flashbacks na een scheiding

Fijn om te horen. Ik hoop zo dat het zo mag blijven, lieverd. Ik hoop dat je vannacht een goede nacht hebt. Slaap lekker alvast, morgen is je lieve meisje er weer.

Ben oprecht blij te horen dat het weer wat beter met je gaat.

Uiteindelijk komt het wel goed, alleen gaat dat met ups en veel downs.

Slaap ze!

Eleonora, ik las hoe slecht het met je dochter gaat. Ik heb met mijn dochter ook zo'n periode meegemaakt. Heel gevoelig meisje dat met vrijwel niemand deelt wat er in haar omgaat.

Door hoe het contact met haar vader verliep was ze helemaal de weg kwijt. Ze was bang voor hem, boos op hem en tegelijk hield ze ook van hem. Het liep zo hoog op dat ze haar leven niet meer leuk vond en het voor haar niet meer hoefde. Ze wilde er liever maar van af zijn. Vreselijk om mee te maken.

Psycholoog werkte niet, wilde ze ook niet. Ik ben met haar naar een hele goede kindercoach gegaan, en die maakte contact met haar. Daar praatte ze wel. Het was ook de eerste die ik meemaakte die werkelijk vanuit het kind dacht. En ze maakte het probleem kleiner en hielp haar om anders te kijken. Heeft enorm geholpen.

Na het eerste gesprek vroeg mijn dochter wanneer we daar weer een keer konden gaan praten de spanning was er af en vanaf dat moment ging het beter.

Mocht je meer willen weten mag je me altijd een pb sturen.



Hoe dan ook veel sterkte, het is zo erg om je kind zo wanhopig te zien. Fij. Dat ze jou als moeder heeft.

Leo, ik heb al heel lang niet veel gedaan op en met het forum. Ik lees dan nu ook dit topic (voor nu alleen het openingsbericht) en schrik me wezenloos. Niemand verdient dit maar als iemand het zeker niet verdient, dan ben jij dat wel. Het woord droeftoeter komt in me op (van jou gepikt). Je schrijft over flashbacks. Dat herken ik van toen mijn moeder overleed. Nog vele maanden daarna draaide ik alles wat was gebeurd, als een film in mijn hoofd af. Een slow motion film welteverstaan. Achteraf gezien denk ik dat het, wat mij betreft, een onderdeel van het rouwproces was. Een scheiding is ook een proces waarin je afscheid neemt van wat is geweest. Ik vond dat het voelde alsof ik een 1001 puzzelstukjes op me afgevuurd kreeg en dat ik de puzzel weer compleet moest maken. Ik denk aan je dochter waar je zó trots op bent en lief hebt, dat jouw moederhart wel uit je borst moet exploderen. Ik denk aan je en aan je dochter en ik stuur jullie een dikke kus.

Jee lieve Leo, wat rot om te lezen dat je zo in de put zat de afgelopen dagen. Ik gun je zoveel meer en zoveel beter, voor jou en voor je dochter, die er toch ook niks aan kan doen. Gelukkig lees ik nu ook dat het wel weer beter gaat. Snel een hek installeren tegen Beowulf en zijn kudde!

Ik schoot even vol, wat naar dat het zo loopt allemaal.. Ik denk ook dat je het goed doet. Je kunt zijn keuzes wel gaan verbloemen, maar dan heeft je dochter 2 onbetrouwbare ouders.. Of ze daar nou bij gebaat is? Stoken, of teveel vertellen is wat anders. Je doet het denk prima! Mijn hart breekt, voor jou en je dochter. Fijn dat je vriend er was. Vrienden kunnen veel verschil maken..



Dat beeld van je dochter met haar weekendtas op school, dat is afschuwelijk. Confronterend voor mij ook, ik wil dat voorkomen, fiets dan wel een keer extra.. Ik wil niet dat ze daar zo staan! Kun je dat voorkomen? Kan hij niet een klein stukje omrijden, omdat haar niet te hoeven laten doen?

Hoe gaat het nu met jou, Leo? Gaat het nog steeds beter? Er wordt aan jullie gedacht hier.

Hoi Leo, ik ben al een tijdje een meelezer van je topic. Heb je in het verleden vaak lieve en waardevolle adviezen zien geven aan anderen en vind het vreselijk voor je wat er nu aan de hand is. Ik heb destijds vooral je berichten aan Hova gelezen. Omdat ik destijds in dezelfde situatie zat, heb ik veel meegeschreven op het forum, o.a. in het topic Tja dat was het dan van Allalone. Ik heb ook een aantal vrouwen ontmoet van dat topic en heb er leuke vriendinnen aan over gehouden. Ook Hova heb ik ontmoet.

Ik ben dus helaas ook een ervaringsdeskundige. Mijn ex verliet mij -en daarmee ook ons kind dat destijds net 3 jaar was geworden- voor een ander. Al diverse keren in de relatie ging hij vreemd, dat is dan weer een verschil tussen jouw situatie en die van mij, hoewel ik je wel eens heb zien schrijven over dat je bij je ex ook in het verleden seksueel getinte correspondentie ontdekte, die ik meen nogal expliciet, plat en banaal was. Of was dat een vorige relatie? In ieder geval, ik had net als jij willen vechten voor ons huwelijk, maar het was trekken aan een dood paard. Ik ben veel voorgelogen en later in het scheidingsproces ook o.a. financieel bedrogen. Bij ons was het een echte vechtscheiding helaas. Hoe graag ik ook wilde dat het soepel en redelijk zou gaan, dat wilde hij helemaal niet. En ik had echt geen keus meer helaas, ik moest....wilde ik niet compleet in elkaar getrapt worden (niet letterlijk). De dingen die hij deed, zorgden nl. ook voor een onveilige situatie voor ons kind en ik moest ervoor gaan staan, tegen hem vechten. Vreselijk was het. Ik heb nog nooit zo diep gezeten als toen, heb echt de bodem geraakt. Ook ik heb slaappillen moeten slikken.



Nu 3 jaar later, gaan mijn ex en ik redelijk tot goed met elkaar om. We hebben gelukkig het tij kunnen keren en een streep gezet onder dat wat er allemaal is gebeurd. Niet dat ik ooit vergeet wat er gebeurd is en wat hij heeft gedaan. Verre van dat. Ik weet precies wie ik voor me heb tegenwoordig. Het is dus deels gespeeld van mijn kant, als ik er nl. weer aan terugdenk, voel ik weer dat enorme verdriet, de wanhoop, die vreselijke boosheid, ja haat zelfs om wat hij deed en dat hij dat kon. Mijn ex verliet niet alleen zijn gezin maar viel het ook aan. Maar voor ons kind dat veel van zijn papa houdt, ben ik er overheen gestapt. Hij heeft recht op zijn papa en mag van zijn papa houden. Ik heb zelfs redelijk tot goed contact met de vrouw voor wie hij ons verliet. Ik zie nu dat zij goed is voor ons kind. Ze is lief voor hem en geeft echt om hem, dat zie ik. Ons kind heeft haar ook in zijn hart gesloten. En dat mag ook. Wie ben ik om voor ons kind te beslissen van wie hij mag houden en van wie niet? Wat ik hem enorm gun, is dat hij een groep mensen om hem heen heeft die om hem geeft, van hem houdt en hij van hen. Ik zie hem zo graag gelukkig.



Feit is nl. dat hij dat tot op de dag van vandaag niet is. Hij heeft verdriet van de scheiding. Nog steeds geeft hij aan dat hij zo graag wil dat papa en mama weer bij elkaar komen. Nog steeds huilt hij soms om het feit dat hij altijd iemand moet missen. Dat is een enorm verdriet voor zo'n kleintje. Ik vind het erg dat hij op deze leeftijd al te dealen heeft met zo'n verdriet. Nog steeds heeft hij moeite met de overgang, als hij bij papa is geweest, wil hij niet naar mama en andersom. Hij wil wel graag naar de andere ouder toe maar weet dat hij dan de ander weer moet missen. Iedere keer is hij net weer gewend en heeft zijn draai gevonden en dan moet hij weer verkassen.



Ik zelf heb ook nog steeds te maken met de flashbacks zoals jij ze noemt. Ze worden wel minder, dat wel. Maar nog steeds kan ik ineens weer huilen als ik een bepaald liedje hoor of als er een herinnering boven komt. Nog steeds mis ik af en toe dat gezin, dat we toch waren. Nog steeds kan ik af en toe boos worden als ik denk aan hoe hij zijn gezin in de steek liet. Hoe makkelijk hij een ander leven opbouwde, niet meer omkeek.

Ik weet niet meer wie het schreef (Wiebeltje?) maar het is een van de ergste gebeurtenissen die je kunnen gebeuren, vind ik. Het is de basis die wegvalt. De impact ervan op ons kind is enorm. Ik kan alleen maar hopen dat hij hier goed uit gaat komen. Maar dat hij er een tik van heeft gekregen, is zeker. Je stukje over je dochter, hoe ze met haar tasje op het schoolplein liep, haar gezicht betrokken en al een paar dagen van te voren gespannen, kwamen heel erg bij me binnen. Wat een verdriet voor zo'n kind. Een scheiding hakt er zo in. Voor ons als volwassenen, maar het meeste voor de kinderen. De gevolgen zijn voor het kind.



Ook jij komt hier overheen. Met een wond die waarschijnlijk nooit meer helemaal heelt. Met helaas een nog vollere rugzak en een illusie armer. Maar je komt er echt overheen. Ik wens jou en je dochter veel kracht toe.

Wat een lieve post, Tascha.

Voor jou, en voor Leo

Beste Eleonora,



Al tijden vroeg ik me af hoe het met je zou gaan. En nu pas kom ik dit topic tegen.

Fijn dat je je hart aan het luchten bent.



Wat vervelend hoe het gaat met jou en je dochter.

Ik denk aan je.

Elmervrouw, dank je wel...voor jou ook een dikke knuffel!

En liefde is er.



Stay strong! Niet tegen de klippen op, wel zo dat je je ene voet voor de andere kunt zetten.



Babystapjes lieverd. En heel veel babystapjes is straks een grote afstand.



Rustig aan. Je doet het goed.

Lieve Leo,

Even een kort berichtje om je te laten weten dat ik aan je denk en met je meeleef.

Ik post niet zo heel veel op het moment maar ik lees je nog steeds geregeld.

Heel veel sterkte de komende (feest)periode en een dikke knuffel voor jou en je dochtertje. Ontzettend moeilijk waar je nu doorheen gaat.

Ik geef je een roosje m'n roosje

......

quote:Eleonora schreef op 01 december 2014 @ 08:00:

Ik vind het soms bijna belachelijk dat ik zó veel verdriet heb om één iemand, die me ook nog eens ontzettend belazerde, ook tijdens onze relatie.Maar klopt dat wel? Je hebt toch niet alleen verdriet om hem? Wel door hem, maar dat is iets anders. Je hebt verdriet om F, om haar verdriet en omdat je haar moet missen. Verdriet om het verlies van je gezin, je basis, verdriet om het beschadigd vertrouwen. Verdriet om je huis, je werk, dromen die niet zijn uitgekomen. Nou ja, vul zelf maar aan.

Ik heb niet zoveel woorden voor je vandaag, maar wel een oprechte knuffel, t komt goed echt ooit. Hoop dat je het lichtpuntje blijft zien.

voor jou en je dochter

Niet gescheiden maar ik herken het wel. Ik probeer er een fijn feest van te maken voor onze jongste, maar met name oud & nieuw vind ik erg lastig. Gelukkig nieuw jaar! Is voor ons meer; nou maar hopen dat we dit jaar weer een beetje fatsoenlijk doorkomen zonder al te veel ellende.

Ik herken het wel. Jarenlang vrijgezel, als enige in de familie. En elke keer kwam ik weer in mijn eentje opdagen.

Gedichten dat ik zo zielig en alleen was. Elk jaar weer.

Met de kerst mijn uiterste best doen te kunnen werken. Drong mij gewoon op aan mijn werkgever



Veel verdrietige dagen gekend, dus het zijn dan helemaal geen "feestdagen".





Het is letterlijk doorbijten. Januari is een opluchting.