ik denk dat ik mezelf vanaf nu niet meer voor de gek moet houden en niet steeds moet zeggen dat het goed gaat...
Aan EMDR heb ik wel gedacht, maar ik ben bang wat ik daar van zal voelen om daar nog erger mee geconfronteerd te worden..
Maar ook tegenover mijn therapeut vindt ik dat moeilijk... Omdat ik mij er voor schaam en niet wil en durf er over te praten... en bang ben om er alsnog mee geconfronteerd te worden.. Maar ik denk dat ik mezelf vanaf nu niet meer voor de gek moet houden en niet steeds moet zeggen dat het goed gaat...
Aan EMDR heb ik wel gedacht, maar ik ben bang wat ik daar van zal voelen om daar nog erger mee geconfronteerd te worden..
zondag 23 november 2014 11:56
Kan me voorstellen dat je bij zulke heftige ervaringen een enorme angst hebt om ermee geconfronteerd te worden! Dat is per definitie zo denk ik.. Super moeilijk lijkt me!
Ik kan me voorstellen dat dat ook niet in één keer kan. Tegelijkertijd denk ik wel dat dat uiteindelijk wel goed is.
Angst wordt vaak minder bij blootstelling/ exposure. Bij trauma-ervaringen kan dat middels EMDR of imaginaire exposure. Dat zijn beide heel intense en moeilijke behandelingen, maar wel vaak heel werkzaam.
Maar je kunt ook een eerste stap zetten door bij je huisarts of je therapeut aan te geven dat je last hebt van ervaringen in het verleden, maar het nog wel heel lastig en moeilijk vindt om daar bij stil te moeten staan. Misschien kan de HA of psycholoog je meer informatie geven zodat je langzaam na kunt denken aan deze vormen van behandeling. Of dat je langzaam kunt wennen aan het aanpakken van je problemen. Of misschien kun je wel een soort 'pre-therapie' krijgen, waarbij je de verschillende ervaringen in kaart gaat brengen voor jezelf, zonder inhoudelijk te diep op deze ervaringen in te gaan.
Ik denk dat je moet onthouden dat er niks moet en dat je altijd zelf kunt kiezen wat je wel en niet wel en waar je wel of niet aan toe bent. Bovendien zullen therapeuten die bijvoorbeeld EMDR o.i.d. toepassen juist ook ervaringen hebben met allerlei ontzettend heftige trauma's. Dus die zullen je angst en schaamte zeker herkennen en daarmee om weten te gaan.
Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan voor jou, dat snap ik. Maar ik gun het je wel om uiteindelijk een dergelijke stap te kunnen zetten omdat ik denk dat je je daar veel beter door kunt gaan voelen!
(Overigens geef ik gewoon mijn mening op basis van mijn eigen kennis etc., maar wil ik niet de plaats van een professional innemen!)
Sterkte!
Ik kan me voorstellen dat dat ook niet in één keer kan. Tegelijkertijd denk ik wel dat dat uiteindelijk wel goed is.
Angst wordt vaak minder bij blootstelling/ exposure. Bij trauma-ervaringen kan dat middels EMDR of imaginaire exposure. Dat zijn beide heel intense en moeilijke behandelingen, maar wel vaak heel werkzaam.
Maar je kunt ook een eerste stap zetten door bij je huisarts of je therapeut aan te geven dat je last hebt van ervaringen in het verleden, maar het nog wel heel lastig en moeilijk vindt om daar bij stil te moeten staan. Misschien kan de HA of psycholoog je meer informatie geven zodat je langzaam na kunt denken aan deze vormen van behandeling. Of dat je langzaam kunt wennen aan het aanpakken van je problemen. Of misschien kun je wel een soort 'pre-therapie' krijgen, waarbij je de verschillende ervaringen in kaart gaat brengen voor jezelf, zonder inhoudelijk te diep op deze ervaringen in te gaan.
Ik denk dat je moet onthouden dat er niks moet en dat je altijd zelf kunt kiezen wat je wel en niet wel en waar je wel of niet aan toe bent. Bovendien zullen therapeuten die bijvoorbeeld EMDR o.i.d. toepassen juist ook ervaringen hebben met allerlei ontzettend heftige trauma's. Dus die zullen je angst en schaamte zeker herkennen en daarmee om weten te gaan.
Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan voor jou, dat snap ik. Maar ik gun het je wel om uiteindelijk een dergelijke stap te kunnen zetten omdat ik denk dat je je daar veel beter door kunt gaan voelen!
(Overigens geef ik gewoon mijn mening op basis van mijn eigen kennis etc., maar wil ik niet de plaats van een professional innemen!)
Sterkte!
zondag 23 november 2014 13:51
Pfff, heftig hoor. Ik herken wel wat dingen. Ik heb last van chronisch ptss. Heb je een diagnose gekregen eigenlijk? Dat je jezelf beschadigt, klinkt of je aan borderliner persoonlijkheidsstoornis lijdt. Dat symptoom zie je, volgens mij, vooral bij borderliner. Als je dat hebt, is het moeilijk om vertrouwen te krijgen in een therapeut. Je ziet bij mensen met borderliner dat ze steeds stoppen met therapie en dan weer een nieuwe beginnen. Heeft te maken met slecht kunnen hechten en daardoor mensen niet kunnen vertrouwen. Heb je die diagnose? Dat is een hele ernstige aandoening. Maar ik denk dat je ook last zou kunnen hebben van ptss, misschien ook een angst of paniekstoornis. Kortom, jij hebt hulp nodig.
Dat mag en dat is heel noodzakelijk. Je hoeft je daar niet voor te schamen, wat jij meemaakt is echt heel erg moeilijk. Dat kan niemand alleen hoor. Je bent veel te dapper door aan het stappen nu. En er komt ooit een einde aan je reserves. Dus als ik jou was, zou ik alle hulp aangrijpen en er zelf ook om gaan vragen.
Ik heb heel lang doorgestapt. Ik ben nu afgekeurd, voor 80-100%, dat is in 2008 gebeurd. Maar in 2000 zat ik ook bij de keuringsarts, die me volledig afkeurde. Ik heb toen terug gebeld en gevraagd of ik het toch niet nog eens mocht proberen. Ik ben wel blij dat ik dat heb gedaan maar ik kan nu echt niet meer werken. Ik ben nu 40 en heb me erbij neergelegd dat ik mijn beperkingen heb. Ik gebruik medicatie, wat ontzettend goed helpt. Kan ik je echt aanraden, antidepressiva en sederende medicatie. Dat maakt een heel verschil in levenskwaliteit. Maar doe niet zoals ik heb gedaan, maar door blijven gaan zonder hulp te vragen. Want dan loop je echt vast.
Ik volg geen therapie meer maar ik hoor goeie dingen over EMDR. Maar ook een gewone therapeut of coach zou goed zijn voor je. Ik wil je aanraden om te proberen bij een therapeut te blijven, al denk je dat het weinig zin heeft. Het is belangrijk dat je mensen gaat leren vertrouwen en dat lukt het best als je langer volhoudt.
Maar je moet echt niet denken dat je je aanstelt hoor. Ik zou niet je hele verhaal aan je collega's vertellen, omdat dat misschien wat te intiem is. Maar tegen vrienden en familie, je hoeft je niet groot te houden want je hebt echt een probleem waar je hulp voor nodig hebt. Zoals je schrijft, doe je me denken aan mezelf toen ik er nog middenin zat, in de hysterie en chaos. Je kunt je heel anders voelen dan je nu doet, echt waar. Toen ik mijn eerste oxazepam nam, dacht ik, okeeeee, zo voelt het dus om ontspannen te zijn. Dat had ik eigenlijk nooit eerder ervaren. Dus wees lief voor jezelf en zoek hulp. Je verdient het.
Dat mag en dat is heel noodzakelijk. Je hoeft je daar niet voor te schamen, wat jij meemaakt is echt heel erg moeilijk. Dat kan niemand alleen hoor. Je bent veel te dapper door aan het stappen nu. En er komt ooit een einde aan je reserves. Dus als ik jou was, zou ik alle hulp aangrijpen en er zelf ook om gaan vragen.
Ik heb heel lang doorgestapt. Ik ben nu afgekeurd, voor 80-100%, dat is in 2008 gebeurd. Maar in 2000 zat ik ook bij de keuringsarts, die me volledig afkeurde. Ik heb toen terug gebeld en gevraagd of ik het toch niet nog eens mocht proberen. Ik ben wel blij dat ik dat heb gedaan maar ik kan nu echt niet meer werken. Ik ben nu 40 en heb me erbij neergelegd dat ik mijn beperkingen heb. Ik gebruik medicatie, wat ontzettend goed helpt. Kan ik je echt aanraden, antidepressiva en sederende medicatie. Dat maakt een heel verschil in levenskwaliteit. Maar doe niet zoals ik heb gedaan, maar door blijven gaan zonder hulp te vragen. Want dan loop je echt vast.
Ik volg geen therapie meer maar ik hoor goeie dingen over EMDR. Maar ook een gewone therapeut of coach zou goed zijn voor je. Ik wil je aanraden om te proberen bij een therapeut te blijven, al denk je dat het weinig zin heeft. Het is belangrijk dat je mensen gaat leren vertrouwen en dat lukt het best als je langer volhoudt.
Maar je moet echt niet denken dat je je aanstelt hoor. Ik zou niet je hele verhaal aan je collega's vertellen, omdat dat misschien wat te intiem is. Maar tegen vrienden en familie, je hoeft je niet groot te houden want je hebt echt een probleem waar je hulp voor nodig hebt. Zoals je schrijft, doe je me denken aan mezelf toen ik er nog middenin zat, in de hysterie en chaos. Je kunt je heel anders voelen dan je nu doet, echt waar. Toen ik mijn eerste oxazepam nam, dacht ik, okeeeee, zo voelt het dus om ontspannen te zijn. Dat had ik eigenlijk nooit eerder ervaren. Dus wees lief voor jezelf en zoek hulp. Je verdient het.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
zondag 23 november 2014 14:02
Ik heb wel de diagnose Ptss gekregen, ik heb geen borderline!
En heb ook angstaanvallen, alhoewel ik daar nu wel gedeeltelijk van af ben.. Ik ken mezelf gewoon niet meer terug
Ik ben soms eigenwijs, want ik dacht dat ik het wel verder alleen af kon en daarom ben ik gestopt met de therapie omdat ik mij toen destijds ook heel erg goed voelde en toch bleef ontkennen dat er niks aan de hand was...
Werd er van de week gevraagd op het werk, waar ik moest invallen, dat ik wat stil was, en meer voor mezelf mag opkomen, op dat moment doet het pijn om dat te horen, omdat ik keihard bezig ben om aan mezelf te werken, maar nu er niet meer om heen kan dat het niet goed met me gaat... dit is frustrerend... Terwijl ik altijd de schijn heb opgehouden en vrolijk was, sociaal was en met iedereen gewoon kon communiceren maar dat lukt me niet meer...
Maar zoals nu zie ik niet echt meer een vooruitzicht omdat ik altijd hard heb gevochten en sterk in mijn schoenen heb gestaan... Ik heb nu nog steeds dezelfde therapeut die ik hiervoor ook al had en die weet gelukkig alles van mij af, dus dat scheelt wel weer..
En altijd probeer ik het te ontvluchten, afleiding zoeken om er maar niet aan te hoeven denken... En dat voelde even goed omdat ik mijn gedachten ergens anders op heb gezet, voor even voelt dat goed...
Ik zal het dinsdag wel even met mijn therapeut overleggen..
En heb ook angstaanvallen, alhoewel ik daar nu wel gedeeltelijk van af ben.. Ik ken mezelf gewoon niet meer terug
Ik ben soms eigenwijs, want ik dacht dat ik het wel verder alleen af kon en daarom ben ik gestopt met de therapie omdat ik mij toen destijds ook heel erg goed voelde en toch bleef ontkennen dat er niks aan de hand was...
Werd er van de week gevraagd op het werk, waar ik moest invallen, dat ik wat stil was, en meer voor mezelf mag opkomen, op dat moment doet het pijn om dat te horen, omdat ik keihard bezig ben om aan mezelf te werken, maar nu er niet meer om heen kan dat het niet goed met me gaat... dit is frustrerend... Terwijl ik altijd de schijn heb opgehouden en vrolijk was, sociaal was en met iedereen gewoon kon communiceren maar dat lukt me niet meer...
Maar zoals nu zie ik niet echt meer een vooruitzicht omdat ik altijd hard heb gevochten en sterk in mijn schoenen heb gestaan... Ik heb nu nog steeds dezelfde therapeut die ik hiervoor ook al had en die weet gelukkig alles van mij af, dus dat scheelt wel weer..
En altijd probeer ik het te ontvluchten, afleiding zoeken om er maar niet aan te hoeven denken... En dat voelde even goed omdat ik mijn gedachten ergens anders op heb gezet, voor even voelt dat goed...
Ik zal het dinsdag wel even met mijn therapeut overleggen..
zondag 23 november 2014 15:12
Misschien kun je dat aan je therapeut vragen, of het zou kunnen dat je aan borderline lijdt. Twee dingen doen me daaraan denken, de zelfbeschadiging en dat je steeds stopt met therapie. Ik heb een tijdje gemaild met iemand die aan borderline leed. En je verhaal doet me aan haar denken. Ik vind een diagnose wel belangrijk, ik weet niet of je aan borderline lijdt maar als dat wel zo is, lijkt het me wel belangrijk om te weten voor je behandeling.
Het is geen schande, zo'n diagnose. Maar ik weet zelf ook wel dat het moeilijk te accepteren is, dat je aan een ernstige, psychische aandoening lijdt. Ptss is ook al ernstig natuurlijk. Ik heb ook een gegeneraliseerde angststoornis en een paniekstoornis. En een depressieve stoornis. Het is een hele rij. Maar ik ben er intussen achter dat ze wel kloppen. Ik dacht zelf dat ik ook bipolair zou kunnen zijn. Maar dat ben ik niet. Mijn vriend wel. En die is nog steeds aan het worstelen daarmee. Hij wil geen label of etiket, wie wel? Maar het is wel zo dat je een probleem moeilijk op kan lossen als je niet precies weet hoe het zit of als je die niet erkent.
En hoe denk je over medicatie, kan zijn dat ik eroverheen heb gelezen hoor. Voor je angsten kan dat echt heel goed helpen. Ik stond ervan te kijken iig wat het met me deed toen ik me eindelijk wat kon ontspannen. Dan praat je ook makkelijker.
Wat doe je om je spanning te laten verminderen verder? Heb je wel eens ademhalingsoefeningen geprobeerd? Het kan al helpen bij angst en paniek om comfortabel te gaan zitten of liggen en dan zo langzaam en diep mogelijk gaan ademen. Bij flashbacks zeg ik hardop versjes of liedjes op in mijn hoofd en probeer mezelf dan zoveel mogelijk af te leiden. Ik heb daar gelukkig veel minder last van sinds ik de juiste medicatie gebruik. Ik zeg het omdat ik het je gun dat je je beter gaat voelen, want je voelt je erg rot nu en dat kan anders.
Het is geen schande, zo'n diagnose. Maar ik weet zelf ook wel dat het moeilijk te accepteren is, dat je aan een ernstige, psychische aandoening lijdt. Ptss is ook al ernstig natuurlijk. Ik heb ook een gegeneraliseerde angststoornis en een paniekstoornis. En een depressieve stoornis. Het is een hele rij. Maar ik ben er intussen achter dat ze wel kloppen. Ik dacht zelf dat ik ook bipolair zou kunnen zijn. Maar dat ben ik niet. Mijn vriend wel. En die is nog steeds aan het worstelen daarmee. Hij wil geen label of etiket, wie wel? Maar het is wel zo dat je een probleem moeilijk op kan lossen als je niet precies weet hoe het zit of als je die niet erkent.
En hoe denk je over medicatie, kan zijn dat ik eroverheen heb gelezen hoor. Voor je angsten kan dat echt heel goed helpen. Ik stond ervan te kijken iig wat het met me deed toen ik me eindelijk wat kon ontspannen. Dan praat je ook makkelijker.
Wat doe je om je spanning te laten verminderen verder? Heb je wel eens ademhalingsoefeningen geprobeerd? Het kan al helpen bij angst en paniek om comfortabel te gaan zitten of liggen en dan zo langzaam en diep mogelijk gaan ademen. Bij flashbacks zeg ik hardop versjes of liedjes op in mijn hoofd en probeer mezelf dan zoveel mogelijk af te leiden. Ik heb daar gelukkig veel minder last van sinds ik de juiste medicatie gebruik. Ik zeg het omdat ik het je gun dat je je beter gaat voelen, want je voelt je erg rot nu en dat kan anders.
Mensen kunnen alleen zichzelf redden.
