Kinderen
alle pijlers
Peuter dochter wil liever papa
maandag 4 augustus 2014 13:38
Hoi allemaal,
ik loop met een probleem waarvan ik blij ben dat ik het hier anoniem kan bespreken.
Mijn dochtertje van 1 jaar oud (en een beetje), begint mij de laatste tijd vaak af te wijzen.Het zit me enorm dwars en heb ook op google gezocht of ik herkenbare verhalen en tips kon vinden maar dat lukte weinig. Ik lees vooral over al die kindertjes die hun moeder verafgoden...wat me eigenlijk alleen maar verdrietiger maakt en me het gevoel geeft dat vreemd is..en erger nog..diep van binnen voelt het alsof ik eigenlijk faal als moeder.
Even een beeld. het is ons eerste kindje en ik en man werken allebei 4 dagen. We spenderen dus ongeveer even veel tijd met haar. De eerste maanden was ik wel het meeste met haar in de weer (omdat ik ook verlof had natuurlijk). Maar door haar vroege geboorte lukte het geven van borstvoeding niet. Hierdoor konden zowel ik als mijn man haar de fles geven. Doordat zij een tijdlang in de couveuse lag en borstvoeding niet tot stand kwam, was ik in het begin heel bang dat de moeder-dochter bonding niet goed zou gaan. Ik heb dit gevoel echter zoveel mogelijk naast me neer gelegd en geprobeerd haar veel te dragen in de draagdoek toen ze eenmaal thuis was en veel te knuffelen. Helaas merkte ik wel aan haar dat hij niet zo'n knuffelig meisje is en graag haar eigen dingetjes zelf wil doen. Maar toch knuffel en kus ik haar wel nog steeds zonder het op te dringen. Ik begin de afwijzing door haar alleen wel steeds moeilijker te vinden en merk dat ik soms vanbinnen geirriteerd raak als ze me wegduwt. Ik probeer dit niet te laten merken.
Voor mijn eigen ' bonding' als moeder vind ik het alleen moeilijk dat ze vaak niet bij me wil zitten / wil knuffelen en ook eigenlijk totaal niet op mij lijkt (qua karaktertje en uiterlijk)
Mijn man was vanaf dag 1 dolverliefd op zijn dochter en is zeer betrokken in alles wat met haar te maken heeft. Ik weet dat ik van zeer veel geluk mag spreken dat mijn dochter zo'n toegewijdde en zorgzamer vader heeft. Wat ik alleen als moeilijk heb ervaren, is dat ik blijkbaar van vroeger uit toch een beetje het idee had (of misschien de wens) om als moeder de hoofdrol te spelen. Mijn man en ik hebben af en toe zelfs woorden gehad over het feit dat hij naar mijn idee een beetje overbetrokken is en mij niet altijd mijn ding laat doen. (heeft altijd een mening wat betreft het eten, de slaaptijden enz) Ook wil hij haar vaak snel pakken als ze huilt en heb ik het idee dat mij hierin de kans wordt ontnomen. Dit is ook mijn 'ding' ik laat me misschien vaak aan de kant zetten en kom daarin te weinig op voor mezelf.
De (over)betrokkenheid van mijn man komt denk ik door het feit dat hij jong zijn vader is verloren en hij er daarom dubbel en dwars voor haar wil zijn. Hij vindt zichzelf niet overbetrokken en vindt alles 50/50 heel normaal. Ik kom uit een gezin waarin mama mij trooste en aankleedde enz en papa er was om te spelen en mijn fietsband te plakken. Zo zou ik dat zelf ook graag willen maar tijden veranderen en iedere relatie is anders.
In mijn gevoel is het alleen wel zo dat alle andere kleintjes die ik om me heen zie, erg hangen aan hun moeder. En dat de vader meer de achtergrond rol speelt.
Ik wil niet dat het is een strijd wordt tussen ons want wij zijn juist een team normaal gesproken. Het moet geen concurrentie strijd worden dat slaat nergens op.
Wij willen beiden niet ' vechten' om ons kind en haar ook niet verwennen, maar dit zijn denk ik de feiten
Een paar maanden geleden werd duidelijk dat ze graag bij hem op zijn schouder wil liggen als ze niet lekker is en dat niet bij mij heeft. Nu wordt het duidelijk dat ze steeds meer een voorkeur voor mijn man begint te krijgen. We waren dit weekend in de winkel en mijn man hield haar vast. Ik wilde haar overpakken en ze begon te krijsen en zich uit mijn armen los te worstelen. Ik schaamde me enorm en kon wel door de grond gaan. Dit heb ik nog nooit een kind bij haar moeder zien doen. Paniekgedachten schoten door mijn hoofd en ik begin steeds meer te denken dat ik ergsn misschien toch wat verkeerd heb gedaan. Ik las dat peuters vaak een voorkeur krijgen, maar zo jong al???
Ook is het helaas zo dat hoe vaker dit gebeurd, hoe vaker ik ook merk dat ik een soort van boosheid koester naar mijn man (dat hij mij de kans een beetje ontneemt om de moeder te zijn die ik wil zijn? dat zij hem verkiest boven mij? dat hij het vaak ook beter weet om eerlijk te zijn..dat ik hem ook een betere ouder vind wellicht en haar voorkeur daarom ook snap) Ik wil dat niet voelen want dat is als gif voor onze relatie. Ik ben normaal ook helemaal geen jaloers type oid
Hoe buig je dat om?
Heeft iemand tips? Sorry voor het misschien wat warrige verhaal
ik loop met een probleem waarvan ik blij ben dat ik het hier anoniem kan bespreken.
Mijn dochtertje van 1 jaar oud (en een beetje), begint mij de laatste tijd vaak af te wijzen.Het zit me enorm dwars en heb ook op google gezocht of ik herkenbare verhalen en tips kon vinden maar dat lukte weinig. Ik lees vooral over al die kindertjes die hun moeder verafgoden...wat me eigenlijk alleen maar verdrietiger maakt en me het gevoel geeft dat vreemd is..en erger nog..diep van binnen voelt het alsof ik eigenlijk faal als moeder.
Even een beeld. het is ons eerste kindje en ik en man werken allebei 4 dagen. We spenderen dus ongeveer even veel tijd met haar. De eerste maanden was ik wel het meeste met haar in de weer (omdat ik ook verlof had natuurlijk). Maar door haar vroege geboorte lukte het geven van borstvoeding niet. Hierdoor konden zowel ik als mijn man haar de fles geven. Doordat zij een tijdlang in de couveuse lag en borstvoeding niet tot stand kwam, was ik in het begin heel bang dat de moeder-dochter bonding niet goed zou gaan. Ik heb dit gevoel echter zoveel mogelijk naast me neer gelegd en geprobeerd haar veel te dragen in de draagdoek toen ze eenmaal thuis was en veel te knuffelen. Helaas merkte ik wel aan haar dat hij niet zo'n knuffelig meisje is en graag haar eigen dingetjes zelf wil doen. Maar toch knuffel en kus ik haar wel nog steeds zonder het op te dringen. Ik begin de afwijzing door haar alleen wel steeds moeilijker te vinden en merk dat ik soms vanbinnen geirriteerd raak als ze me wegduwt. Ik probeer dit niet te laten merken.
Voor mijn eigen ' bonding' als moeder vind ik het alleen moeilijk dat ze vaak niet bij me wil zitten / wil knuffelen en ook eigenlijk totaal niet op mij lijkt (qua karaktertje en uiterlijk)
Mijn man was vanaf dag 1 dolverliefd op zijn dochter en is zeer betrokken in alles wat met haar te maken heeft. Ik weet dat ik van zeer veel geluk mag spreken dat mijn dochter zo'n toegewijdde en zorgzamer vader heeft. Wat ik alleen als moeilijk heb ervaren, is dat ik blijkbaar van vroeger uit toch een beetje het idee had (of misschien de wens) om als moeder de hoofdrol te spelen. Mijn man en ik hebben af en toe zelfs woorden gehad over het feit dat hij naar mijn idee een beetje overbetrokken is en mij niet altijd mijn ding laat doen. (heeft altijd een mening wat betreft het eten, de slaaptijden enz) Ook wil hij haar vaak snel pakken als ze huilt en heb ik het idee dat mij hierin de kans wordt ontnomen. Dit is ook mijn 'ding' ik laat me misschien vaak aan de kant zetten en kom daarin te weinig op voor mezelf.
De (over)betrokkenheid van mijn man komt denk ik door het feit dat hij jong zijn vader is verloren en hij er daarom dubbel en dwars voor haar wil zijn. Hij vindt zichzelf niet overbetrokken en vindt alles 50/50 heel normaal. Ik kom uit een gezin waarin mama mij trooste en aankleedde enz en papa er was om te spelen en mijn fietsband te plakken. Zo zou ik dat zelf ook graag willen maar tijden veranderen en iedere relatie is anders.
In mijn gevoel is het alleen wel zo dat alle andere kleintjes die ik om me heen zie, erg hangen aan hun moeder. En dat de vader meer de achtergrond rol speelt.
Ik wil niet dat het is een strijd wordt tussen ons want wij zijn juist een team normaal gesproken. Het moet geen concurrentie strijd worden dat slaat nergens op.
Wij willen beiden niet ' vechten' om ons kind en haar ook niet verwennen, maar dit zijn denk ik de feiten
Een paar maanden geleden werd duidelijk dat ze graag bij hem op zijn schouder wil liggen als ze niet lekker is en dat niet bij mij heeft. Nu wordt het duidelijk dat ze steeds meer een voorkeur voor mijn man begint te krijgen. We waren dit weekend in de winkel en mijn man hield haar vast. Ik wilde haar overpakken en ze begon te krijsen en zich uit mijn armen los te worstelen. Ik schaamde me enorm en kon wel door de grond gaan. Dit heb ik nog nooit een kind bij haar moeder zien doen. Paniekgedachten schoten door mijn hoofd en ik begin steeds meer te denken dat ik ergsn misschien toch wat verkeerd heb gedaan. Ik las dat peuters vaak een voorkeur krijgen, maar zo jong al???
Ook is het helaas zo dat hoe vaker dit gebeurd, hoe vaker ik ook merk dat ik een soort van boosheid koester naar mijn man (dat hij mij de kans een beetje ontneemt om de moeder te zijn die ik wil zijn? dat zij hem verkiest boven mij? dat hij het vaak ook beter weet om eerlijk te zijn..dat ik hem ook een betere ouder vind wellicht en haar voorkeur daarom ook snap) Ik wil dat niet voelen want dat is als gif voor onze relatie. Ik ben normaal ook helemaal geen jaloers type oid
Hoe buig je dat om?
Heeft iemand tips? Sorry voor het misschien wat warrige verhaal
maandag 4 augustus 2014 14:31
Ik ken de fases trouwens ook dat uk van 2,5 echt alleen maar naar papa trekt, van sochtends vroeg tot savonds laat. Dus opstaan, aankleden, boodschappen doen, troosten, luiers verschonen, in bad gaan, boekje voorlezen, echt bij álles, is het papa papa papa.
Ik zie deze fase als een moment voor mijzelf waarin ik weer tijd heb voor een boek, uitslapen, shoppen, luieren en ik gun het vader van harte. Die geniet dan enorm.
Laat het los. Dan komt het vanzelf weer goed.
Ik zie deze fase als een moment voor mijzelf waarin ik weer tijd heb voor een boek, uitslapen, shoppen, luieren en ik gun het vader van harte. Die geniet dan enorm.
Laat het los. Dan komt het vanzelf weer goed.
maandag 4 augustus 2014 14:36
Ow zo een gesprek, over de verzorging, denk dat er heel veel mensen zijn die het daar niet over hebben, knap dat jij er wel van te voren over nadenkt, helemaal als je partner zegt, niet voor de poepluiers en het er 's nachts uit moeten, te gaan.
Ik gaf de eerste weken ook borstvoeding, niks met dat soort binding te maken.
Mijn eigen vader kwam nauwelijks in mijn opvoeding voor, de man was altijd aan het werk, heb hem nooit liever gezien dan mijn moeder, maar ben wel papa'skindje geweest.
Ik gaf de eerste weken ook borstvoeding, niks met dat soort binding te maken.
Mijn eigen vader kwam nauwelijks in mijn opvoeding voor, de man was altijd aan het werk, heb hem nooit liever gezien dan mijn moeder, maar ben wel papa'skindje geweest.
die ik wilde bestaat al...
maandag 4 augustus 2014 14:37
Mijn papa fase is pas overgegaan toen ik het huis uit ging. Sorry. Die voorkeur is er gewoon. Ik weet dat mijn moeder het er ook moeilijk mee heeft gehad en ik heb het ook gevoeld. Dat is echt niet fijn. Dus ik hoop dat je goede tips krijgt, want dat is niet leuk voor je dochter als ze dat meekrijgt.
maandag 4 augustus 2014 14:39
Mijn jongste dochter heeft het ook heel erg. Nu heeft papa haar ook behoorlijk 'geclaimd', dus ik kan het wel verklaren, maar ben er wel soms verdrietig over. Mijn oudste daarentegen is (ook wel daardoor) juist veel meer op mij gericht.
We proberen nu om bewust de kinderen 'af te wisselen', en er zeker niet in mee te gaan als ze om de andere ouder vragen. Knuffelen e.d. kun je niet afdwingen, maar de kinderen kunnen niet kiezen naast wie ze zitten of wie ze naar bed brengt.
Misschien nog eens een goed gesprek met je man, het zou al helpen als hij begrip heeft voor je gevoelens, en afspreken dat hij jou ook de kans geeft? Ga je regelmatig samen met je dochter iets ondernemen? Hoe is het als je met haar alleen bent?
Ik snap het hoor, het is echt niet leuk
We proberen nu om bewust de kinderen 'af te wisselen', en er zeker niet in mee te gaan als ze om de andere ouder vragen. Knuffelen e.d. kun je niet afdwingen, maar de kinderen kunnen niet kiezen naast wie ze zitten of wie ze naar bed brengt.
Misschien nog eens een goed gesprek met je man, het zou al helpen als hij begrip heeft voor je gevoelens, en afspreken dat hij jou ook de kans geeft? Ga je regelmatig samen met je dochter iets ondernemen? Hoe is het als je met haar alleen bent?
Ik snap het hoor, het is echt niet leuk
maandag 4 augustus 2014 14:51
Ik snap het helemaal hoor mijn oudste zoon was tusse de 1 en 2 1/2 alleen op zijn vader gericht ik mocht als papa in de buurt was niet eens een luier verschonen.
Toen mijn zus eens vroeg wie is de allerliefste mama zei hij ...papa.
Nu kan ik er om lachen hij is inmiddels 19 en we hebben een hele goede band dus komt echt goed .
Toen mijn zus eens vroeg wie is de allerliefste mama zei hij ...papa.
Nu kan ik er om lachen hij is inmiddels 19 en we hebben een hele goede band dus komt echt goed .
maandag 4 augustus 2014 14:52
Het kan van alles zijn.
De dochter van mijn vriendin zit liever op schoot bij haar rustige opa dan bij haar actieve oma.
Weet je waarom ik me als kind bij sommige familieleden niet fijn voelde? Omdat ze niet lekker roken. Ik wist precies 'die ruikt lekker' of 'die ruikt naar oud zweet/sigaretten/zware parfum.' Bij een opvallende geur moest ik kokhalzen. En wilde ik geen kusje. (Sorry, ik wil je niet beledigen. Ik beschrijf alleen maar hoe ik het beleefde toen ik klein was.)
De dochter van mijn vriendin zit liever op schoot bij haar rustige opa dan bij haar actieve oma.
Weet je waarom ik me als kind bij sommige familieleden niet fijn voelde? Omdat ze niet lekker roken. Ik wist precies 'die ruikt lekker' of 'die ruikt naar oud zweet/sigaretten/zware parfum.' Bij een opvallende geur moest ik kokhalzen. En wilde ik geen kusje. (Sorry, ik wil je niet beledigen. Ik beschrijf alleen maar hoe ik het beleefde toen ik klein was.)
maandag 4 augustus 2014 15:13
quote:Maleficent schreef op 04 augustus 2014 @ 14:25:
Dit is niet alleen een dochter-vader ding, soms wil mijn zoon ook helemaal niet dat ik hem troost als hij is gevallen, dan moet papa het doen. Dat wisselt hier heel sterk, de ene keer is het papa-fase en dan weer mama-fase.Ja hier ook om-en-om. Ik was soms stiekem wel eens blij als papa in de mode was. Heerlijk, mocht hij al het troost en tutwerk even doen.
Dit is niet alleen een dochter-vader ding, soms wil mijn zoon ook helemaal niet dat ik hem troost als hij is gevallen, dan moet papa het doen. Dat wisselt hier heel sterk, de ene keer is het papa-fase en dan weer mama-fase.Ja hier ook om-en-om. Ik was soms stiekem wel eens blij als papa in de mode was. Heerlijk, mocht hij al het troost en tutwerk even doen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 4 augustus 2014 17:03
Misschien is het al gezegd (heb niet alles gelezen) maar je kind voelt jouw onzekerheid en angst feilloos aan. Ze voelt zich er duidelijk niet prettig bij. Dat het een soort van "strijd" wordt voelt ze ook.
Accepteer dat het nu zo is en zorg dat je met je partner op 1 lijn zit en niet lijnrecht tegenover elkaar komt te staan. Die spanningen pikken kinderen ook heel goed op (merk ik ook aan ons kind).
Accepteer dat het nu zo is en zorg dat je met je partner op 1 lijn zit en niet lijnrecht tegenover elkaar komt te staan. Die spanningen pikken kinderen ook heel goed op (merk ik ook aan ons kind).
maandag 4 augustus 2014 17:14
maandag 4 augustus 2014 17:19
quote:jo_anna86 schreef op 04 augustus 2014 @ 17:14:
Je maakt serieus ruzie met je man omdat je hem een ' over betrokken' vader vind? WOW.echt wow. Het is zn bloedeigen kind, hoe kan je godsnaam TE betrokken zijn?
Take a chill pill en wees blij dat je man en dochter zo'n goede band hebben. Dit komt erg kinderachtig op mij over allemaal.
Ja hoor, té betrokken zijn kan heel goed.
Door het kind te overbeschermen tegen de wereld, waardoor ie alleen maar bang wordt.
Door het kind weg te houden van andere contacten en/of zelf op ontdekkingstocht te gaan.
Door bovenop het kind te zitten in plaats van hem/haar zichzelf te laten zijn.
Door continu alle kooltjes uit het vuur te halen zodat ie zelf niets leert.
Door het kind te veel te claimen ten koste van de andere ouder.
Nou ja... etcetera.
Je maakt serieus ruzie met je man omdat je hem een ' over betrokken' vader vind? WOW.echt wow. Het is zn bloedeigen kind, hoe kan je godsnaam TE betrokken zijn?
Take a chill pill en wees blij dat je man en dochter zo'n goede band hebben. Dit komt erg kinderachtig op mij over allemaal.
Ja hoor, té betrokken zijn kan heel goed.
Door het kind te overbeschermen tegen de wereld, waardoor ie alleen maar bang wordt.
Door het kind weg te houden van andere contacten en/of zelf op ontdekkingstocht te gaan.
Door bovenop het kind te zitten in plaats van hem/haar zichzelf te laten zijn.
Door continu alle kooltjes uit het vuur te halen zodat ie zelf niets leert.
Door het kind te veel te claimen ten koste van de andere ouder.
Nou ja... etcetera.
maandag 4 augustus 2014 17:19
Ik begrijp helemaal dat het vervelend is, maar ik vind wel dat je enigszins overtrokken reageert. Vooral dat je boosheid voelt naar je man, want het is niet alsof hij hier iets aan kan doen. Blijkbaar heb je je van tevoren een plaatje in je hoofd gehaald van kinderen die hun moeder horen te 'verafgoden' en nu het een beetje anders blijkt te zijn, voel je je daar erg onzeker over. En die gevoelens projecteer je op je man en je dochter. Is niet zo'n goed idee.
Heel veel peuters ontwikkelen op een bepaald moment een voorkeur voor één van de ouders. Onze zoon van ruim 3.5 jaar heeft ook al heel lang (zeker sinds hij 18 maanden is) een duidelijke voorkeur voor papa. Het is echt een tijd zo erg geweest dat hij mij gewoon straal negeerde als mijn man er ook was. Hij liep gewoon langs me heen en trok zich niets van me aan. Ik vond dat toen ook best wel pijnlijk, maar ik heb me ook gerealiseerd dat het niks persoonlijks was. Ik ben vanaf zijn geboorte altijd bij hem geweest, heb hem maanden gedragen in een draagdoek, nooit laten huilen en noem het allemaal maar op. Dus in eerste instantie was ik ook best verbaasd dat hij me opeens zo ging afwijzen en liever bij zijn vader wilde zijn, die meestentijds aan het werk en destijds ook nog eens veel in het buitenland was. Het heeft echt maanden geduurd voordat het weer een beetje bijgetrokken was. Inmiddels zegt onze zoon regelmatig tegen mij dat hij van me houdt en als ik bijvoorbeeld een keer boodschappen ben gaan doen in mijn eentje roept hij als ik thuis kom dat hij me zo gemist heeft. Overigens kliert hij bij mij nog steeds het meest en zet hij zich tegen mij veel meer af dan tegen mijn man. Onze karakters verschillen erg, hij lijkt veel meer op mijn man. Ik denk dat dat ook meespeelt.
Onze dochter van bijna 2 jaar trekt juist weer enorm naar mij toe. Als mijn man mij knuffelt wordt ze vreselijk jaloers en probeert hem weg te duwen. Bij verdriet en ziekte roept ze altijd om mij. En opvallend is: ze lijkt qua karakter veel meer op mij dan zoon. Dus ik denk dat dochter en ik elkaar gewoon beter aanvoelen dan zoon en ik. Kinderen blijven tenslotte ook gewoon mensen. En met de één heb je nou eenmaal meer dan met de ander.
Ik zou me proberen te berusten in het feit dat je dochter op dit moment nou eenmaal een beetje een vaderskindje is. En je dat vooral niet persoonlijk aantrekken en er ook geen ruzie met je man over gaan maken. Want het is niet alsof hij met opzet jullie dochter van je probeert af te pakken ofzo. Het kan over een tijdje zomaar weer heel anders zijn.
Ik was zelf ook jarenlang een vaderskindje, heb zelfs vrij weinig herinneringen aan mijn moeder van toen ik nog een jong kind was. Terwijl we altijd een hecht gezin zijn geweest en mijn moeder er net zoveel was als mijn vader. Toen ik eenmaal in de puberteit kwam, sloeg het totaal om. Sindsdien zijn mijn moeder en ik twee handen op één buik. Ik bespreek alles met haar. Dus maak je niet al te druk. Zo'n voorkeur zegt niks.
Heel veel peuters ontwikkelen op een bepaald moment een voorkeur voor één van de ouders. Onze zoon van ruim 3.5 jaar heeft ook al heel lang (zeker sinds hij 18 maanden is) een duidelijke voorkeur voor papa. Het is echt een tijd zo erg geweest dat hij mij gewoon straal negeerde als mijn man er ook was. Hij liep gewoon langs me heen en trok zich niets van me aan. Ik vond dat toen ook best wel pijnlijk, maar ik heb me ook gerealiseerd dat het niks persoonlijks was. Ik ben vanaf zijn geboorte altijd bij hem geweest, heb hem maanden gedragen in een draagdoek, nooit laten huilen en noem het allemaal maar op. Dus in eerste instantie was ik ook best verbaasd dat hij me opeens zo ging afwijzen en liever bij zijn vader wilde zijn, die meestentijds aan het werk en destijds ook nog eens veel in het buitenland was. Het heeft echt maanden geduurd voordat het weer een beetje bijgetrokken was. Inmiddels zegt onze zoon regelmatig tegen mij dat hij van me houdt en als ik bijvoorbeeld een keer boodschappen ben gaan doen in mijn eentje roept hij als ik thuis kom dat hij me zo gemist heeft. Overigens kliert hij bij mij nog steeds het meest en zet hij zich tegen mij veel meer af dan tegen mijn man. Onze karakters verschillen erg, hij lijkt veel meer op mijn man. Ik denk dat dat ook meespeelt.
Onze dochter van bijna 2 jaar trekt juist weer enorm naar mij toe. Als mijn man mij knuffelt wordt ze vreselijk jaloers en probeert hem weg te duwen. Bij verdriet en ziekte roept ze altijd om mij. En opvallend is: ze lijkt qua karakter veel meer op mij dan zoon. Dus ik denk dat dochter en ik elkaar gewoon beter aanvoelen dan zoon en ik. Kinderen blijven tenslotte ook gewoon mensen. En met de één heb je nou eenmaal meer dan met de ander.
Ik zou me proberen te berusten in het feit dat je dochter op dit moment nou eenmaal een beetje een vaderskindje is. En je dat vooral niet persoonlijk aantrekken en er ook geen ruzie met je man over gaan maken. Want het is niet alsof hij met opzet jullie dochter van je probeert af te pakken ofzo. Het kan over een tijdje zomaar weer heel anders zijn.
Ik was zelf ook jarenlang een vaderskindje, heb zelfs vrij weinig herinneringen aan mijn moeder van toen ik nog een jong kind was. Terwijl we altijd een hecht gezin zijn geweest en mijn moeder er net zoveel was als mijn vader. Toen ik eenmaal in de puberteit kwam, sloeg het totaal om. Sindsdien zijn mijn moeder en ik twee handen op één buik. Ik bespreek alles met haar. Dus maak je niet al te druk. Zo'n voorkeur zegt niks.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
maandag 4 augustus 2014 17:43
Overigens zou ik wel met je man bespreken dat je het gevoel hebt dat hij alle zorgtaken claimt, en/of overal commentaar op heeft. Dat is natuurlijk niet leuk en hij zou daar wel een beetje op kunnen letten.
Maar: wees ook blij dat jouw man zo'n betrokken vader is! Niet zelden is dat heel anders. Het idee dat moeders er vooral zijn voor de zorg en het knuffelen en vaders voor het banden plakken is wel een beetje (erg) achterhaald. Vind het eigenlijk wel een wat vreemd dat je er zo over denkt.
Maar: wees ook blij dat jouw man zo'n betrokken vader is! Niet zelden is dat heel anders. Het idee dat moeders er vooral zijn voor de zorg en het knuffelen en vaders voor het banden plakken is wel een beetje (erg) achterhaald. Vind het eigenlijk wel een wat vreemd dat je er zo over denkt.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
maandag 4 augustus 2014 17:46
quote:vandale schreef op 04 augustus 2014 @ 14:13:
Je klinkt mij vooral hysterisch, goh, het moederschap verloopt anders dan jij zo zorgvuldig gepland had?
Mijn voorspelling is dat het in nog wel meer gevallen anders zal lopen dan jij voor ogen had.
Hysterisch?
Vind jij echt dat TO hysterisch overkomt? Dan lees je een totaal andere OP dan ik.
Je klinkt mij vooral hysterisch, goh, het moederschap verloopt anders dan jij zo zorgvuldig gepland had?
Mijn voorspelling is dat het in nog wel meer gevallen anders zal lopen dan jij voor ogen had.
Hysterisch?
Vind jij echt dat TO hysterisch overkomt? Dan lees je een totaal andere OP dan ik.
maandag 4 augustus 2014 17:56
Dochter van bijna vier heeft ook een voorkeur voor haar vader. Al heel lang. Zodra hij binnen is besta ik niet meer. Ik vind het wel fijn, heb ik even tijd voor mezelf
Als je echt een goede moeder wilt zijn voor je dochter (en dat is wel wat ik dehele tijd lees), dan stel je haar behoeften voorop en neem je dat als uitgangspunt. Als dat papa is, dan is dat dus papa.
Als je echt een goede moeder wilt zijn voor je dochter (en dat is wel wat ik dehele tijd lees), dan stel je haar behoeften voorop en neem je dat als uitgangspunt. Als dat papa is, dan is dat dus papa.
maandag 4 augustus 2014 18:00
Ik begrijp het heel goed, hoewel het bij ons andersom is. En je frustraties hoor ik ook terug bij mijn man. Die vind ook dat ik hem de kans moet geven om etc etc. Hierdoor ben ik veel meer rekening met hem aan het houden. Bij ons is het soms ook extreem hoe mijn zoontje aan mij hangt, hij had het al heel vroeg en het wordt alleen maar erger. En ik vind dat ook helemaal niet leuk hoor. Soms zou ik het ook graag meer 50/50 willen zien. Maar ik blijf mijn man aanmoedigen om zich niet door mijn zoontjes gedrag te ontmoedigen. Als ik zie dat mijn zoontje je ergens heel leuk op reageert bij mijn man geef ik complimentjes en stimuleer ik het. Maar gelukkig laat mijn man zich ook niet uit het veld slaan en blijft hij komen met spelletjes, dagjes uit etc.
maandag 4 augustus 2014 18:09
Pff, wat een rare gedachtegangen hou jij er op na!
Mijn dochter heeft ook sterke voorkeur voor papa. Ze is inmiddels ruim 4 en zodra papa thuis komt dan doe ik er niet meer toe. Zelf vind ik dat geen enkel probleem. Heerlijk toch, dat ze zo'n band hebben samen? Vind t juist prachtig om te zien, en het geeft mij weer vrijheid, want mijn man kan dan aankleden, badderen, eten geven, etc. Haha, ik zie alleen maar voordelen!
Mijn dochter heeft ook sterke voorkeur voor papa. Ze is inmiddels ruim 4 en zodra papa thuis komt dan doe ik er niet meer toe. Zelf vind ik dat geen enkel probleem. Heerlijk toch, dat ze zo'n band hebben samen? Vind t juist prachtig om te zien, en het geeft mij weer vrijheid, want mijn man kan dan aankleden, badderen, eten geven, etc. Haha, ik zie alleen maar voordelen!
maandag 4 augustus 2014 18:28
Hoii,
Ook hier geeft zoon van 16 maanden vooral voorkeur aan papa. Nu is het zo dat ik veel meer thuis ben dan mijn man.
Ik denk dat het bij ons zo is dat omdat ik er altijd ben ik "gewoon" ben en papa is er minder vaak zoonlief heeft hier moeite mee en dat is heel sneu maar er moet ook geld binnenkomen en dus gewerkt worden. Over 2 weken ga ik weer wat meer werken dus ben benieuwd.
Verder was het ook zo dat mijn man sneller de tv aanzet of ipad met filmpjes. Ik heb hem gezegd dat het dan ook logisch is dat zoonlief meer naar hem trekt. Dit doet mijn man nu gelukkig een stuk minder.
Doordat ik veel thuis ben doe ik ook het hele huishouden en zoon vind het soms moeilijk om alleen te spelen. Ik zoek de laatste tijd dus een goede balans tussen alleen laten spelen en cht samen gek doen.
Door bovenstaande merk ik dat onze zoon steeds vaker ook naar mij toe trekt.
Dus spreek uit naar je man waar je mee zit (en gebruik daarbij wel veel "ik" want dan blijf je bij jezelf en ga je niet in de verwijtende sfeer) en kijk kritisch naar hoeveel tijd je actief met je zoon speelt of leuke dingen doet.
Ook hier geeft zoon van 16 maanden vooral voorkeur aan papa. Nu is het zo dat ik veel meer thuis ben dan mijn man.
Ik denk dat het bij ons zo is dat omdat ik er altijd ben ik "gewoon" ben en papa is er minder vaak zoonlief heeft hier moeite mee en dat is heel sneu maar er moet ook geld binnenkomen en dus gewerkt worden. Over 2 weken ga ik weer wat meer werken dus ben benieuwd.
Verder was het ook zo dat mijn man sneller de tv aanzet of ipad met filmpjes. Ik heb hem gezegd dat het dan ook logisch is dat zoonlief meer naar hem trekt. Dit doet mijn man nu gelukkig een stuk minder.
Doordat ik veel thuis ben doe ik ook het hele huishouden en zoon vind het soms moeilijk om alleen te spelen. Ik zoek de laatste tijd dus een goede balans tussen alleen laten spelen en cht samen gek doen.
Door bovenstaande merk ik dat onze zoon steeds vaker ook naar mij toe trekt.
Dus spreek uit naar je man waar je mee zit (en gebruik daarbij wel veel "ik" want dan blijf je bij jezelf en ga je niet in de verwijtende sfeer) en kijk kritisch naar hoeveel tijd je actief met je zoon speelt of leuke dingen doet.
maandag 4 augustus 2014 18:43
Ik weet van mezelf dat ik vanaf mijn zesde tot mijn achtste vooral naar mijn moeder trok, van mijn achtste tot mijn vijftiende was het mijn vader voor en na, toen ik zestien/zeventien was had ik weer een beter band met mijn moeder, en daarna weer met mijn vader.
Volgens mijn moeder was ik tot mijn zesde wel een echt papa's kindje.
Volgens mijn moeder was ik tot mijn zesde wel een echt papa's kindje.
maandag 15 december 2014 21:10
quote:Supersoulfighter schreef op 04 augustus 2014 @ 14:10:
Ik vind het sneu voor je dat je hier mee zit. En ik denk dat jij en je man jullie beelden omtrent gezinsleven en moederrol/vaderrol niet goed besproken hebben van te voren. Dan had je namelijk kunnen weten dat hij een stuk moderner is dan jij en dat hij net zo betrokken wil zijn bij de opvoeding als jij (fijn toch!).
Even psychologie van de koude grond: meisjes trekken meer naar hun vader en jongens meer naar hun moeder.hier niet hoor. Zodra papa thuis is wil zoonlief het liefste dat papa alles doet. Daar gaan we niet in mee, want als het makkelijker/handiger is etc doet mama gewoon het naar bed brengen etc. En ach, het is nou eenmaal zo dat hij dan liever papa heeft. Ik bekijk het dan maar van de positieve kant. Heb ik ook even rust
Ik vind het sneu voor je dat je hier mee zit. En ik denk dat jij en je man jullie beelden omtrent gezinsleven en moederrol/vaderrol niet goed besproken hebben van te voren. Dan had je namelijk kunnen weten dat hij een stuk moderner is dan jij en dat hij net zo betrokken wil zijn bij de opvoeding als jij (fijn toch!).
Even psychologie van de koude grond: meisjes trekken meer naar hun vader en jongens meer naar hun moeder.hier niet hoor. Zodra papa thuis is wil zoonlief het liefste dat papa alles doet. Daar gaan we niet in mee, want als het makkelijker/handiger is etc doet mama gewoon het naar bed brengen etc. En ach, het is nou eenmaal zo dat hij dan liever papa heeft. Ik bekijk het dan maar van de positieve kant. Heb ik ook even rust
