Lotgenoten gezocht: Ik heb een kind van een narcist.

Als jouw zoon aangeeft dat ie zijn vader mist, dan zou ik dat serieus nemen!

Ach ja, en dan doucht je zoon zich toch niet in dat weekend dat hij bij je ex is. En is er helemaal geen eten in zijn huis dan? Eet hij zelf niet? Geeft hij dan dat hele weekend je kind wat minstens vijf jaar is en best zelf kan aangeven te willen eten dan nog niks?

quote:Loesje108 schreef op 22 mei 2014 @ 09:23:

Inmiddels is mijn ex hopelijk in gaan zien dat dit echt niet kan en heeft hij nu ik er echt niet meer ben wel ineens een baan en gaat het naar zijn zeggen allemaal heel goed en zullen dit soort dingen nooit meer gebeuren.

Dat klinkt -op zich- goed toch? Geef hem maar het voordeel van de twijfel en laat hij zich maar bewijzen in het 'goed gaan'. Hou een oogje in het zeil en mocht je signalen krijgt van je zoon dat de situatie toch schadelijk voor hem is, trek dan aan de bel bij de daarvoor bedoelde instanties (maar speel geen eigen rechter!).

Ik hoop dat je zoon een fijne band kan opbouwen met zijn vader in de tijd die samen door zullen brengen. Het zal hem alleen maar ten goede komen.

Loesje108... hoop dat je dit leest en reageert. Heb speciaal een account aangemaakt omdat ik zo veel herken in je verhaal. Ik bescherm mijn jonge kind ook zoveel mogelijk. Zou ik je kunnen mailen? Met mijn verhaal? Hier nog geen omgangsregeling maar ik offer veel op. Toch zal ik moeten geloven aan een omgangsregeling. Als je hier een pb kunt sturen? Of je mailadres of ik het mijne weg kan zetten? Ik zoek zo hard naar lotgenoten...

HOi Loesje,

Helaas is dit topic sinds een week 3 niet meer zo actief, maar ik wil je toch even schrijven.

Ik herken heel heel veel in je verhaal. Ik heb tussen pag 1 en deze pagina niet veel gelezen, maar dat komt omdat ik al ZO veel gelezen heb en ook hier veel van me af geschreven heb, dat ik wel een beetje weet inmiddels wat er geschreven is in dit topic.

Wat mij in de eerste reacties meteen opviel is het sceptische van een aantal forummers, dat je zelf geen label 'narcist' mag opplakken, maar net als jij heb ik er diep diep ingezeten en tijdschriften, het hele internet en zelfs vele boeken die over dit onderwerp gaan, gelezen en dan weet je gewoon: dit gaat 100% over hem. En inderdaad, met hem is niets aan de hand, het ligt altijd aan anderen (mij/jou in het bijzonder). Hij zal niet naar een psych / therapeut gaan en áls hij gaat (zoals mijn ex, maar dat was meer om de kunnen dealen met zijn boosheid op al die stomme mensen om hem heen) dan is narcisme lastig te diagnosticeren -omdat ze zo handig kunnen praten- en áls het al gediagnosticeerd wordt, klopt het niet in hun ogen en doen ze er niets aan.... heeeeel lastig dus, om officieel die diagnose te hebben over je ex. En toch staan er boeken, tijdschriften, websites en dus ook fora over vol...



Als je níet in zo'n relatie hebt gezeten dan is het voor de meeste mensen niet voor te stellen....

Met name de mensen in een langdurige gelukkige relatie zonder dit soort relatieverleden, kunnen erg makkelijk oordelen, snappen niet dat je een relatie niet gewoon verbreekt als die niet goed is...



Ik ben erg tegen dat onbegrip aangelopen. Achteraf gezien zelfs van lieve invoelende mensen die dichtbij me stonden.

Slechts een enkeling die iets soortgelijks had meegemaakt, snapte precies wat ik bedoelde, waarom je er maar niet uit los komt, zeker niet met een kind, en de put steeds dieper wordt...



En hoe gek het ook klinkt: ondanks alles, mis ik hem, mis ik eigenlijk de vader van mijn zoon, ik mis vooral ons drieën.

Hoe beroerd het vaak ook was, als het even goed ging was alles goudomrand. Ik blijk iemand te zijn die een gezin schijnbaar als hoogste doel had. Verder maakte het me niet zoveel uit, gewoon een leuke man, leuk huisje, kind, reisjes maken samen etc...



Maar ook al heb ik heel veel heimwee, idealiseer is het verleden en hem, eb ik telkens de neiging mezelf de schuld te geven voor zijn nare gedrag en huil ik nog elke dag (ook al is het meer dan een jaar geleden dat ik daar voor het laatst sliep) ik wéét dat het kansloos was.....



Maar ja, we hebben een kind dus ook ik zit aan hem vast. Het is soms een nachtmerrie.

Communicatie is bij ons ook heel lastig (mede doordat ik nog zo boos en gekwetst ben en hij gewoon is... wie hij is) en met een bepaalde regelmaat liggen we dus weer in de clinch, zelf met het minimale, hoogstnodige contact dat we tegenwoordig hebben. Bij elk onverwacht belletje van hem krijg ik acuut trillende handen en buikpijn... bang wat er gaat komen, wat hij gaat zeggen of vragen, bang voor mijn eigen emoties en zijn boosheid en onredelijkheid.

Hij heeft geen idee, denk ik, door welke hel ik ben gegaan en regelmatig nog ga...



Loesje, ik ben blij voor je dat je de relatie beëindigd hebt. Dan heb je iig niet meer de ongelooflijke stress van het dagelijks met een man leven die je geen liefde kan geven; die zo onzeker is en zo'n minderwaardigheidscomplex heeft dat hij een groot masker heeft opgezet om er maar niets van te laten merken, maar ondertussen daarom alleen nog maar met zichzelf bezig is en jou totaal verwaarloosd en erger nog dan dat.... je weet weet ik bedoel.



Ook al ben ik te lag gebleven omdat een gezin mn hoogste dieaal was, het had ook te maken met angst voor het gat dat komen zou. In dat gat zit ik nog, mijn gezin was mijn basis, zelfs een liefdeloze man was meer basis dan wat ik nu voel, maar toch gaat het een stuk beter met me.... Ik zie er beter uit, voel me vaker beter, heb meestal geen buikpijn meer, kom weer wat aan en ben ook weer beter gezelschap want ik kan het nu ook weer over andere dingen hebben...



Dus het is beter zo.

Maar met die man(nen) zullen we moeten dealen...

Mijn zoontje gaat daar 2 nachten per week heen en om en om een dagje in het weekend.

Ook ik had/heb redenen om me zorgen et maken over het welzijn van mijn kind, maar ik heb daar ook veel over gelezen en gepraat. Het is toch meestal (!) zo dat het nóg schadelijker is je kind zijn vader te onthouden... maar in ons geval was er geen sprake van fysiek geweld. Wel van drugs en psychisch terreur (waar zijn oudere kinderen onder leden/lijden).



Toch laat ik mn zoon er heen gaan sinds eind augustus vorig jaar en houd ik goed in de gaten hoe hij terug komt en probeer ik soms een beetje te polsen hoe het daar gaat. Maar ik heb nog niets geks gezien. Hij gaat op zich graag, is altijd leuk en schoon aangekleed, heeft altijd goed eten mee naar school, komt op tijd halen en brengen etc....

Ik geef mijn ex dus nog even het voordeel van de twijfel.



Ik weet niet precies hoe gek jou ex is... die van mij is behoorlijk debiel, maar die van jouw ws nog erger (mbt fysiek geweld etc).



En het is nl aannemelijk dat veel kinderen idd schade oplopen door iemand in het gezin met narcisme (oftewel zwaar narcistische trekken)...



Het is een hele moeilijke situatie...

Ik weet er alles van.....

Remover, ik ben ook op zoek naar lotgenoten, omdat het zo iets specifieks is.

Als je wilt kun je met mij ook contact opnemen.



Ik ben vorig jaar overigens ook in therapie geweest tegen relatieverslaving (omdat ik er mar niet uit los kwam) en daar heb ik ook gehoord van een aantal praatgroepen speciaal voor )met name) vrouwen die in soortgelijek situaties zitten/zaten.



Zoals bv de Norwoodgroep

[quote]klussertje schreef op 17 juni 2014 @ 00:41:

HOi Loesje,

Helaas is dit topic sinds een week 3 niet meer zo actief, maar ik wil je toch even schrijven.

Ik herken heel heel veel in je verhaal. Ik heb tussen pag 1 en deze pagina niet veel gelezen, maar dat komt omdat ik al ZO veel gelezen heb en ook hier veel van me af geschreven heb, dat ik wel een beetje weet inmiddels wat er geschreven is in dit topic.

Wat mij in de eerste reacties meteen opviel is het sceptische van een aantal forummers, dat je zelf geen label 'narcist' mag opplakken, maar net als jij heb ik er diep diep ingezeten en tijdschriften, het hele internet en zelfs vele boeken die over dit onderwerp gaan, gelezen en dan weet je gewoon: dit gaat 100% over hem. En inderdaad, met hem is niets aan de hand, het ligt altijd aan anderen (mij/jou in het bijzonder). Hij zal niet naar een psych / therapeut gaan en áls hij gaat (zoals mijn ex, maar dat was meer om de kunnen dealen met zijn boosheid op al die stomme mensen om hem heen) dan is narcisme lastig te diagnosticeren -omdat ze zo handig kunnen praten- en áls het al gediagnosticeerd wordt, klopt het niet in hun ogen en doen ze er niets aan.... heeeeel lastig dus, om officieel die diagnose te hebben over je ex. En toch staan er boeken, tijdschriften, websites en dus ook fora over vol...



Als je níet in zo'n relatie hebt gezeten dan is het voor de meeste mensen niet voor te stellen....

Met name de mensen in een langdurige gelukkige relatie zonder dit soort relatieverleden, kunnen erg makkelijk oordelen, snappen niet dat je een relatie niet gewoon verbreekt als die niet goed is...



Ik ben erg tegen dat onbegrip aangelopen. Achteraf gezien zelfs van lieve invoelende mensen die dichtbij me stonden.

Slechts een enkeling die iets soortgelijks had meegemaakt, snapte precies wat ik bedoelde, waarom je er maar niet uit los komt, zeker niet met een kind, en de put steeds dieper wordt...



En hoe gek het ook klinkt: ondanks alles, mis ik hem, mis ik eigenlijk de vader van mijn zoon, ik mis vooral ons drieën.

Hoe beroerd het vaak ook was, als het even goed ging was alles goudomrand. Ik blijk iemand te zijn die een gezin schijnbaar als hoogste doel had. Verder maakte het me niet zoveel uit, gewoon een leuke man, leuk huisje, kind, reisjes maken samen etc...



Maar ook al heb ik heel veel heimwee, idealiseer is het verleden en hem, eb ik telkens de neiging mezelf de schuld te geven voor zijn nare gedrag en huil ik nog elke dag (ook al is het meer dan een jaar geleden dat ik daar voor het laatst sliep) ik wéét dat het kansloos was.....



Maar ja, we hebben een kind dus ook ik zit aan hem vast. Het is soms een nachtmerrie.

Communicatie is bij ons ook heel lastig (mede doordat ik nog zo boos en gekwetst ben en hij gewoon is... wie hij is) en met een bepaalde regelmaat liggen we dus weer in de clinch, zelf met het minimale, hoogstnodige contact dat we tegenwoordig hebben. Bij elk onverwacht belletje van hem krijg ik acuut trillende handen en buikpijn... bang wat er gaat komen, wat hij gaat zeggen of vragen, bang voor mijn eigen emoties en zijn boosheid en onredelijkheid.

Hij heeft geen idee, denk ik, door welke hel ik ben gegaan en regelmatig nog ga...



Loesje, ik ben blij voor je dat je de relatie beëindigd hebt. Dan heb je iig niet meer de ongelooflijke stress van het dagelijks met een man leven die je geen liefde kan geven; die zo onzeker is en zo'n minderwaardigheidscomplex heeft dat hij een groot masker heeft opgezet om er maar niets van te laten merken, maar ondertussen daarom alleen nog maar met zichzelf bezig is en jou totaal verwaarloosd en erger nog dan dat.... je weet weet ik bedoel.



Ook al ben ik te lag gebleven omdat een gezin mn hoogste dieaal was, het had ook te maken met angst voor het gat dat komen zou. In dat gat zit ik nog, mijn gezin was mijn basis, zelfs een liefdeloze man was meer basis dan wat ik nu voel, maar toch gaat het een stuk beter met me.... Ik zie er beter uit, voel me vaker beter, heb meestal geen buikpijn meer, kom weer wat aan en ben ook weer beter gezelschap want ik kan het nu ook weer over andere dingen hebben...



Dus het is beter zo.

Maar met die man(nen) zullen we moeten dealen...

Mijn zoontje gaat daar 2 nachten per week heen en om en om een dagje in het weekend.

Ook ik had/heb redenen om me zorgen et maken over het welzijn van mijn kind, maar ik heb daar ook veel over gelezen en gepraat. Het is toch meestal (!) zo dat het nóg schadelijker is je kind zijn vader te onthouden... maar in ons geval was er geen sprake van fysiek geweld. Wel van drugs en psychisch terreur (waar zijn oudere kinderen onder leden/lijden).



Toch laat ik mn zoon er heen gaan sinds eind augustus vorig jaar en houd ik goed in de gaten hoe hij terug komt en probeer ik soms een beetje te polsen hoe het daar gaat. Maar ik heb nog niets geks gezien. Hij gaat op zich graag, is altijd leuk en schoon aangekleed, heeft altijd goed eten mee naar school, komt op tijd halen en brengen etc....

Ik geef mijn ex dus nog even het voordeel van de twijfel.



Ik weet niet precies hoe gek jou ex is... die van mij is behoorlijk debiel, maar die van jouw ws nog erger (mbt fysiek geweld etc).



En het is nl aannemelijk dat veel kinderen idd schade oplopen door iemand in het gezin met narcisme (oftewel zwaar narcistische trekken)...



Het is een hele moeilijke situatie...

Ik weet er alles van..... [/quote



Klussertje dit kan zo mijn verhaal worden

Maanden later....

Na al die tijd nog steeds (zo nu en dan) mee bezig. Mijn narcistische ex. En alleen maar omdat we samen een kind hebben en die daar vaak naar toe gaat. Dus het is een terugkomend iets. Een blok aan m'n been. Heel surrealistisch. Een man met wie ik eigenlijk regelmatig zou moeten overleggen ivm onze zoon, maar met wie dat gewoon niet gaat (loopt weg, hangt op, laat z'n nieuwe vriendin boze smsjes sturen -ook dom van haar trouwens- of laat haar de telefoon opnemen en mij toeschreeuwen -terwijl ik eigenlijk nooit bel, alleen om onze zoon enz enz)



Ik ben erg benieuwd, Samia en Loesje108 hoe het met jullie gaat?



Mij kun je (als je wilt) een pb sturen, het is heftige materie waar we mee te maken hebben dus lotgenoten vinden vind ik ook erg fijn.

Pb's sturen kan door op het tekstballonnetje te klikken onder de Avatar.

Je kunt onder ;Mijn Vivaforum; (ofzo) od dat hoofdje bovenin de balk, instellen of je dat wilt of niet. Jullie hebben dat beiden niet ingesteld zag ik...



Hieronder uitleg van Viva:



Kan ik een andere forummer een privebericht sturen?

Het verzenden van een privebericht naar een medeforummer is mogelijk als deze forummer heeft aangegeven deze priveberichten te willen ontvangen. Of je wel of geen prive-berichten wilt ontvangen kun je aangeven op Mijn Viva [link aankoppelen]. Of een andere gebruiker een privebericht kan ontvangen zie je aan de icoontjes onder de avatar. Als degene die je een bericht wilt sturen de PB-functie aan heeft staan kun je klikken op het plusje links onder zijn/haar avatar.



Liefs, Klussertje

Je kan via Babousjka Goodheart op Facebook een vrienden verzoek doen en vragen naar de geheime groep lotgenoten slachtoffers nps en kwaadaardig narcisme.



Daar zijn lotgenoten met hun problematiek en ondersteunen en helpen elkaar.

Het is afgesloten voor de buitenwereld dus je kan je er veilig voelen.

Hi, ik zit helaas in hetzelfde schuitje. Net een zoontje van 11 weken en ben nu sinds 5 weken bij mijn ex vandaan. Hij dreigt, bedreigd en wil allerlei rechten, terwijl hij amper naar zijn zoon omkijkt. Wij waren niet getrouwd of samenwonend, maar hij heeft de kleine wel erkend. Ik zit met mijn handen in het haar want ik vertrouw hem niet toe aan mijn ex. Alles bij hem draait om hem en die kleine is puur een middel om mee te pronken naar de buitenwereld en de mensen te laten denken dat hij zo'n goede vader is terwijl ik wel beter weet. Hij is behoorlijk agressief en is snel geirriteerd wat gewoon niet gunstig is bij zo'n klein mannetje. Wie zit er ook in zo'n soortgelijke situatie? Loesje misschien kunnen we samen eens brainstormen?

quote:remover schreef op 26 mei 2014 @ 13:14:

Loesje108... hoop dat je dit leest en reageert. Heb speciaal een account aangemaakt omdat ik zo veel herken in je verhaal. Ik bescherm mijn jonge kind ook zoveel mogelijk. Zou ik je kunnen mailen? Met mijn verhaal? Hier nog geen omgangsregeling maar ik offer veel op. Toch zal ik moeten geloven aan een omgangsregeling. Als je hier een pb kunt sturen? Of je mailadres of ik het mijne weg kan zetten? Ik zoek zo hard naar lotgenoten...Hi Remover, ik zou graag met je in contact komen, ik heb helaas hetzelde probleem

Hallo Loesje108,

Ondanks dat dit forum al een poosje niet meer is gebruikt, hoop ik toch dat deze reactie nog bij jou binnenkomt.

Ik begrijp heel veel van wat jij beschrijft, maar ook van de "negatieve" reacties van anderen. Iemand die het zelf niet heeft meegemaakt, kan hier zich ook geen enkele voorstelling van maken. Heel graag kom ik privé met jou in contact. Groetjes Rainbow

Zeer herkenbaar verhaal dit. En ik ga niet zover dat het hier of bij een van de andere reageersters het geval is. Maar ook mijn ex en haar moeder hebben mij beschuldigd van narcisme. Zo overtuigend zelfs dat ik aan mijzelf en de mensen om mij heen begon te twijfelen. Want ook die waren allen narcisten aldus hun. Het een en ander leidde naast de scheiding tot zoveel problemen dat ik mij inderdaad heb aangemeld bij de hulpverlening. Daar ben ik uitgebreid onderzocht.



En wat bleek tot mijn stomme verbazing. Ik was gelukkig een emotioneel stabiel persoon waar, op de stress van de scheiding en alle beschuldigingen van ex-lief na, niets mis mee was. Ex-lief is inmiddels gediagnostiseerd met PTSS, en ook haar moeder bleek daar ineens mee te kampen. En ook die heeft de vaders van al haar kinderen narcisme verweten en zonder de kinderen achtergelaten.



Beide willen overigens geen therapie ondergaan om de klachten/symptomen te verhelpen of te verzachten. Hiervoor worden diverse redenen keer op keer aangevoerd. Inmiddels heeft een bevriende deskundige uitgelegd dat dit mogelijk te verklaren is omdat na het behandelen van de PTSS mogelijk onderliggende stoornissen aan het licht komen. En borderline zou gezien de symptomen een mogelijke diagnose kunnen zijn.



Maar zoals andere reageersters al stellen, ook ik ben geen psycholoog of psychiater. Wat ik met dit verhaal wil duidelijk maken dat je moet oppassen met het toedichten van psychische stoornissen aan je ex, de ouder van je kinderen. Je gaat dingen verklaren aan de hand van de symptomen die je op internet leest. En daarmee ga je zorgen en doemscenario's vormen die je onbewust op je kinderen overbrengt. En daarmee beschadig je de band die jou kind met de andere ouder opbouwt.



Dit houdt dus ook in dat je zeer terughoudend moet zijn met, zoals de TO het noemt, het waken op afstand. Komen je kinderen verzorgd en vrolijk terug van een bezoek aan de andere ouder, TOP! En ga ze niet uithoren over wat er allemaal gebeurt is. Onbewust ga je vragen naar wat je wilt horen. En daarmee je zorgen vergroten. En wat nog schadelijker is, je brengt je kinderen in een loyaliteitsconflict. Kinderen houden onvoorwaardelijk van hun beide ouders. Door je kinderen na een bezoek uit te horen gaan ze geleidelijk aan steeds minder vertellen om de ander ouder te beschermen. Daar mag je een kind niet mee belasten. En sowieso zul jij je alleen maar meer zorgen gaan maken over alles dat je kinderen niet meer vertellen.



Kijk naar jezelf en werk aan je zelf. Een scheiding heeft twee kanten van een medaille. Aan jou kant kun je werken, aan die van je ex niet. Natuurlijk ben je waakzaam voor mishandeling. Maar als daar geen tekenen voor zijn dan is dit ook vaak niet het geval.



En bovenal wil ik het verhaal van een vader uit een lotgenotengroep die ik bezoek hier aanhalen. Hij had diverse gewelddadige aanvaringen gehad met de moeder van zijn kinderen. Is maandenlang door politie en hulpverlening behandeld als agressieveling. Contact en straatverboden volgden elkaar op. Inmiddels is de aap uit de mouw. Zijn verhaal dat hij zichzelf en de kinderen verdedigde klopte. Moeder heeft inmiddels alleen begeleide omgang met de kinderen nadat ze die na de scheiding begon te slaan. En ze wordt behandeld voor agressieregulatie. Ze had er blijkbaar zelf niet eens bij stilgestaan dat alles bij haar begon, en niet bij de vader die ze ook allerlei psychische aandoeningen verweet.

Rot voor je.



Bij mij heeft de rechter na uitgebreid onderzoek vader het gezag en voor onbepaalde tijd recht op omgang ontnomen. De rechter zag gezien vaders opstelling niet eens gronden voor begeleide omgang. Deze beslissing neemt een rechter alleen als dit in het belang van het kind is en echt niet anders kan.

De reactie van mijn ex: hij vindt zichzelf een geweldige vader.....

En ik hoop van harte dat de rechter in jullie geval gelijk had. Ik ken ook een casus waarin de rechter de moeder het gezag ontnam en de omgang tot onbepaalde tijd ontzegde. Ondermeer een vlucht naar het buitenland terwijl er een OTS uitgesproken was in een gezinssituatie waarbij moeder alleen het gezag had droegen bij aan die situatie. Maar ook verregaande verwaarlozing voor die vlucht waren redenen om tot een dermate vergaande maatregel over te gaan. Na teruggeleiding kreeg vader het eenzijdige gezag. Inmiddels is de status dat na eindeloos, en kosteloos, procederen van moeder er nu sprake is van gezamenlijk gezag en een uitgebreide omgangsregeling die veel verder gaat dan de 'standaard' regeling waarmee de meeste vaders worden afgescheept. En nee, er is niet veel tot niets verbeterd in de situatie van die moeder. En tot op de dag van vandaag blijft ze therapieën stopzetten, behandeling weigeren en hulpverlening buiten de deur houden. Ondertussen is haar kind weer begonnen met bedplassen, iets dat na de toewijzing aan vader al tot een verleden behoorde. Schoolresultaten kelderen juist nu het kind eindelijk weer bij was na jaren van thuishouden. Een knap resultaat waar dat kind keihard voor heeft moeten knokken.



Prettig dat je kunt komen tot een steunbetuiging "rot voor je", en ik hoop van harte dat je dat oprecht meent. En begrijp mij niet verkeerd, maar het voelt voor mij alsof je zegt: "hahaha, loser.... En ik heb ook al gewonnen. Wij moeders winnen toch altijd en komen overal weg mee. Suck it up!"



En dat is waar de moraal van mijn verhaal om draait. Theoretisch gezien zullen er ongeveer net zoveel 'slechte vaders' als 'slechte moeders' zijn. En ik geloof ook dat het meerendeel van de ouders na een scheiding gaan voor het beste voor hun kinderen. Neemt niet weg dat het een feit is dat in negentig procent van de gevallen de Kids naar moeder gaan. Ook in de probleem gevallen. En dat in die gevallen de vader buiten beeld verdwijnt.



Grofweg gerekend is strand momenteel drie op de tien relaties. Een op de tien mond uit in een vechtscheiding. Negentig procent wordt aan de moeder toegewezen waarbij cijfermatig gezien veertig procent bij de verkeerde ouder verblijft. En ook zeer vaak blijkt dat probleem moeders kinderen van verschillende vaders hebben wat deze cijfermatige schatting negatief beïnvloed. Wel kun je vaststellen dat door deze handelswijze duizenden kinderen bloot staan aan een negatief opvoedklimaat, daar waar er slechts een paar gered worden uit de kwalijke klauwen van de vader.



Deze tendens moet stoppen. En natuurlijk zullen er fouten gemaakt blijven worden. Fouten die wij met zijn allen betreuren. Waar we met zijn allen om huilen. Gevallen waar een stille tocht voor gehouden wordt. Maar als je er als maatschappij cijfermatig zover naast zit, dan moet het voor ons allen moreel niet te verkroppen zijn dat we dit soort kinderleed zo vaak in de krant terug lezen....

Ik vind het rot voor je.

Ik heb ervaring met n vader met een persoonlijkheidsstoornis en die man was nog een keer mijn dood geworden. . Overigens was ik zelf degene die destijds naar de rechter ging voor een omgangsregeling tussen mijn kind en vader. Dus pas op met wat je zegt.



Maar goed. Ik ben blij van de man af te zijn, alhoewel je van zo'n type nooit echt afkomt, nog blijer dat hij niet bij mijn kind in de buurt komt. Dat was de enige manier om ervoor te zorgen dat mijn kind gewoon op kan groeien. En ook dat is triest. Liever had ik een betrokken vader gehad. Maar dat is met deze man niet mogelijk.



Daarnaast heb ik ook geen informatieplicht opgelegd gekregen, om de veiligheid van mijn kind te kunnen waarborgen. Zoveel verhalen, zoveel ervaringen.

Wat ik bedoel te zeggen.pappa-alleen, is dat veel vrouwen.met zo'n ex tegen een muur van onbegrip oplopen. Terwijl er hele zieke mensen rondlopen. Overigens bij beide geslachten. Maar ik proef uit jouw verhaal een beetje dat de andere ouder zich aan moet passen. En weet je, dat lukt gewoonweg nooit. Dit zijn diep gestoorde mensen die dingen doen waarvan je niet eens wist dat het kon.of bestond. Die alles op hun grondvesten doen trillen. Logisch dat je je dan zorgen.maakt over kinderen.

Hoi loesje,



Deze topic is al bijna een jaar oud maar graag hoop ik met jou in contact te kunnen komen. Ik heb namelijk het zelfde mee gemaakt en nog steeds. ook ik heb een zoontje van een narcist. Mijn zoontje is 5 maar roept nu al een aantal weken dat hij niet meer naar zijn vader toe wil. Ik heb hem weken lang op andere gedachten weten te krijgen zodat hij toch naar zijn vader ging maar sinds gisteren heb ik besloten hem niet meer te dwingen. Mijn zoontje was in die weken erg opstandig en had veel woede uitbarstingen maar nu ik gezegd heb dat als hij niet wil het ook niet hoeft kan ik merken dat er een grote last van zijn schouders af is. Hij heeft ook een paar schokkende uitspraken gedaan en ga hier ook mee verderop. Zelf ben ik ook 7 jaar geestelijk mishandeld door hem en mijn ex heeft ook nog 2 kinderen uit een vorig huwelijk en ben daar ook getuige van geweest hoe die toen behandeld zijn door hun vader en nu geestelijk ook daar de gevolgen van ondervinden. Ik hoop dat ik dmv hier in contact kan komen met jou.



Gr.

Beste Waterval70, feitelijk zeg je het zelfde als dat ik zeg. Je bent gewoon beroerd af als je gedwongen bent samen te werken met een ouder met een persoonlijkheidsstoornis. En je omschrijft ook heel goed tegen welke muur van onbegrip je aanloopt. Dat is verschrikkelijk om mee te maken.



Waar ik op wil wijzen is dat een vader ook nog aanloopt tegen het feit dat er anno 2015 nog steeds geredeneerd lijkt te worden met de stelling: " jij bent slechts de vader en zij is wel de moeder". En dat zie je in de cijfers ook weer terug.



In de casus die ik aanhaalde was het de moeder die na haar vlucht en de UHP zei: "ik ga hem z'n huis afpakken. Ik pak hem z'n auto af. Ik sloop z'n relatie. Ik ruïneer z'n carrière. En ik zorg dat hij mij regelmatig tegenkomt. Vandaag of morgen gaat hij dan door het lint en dan heb ik m'n kind terug". De man in kwestie heeft geen persoonlijkheidsstoornis. Maar had er door haar handelen wel een aangemeten kunnen krijgen. Gelukkig was deze man sterker. Maar hoe vaak moet je wel niet in de krant terug lezen dat zo'n vader niet sterk genoeg was.



Wat ik probeer te zeggen is dat de cijfers aantonen dat de moeder bijna zonder uitzondering de sterkste kaart in handen heeft. En dat kan niet in een maatschappij die wij gebaseerd hebben op gelijkheid. De ongelijkheid zet de deur wagenwijd open voor misbruik.



Roepen dat ex, vader van je kind, een narcist is en agressief is gebeurt bij schering en inslag. Als je die beschuldigingen zou optellen dan zou je haast gaan veronderstellen dat meer dan de helft van de mannen een narcist is. En dat staat natuurlijk ver van de waarheid. Echter het klinkt wel lekker zielig en je kunt rekenen op een hoop steun. Daar waar vaders met een (ex)partner met een persoonlijkheidsstoornis als bijvoorbeeld BPS tegen het eind van de relatie en erna vaak strak in regels en structuur zijn om de relatie, de financiën en de opvoeding nog enigzins te redden. En ook voor de BPS patiënt is die regelmaat en structuur nuttig. Maar die legt het vervolgens weer uit als typisch narcisten gedrag, wat ver staat van de werkelijkheid.



Waarbij jou verhaal over de muur van onbegrip weer in beeld komt. Want de bewering van de narcistische ex komt zo vaak voor in vechtscheidingen dat moeders die er daadwerkelijk mee te maken hebben weer minder serieus genomen worden. Waardoor die weer, volkomen terecht overigens, nieuwe verhalen hebben over hoe slecht het geregeld is. Verhalen die weer worden aangevuld met verhalen van moeders die daadwerkelijk psychiatrisch patiënt zijn of horen te zijn. Waarmee het een vizueuze circeltje naar beneden wordt.



En die negatieve spiraal moet doorbroken worden! In het belang van onze kinderen...

Beste lotgenoten en Papa-alleen,

Even een poging om dit forum nieuw leven in te blazen.

Papa alleen, wat jij allemaal schrijft maakt het probleem ook zo lastig voor mensen die echt zeker weten dat (ex) partner een narcist is. Is hij dat wel? Of ben ik toch gek? Heb ik dan borderline?



Ik denk ik dat de term narcisme misschien net iets te vaak gebruikt wordt en dat het sowieso een te populistische en niet-serieus klinkende term is. Maar desalniettemin is het toch echt een bestaand fenomeen en een officiële stoornis die dus heeeeeeel lastig überhaupt te diagnosticeren is.



Maar na jaren lang er heel veel over lezen en praten weet ik dat iig mijn ex het is. Tenminste: Iets is behoorlijk mis. Ook al ben ik nog steeds geneigd de fouten bij mezelf te zoeken (die er ook echt wel zijn maar dat zit hem meer in mijn onzekerheid en angsten wat zich bij mij in zijn nabijheid uitte in geen grenzen kunnen stellen, pleasen, zijn gedrag heel persoonlijk nemen, hem met alles helpen, te veel grensoverschrijdend gedrag accepteren terwijl ik dat eigenlijk niet wilde/kon etc).



Maar als ik heel objectief de feiten naast elkaar zet kan ik niet anders dan concluderen dat hij (en niet ik) op zijn minst een behoorlijke sociale afwijking heeft. En als ik dan lees over narcisme klopt bijna alles. Of over psychopathie. Of over sociopathie.



Maar ondanks vele gelijkenissen in de hoofdlijnen tussen narcisten zijn er ook veel verschillen.



Je hebt er bij die naast mentale mishandeling ook fysiek mishandelen (soms wilde ik wel eens dat mijn ex dat gedaan had; dat ik in plaats van blauwe hersenen een blauw oog had; omdat de buitenwereld dan meer begrip zou hebben mss).

Je hebt er die daar te slim voor zijn, die je geestelijk net zo lang tergen dat je als in een kat in het nauw uit pure wanhoop en gekwetstheid op een gegeven moment zelf een keer uithaalt zodat ze vervolgens jou voor gek kunnen verklaren, waar je dan nog bijna in gaat geloven ook, want... Hoe heeft het zover kunnen komen? Dat je de man van wie je eigenlijk zoveel houdt en aan wie je juist al je liefde wilt geven, bent gaan slaan!? Zoals ik.... 2x gebeurd...)



Je hebt narcisten die het financieel heel goed op orde hebben, je hebt er bij die op de zak teren van een ander. Mijn ex is de eerste maar kan heel goed delegeren en laat zijn geld door een ander (ook een te loyale ex) voor hem verdienen. Enz enz.



Het probleem is ook vaak dat narcisten intelligent (en/of gewiekst) zijn en heel goed toneel kunnen spelen, geholpen door een zeer geloofwaardige uitstraling waardoor de buitenwerk slachtoffers van (echte) narcisten meestal niet series neemt.



Helaas zijn er ook mensen die hun ex idd ten onrechte van narcisme beschuldigen. Maar als je alle feiten op een rijtje zet van je eigen leven en dat van je (narcistische) ex, dan kun je al snel een duidelijke conclusie trekken.



Want over het algemeen beperkt narcisme zich niet alleen tot de relatie, ook al speelt de narcist toneel naar buiten toe.



Een narcist, zoals ik dat zie (en met hem ervaarde) is sociaal gehandicapt.

Niet alleen relaties maar ook vriendschappen zijn lastig. Ik denk dat er weinig (geen) narcisten zijn die bv en groepje leuke vrienden heeft met gezond verstand, die allemaal bv en normale baan hebben en leuke relaties... met dat soort mannen kan een narcist niet goed omgaan. Omdat hun normen en waarden (zoals mensen met respect behandelen, trouw zijn aan je vriendin, positief in het leven staan, een redelijk zelfvertrouwen hebben) niet passen bij die van hem.

Als hij 'vrienden' heeft zijn het mensen die met hem meepraten en/ of foute of hele afwijkende types.

In mijn geval kan ik bijna zijn hele familie er nog bij optellen, met wie hij dus geen contact meer heeft. Wil hij zelf niet (zijn pa en zus) of willen zij niet (zijn dochters) terwijl het aardige mensen zijn. Met een grote kanttekening bij pa want dat was - heb ik begrepen- vroeger (en stiekem nog) zo'n vreemdgaande tiran als mijn ex nu is, met een huilende wegkwijnende moeder die haar kinderen niet kon beschermen en alles maar toeliet.

Ik daarentegen heb goed contact met zijn hele familie (en mijn eigen), heb (weer) veel leuke vrienden en vriendinnen en collega's.



Voor mij is alleen dat al een bewijs dat ik 'niet gek' ben. Ook al heb ik ook een probleem dat verder teruggaat dan mijn ex; mijn diepe (maar zó belachelijke!) onzekerheid.

En daar heeft mijn ex mij extreem mee geconfronteerd. In die zin hoop ik dat ik er wat van geleerd heb en dat zoiets mij nooit meer zal overkomen. Dat denk ik ook niet. In het geval van andere mannen. Voor mijn ex zal ik waarschijnlijk (hoe raar ook) altijd een zwak houden... (merk ik, nu de relatie dat hij t afgelopen jaar had, net geëindigd is...).



Papa alleen, het lijkt me vreselijk om voor narcist uitgemaakt te worden als je dat echt niet bent, maar ik denk dat het echt uitzonderingen zijn van mensen die zelf behoorlijk gek zijn. Maar blijft lastig (om aan derden duidelijk te maken) Wie is nou de echte gek??

Ik denk dat er -vaak maar wellicht niet altijd - buiten de relatie ook andere bewijzen zijn van wie er 'echt' negatief afwijkend gedrag vertoont.... Al is het maar een wetenschap voor jezelf.

Ik heb er mee te maken.



Zakelijk blijven!

Verder negeren zoveel mogelijk. geen discussies aangaan.

Ga er vanuit dat afspraken niet nagekomen worden indien het hem niet uitkomt.



MIjn kind ziet hem wel. Ik vind dat je je kind niet kan weghouden als kind vader wilt zien.

Ik praat nooit slecht over ex, hoe moeilijk ook, en kind verteld alles bij thuiskomst.

Ex heeft geen gezag, blij mee, anders zou hij mij enorm gaan dwars liggen.



De frustratie blijft en je zult er mee moeten leren opgaan.

Kost mij nog steeds veel moeite. Ga soms discussie aan op app omdat hij mijn dan laat zitten in een weekend terwijl ik plannen heb gemaakt. Bovendien kwets hij mijn kind er ook nog mee en dat is nog het ergste.

Ik weet dat vroeg of laat mijn kind teleurgesteld gaat worden door hem. als moeder zijnde kan ik kind daar niet voor behoeden. Op een dag gaan zijn ogen open en dan komt hij erachter hoe zijn pa werkelijk is.

Tjongejonge wat een gemene tuttebellen hierzo. Ze mag het gewoon noemen hoe ze wil joh. Heel veel succes meid! Hoop dat je al een oplossing hebt gevonden! Maak hetzelfde mee maar ben er nog niet uit helaas..



Groetjes