Psyche
alle pijlers
Ik ben Gaia.
dinsdag 17 juni 2008 om 23:27
Ik ben Gaia, en je ziet het misschien niet.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
Ik ben Gaia, en ik studeer en woon in onze hoofdstad.
Ik ben Gaia, en ik maak plezier, ga uit, drink te veel en ben altijd in voor een feestje.
Ik ben Gaia, ik sta altijd voor iedereen klaar.
Ik ben Gaia, ik heb een druk sociaal leven.
Ik ben Gaia, gek op kleren en verslaafd aan schoenen.
Ik ben Gaia, ik wil dokter worden.
Ik ben Gaia, en ik ben me toch zo sterk!
Ik ben Gaia, en ik vecht.
Je ziet het misschien niet. Het valt niet heel erg op dat die ene spijkerbroek de ene week te strak zit, en 2 weken later veel te los.
Je ziet het misschien niet, want in gezelschap eet ik heel gewoon en iedereen weet hoeveel ik van eten houd!
Je ziet niet dat ik mezelf vol prop met alles dat ik maar kan vinden.
Je weet niet dat ik in een half uur tijd 2000 calorieen naar binnen werk. En niemand weet hoe dik ik mezelf voel.
En mama, je weet niet hoe moeilijk ik het heb met het op mezelf wonen. Mama, ik ben helemaal niet 'beter'. En mama, al vind iedereen me mooi; ik vind mezelf zo vet.
Die bloeduitstortinkjes op mijn gezicht komen niet van de buikgriep. En als ik me niet sterk voel, heb ik niet last van mijn maag. Als ik spuug, is het niet omdat ik ziek ben. Het liegen gaat me veel te makkelijk af.
Ik ben Gaia, 1 meter 72 en weeg netjes 64 kilo.
Ik ben Gaia, eigenlijk gaat het helemaal niet goed.
En ik vecht nu al zo lang.
donderdag 17 juli 2008 om 02:04
@loving life,dit is eigenlijk ook al antwoord op jouw vraag.
Hoe gaat het met jou?
Ik wil je laten weten dat ik je een hele wijze vrouw vind.
Naar aanleiding van andere posts.
Wat een heldere geest!
Jammer hoor meid dat je er zelf geen profijt uit haalt en stoeit met je problemen.
Tenminste....nog niet. Ik hoop dat je mooie open blik die ik hier lees je dadelijk heel goed van pas komt.
Verdriet en eenzaamheid is verschikkelijk naar meisje,ik hoop echt dat de spiraal doorbroken gaat worden,misschien zelfs dat je er in je omgeving makkelijker over durft te praten.
@ Leo.
Lieve Leo.
Tuurlijk vergeef ik het je dat je hier niet meer komt posten.
En vergeven? Nee het is,ik respecteer je besluit dat je neutraal wil blijven op het forum.
Maar als je toch een keer een behoefte hebt om te spuien, te delen,te huilen,een knuffel wil komen halen,kom je dan toch?
Gewoon omdat je mens mag zijn,ik zie dat graag.
Jammer vind ik het wel dat ik je visie moet gaan missen hier,ik las het met belangstelling.
Ach...daar kom ik wel overheen natuurlijk! Ik ga gewoon verder met belangstellend lezen van Neutrale Leo lezen elders.
Lieve Daf,
Goh meid,ik concludeer dat ook jij met eten worsteld?
Ik was er even stil van.
Samen al regelmatig gekletst en nu lees ik je voorzichtige openheid over de herkenning hier.
Bah meid,wat lastig voor je zeg, zeker met al je drukte vind ik het zorgelijke info.
Heb je al vakantie?
@Feliciaatje
Lieverd,ik lees chaos in je hoofd?
Dat klinkt zeker niet ontspannen.
Geef je dan ter compensatie wel je lichaam de nodige rust?
Dat is heel belangrijk namelijk om in ieder geval wat steviger in je schoenen te staan.
Hoe gaat het nu?
Ik las pas ook je topic over je dochter. Ahw...het meiske.
Gevoelig net als haar mama?
Spinster wat lief dat je een berichtje achter laat.
Ik ben niet echt dapper hoor!
Maar je hebt wel gelijk dat de liefde voor mijn kids enorm is(hoewel ik ze ook vaak genoeg achter het behang wil plakken hoor)
En daar haal ik heel veel kracht uit en...het kost mij veel energie. Maar dat is meer praktisch gezien.
Hanke ben je op vakantie?
Nou ik vergeet vast nog een hoop te zeggen op jullie posts.
Excuus daarvoor.
Dit is een prachtig topic met sterke vrouwen en lieve meelevende lezers.
Het is fijn om hier te lezen en te mogen posten,en soms ook niet. Dan kan ik hier even niet zijn. Of wel lezen maar vind ik het moeilijk om iets bij te dragen en laat ik het bij lezen.
Knuffels voor iedereen!
En hopelijk gaat de zon weer snel schijnen in volle kracht in Nederland voor een beetje warmte voor iedereen.
Hoe gaat het met jou?
Ik wil je laten weten dat ik je een hele wijze vrouw vind.
Naar aanleiding van andere posts.
Wat een heldere geest!
Jammer hoor meid dat je er zelf geen profijt uit haalt en stoeit met je problemen.
Tenminste....nog niet. Ik hoop dat je mooie open blik die ik hier lees je dadelijk heel goed van pas komt.
Verdriet en eenzaamheid is verschikkelijk naar meisje,ik hoop echt dat de spiraal doorbroken gaat worden,misschien zelfs dat je er in je omgeving makkelijker over durft te praten.
@ Leo.
Lieve Leo.
Tuurlijk vergeef ik het je dat je hier niet meer komt posten.
En vergeven? Nee het is,ik respecteer je besluit dat je neutraal wil blijven op het forum.
Maar als je toch een keer een behoefte hebt om te spuien, te delen,te huilen,een knuffel wil komen halen,kom je dan toch?
Gewoon omdat je mens mag zijn,ik zie dat graag.
Jammer vind ik het wel dat ik je visie moet gaan missen hier,ik las het met belangstelling.
Ach...daar kom ik wel overheen natuurlijk! Ik ga gewoon verder met belangstellend lezen van Neutrale Leo lezen elders.
Lieve Daf,
Goh meid,ik concludeer dat ook jij met eten worsteld?
Ik was er even stil van.
Samen al regelmatig gekletst en nu lees ik je voorzichtige openheid over de herkenning hier.
Bah meid,wat lastig voor je zeg, zeker met al je drukte vind ik het zorgelijke info.
Heb je al vakantie?
@Feliciaatje
Lieverd,ik lees chaos in je hoofd?
Dat klinkt zeker niet ontspannen.
Geef je dan ter compensatie wel je lichaam de nodige rust?
Dat is heel belangrijk namelijk om in ieder geval wat steviger in je schoenen te staan.
Hoe gaat het nu?
Ik las pas ook je topic over je dochter. Ahw...het meiske.
Gevoelig net als haar mama?
Spinster wat lief dat je een berichtje achter laat.
Ik ben niet echt dapper hoor!
Maar je hebt wel gelijk dat de liefde voor mijn kids enorm is(hoewel ik ze ook vaak genoeg achter het behang wil plakken hoor)
En daar haal ik heel veel kracht uit en...het kost mij veel energie. Maar dat is meer praktisch gezien.
Hanke ben je op vakantie?
Nou ik vergeet vast nog een hoop te zeggen op jullie posts.
Excuus daarvoor.
Dit is een prachtig topic met sterke vrouwen en lieve meelevende lezers.
Het is fijn om hier te lezen en te mogen posten,en soms ook niet. Dan kan ik hier even niet zijn. Of wel lezen maar vind ik het moeilijk om iets bij te dragen en laat ik het bij lezen.
Knuffels voor iedereen!
En hopelijk gaat de zon weer snel schijnen in volle kracht in Nederland voor een beetje warmte voor iedereen.
donderdag 17 juli 2008 om 02:14
:
Hey lieve Iry,
Laat het alsjeblieft staan als je dat wil. Ik vind het zo aangrijpend, ik heb het meerdere malen gelezen en het heeft me diep geraakt. Zo eerlijk, zo zuiver.
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen gisteren toen ik het las, ik heb het met me meegenomen. En ik wilde dat ik je een echtekon geven.
Je hoeft niets te zeggen hoor feliciaatje.
Wat kan je eigenlijk zeggen toch?
Ik heb op het forum al veel aan jullie,ook aan jou.
Om gewoon te mogen kletsen,te lezen,er te zijn.
Jullie doen meer voor mij dan jullie weten.
Ik laat het voorlopig even staan.
ik ben er nog niet uit wat ik er mee wil.
Want eenmaal weggehaald is ook echt weg,ook voor mij.
Ik wil dit verhaal namelijk niet elders bewaren.
donderdag 17 juli 2008 om 04:22
Ik vind je juist wel dapper, iry. Erkennen is vaak lastiger dan het lijkt.
(Nog even tot mijn vakantie. Ben ik wel aan toe, alleen dat gestress van tevoren hoeft van mij eigenlijk niet zo. En tja, wat eten betreft léés ik liever dan ik praat, maar ik lees wel met een reden inderdaad.)
(Nog even tot mijn vakantie. Ben ik wel aan toe, alleen dat gestress van tevoren hoeft van mij eigenlijk niet zo. En tja, wat eten betreft léés ik liever dan ik praat, maar ik lees wel met een reden inderdaad.)
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
donderdag 17 juli 2008 om 09:59
dag lieve Iry,
het is niet dat ik van slag raakte door je post maar herken er veel in. Ik vind het erg dapper en knap dat je je verhaal zo onder worden kan brengen.
Ik heb al meer posts van je gelezen (ik lees al langer mee op dit forum...) en soms schrijf je bepaalde dingen zo op, dat ik weleens denk: dat had ik ook kunnen schrijven!
ik denk aan je!
het is niet dat ik van slag raakte door je post maar herken er veel in. Ik vind het erg dapper en knap dat je je verhaal zo onder worden kan brengen.
Ik heb al meer posts van je gelezen (ik lees al langer mee op dit forum...) en soms schrijf je bepaalde dingen zo op, dat ik weleens denk: dat had ik ook kunnen schrijven!
ik denk aan je!
donderdag 17 juli 2008 om 10:15
Iry, een aantal vrouwen op dit forum bewonder ik enorm. Jij bent er een van. Wat ben je een bijzonder mens. Je posting gaat dwars door me heen.
Zomaar iemand ja en toch zo'n belangrijk iemand.....
Maar jij, lieve Iry, je bent niet niemand. Jij bent iemand en wát voor iemand. Je bent hier zoveel mensen tot steun. Jouw postings doen er altijd toe, tot wie je je ook wend.
Ik ben blij dat je bent gaan forummen en dat ik je kan lezen.
Liefs, zoen,
Leo
Zomaar iemand ja en toch zo'n belangrijk iemand.....
Maar jij, lieve Iry, je bent niet niemand. Jij bent iemand en wát voor iemand. Je bent hier zoveel mensen tot steun. Jouw postings doen er altijd toe, tot wie je je ook wend.
Ik ben blij dat je bent gaan forummen en dat ik je kan lezen.
Liefs, zoen,
Leo
donderdag 17 juli 2008 om 13:11
Hai Iry,
Nee, ik ben nog niet op vakantie. Het is trouwens wel gelukt, een oppasadres vinden (was nog nooit zo populair). Amsterdam, 3 weken, in augustus. Ik heb al kennisgemaakt met huis, poes en eigenaar en ik heb er zin in. Hoe is het met jouw plannen?
Ook ik had even geen woorden, daarom was ik ff stil. Af en toe weet ik ook niet of ik mee moet praten omdat ik geen eetstoornis heb. Aan de andere kant herken ik ook veel van mij vroeger en kan ik meeleven/denken/praten.
Dit forum, en ook dit topic, doet mij veel. In real life denk ik aan jullie, en wens jullie dan alle goeds toe. En ik maak me soms zorgen.
Maar niet om de posting van jou. Ik herken het wel. Dat je af en toe dingen neer moet zetten in rauwe taal, gewoon om het woorden te geven. Als het eenmaal woorden heeft, bestaat het. En doordat je het met ons deelt leer je dat dat stuk ook bij jou hoort.
Een moeizaam en pijnlijk proces. Aan de andere kant geeft het ook ruimte. Werkt het verhelderend en geeft het ruimte. Mijn schrijfsels heb ik uiteindelijk weggedaan, vernietigd. Ik wilde het achter me laten en ik wilde niet dat mocht ik komen te overlijden, mensen dit tegenkomen in mijn inboedel. Ik heb nog een paar gedichten bewaard, de rest van mijn dagboeken en oude dossiers zijn weg. Ik heb er destijds speciaal een hele middag aan gewijd en het was feest voor mij! Maar het heeft lang geduurd voor het zover was.
Wat ben ik blij dat taal bestaat!
Nee, ik ben nog niet op vakantie. Het is trouwens wel gelukt, een oppasadres vinden (was nog nooit zo populair). Amsterdam, 3 weken, in augustus. Ik heb al kennisgemaakt met huis, poes en eigenaar en ik heb er zin in. Hoe is het met jouw plannen?
Ook ik had even geen woorden, daarom was ik ff stil. Af en toe weet ik ook niet of ik mee moet praten omdat ik geen eetstoornis heb. Aan de andere kant herken ik ook veel van mij vroeger en kan ik meeleven/denken/praten.
Dit forum, en ook dit topic, doet mij veel. In real life denk ik aan jullie, en wens jullie dan alle goeds toe. En ik maak me soms zorgen.
Maar niet om de posting van jou. Ik herken het wel. Dat je af en toe dingen neer moet zetten in rauwe taal, gewoon om het woorden te geven. Als het eenmaal woorden heeft, bestaat het. En doordat je het met ons deelt leer je dat dat stuk ook bij jou hoort.
Een moeizaam en pijnlijk proces. Aan de andere kant geeft het ook ruimte. Werkt het verhelderend en geeft het ruimte. Mijn schrijfsels heb ik uiteindelijk weggedaan, vernietigd. Ik wilde het achter me laten en ik wilde niet dat mocht ik komen te overlijden, mensen dit tegenkomen in mijn inboedel. Ik heb nog een paar gedichten bewaard, de rest van mijn dagboeken en oude dossiers zijn weg. Ik heb er destijds speciaal een hele middag aan gewijd en het was feest voor mij! Maar het heeft lang geduurd voor het zover was.
Wat ben ik blij dat taal bestaat!
donderdag 17 juli 2008 om 17:45
Lieve Iry,
Maak je geen zorgen dat je een gevoelig punt raakt (dat mag..), en laat alsjeblieft (tenminste, dat wil zeggen als het voor jou goed voelt) jouw intense stuk staan. Ik heb het uitgeprint en aan mijn man laten lezen, zodat ik hem nog duidelijker kon maken wat ik zelf nauwelijks onder woorden kan brengen. Soms is tekst van een ander precies zoals je het zelf zou willen zeggen, maar eenvoudigweg niet kunt. Omdat ik er nog téveel in zit, zeg maar.
Maak je geen zorgen dat je een gevoelig punt raakt (dat mag..), en laat alsjeblieft (tenminste, dat wil zeggen als het voor jou goed voelt) jouw intense stuk staan. Ik heb het uitgeprint en aan mijn man laten lezen, zodat ik hem nog duidelijker kon maken wat ik zelf nauwelijks onder woorden kan brengen. Soms is tekst van een ander precies zoals je het zelf zou willen zeggen, maar eenvoudigweg niet kunt. Omdat ik er nog téveel in zit, zeg maar.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 juli 2008 om 17:49
Dat heb ik ook. Maar ik word toch steeds weer naar dit topic toegetrokken, omdat ik zoveel herken..
Toen ik ging verhuizen, zeven maanden geleden, heb ik dat aangegrepen als een gelegenheid om eens goed te gaan opruimen. Ik had ook dingen geschreven, gedichten, teksten, en vooral tekeningen en schilderingen gemaakt om e.e.a. uit te beelden en weer te geven; gewoon voor mezelf. Maar dat heb ik toen, na alles bekeken en gevoeld te hebben, verscheurd en vernietigd. Dat voelde ook echt als loslaten. Weer een stapje in een heel proces. Ik wil zulke dingen inderdaad ook niet achterlaten als ik er eens niet meer ben, dat was echt té confronterend en heftig.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 24 juli 2008 om 03:00
lieve Iry, wat een heftig verhaal, het komt echt binnen. Ik hoop dat je het laat staan voor jou en ook voor anderen. Voor jou speciaal, zodat je
jezelf kunt laten zien, laten zien dat je IEMAND bent met al je goede en slechte kanten.
ik rommel een beetje aan, kan niet zeggen dat het slecht met me gaat, maar ook niet heel goed of zo. doe mijn dingen, heb er ook plezier in, maar in mijn hoofd spookt het. Heb nu ook moeite om mijn tranen binnen te houden, maar ik zit op mijn werk en kan natuurlijk niet een potje gsan zitten janken
.
Merk wel dat het me weer moeite kost om mensen weer dichtbij te laten komen. Had mijn hart open gezet voor iemand die dat niet voor mij kon helaas en dat doet pijn. En het kost nu moeite om dat weer te doen voor iemand anders. Terwijl dat juist iets is waar ik zo naar verlang.
Ik stop voor nu even anders gaan de sluizen echt open.
Voor jullie allemaal een dikke
jezelf kunt laten zien, laten zien dat je IEMAND bent met al je goede en slechte kanten.
ik rommel een beetje aan, kan niet zeggen dat het slecht met me gaat, maar ook niet heel goed of zo. doe mijn dingen, heb er ook plezier in, maar in mijn hoofd spookt het. Heb nu ook moeite om mijn tranen binnen te houden, maar ik zit op mijn werk en kan natuurlijk niet een potje gsan zitten janken
.Merk wel dat het me weer moeite kost om mensen weer dichtbij te laten komen. Had mijn hart open gezet voor iemand die dat niet voor mij kon helaas en dat doet pijn. En het kost nu moeite om dat weer te doen voor iemand anders. Terwijl dat juist iets is waar ik zo naar verlang.
Ik stop voor nu even anders gaan de sluizen echt open.
Voor jullie allemaal een dikke
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 25 juli 2008 om 13:27
Hoi Iry (en ook anderen),
Ik schrijf hier zelden, maar nu las ik hier en het raakt me zo en ik voel zo de behoefte om wat van mezelf te delen, dat ik dat maar doe.....
Wat kunnen pijnlijke en beangstigende ervaringen van vroeger toch lang en ontzettend diep in je terecht komen en je zo angstig maken voor het deelenemen in de wereld. Ik ben zelf zo vreselijk angstig om deel te nemen aan de werkende maatschappij. iedere blik of zucht of uitspraak die licht negatief kan zijn, breekt me tot mijn grote verdriet echt af tot in mijn binnenste.
Nog altijd herhaal ik mijn angstige ervaringen uit het verleden hierin ...en ik kan het nog niet loslaten, al zou ik zo graag willen....maar wat ik daar geleerd heb, lijkt de waarheid te zijn die ik maar niet omver kan schoppen. Als sommige dingen mij zo gebeurden, dan moet ik toch wel echt diep van binnen heel erg mislukt zijn?
Ik heb wel de es zover losgelaten dat ik het nu voel en het breekt nu vaak mijn hart. Contact maken met dat meisje dat zichzelf zo walgelijk dacht te moeten vinden en er met niemand over kon praten. Vanaf haar 6e jaar alleen maar bezig was te zorgen dat ze niet zo mislukt over zou komen door iedereen af te scannen naar wat gewenst gedrag was. Alleen 5 jaar laten kon ik het niet meer aan, ik moest hulp hebben en dat werd mijn es. Nu is die beheersbaar en dan denk je dat je redelijk wat bereikt hebt, maar eigenlijk begint het echte deel wat al zolang in je speelt dan pas....Nu pas...na al 15 jaar therapie, nu pas.
Ik schaam me vaak dat ik er al zolang over doe om enigszins te kunnen functioneren, maar ik kan het niet helpen, ik heb zolang niet gedurfd aan te gaan wat er in mij speelde en nog is dat heel heel verdrietig. Dat eeuwige gevoel van niet de belasting aankunnen van wat voor vorm van afkeuring dan ook die ik bij andere mensen altijd ervaar, het niet de deur uitwillen en na een paar uur werken alleen nog maar kunnen huilen uit angst/ de overtuiging weer zo niet oke te zijn...ik hoop dat er ooit een eind aan komt. Daar doe ik het voor, dat ik ooit niet meer geregeerd word door het gevoel zo mislukt te zijn en onacceptabel op zoveel vlakken.
Wat ik ook pijnlijk vind, is dat er niks terechtkomt van alles wat ik misschien had kunnen zijn in de werkende wereld of in de sociale wereld als ik een gevoel van veiligheid in me had, waarmee ik dat zou kunnen volhouden. Ik zie mensen om me heen dingen bereiken, huizen kopen, banen hebben en uitdagingen aangaan in het bereiken van weer iets nieuws in hun persoonlijke ontwikkeling en ik zit hier dag na dag in huis uit de angst naar buiten te gaan, mee te doen met de maatschappij, omdat ik na nog geen dag alweer onderuit ga en het lijkt alsof mijn adem ook op is daarin. Het is al zo veel en zo vaak geweest dat ik die gevoelens opliep dat ik het steeds korter uithoud. En dat terwijl terwijl ik al zoveel therapie heb gehad...Ik hoop echt dat dit nog verandert in mij.
Ik wilde gewoon heel graag mijn hart even luchten, al weet ik niet of ik er goed aan doe. Voor nu post ik het en anders haal ik het misschien nog wel weg..
Liefs KK
Ik schrijf hier zelden, maar nu las ik hier en het raakt me zo en ik voel zo de behoefte om wat van mezelf te delen, dat ik dat maar doe.....
Wat kunnen pijnlijke en beangstigende ervaringen van vroeger toch lang en ontzettend diep in je terecht komen en je zo angstig maken voor het deelenemen in de wereld. Ik ben zelf zo vreselijk angstig om deel te nemen aan de werkende maatschappij. iedere blik of zucht of uitspraak die licht negatief kan zijn, breekt me tot mijn grote verdriet echt af tot in mijn binnenste.
Nog altijd herhaal ik mijn angstige ervaringen uit het verleden hierin ...en ik kan het nog niet loslaten, al zou ik zo graag willen....maar wat ik daar geleerd heb, lijkt de waarheid te zijn die ik maar niet omver kan schoppen. Als sommige dingen mij zo gebeurden, dan moet ik toch wel echt diep van binnen heel erg mislukt zijn?
Ik heb wel de es zover losgelaten dat ik het nu voel en het breekt nu vaak mijn hart. Contact maken met dat meisje dat zichzelf zo walgelijk dacht te moeten vinden en er met niemand over kon praten. Vanaf haar 6e jaar alleen maar bezig was te zorgen dat ze niet zo mislukt over zou komen door iedereen af te scannen naar wat gewenst gedrag was. Alleen 5 jaar laten kon ik het niet meer aan, ik moest hulp hebben en dat werd mijn es. Nu is die beheersbaar en dan denk je dat je redelijk wat bereikt hebt, maar eigenlijk begint het echte deel wat al zolang in je speelt dan pas....Nu pas...na al 15 jaar therapie, nu pas.
Ik schaam me vaak dat ik er al zolang over doe om enigszins te kunnen functioneren, maar ik kan het niet helpen, ik heb zolang niet gedurfd aan te gaan wat er in mij speelde en nog is dat heel heel verdrietig. Dat eeuwige gevoel van niet de belasting aankunnen van wat voor vorm van afkeuring dan ook die ik bij andere mensen altijd ervaar, het niet de deur uitwillen en na een paar uur werken alleen nog maar kunnen huilen uit angst/ de overtuiging weer zo niet oke te zijn...ik hoop dat er ooit een eind aan komt. Daar doe ik het voor, dat ik ooit niet meer geregeerd word door het gevoel zo mislukt te zijn en onacceptabel op zoveel vlakken.
Wat ik ook pijnlijk vind, is dat er niks terechtkomt van alles wat ik misschien had kunnen zijn in de werkende wereld of in de sociale wereld als ik een gevoel van veiligheid in me had, waarmee ik dat zou kunnen volhouden. Ik zie mensen om me heen dingen bereiken, huizen kopen, banen hebben en uitdagingen aangaan in het bereiken van weer iets nieuws in hun persoonlijke ontwikkeling en ik zit hier dag na dag in huis uit de angst naar buiten te gaan, mee te doen met de maatschappij, omdat ik na nog geen dag alweer onderuit ga en het lijkt alsof mijn adem ook op is daarin. Het is al zo veel en zo vaak geweest dat ik die gevoelens opliep dat ik het steeds korter uithoud. En dat terwijl terwijl ik al zoveel therapie heb gehad...Ik hoop echt dat dit nog verandert in mij.
Ik wilde gewoon heel graag mijn hart even luchten, al weet ik niet of ik er goed aan doe. Voor nu post ik het en anders haal ik het misschien nog wel weg..
Liefs KK
vrijdag 25 juli 2008 om 16:47
kopje koffie, lieve meid een hele dikke en welgemeende , mijn hart huilt om je pijn en verdriet 
Ik zal je posting niet kwooten, zodat je hem nog kan wijzigen of kan verwijderen, maar ik hoop dat je hem kunt laten staan, als een bewijs dat je er bent, dat je er toe doet. Ik hoop dat het je helpt om je gevoelens en je angsten op te schrijven
, mijn hart huilt om je pijn en verdriet Ik zal je posting niet kwooten, zodat je hem nog kan wijzigen of kan verwijderen, maar ik hoop dat je hem kunt laten staan, als een bewijs dat je er bent, dat je er toe doet. Ik hoop dat het je helpt om je gevoelens en je angsten op te schrijven
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 25 juli 2008 om 18:35
Ja, precies. Je doet er toe, en je bent waardevol. Ach, herkenning alom als ik lees wat je schrijft. Mijn hart huilt ook mee. Super dapper dat je het hier durft neer te zetten. Dat is een stap vooruit. Heel veel sterkte met alles, je bent niet alleen, en je wordt gehoord.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 25 juli 2008 om 23:25
Lief koffiekopje
Heel erg....heel erg dat je je zo voelt. Ik herken het allemaal. Alles wat je hebt beschreven.
Ik wil je laten weten dat ik er veel aan heb, aan je verhaal. Juist omdat ik het lang niet altijd goed kan omschrijven/ uiten.
Bedankt en moedig dat je dat wél hebt gedaan...
Heel veel sterkte!!
( ik heb over een paar weken een info gesprek over de therapie waar Hanke het over had ( LCVT behandelingen van patiënten met vroegkinderlijke chronische traumatisering)
Dankzij dit forum kan ik beter beschrijven wat nu precies mijn hulpvraag is.
Dus iedereen heel erg bedankt voor jullie openheid.
(f)
Heel erg....heel erg dat je je zo voelt. Ik herken het allemaal. Alles wat je hebt beschreven.
Ik wil je laten weten dat ik er veel aan heb, aan je verhaal. Juist omdat ik het lang niet altijd goed kan omschrijven/ uiten.
Bedankt en moedig dat je dat wél hebt gedaan...
Heel veel sterkte!!
( ik heb over een paar weken een info gesprek over de therapie waar Hanke het over had ( LCVT behandelingen van patiënten met vroegkinderlijke chronische traumatisering)
Dankzij dit forum kan ik beter beschrijven wat nu precies mijn hulpvraag is.
Dus iedereen heel erg bedankt voor jullie openheid.
(f)
anoniem_51715 wijzigde dit bericht op 25-07-2008 23:30
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
zaterdag 26 juli 2008 om 10:16
zaterdag 26 juli 2008 om 11:40
jee, mensen bedankt voor jullie lieve reacties..
Was er gisteren en vanmorgen nog een beetje van uit mijn doen dat ik dat allemaal zo neegeschreven had, maar het is wel fijn om dat te hebben gedaan.
Claire, over wat je schrijft van die behandeling dat klinkt alsof je wel iets heel ergs moet hebben meegemaakt om dat te kunnen doen, ik weet niet of dat bij mij zo is. Is het deeltijd of voltijd? Ik heb al eens klinisch gedaan...en wordt het vergoed?
Ben wel nieuwsgierig, maar weet niet of ik er uberhaupt wel voor in aanmerking kom. In ieder geval succes daarbij, dat zul je wel nodig hebben, denk ik....
Bedankt allemaal!
Liefs KK.
Was er gisteren en vanmorgen nog een beetje van uit mijn doen dat ik dat allemaal zo neegeschreven had, maar het is wel fijn om dat te hebben gedaan.
Claire, over wat je schrijft van die behandeling dat klinkt alsof je wel iets heel ergs moet hebben meegemaakt om dat te kunnen doen, ik weet niet of dat bij mij zo is. Is het deeltijd of voltijd? Ik heb al eens klinisch gedaan...en wordt het vergoed?
Ben wel nieuwsgierig, maar weet niet of ik er uberhaupt wel voor in aanmerking kom. In ieder geval succes daarbij, dat zul je wel nodig hebben, denk ik....
Bedankt allemaal!
Liefs KK.
zaterdag 26 juli 2008 om 21:12
Ben blij dat je je uiteindelijk toch fijn erover voelt.
Het verbaast me hoeveel mensen elkaar hier begrijpen, maar ook hoeveel er mee worstelen.
Nogmaals sterkte.
Iedereen trouwens!
@ Elmervrouw. Met mij gaat het eigenlijk wel goed.
Ik ben nu wel weer 2 kilo aangekomen, en nee voel me daar niet zo fijn bij. Heb vorige week na terugkomst van vakantie 2 extra gesprekken gehad.
Ik weet ook dat ik nu die kilo's weer kwijt wil, maar ik heb er vertrouwen in dat ik het op een 'betere' manier zal doen.
En het gaat met vallen en opstaan, dat normaal eten.
Nu even met veel vallen --> lees vreetbuien.
Vanaf maandag loop ik bij een dietiste, die me gaat helpen alle voedingswaarden binnen te krijgen die ik nodig heb.
Ze gaat me helpen om verantwoorder te eten.
Ik heb dit eerst aangevochten (hello, ik heb een eetstoornis, als er iemand weet wat wáár in zit, ben ik het wel).
Maar goed, ouders wil is op dit moment wet en wie weet, helpt het wel.
Kortom, ik ben nu aangekomen maar vreemd genoeg heb ik er vertrouwen in dat ik mijn kilootjes nu op een goede manier kwijt raak. Al weet ik dat ik eigenlijk niet af hoef te vallen.
Ik heb zelfs ZIN in eten.
Heb overigens een posting gedaan over vetverbranders. Voor iedereen die zich zorgen maakt omdat zoiets van mij af komt; ik zal dat écht niet gebruiken.
Niet omdat ik het stiekem niet zou willen, maar omdat ik niet mijn hele metabolisme wil verpesten, mocht dat gebeuren door dat spul. Ik geef eerlijk toe dat dit niet alleen een reden vanwege mijn gezondheid is, maar ook omdat ik bang ben daarna aan te komen. Ik ben wél nieuwsgierig naar de werking daarvan, op de lange termijn.
Onderzoek die vriend wel van me over tien jaar;)
Iedereen, fijn weekend & een knuffeltje voor de moeilijke momenten.
Liefs, Gaia
Het verbaast me hoeveel mensen elkaar hier begrijpen, maar ook hoeveel er mee worstelen.
Nogmaals sterkte.
Iedereen trouwens!
@ Elmervrouw. Met mij gaat het eigenlijk wel goed.
Ik ben nu wel weer 2 kilo aangekomen, en nee voel me daar niet zo fijn bij. Heb vorige week na terugkomst van vakantie 2 extra gesprekken gehad.
Ik weet ook dat ik nu die kilo's weer kwijt wil, maar ik heb er vertrouwen in dat ik het op een 'betere' manier zal doen.
En het gaat met vallen en opstaan, dat normaal eten.
Nu even met veel vallen --> lees vreetbuien.
Vanaf maandag loop ik bij een dietiste, die me gaat helpen alle voedingswaarden binnen te krijgen die ik nodig heb.
Ze gaat me helpen om verantwoorder te eten.
Ik heb dit eerst aangevochten (hello, ik heb een eetstoornis, als er iemand weet wat wáár in zit, ben ik het wel).
Maar goed, ouders wil is op dit moment wet en wie weet, helpt het wel.
Kortom, ik ben nu aangekomen maar vreemd genoeg heb ik er vertrouwen in dat ik mijn kilootjes nu op een goede manier kwijt raak. Al weet ik dat ik eigenlijk niet af hoef te vallen.
Ik heb zelfs ZIN in eten.
Heb overigens een posting gedaan over vetverbranders. Voor iedereen die zich zorgen maakt omdat zoiets van mij af komt; ik zal dat écht niet gebruiken.
Niet omdat ik het stiekem niet zou willen, maar omdat ik niet mijn hele metabolisme wil verpesten, mocht dat gebeuren door dat spul. Ik geef eerlijk toe dat dit niet alleen een reden vanwege mijn gezondheid is, maar ook omdat ik bang ben daarna aan te komen. Ik ben wél nieuwsgierig naar de werking daarvan, op de lange termijn.
Onderzoek die vriend wel van me over tien jaar;)
Iedereen, fijn weekend & een knuffeltje voor de moeilijke momenten.
Liefs, Gaia
