Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene

Hebben jullie nu ook meer moeite door de feestdagen die er aan komen? Het is toch wel weer erg "familie" en omdat ik het zwarte schaap ben door problematiek die in dit forumonderwerp wordt besproken, doe ik dus niet mee. En toch doet het pijn. Dat ze gewoon doen alsof er niets aan de hand is.



En het probleem is ook dat ik vanwege een medisch issue waarschijnlijk zeer binnenkort meer informatie nodig heb over iets dat erfelijk kan zijn. Ik wil helemaal geen contact met ze, maar dan moet je dat weer uit gaan leggen aan een arts. Zit ik zo gewoon helemaal niet op te wachten.

Chinchilla: ik volg het maar half, maar ben je net aangemeld bij deze organisatie? Anders zou ik er wel even werk van maken. Het lijkt mij ook dat je niet met 7 gesprekken klaar bent (klinkt als eerste lijn).



Mia: ik heb wel een soort van weg gevonden in de feestdagen, maar het blijft wel lastig ja.

ik ben nog niet aangemeld, ik heb eerst nog in februari nog een gesprek bij psychiater. ik denk dat ik in februari word aangemeld. ik snap er weinig van, en mijn spver reageert niet op mijn email. en volgend gesprek is pas 9 december.

Mindfit schijnt 1e lijn te zijn.

Fijn weekend allemaal

@EV: bedankt nog voor je reactie, ik heb eerder van jou begrepen dat je ook vaak geen begrip van je ouders gekregen hebt en weet hoe erg dat is. Precies wat je zegt, juist van hen zou ik het willen, omdat zij wel belangrijk voor mij zijn..en ik ook wel voor hen, maar dat gedeelte van mij willen ze niet kennen (ik eigenlijk ook niet, maar ik heb weinig keuze ).



@Taccowoman: niet bij je emoties kunnen komen en het lichamelijk niet goed voelen heb ik ook lang gehad. Bij mij is dat heel erg verbeterd door haptonomie, dat is lichaamsgerichte therapie. Ik hoop dat jouw therapie je ook zover kan brengen dat het eruit kan. Want daar heeft je hulpverlener natuurlijk wel gelijk in, dat dat een belangrijke stap is voor verwerking van alles.

Herkenbaar dat je het snel wilt hoor, ik ben op dat gebied ook ongeduldig. Liever had ik gisteren alles opgelost, dan morgen. Maar geduld is hierbij wel belangrijk, geef jezelf die tijd.



@Railton: moest stiekem wel lachen om je laatste zin, zonder man naar therapie, hihi. Hoop dat je er weer wat aan gehad hebt!



@Chinchilla: als jij niet blij bent met het feit dat je naar Mindfit gaat, dan moet je dat wel aangeven hoor! De hulpverleners zijn er om JOU te helpen, jij bent belangrijk, het is jouw proces. Dus jij moet erachter staan en je er goed bij voelen. Goed aangeven dus in december, om jezelf zo goed mogelijk te helpen, kunnen zij je ook weer goed helpen.



@Mia_e: klinkt heftig, sterkte!



Hier gaat het zo slecht, die therapie die ik volg is erg confronterend. Ik heb dus emoties die heel hard binnenkomen en kan daar niet mee omgaan. Nu leer ik vaardigheden om er wel mee om te kunnen gaan. En natuurlijk weet ik dat zoiets tijd kost, maar het is zo frustrerend elke keer als het niet lukt. Elke keer het gevoel dat ik faal, dat ik slecht ben, dat ik een grote fout ben. Waarom kan ik niet normaal zijn, ik doe toch zo mijn best? Het maakt me verdrietig.



Vanmiddag had ik last van die stoornis die ik dus heb en kreeg een discussie met mijn vriend. Ik voelde me zo slecht en wilde allemaal destructieve dingen doen, maar heb mijn therapie map erbij gepakt, waar de vaardigheden in staan. Ik heb alles gedaan volgens hun stappen en toch lukte het me niet, het werd alleen maar erger. Vriend is nu ook weggegaan met een andere vriend, puur omdat hij mij ook niet kon helpen (hij is natuurlijk ook geen hulpverlener). Maar nu ben ik alleen thuis en voel me steeds slechter en slechter en door iedereen in de steek gelaten.



Één van de dingen in die map is om te communiceren en je kwetsbaar op te stellen, zodat een ander weet wat er in je omgaat. Ik heb dat gedaan, maar ben er nog niet goed in, dus het kwam niet over bij vriend. Maar ondertussen voelde ik mij wel ontzettend kwetsbaar en nu laat hij mij gewoon alleen.. Het voelt alsof hij mij straft op deze manier. Dat ik niet goed genoeg mijn best gedaan heb of dat ik slecht ben omdat ik deze stoornis heb.



Ik weet niet wat ik nu nog meer kan doen, avonden als deze zijn zo enorm lang en kosten me zoveel energie. Wat ik wel geregeld doe is (voorgeschreven) rustgevende medicatie nemen en op bed, maar wat stelt mijn leven dan nog voor? Elke keer rond 8 uur op bed met een pilletje om rustig te worden en dan maar hopen dat het morgen beter is? Maar vaak is het morgen niet beter, vaak is morgen een nieuwe uitzichtloze dag. Al moet ik zeggen dat er ook echt nog wel eens goede momenten tussen zitten, waar ik van probeer te genieten

Lieve BS, gaat het vandaag weer een beetje? Ik lees nu pas weer hier. Ik vind het echt rot voor je, dat je je zo beroerd voelt en dat het zo'n geploeter is. Verder even geen woorden, maar hou moed

Ik hoop dat het tussen jou en vriend vandaag weer wat opgeklaard is (verkeerde woorden, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen).

Heel vaak als ik denk...ehm, eindelijk voel ik mij wat beter, en dan is het ook zo.. Maar vaak slaat het in 1 keer weer om, dat ik mij down voel en dan nergens zin in heb.. misschien ook omdat ik me graag beter wil voelen, en dat ik dat dan ook daadwerkelijk voel.. En dan voel ik mij opzich goed en dan doe ik ook meer dingen, maar ik merk ook, dat ik soms dingen wil ontvluchten om maar niet aan het verleden te hoeven denken... Zoals gewoon leuke dingen doen, maar zodra ik thuis ben, kan het snel wisselen..



Vaak denk ik, ik voel mij eindelijk weer eens wat beter, maar gelijk daarna voel ik mij weer down en verdrietig en wordt ik bang als ik aan het verleden denk en vaak is dit savonds... Is dit normaal? Ik merk dat ik nog steeds een beetje ontken en toch snel wil om er van af te zijn... Vaak hoor ik op het werk, jij lacht altijd, daar ben je weer vrolijke meid, of wat zie je er weer vrolijk er uit, vaak zet ik een masker op, maar van binnen voel ik nog vaak die pijn en verdriet.. Want als ik het accepteer dat ik het nog niet helemaal verwerkt heb, voel ik me zo anders, beetje vervreemd en leef in een soort waas, alles gaat in een sneltrein voorbij..



Ik zie het soms niet meer ziftten.. Maar kan dinsdag weer naar de therapeut...

morgen ga ik proberen om weer naar het DAC( dag activiteiten centrum) te gaan. ben er al zeker 2 maanden niet geweest. hoef gelukkig maar van 9.15 tot 12.15. Ik weet alleen niet of ik dan de tip van Mrs.StanleyWalker kan uitvoeren, tenminste niet op de fiets, maar bij het DAC zal ik proberen. Ik kan namelijk wel wat afleiding gebruiken, heb een rotweekend achter de rug. En de chins geven geen afleiding omdat die slapen overdag.

voor jou smurf, ik kom morgen even reageren.

Wat akelig voor je BS, ik hoop dat je die nacht nog een beetje hebt kunnen slapen en dat het nu weer wat beter gaat. Pas op dat je je vriend niet op een voetstuk zet hè? Het hoeft niet altijd aan jou te liggen als er iets mis gaat in jullie communicatie. Er zijn ook nog gewone man-vrouw dingen en verschillen in karakters die kunnen botsen, het is niet altijd jouw schuld (kan gewoon logisch niet). Heb je netflix? Dan kun je misschien op de moeilijke avonden series gaan kijken? Of heb je daar de concentratie niet voor?



Hier gaat het goed, ik heb in de afgelopen maand interessante (zowel geestelijke als lichamelijke) ontwikkelingen doorgemaakt en er is echt iets veranderd. Ik merk het gewoon heel concreet in mijn lichaam. Iets van de onrust is weg en dat hele hopeloze desperate gevoel is weg ook. Ik heb koffieafspraken gemaakt en heb me ook voor een nieuwe sport aangemeld. Ben best optimistisch dus, ook al zijn de meeste problemen er nog wel. Maar ik kan ze wat beter het hoofd bieden.



Ik kan niet op iedereen reageren, weet dat jullie gelezen worden en niet alleen zijn

Even een vraag. Hoe bereiden jullie je mentaal voor op de kerst/feestdagen?



Dit is voor mij een van de moeilijkste tijden van het jaar. Gaan jullie naar familie? Hoe gaan jullie om met eventuele spanningen en onuitgesproken gevoelens en ideeën?



Voor mensen die niet naar familie gaan, hoe vullen jullie die dagen in?



En de betreffende partners van.. Snappen zij waarom jullie of enkele van jullie moeite hebben met deze dagen? Hoe gaan jullie partners er mee om?

Mooie post weer Railton ; ik hoop dat je hem gelezen hebt BS.Zet dingen weer een beetje in perspectief

Ik heb het idee dat we een beetje gelijk op gaan in een aantal opzichten Railton.



Maej-2 ; de feestdagen gaan hier goed.Gelukkig zitten mijn man en ik op een lijn,en doen we niks wat de ander niet leuk vindt.We hebben er een fijne invulling voor gevonden en kijken er zelfs naar uit.

Wij gaan dus bewust niet naar familie.

Kerstavond vrienden over de vloer,voor de rest geen enkele verplichting.Kerstfilms kijken,eten waar we zin in hebben en eventueel schaatsen of naar de bios met de kinderen.



Ik zou haast willen zeggen : doe het jezelf niet aan en volg je gevoel hier in.

Maar ik begrijp dat het zo eenvoudig niet is…

@EV: bedankt voor je lieve berichtje Vond het fijn te lezen. Hoe gaat het met jou?



@Taccowoman: herkenbaar hoor, dat je gemoedstoestand zo snel kan wisselen en je een masker opzet. Wat kun je anders? Dat heb je al jaren gedaan en is niet opeens weg. Gelukkig krijg je daar nu hulp bij, dat is zo belangrijk. Veel succes vandaag bij je therapeut en alles wat je hier schreef, kun je ook heel goed met de therapeut bespreken, daar is diegene voor en die kan je dan ook helpen. Sowieso al heel knap dat je het hier deelt.

Ik hoop dat het je weer wat verder brengt en je je minder down voelt



@Chinchilla: hoe is het gisteren gegaan bij het DAC? Afleiding kan zeker fijn zijn en helpen



@Railton: bedankt voor je reactie, ik begrijp goed wat je bedoelt. En het is ook zeker een valkuil van mij, hoor, dus goed dat je het ook zegt. Vriend en ik zijn ons er ook bewust van... Het is alleen best lastig, wanneer ben ik gewoon boos en wanneer komt het door die stoornis? Wanneer is het gewoon een communicatieprobleempje tussen partners en wanneer sla ik door? En hem (maar eigenlijk iedereen) op een voetstuk plaatsen en mezelf ver daaronder, is ook een bekende valkuil van mij waar ik nu aan werk.



Vriend ziet het verschil inmiddels heel goed tussen wanneer ik nog mezelf ben en wanneer het echt mis gaat, ik leer dat nu ook. Ik leer nu bijv. al door die training en door ermee bezig te zijn, dat er bepaalde signalen zijn die erop duiden dat ik ga dissociëren of in een emotionele achtbaan terecht ga komen. Door die signalen op te merken, kan ik er ook ietstjes beter soms mee omgaan, omdat het niet meer zomaar uit de lucht komt vallen.

Maar zoals vrijdagavond kan ik er al niet meer uit komen en die momenten zullen echt nog wel komen de komende periode. Zo fijn dat ik hier dan gewoon mag schrijven, dat dit topic er is!



Railton, verder echt heel mooi om te lezen dat het goed met jou gaat en de ontwikkelingen die je doormaakt. Zeker optimistisch, maar ook erg hoopgevend vind ik het, hoop dat je er van kunt genieten



@Maej-2: wat naar dat dit één van de moeilijkste tijden van het jaar voor jou is Kun je ervoor kiezen om onder de verplichten uit te komen, gewoon lekker thuis te blijven?



@gnba: jouw feestdagen invulling klinkt heerlijk, fijn dat dat zo kan en je partner en jij zo op 1 lijn zitten!



Voor iedereen die meeleest/schrijft, een fijne dag gewenst

Hoop niet dat ik iedereen weggejaagd heb met mijn laatste post

Ga er maar vanuit dat iedereen druk is, wat heel waarschijnlijk is in de december maand.

En schrijven is natuurlijk nooit verplicht, dan dan ook weer



Ben wel heel benieuwd naar of iemand ervaring heeft met medicatie.

Momenteel gaat het namelijk meer momenten niet goed dan wel goed en een paar jaren geleden is toen de optie medicatie genoemd.



Toen was ik daar niet aan toe/zat ik niet zo diep als nu, maar momenteel klinkt het me steeds beter in de oren.

Ik kan gewoon geen rust vinden, mijn hoofd zit zo vol en ik ben erg alert en sta continu onder spanning (van mezelf).

De 'enge' gedachtes worden ook meer en meer en ik moet steeds meer 'slechte' dingen van mezelf.



Ik heb de afgelopen dagen wel wat genomen wat ik nog had liggen van een andere arts, maar dat zijn spierverslappers. In hoge dosering zorgt het ervoor dat ik van de wereld raak en dat wil ik op die momenten het liefst. Ik heb ze dan ook genomen icm drank, zodat het sneller werkt.

Maar ik weet dat dit niet een handig iets is, daarom wil ik graag wat advies.

Maar op die momenten wil ik gewoon weg van de onrust en enge dingen.

Ik weet dat er medicijnen zijn die je rustig kunnen maken, waarom krijg ik die dan niet?

Eigenlijk omdat ik te schijterig ben om er om te vragen



Ik heb nu de therapeut wel gemaild met de vraag voor een gesprek.

Maar kan ik dan gewoon vragen om rustgevende medicatie, is dat raar?

Of moet dit zelfs via de huisarts? Daar durf ik helemaal niet naar toe, nu hij vorige maand de brief heeft gekregen met mijn diagnose erin. Hij ziet me aankomen...



Nou ja, gewoon benieuwd naar ervaringen dus.

Klopt het dat er rustgevende medicijnen zijn of kom je gelijk in de AD medicijnen?

En is het raar om te vragen aan die therapeut? Ik wil gewoon zo graag een moment rust.

En heeft iemand positieve ervaringen met medicatie?

Ikzelf ben er erg huiverig voor, echt bang voor de bijwerkingen bijvoorbeeld.



Sorry voor de vele vragen, maar ik dacht dat hier vast wel iemand wat ervaring mee heeft.

Lieve BS, je hebt mij niet weggejaagd met je post hoor, en druk heb ik het ook niet met die decembermaand. Niet drukker of minder druk dan anders (wel vanalles te doen in het huiskamerproject, dat wel). Ik kan je vragen over medicatie niet beantwoorden, omdat ik er zelf geen ervaring mee heb. Nooit méér gehad dan (zo nodig) oxazepam. Het is me ooit wel voorgesteld, maar ik heb het altijd afgewezen, omdat ik zo bang was dat ik dan niets meer zou voelen. Dat heb ik zo lang in mijn leven gehad, niets voelen, en ik was blij dat er dankzij de therapie weer gevoel terugkwam; dat wou ik niet meer kwijtraken. Misschien een verkeerd idee ook over medicatie, maar ik was er dus om meerdere redenen te bang voor. Dus ik doe zonder. Hopelijk kan iemand anders je verder helpen!

Hoi lieve EV,



Van alles te doen in het huiskamer project klinkt wel erg leuk, is dat het ook?



Wat je schrijft is voor mij ook een groot ding waar ik van afschrik, of ik nog wel genoeg voel. Aan de andere kant, de meeste dagen klinkt het nu juist verleidelijk om weinig te voelen. Dan maar weinig voelen als dat het beste alternatief is.



Ik ben best wel bang voor medicijnen ook door eerdere ervaringen. Heb 1 keer AD gekregen, maar dat is alweer 9 jaar geleden en ben daar erg van geschrokken. Diagnose was toen PTSS en depressie en alle symptomen werden alleen maar heftiger. Misschien dat ik langer door had moeten zetten, maar het ging ook gewoon niet (naast studeren en stage lopen destijds). Nu zijn er naast het studeren ook werk en huishouden bij gekomen, dat lukt dan al helemaal niet (ben ik bang voor).



Ik ben nu al alles 'half', doe alles met enorm veel moeite en dan nog doe ik het niet goed genoeg, omdat het me teveel is. Vriend en ik gaan er beiden aan onderdoor, hij heeft ook gebeld met de hulpverlening. Ziet het niet meer zitten, is bang me kwijt te raken (zegt dat hij me op die momenten niet meer herkent en ik mijzelf ook niet en die momenten zijn steeds vaker en vaker).



Oxazepam heb ik dus veel over gehoord en als dat me helpt rustig te worden, wil ik dat wel proberen. Maar kan ik daar dus gewoon om vragen en bij wie dan? Hopelijk weet iemand dat.



Bedankt iig voor je reactie EV.

Hoe gaat het met jou? Heb je afgelopen maandag (eergisteren) weer emdr gehad?

Ik kreeg de oxa destijds van mijn huisarts. Vond ik wel goed werken op zich, dan sliep ik echt goed. En ik nam ook maar een halfje (geen meds gewend, dus dat werkte ook al).

HK-project is leuk, maar ik merk dat ik de laatste tijd weinig energie heb. Komt vast door de EMDR (ja, maandag weer gehad en het was heftig) en mijn situatie thuis, plus nog een andere situatie die op zich wel positief is, maar óók verwarrend is qua verstand-gevoel. En bij dat alles 'bij mezelf' blijven, wat wil EV, wat voelt EV zélf?

...........

Een nacht goed slapen zou misschien ook al veel helpen inderdaad.

Hoop op een snelle reactie van de hulpverlening



Fijn dat het project zo leuk is, het is ook fijn om ergens mee bezig te zijn, iets om handen te hebben vind ik altijd.

Logisch dat je wat minder energie hebt, je volgt heftige therapie.

Toen ik emdr deed sliep ik minimaal 2 uren per dag extra, het doet heel wat met je lichaam en geest.

En daarnaast bij jou inderdaad de thuissituatie, wat ook veel met je doet.



Dapper dat je doorzet en de therapie ook blijft volgen en zulke ontwikkelingen doormaakt, heb daar echt respect voor. Want weet hoe moeilijk het kan zijn Heel mooi ook dat je bij jezelf probeert te blijven, dat je daar zo mee aan het oefenen bent. Natuurlijk is dat vermoeiend, want dat ben je nooit gewend, maar nu begin je gelukkig door te krijgen dat jij ook heel belangrijk bent en dat het goed is om stil te staan bij je eigen behoeftes, top!



Vriend gaat zelf niks doen, ben ik misschien onduidelijk in geweest.

Alle handvatten die de therapeuten hem gaven, deed hij namelijk al. Maar hij heeft wel gebeld om door te geven dat het niet goed met mij gaat en hij mij ook niet verder kan helpen, omdat het niet binnenkomt.

Dat klopt wel en vind ik heel lastig. Ik wil zooo graag veranderen, goed genoeg zijn, ben zo aan het strijden. Zo bang om fouten te maken, ruzie te krijgen en dan gebeurt het juist. Al die spanningen die ik meeneem, ja, dan krijg je juist een gespannen situatie. Dus het is heel logisch allemaal, maar nu het veranderen.

Therapeuten hebben wel uitgelegd dat ik door de trauma's heftiger reageer, dat mijn hersens in de 'overleefmodus' gaan. En ook hebben ze uitgelegd dat het veel tijd, geduld, energie en oefening kost om te leren anders te reageren. Dus ook heel logisch, daar ligt het niet aan. De uitvoering is alleen nog niet helemaal wat het moet zijn



En besef ook dat ik het enorm getroffen heb met vriend, hoor. Voel me zo vaak schuldig tegenover hem, hoe ik vaak doe en gedaan heb. Maar hij blijft me wel steunen en vind ik heel bijzonder.



Lijkt me moeilijk EV om het gevoel te hebben er alleen voor te staan, ook thuis het niet kunnen delen. Zo te lezen is er nog steeds weinig wat er komt vanuit je man, terwijl jij zoveel groei doormaakt. Wel fijn om te lezen dat je zo'n lieve therapeut hebt, waar je je wel veilig en gehoord en gezien voelt, dat is heel wat waard En besef ook dat je dat aan jezelf te danken hebt, daar heb jij hard voor gewerkt en uiteindelijk heb je je open kunnen stellen en kun je je vertrouwd voelen bij iemand, hoeveel moeite dat eerst ook kostte, je hebt het wel voor elkaar gekregen wat ontzettend knap is

BS, je jaagt echt niemand weg hoor! Wat mijzelf betreft gaat het eigenlijk zo goed op het moment dat ik haast niet weet wat ik hier moet schrijven. Dat ik nou de hele tijd aan het genieten ben wil ik niet zeggen ( ), het voelt alleen anders, waar het eerst voelde alsof ik buiten de wereld stond, voelt het nu alsof ik er middenin sta. Heel bijzonder gevoel wel, ik moet er nog een beetje aan wennen. Ik heb nog steeds geen baan, diepe vriendschappen, goed contact met familie etc., maar het voelt allemaal niet zo hopeloos meer en ik ben weer dingen aan het ondernemen die naar meer kunnen leiden.

Wat betreft medicatie snap ik dat je terughoudend bent gezien je ervaringen 9 jaar geleden. Maar wat heb je eigenlijk te verliezen wat je niet zou verliezen als je geen medicatie probeert? Nu gaat het ook echt niet zo goed met je als ik het zo lees. Veel mensen zijn wel degelijk bij medicatie gebaat, en het is helemaal geen falen of voor altijd, als je het nu een kans zou geven. Ik zou het bespreken met je huisarts in ieder geval. Succes ermee lieve smurf. Ook sterkte aan alle anderen

Wat een lieve reactie van je, BS.



.............................

Even een hele dikke voor jullie allemaal.



Ik lees wel, maar ik kan niet echt iets kwijt op het moment, maar wel om even te laten weten dat ik aan jullie denk.

EV, jij hebt geen puinhoop van je leven gemaakt. Het is NIET jouw schuld, dat je grenzen ernstig zijn overschreden toen je een kind was. Je reacties en patronen zijn echt heel normaal gezien hetgeen je hebt meegemaakt. Andere mensen lijken soms makkelijk praten te hebben, maar ze hebben niet in jouw schoenen gestaan.

Je doet wat je kan en meer kun je niet van jezelf verlangen. Je werkt aan jezelf! Je hebt de moed om het aan te gaan, en ja, dat is een proces dat heel lang kan duren en ook al duurt, maar je steekt je kop niet in het zand en gaat de confrontatie aan. En iedere dag wordt je weer een beetje sterker, 2 stappen vooruit, 1 achteruit, maar uiteindelijk kom je er wel, dat weet ik zeker.

En ik herken wat je zegt over dingen vergeten zijn. Ik heb ook gaten in mijn geheugen en hoor regelmatig over dingen die ik me niet of als heel anders herinner. Als je in de overleefstand staat kun je je omgeving waarschijnlijk niet realistisch zien, heel naar.

Wees niet te hard voor jezelf

En door die eye-openers kun je weer verder groeien, wou ik ook nog even zeggen.