Gezondheid
alle pijlers
Man heeft kanker, moeilijke prater....
woensdag 26 november 2014 17:43
Wat ik al vreesde, werd vandaag door de arts bevestigd. Een biopt moet het nog bevestigen, maar ze was er duidelijk over, dat wat op de scan van Man's buik te zien is, kan bijna niet anders dan een flinke tumor zijn......
De precieze soort, agressief of niet, of er behandeling mogelijk is en welke dan en wat de prognose is, kon ze nu nog niet zeggen.
En dan lopen we naar buiten, een agenda vol met vervolgonderzoeken en dan zegt hij, bijna stralend: "nou doei hè, tot vanmiddag". Hij ging namelijk meteen door naar zijn werk, en ik had de hele dag vrij genomen en zou naar huis lopen, we wonen vlakbij het ziekenhuis. En daar stond ik, alleen met mijn angst, emotie, woede, vragen en nog meer emotie
Man wil er met niemand over praten, ook de puberzonen weten van niets. Ik heb het toch gedeeld met vriendinbuuf, want ik kón niet mijn eigen huis in, ik klapte uit elkaar en moest koffie en een zakdoek.....
Man is altijd een moeilijke geen prater geweest. Lastig, maar de aard van het beestje. Ik ben juist een emotioneel mens. Ondanks dat we al lang bij elkaar zijn, levert dit nog steeds wel strubbelingen op. Maar met dit traject voor ons, wordt dat nog een hele lastige, ben ik bang. Iemand wijze raad?
De precieze soort, agressief of niet, of er behandeling mogelijk is en welke dan en wat de prognose is, kon ze nu nog niet zeggen.
En dan lopen we naar buiten, een agenda vol met vervolgonderzoeken en dan zegt hij, bijna stralend: "nou doei hè, tot vanmiddag". Hij ging namelijk meteen door naar zijn werk, en ik had de hele dag vrij genomen en zou naar huis lopen, we wonen vlakbij het ziekenhuis. En daar stond ik, alleen met mijn angst, emotie, woede, vragen en nog meer emotie
Man wil er met niemand over praten, ook de puberzonen weten van niets. Ik heb het toch gedeeld met vriendinbuuf, want ik kón niet mijn eigen huis in, ik klapte uit elkaar en moest koffie en een zakdoek.....
Man is altijd een moeilijke geen prater geweest. Lastig, maar de aard van het beestje. Ik ben juist een emotioneel mens. Ondanks dat we al lang bij elkaar zijn, levert dit nog steeds wel strubbelingen op. Maar met dit traject voor ons, wordt dat nog een hele lastige, ben ik bang. Iemand wijze raad?
donderdag 27 november 2014 12:41
Heel veel sterkte Sassafras, jullie zullen het vast niet makkelijk gaan krijgen.
Misschien is je man er nu gewoon nog niet aan toe om in te zien wat er zojuist allemaal is bevestigd en komt het nog. Wel zou ik er goed over praten met hem en het toch ook aan de kinderen vertellen. Mocht er uiteindelijk iets gebeuren met hem, en daar moeten jullie zeker aan gaan denken, wil je dat zij zich daar op kunnen voorbereiden in de breedste zin van het woord. Uiteindelijk is dat nooit helemaal mogelijk maar echt wel nodig. Bepraat uiteindelijk ook het behandelplan met je kinderen en vertel ze wat ze kunnen gaan verwachten. Mochten zij dan verdrietig zijn op momenten kun je makkelijker het gesprek oppakken door weer naar de volgende dag te kijken en zo de toekomst te blijven zien.
Ik lees dat jullie nog niet weten of het kwaadaardig is en dergelijke. Laat het je man even bezinken tot jullie hier wel achter zijn en ga dan praten. Het zal tijd vergen om te accepteren dat hij ziek is, zeker bij zichzelf. Jullie hebben het eerste gesprek al gehad, misschien heeft hij zelf gewoon niet door dat mensen serieus bezorgd zijn en willen weten hoe het met hem gaat.
Wij hebben heel veel familie leden gekend met kanker. Er zijn mensen overleden en er zijn mensen blijven leven. Wat ik als kind zijnde (ik was 12 toen het eerste ''geval'' zich voordeed) prettig vond is gewoon alles te mogen weten. Ja, opa is ziek en ja, opa kan pijn hebben. Maar hij kan ook nog lachen en vind het nog steeds leuk om voetbal te kijken of een dropje te eten dus dat mag je gerust ook doen in zijn bijzijn. Dat soort dingen. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar zij zullen onzeker zijn over wat wel en niet kan in het bijzijn van een zieke vader. Ik praat er wat nuchter over maar dat komt ook omdat het bij ons helaas zo gewoon is geworden.
Nogmaals, heel veel sterkte en succes de komende tijd.
Misschien is je man er nu gewoon nog niet aan toe om in te zien wat er zojuist allemaal is bevestigd en komt het nog. Wel zou ik er goed over praten met hem en het toch ook aan de kinderen vertellen. Mocht er uiteindelijk iets gebeuren met hem, en daar moeten jullie zeker aan gaan denken, wil je dat zij zich daar op kunnen voorbereiden in de breedste zin van het woord. Uiteindelijk is dat nooit helemaal mogelijk maar echt wel nodig. Bepraat uiteindelijk ook het behandelplan met je kinderen en vertel ze wat ze kunnen gaan verwachten. Mochten zij dan verdrietig zijn op momenten kun je makkelijker het gesprek oppakken door weer naar de volgende dag te kijken en zo de toekomst te blijven zien.
Ik lees dat jullie nog niet weten of het kwaadaardig is en dergelijke. Laat het je man even bezinken tot jullie hier wel achter zijn en ga dan praten. Het zal tijd vergen om te accepteren dat hij ziek is, zeker bij zichzelf. Jullie hebben het eerste gesprek al gehad, misschien heeft hij zelf gewoon niet door dat mensen serieus bezorgd zijn en willen weten hoe het met hem gaat.
Wij hebben heel veel familie leden gekend met kanker. Er zijn mensen overleden en er zijn mensen blijven leven. Wat ik als kind zijnde (ik was 12 toen het eerste ''geval'' zich voordeed) prettig vond is gewoon alles te mogen weten. Ja, opa is ziek en ja, opa kan pijn hebben. Maar hij kan ook nog lachen en vind het nog steeds leuk om voetbal te kijken of een dropje te eten dus dat mag je gerust ook doen in zijn bijzijn. Dat soort dingen. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar zij zullen onzeker zijn over wat wel en niet kan in het bijzijn van een zieke vader. Ik praat er wat nuchter over maar dat komt ook omdat het bij ons helaas zo gewoon is geworden.
Nogmaals, heel veel sterkte en succes de komende tijd.
donderdag 27 november 2014 12:50
Wat vreselijk voor jullie sassefras!
Mijn tip na ervaringen in de het doormaken van moeilijkheden met een partner die daar (nog) niet over kan praten: zoek voor jezelf een uitlaatklep! Bespreek met hem dat jij dat praten wel nodig hebt en dat je het dus aan een aantal mensen gaat vertellen en dat je het er met hen over gaat hebben. Ook bijvoorbeeld jouw ouders, ook al wil hij dat liever niet. Natuurlijk mag je hem tegemoet komen in zijn wensen, maar jij hebt ook behoeften die belangrijk zijn.
Veel sterkte!
Mijn tip na ervaringen in de het doormaken van moeilijkheden met een partner die daar (nog) niet over kan praten: zoek voor jezelf een uitlaatklep! Bespreek met hem dat jij dat praten wel nodig hebt en dat je het dus aan een aantal mensen gaat vertellen en dat je het er met hen over gaat hebben. Ook bijvoorbeeld jouw ouders, ook al wil hij dat liever niet. Natuurlijk mag je hem tegemoet komen in zijn wensen, maar jij hebt ook behoeften die belangrijk zijn.
Veel sterkte!
Het is zoals het is
donderdag 27 november 2014 12:50
Dankjewel Avie....
De "officiële" bevestiging moet nog komen, maar de arts heeft letterlijk gezegd dat ze niets anders kan verzinnen dan kanker dat dit beeld op de scan op kan leveren. Het biopt moet uitsluitsel geven over de precieze soort, is het een agressieve vorm of niet, maar dát het kanker is, dat is wel zeker.
De kinderen zijn 13 en 16. Gelukkig niet zo klein dat er niet te praten valt, maar natuurlijk wel heel jong nog. En los van de vraag hoe het verder loopt, heeft dit natuurlijk invloed. Al was het maar omdat de plannen voor een grote reis deze zomer, nu maar de koelkast in gaan. Hopelijk kunnen we over en paar maanden zeggen dat het allemaal achter de rug is en alsnog boeken, maar voor nu lijkt me dat niet reëel, de kans dat man nog midden in een behandeltraject zit (of nog erger, dat hij uitbehandeld is), is natuurlijk groot.
Wat ziekte en sterven betekent, en wat het is om je vader jong te verliezen, realiseren ze zich heel goed omdat mijn broer overleden is, en nichtje (qua leeftijd tussen hen in) dus vaderloos is.
Dank voor jullie medeleven, het is fijn om zonder maskers mijn zorgen te delen......
De "officiële" bevestiging moet nog komen, maar de arts heeft letterlijk gezegd dat ze niets anders kan verzinnen dan kanker dat dit beeld op de scan op kan leveren. Het biopt moet uitsluitsel geven over de precieze soort, is het een agressieve vorm of niet, maar dát het kanker is, dat is wel zeker.
De kinderen zijn 13 en 16. Gelukkig niet zo klein dat er niet te praten valt, maar natuurlijk wel heel jong nog. En los van de vraag hoe het verder loopt, heeft dit natuurlijk invloed. Al was het maar omdat de plannen voor een grote reis deze zomer, nu maar de koelkast in gaan. Hopelijk kunnen we over en paar maanden zeggen dat het allemaal achter de rug is en alsnog boeken, maar voor nu lijkt me dat niet reëel, de kans dat man nog midden in een behandeltraject zit (of nog erger, dat hij uitbehandeld is), is natuurlijk groot.
Wat ziekte en sterven betekent, en wat het is om je vader jong te verliezen, realiseren ze zich heel goed omdat mijn broer overleden is, en nichtje (qua leeftijd tussen hen in) dus vaderloos is.
Dank voor jullie medeleven, het is fijn om zonder maskers mijn zorgen te delen......
donderdag 27 november 2014 12:58
Ik probeer al een paar keer wat te typen over de kinderen maar ik kom er niet goed uit. Ik vind namelijk zeker dat jullie het met de kinderen moeten bespreken. Ze zijn op een leeftijd dat je ze er niet buiten kunt houden, ze zullen zeker dingen oppikken en eigen conclusies gaan trekken. Bovendien kan het voor jou ergens ook heel fijn zijn om dit met de kinderen te bespreken. Zij voelen ook verdriet en zullen dat uiten en hoewel dat vreselijk zal zijn om te zien is het een spiegel van wat jij ook voelt en ergens is dat vaak heel helend.
Het is zoals het is
donderdag 27 november 2014 13:04
Allereerst sterkte, dit is erg heftig.
Wat is zo lees is dat jullie een sterke band hebben, en dat is heel mooi. Ik begrijp goed dat het heel lastig voor jou is, juist op dit soort momenten.
Vaak zijn vrouwen geneigd om alles te willen delen, en daarbij ook denken dat mannen die behoefte wel moeten hebben, maar dat hoeft niet zo te zijn. Geef hem tijd om alles te doen op zijn tijd. Ik moet hierbij denken aan de boeken van Mannen komen van mars, vrouwen van venus. Ik weet niet of je ze kent. Mannen trekken zich eerst terug in hun hol, pas als ze eruit zijn komen ze er weer uit.
Ik denk dat het heel belangrijkste is dat je er voor hem bent, belangrijker dan praten, want dat wil of kan hij niet. En wat anderen ook al zeiden: zoek mensen in je omgeving.
Sterkte.
Wat is zo lees is dat jullie een sterke band hebben, en dat is heel mooi. Ik begrijp goed dat het heel lastig voor jou is, juist op dit soort momenten.
Vaak zijn vrouwen geneigd om alles te willen delen, en daarbij ook denken dat mannen die behoefte wel moeten hebben, maar dat hoeft niet zo te zijn. Geef hem tijd om alles te doen op zijn tijd. Ik moet hierbij denken aan de boeken van Mannen komen van mars, vrouwen van venus. Ik weet niet of je ze kent. Mannen trekken zich eerst terug in hun hol, pas als ze eruit zijn komen ze er weer uit.
Ik denk dat het heel belangrijkste is dat je er voor hem bent, belangrijker dan praten, want dat wil of kan hij niet. En wat anderen ook al zeiden: zoek mensen in je omgeving.
Sterkte.
donderdag 27 november 2014 13:10
Toen mijn man de eerste keer de diagnose " kanker " kreeg, hebben we het de kinderen direct verteld. Stel je voor dat ze iets horen van een ander , dat zou echt een ramp zijn. Zij behoren het ook te weten, al is het maar om elkaar te steunen. Dat heb je in de toekomst heel hard nodig. Jullie gaan een onzekere en zware tijd tegemoet, alle hulp is welkom, al is het maar om de angst van je af te praten. Je man wilt het niet, maar jij wel. Mijn man is ook niet zo'n prater als het om gevoelens gaat. Hij dronk op een gegeven moment meer dan goed voor hem was. Praten ho maar. Hij is uiteindelijk bij de psycholoog beland omdat hij het niet meer trok. Je man zal eens moeten gaan praten en vaak is een onafhankelijk persoon beter in staat om iemand te doorgronden en de nodige angsten etc. bloot te leggen. Nu is hij zelf erg overdonderd en wil er nog niet aan dat hij erg ziek is. Ik wens jou en je man heel veel sterkte toe de komende tijd.
donderdag 27 november 2014 13:15
quote:Youk79 schreef op 27 november 2014 @ 12:58:
Ik probeer al een paar keer wat te typen over de kinderen maar ik kom er niet goed uit. Ik vind namelijk zeker dat jullie het met de kinderen moeten bespreken. Ze zijn op een leeftijd dat je ze er niet buiten kunt houden, ze zullen zeker dingen oppikken en eigen conclusies gaan trekken. Bovendien kan het voor jou ergens ook heel fijn zijn om dit met de kinderen te bespreken. Zij voelen ook verdriet en zullen dat uiten en hoewel dat vreselijk zal zijn om te zien is het een spiegel van wat jij ook voelt en ergens is dat vaak heel helend.
Dank je, Youk....
Bijzonder onderschrift heb je, dat is mijn man's lijfspreuk en dus ook zijn reactie op dit nieuws. Op mijn vraag: "ben je geschrokken", was dit zijn antwoord, "het is zoals het is".
We zijn allebei behoorlijk nuchter. Wetenschappers, meten=weten en zo. Niet gelovig (ronduit atheïst) en zeker ook niet van de alternatieve geneeswijzen e.d. Dus aanvaarden en dan bestrijden mbv de medische wetenschap is een logisch traject. Ik krijg zelf ook altijd jeuk van mensen die het hebben over "vechten" en "overwinnen" van kanker, alsof het een wedstrijd is die je, als je maar genoeg je best doet, kunt winnen. Maar toch raak ik nu, als ik niet oppas, geïrriteerd door zijn reactie. Het lijkt nu (ik zeg met opzet "lijkt") alsof het hem geen ene moer kan schelen of hij dood gaat of niet, alsof hij zich daar zo bij neerlegt. Terwijl ik me ineens realiseer dat ik straks na mijn pensioen misschien wel niet samen met hem leuke dingen ga doen, dat we niet samen de kleinkinderen te logeren krijgen en dat dat niet is wat ik wil!
Zit ik toch weer te janken
Ik probeer al een paar keer wat te typen over de kinderen maar ik kom er niet goed uit. Ik vind namelijk zeker dat jullie het met de kinderen moeten bespreken. Ze zijn op een leeftijd dat je ze er niet buiten kunt houden, ze zullen zeker dingen oppikken en eigen conclusies gaan trekken. Bovendien kan het voor jou ergens ook heel fijn zijn om dit met de kinderen te bespreken. Zij voelen ook verdriet en zullen dat uiten en hoewel dat vreselijk zal zijn om te zien is het een spiegel van wat jij ook voelt en ergens is dat vaak heel helend.
Dank je, Youk....
Bijzonder onderschrift heb je, dat is mijn man's lijfspreuk en dus ook zijn reactie op dit nieuws. Op mijn vraag: "ben je geschrokken", was dit zijn antwoord, "het is zoals het is".
We zijn allebei behoorlijk nuchter. Wetenschappers, meten=weten en zo. Niet gelovig (ronduit atheïst) en zeker ook niet van de alternatieve geneeswijzen e.d. Dus aanvaarden en dan bestrijden mbv de medische wetenschap is een logisch traject. Ik krijg zelf ook altijd jeuk van mensen die het hebben over "vechten" en "overwinnen" van kanker, alsof het een wedstrijd is die je, als je maar genoeg je best doet, kunt winnen. Maar toch raak ik nu, als ik niet oppas, geïrriteerd door zijn reactie. Het lijkt nu (ik zeg met opzet "lijkt") alsof het hem geen ene moer kan schelen of hij dood gaat of niet, alsof hij zich daar zo bij neerlegt. Terwijl ik me ineens realiseer dat ik straks na mijn pensioen misschien wel niet samen met hem leuke dingen ga doen, dat we niet samen de kleinkinderen te logeren krijgen en dat dat niet is wat ik wil!
Zit ik toch weer te janken
donderdag 27 november 2014 13:29
Huil maar even goed! Dat mag nu en is heel logisch en helend ook.
Het kan hem wel schelen dat hij ziek is en misschien dood gaat, maar hij kan er nu niets mee. Het is inderdaad zoals het is, maar dat geldt ook voor jouw verdriet en het verdriet van de kinderen en veranderde toekomst plannen. Dat het is zoals het is betekent niet dat je er niet verdrietig om mag zijn! Hij kan dat alleen nu niet, hij kan die gevoelens nu niet handelen. Misschien komen ze later, misschien zelfs pas na zijn herstel, en misschien wel nooit. Maar jij hebt nu wel gevoelens en jij hebt het recht om deze te hebben! Geef dat duidelijk aan bij je man! Geef hem de ruimte die hij nodig heeft op momenten en vraag op andere momenten om een arm om je heen en verdrietig zijn bij hem in de buurt.
Ik vind het heel erg voor je en ik hoop echt dat je je niet tegen laat houden om hierover te praten in je omgeving.
PS mij motto heb ik alleen omdat ik dat juist niet zo kan zien Accepteren is niet iets wat vanzelf komt bij mij en op deze manier probeer ik er vaker aan te denken dat een beetje acceptatie wel goed voor me is
Het kan hem wel schelen dat hij ziek is en misschien dood gaat, maar hij kan er nu niets mee. Het is inderdaad zoals het is, maar dat geldt ook voor jouw verdriet en het verdriet van de kinderen en veranderde toekomst plannen. Dat het is zoals het is betekent niet dat je er niet verdrietig om mag zijn! Hij kan dat alleen nu niet, hij kan die gevoelens nu niet handelen. Misschien komen ze later, misschien zelfs pas na zijn herstel, en misschien wel nooit. Maar jij hebt nu wel gevoelens en jij hebt het recht om deze te hebben! Geef dat duidelijk aan bij je man! Geef hem de ruimte die hij nodig heeft op momenten en vraag op andere momenten om een arm om je heen en verdrietig zijn bij hem in de buurt.
Ik vind het heel erg voor je en ik hoop echt dat je je niet tegen laat houden om hierover te praten in je omgeving.
PS mij motto heb ik alleen omdat ik dat juist niet zo kan zien Accepteren is niet iets wat vanzelf komt bij mij en op deze manier probeer ik er vaker aan te denken dat een beetje acceptatie wel goed voor me is
Het is zoals het is
donderdag 27 november 2014 13:33
Ik ben zelf ziek en zit in een soortgelijke situatie. geef je man de ruimte om dingen eerst zelf te verwerken. Ik ben normaal gesproken best wel een prater, maar wat mijn ziekte betreft vind ik het prettig om eerst zelf alles op een rijtje te zetten en het dan pas te delen met mijn partner en de rest van mijn omgeving. Jouw man is ziek, laat het hem om zijn manier doen. Het is al zwaar genoeg. Misschien heel egoistisch, maar je eigen leed dragen als je weet dat je kanker hebt is al heel zwaar, het leed van anderen erbij moeten dragen is nog zwaarder.
Ik wens jullie veel sterkte, helaas weet ik dat je het nodig zult hebben.
Ik wens jullie veel sterkte, helaas weet ik dat je het nodig zult hebben.
donderdag 27 november 2014 13:37
Lijkt me hartstikke lastig om mee om te gaan in zo'n moeilijke periode, de een op het oog zo nuchter en de ander die veel meer behoefte heeft om emoties te tonen. Maar jullie gaan dat samen aan, ik lees zoveel liefde in jouw berichten, dat ik geloof dat jullie daar je weg in gaan vinden, hoe moeilijk ook. En jullie hebben ook veel gemeen, bijvoorbeeld je visie op gezondheidszorg, dat is ook belangrijk. Helpt het je om hier te schrijven? Er is hier altijd wel een luisterend oor waar je even tegenaan kunt praten of huilen
Tjezus, wat vals
donderdag 27 november 2014 13:41
Ik ben trouwens zelf ook nogal erg van het 'accepteren zoals het is'. Bekenden vroegen aan mij "ben je wel eens echt kwaad geworden tijdens je ziekte?". Ik zou niet weten op wat of op wie. Natuurlijk periodes van angst, frustratie (dat vooral), onmacht, etc., maar ik wisselde ook wel weer snel van stemming. Huilen heb ik de eerste maanden niet eens gedaan.
Die houding heeft me op zich enorm geholpen om er een beetje goed doorheen te komen, maar nu een tijdje later begrijp ik eigenlijk wat beter hoe lastig dat is voor je omgeving, omdat je moeilijk te peilen bent op die manier.
Die houding heeft me op zich enorm geholpen om er een beetje goed doorheen te komen, maar nu een tijdje later begrijp ik eigenlijk wat beter hoe lastig dat is voor je omgeving, omdat je moeilijk te peilen bent op die manier.
Tjezus, wat vals
donderdag 27 november 2014 13:47
Dankjewel Daisymadelief.
Ik laat hem ook zo, maar ik weet dat ik mezelf niet maanden/jaren kan verstoppen. Ik vraag niet van hem dat hij verandert, maar hij kan dat net zomin van mij verlangen, dat is mijn worsteling. Ik wil hem bijstaan, ik wil hem helpen, maar in mijn ogen zijn we alle 4 getroffen door deze ziekte, ook al zit het dan in zijn lijf en niet het mijne. Hij hoeft mijn leed niet te dragen, maar ontkennen dat ik verdrietig en bang ben is onmogelijk, dus heb ik de ruimte nodig om het wel te kunnen delen met mijn omgeving. En zolang hij wil dat de kinderen van niets weten, moet ik toneel spelen.
Voorbeeld: een van mijn beste vriendinnen kwam gisteren even aanwaaien en vroeg of we dit jaar weer zin hadden om oud en nieuw in haar straat te vieren (soort straatfeest). Mijn en haar kind binnen gehoorsafstand, dus ik zeg met een ijzeren glimlach: "oh ja, hoor, ik denk het wel, was vorig jaar gezellig", terwijl ik van binnen denk "dat wil ik niet! Het is misschien wel de laatste keer, ik wil 2015 beginnen met mijn geliefden om me heen en heel hard kunnen janken!".
Verder voor jou een dikke Jij staat net aan het begin van je behandeling, toch? Ik hoop dat het mee gaat vallen.
Ik laat hem ook zo, maar ik weet dat ik mezelf niet maanden/jaren kan verstoppen. Ik vraag niet van hem dat hij verandert, maar hij kan dat net zomin van mij verlangen, dat is mijn worsteling. Ik wil hem bijstaan, ik wil hem helpen, maar in mijn ogen zijn we alle 4 getroffen door deze ziekte, ook al zit het dan in zijn lijf en niet het mijne. Hij hoeft mijn leed niet te dragen, maar ontkennen dat ik verdrietig en bang ben is onmogelijk, dus heb ik de ruimte nodig om het wel te kunnen delen met mijn omgeving. En zolang hij wil dat de kinderen van niets weten, moet ik toneel spelen.
Voorbeeld: een van mijn beste vriendinnen kwam gisteren even aanwaaien en vroeg of we dit jaar weer zin hadden om oud en nieuw in haar straat te vieren (soort straatfeest). Mijn en haar kind binnen gehoorsafstand, dus ik zeg met een ijzeren glimlach: "oh ja, hoor, ik denk het wel, was vorig jaar gezellig", terwijl ik van binnen denk "dat wil ik niet! Het is misschien wel de laatste keer, ik wil 2015 beginnen met mijn geliefden om me heen en heel hard kunnen janken!".
Verder voor jou een dikke Jij staat net aan het begin van je behandeling, toch? Ik hoop dat het mee gaat vallen.
donderdag 27 november 2014 13:50
quote:sassafras schreef op 27 november 2014 @ 13:47:
En zolang hij wil dat de kinderen van niets weten, moet ik toneel spelen.
Hoewel ik me wel enigszins herken in hoe je man reageert op het nieuws, vind ik dit echt vreselijk voor je, een extra last erbij. Ik hoop dat jullie daar heel snel uitkomen, want je krijgt het zonder dit verplichte toneelspelen al moeilijk genoeg.
En zolang hij wil dat de kinderen van niets weten, moet ik toneel spelen.
Hoewel ik me wel enigszins herken in hoe je man reageert op het nieuws, vind ik dit echt vreselijk voor je, een extra last erbij. Ik hoop dat jullie daar heel snel uitkomen, want je krijgt het zonder dit verplichte toneelspelen al moeilijk genoeg.
Tjezus, wat vals
donderdag 27 november 2014 14:04
donderdag 27 november 2014 14:08
quote:sassafras schreef op 27 november 2014 @ 10:38:
Gisteravond in bed toch nog even gepraat. Ik heb hem verteld dat ik bang ben, en dat ik anders in elkaar zit dan hij en die angst dus niet alleen kan dragen. Hij vertelde dat hij het zijn collega's verteld heeft. Die vroegen hem namelijk hoe het met hem was, ze wisten dat hij naar het ziekenhuis moest voor uitslag n.a.v. CT-scan. Het geeft wel weer aan hoe hij in elkaar zit, hij was oprecht verbaasd dat zijn collega's er ten eerste naar vroegen en ten tweede dat er een, waar hij een goede band mee heeft, emotioneel werd......
Verder heb ik hem gezegd dat ik vind dat we het de kinderen moeten vertellen. Er zijn nu een aantal mensen die iets weten en dat zullen er meer worden, o.a. omdat ik wat afspraken moet verplaatsen. Het laatste wat ik wil is dat de kinderen onverwacht geconfronteerd worden met iemand die niet weet dat ze niet op de hoogte zijn of dat ze zelf uit "aanwijzingen" conclusies gaan trekken. Ik heb hem ook gezegd dat ik, althans voorlopig, hem niet "overrule", maar dat ik toch sterk aandring op vertellen.
Sterkte!
Misschien laat hij het niet zien in emotie, maar dit gaat vast moeilijk worden voor hem. Hopelijk kunnen jullie elkaar ondanks de tegenstellingen wel steunen.
Gisteravond in bed toch nog even gepraat. Ik heb hem verteld dat ik bang ben, en dat ik anders in elkaar zit dan hij en die angst dus niet alleen kan dragen. Hij vertelde dat hij het zijn collega's verteld heeft. Die vroegen hem namelijk hoe het met hem was, ze wisten dat hij naar het ziekenhuis moest voor uitslag n.a.v. CT-scan. Het geeft wel weer aan hoe hij in elkaar zit, hij was oprecht verbaasd dat zijn collega's er ten eerste naar vroegen en ten tweede dat er een, waar hij een goede band mee heeft, emotioneel werd......
Verder heb ik hem gezegd dat ik vind dat we het de kinderen moeten vertellen. Er zijn nu een aantal mensen die iets weten en dat zullen er meer worden, o.a. omdat ik wat afspraken moet verplaatsen. Het laatste wat ik wil is dat de kinderen onverwacht geconfronteerd worden met iemand die niet weet dat ze niet op de hoogte zijn of dat ze zelf uit "aanwijzingen" conclusies gaan trekken. Ik heb hem ook gezegd dat ik, althans voorlopig, hem niet "overrule", maar dat ik toch sterk aandring op vertellen.
Sterkte!
Misschien laat hij het niet zien in emotie, maar dit gaat vast moeilijk worden voor hem. Hopelijk kunnen jullie elkaar ondanks de tegenstellingen wel steunen.
donderdag 27 november 2014 14:20
Je hebt gelijk, Youk.
Ik wacht af wat hij vanavond zegt. Als ik hem een beetje ken, is mijn opmerking van gisteren (dat ik vind dat de kinderen het van ons moeten horen, en dat dat niet lang meer mag duren) wel gaan broeien. Kans bestaat dat hij vandaag aan collega's advies vraagt (hij werkt er al lang, heeft een goede band met een aantal) hierover.
Maandag heeft hij weer een onderzoek. De kinderen zijn dan naar school, dus het valt hun niet direct op, maar hij kan best 's avonds nog last hebben van de punctieplek.
Ik wacht af wat hij vanavond zegt. Als ik hem een beetje ken, is mijn opmerking van gisteren (dat ik vind dat de kinderen het van ons moeten horen, en dat dat niet lang meer mag duren) wel gaan broeien. Kans bestaat dat hij vandaag aan collega's advies vraagt (hij werkt er al lang, heeft een goede band met een aantal) hierover.
Maandag heeft hij weer een onderzoek. De kinderen zijn dan naar school, dus het valt hun niet direct op, maar hij kan best 's avonds nog last hebben van de punctieplek.
donderdag 27 november 2014 14:50
Dat is goed dat het is gaan broeien bij hem sassefras, voor hem is het natuurlijk ook iets waar hij ook de hele dag aan denkt.
En inderdaad, je kinderen moeten dit zo snel mogelijk weten, dan kunnen zij zich ook 'voorbereiden' op wat komen gaat.
En snappen ze misschien iets beter waarom jij of je man eventueel eens wat prikkelbaar bent.
Sterkte
En inderdaad, je kinderen moeten dit zo snel mogelijk weten, dan kunnen zij zich ook 'voorbereiden' op wat komen gaat.
En snappen ze misschien iets beter waarom jij of je man eventueel eens wat prikkelbaar bent.
Sterkte
donderdag 27 november 2014 15:21
Sterkte Sassafras!
Ik heb ook een binnenvetter als man. Gelukkig hebben we nog nooit zoiets
heftigs meegemaakt maar die van mij zou precies hetzelfde reageren.
Je kinderen moeten het zo snel mogelijk van jullie horen vind ook ik.
Schrijf in ieder geval op het forum van je af, dat lucht een beetje op.
Liefs!
Ik heb ook een binnenvetter als man. Gelukkig hebben we nog nooit zoiets
heftigs meegemaakt maar die van mij zou precies hetzelfde reageren.
Je kinderen moeten het zo snel mogelijk van jullie horen vind ook ik.
Schrijf in ieder geval op het forum van je af, dat lucht een beetje op.
Liefs!
donderdag 27 november 2014 16:18
Sassafras: fijn dat het forum er is om je hart te luchten, er zit je nogal wat in de weg zo te lezen. Moeilijk. Zorg voor jezelf, denk niet alleen aan je man. Jij moet straks alles draaiende houden hè? Het zal wel even duren voordat je man weer de oude is en in het ergste geval dat je voortaan alles alleen moet doen omdat hij er niet meer is . . . .
Schakel iig je huisarts in, doe ook eens leuke dingen voor jezelf. Vergeet niet dat Sassafras ook nog een leven heeft!!
Schakel iig je huisarts in, doe ook eens leuke dingen voor jezelf. Vergeet niet dat Sassafras ook nog een leven heeft!!
