Burnout en PTSS: damn, wat voel ik me rot

Hallo,



Ongeveer 3 weken geleden is het geknapt bij me: na lange tijd enorm moe te zijn geweest, veel op mijn tenen gelopen en geen mogelijkheden zien om wat bij te kunnen tanken was het op. De opmerking van mijn zoontje dat ik nooit thuis was, en áls ik er was ik altijd alleen maar moe en druk ben, gaf me het laatste zetje. Ik klapte volledig in en kon alleen nog maar huilen.

Nadat ik bij de huisarts was geweest, die dacht dat ik tegen een burnout aan zat, ben ik uiteindelijk via mijn werkgever bij een psychologenpraktijk beland en na een aantal intakegesprekken en vragenlijsten heb ik inmiddels de diagnose: burnout en PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom).

Aankomende week begin ik met mijn behandelplan bij de psycholoog. Ik krijg cognitieve gedragstherapie en EMDR. Hoewel ik de EMDR-thearpie doodeng vind (wordt ingezet voor PTSS) zie ik wel dat er iets moet gebeuren en volgens hen is EMDR hier het meest geschikt voor.



Waar ik op dit moment het meeste moeite mee heb, is dat ik me zó ontzettend rot voel. Ik zit dus nu al ruim 3 weken thuis en naar verwachting blijf ik thuis tot aan het eind van het jaar. Ik doe amper wat, afgezien van wat huishoudelijke taken. En toch ben ik zo vreselijk moe en doet mijn lijf pijn (zere schouders, nek en arm). Het zal mogelijk de spanning zijn.

Ik vind het zo moeilijk om te merken dat ik nu zo ben: zo lusteloos, beetje down en neerslachtig, schiet snel uit mijn slof naar mijn zoontje en zit voor mijn gevoel zo vol. Mijn hoofd zit zo vol.



Ik heb de meest lieve, zorgzame partner die ik me maar wensen kan, maar ook richting hem kan ik het nauwelijks opbrengen om mijn oude ik te zijn. Ik ben niet langer vrolijk, gezellig, liefdevol. Ik ben alleen nog maar moe en mat. Ik word gék van dit gevoel. Voel me constant schuldig en tekortschieten. Als moeder, als partner, als werkneemster.



Soms maak ik me zorgen: ga ik ooit nog weer de oude worden? De psycholoog zei dat de EMDR-therapie er voor zal zorgen dat ik me - voordat het beter wordt - eerst nog rotter zal gaan voelen. Dat m.n. de eerste 3 dagen na de behandeling me mogelijk flink uit balans zullen brengen en me het gevoel zullen geven alsof ik geen grip meer op mijn leven heb. Maar..dat gevoel heb ik nú al. Ik voel me nu al zo stuurloos en baal zo van mezelf.



Is dit herkenbaar voor iemand? Is er iemand die dit ook heeft gehad misschien en me misschien wat op kan beuren en gerust kan stellen? Ik wil hier zo graag vanaf en mezelf weer worden.

Ik vind het fijn om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Ik merk dat dit ne helpt.



Zometeen vertrek ik voor mijn 1e afspraak. Heb inmiddels 2 intakes gehad. Mogelijk dus dat ze nú al met de EMDR beginnen? Pffff, daar was ik nog ff niet op voorbereid. Merk dat ik vreselijk nerveus wordt. Maar goed, mss ook nog niet. Ik zal het zo wel zien.



Ik vind het moeilijk om nu 'ziek' thuis te zitten. Ik voel me niet ziek. Ik voel me eerder bezwaard. Pffff...Nou, op naar de therapie.

Pffff, wat een deceptie



Vanochtend naar de psych geweest. Na 2 eerdere intakes zou vandaag mijn behandelplan starten met de aan mij gekoppelde behandelaar.

Ik heb het gesprek gehad met haar (zij is nu de 3e psychy die ik daar spreek). Omdat uit eerdere intakes naar voren was gekomen dat ik een burnout heb, maar ook PTSS is vanuit hen geadviseerd om te werken met cognitieve gedragstherapie en EMDR.

Omdat ik dus dacht dat ik vandaag de 1e sessie met mijn vaste behandelaar had, heb ik wederom (voor de 3e keer) mijn verhaal uit de doeken gedaan. Verteld dat de burnout de aanleiding was, dat ik ben ingestort en op aangeven van mijn werkgever met burnout klachten bij hen (psych.praktijk) terecht ben gekomen. Tijdens de 1e intake kwam al pratende de PTSS naar voren die later door een 2e psych bevestigd werd.

IK dacht dus vandaag dat we hiermee aan de slag zouden gaan. Hoewel ik enorm tegen EMDR op zie heb ik me er wel voor open gesteld. Ik heb daarom vandaag meer in detail verteld wat er speelt/gespeeld heeft. Ik vond dit erg moeilijk en behoorlijk heftig, maar ik zag het als een aanloop, een begin voor de EMDR.



Aan het eind van het gesprek rondde de behandelaar af door te zeggen dat ik huiwerkopdrachten meekreeg rondom de burnout. Toen ik aangaf dat ik m.n. zo hoop dat ik van alles rondom de PTSS af kom, ondanks dat ik zo opzie tegen de EMDR, zei ze dat een evt. EMDR therapie door (weer) een ander zou worden gedaan, maar dat dat nog niet zeker was.



Ik was/ben zo leeg. Ik merk dat ik behoorlijk van slag ben door de dingen die ik vandaag verteld heb, maar die vooralsnog in elk geval niet aan de orde zijn. Ik heb contact met ze gezocht en mijn teleurstelling besproken met ze. Ze vertelde dat ze eerst met mijn burnout aan de slag willen, omdat dat mijn oorspronkelijke diagnose was. Daarbij is het nodig dat ik eerst stabieler en evenwichtiger wordt, voordat ze een evt. EMDR traject kunnen opstarten. Ze vroeg mij of ik zo graag EMDR wil?! Euh... nee!!! Ik heb gezegd dat dat hún advies was en dat ik me door hen laat leiden.

UIteindelijk afgesproken dat ik volgende week terug kom en we dan aan de slag gaan met de burnout. Daarnaast bespreekt ze met haar leidinggevende of ik later ook EMDR kan krijgen. Mocht dat het geval zijn dan zet ze me daarna op een wachtlijst, want er was maar niet zo 1-2-3 plaats.



Pffff, wat een kater zeg! Wat een K-dag! Merk dat ik flink van m'n padje ben. De dingen die ik verteld heb, die weer boven komen, mijn lijf wat daar direct op reageert en daarna de constatering dat dit voorlopig nog even voor niks is geweest...